[SF] คนน่ารักมักใจร้าย {Jonghyun x Taemin}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Writer's TALK:

สวัสดีคนอ่านทุกคนนะคะ~ (>____<)//
วันนี้แป๋มเอาฟิกสั้นมาฉลองวันเกิดแทมินนี่ค่า อิอิ
เป็นฟิกสั้นที่เตรียมไว้นานไม่น้อยกว่าสองอาทิตย์เลยนะ~
หวังว่าจะชอบฟิกชั่นเรื่องนี้กันนะคะ ^^
เพราะโดยส่วนตัวแป๋มชอบเพลงมากเลย ><
ปกติไม่ค่อยฟังเพลงไทยเท่าไหร่ แต่ไปเจอเพลงนี้เข้าโดยบังเอิญ
โดนใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~!!
คือคิดตั้งแต่ตอนฟังเพลงนี้จบเลยว่าต้องเป็นฮยอนมินเท่านั้น~
สุดท้ายก็ออกมาอย่างที่อ่านกันนี่แหละค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ~
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จากใจเช่นกันค่ะ~

ปล. ใครที่ตามอ่านฟิกชั่นอีกสองเรื่องของแป๋ม เจอกันคืนวันศุกร์หน้านะคะ~
แป๋มจะขนมาลงที่บอร์ดทั้งพาร์ท 17 ของ My girlfriend is a boy
และพาร์ท 2 ของ Love hurts... ค่ะ ^^~

สุดท้าย...
ใครยังไม่ได้ดู ดูซะนะคะแล้วคุณจะไม่มีผิดหวัง >> ♥♥♥ ๐(>////////////////<)๐

เนื้อเรื่อง

Title: คนน่ารักมักใจร้าย
Pairing: Jonghyun x Taemin
Rating: PG
BGM: คลิกฟัง/ดาวน์โหลด^^
Notes: ช่วยเปิดเพลงฟังคลอไปด้วยนะคะเพื่อเพิ่มความน่ารักเข้าไปอีกล้านเท่า!! >< 

.
.
.

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน...

"น้องปีหนึ่งคนไหนรหัส 0718 ลุกขึ้นจากแถวแล้วเดินมาข้างหน้าด้วยครับ"

อี จินกิที่ทำหน้าที่เป็นประธานรุ่นตะโกนผ่านโทรโข่งก่อนจะกวาดตามองหารุ่นน้อง
เจ้าของหมาย เลขที่ว่าด้วยสีหน้าที่ปิดความอยากรู้อยากเห็นไม่มิดเอาเสียเลย

เจ้าเพื่อนบ้าตื่นเต้นเกินเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก
มันแค่อยากรู้ว่าใครกันจะมาเป็นน้องรหัสของเขา...คิม จงฮยอน...ก็เท่านั้น
เอง

จงฮยอนยืนหลังฉากกั้นที่ทำด้วยผ้าผืนหนาสีเข้มได้แต่ส่ายหน้าเล็กน้อยด้วย ความ
เหนื่อยใจ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมจินกิมันจะต้องกระดี๊กระด๊ามากขนาดนี้ น้อง
รหัสตัวเองหรือก็ไม่ใช่เสียหน่อย...(ว่าที่ )น้องรหัสของเขาตะหาก และมัวแต่ยืนคิด
อยู่เพลินๆ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศในห้องประชุมมันเปลี่ยนไป ใบหน้าหล่อเหลา
โผล่หน้าออกไปแอบดูจาก หลังฉาก มองไปยังกลุ่มรุ่นน้องปีหนึ่งที่เพิ่งก้าวเข้าสู่รั้ว
มหาวิทยาลัยด้วยความ สนใจเมื่อมีเสียงฮือฮากับเสียงผิวปากดังขึ้นน่ะสิ!

เสียงผิวปากงั้นหรอ?
อย่าบอกนะว่าปีนี้เขาได้น้องรหัสเป็นผู้หญิงน่ะ

เพราะคณะวิศวะฯที่เขาเรียนอยู่ไม่ใช่คณะยอดฮิตอย่างอักษรฯหรือบัญชีที่อัตรา ส่วน
น้องใหม่เป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย แต่ในปีนี้ดูเหมือนว่าจะมีน้องใหม่ที่เป็นผู้หญิงกว่า
สามสิบคนซึ่งมากเป็นประวัติการณ์ของคณะ ในฐานะรุ่นพี่จึงตั้งความหวังกันเต็มที่ว่า
จะมีคนน่ารักๆ สวยๆ สักคนเอาไปประชันความงามกับดาวคณะอื่นบ้าง

...คนน่ารักๆ สวยๆ งั้นหรอ?

คิดแล้วก็รู้สึกกลัวใจ ตัวเองชอบกล เขาไม่อยากจะให้เหตุการณ์มันซ้ำรอยเดิมอีกจริงๆ
...คิม จงฮยอน...หนุ่มหล่อระดับเดือนคณะที่อาภัพเรื่องความรักเป็นที่สุด!

เรื่องนี้เขาไม่ได้โกหก ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนหน้าตาดีๆ(แบบเขา)ถึง
ได้อับโชคเรื่องนี้นัก รู้แต่เพียงว่าทุกครั้งที่อกหักก็เพราะคบกับคนน่ารักนี่แหละ หลายคน
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตพวกเธอน่ารักอย่างที่ใครๆ ก็พากันอิจฉาที่เขาได้พวกเธอเป็นแฟนแต่
...สุดท้ายพวกเธอต่างก็ทิ้งไปไม่ใยดี

พวกเธอไม่เคยรู้หรอก...ว่าหลังจากนั้นเขาแย่แค่ไหน
พวกเธอไม่เคยรู้หรอก...ว่าหลังจากนั้นเขาทรมานแค่ไหน
พวกเธอไม่เคยรู้หรอก...ว่าหลังจากนั้นเขาร้องไห้มากแค่ไหน

จงฮยอนถอนหายใจกับความขมขื่นในอดีตก่อนจะตั้งมั่นในใจว่าถ้าน้องรหัสน่ารัก แค่
ไหน...เขาจะไม่ยอม(ตกหลุม)รักง่ายๆ อีกเด็ดขาด ก็คนน่ารักน่ะ...ใจร้ายที่สุด!!

...ว่าแต่น้อง รหัสจะน่ารักมั้ยนะ?

.
.
.

"เอาล่ะครับ...ขอพี่ถามน้องอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะไปเจอตัวว่าที่เจ้าบ่าว
เอ้ย...ว่าที่พี่รหัสสักนิดนะครับ"

ร่างบอบบางตรงหน้าพยักหน้าขึ้นลงนิดๆ เป็นคำตอบก่อนจะหลุบตามองพื้นด้วยความ
เคอะเขินที่ถูกคนจ้องมอง ถึงจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เจอมาตลอดตั้งแต่เรียนมัธยมฯก็ตาม
แต่พอเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย สังคมที่กว้างขึ้น ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เพิ่งจะพบเจอ
กันมันก็ทำให้...อี แทมิน...อดเขินไม่ได้จริงๆ

คงเพราะมีรูปร่างบอบบางกว่าเพื่อนวัยเดียวกัน คงเพราะหน้าดูละม้ายพวกผู้หญิงมาก
ไปหน่อยเลยเป็นไอดอลของโรงเรียนมาตลอด แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่เท่าไหร่
คงเพราะชินกับเรื่องแบบนี้ไปแล้วหรือไม่ก็เพราะเขาถือคติที่ว่า 'มีคนรักย่อมดีกว่ามีคน
เกลียด' ล่ะมั้ง

"รู้สึกยังไงบ้างครับที่ได้พี่รหัสที่หล่อที่สุดในคณะวิศวะฯ?"

คำถามทะเล้นๆ ทำให้แทมินหลุดจากภวังค์ก่อนหัวเราะออกมานิดนึงและตอบไปตาม
ที่คิด

"พี่รหัสผมจะหล่อหรือไม่หล่อก็ไม่สำคัญหรอกฮะ ผมขอแค่พี่รหัสดีกับผมก็พอแล้ว"

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่น้องรหัสจงฮยอนพูดจบ จะว่าไปเท่าที่ฟังเสียงน้องรหัสเขาก็
เป็นผู้ชายนี่นาแต่ทำไมทุกคนถึงได้ส่งเสียงแซวไม่หยุดแบบนี้

“เฮ้ยจงฮยอน...น้องรหัสแกโคตรน่ารักเลยว่ะ”

เพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งโผล่หน้ามาบอกหลังจากเจ้าตัวแอบแง้มม่านดูการสัมภาษณ์ ด้าน
หน้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จงฮยอนสะดุ้งทันทีกับคำพูดของเพื่อน...น่ารักหรอ ตายแน่
...มือหนาพลันยกขึ้นทาบอกซ้ายรู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจชักจะเต้นแรงขึ้นกว่า เดิม...

เขาจะรอดจากกับดักความน่ารักนี้ได้สำเร็จมั้ยเนี่ย?

.
.
.

“เอาล่ะครับ...ขอเชิญพี่รหัสของน้องแทมินปรากฎตัวได้!”

สิ้นเสียงประกาศเพื่อนของจงฮยอนต่างพากันดันเจ้าตัวออกจากหลังฉากด้วยความ
ลำบากยากเย็นเพราะจงฮยอนไม่ยอมให้ความร่วมมือ แต่จนแล้วจนรอดลำพังแค่
แรงชายหนุ่มคนเดียวจะไปสู้เพื่อนนับสิบคนได้...จงฮยอนจึงถูกผลักออกมาจาก
หลังฉากในที่สุด

มือหนายกขึ้นปัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเงยหน้าขึ้น ภาพตรงหน้าของเขาคือ
น้องรหัสร่างบอบบางกำลังส่งยิ้มให้ด้วยท่าทางเขินอายทำเอาตัวเขาต้องยกมือ ขึ้น
เสยผมและหลบตาอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเดียวกัน เมื่อในเวลานี้หัวใจจงฮยอนเต้น
แรงกว่าเดิม ท่าทางหัวใจ(เขา)จะไม่รอด(อีกแล้ว)...

“เอาล่ะครับเชิญน้องรหัสแนะนำตัวกับพี่รหัสได้”

เสียงจินกิทำให้จงฮยอนจ้องมองร่างบอบบางตรงหน้าอีกครั้งอย่างตั้งใจ น้องรหัสของ
เขาดูบอบบางไปทั้งตัว ดวงหน้าหวานลงตัวด้วยดวงตาคู่เรียวสวยจมูกโด่งเป็นสันรับริม
ฝีปากบางแดงในขณะที่แก้มเนียนทั้งสองข้างแดงระเรื่อดูน่ารักรวมไปถึงกลุ่มผม สีน้ำ
ตาลทองสวย ถึงแม้น้องเขาจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ...แต่ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ

“สวัสดีฮะ ผม...อี แทมิน...ยินดีที่ได้รู้จักพี่รหัสฮะ”

ร่างบางตรงหน้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาก่อนจะเอ่ยทักทายอย่างนอบน้อม ท่าทางเรียบ
ร้อยน่ารักทำให้จงฮยอนเผลอมองจนลืมแนะนำตัวเองไปจนกระทั่งจินกิเดินเข้ามา
สะกิด

“ย..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน พี่...คิม จงฮยอน”

-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

“อรุณสวัสดิ์ครับ น้องแทมิน!”

เสียงรุ่นพี่ที่เอ่ยทักเมื่อร่างบอบบางเดินเข้ามาใต้ตึกคณะในเช้าวันนี้ทำ ให้ทุกคนพากัน
หยุดกิจกรรมตนเองลงโดยอัตโนมัติก่อนจะพากันเอ่ยทักทายดาวคณะกันอย่างไม่ยอม
น้อยหน้า แทมินยิ้มหวานรับเหมือนอย่างทุกวันก่อนจะเอ่ยทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียง
สดใส

“อรุณสวัสดิ์ทุกคนฮะ”

รู้ไหมว่ามีคนตกหลุมรักคุณกี่คนแล้วจากการที่คุณแค่ยิ้มให้
และยิ่งตอนคุณหันมาจ้องมองตาและทักทาย
ในหัวใจมันแทบละลายจนเกือบถึงจุดอันตราย

แทมินเดินฝ่าวงล้อมกลายๆ ออกมาก่อนจะกวาดสายตามองหา ‘พี่รหัส’ ของเขา
รอยยิ้มกว้างฉายชัดบนใบหน้าหวานเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าคนที่เขามองหากำลังนั่ง เล่น
เกมส์ในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ ปลายเท้าเล็กค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยหวัง
ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นแนบริมฝีปากให้กับรุ่นพี่จินกิที่ กำลังจะเอ่ยทัก
เขาซึ่งยอมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

แผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาที่ไม่แตกต่างกับคนอื่นแต่แทมินก ลับ
แยกออกได้อย่างง่ายดาย ร่างบอบบางเข้าใกล้พี่รหัสของตนก่อนจะเอาสองมือขึ้น
ปิดดวงตาของรุ่นพี่อย่างนึกสนุกก่อนจะดัดเสียงให้ดูหวานกว่าเดิมแล้วก้ม กระซิบ
ถามข้างหู

“ทายซิ...ใครเอ่ย?”

เสียงเกมส์ดังขึ้นเมื่อจบเกมส์ไม่ได้ทำให้จงฮยอนสะดุ้งตกใจเท่ามือนุ่มนิ่ม คู่หนึ่ง
ปิดตาทั้งสองข้างจนมืดสนิท กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยตามแรงลมด้านหลังทำให้เขา
ใจเต้นแรงกว่าเดิมเพราะมั่นใจว่าใครกันที่เล่นอะไรแบบนี้แต่เช้า...น้องรหัส ของ
เขาเอง

“เล่นแบบนี้ทุกวันคิดว่าพี่จำไม่ได้หรอไงแทมิน?”

จงฮยอนแกล้งเอ่ยเสียงเข้มกลบเกลื่อนอาการใจเต้นตึกตักของตัวเองและก็หวังว่า
น้องแทมินจะเลิกเล่นอะไรที่ชวนให้หัวใจเขาผิดปกติลดลงบ้างแต่ดูเหมือนจะคิด ผิด
ไปเพราะเมื่อน้องแทมินยอมคลายมือออก ดวงหน้าหวานกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้เสีย
จนปลายจมูกเราทั้งสองคนห่างกันแค่นิดเดียวเท่านั้น

“อรุณสวัสดิ์ฮะพี่จงฮยอน~”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นโดยไม่ใส่ใจในคำพูดของจงฮยอนเมื่อครู่นี้เลยแม้แต่น้อยแถม ยัง
แจกรอยยิ้มหวานละลายใจไปอีกหนึ่งทีก่อนจะถอยห่างออกไปและหันไปทักทายรุ่น
พี่อีกคนบ้าง จงฮยอนลอบถอนหายใจก่อนจะเหลือบมองร่างบอบบางของรุ่นน้องด้วย
ใจตุ้มๆ ต่อมๆ

“พี่จงฮยอนเลิกเรียนตอนเที่ยงใช่มั้ยฮะ?”

จงฮยอนงุนงงกับคำถามนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าไปตามความจริงแทมินยิ้มกว้างอย่าง
ชอบใจในคำตอบก่อนจะเอ่ยต่อ

“งั้นกลางวันนี้พี่ไปกินข้าวกับผมนะฮะ”

พูดจบก็เอาสองมือมาเขย่าแขนเขาไปมาอย่างน่ารัก จงฮยอนพยายามตีหน้านิ่งทั้งๆ
ที่ในใจพยักหน้าตอบรับไปแล้วแต่ว่า...ทำไมน้องแทมินถึงต้องมาชวนเขากินข้าว ด้วย
ล่ะ...คิดในใจอย่างสงสัยก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นมา

“ทำไมถึงมาชวนพี่กินข้าวด้วยล่ะ?”

“ก็ผมไม่มีเพื่อนกินข้าวนี่นา...นะฮะพี่จงฮยอน~”

คำตอบของแทมินทำเอาเขาขมวดคิ้วเข้าหากัน อย่างแทมินจะไม่มีใครอยากกินข้าว
เป็นเพื่อนจริงหรอ...ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย คนน่ารักแบบนี้มีแต่คนรุมเข้าหามากกว่า
คิดแล้วก็อยากจะปฏิเสธเพราะกลัวใจตัวเองจริงๆ

แทมินที่นั่งฝั่งตรงข้ามยกแขนขึ้นตั้งฉากกับโต๊ะก่อนจะเอาสองมือประสานแล้ว วาง
ใต้คางทำสีหน้าออดอ้อนคล้ายลูกแมวก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างมาตะปบมือผมที่
วางไว้บนโต๊ะและบีบเบาๆ

...น่ารักเกินไปแล้วนะอี แทมิน!!

“เอ่อคือพี่...// เดี๋ยวพี่จะให้ไอ้จงฮยอนมายืนรอที่หน้าห้องเรียนเลยดีมั้ย?”

กำลังจะเอ่ยปฎิเสธแต่เพื่อนตัวดีกลับพูดตัดหน้าไปไม่พอ ดูเหมือนน้องแทมินจะ
สนใจคำพูดของจินกิมากกว่าคำพูดของเขาซะด้วยสิ...ว่าแต่เมื่อกี๊จินกิมันพูด ว่า
อะไรนะ!?

“ดีเลยฮะพี่จินกิ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวขึ้นห้องเรียนก่อนนะฮะ” แทมินว่าก่อนจะลุกขึ้น
จากโต๊ะแล้วเอ่ยลาเป็นการปิดท้าย

“ไปก่อนนะฮะพี่จงฮยอน พี่จินกิ~”

“เดี๋ยวก่อนแทมิน...แทมิน!”

จงฮยอนลุกขึ้นยืนพยายามเรียกให้น้องแทมินกลับมาแต่น้องเขากลับทำเพียงแค่
หันมาโบกมือให้แล้วทำมือทำไม้ใบ้หมายเลขห้องเรียนไปมาบนอากาศ ดวงหน้า
หวานแย้มยิ้มอย่างสุขใจเสียจนเขาพูดอะไรไม่ออกได้แต่โบกมือกลับให้ ร่างบอบ
บางถึงได้หันกลับไปแล้วหายไปในกลุ่มคนที่กำลังทยอยเดินขึ้นห้องเรียนเพราะ
ใกล้เริ่มเรียนคาบแรกของวันกันแล้ว

จงฮยอนยกมือขึ้นแนบอกซ้ายเหมือนเป็นปกติและก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขามันชัก
จะเต้นแรงจนเริ่มกลัวใจตัวเองว่าจะหยุดความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่สั่งให้สมอง
รับรู้แล้วว่าน้องแทมินน่ารัก และคนน่ารักก็ทำร้ายตัวเขามาหลายต่อหลายครั้งแต่
ทำไมหัวใจกลับดื้อแบบนี้นะ...

หยุดหยุดแค่นี้ก่อนในใจผมร้อน
จนทนไม่ไหวจะรักคุณแล้ว
หยุดหยุดใจไว้บ้างห้ามใจเอาไว้
ต้องเตือนตัวเองคนน่ารักมักใจร้ายกันทุกคน...

-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

“พี่จงฮยอนฮะ...แล้วทำไมข้อนี้ถึงตอบแบบนี้ล่ะฮะ ?”

เสียงแว่วหวานดังเข้ามาในโสตประสาทแต่กว่าเขาจะรู้สึกตัวก็เมื่อมีมือบางพัด ไหว
อยู่ตรงหน้าถึงได้รู้สึกตัวว่าเผลอมองดวงหน้าขาวตรงหน้าพลางฟังเสียงหวานหู อย่าง
เพลิดเพลินจนลืมไปว่าเมื่อครู่อีกฝ่ายถามว่าอะไร 

รู้ไหมที่คุณชอบสงสัยว่าทำไมใครใครใครชอบลืมตอบคำถามของคุณ
ก็เพราะเสียงของคุณช่างหวานละมุนอุ่นหัวใจ
ฟังครั้งใดเหมือนเวลาหยุดหมุนไป...

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นก่อนจะยู่หน้าลงเมื่อเห็นว่าพี่จงฮยอนไม่ได้ฟังสิ่งที่ เขาพูดจึงเอ่ย
ถามอีกครั้งหนึ่ง จงฮยอนก้มลงอ่านคำถามคำตอบที่น้องแทมินใช้ปลายดินสอกดชี้เอา
ไว้และพยายามเพ่งสมาธิก่อนจะตอบคำถามไปตามความรู้ที่ได้เรียนมา น้องแทมิน
พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เป็นรางวัลกับการอธิบายคำตอบของ การบ้าน
ข้อสุดท้ายเสร็จสิ้น

“อ๊า...การบ้านเสร็จแล้ว ขอบคุณนะฮะพี่จงฮยอน”

แทมินพูดพลางเก็บข้าวของที่วางกระจายเต็มโต๊ะในขณะที่จงฮยอนก็กวาดตามองไป
รอบๆ ห้องสมุดที่บรรยากาศยามเย็นช่างเงียบสงบมีเพียงแค่โต๊ะของพวกเขากับอีกสอง
คนตรงโต๊ะที่ห่างออกไปเท่านั้น ดวงตาคู่คมมองไปรอบๆ อีกครั้งก่อนหันกลับมาสนใจ
ร่างบอบบางแต่ทว่ากลับเห็นคนตรงหน้ากลายเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า

จงฮยอนลุกขึ้นพรวดด้วยสีหน้าตื่นตกใจ ทันใดนั้นก็มีมือนุ่มนิ่มมาแปะลงบนต้นแขน
ดวงหน้าหวานเอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“พี่จงฮยอนจะไปไหนหรอฮะ?”

“ท...แทมิน”

หัวใจจงฮยอนแทบจะกระดอนออกมาจากตัว นึกว่าคนตรงหน้าหายไปแต่ที่ไหนได้
กลับมานั่งข้างเขาเสียอย่างนั้นจงฮยอนรีบส่ายหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งทั้งๆ ที่หัวใจ
ยังคงเต้นแรงอยู่...เมื่อไหร่น้องแทมินจะเอามือออกจากแขนสักทีนะ โอ๊ยยยย...
หัวใจจะวายตาย!!!

“พี่จงฮยอน...ขอเล่นเกมส์ได้มั้ยฮะ?”

น้องรหัสสุดน่ารักเอ่ยขอด้วยท่าทางแบบเดิมๆ ที่หัวใจเขาไม่คุ้นชินสักที ดวงตาคู่
เรียวส่งสายตาออดอ้อนส่วนมือบางเขย่าแขนเขาไปมาเบาๆ จนเขาแทบจะทนไม่
ไหว(?)ก่อนจะยอมหยิบเกมส์ในกระเป๋าสะพายออกมาให้ในที่สุด

“พี่จงฮยอนน่ารักที่สุดเลย~”

แทมินพูดก่อนจะโถมกายเข้ามากอดเสียเต็มที่ทำเอาร่างกายเขาชะงักค้างไปชั่ว
ขณะ กลิ่นหอมของแชมพูบนกลุ่มผมนุ่มทำเอาจงฮยอนอยากจะก้มลงหอมสัก
ฟอดให้สมใจแต่ก็ต้องยั้งความตั้งใจนั้นเอาไว้ จงฮยอนรีบดึงร่างบอบบางออกห่าง
อย่างรวดเร็วจนน้องแทมินมองหน้าด้วยความงุนงงเล็กๆ ก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่
ตามเดิม...เมื่อกี๊น้องจะได้ยินเสียงหัวใจเขาที่มันดังโครมครามอยู่มั้ย เนี่ย!!

จงฮยอนลอบมองดูก็เห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะมีสมาธิอยู่กับเกมส์ในมือไปแล้วก็ รู้สึก
โล่งใจไปนิดหน่อยว่าน้องแทมินคงจะไม่ทันเอะใจอะไร เขาจึงตัดสินใจนั่งอ่าน
หนังสือเรียนในมือไปเรื่อยๆ จนกว่าน้องจะเบื่อและเลิกเล่นเกมส์เมื่อนั้นเขากับ
น้องแทมินก็จะออกจากห้องสมุดเหมือนกับทุกๆ วันที่พวกเรามีนัดติวการบ้านกัน

.
.
.

‘ผมรักพี่จงฮยอนฮะ...’

จงฮยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและตื่นเต้น กว่าจะรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่มัน
เป็นเพียงแค่ความฝันก็ผ่านไปหลายวินาที เขาส่ายหัวไล่ความมึนที่ยังคงตื่นไม่เต็ม
ตาก่อนจะสังเกตว่าคนที่นั่งข้างๆ ตอนนี้กำลังหลับสนิท ดวงหน้าหวานหลับพริ้มอย่าง
เป็นสุขเสียจนอิจฉาว่าใครกันที่ทำให้น้องแทมินหลับฝันดีได้แบบนั้น...ให้ตาย สิ นับ
วันตัวเขายิ่งคิดอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไงนะ

จงฮยอนจ้องมองคนน่ารักหลับอยู่สักพักก่อนจะยื่นปลายนิ้วไปไล้แก้มขาวเนียน
ตรงหน้าอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าจะทำให้น้องตื่นขึ้นมา ความเนียนนุ่มที่ได้รับทำ
ให้เขาอมยิ้มขึ้นมาอย่างชอบใจก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนริมฝีปาก สัมผัส
เข้ากับหน้าผากเนียน...

เฮ้ยยยยยย…ทำอะไรลงไปเนี่ย!!

   

ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองแล้วรู้สึกใจสั่น นี่เขากล้าทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้ตั้งแต่
เมื่อไหร่กันเหลือบมองน้องแทมินก็พบว่าอีกฝ่ายยังคงนอนหลับนิ่งเหมือน เดิม...
คงต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไปจนตายแน่ คิม จงฮยอน เอ้ย!

       


-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

กว่าสองเดือนแล้วที่เขาได้รู้จักกับน้องรหัส คนนี้ น้องแทมินทั้งน่ารักทั้งสดใส
บริสุทธิ์จนเขารู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ก่อนนี้จริงๆ หลังจากเหตุการณ์
นั้นเขาก็หลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าน้องแทมินไปถึงสองวันเต็มๆ ไม่ว่าจะโทรศัพท์หา
หรือส่งข้อความมาเขาก็ไม่เคยติดต่อกลับจนกระทั่งจินกิมันทนไม่ได้เลยจับเขา
มานั่งสวดและเทศนาเสียหนึ่งรอบ

‘ถามจริงๆ เถอะว่ะ...เมิงหนีหน้าน้องแทมินทำไม?’

จงฮยอนอ้ำอึ้งเงยหน้ามองเพื่อนที่จ้องจับผิดแต่ก็พูดไม่ออก เขาไม่อยากจะพูด
เพราะกลัวว่าจะทำให้น้องเขาเสียหายไปกับความเผลอไผลบ้าๆ ของตัวเขาเอง
แต่เจ้าเพื่อนตัวดีก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เขานอนหลับเสียที

‘บอกมาซะ...ไม่อย่างนั้นกุจะไปเอาน้องแทมินมาขังไว้ในห้องด้วยกันกับเมิงดี มั้ย!?’

‘เฮ้ย...อย่านะโว้ยไอ้จินกิ!’

‘งั้นก็บอกมาว่าทำไมถึงหลบหน้าน้องแทมิน? รู้มั้ยว่ากุเหนื่อยที่ต้องมาแบกหน้าแทน
แค่ไหนรู้มั้ยว่าพอกุเห็นน้องเขาทำหน้าจะร้องไห้กุแทบอยากจะบอกออกไปว่าเมิง อยู่
ไหนน่ะห๊ะ!!’

‘น้องแทมินจะร้องไห้เพราะกุ?’

จงฮยอนเอ่ยถามด้วยความอึ้งส่วนจินกิก็พยักหน้าแล้วทำหน้าตาประมาณว่า ‘ก็ใช่น่ะสิ
โว้ย’ ใส่หัวใจเขาเต้นแรงทันทีคงเพราะความรู้สึกดีใจที่น้องแทมินยังคงสนใจพี่รหัส ที่
มันคิดไปมากกว่าเป็นพี่เป็นน้องคนนี้ไปแล้ว...

เขาคงตกหลุมรักคนน่ารัก(อีกแล้ว)สินะ...ไม่เคยหนีพ้นได้จริงๆ
แต่ก็ยอมรับว่าเขาเองก็เต็มใจที่จะตกหลุมนี้…

หลุมรักของน้องแทมิน...

.
.
.

เย็นวันหนึ่ง...

จงฮยอนกำลังนั่งรับลมในสวนข้างตึกคณะระหว่างที่รอน้องแทมินเลิกเรียนตอนบ่าย
สี่โมง มองท้องฟ้ากว้างอย่างรื่นรมย์ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าว่า
มีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาจากด้านหลัง

“พี่จงฮยอนฮะ”

เสียงหวานกระซิบข้างหูทำให้จงฮยอนหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันหน้ามาตามเสียง เรียก
พลันรู้สึกทันทีว่าริมฝีปากสัมผัสเข้ากับแก้มใสของคนเรียกเข้าอย่างจัง ดวงตาคู่หวาน
ดูตื่นๆ ก่อนจะหลุบตาลงและถอยออกห่างแต่ทว่าแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักนั้น
กำลังทำให้เขารู้สึกดีว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้น้องแทมินเองก็เขินไม่ ใช่น้อย

ภายในใจผมสับสนและหวั่นไหวเวลาที่คุณเข้ามากระซิบใกล้ๆ
คอยเตือนตัวเองท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจ คนน่ารักมักใจร้าย
คนน่ารักมักใจร้ายใช่ไหมคุณ...

จงฮยอนและแทมินต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพียงชั่วครู่ร่างบอบบางทรุดตัวลง
นั่งซุกใบหน้าลงเข่าซ่อนดวงหน้าหวาน จงฮยอนจึงได้แต่ลอบมองท่าทางนั้นอย่าง
ครุ่นคิด น้องแทมินไม่โวยวาย ไม่ต่อว่าอย่างโกรธเคือง...มันเพียงพอแล้วหรือเปล่า
ว่าน้องแทมินเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน? เขาไม่แน่ใจเอาเสียเลย...

   
-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

มะรืนนี้แล้วสินะวันเกิดของน้องแทมิ น...จงฮยอนจ้องมองปฎิทินในห้องนอนอย่างขบคิด
ไม่ตก ว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้ดี เขาคิดเรื่องนี้มาตลอดสัปดาห์แต่ก็ยังจน
ปัญญา ถึงขนาดหลอกถามแล้วน้องแทมินก็ยังตอบกลับมาอย่างน่ารัก ‘อะไรก็ได้ฮะ’

แล้ว ‘อะไรก็ได้ฮะ’ ที่ว่าพี่มันจะหาได้จากไหนล่ะครับน้องแทมิน?

จงฮยอนเดินออกจากหอพักผ่านถนนสายหลักที่จะมุ่งสู่มหาวิทยาลัยสังเกตเห็นร้าน ขาย
ดอกไม้เล็กๆ ร้านหนึ่ง ยืนลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน เสียงกระดิ่ง
ตรงประตูกระจกทำให้พนักงานร่างบอบบางหลังเค้าท์เตอร์โผล่หน้าและเอ่ยทักทาย ลูกค้า
ที่น่าจะเป็นรายแรกของวันนี้

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ รับดอกไม้อะไรดีคะ?”

“คือ...ผมอยากซื้อดอกไม้ให้เป็นของขวัญวันเกิดคนๆ นึงน่ะครับ แต่ว่าผม...” ผมชะงัก
คำพูดเพราะไม่รู้ว่าจะซื้อดอกไม้อะไรดี ท่าทางของเขาทำให้พนักงานอมยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นพอจะทราบมั้ยคะว่าเจ้าของวันเกิดเกิดตรงกับวันอะไร?”

“ผมเองก็ไม่แน่ใจน่ะครับ รู้แค่วันเดือนปีเกิด” นึกแปลกใจในคำถามของพนักงานอยู่บ้าง
แต่ก็ตอบไปตามจริง

“ถ้าอย่างนั้นเชิญทางนี้ค่ะ”

พนักงานประจำร้าน ดอกไม้เดินนำไปตรงเค้าท์เตอร์ก่อนจะหมุนเครื่องคอมพิวเตอร์
โน้ตบุ้คและหันมาเอ่ยถามวันเดือนปีเกิดของน้องแทมิน จากนั้นเธอก็ลองเปิดปฏิทิน
ในเครื่องดูเพื่อค้นหา

“เจ้าของวันเกิดเกิดตรงกับวันอาทิตย์นะคะ...ดอกไม้เหมาะกับคนเกิดวันนี้ก็จะ มีกุหลาบ
สีส้มกับดอกทานตะวันค่ะ”

เธอว่าก่อนจะเดินนำผมไปยังตู้เก็บดอกไม้ก่อนจะเปิดหยิบเอาดอกกุหลาบสีส้มออก มา
ให้ดู จากนั้นพาไปยังหน้าร้านเพื่อให้ดูดอกทานตะวันเพื่อให้เขาตัดสินใจ ใบหน้าหล่อ
เหลายืนมองดอกไม้ทั้งสองชนิดอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจเลือกในท้ายที่สุด

“ว่าแต่คนรับเป็นคนพิเศษด้วยหรือเปล่าคะ?”

ระหว่างจัดดอกไม้ จู่ๆ พนักงานสาวก็เอ่ยถามขึ้นมาเล่นเอาจงฮยอนตีหน้าไม่ถูกเมื่อ
เจอคำถามที่คาดไม่ถึง ท่าทางเหวอๆ ของเขาคงทำให้เธอเดาคำตอบออกมาได้ไม่
ยาก เธอยิ้มบางก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ที่จัดเสร็จเรียบร้อยให้

“ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ ขอให้สมหวังนะคะ”

พนักงานสาวเอ่ยปิดท้ายก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากร้านดอกไม้ในที่สุด ช่อกุหลาบสีส้ม
แซมด้วยยิบโซสีขาวถูกจัดมัดช่อผูกโบว์สีเดียวกับดอกกุหลาบอย่างสวยงาม ดวงตาคู่ค
มมองช่อดอกไม้ด้วยความชอบใจ หวังว่าเจ้าดอกไม้ช่อนี้จะช่วยให้สมหวังอย่างที่พนัก
งานบอกก็ดีสินะ

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะสารภาพรักกับน้องแทมินในวันนี้ ไม่ว่าน้องแทมินจะว่ายังไง...เขา
ก็จะยอมรับมันแต่โดยดี

...ก็ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที
ก็อยากลองรักสักครั้งมันก็ต้องเสี่ยง
จะเตือนตัวเองว่ายังไง ฉันยังอยู่
ตกหลุมรักเธอจริง เธอคงไม่ว่ากัน

.
.
.

สองมือเดินหอบหิ้วช่อดอกไม้เข้ามาถึงใต้ตึกคณะพลางมองหาน้องแทมินที่มัก จะมา
นั่งเล่นตรงโต๊ะตัวประจำของเขากับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่พบเลยตัดสินใจนั่งมองบรรยากาศ
ยามเช้าที่คนยังไม่พลุกพล่านไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบเห็นร่างบอบบาง
แสนคุ้นตากำลังเดินไปยังสวนของคณะที่เขาชอบไปนั่งเล่นจึงผุดลุกตามไปพร้อม กับ
ช่อดอกไม้ในมือ

“น้องแทมินครับ”

เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้จงฮยอนชะงักปลายเท้าก่อนจะยืนหลบไม่ให้ทั้งสอง คนมอง
เห็น ภาพตรงหน้าเขาคือน้องแทมินกำลังยืนหันหลัง ฝั่งตรงข้ามเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี
รูปร่างสูงโปร่งที่เขาจำได้ว่าหมอนั่นเป็นเดือนคณะบริหารฯปีเดียวกันกับเขา

“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะครับ”

“ขอบคุณฮะ”

ชายหนุ่มเดือนบริหารยื่นกุหลาบแดงช่อโตให้ทำเอาจงฮยอนหลุบมองช่อดอกไม้ในมือ
ด้วยความรู้สึกเศร้าใจ...ช่อดอกไม้ของเขามันเล็กกว่าช่อกุหลาบแดงนั่นเป็น เท่าตัว

“พี่ชอบน้องแทมิน...คบกับพี่ได้มั้ยครับ?”

จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเหตุการณ์ของคนสองคนตรงหน้าต่ออีกครั้งด้วยความตกใจกับ
ประโยคถัดมาของเดือนบริหารคนนั้น บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนเงียบกริบ เขามอง
เห็นเพียงเสี้ยวหน้าของน้องแทมินเลยไม่แน่ใจว่าน้องกำลังมีสีหน้าแบบไหนยู่ แต่ตอน
นี้หัวใจของเขากำลังเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัวคำตอบ

“ขอบคุณนะฮะที่ชอบผมแต่ว่า...”

คำพูดของน้องแทมินทำให้เขาดีใจแต่ท้ายประโยคที่ดังต่อมาเหมือนกับสายฟ้าฟาด เข้า
กลางใจผมอย่างจัง

“คือ...ผมมีคนที่ชอบแล้วน่ะฮะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้และขอโทษที่รับความรู้สึก
ของรุ่นพี่ไม่ได้นะฮะ”

คนน่ารักมักใจร้าย
คนน่ารักมักใจร้ายใช่ไหม...

ใครกันคือคนที่น้องแทมินชอบ ใครกันคือคนที่โชคดีคนนั้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า
น้องแทมินจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ตลอดเวลาเขาคิดมาตลอดว่าเขาคือคนที่ใกล้ชิด
น้องแทมินที่สุด แต่ทำไมกลับไม่รู้เลยว่าในหัวใจของร่างบอบบางตรงหน้าจะมีเจ้า
ของอยู่ก่อนแล้ว...

คิม จงฮยอน...นายนี่มันนี่โง่จริงๆ

-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเดินออกมาจากตรงนั้นได้ ยังไง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำช่อดอกไม้
หล่นจากมือไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เขารู้เพียงว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้าตึกเรียน
ที่ไม่ค่อยมีคนขึ้นมาใช้ แสงแดดทอดเงาพาดผ่านแท็งค์น้ำขนาดใหญ่ที่กำลังนั่งพิงเพื่อ
อาศัยร่มเงา

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเป็นระยะทั้งจากเจ้าจินกิที่คงโทรมาเพราะเขาดัน หายหัวไม่
มาเข้าเรียนคาบเช้าแบบไม่บอกไม่กล่าวและจากคนน่ารักที่ทำร้ายหัวใจ จงฮยอน
ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ตรงพื้นขึ้นมาก่อนจะเปิดดูข้อความล่า สุดที่ได้รับ

‘พี่จงฮยอนอยู่ไหนฮะ? ผมถามพี่จินกิพี่เขาก็ไม่รู้ว่าพี่อยู่ที่ไหน โทรกลับหาผมนะฮะ...
ผมเป็นห่วงพี่’

ความห่วงใยจากหัวใจอันบริสุทธิ์ของน้องแทมินทำให้เขาคิดได้ว่าตัวเขาทำตัว เหมือน
พวกพระเอกเพลงเศร้าๆ มากไปหน่อยจนน้องแทมินไม่สบายใจแบบนี้ เขาตัดสินใจ
ลุกขึ้นยืนก่อนจะกดหมายเลขปลายทางที่จำได้ขึ้นใจ เสียงสัญญาณดังเพียงครู่เดียว
ก่อนเขาจะเอ่ยชื่อของปลายสายออกมาเบาๆ

“แทมิน...”

.
.
.

บรรยากาศยามบ่ายในร้านกาแฟดูสบายๆ เมื่อมีลูกค้าใช้บริการอยู่เพียงไม่กี่โต๊ะ เดิน
เข้าไปยังโต๊ะทางด้านในสุดก็พบร่างบอบบางมานั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว น้องแทมินลุกขึ้น
ยืนพลางโบกมือให้อย่างน่ารักจนเขาต้องรีบสาวเท้าเข้าไปหา

“พี่จงฮยอนหายไปไหนมาฮะ? ผมทั้งโทรหาทั้งส่งข้อความไปตั้งเยอะกว่าพี่จะตอบ”

น้องแทมินซักถามทันทีไม่ให้เป็นการเสียเวลา แต่จงฮยอนก็เลี่ยงที่จะตอบคำถามด้วย
การหันไปสั่งกาแฟร้อนกับบริกรก่อนจะหันมาตอบด้วยรอยยิ้มดูจะฝืดเฝื่อนไปสัก หน่อย
...หวังว่าน้องคงจะไม่ทันสังเกตเห็นหรอกนะ

“พอดีเมื่อคืนพี่นอนดึกน่ะเลยตื่นสาย ขอโทษที่ไม่ได้มาตามนัดนะ”

น้องแทมินส่ายศีรษะไปมาอย่างไม่นึกโกรธก่อนจะเอ่ยถามต่อ

“คืนวันเสาร์นี้พี่จงฮยอนว่างมั้ยฮะ?”

“ทำไมหรอ?”

“พอดีพวกเพื่อนๆพี่ๆ เขาจะจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ผมน่ะฮะ...พี่จงฮยอนคงไม่ได้ลืมวันเกิด
ผมใช่มั้ยฮะ?”

ท้ายเสียงที่ดูหงอยลงทำให้จงฮยอนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มคนที่ นั่งตรง
กันข้ามเพื่อปลอบโยน

“พี่จะลืมได้ยังไง...วันเกิดของน้องรหัสพี่ทั้งคน”

น้องแทมินยิ้มแป้นด้วยความดีใจก่อนจะเอามือข้างหนึ่งขึ้นจับมือเขาที่ยังคง วางอยู่บน
ศีรษะของน้องก่อนจะเอาปลายนิ้วก้อยมาเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของเขาและยื่น ปลายนิ้ว
โป้งมาแตะเข้าหากัน

“พี่จงฮยอนสัญญาแล้วนะฮะ”

จงฮยอนยิ้มรับอีกครั้งก่อนที่จ้าของมือบางจะยอมปล่อยมือ หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็นั่ง
คุยเรื่องทั่วไปก่อนที่เขาจะอาสาเลี้ยงมื้อว่างนี้และจะไปส่งน้องที่หอพัก ระหว่างเดิน
ไปที่เค้าท์เตอร์เพื่อชำระเงินเขาหันไปมองร่างบอบบางที่เดินตามมาพร้อม หนังสือและ
ช่อดอกไม้ช่อหนึ่งแนบอก...ช่อกุหลาบสีส้มที่ดูคุ้นตา...และทันทีที่เห็นช่อ ดอกไม้ใน
ระยะใกล้เขาก็แทบตกตะลึง นี่มัน...ช่อดอกไม้ของเขา!!

“มีอะไรหรือเปล่าฮะพี่จงฮยอน?”

เสียงหวานๆ ปลุกเขาจากความคิดแต่สายตาของเขายังคงจดจ้องอยู่กับของในมือ
น้องแทมินจนน้องเองสังเกตเห็นจึงเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้ม

“พอดีเมื่อเช้าผมเห็นช่อดอกไม้นี้ตกอยู่ก็เลยหยิบขึ้นมาดู เห็นการ์ดเขียนถึงผมแต่
กลับไม่มีชื่อคนให้ ผมสงสารดอกไม้ก็เลยเก็บกลับมาน่ะฮะ”

“ง...งั้นหรอกหรอ?”

ดูเหมือนเสียงเขาจะดูขาดๆ หายๆ ไป...กลัวเหลือเกินว่าท่าทางของเขาจะทำให้น้อง
แทมินรู้สึกถึงความผิดปกติเข้าแต่ดูเหมือนว่าน้องจะยังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่ เจอช่อ
ดอกไม้มากกว่า มือบางแตะกลีบดอกไม้ที่แย้มส่งกลิ่นหอมอย่างทะนุถนอมก่อน
จะพูดขึ้น

“น่าเสียดายจังเลยฮะพี่จงฮยอนที่ผมไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ ผมอยากขอบคุณเขา
มากๆ เลย...รู้ได้ยังไงว่าผมชอบกุหลาบสีส้ม ผมไม่เคยบอกใครเลยนะฮะนอกจาก
คุณพ่อกับคุณแม่”

วินาทีนั้นเขารู้สึกว่าหัวใจกำลังพองโตจนเหมือนร่างกายจะลอยขึ้นบนอากาศ ทั้งๆ
ที่หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้เขายังคงรู้สึกเสียใจเพราะคนที่เดินข้างเขาอยู่ แท้ๆ แต่
ตอนนี้กลับดีใจเพียงแค่น้องแทมินบอกว่าชอบช่อดอกไม้ในมือ

อยากจะบอกความจริงว่าดอกไม้ในอ้อมแขนของน้องแทมินเป็นของเขาเอง อยาก
จะถามถึงกุหลาบแดงช่อโตนั่นด้วยแต่ถ้าหากพูดออกไปก็จะทำให้น้องรู้ทันทีว่า เขา
โกหกเรื่องที่ตื่นสายเลยไม่ได้มาเข้าเรียนช่วงเช้าวันนี้จึงต้องยับยั้งความ อยากรู้อยาก
เห็นนี้ไปพลางลอบมองดวงหน้าหวานก้มลงดมกลิ่นหอมของช่อกุหลาบในมือด้วย
ความสุขใจ

-------------ค น น่ า รั ก มั ก ใ จ ร้ า ย---------------

ปาร์ตี้เลี้ยงฉลองวันเกิดน้องแทมินถูกจัดขึ้น โดยมีหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญอย่างจินกิ
ผู้รักงานเลี้ยงสังสรรค์ในทุกเทศกาลมากถึงมากที่สุด ร้านอาหารกึ่งผับถูกเหมาไป
ครึ่งหนึ่ง อาหารมากมายถูกนำมาจัดวางไว้ตรงโต๊ะยาวกลางงานให้เลือกทานกัน
ตามใจชอบ รุ่นพี่รุ่นน้องในคณะต่างมาร่วมงานที่มีเจ้าของวันเกิดน่ารักที่สุดของ
คณะวิศวะฯกันจนคล้ายว่างานนี้เป็นงานรวมรุ่นเสียด้วยซ้ำไป

จงฮยอนก้าวเข้ามาในงานพร้อมด้วยตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขนปุยน่ากอดตัวใหญ่ เสียง
ทักทายทั้งจากเพื่อนพี่น้องมีมาให้ตลอดทางในฐานะที่เขาเป็นพี่รหัสของคน สำคัญ
ในค่ำคืนนี้  ดวงตาคู่คมมองฝ่ากลุ่มคนที่รายล้อมร่างบอบบางเจ้าของงาน น้องแทมิน
อยู่ในเสื้อยืดสกรีนลายสีส้มอ่อนและกางเกงยีนส์ขายาวเข้ารูป ดวงหน้าหวานแย้มยิ้ม
สวยจนรู้สึกอิจฉาคนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นไป

จังหวะเดินของจงฮยอนพลันชะงักลงเมื่อน้องแทมินหันมาสบสายตาเข้าอย่างพอดิบ
พอดี น้องหันไปเอ่ยขอโทษคนรอบตัวก่อนจะเดินฝ่าผู้คนเข้ามาหาคนที่ยืนนิ่งค้าง
ไปแล้ว เขายื่นของขวัญในอ้อมแขนให้กับคนตรงหน้าและได้รับรอยยิ้มหวานเป็น
ของตอบแทนทันที

“ขอบคุณนะฮะพี่จงฮยอน ตุ๊กตาน่ารักมากเลยฮะ”

น้องแทมินว่าพลางแนบแก้มไปที่ตุ๊กตาอย่างชอบใจ จงฮยอนจึงยิ้มบางก่อนจะพูดบ้าง

“สุขสันต์วันเกิดนะแทมิน ขอให้มีความสุขมากๆ นะ”

น้องแทมินพยักหน้ารับก่อนจะหันไปตามแรงสะกิดตรงลาดไหล่เมื่อมีเพื่อนร่วม รุ่น
คนหนึ่งมากระซิบบอก น้องหันมาโบกมือลาก่อนเจ้าตัวจะถูกลากไปหาเพื่อนกลุ่ม
ใหญ่ที่ยืนรอให้ของขวัญวันเกิดอยู่ จงฮยอนไม่กล้ารั้งน้องเอาไว้จึงทำเพียงแค่ส่ง
ยิ้มให้ก่อนจะถอยห่างออกมา

   
.
.
.

อีกเพียงไม่กี่นาทีเข็มนาฬิกาทั้งสองจะเดินมาชนกันที่เลขสิบสอง บรรยากาศงาน
ปาร์ตี้เริ่มคึกคักเมื่อจินกิที่ถือไมโครโฟนเริ่มประกาศให้ทุกคนเปิดทางให้ กับเค้ก
วันเกิดก้อนโตที่พนักงานของร้านกำลังเข็นเข้ามาวางไว้กลางห้อง แสงเทียนนับ
สิบเล่มที่ถูกปักลงบนหน้าเค้กช่างส่องแสงนวลตาขับให้ใบหน้าขาวเนียนนั้นสวย
ยิ่งกว่าเดิม ดวงตาคู่หวานหันไปรอบตัวก่อนจะหยุดลงที่ใครคนหนึ่ง

น้องแทมินเดินเข้ามาหาก่อนจะสอดมือเข้ากับมือข้างหนึ่งของจงฮยอนและออก
แรงพาเขาเดินผ่านเพื่อนพี่น้องในงานเลี้ยงตรงไปยังเค้กวันเกิดก่อนจะกระซิบ ข้าง
หูให้ได้ยินกันแค่สองคน

“...อยู่ข้างๆ ผมนะฮะ”

จงฮยอนยิ้มรับก่อนกระชับมือบอบบางของอีกฝ่ายเป็นคำตอบเท่านั้น...

   

เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นรอบกาย ใบหน้าหล่อเหลาลอบมองคนข้างกายที่ยิ้มกว้างก่อน
จะเหลือบมองมือนิ่มที่ยังคงสอดประสานกับมือของเขาด้วยความสุข...อย่างน้อย เขา
ก็ยังเป็นคนสำคัญที่สุดคนหนึ่งของน้องแทมิน

“เอาล่ะครับน้องแทมิน...เป่าเทียนได้เลยครับ!”

จินกิตะโกนผ่านไมโครโฟน ดวงหน้าหวานก้มลงทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะมีเสียงปรบ
มือดังตามมาพร้อมกับดวงไฟที่ถูกเปิดสว่างเพื่อความง่ายในการตัดเค้กแจกจ่าย คนที่
มาร่วมงาน น้องแทมิน คลายมือที่จับกันเอาไว้ก่อนจะขะมักเขม้นตัดเค้กชิ้นแรก

“ผมให้พี่จงฮยอนฮะ”

จงฮยอนยิ้มรับด้วยหัวใจพองโตก่อนจะยื่นสองมือรับจานเค้กที่น้องแทมินให้ ก่อนที่
น้องจะให้ทุกคนตัดเค้กทานกันเองตามสบาย

“กินด้วยคนสิฮะ”

เสียงหวานดังขึ้นข้างหูอีกครั้งเมื่อจงฮยอนกำลังตัดเค้กเป็นชิ้นเล็กๆ เขายิ้มก่อนจะยื่น
จานให้แต่น้องกลับส่ายหน้า สีหน้างุนงงของเขาทำให้น้องแทมินก็หัวเราะออกมาอย่าง
ชอบใจก่อนจะอ้าปากน้อยๆ พลางทำท่าทางบุ้ยใบ้ให้เขาป้อนเค้กถึงปาก

“อร่อยจัง”

น้องยิ้มอย่างน่ารักก่อนจะหันไปมองบรรยากาศรอบตัวโดยไม่รู้เลยว่าทำให้ใคร อีก
คนใจเต้นโครมครามจนต้องก้มหน้าเพราะกลัวคนอื่นเห็นว่ากำลังหน้าแดง...

.
.
.

บรรยากาศยามดึกดื่นค่อนคืนเริ่มถูกปลุกเร้าด้วยรสชาติแอลกอฮอล์ กลุ่มคนนับ
สิบเต้นกันอยู่กลางฟลอร์ท่ามกลางเสียงเพลงจังหวะสนุกสนาน จงฮยอนนั่งดื่มอยู่
เงียบๆ พลางจ้องมองร่างบอบบางของน้องแทมินด้วยความเป็นห่วง แก้มใสแดงก่ำ
ริมฝีปากแดงฉ่ำด้วยดีกรีแอลกอฮอล์ในร่างกายที่มีเพิ่มขึ้นทำให้น้องแทมินดู ยั่วยวน
จนเขาต้องพยายามมีสติเพื่อพร้อมปกป้องคนที่แอบรักตลอดเวลา

“โอ้วววว...ดูเหมือนน้องแทมินคนสวยจะมีเรื่องอยากจะพูด เชิญครับเชิญ~”

เจ้าจินกิที่ชักเมาเริ่มพูดยานคางฟังแทบไม่รู้เรื่อง จงฮยอนผุดลุกขึ้นเดินมายังข้าง
เวทีริมห้องด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าร่างบอบบางจะสะดุดล้มก่อนจะมองน้องแทมิน
ไม่ให้คลาดสายตาเพราะยืนเอนไปเอนมาด้วยความมึนเมา

“ขอบคุณทุกๆ คนที่มาอวยพรวันเกิดให้ผมในคืนนี้ ผมมีความสุขมากๆ เลยนะฮะ~”

น้องยิ้มหวานไปรอบห้องก่อนจะพูดต่อ

“ผมมีเรื่องอย่างนึงที่สงสั๊ยสงสัยมาสองวันสองคืนเต็มๆ ผมมั่นใจว่าคนในนี้...ต้อง
เป็นคนในนี้แน่ๆ ที่เป็นเจ้าของช่อกุหลาบสีส้ม...บอกมาเลยนะว่าใครเป็นเจ้าของ!?”

ท้ายเสียงที่ดูเหมือนจะข่มขู่แต่กลับไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกหวาดกลัว หลายต่อหลาย
คนต่างยกมืออ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของกันใหญ่ คงยกเว้นแค่จงฮยอนที่หน้าซีด
เผือดมองน้องแทมินด้วยความตกใจ

“ผมไม่เชื่อ ไม่เชื่อใครทั้งนั้น! อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ ผม...ฮึก...
ผมรู้นะว่าใครเป็นเจ้าของ จะให้ผมบอกออกมาเลยมั้ยฮะว่าเป็นใคร...คนใจร้าย!!”

แทมินตะโกนลั่นก่อนจะตวัดสายตามองมาที่จงฮยอนจนอีกฝ่ายต้องหลบสายตา
บรรยากาศรอบห้องเงียบกริบลงจนเขารู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังจับจ้องระหว่างเขา
สลับกับน้องแทมินด้วยความสงสัย จงฮยอนตัดสินใจหันมาสบตาน้องแทมินอีก
ครั้งก่อนจะตกใจเมื่อเห็นน้ำตาหยดหนึ่งกำลังไหลรินมาจากดวงตาคู่สวย

“ท...แทมิน”

แทมินยกหลังมือขึ้นขยี้ตาก่อนจะหันหน้าหนีและวิ่งลงจากเวทีไปอย่างรวดเร็ว สอง
ขายาวรีบวิ่งตามร่างบอบบางไม่สนใจว่าใครจะคิดเรื่องระหว่างเราสองคนยังไง ตอน
นี้ความคิดของเขามีเพียงว่าจะต้องหยุดน้ำตาของน้องแทมินให้ได้ด้วยตัวเขาเอง
เท่านั้น...

.
.
.

วิ่งออกมาห่างจากร้านได้ไม่ไกลก็เห็นร่างบอบบางสะดุดล้มลงอยู่ริมฟุต บาท
จงฮยอนรีบสาวเท้าเข้าไปหาแต่ทันทีที่น้องแทมินเห็นหน้าเขาก็พยายามลุกขึ้น
ยืนแต่ไม่สำเร็จ น้องออกแรงขัดขืนไม่ยอมให้แตะต้องตัวแต่เขาก็อดทนและ
ยอมให้น้องทุบตีจนหมดแรงก่อนจะสอดแขนเข้าช้อนร่างบอบบางก่อนพาไป
นั่งลงตรงม้านั่งที่อยู่ใกล้ลานจอดรถของร้าน

“ตามผมมาทำไม?”

น้ำเสียงหวานกระชากห้วนจนรู้สึกเจ็บ จงฮยอนจ้องมองดวงตาคู่หวานที่ยังคงเอ่อ
คลอด้วยน้ำตาก่อนจะไล้ปลายนิ้วเก็บซับน้ำตาตรงหางตาไล่มาจนถึงแก้มเนียนด้วย
ความเสียใจ

“พี่ขอโทษที่โกหก...”

จงฮยอนเอ่ยขึ้นระหว่างที่พับขากางเกงยีนส์ข้างหนึ่งของน้องแทมินเพื่อดูข้อ เท้า
ของน้องและจับหมุนไปมาเบาๆ เสียงร้องด้วยความเจ็บดังขึ้นจนต้องรีบหยุดมือ
ก่อนจะหันหลังให้กับอีกฝ่ายที่นั่งอยู่

“พี่จะพาไปหาหมอ...แล้วพี่จะบอกความจริงทุกอย่างที่แทมินอยากรู้ให้ฟัง”

หลังจากพาน้องแทมินไปตรวจข้อเท้าที่โรงพยาบาลเสร็จ เขาตัดสินใจพาน้องขึ้น
แท็กซี่กลับมายังหอพักของผม ถึงแม้น้องแทมินจะไม่ยอมแค่ไหนแต่อาการบาด
เจ็บที่ทำให้ไม่ควรเดินเหินมากนักทำให้เขาเองก็ไม่ยอมให้กลับไปอยู่หอเพียง
ลำพังในคืนนี้เช่นกัน

ระหว่างทางมีแต่ความเงียบน่าอึดอัดจนจงฮยอนแทบจะเป็นบ้า น้องแทมินไม่ยอม
แม้กระทั่งจะหันมามองเอาแต่จ้องมองวิวข้างทางจนถึงที่หอพักของเขาที่อยู่ไม่ ไกล
มหา’ลัย จงฮยอนพาน้องแทมินขึ้นขี่หลังอีกครั้งก่อนจะพาร่างบอบบางขึ้นไปยัง
ห้องพักของเขา

แสงสว่างจ้าของไฟกลางห้องทำให้เขาต้องหรี่ตาลงในขณะที่ประคองร่างน้องแทมิน
ลงนั่งที่เตียงนอนหลังกว้างอย่างช้าๆ ก่อนเดินไปตรงมุมห้องเปิดตู้เย็นคว้าเอาขวดน้ำ
ดื่มเทน้ำเปล่าใส่แก้วใบใสมายื่นให้กับน้องแทมินและเขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับ พื้นตรงหน้า

“...วันนั้น พี่ไปรออยู่ที่ใต้ตึกคณะเหมือนเดิม ระหว่างที่รอพี่เห็นแทมินเดินหายไปตรง
สวนข้างตึกคณะ พี่ก็เลยตัดสินใจเดินตามไป...”

เขาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้น้องแทมินฟังจนหมดเปลือกแล้วเงย หน้ารอฟัง
น้องแทมินพูดแต่น้องกลับมองหน้าเขานิ่งไม่เอ่ยอะไรผมจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายถาม น้อง
แทน

“แทมินรู้ได้ยังไงว่าช่อดอกไม้นั้นเป็นของพี่?”

“ผมจำลายมือของพี่จงฮยอนได้...”

น้องแทมินตอบกลับก่อนจะเงียบลงอีกครั้ง คราวนี้น้องเงียบไปนานจนรู้สึกใจไม่ดีพาล
คิดไปต่างๆ นานาว่าน้องคงกำลังอดทนอดกลั้นที่จะไม่ระบายความโกรธความไม่พอใจ
ออกมาใส่เขาอยู่ก็ได้...

“ผมมีคนที่แอบชอบอยู่คนนึง...”

จู่ๆ น้องแทมินก็พูดออกมา จงฮยอนเงยหน้ามองดวงหน้าขาวที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วย
ความรู้สึกหลากหลาย ดีใจที่น้องเห็นว่าเขาไว้วางใจได้มากพอที่จะบอกเรื่องสำคัญแบบ
นี้ให้ฟังแต่ก็เสียใจไม่น้อยที่ตัวเองไม่ใช่คนที่โชคดีคนนั้น...

“พี่คิดว่ายังไงบ้างฮะถ้าผม...จะมีแฟน?”

เสียงของน้องแทมินปลุก จงฮยอนจากความคิด เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบคำตอบที่ดี
ที่สุดในเวลานี้ออกไป

“ก็ดีนี่นา...”

การพูดให้กำลังใจอีกฝ่ายย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่าคำพูดของเขามันช่าง
เจ็บหัวใจจนแทบทนไม่ไหว

“แทมินไปแอบชอบใครตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมไม่เล่าให้พี่ฟังบ้างเลย ถ้าพี่รู้คนสุดท้าย
ก็แย่น่ะสิ”

พูดพลางทำท่าน้อยอกน้อยใจให้ดูตลกหวังได้ยินเสียงหัวเราะหวานๆ จากน้องแทมิน
แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อหมอนหนุนใบโตกระแทกเข้าที่หน้าเขาเข้าอย่าง จังแทน
จงฮยอนยกมือขึ้นปัดหมอนอีกใบหนึ่งที่น้องแทมินขว้างใส่หน้าพ้นไปได้อย่าง หวุดหวิด
ก่อนจะมองท่าทางโมโหของน้องแทมินด้วยความไม่เข้าใจ...น้องแทมินโกรธอะไร
ครับเนี่ย?

“พี่จงฮยอนบ้าที่สุดเลย! คนบ้า นิสัยไม่ดี ใจร้ายที่สุดเลย ฮึก...”

เสียงโวยวายพรั่งพรู ออกมาจากริมฝีปากบางได้รูปนั้นก่อนจะมีเสียงกลั้นสะอื้นปิดท้าย
จนเขาปรับอารมณ์ตามร่างบอบบางไม่ทัน น้องแทมินยกหลังมือบางขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ
จนเขาต้องรีบดึงมือของน้องออกเพราะกลัวว่าดวงตาคู่สวยของน้องจะช้ำเอาเสีย ก่อน

“ร้องไห้ทำไมแทมิน...โกรธอะไรพี่ครับ?”

น้องแทมินไม่ยอมบอกกลับพยายามออกแรงสะบัดข้อมือแต่จงฮยอนเองก็เพิ่มแรง
ไม่ยอมปล่อยข้อมือน้องเหมือนกัน ทั้งคู่ยื้อยุดกันอยู่นานจนกระทั่ง...

“อ๊ะ!!”

เสียงของเราทั้งสองคนที่ร้องขึ้นมาพร้อมกันหลังจากการดึงกันไปมาไม่จบไม่ สิ้นนั้น
สะดุดลงเมื่อน้องแทมินออกแรงเต็มที่จนเสียหลักตกลงมาจากเตียงทับร่างของ
จงฮยอนลงไปนอนกับพื้นห้องทั้งตัว ศีรษะเขากระแทกกับพื้นแข็งๆ เข้าอย่างจัง
จนแทบจะมึนหัวแต่ก็ไม่ได้ทำให้ตกใจเท่ากับริมฝีปากนุ่มของน้องแทมินแตะลงที่
ริมฝีปากเขาพอดิบพอดี

เสียงหัวใจของจงฮยอนดังสนั่นราวกับมีคนรัวกลอง ดวงตาของเราทั้งคู่ประสานเข้าหา
กันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และในเสี้ยววินาทีจงฮยอนก็รู้สึกว่าดวงใจดวงน้อยๆ ของร่าง
ที่อยู่เหนือตัวเขาเองก็เต้นแรงไม่แตกต่างกันเลย

ดวงหน้าหวานแดงก่ำอย่างรวดเร็วก่อนจะพยายามรีบถอยห่างแต่ทว่าทำได้ไม่มาก
นักเมื่อแขนของจงฮยอนยังคงโอบกอดแทมินเอาไว้ และเมื่อไม่สามารถขยับร่าง
ออกห่างได้อย่างต้องการน้องแทมินจึงหันมาทำร้ายร่างกายด้วยการใช้กำปั้นทุบ
ใส่ตามตัวเขาแทน

“โอ๊ยยยยย...แทมินพี่เจ็บ~”

“ปล่อยผมนะพี่จงฮยอน ปล่อยสิฮะ ปล่อย~”

ไม่รู้ว่าวิญญาณผีดื้อ(?)มาจากไหนทำให้เขาไม่ยอมผ่อนแรงที่กอดรัดร่างบอบบาง นี้
ลงไปเลยแม้แต่น้อยแถมยังออกแรงพยุงร่างตัวเองขึ้นมานั่งได้เหมือนเดิมจนกลาย
เป็นว่าตอนนี้น้องแทมินตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสมบูรณ์

“ถ้าแทมินไม่ยอมหยุดทำร้ายพี่ พี่จะจูบนะ!”

คำประกาศก้องของจงฮยอนทำเอาสองมือน้อยๆ ชะงักทันที ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ
โล่งอกที่รอดพ้นจากการประทุษร้ายนี้ไปได้เสร็จดี น้องแทมินก็เริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง
...พี่ทำอะไรผิดอีกล่ะครับเนี่ย?

“ฮึก...พี่จงฮยอนใจร้าย ผม...ผมไม่น่าชอบพี่เลย ฮืออออ~”

เมื่อกี๊ได้ยินอะไรแว่วๆ...ใครชอบใครนะ!!!!

“เมื่อกี๊แทมินว่าไงนะ...แทมินชอบพี่หรอ?!!!”

จงฮยอนถามดูอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้หูเพี๊ยนไปเอง ร่างตรงหน้าก้มหน้าคางซุกอก
ส่ายหน้าไม่ยอมพูดมีเพียงแค่เสียงกลั้นสะอื้นให้แทน มือหนาจัดการเชยคางอีกฝ่ายที่
ไม่เต็มใจเท่าไหร่ก่อนจะพบว่าแก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ดวงตาคู่หวานยังคงคลอด้วยหยาด
น้ำตาที่พร้อมจะไหลลงมาทุกเมื่อ จงฮยอนรีบไล้ปลายนิ้วขึ้นเช็ดคราบน้ำตาตั้งแต่หางตา
จนถึงพวงแก้มและปลายคางจนเกลี้ยงก่อนจะบังคับให้น้องแทมินสบสายตากับเขาอีก ครั้ง

“แทมินบอกพี่อีกครั้งได้มั้ยว่าแทมินชอบพี่อยู่...ไม่งั้นพี่คงได้ยินผิดไป เอง”

เพราะสายตาของเขาแสดงความรู้สึกภายในใจออกไปหรือเปล่า น้องแทมินถึงได้หลุบ
สายตาหนีก่อนจะพูดเสียงเบาหวิว

“ผมชอบพี่...”

“อะไรนะแทมิน? พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย...”

“ผมชอบพี่” เสียงน้องดังขึ้นมาอีกหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินหรอก...เขาน่ะได้ยินตั้งแต่
น้องพูดครั้งแรกแล้ว เพียงแค่อยากแกล้งคนตรงหน้าโทษฐานมาทำให้หลงเสียใจว่าน้อง
แทมินมีคนรักแล้ว...ที่ไหนได้คนโชคดีที่เคยคิดไว้ก็คือตัวเขาเอง

รู้สึกหัวใจพองโตอย่างห้ามไม่อยู่จริงๆ จงฮยอนรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเขากำลังฉีกยิ้มกว้าง
ที่สุดเท่าที่เคยทำมาทั้งชีวิต รู้สึกถึงความสุขทันทีที่น้องแทมินพูดออกมาว่าชอบเขา
ความรู้สึกของเราสองคนตรงกัน

“พี่เองก็ชอบแทมิน...ไม่สิพี่ ‘รัก’ แทมินนะ”

น้องแทมินเงยหน้าพรวดขึ้นมาทันทีที่จงฮยอนกระซิบบอกความในใจ สีหน้าน้องดูตก
ตะลึงก่อนแก้มทั้งสองข้างของน้องจะแดงก่ำขึ้นมาอีกเมื่อสบสายตาจริงจังของ เขา
ดวงหน้าสวยที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเห็นแนบลงตรงไหล่ซ้ายเพื่อซ่อนอาการเขิน อาย
อย่างน่ารัก

เขาเชื่อว่าน้องแทมินคงได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงเป็นหลักฐานอย่างดีว่า ความรู้สึก
ของเขาเป็นความจริง เช่นเดียวกันเรียวแขนบางที่ยกขึ้นกอดตอบผมนี้เหมือนกัน

“ผม ‘รัก’ พี่จงฮยอนฮะ”

   

หยุดหยุดแค่นี้ก่อนในใจผมร้อน
จนทนไม่ไหวจะรักคุณแล้ว
หยุดหยุดใจไว้บ้างห้ามใจเอาไว้
ต้องเตือนตัวเองคนน่ารักมักใจร้าย
คนน่ารักมักใจร้าย...ยกเว้นคุณ

END