คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : You Be Mine : : chapter 10 (ความหลัง....ความแค้น)
You Be Mine : : chapter 10 (วามหลั....วามแ้น)
‘ ่วยเล่าเท่าที่ำไ้็พอ.................. ’
‘ ประธานยุนฮา เยมีนรัื่อ ลี ออา นายท่านรัเธอมาถึนาะแ่านันแ่พอธุรินายใล้ะล้มละลาย ุออา เลยหนีไปแ่านับประธาน วูยอ ทำให้นายเสียใและโรธมา ประาศัาวามเป็นเพื่อนับประธานวูยอทันที และประโยารไปแ่าน ับุอนมีเพื่อนสนิทุออา......และเรื่อราว็เลวร้าย ลนยาเินเยียวยา เมื่อนายหิมาายา้วยอุบัิเหุรถเาพร้อมับุออา ึ่ทำให้นายท่านยิ่แ้น ระูลามาึ้นไปอี เพราะนายท่านไม่เื่อว่าะเป็นแ่อุบัิเหุธรรมา........
‘านศพอนายหิับุออา ัึ้นพร้อมัน นายท่านไปร่วมานศพอุออา และแสวามเสียใ เห็นอเห็นใประธานวูยอ ที่เสียนรัไปเหมือนับเา แ่วามริมัน็แ่สิ่ลวาเท่านั้น เพราะนายท่านไม่เย ให้อภัยสอนนี้เลย ประธานย เยพูับหลุบศพนายหิอนมี ว่าะเอาเลือนทรยศมาเ่นให้ไ้……และอนนี้บ้าทีนายอาำลัะสมหวัแล้ว........’
‘วามแ้นที่10ปี็....ไม่สาย’
ฤหาสน์: ระูลย
“นายท่านะให้ผมไปรับุหนูาที่มหาลัย หรอรับ” พ่อบ้านย้อนถามอย่าสสัยทันที
“อืม....ันมีเรื่อะุยับฮยอนึ” ประธานเอ่ยบอเสียเรียบ พลาิบไวน์ในมือ
“ผมอเสียมารยาทสัหน่อยนะรับ..........”
“ุ ลี ออา เป็นอีนรั นายท่านใ่ไหม....”
“ใ่” ประธานยอบในทันที “ลี ออา ือนรัเ่าอัน ทำไมหรอนายรู้อยู่แล้วะถามันทำไม ...หืม” ประธานย ยยิ้ม พ่อบ้านปาร์ถึับเสียวสันหลั ‘นี่เาโนนายัวเอแอบ...ามหรอเนี่ย’
“แล้วอยารู้ไหมว่าันะทำอะไร ่อ...” ร่าสูที่นั่ไ่วห้ามอหน้า่า เอี้ยวัวมาหาพ่อบ้านนสนิท สายามริบ้อมอมาที่เา เป็นสายาที่ยาะาเา พ่อบ้านปาร์ไ้แ่ยืนนิ่
“ทำไมทำหน้าอย่าั้นเล่าันไม่ไ้ทำอะไรเลวร้ายมามายหรอน่า..็แ่อยา่วยเพื่อนเ่าอย่า าวูยอับออา ให้นอนายหลับอย่าไม่้อหว่อะไรอี.....”
“หมายวามว่ายัไรับ ประธานา....???”
ร่าสูส่า ยืนึ้นเ็มสู ่อนหัวเราะอย่าสะใในสิ่ที่ัวเอไ้ทำไป ‘พวมันสมวรายแล้ว’
“ฮ่า....ฮ่าๆ มันาย้าไป้วย้ำ!!!” ุนฮา ะโน้อ มันสาแ่ใเาแล้ว
“นายท่าน!!” พ่อบ้านร้ออย่าใไม่ิว่า นายเาะเหี้ยมโหนานี้
“ทำไม.....แ็รู้ว่าพวมันหัหลััน!!! และอนมี ้อมาายเพราะพวมัน!!!” ประธานย สาวเท้าเ้ามาใล้ พ่อบ้านที่ยืนะลึ่
อยู่
“แล้ว....ุหนูา ละรับ” เาลั้นใถามออไปเพราะเาอยารู้ว่า ประธานยะทำอะไรับ ลูศัรู
“หึ...ทำไน่ะหรอ..บออนนี้็ไม่เอร์ไพร์สิ ” พ่อบ้านมอประธานย อย่าหวั่นใ ‘เาำลัะทำอะไร ’
“แ่ เรื่อนี้มันไม่เี่ยวับ ุหนูาเลยนะรับ แล้วนายท่านแน่ใหรอรับว่าเป็นเพราะุออาที่ทำให้นายหิ้อาย.........”
///เพล้!!!!////
แ้วไวน์เนื้อี....ถูปาไปที่ำแพเี่ยวหน้าพ่อบ้านไป หาเพียแ่เายับัวไ้น่าอาบเลือ แ่็ยัไม่วายโนเศษแ้วระเ็นมาบาน่าให้เลือิบ….
“แมีหน้าที่แ่ทำามำสั่ันเท่านั้น!! ที่แไปถามเรื่อันับพ่อบ้านน่อน ันไม่ว่าอะไรหรอนะแ่อยาะบอแเอาไว้ว่าอย่าทำาน เินหน้าที่ ‘นรับใ้’ ไปเอาัวฮยอนึมาให้ัน รึถ้าแไม่อยาทำันะให้ลูน้อไปลาัวมันมา”
ะนรีมหาลัยโล:
“อะไรนะ!!!! นายไปอยู่บ้านอประธานย มหาเศรษีอันับหนึ่อเาหลี แถมลูายเา็ือนที่มีเรื่อันที่ผับ...โอ๊ยยยย นี่มันอะไรันนี่ ยิ่ฟั็ยิ่ปวหัว อ่ะ ” โยอบเอามือุมมับัวเอ นี่มันยิ่ว่าในละรอี><
“็..ใ่นะสิ แ่ละวันมีแ่เรื่อปวหัว” ฮยอนึบอไปามริ ว่ามันวุ่นวายมาริๆ
“นั้นน่ะสิ....้ออยู่บ้านับนแปลหน้า นายลำบาน่าูเลย..แล้วลูายเา ื่ออะไรนะ ออ..ุนฮยอเา ีับนายรึเปล่า” ็ันไปมีเรื่อันไว้อี อาะโนแล้็ไ้
“อืม...เา็ีับันนะ.....” อยู่ๆ็นึถึหน้าอุนฮยอึ้นมา อ่า...นี่เราะนึถึหน้าอุนฮยอทำไมเนี๊ยะ วหน้าหวานแระเรื่อึ้นทันที่ ที่นึถึร่าสู าบ้าเอ๊ยยัมาหลอนันไ้อีแล้ว >///<
“ทำไมนาย้อน่าแยัั้นละ.....ไม่สบายหรอ” โยอบเอามืออัหน้าผาฮยอนึ ‘ร้อนริๆ้วยแฮะ’ สสัยะไม่สบาย
“ปะ...เปล่าหรอ สสัยอาารร้อนมั่ ” มือบาโบไปโบมาทำเหมือนะไล่วามร้อน แ่อาารรุริ หลบสายา โยอบยิ่สสัย
“อาาร...แบบนี้ ไม่ใ่ว่าแอบไปมีแฟนมาหรอใ่ไหม...หืมมม” โยอบแล้ับผิ
“บ้าๆ ไปันให่แล้ว...พอเลยๆันไม่อยู่พัเียวแ่แให่แล้วนะ” ฮยอนึทำเป็นึ้นเสียใส่โยอบ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อสิ ฮะ ฮะ ูหน้านายสิหน้าแถึหูแล้ว” โยอบไม่ยอม่ายๆ มันน่ายินีไม่ใ่รึไที่นเย็นา อย่า ฮยอนึะมีแฟน ะเป็นนแบบไหนันนะ ฮิฮิ
“หรือว่า..อ่าใ่แล้ว .ลูายประธานย อบนายใ่ไหม ้อใ่แน่เลย อ๊ายยยยย ว้าวววว ันะอยู่แล้วละ วันนั้น ุนฮยอมอนายอย่าับ ะลืนินแนะ ิิ”
“ลืนิน...อะไรอนาย หมอนั้นวนประสาทะาย”
“หรอออออออออ แ่เยไ้ยินไหมว่าวามลับไม่มีในโลอ่ะ ฮะ ฮะ” โยอบหัวเราะอย่าอบใ
โีที่มีนเ้ามา ัารสืบสวนอโยอบะ่อน
“เฮ้...โยอบๆ”
“ว่าไมินิ...มีไรหรอ” ร่าเล็วิ่ไปหาเพื่อนในะ
“อะ...ีวัฝาเอาเอสารสำหรับรับน้อมาให้อ่ะ”
“อ้าว....แล้วประุมอนเย็นละ” โยอบย้อนถาม ปิีวัไม่เยพลาที่ะเ้าประุม
“ีวับอมีธุระ ะไม่อยู่ประุมน่ะ”
“หรอ....อืมอบในะที่เอามาให้”
‘เมื่อเ้าไม่เห็นบออะไรเลย.....สสัยะมีธุร่วนริๆ’
4.00 น.
“ุหนูา....” พ่อบ้านที่ยืนรอฮยอนึอยู่หน้าห้อ เอ่ยทั่อนโ้อย่าสุภาพ
“พ่อบ้านปาร์...มาทำอะไรที่นี่รับ” ร่าบาแปลใ ที่เห็นพ่อบ้านปาร์
“พอีนายท่าน สั่ผมให้มารับุลับบ้านทันทีที่เลิเรียนน่ะรับ”
“เอ๊ะ...อืมแ่ว่า...” ฮยอนึลัเลเล็น้อยเพราะุนฮยอบอให้เารอ “ เอ่อ..แ่ผม้อรอุนฮยอลับบ้านพร้อมันน่ะรับ”
“แ่นายท่านอยาุยับุหนู เรื่อประธานานะรับสำัพอไหมรับ” ำโห ที่เาไม่อยาทำมันเลยสันิ
“เรื่อพ่อหรอรับ...” ฮยอนึเอ่ยเสียเบา...่อนพยัน่า
“เิุหนูา”
เวลาผ่านไปว่ารึ่ัวโม ฮยอนึ็มาถึสถานที่ที่เาไมุ่้นเย บ้านหลัให่นอเมืออประธานย ุนฮา
“พ่อบ้านปาร์รับ ที่นี่ือ..”
“บ้านอีหลัอประธานย น่ะรับ ท่านใ้ที่นี่เป็นที่พัผ่อน เวลา้อารวามสบ” พ่อบ้านปาร์เอ่ยอบโยไม่มอน่า ฮยอนึ
“อ่อ...หรอรับ” ฮยอนึิว่าบ้าทีเาวรเียบๆะีว่า ูวันนี้พ่อบ้านปาร์เหมือนไม่่อยอยาุยับเาสัเท่าไร อยู่ในรถ็เียบมาลอทำเอาเาอึอั เฮ้ออออ.....ระูลนี้แปลั้แ่เ้าอยันลูน้อ
พ่อบ้านพาร่าบาึ้นลิฟท์ไปั้นบนสุอบ้าน ฮยอนึ็ว่า่ายเินามอย่าเียบๆ
“เิรับนายท่านรออยู่้านใน...” พ่อบ้านโ้ให้ฮยอนึ่อนะผายมือเิให้ร่าบาเ้าไปในห้อ
ฮยอนึ เินเ้าไปในห้อ ประธานย ุนฮาูน่าเรามมาในวามรู้สึอฮยอนึเ้ารู้สึอึอัทุรั้ที่เอ อาเพราะแววาทีุ่นฮามอเามันทำให้เารู้สึแปลๆ เฮ้อ...ไม่อบเลยแฮะวามรู้สึแบบนี้
“มาแล้วหรอ” เสียเ้าอห้อเอ่ยทั
“ะ รับ ท่านประธานุนฮา” ฮยอนึล้าๆลัวที่ะเินเ้าใล้ประธานุนฮา
“หึ...เรียันะเ็มยศเลยเรียันว่าุลุเถอะ ฮยอนึ” เอ่ยบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“เอ่อ....รับุลุ”
“ เราสอนวระไุ้ยันั้นนานแล้ว ถ้าไอ้ลูบ้ามันไม่พาเธอไปะ่อน” น้ำเสียทุ้มเอ่ยเหมือนไม่พอใอย่ามา
“เอ่อ......” เอาไีอึอััแฮะ T^T
“่าเถอะ....แล้วเธอเป็นยัไบ้า มีอะไรไม่อบรึเปล่าอย่าเ่น ลูายลุทำอะไร ให้ลำบาใมั๊ย”
“ ไม่..รับ ไม่มี ุนฮยอ...เออ เาีับผม...ฮะ” ฮยอนึ รีบปิเสธทันที
“......ั้นหรอ...็ีแล้ว” วาสีาที่้อร่าบาั้แ่เ้ามา เาไม่ไ้ละสายาไปไหน แ่ฮยอนึไม่ไ้เห็นวามผิปินี้ เพราะร่าบาเอาแ่้มน่า้มาไม่ล้ามอประธานยรๆ ‘ หึ....รูปร่าน่าาแบบนี้ ไม่แปลทีุ่นฮยอะอบ แ่ันไม่มีทาให้แไ้มีวามสุับลูายันหรอ า ฮยอนึ ันะทำให้มันทิ้แ ’
“เออ..ุลุรับ แล้วุพ่อผมเป็นอย่าไรบ้ารับ” ร่าบาเอ่ยถาม เหมืนอนึถึธุระที่ะุยัน
“หึ..หึ วูยอสบายีอนนี้เาำลัะลับเาหลีเร็วๆนี้แล้วล่ะ” สายาเปลี่ยนเป็นแววาอ่อนโยนในทันที เมื่อฮยอนึ เยน่าึ้นมาสบา
“ริหรอรับ...ผมีใัะไ้เอุพ่อสัที” ฮยอนึ ยิ้มว้า ึ้นเมื่อไ้ยิน่าวี เาะไ้เอพ่อแล้ว
“ริ..สิ..อ่ะ” ประธานุนฮา ำลัะเินมาทา ฮยอนึ แ่เาับเเหมือนะล้ม
“ุลุเป็นอะไรรึเปล่าฮ่ะ...” ฮยอนึโผอประธานย่อนที่ร่าะล้มลสู้พื้น
“อบในะ...ลุื่มมาไปหน่อย่วยพาลุไปที่เียทีสิ” เสียทุ้มเอ่ย
“รับ...่อยๆเินนะรับุลุ”
ฮยอนึประอประธานุนฮา ไปที่เีย ุนฮาลอบมอหน้าฮยอนึอย่าพินิ เหมือนริๆเหมือนออาไม่มีผิ ถึเธอะายไปแล้ว แ่็ทิ้ลูายน่าสวยเอาไว้ให้ันแ้แ้นอบในะ ลี ออา ประธานยยยิ้มอย่าพอใ
//ุ๊บ!!!!//
พื้นที่นอนยุบลามน้ำหนััวร่าบาที่ถูประธานุนฮา ผลัลับเียอย่าแร ฮยอนึถลึาึ้น้วยวามใ ร่าหนาึ้นร่อมฮยอนึทันที ้อมือบาถูรวบึ้นเหนือหัว้วยแน้าเียวอประธานุนฮา
“ะ..ุลุะทำอะไรรับ ปล่อยผมนะ!!!” ารระทำอประธานยทำให้ฮยอนึลัวมา เาพยายามิ้นหนีาารเาะุมอประธานย
“ฮยอนึ....เธออย่าลัวันเลย” น้ำเสียและแววาเปลี่ยนไป มือหนาลูบไล้ใบน่าเรียวอย่าหลใหล
“ะ...ุลุ?!!” ร่าบาเบี่ยหลบอย่ารัเีย
“ฮึ่ม...ไม่้อมาทำรัเียันหรอนอนับุนฮยอมาแล้วละสิ...แ่ันไม่ถือหรอนะ อ อ ลู็เหมือนอพ่อ นั้นแหละ”
“ุพูบ้าอะไร...!!!! ” มันะมาไม่แล้ว ทำไมถึพูาน่ารัเียอย่าี้ !!!
“หึ....อ่า เธอสวยริๆ บ้าทีอาสวยว่าแม่แ้วย้ำ”
“ุลุ!!!”
///แว๊/// มือหนาระาเสื้ออฮยอนึนาในทันที ุนฮาถาโถมเ้าใส่ฮยอนึ
“อ่ะ!!!! ุลุ อย่านะรับบ!!” ฮยอนึหวีร้อลั่น พฤิรรมที่แสนป่าเถื่อน มือหยาบปัป่ายไปทั่วเรือนร่าท่อนบนที่อนนี้ไม่มีสิ่ใปปิ ใบหน้ามุไร้อยู่ที่้นอาว แ่ทว่าเรียวปาหยั พร่ำเพ้อเรียื่ออีนรั
“ ลี ออา.....เป็นอันอีรั้เถอะ” เสียทุ้มแหบพร่า
“!!!!!!” าลมโเบิว้าึ้นเมื่อไ้ยินื่อมาราัวเอ ทำไมประธานยถึ.....!!!!!
“ ุมันนัแพศยา หัหลัผมไปอยู่ับไอ้เพื่อนั่ว...ฮึ่ม ผมเลียุ ุไ้ยินไหมมม ออา!! ” ประธานย ุนฮา อารม์แปรปวน และเรี้ยวรามาึ้น เาะโนพร้อมับไหล่บาเย่า อย่าบ้าลั่ นหัวไหล่บาเริ่ม้ำ
“ ุลุพูเรื่ออะไร.....ไ้โปรปล่อยผมเถอะ” เสียหวานเริ่มสั่นเรือ ร่าบาอ้อนวอนนรน่า เาไม่รู้ริๆว่าะทำยัไแล้ว
“ันไม่ปล่อยแไปหรอนว่าแะายาม อนมีไป!!!! ” มือหนาเรื่อยไปที่อแล้วลมือบีบอร่าบาอย่าเ็มแร
“ุลุอย่า...อ่ะ!!!” ฮยอนึใสุี มือบาพยายาม แะมือที่บีบอ แ่้วยแรที่น้อยว่ามาึทำอะไรไม่ไ้เลย เาเริ่มาอาาศหายใ
“อ่ะ...อั่...ปะ...ปล่อย.ผม ฮึ...”
หายใไม่ออแล้ว...เาบ้าไปแล้ว ่วย้วยุนฮยอ่วยันที!!!
***ยัไม่มีเวลาแ้ [SF] One Night Stand JunSeung อนสามเลย****
อโทษนะะ>/<
ความคิดเห็น