คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Tales8] Pinocchio
พินอกคิโอถูกสร้างขึ้น
เมื่อมันโกหกจมูกจะยาวขึ้น
นางฟ้า....พวกโลกสวย....
คนพวกนี้นี่ทำให้ชีวิตพินิกคิโอยุ่งยากขึ้นเยอะเลยนะ
คุณคิดเหมือนผมรึปล่าว?
ผมนั่งรถของแดฮยอน เขามารับผมที่หน้าบ้านอย่างที่นัดกันเอาไว้ก่อนจะพาไปนิทรรศการนั่นอย่างที่ผมคิดไว้ ตอนแรกนึกว่าเขาจะไม่ยอมรับข้อเสนอที่คิดสดนะตอนนั้นซะแล้ว(ทั้งๆที่บอกว่าเตรียมมา) มันดูปัญญาอ่อนแต่ก็ใช่ได้อยู่นะ
“เอ่อ... แดฮยอน”
“หืม?” เขาขานรับในลำคอโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่กับถนนตรงหน้า
“นาย.... ไปแก้ข่าวให้พี่ฮิมชานรึยัง” ผมถามออกไปเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่เบี้ยวผม
“น่า.... ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วน่า” เขายิ้มน้อยๆแต่ก็ไม่หันมามองหน้าผมเหมือนเดิม-3-
รถแอสตันมาร์ตินคันหรูถูกเลี้ยวเข้าลานจอดรถ จงออบนั่งเล่นเกมในไอพอดตัวเองจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไปซะสนิท ดูแล้วเหมือนเด็กไม่มีผิด-__- รถถูกจอดในที่ร่มใกล้ๆกับประตูทางเข้านิทรรศการทำให้คนเล่นเกมอย่าถามมาอย่างไม่ทันคิด
“จอดทำไมอ่ะ” ถามทั้งๆที่สายตายังจ้องอยู่ที่เกม มันน่าแกล้งจริงๆ
“จะปล้ำนาย”
“เฮ้ย!!!” เพียงแค่พูดเล่นประโยคเดียวก็ทำให้อีกคนเงยหน้ามาพร้อมเอามือมาป้องกันตัวแทบไม่ทัน
“เล่นเกมอยู่ได้ ฉันไม่มีอารมณ์มาเอานายตอนนี้หรอกนะ เอ้า ลงมาได้แล้ว ถึงแล้ว” จงออบหรี่ตามองอย่างพิจารณาก่อนจะเปิดประตูแล้วลงมาจากรถอย่างระมัดระวัง
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” แดฮยอนเดินก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในตัวอาคารทำคนตัวสั้นตามมาแทบไม่ทัน
“เดินช้าๆดิวะ-^-”
ภายในอาคารเต็มไปด้วยหนังสือมากมายหลายประเภท แต่ละโซนก็จะมีการตกแต่งที่แตกต่างกันไปเช่น โซนประวัติศาสตร์ก็จะตกแต่งเป็นแนวเก่าๆย้อนยุคหน่อย หนังสือทุกเล่มถูกวางในตู้กระจกป้องกันความชื้นและควบคุมอุณหภูมิเพื่อรักษาสภาพหนังสือเป็นอย่างดี ผมกับแดฮยอนเดินดูหนังสือไปเรื่อยๆหนังสือบันทึกเรื่องต่างๆถูกจัดแสดงไว้อย่างน่าสนใจทีเดียว แอร์ก็เย็น ไม่อยากกลับบ้านแล้วแฮะ-3-
“ทุกท่านครับ!!” เสียงตะโกนจากพิธีกรบนเวทีเรียกความสนใจจากทุกคนในบริเวณรอบๆนิทรรศการได้เป็นอย่างดี
“ต่อไปนี้คือการแสดงหนังสือ ที่นักสะสมของโบราณทั่วโลกตามหามานับ100ปี โดยวันนี้ทางเราจะสุ่มผู้โชคดีขึ้นมาบนเวทีเพื่อมาสัมผัสหนังสือเล่มนี้โดยมือเปล่าครับ!!” เสียงนั่นทำให้ทุกคนมามุงกันอยู่ที่เวทีอย่างหนาแน่นพร้อมเสียงซุบซิบถึงหนังสือเล่มนั้น
“แดฮยอน นายรู้รึเปล่าว่ามันเป็นหนังสืออะไร?”
“เอ่อ.... ไม่รู้สิ” คงไม่ใช่หนังสือที่ไอ้ยองแจตามหาอยู่หรอกมั้ง
“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมอี ฮงกิ พิธีกรผู้รอบรู้ของงานนี้ และหนังสือที่ทุกท่านจะเห็นต่อไปนี้เป็นหนังสือที่มีประวัติความเป็นมายาวนานถึงนิยายและนิทานเรื่องต่างๆ” ตู้กระจกใสที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงสดราวกับตั้งใจให้ผู้ชมลุ้นระทึกไปกับหนังสือตรงหน้า
ทำไมลางสังหรณ์มัน....แปลกๆวะ
“หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่เป็นสมุดบันทึกเรื่องราวต่างๆของบุคคลท่านนึงเอาไว้ แต่ที่พิเศษคือจะมีกระดาษปล่าวหนึ่งหน้าที่ถูกเล่าลือกันว่าเป็นที่อยู่ของเจ้าของวิยญาณหนังสือเล่มนี้”
เชี่ย...... ชัดเลยมึง
“หนังสือสารภาพบาปของผู้สืบทอดตระกูลยูรุ่นที่20ครับ!!” ผ้าคลุมตู้กระจกไว้ถูกดึงออกโดยพิธีกรบนเวทีปรากฏให้เห็นหนังสือปกสีน้ำตาล กระดาษภายในมีรอยไปบ้างตามกาบเวลา บางสิ่งจากหนังสือเล่มนั้นดึงดูดจงออบให้มองมันอย่างไม่วางตา แตกต่างจากแดฮยอนที่หน้าซีดจนผิดปกติ
ชิบหาย..... แล้วจงออบล่ะ
แดฮยอนหันไปมองคนข้างๆที่ยังไม่มีอาการผิดปกติใดๆ ถึงจะสงสัยว่าไม่เห็นเป็นแบบที่ยองแจบอกเลยวะแต่ก็โล่งใจมากกว่าที่จงออบไม่เป็นเป็นลม หรือช็อคอะไรไปไม่งั้นคงต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ
“ผมจะสุ่มผู้โชคดีขึ้นมาสัมผัสหนังสือเล่มนี้นะครับ” ฮงกิกวาดสายตามองดูคนรอบๆเวทีก่อนจะสะดุดตากับคนๆหนึ่ง
“น้องผู้ชายคนนั้นเลยครับ ที่ตาตี่ๆ หัวทองๆ คนนั้นแหละครับ!ขึ้นมาเลย!”
เหี้ย!!
แดฮยอนได้แต่อุทานภายในใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเจ้าของชื่อที่ว่าก้าวอย่างกระฉับกระเฉงขึ้นไปบนเวทีแล้วด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแตกต่างจากคนข้างล่างโดยสิ้นเชิง
“น้องชื่ออะไรครับ?”
“จงออบครับ^^” ผมยิ้มพร้อมตอบให้กับพี่พิธีกรบนเวที ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่ามันเป็นหนังสืออะไรก็ตาม
“น้องพร้อมนะ”
“พร้อมครับ” ทันทีที่มือของผมหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลไปทั่วร่างกาย ภาพความทรงจำของชาย2คนที่ยืนคุยกันอยู่ไหลเข้ามาในหัวโดยไม่ได้ตั้งตัว
‘ทำไมนายต้องฝากไว้กับฉันล่ะ มันเป็นภาระลูกลหานฉันไม่รู้รึไง 555’
‘มีแต่คนในตระกูลยูที่รู้ว่าวิธีฟื้นคืนชีพคนตายในหนังสือขึ้นมาทำยังไง ยองแจต้องทำอย่างงั้นกับฉันแน่ๆ นายช่วยรบไปทีเถอะ’
‘แล้วถ้าสักวันจงออบเจอยองแจขึ้นมาล่ะ จงออบอาจจะเอาหนังสือเล่มนี้ไปให้ยองแจก็ได้นะ’
‘นายก็อย่าให้เขารู้สิ ว่าหนังสือเล่มนี้มันเชื่อมอยู่กับเขา’
‘แต่ยองแจก็มีสิทธิหาเจออยู่ดีไม่ใช่รึไง’
‘ถ้านายเอามันไป ทำให้หนังสือเล่มนี้เชื่อมกับจงออบเจ้านายของมันคือจงออบ หากสักวันจงออบได้สัมผัสหนังสือเล่มนี้มันจะติดตามจงออบไป แล้วยองแจจะไม่มีวันหามันเจอ....... ช่วยหน่อยนะเวลาของฉันมันเหลือไม่มากแล้ว’
“เฮ้ย!!” ผมรีบชักมืออออกจากหนังสือเล่มนั้นจนมันตกอยู่ที่พื้น อะไรกัน ที่เห็นเมื่อกี้ที่สำคัญ....
ทำไมมันมีชื่อผมกับยองแจอยู่ในบทสนทนานั้น
แล้วทำไมในนั้น.....
มันถึงมีตาของผมอยู่ด้วย.....
“เอ่อ น้องเป็นอะไรรึปล่าวครับ” พี่พิธีกรถามผมด้วยความเป็นห่วง
“มะ...ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นก็โอเคครับ หมดกิจกรรมสำหรับครึ่งวันเช้าแล้วนะครับ เชิญทุกท่านชมนิทรรศการต่อได้นะครับ”
แดฮยอนจัดการไปส่งจงออบที่บ้านทันทีเพราะจงออบขอบอกว่าเหนื่อย อยากพักผ่อนเขาจึงขับรถมากินกาแฟพร้อมโทรหายองแจด้วยท่าทางรีบร้อน หนังสือเล่มนั้นมันต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้อีกนั่นแหละ
“ฮัลโหล”
‘ฮัลโหล’
“คือวันนี้อ่ะ กูพา....”
‘มึงพาจงออบไปนิทรรศการหนังสือหายากมา’
“มึงรู้?”
‘ก็กูเป็นคนยื่นโบชัวร์ให้เอง นี่หว่า ทำไม มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?’
“คือ จงออบเจอหนังสือเล่มนั้น จับมันแล้วจงออบก็แปลกไปเลยว่ะ”
‘หนังสือเล่มนั้นมันเชื่อมกับจงออบโดยสมบูรณ์แล้ว’
“ห้ะ งงว่ะ-____-”
‘เอาเถอะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ จงออบจะเป็นเจ้านายของหนังสือเล่มนั้นแล้วละกัน’
ยองแจกดวางสายพร้อมเอนตัวไปตามพนักเก้าอี้ หนังสือเล่มนั้นมีความสำคัญกับเขาและจงออบ จงออบฉันหวังว่านายจะไม่หลอกตัวเองนะ เมื่อรู้ความจริงเกี่ยวกับหนังสือเล่มนั้นแล้ว
เมื่อพินอกคิโอโกหกจมูกของมันจะยาวขึ้น
แล้วคนโกหกล่ะ?
โดยเฉพาะกับคนหลอกตัวเอง
เขาจะพูดความจริงกับตัวเองยังไงนะ ให้จมูกกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ผมชักอยากรู้แล้ว ว่าจงออบจะทำยังไงต่อไป:)
Talk:: ตอนนี้อาจจะงงๆกันนิดนะ ไรต์เข้าใจ รีดอาจจะบ่นแบบ"หนังสือเชี่ยไรวะ กูไม่รู้เรื่องงงงงง" อะไรประมาณนี้-___- แต่ใจเย็นก่อน เดี๋ยวตอนต่อๆไปมันจะค่อยอธิบายไปเองแหละ555555 เหมือนเดิมนะ #อ่านแล้วเม้น
ความคิดเห็น