คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Tales7] Rapunzel
คุณคิดเหมือนผมมั้ยว่าพ่อราพันเซลก็ตลกดี
เขาประเมินแม่มดต่ำไปหน่อยมั้ง
เขาคงลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่”คนธรรมดา”
พี่ฮิมชานกลับสู่สภาวะเดิมอีกครั้ง เงียบ เงียบจนน่ากลัว เก็บตัว ไม่พูดไม่จากับใครผมอยากได้พี่ฮิมชานแบบโรคจิตกลับคืนมากกว่า ให้ตายเหอะ.... ผมไม่ชอบพี่ฮิมชานโหมดนี้เลยจริงๆนะ รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งบ้าน สงสัย ผมต้องทำบุญล้างซวยสักหน่อยมั้ง-_____-
“พี่ฮิมชาน ผมไปเรียนแล้วนะ”
“.....” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆจากคนตรงหน้า พี่ฮิมชานไม่แม้แต่จะหันมามองผม สายตาเหม่อลอยไปไกล ดวงตาเลื่อนลอยราวกับคนที่ไร้ชีวิต
“เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจยาวก่อนจะส่ายหน้าอย่างปลงๆ
พี่ยงกุก พี่อยู่ไหนนะ? พี่จะรู้มั้ยว่าพี่ฮิมชานเป็นอย่างงี้ไปแล้ว
ผมขึ้นรถเมล์สายประจำเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน คนที่เบียดเสียดกันบนรถเมล์กลายเป็นบรรยากาศที่คุ้นชินสำหรับผม แรกๆผมก็ไม่ค่อยชอบหรอกนะผมไม่ชอบคนวุ่นวายเท่าไหร่ แต่ไปๆมาๆก็ชินไปเองซะงั้นแตกต่างจากพี่ฮิมชานนะ พี่เขาค่อนข้างเอาแต่ใจตั้งแต่เด็กก็เลยค่อนข้างปรับตัวยาก อย่างว่าแหละ พี่น้องกันแท้ๆยังนิสัยไม่เหมือนกันไม่ต้องพูดถึงผมกับพี่เข้าเลย
ผมกดออดบนรถเมล์ก่อนจะก้าวลงจากรถเมล์แล้วเดินต่อไปอีกนิดหน่อยก็ถึงโรงเรียนแล้ว ผมไม่รู้จะเคลียร์ปัญหาชีวิตตัวเองยังไงจริงๆนะตอนนี้ มันไม่ใช่ปัญหาของผมแต่มันเครียดนะ โว้ยยยยย!!
“ทำไมทำหน้าปวดขี้อย่างงั้นวะ ระบบขับถ่ายไม่ย่อยรึไง” เจ้าเพื่อนตัวดีทักทายด้วยคำพูดโลกสวย(?)แต่เช้า พอเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต
“ปัญหาชีวิตคู่พี่กูนี่แหละ กูไม่รู้จะทำไงแล้วนะ”
“มึงไม่ไปคุยกับไอ้แดฮยอนดูล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ กูกลัวโดนเหมือนเดิม-0-”
“เฮ้อ มึงนี่นะ งั้นก็แดกไมเกรนตายไปละกัน” แต่....วิธีของจุนฮงมันก็น่าสนใจอยู่นะ
แม่มดทวงสัญญาจากพ่อราพันเซล
จับราพันเซลขังไว้ในหอสูงเสียดฟ้า
จะว่าไปแม่มดก็ฉลาดนะครับ
แต่ก็ประมาทเหมือนกันที่เผลอให้เจ้าชายเห็นผมราพันเซล
หึ.... ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย จริงๆสินะ
พักกลางวัน ผมซื้อแซนด์วิชมากินคนเดียวที่สวยหย่อมร่มๆเงียบๆแถวๆตึกเรียน จุนฮงไปซ้อมบอลมันมีแข่งบอลรอบเซมิไฟนอล ได้ข่าวว่าคราวนี้อีกทีมมีดีกรีเป็นแชมป์เมื่อ2ปีที่แล้วแต่ปีที่แล้วพลาดไปเพราะกองหน้าคนนึง เป็นตัวเต็งของทีมเท้าแพลงลงแข่งไม่ได้ ทีมโรงเรียนผมเลยต้องฟิตกันหน่อย
“ย้าาา!! จงออบ^^”
“อ้าว ยองแจ มาทำไรแถวนี้เนี่ย”
“ฉันมาเตรียมแลบวิทย์น่ะ คาบต่อไปเรียนเคมี ฉันต้องถามนายมากกว่านะว่ามาทำอะไรแถวนี้”
“มานั่งกินแซนด์วิชน่ะ ไอ้จุนฮงมันไปซ้อมบอล-3-”
“หรอ ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไร นายไปเตรียมแลบก็ได้เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้วล่ะ”
“ย้า!จริงสิ เดี๋ยวนะ....” ยองแจล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะหยิบแผ่นพับยื่นมาให้ผม
“แผ่นพับนิทรรศการน่ะ นิทรรศการหนังสือหายาก น่าสนใจมากนะ รวบรวมหนังสือหายากจากทั่วโลกเลย”
“อ่า....”
“ไม่มีหนังสือวิชาการหรอกน่า ต่อให้มีเขาก็ไม่ให้อ่านหรอก ฮ่าๆ” ยองแจดูจะหัวเราะชอบใจกับท่าทีที่แสดงออกมากไปของผมมั้ง
“ถ้าฉันว่างฉันจะไปนะ ขอบใจที่ชวน”
“แล้วฉันจะรอนะจงออบ!^^”
ฉันจะรอ....
ปฏิกิริยาของนายต่อหนังสือเล่มนั้น....
ของที่ฉันตามหามาตลอด3ปี....
มันไม่ได้อยู่กับนาย แต่มันต้องเกี่ยวอะไรสักอย่างกับนายสิ
“ฮัลโหล”
‘ว่าไง ฮ้าวววว’
“เพิ่งนอนกลางวันเสร็จสินะ”
‘เออ มีไรเร็วๆเลย กูง่วง’
“ของที่ฉันอยากได้มันไม่ได้อยู่บ้านจงออบ”
‘อ่าวเหี้ย!! แล้วที่ทำลงไปทั้งหมดนี่ทำเพื่อไรวะสัส!! เสียเวลาเหี้ยๆ’
“แต่มันต้องมีปฏิกิริยาอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับจงออบ”
‘บ่นไรวะ?ไม่เข้าใจ-___-’
“เอาเหอะ มึงคงไม่เข้าใจหรอก มึงรอฟันจงออบต่อเหอะ” ยองแจกดตัดสายอย่างหน่ายๆ เขาค่อนข้างจะหัวเสียกับความโง่ของแดฮยอนอยู่เล็กๆ แต่มันก็ชินชาไปซะแล้วสิ
หากนิทานตามฉบับเดิมราพันเซลปล่อยผมลงมา
แล้วให้เจ้าชายปีนขึ้นไป
นิทานตามฉบับของจองแดฮยอน
คงต้องเปลี่ยนเป็นให้เจ้าหญิงโดดลงมามากกว่าล่ะมั้ง
ตาย50 เป็น50 เป็นเจ้าชายที่เห็นแก่ตัวดีนะ
[Daehyun’s Part]
“1...2....3!!” บางคนตัดสินใจผลักประตูบานที่เขาเคยมาหาผมครั้งแรก ตื่นเต้นดีแฮะ
“อะไรพานายมาถึงที่นี่กันน้า~:)” รอยยิ้มกวนประสาทแบบนี้มีคนเดียว
ก็ผมนี่แหละ
“ฉันมาขอร้อง”
“อะไรอีกล่ะ”
“ไปแก้ข่าวกับพี่ยงกุกให้หน่อย” เสียงของจงออบดูสั่นเครือขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายที่สั่นเทาทำให้รู้ว่าคนๆนี้กำลังกลั้นร้องไห้
ทำไมมันชวนให้เขาไปกอดปลอบวะ
ทำไมมันทำให้เขาอยากกอดปลอบขนาดนี้
เฮ้ย!! มึงแค่จะฟันจงออบ!! มึงอย่าใจอ่อน!! จองแดฮยอน!!
“ข้อแลกเปลี่ยน”
“....”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอะไรที่ไม่มีกำไร” ผมพูดอย่างเหนือกว่าพลางยักคิ้วให้อย่างมีเลศนัย
“เฮ้อ ฉันทบทวนเรื่องนั้นมาแล้ว”
“หืม?” ผมค่อนข้างแปลกใจกับคำพูดตรงหน้า เตรียมตัวมาดีนี่นา จงออบหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นมันให้ผม
“นิทรรศการหนังสือหายาก.... ไปด้วยกันนะ./////.” จงออบดูจะพูดอ่างอายๆ สังกตได้จากหน้าที่แดงนั่น
น่ารักเหี้ย....
มึง!!แดฮยอน!!มึงต้องไม่ใจอ่อนดิวะ!!
“อืม.....ก็ได้” ถึงจะเป็นข้อเสนอแบบเด็กแต่ผมก็ยอมไปกับจงออบ ช่วยไอ้ยองแจหน่อยก็ได้วะ
“เสาร์นี้เจอกัน 8โมงที่โรงเรียนเดี๋ยวมารับ” ผมบอกกับคนตรงหน้าก่อนที่ อีกคนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่ารู้แล้ว แล้วรีบเดินออกไป
ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
ว่าไอ้ปฎิกิริยาต่อหนังสือบ้อบออะไรของไอ้ยองแจคืออะไร
Talk:: มาแล้วววว~ รอกันนานมั้ยY.Y ตอนนี้จะมีคำใบ้เพิ่มมาเกี่ยวกับของที่แจตามหานะคะว่ามันคืออะไรลองอ่านแล้วทายๆดูในฟิคนะ น่าจะเดาได้ไม่ยาก ตอนต่อจากนี้เนื้อเรื่องขอสปอยนิดนึงว่าจะออกไปทางการตามหาของบางอย่าง แล้วก็ออกแนวจะแฟนตาซีนิดๆมั้ง ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน555 #อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะไรต์รักคนเม้นนะจุ้บ
ความคิดเห็น