[FIC B.A.P] Tales

ลำดับตอนที่ #4 : [Tales4] Hunsel and Gretel

∆ data-cke-774-href="http://writer.dek-d.com/zmlash/writer/view.php?id=805600">∆ ( คูลิโอ้' ) 。

ฮันเซลกับเกรเทล

นิทานเรื่องนึงที่กล่าวถึงความสามัคคีของพี่น้อง

คุณคิดว่าในชีวิตจริงจะมีสักกี่คู่กันครับ?ที่พี่น้องรักกันขนาดนั้น?

มันไม่ใช่ผมแน่ๆแหละคู่นึง

“อะ.....อะไรของนาย

“มาเป็นของฉัน ฉันก็จะไม่ยุ่งกับพี่นาย” ผมขมวดคิ้วจนเป็นปม ผมไม่เข้าใจว่ามันจะเอาผมไปทำไมในเมื่อ...

“แต่นาย....มีอะไรกับพี่ฉันแล้วนะ”

“คิดว่าฉันสนใจรึไง นายนี่เด็กจริงๆ ฮ่ะๆ”

“ตลกมากมั้ย จอง แดฮยอน!!!  พี่ฉันมีแฟนแล้ว แฟนพี่ฉันกลับมาแล้ว นายควรจะ....”

“บังยงกุก  นักเรียนคณะดนตรี จบจากอเมริกา เกียรตินิยมอันดับ1 หึ.... เพื่อนเก่าด้วยกันเอง”

“นายรู้จัก?”

“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้ ว่าไงนายสนใจข้อเสนอข้อฉันไหมล่ะ?มาเป็นของฉัน แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับฮิมชาน”

“..........ฉัน”

“.....”

“ฉันไม่ยอมรับ!!แต่ฉันจะพยายามทุกอย่างไม่ให้นายเขาใกล้พี่ฉัน!!”

“หรอ.... ว๊า~ ทำไงดีล่ะฉันเผลอติดใจเสียงครางพี่นายซะแล้วสิ”

“ไอ้เวร!!”

ผมรู้ว่าจงออบไม่มีทางยอมผม

เพราะผมรู้ผมเลยสร้างบ้านขนมหวานหลังใหญ่

ไว้หลอกล่อฮันเซลกับเกรเทลให้มาตายไงล่ะ

                ผมเดินหัวเสียออกมาจากตรงนั้น ยังไงซะตอนนี้ผมก็ได้แต่หวังว่าถ้าพี่ฮิมชานเจอพี่ยงกุกแล้ว พี่เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ลืมแดฮยอน ลืมทุกอย่าง ผมจะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปปลายทั่วไปถึงตอนนี้ผมจะอยู่ในชื่อบังยงกุก มีแค่2คนคือ แดฮยอนกับจุนฮงก็เหอะ

                ผมเดินเลี้ยวเข้าซอยที่บ้านผมอยู่มาเรื่อยๆก่อนจะเจอกับรถแปลกตา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีรถหรูๆอย่างนีแถวบ้านผมด้วยแถมที่สำคัญมันจอดอยู่เยื้องๆกับบ้านผมพอดีด้วย ผมเจอเด็กผู้ชายคนนึงอายุประมาณผมยืนอยู่ข้างๆรถนั่น พร้อมทำหน้าเหมือนต้องการความช่วยเหลือผมเลยตัดสินใจเดินไปหาเขา

“อ่า.... มีอะไรให้ช่วยไหม?” ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาใส่ยูนิฟอร์มโรงเรียนเหมือนผมเลย

“ขอบใจนะ คือ ฉันมาตามหาบ้านที่ฉันเช่าไว้น่ะ อา.... เพิ่งมาครั้งแรกซะด้วยสิ”

“อ่อ ฉัน.....” จะบอกชื่ออะไรดีล่ะ

“หืม?”

“ฉัน มุนจงออบนะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^” คงไม่เป็นไรมั้ง

“อ๋อ ฉันยูยองแจนะ^^”

ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงติดแผนที่ผมกับแดฮยอนวางไว้

ภายใต้รอยยิ้มใสซื่อนั่น....

อา..... ฉันขอโทษที่ต้องทำร้ายานายนะจงออบ แต่ฉันจำเป็น

เมื่อตัดสินใจลงทุนปลูกบ้านขนมหวานกับไอ้แดฮยอนไปแล้ว

ฉันรื้อมันทิ้งไม่ได้จริงๆ

“ขอดูที่อยู่ที่ๆนายกำลังตามหาหน่อยสิ”  ยองแจยื่นที่อยู่ให้ผม มันก็แถวๆบ้านผมนี่หว่า

“มันอยู่ใกล้บ้านฉันน่ะ นายตรงไปนะแล้วก็เลี้ยวซ้ายตรงร้านสะดวกซื้อนั่น แล้วก็ลองไล่หาบ้านเลขที่ดูนะ น่าจะอยู่ในๆหน่อยแต่ไม่ค่อยไกลมากหรอก”

“ขอบใจมากนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก”

“บาย”

ความจริงผมไม่ได้บ้านเช่าบ้านอยู่อะไรแถวนี้หรอก

ผมแค่มาตรวจสอบที่อยู่บ้านจงออบตามที่ไอ้แดฮยอนบอกมาเท่านั้น

“ฮัลโหล”

‘ว่าไง? กูบอกแล้วว่ากูชัวร์เพราะกูเคยไปซั่มฮิมชานที่นั่นแล้ว’

“เออๆ มึงเก่งๆ แล้วนี่เอาไงต่อเนี่ย?”

‘ก็เดี๋ยวสักวันกูจะไปบอกให้ยงกุกพาฮิมชานไปเที่ยว กูก็จะหลอกพาจงออบออกมาทำอะไรก็เรื่องของกู ส่วนมึงก็เข้าไปเอาของที่มึงจะเอาในบ้านหลังนั้นซะ’

“มึง..... กูเริ่มสงสารจงออบ”

‘กูก็สงสาร.....”

“.....”

‘แต่เรามาไกลเกินกว่าคำนั้นแล้ว ทำตามแผนของกูกับมึงต่อถ้ามันสำเร็จทุกอย่างก็จบ’

แล้วเมื่อไหร่..... มันจะถึงวันนั้นล่ะ?

ออดดดดดดดด

                ชายร่างสูงกดออดพร้อมถือกระเป๋าเดินทางอีกข้างไว้ในมือ ในใจก็ตื่นเต้นที่ไม่ได้กลับมาที่นี่นานมากแล้วแต่ความรู้สึกของที่นี่มันก็ยังเหมือนเดิมถึงแม้ว่า สวนนอกบ้านมันจะรกขึ้นนิดหน่อยและสีของบ้านที่เปลี่ยนแปลงไปบ้างตามเวลา สิ่งเดียวที่เขารอ..... คือคนนั้น

                เจ้าของร่างบางพาตัวเองมาเปิดประตูบ้านอย่างงัวเงียคล้ายคนเพิ่งตื่นจนไม่ได้สังเกตคนที่มายืนรอหน้าบ้าน ทำเอาอีกคนยิ้มแทบไม่หุบให้กับความน่ารักของร่างบางตรงหน้า

“ใครวะ?” ทันทีที่ฮิมชานเงยหน้ามา ความนิ่งก็เข้าปกคลุมทุกสิ่งรอบๆตัว ใจนึงก็ดีใจจนน้ำตาแทบไหลที่คนที่ตัวเองรักมากที่สุดกลับมาแล้วอย่างที่รอ

แต่อีกใจนึงก็เพิ่งนึกได้..... ว่าเขาก็มีคนที่ชื่อแดฮยอนอยู่ในใจเหมือนกัน

“ฮิมชานอา  คิดถึงนายจังเลย” คนตัวสูงเข้าสวมกอดคนตัวเล็กอย่างอบอุ่น อย่างมีความหมายทันที่น้ำตาของอีกคนร่วงลงมาทั้งดีใจและเสียใจ

ฉันดีใจที่นายกลับมา.....

แต่ฉันขอโทษที่เก็บร่างกายไว้ให้นายคนเดียวไม่ได้

เพราะครั้งนึงฉันเสียสิ่งนั้นให้ จอง แดฮยอนไปแล้ว

                ผมเดินมาถึงหน้าบ้านพร้อมกับที่เห็นพี่ที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตากำลังกอดกันอยู่ ขอบคุณที่ฮิมชานยังไม่ลืมพี่ยงกุก ขอบคุณที่พี่ยังไม่ได้โรคจิตขนาดที่ลืมคนที่พี่รักที่สุด ถึงแม้ว่าพี่จะพลาดให้ไอ้เวรแดฮยอนนั่นไปแล้วก็ตามทีเหอะ.....

ผมจะไม่ให้มันมายุ่งหรอก

“ฮ้าววววววว~ ง่วงนะเนี่ย โทรเรียกทำไมวะ”

“นายไปขู่จงออบอย่างงั้นได้ไง?”

“ขู่? กูไปขู่อะไรจงออบฮะ?”

“ก็ที่มึงไปบอกให้จงออบยกตัวเองให้มึงไง!! คิดว่ากูไม่รู้หรอ!” ยองแจลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ภายในผับที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงดงกระหึ่ม จริงอยู่ที่พวกเขาเป็นเยาวชนแต่แล้วไง?

ในเมื่อเจ้าของผับ ก็คือยูยองแจคนนี้แหละ

“อะไรเล่า มึงออกจะฉลาดนะ”

“....”

“มึงก็รู้ว่าจงออบไม่มีทางยอมกู จงออบก็จะขัดขวางกูทุกอย่างกูก็แค่แกล้งทำเป็นจะเข้าไปรุกฮิมชานแค่นั้นเด็กนั่นมันก็มาขวางกู กูก็ได้เข้าใกล้มันอีกขั้นไง กูก็ดึงมันให้ห่างฮิมชานง่ายขึ้นด้วย”

“มึงทำแค่เพราะหลง”

“อะไรของมึง?”

“เด็กนั่นมันซื่อ บอบบาง จนกูไม่กล้าทำลายทิ้ง กูเตือนมึงดีๆ ถ้ามึงทำไปแค่เพราะความหลงมึงช่วยกูห่างๆก็ได้ หรือไม่ก็อย่าไปเล่นแรงมาก”

“....”

“เพราะ มึงอาจไม่ได้ ‘มุน จงออบ’ คนเดิมมาอีกตลอดกาล” รอยยิ้มนั่นทำให้ยองแจรู้ว่ามันไม่มีทางยอมง่ายๆแน่ ท่าทางคำพูดของเขาจะไรต์ประโยชน์

ขอโทษนะจงออบ ฮิมชาน

ที่พวกฉันต้องผลักนายเข้าไปในเตาอบ

ที่ไม่ร้อนแต่กลับชื้นไปด้วยความเจ็บปวดและน้ำตา

ฉันบอกแล้ว ฉันรื้อบ้านขนมหวานทิ้งไม่ได้จริงๆ

Talk:: มาแล้วจ้าตอนที่4  นั่งปั่นจนเสร็จและเพิ่งนึกได้เมื่อกี้ว่ายังไม่ได้ทำการบ้าน นี่ขนาดเรียนพิเศษปิดเทอมนะยังมีการบ้านตามมาหลอกหลอนอยู่เรื่อบไป ฮรืออออออ  เศร้าY.Y มีใครรอบีเอพีคัมแบคบ้าง ยกมือขึ้น!! จงออบหล่อมากไม่ไหวแล้ว ทำไมเมนหล่องี้คะ ตายนะคะตาย ไปโฟ่ความหลงเมนต่อในทวิต5555 อ่านแล้วคอมเม้นด้วยนะคะ #รักคนเม้น