คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Tales3] Little Red Hood Riding
อ่า.... ผมก็ไม่ได้อ่านนิทานเรื่องนี้มานานแล้วนะ
หมาป่าโหดร้ายในคราบคุณย่า
ฟังดูตลกพิลึก...... แต่ความหลงมันก็ทำให้คนหลงเชื่อได้นี่นา
เสียงครางระงมดังมาจากห้องข้างๆผมอันที่จริงคือเสียงมันดัง....มาก มีหรอที่คนห้องข้างที่กั้นกันแค่ผนังจะไม่ได้ยิน ทำไมอยู่ดีๆแดฮยอนถึงมาหาพี่ฮิมชาน? อันนี้ผมก็ไม่รู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่ฮิมชานเจอแดฮยอนที่งานเลี้ยงของเพื่อน พี่แกก็ได้คุยกับแดฮยอนแค่2-3ประโยคแล้วก็หลงๆๆๆๆๆ จนเผลอๆ
พี่เขาอาจจะลืมผู้ชายที่ชื่อบัง ยงกุกไปแล้วมั้ง
“ฮิมชาน”
“อึก....แดฮยอน.... อาาาาาาา” ผมปาหนังสือบนโต๊ะใส่กำแพงห้องข้างๆด้วยอารมณ์หงุดหงิด ผมอุตส่าห์จะลองพยายามทำการบ้านด้วยตัวเองแล้วนะ คงต้องไปลอกจุนฮงตามเดิมอีกแล้ว-___-
ผมรู้สึกนะ.... มันไม่ได้เกิดจากความจริงใจหรอกมันเหมือนมีแผนการอะไรสักอย่างอยู่ในตาคู่นั้น ไม่รู้สิคุณจะด่าผมคิดมากก็ได้นะแต่อยู่ดีๆแดฮยอนจะมาชอบพี่ผมได้ไง มันเป็นไปไม่ได้ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคืนนี้ก็แค่..... one night stand
เสียงห้องข้างๆเงียบลงแล้วขอบคุณคับ-___- ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมพยายามข่มตาลงถ้าไม่ติดว่าเสียงห้องข้างๆมันดังขึ้นมาซะก่อน
“อีกรอบหรอ แดฮยอน”
“อ๊าาาา ฮิมชาน”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ตามึงเหมือนรุ่นพี่ซึงริเลยว่ะ?ไม่ได้นอนหรอวะ”
“ก็เออดิ มึงอย่าแซะพี่เขาเดี๋ยวพี่แกเดินมา”
“แล้วทำไมมึงเหมือนคนอดหลับอดนอนเลยวะ?”
“คือ อยู่ดีๆแดฮยอนก็มาหาพี่กูแล้วก็มีไรกัน มาได้ไงไม่รู้ กูพยายามหลับแล้วนะแต่เสียงครางแม่งทำกูหลับไม่ลงจริงๆว่ะ”
“มึงก็เลยโทรมาขอลอกการบ้านกูตอนตี3”
“ก็ นั่นแหละ”
“เชื่อเลยมึง แล้วแดฮยอนเป็นแฟนกับพี่ฮิมชานป่ะเนี่ย?”
แค่อำพรางเขี้ยว ฟัน และกรงเล็บ
คนบางคนก็เชื่อสุดใจ
อย่างว่าแหละคนในเกมมักดูเกมไม่ออก
“ไม่หรอก กูว่าOne night standแค่นั้นแหละ คนแบบมัน แต่กูไม่รู้ว่าพี่กูจะคิดงั้นมั้ย”
สนามบินอินชอน
“ทำไมไม่มีใครรับเลยวะ” ชายร่างสูงภายใต้แว่นกันแดดสีชากดไอโฟนของตัวเองด้วยความหงุดหงิด
‘เลขหมายที่ท่านเรียก....’
ติ๊ด!!
เขาละความพยายามในการโทรหาเบอร์ที่อยากเบอร์พร้อมเก็บไอโฟนลงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่บูกาติที่จอดรอตัวเองอยู่ก่อนหน้าแล้ว
“ว่าไง ยงกุก ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีหล่อขึ้นเยอะนะเนี่ย 55555555”
“ขอบคุณครับ”
“ให้ฉันไปส่งไหนล่ะ?”
“บ้านของผม.... กับฮิมชานน่ะครับ”
“แดฮยอน นายนี่ร้ายกว่าที่ฉันคิดเยอะนะ:)” เจ้าของผมสีน้ำตาลส้มตัดสั้นพูดขึ้นพร้อมกับกอดอกมองหน้าคนตรงหน้ากึ่งชมเชยและกึ่งสะใจ
“อย่ามาลีลามาก ยู ยองแจ ฉันแทบจะลืมหน้าไอ้ฮิมชานบ้าบอนั่นไปแล้วด้วยซ้ำ ไม่อยากแย่งเมียไอ้บัง”
“โถ คนดีว่ะ 555555555”
“มึงอย่ามาพูดมาก!มึงก็รู้ว่าที่กูสนไม่ใช่ฮิมชาน”
“กูอยากรู้ว่ะ จงออบ มีดีไรนักหนาวะมึงถึงอยากได้มันขนาดนี้”
“ทำไมหรอ?”
“......”
“ไม่มีไรมากหรอ แค่....หน้าตาแม่งน่าฟัน:)”
กิจวัตรยามเย็นของจงออบวันนี้ดูจะว่างเป็นพิเศษเพราะไม่ต้องไปทำตามแผนพี่ฮิมชานเขาเลยเดินเล่นพร้อมเปิดเพลงโปรดในไอพอดฟังพลางโยกหัวไปตามจังหวะอย่างสนุกพลางยกยิ้มน้อยๆขึ้นเมื่อไม่ต้องไปทำอะไรที่มันทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อน
เนื้อเรื่องมันจะดำเนินไปด้วยความราบรื่น
หากความไม่แตกน่ะนะ
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของจงออบดังขึ้นเจ้าตัวรีบควานหาโทรศัพท์ตัวเองก่อนที่จะยิ้มกว้างให้กับชื่อของคนที่โทรมาอย่างห้ามไม่ได้
ในที่สุด.... พี่ก็กลับมา
“ฮัลโหล”
‘จงออบอา พี่อยู่แถวฮงแดแล้วนะอีกไม่นานน่าจะถึงบ้านบ้าน’
“พี่ฮิมชานอยู่ครับ”
‘อ๋อหรอ รีบกลับบ้านหน่อยละกัน’
“ครับพี่ยงกุก^^” ผมยิ้มให้ปลายสายแม้อีกฝั่งจะไม่เห็น แต่เดี๋ยวนะ..... พี่ยงกุกไม่รู้ว่าพี่ฮิมชานไม่เหมือนเดิม หน้าของผมซีดลงประมาณ2เท่า เหงื่อเริ่มออกไปตามไรผมและมือด้วยความกังวล มือของผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปหาคนๆนั้น
แฮกๆๆ
เสียงหอบของผมปนกับเสียงเท้าที่วิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องที่คนๆนั้นน่าจะอยู่ประจำ ผมไล่สายตาไปตามผนังเพื่อหาหมายเลขห้องก่อนจะผลักประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ
“อะไรพานายมาถึงที่นี่เนี่ย”
“นายทำอย่างงี้ทำไม”
“นายหมายถึงอะไร”
“ฉันรู้ว่านายรู้ว่าพี่ฮิมชานมีแฟนอยู่แล้ว”
“ฉันรู้”
“แล้วนายยังจะไปทำอย่างงั้นกับพี่ฮิมชานทำไม!!” ผมระบายความโกรธทั้งหมดลงไปกับกองหนังสือข้างๆด้วยการปัดมันทิ้งโดยไม่สนใจว่าของใคร
“มันเป็นความปรารถนาของพี่นายไม่ใช่รึไง ที่ต้องการฉันน่ะ”
“แต่นายก็ไม่น่าทำตาม นายก็รู้ว่าพี่ฮิมชานเป็นยังไง” น้ำใสเริ่มไหลออกมาจากตาผมผมพยายามก้มหน้าไม่ให้คนตรงหน้าเห็นถึงแม้ว่าเสียงของผมมันจะสะอื้นก็ตาม
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอก” เขายกยิ้มอย่างท้าทายก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันหน้ามาหาผม
“ฉัน...ขอ....”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายขอ?อันที่จริงฮิมชานไม่ใช่อะไรที่น่าสนใจเลยนะ สิ่งที่น่าสนใจมันมีมากกว่านั้น” ผมมองเขาอย่างสงสัย ถ้าพี่ผมไม่น่าสนใจแล้วทำอย่างงี้ทำไมผมต้องรีบจัดการทุกอย่างให้จบเพราะพี่ยงกุกเขากลับมาแล้ว มาทวงของๆเขาคืน
“.........”
“ยกนายให้ฉันสิ แล้วฉันจะทำตามคำขอของนาย:)”
“!!!”
จะมีสักกี่คนว่าในตอนจบจริงๆของหมูน้อยหมวกแดงนั้น
หมาป่าไม่ได้กลับใจอย่างที่คิด
แต่มันกลับฆ่าเด็กคนนี้อย่างโหดเหี้ยม
แท้จริงหนูน้อยหมวดแดงใส่หมวกสีขาว
แต่เลือดของเด็กนี่อาบหมวกจนกลายเป็นสีแดงสวย
ขอร้อง.... พี่ผมอย่าได้เป็นอย่างงั้นเลย
ความคิดเห็น