[FIC B.A.P] Tales

ลำดับตอนที่ #15 : [Tales14] B2UTY and the B2ST

∆ data-cke-774-href="http://writer.dek-d.com/zmlash/writer/view.php?id=805600">∆ ( คูลิโอ้' ) 。

ดอกกุหลาบเพียงดอกเดียวเป็นสิ่งที่ทำให้เบลล์ถูกพาตัวไป

แต่หนังสือเพียงเล่มเดียว กลับเอาคนมาพัวพันด้วยตั้งหลายคน

ไม่มีใครอยากเป็นนักโทษของใครทั้งนั้นแหละ

เพราะความรู้สึกมันคงเหมือนกันตายทั้งเป็น

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ มุนจงออบ :)” ผมพูดให้กับตัวเองที่สะท้อนในเงากระจก ที่สวมชุดนักเรียนพร้อมไปโรงเรียนเรียบร้อย แหม.... ก็วันนี้วันเกิดผมทั้งทีนี่นา มันเป็นวันโคตรพ่อโคตรแม่สำคัญเลยนะครับ-3-

                ผมก้าวลงบันไดก่อนจะมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นใครลงมาคิดว่าพี่ฮิมชานกับพี่ยงกุกน่าจะยังไม่ตื่นนอนด้วยกันอยู่บนห้องอีกตามเคย ผมเลยเดินออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะล็อคบ้านไว้ให้ด้วยเพราะคงอีกนานกว่าสองคนนั้นจะตื่นน่าจะประมาณ9โมง10โมงนู่นเลยแหละ

                มีแค่ไม่กี่คนหรอกครับนอกจากพี่ฮิมชานพี่ยงกุกพ่อแม่แล้วก็คุณน้าที่รู้เรื่องวันเกิดจริงๆของผม เพราะก่อนหน้านั้นผมใช้ชื่อพี่ยงกุกมาโดยตลอดทำให้เรื่องวันเกิดผมก็ใช้ของพี่เขาไปด้วย แต่พอตอนนี้ทุกคนรู้ความจริงว่าผมคือจงออบเขาก็น่าจะลืมเรื่องวันเกิดวันนั้นไปแล้ว และแน่นอนว่าผมยังไม่ได้บอกวันเกิดจริงๆของผมกับใครทั้งสิ้นแม้แต่ไอ้จุนฮงก็ยังไม่รู้เลย-____-

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

“ใครโทรมาอีกวะ?” ผมหยุดเดินแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหาโทรศัพท์ที่ดังอยู่ก่อนจะเอาขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้าแล้วขมวดคิ้วจนเป็นปม

‘เลโอ’

ไอ้เด็กเวรนี่โทรมาทำไม-______- (ยังจำเลโอกันได้อยู่มั้ยคะ ถ้าจำไม่ได้ลองไปอ่านตอนที่แจโดนโล่พาตัวไปดูนะ ^^)

“ฮัลโหล”

‘เฮลโหลววววววววววววว แฮปปี้เบิร์ธเดย์ในที่สุดพี่ก็แก่กว่าผมไปอีกปีแล้วสินะ คึ’ ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเซ็งสุดชีวิตแต่เสียงที่ได้มากลับกวนประสาทและร่าเริงอย่างตรงกันข้าม

“เออ ฉันถือว่ามันเป็นสัจจะของโลกใบนี้เรื่องเกิดแก่เจ็บตาย”

‘โถๆๆๆๆ ธรรมะธรรมโมเสียจริงพี่ผม’

“ใครจะเป็นเด็กเกเรแบบแกล่ะ”

‘เกเรหรอ? นี่ไม่อยากจะอวดเลยนะว่าคุณพ่อเพิ่งซื้อXBOXอีกเครื่องให้ผมในฐานะที่ผมเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน แล้วก็ทำคะแนนสอบได้ดี’

“อย่าให้ฉันไปแฉว่าแกโกงข้อสอบ”

‘พี่ไม่เคยได้ยินหรอ สอบผ่านอย่างสกปรกดีกว่าสอบตกอย่างใสสะอาดนะครับ’

“แกจะโทรมาแค่นี้ใช่มั้ย มันจะถึงโรงเรียนแล้วจะวาง”

‘บรัยส์’ พูดจบไอ้เด็กนั่นมันก็ตัดสายผมทิ้งเลยซะงั้น ไอ้เด็กนี่ท่าทางต้องอบรมมารยาทกันอีกนาน

                ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมพยายามสงบสติอารมณ์จากเด็กเลโอลงนิดนึงแต่สายตาก็ต้องไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นราวกับว่าเหมือนมีคนจงใจทำตกยังไงยังงั้นแหละผมหยิบมันขึ้นมาดูมันเป็นดอกกุหลาบแต่ว่า.....

มันมีรอยสีขาวว่า P.CHOI #ZL เขียนไว้บนกลีบๆนึง!!

                ผมรีบโยนดอกกุหลาบดอกนั้นทิ้งทันทีเพราะผมจำได้ว่าอักษรสองตัวนี้มันเป็นตัวอักษรตัวเดียวกันกับวันที่ยองแจหายตัวไปแค่นี้ก็ทำให้ผมรู้ได้แล้วว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่ดีสักเท่าไหร่ผมจึงทำเป็นไม่สนใจมันแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนให้เป็นปกติที่สุดแทน

“จงออบเคลื่อนไหวแล้ว”

“แล้วบอสจะให้ผมไปพาตัวเขามาเลยมั้ยครับ?”

“ไม่ต้อง แค่ไปบอกว่ายองแจอยู่ที่นี่ก็พอ แค่นี้จงออบก็ยอมมาที่นี่แล้ว”

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้ครับ”

“เดี๋ยว......”

“โทรบอกให้จอง แดฮยอนมาที่นี่ด้วย”

“ต้องมาคนเดียวหรือปล่าวครับ”

“ไม่จำเป็น แต่บอกอย่ามากันเยอะเปลืองพื้นที่คอนโดฉัน-3-”

“ครับ ผมจะจัดการให้” ลูกน้องคนสนิทของเจลโล่พูดจบก็หมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป ตอนนี้ยองแจกำลังนอนอยู่ในห้องยังไม่ตื่นคงเพราะเมื่อคืนเขาไปเล่นอยู่กับยองแจจนถึงเที่ยงคืนละมั้ง

                ร่างโปร่งหยิบมือถือขึ้นมาพลางต่อสายหาพี่สาวคนสนิทของตัวเองที่ไม่ติดต่อกันมานานอยู่หลายเดือนแต่สงสัยว่ารอบนี้เขาคงต้องขอความช่วยเหลือจากเธอสักหน่อยซะแล้วสินะ

“ฮัลโหล”

‘ว่าไง โทรมาแบบนี้มีเรื่องล่ะสิไม่งั้นนายไม่คิดจะโทรมาหรอก’

“พี่จุนฮีไม่แซะผมสักครั้งจะตายไหมครับ” ใช่แล้ว ชเว จุนฮี หรือโค้ดเนมจูเนียลคือพี่สาวของเจลโล่เพียงแต่เธอไม่ค่อยต้องการยุ่งกับพวกเรื่องแฟนทอมเท่าไหร่เพราะเธอสนใจพวกเรื่องดนตรีมากกว่าแล้วเธอก็ชอบเล่นกีต้าร์มากๆด้วย เธอฝึกมาตั้งแต่เด็กจนมีฝีมือระดับหนึ่งดีกว่าให้เธอไปยุ่งกับเรื่องในโลกมืดพวกนี้

‘ว่ามาสิแกมีอะไรให้ฉันช่วย หรือไม่จริง?’

“มันก็มีแหละ พี่ช่วยมาเป็นผู้ช่วยเจ้าชายอสูรให้ผมหน่อยสิ”

‘ผู้ช่วยเจ้าชายอสูร?’

“เอาน่า พี่มาช่วยรอเบลล์ที่นี่กับผมทีเพราะเบลล์ของผมค่อนข้างจะอ่อนแอน่ะ เดี๋ยวเจ้าชายตัวจริงมันจะโวยวายเอาน่ะนะ”

                ผมวางสายแล้วมองไปที่กรอบรูปของรูปๆหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างทะนุถนอมแล้วยกมันขึ้นมาดูแล้วอมยิ้ม รูปของคนที่ผมรักมากที่สุดและทำให้ผมทรมานมากที่สุด

อีกไม่นานแล้วนะ.... ที่ฉันจะได้สิ่งๆนั้นมาทดแทนเธอ คริสตัล

พ่อค้าลงทุนยอมตัดดอกกุหลาบมา

แต่ฉไนถึงต้องมาแลกกับเบลล์ทั้งคน

คุณคิดรึเปล่าว่ามันก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระเรื่องนึง

นอกจากจะไม่คุ้มค่าแล้วยังฟังดูโง่เขลาอีกต่างหาก

Rrrrrrrrrrrrrrr

                โทรศัพท์ของผมดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่บนห้องอย่างอเร็ดอร่อยแต่เบอร์ที่โทรมาทำให้ผมสงสัยเข้าไปอีกเพราะไม่ขึ้นชื่อทั้งๆที่ปกติผมจะเมมเบอร์คนที่ผมรู้จักทุกคนไว้ในเครื่องอยู่แล้ว หรือเขาจะโทรมาตามหนี้บัตรเครดิตป่าววะ? เห้ยแต่เราไม่มีบัตรเครดิตนี่หว่า

“ฮัลโหล ผมมุนจงออบพูดสายครับ” ผมทักทายคนปลายสายอย่างสุภาพเพราะผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร

‘สวัสดีครับ คุณรู้จักกับคุณยองแจใช่มั้ยครับ’ ยองแจ!! คนๆนี้รู้จักยองแจด้วยหรอ

“รู้จักครับ คุณเป็นใครหรอครับ? ทำไมรู้จักกับยองแจ”

‘เอาเป็นว่า ถ้าคุณอยากเจอยองแจมาที่คอนโด U ชั้น15 ห้อง1507ละกันนะครับ’

“เดี๋ยวสิครับ ฮัลโหลๆๆๆ” ผมยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะปลายสายก็ตัดสายไปเสียดื้อๆเลยซะงั้น แต่แค่นี้เขาก็พอจะตัดสินใจได้ว่าเขาควรจะรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด!!

                ผมออกจากโรงเรียนแล้วรีบโบกแท็กซี่มาตามที่อยู่ที่บอกแล้วรีบขึ้นลิฟต์ตรงดิ่งไปที่ชั้น15ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของคอนโดนี้ทำให้สามารถมองเห็นวิวจากกรุงโซลได้ทั่วถึง(ผมมองจากกระจกตามผนังคอนโดเอาอ่ะนะ) ผมรีบเดินมาหยุดอยู่หน้าบานประตูไม้อันใหญ่ที่มีเลขระบุเอาไว้ว่านี่คือห้อง1507 ผมกดออดตามมารยาทอยู่พักนึงก่อนที่ประตูจะปลดล็อคเองอัตโนมัติ อย่างนี้แปลว่าผมเข้าไปเองได้แล้วใช่มั้ย

“เอ่อ.... เข้าไปละนะครับ” ผมเดินเข้ามาในห้องผมกับผู้หญิงคนนึงยืนหันหลังให้ผมแต่ใบหน้าของเธอกลับทอดสายตามองวิวของกรุงโซลผ่านหน้าต่างบานใหญ่

“อ้าว มาแล้วหรอ^^” หน้าตาของเธอจัดได้ว่าน่ารักเลยทีเดียว แต่ดูยังไงก็คงไม่ใช่คนที่โทรมาหาผมแน่ๆ

“เอ่อ..... คุณใช่คนที่โทรไปหาผมรึป่าวครับ?” ผมถามอย่างไม่มั่นใจทั้งๆที่ผมคิดว่าไม่ใช่แน่ๆ

“เสียงฉันไม่ได้แมนขนาดนั้นสักหน่อย ฉันชื่อ ชเว จุนฮีจ้ะ^^ เรียกฉันว่าจูเนียลก็ได้ หรือจะเรียกว่าพี่จูเนียลก็ได้นะ เพราะฉันคงจะเป็นพี่เธอ” เธอแนะนำตัวอย่างสุภาพก่อนจะยื่นมือออกมาหวังจะทักทายผม

“ผมชื่อมุน จงออบครับ” ผมไม่ได้ยื่นมือออกไปทักทายเธอแต่กลับโค้งตัวลง90องศาตามธรรมเนียมการทักทายของเกาหลีเอง ก่อนที่เธอจะหัวเราๆเบาๆ

“คึๆ อย่างนี้นี่เองเจลโล่ถึงได้บอกว่านายน่ะอ่อนแอแล้วก็บอบบาง?”

“เจลโล?”

“ชเว จุนฮงเพื่อนนายน่ะ ตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนกับยองแจตามฉันมาสิ” ประโยคถัดไปที่เธอพูดกลับทำให้ผมงุนงงและตกใจยิ่งกว่าเสียอีก เจลโล่คือคนเดียวกับจุนฮงแล้วทำไมเขาถึงมาอยู่กับยองแจได้ล่ะ ผมย้อนนึกกลับไปถึงนามบัตรวันนั้นที่เขียนตัว ‘ZL’ เอาไว้ เจลโล่? ZL? ZELO? การออกเสียงตามภาษาเกาหลีทำให้มันเพี้ยนเป็นเจลโล่! ส่วน CHOI ก็คือชเว นามสกุลของจุนฮง ถึงตัวP. ผมจะยังไม่รู้ว่าคืออะไรแต่แค่นี้มันก็มากพอที่ผมจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว

ว่าจุนฮงนี่แหละที่พาตัวยองแจไป

“เจลโล่อยู่ในห้องนอนกับยองแจน่ะ เข้าไปสิ” เธอเดินนำผมมาที่ประตูก่อนที่จะเปิดประตูให้แล้วยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณมากนะครับ” ผมกล่าวขอบคุณเธอก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วก็เจอยองแจนอนอยู่บนเตียงจริงๆ แต่ที่ผมแปลกใจคือคนที่นั่งพิงขอบหน้าต่างอยู่ต่างหาก

“จุนฮง.....”

“ปกติถ้าไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนคนอื่นจะเรียกกูว่าเจลโล่นะ แต่กูจะยกเป็นกรณีพิเศษให้มึงละกันนะจงออบในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนสนิทของกู”

“ที่คอ.....” ผมเหลือบไปเห็นรอยสักที่คอของจุนฮงปกติแล้วเวลาเขาไปโรงเรียนเขาจะเอาหน้ากากปิดไว้ตลอดทำให้ผมมองไม่เห็นต้นคอเขา ผมเพิ่งจะได้เห็นก็วันนี้นั่นแหละ

“อ๋อ รอยสักนี่น่ะหรอ มันเป็นสัญลักษณ์ของบอสของแต่ละแฟนทอมน่ะ” แฟนทอมคืออะไรวะ? แต่ช่างมันเหอะตอนนี้มีเรื่องที่ผมอยากรู้กว่านั้นอีก

“แล้วมึงกับยองแจ....”

“อ๋อ เรื่องนั้นน่ะหรอ” เขาลงจากขอบหน้าต่างแล้วเดินไปลูบหัวคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงเบาๆด้วยความเอ็นดู

“มึงรู้จักหนังสือสารภาพบาปของผู้สืบทอดตระกูลยูรุ่นที่20ใช่มั้ย” จุนฮงพูดแล้วสายตาของเขาก็เปลี่ยนไปจากที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นเย็นชายากต่อการคาดเดา เขาไม่เหมือนคนที่ผมรู้จัก

แต่หนังสือนั่นมันจะตามหลอกหลอนผมไปถึงไหนกัน....

“ทำไม?”

“ตอนนี้กูต้องการใช้หนังสือนั่นน่ะ ตอนแรกกูกะจะถามยองแจแต่ว่านายนี่ดันไม่รู้กูก็เลยต้องเอายองแจมาล่อเพื่อให้มึงยอมมาที่นี่แทน”

“มึงไม่เห็นต้องจับยองแจมาเลย มึงเป็นเพื่อนกูนะแค่มึงบอกให้กูมากูก็มาแล้ว”

“มันก็ควรจะง่ายอย่างงั้นแหละ แต่กูกลัวว่าไอ้คนบางคนข้างนอกมันจะได้ระแวงกูจนอกแตกตายซะก่อน จะอยู่ข้างนอกทำไมล่ะเข้ามาสิผมไม่ได้เชิญให้พี่มาแอบฟังนะ” ผมหันไปมองทางประตูที่คิดว่าน่าจะมีคนบางคนอยู่หลังประตูนั่นที่ไม่ใช่พี่จูเนียล ทันทีที่ประตูเปิดก็เกิดสิ่งที่ผมไม่ทันคาดคิดอีกครั้ง

จองแดฮยอน!!!

“ฉันไม่อยากเข้าไปห้องคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตพอดีว่าที่บ้านสอนมาดี”

“แหม มารยาทดีจังเลยนะครับ ที่นี้พี่ไว้ใจได้แล้วนะครับว่าผมจะไม่ทำอะไรว่าที่เมียของพี่”

“จุนฮงพูดจาอะไรระวังปากหน่อยนะ-____-” คราวนี้กลับกลายเป็นผมที่พูดเสียงแข็งออกไป

“คราวนี้เข้าเรื่องของเราได้แล้ว กูต้องการรู้ว่าหนังสือนั่นมันอยู่ที่ไหน”

“กูก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละว่ามึงจะเอาหนังสือนั่นไปทำอะไร” ผมถามอย่างงั้นไปเพราะผมรู้ไงว่าหนังสือนั่นมันไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับใครเลย ดูได้จากเหตุการณ์ของยองแจตอนแรกๆมันค่อนข้างลำบากเอาการอยู่เหมือนกันทางที่ดีผมไม่ต้องการให้ใครได้สัมผัสมันเลยด้วยซ้ำไป

เบลล์ยอมไปหาเจ้าชายอสูรตามข้อตกลง

อสูรใจอ่อนยอมปล่อยให้เบลล์ไปเยี่ยมบ้าน

หากแต่สุดท้ายนางก็ผิดสัญญา

ทิ้งความเจ็บปวดทั้งมวลไว้ให้อสูรเพียงผู้เดียว

“มึงรู้จักคำว่าความรักมั้ย?”

“.......” จุนฮงหยิบรูปๆหนึ่งมาจากลิ้นชักข้างๆเตียงรูปที่ใส่กรอบรูปไม้อย่างดีเป็นรูปของผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง จุนฮงจ้องรูปนั้นนิ่งอย่างไม่วางตาด้วยสายตาที่ยากต่อการคาดเดาความรู้สึก

“เหอะ ทำไมกันนะแค่ฉันปล่อยเธอไปไม่กี่วัน เธอก็โดนรถชนตายซะแล้วเหอะ ตลกดี” ผมไม่ค่อยเข้าใจหวังจะหันหน้าไปถามแดฮยอนที่อยู่ข้างๆแต่ก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นต้นคอเขามีรอยสักลักษณะคล้ายๆกันอยู่

“ทั้งๆที่ฉันรักเธอมากขนาดนั้น แต่ทำไมกันนะ ทำไมเธอต้องจากฉันไปด้วยเรื่องบ้าๆแบบนั้นด้วยวะ!!”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู” ผมถามเสียงเย็นแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนจนแดฮยอนหันมามองหน้าผม ตอนนี้ผมกำลังไม่พอใจเรื่องนึงเอามากๆเลยล่ะ

“หนังสือเล่มนั้น สามารถขอชีวิตคนมาได้หนึ่งถ้ามึงอนุญาตกูจะได้ชีวิตคริสตัลมาโดยที่ไม่ต้องแลกอะไรเลยเพราะมึงคือเจ้าของหนังสือนั่น มึงช่วยกูนะมุนจงออบ......” จุนฮงยิ้มแล้วหันมามองหน้าผมผมรู้ว่าเขาต้องการให้ผมช่วยผมรู้ว่าผมคือตัวแปรสำคัญที่จะทำให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

แต่ผมไม่มีความจำเป็นต้องช่วยเขา

“ไม่ ไม่ช่วย”

“ทำไมล่ะ จงออบ!!!” จุนฮงตวาดใส่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ แต่สนอะไรล่ะผมก็หัวเสียไปไม่ต่างจากเขาหรอก

“แล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงล่ะ”

“.......”

“มึงจะจัดการกับเขายังไง”

“ก็ไม่เห็นยากเลย กูก็ปล่อยตัวให้ยองแจกลับบ้านอย่างที่ควรเป็นไง!!”

“ไอ้งี่เง่า!! ทั้งๆที่มึงย่ำยีศักด์ศรียองแจไปแล้วเนี่ยนะ!! มึงบ้าป่าววะสัส!!” ผมตะโกนอย่างเหลืออดดูจากสภาพเสื้อผ้าและหน้าตาที่เหนื่อยขนาดนั้นของยองแจผมก็ไม่ได้ซื้อขนาดว่าไม่รู้ยองแจโดนอะไรมา แล้วยิ่งผ้าปูที่นอนที่เมื่อดูดีๆก็จะเห็นคราบขุ่นๆอยู่บนเตียงด้วย

“จงออบอา....” แดฮยอนพยายามแตะไหล่ผมให้ผมใจเย็นลงแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“มึงคิดดีๆนะ ถ้ามึงรักคริสตงคริสตัลอะไรนั่นจริงอ่ะ มึงไม่มีอารมณ์มาสนุกอยู่กับยองแจอย่างงี้หรอกมึงควรจะเรียกกูมานานแล้ว คนที่มึงรักจริงๆอ่ะมึงคิดดีนะว่าใครผู้หญิงที่จากไปหรือคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง!!”

Talk: มาแล้วค่าาาาา บทนี้ขออภัยเรื่องรูปคือรูปมันแหกมากแต่ไรต์ขี้เกียจแก้55555 อ้อ มีคนงงๆเกี่ยวกับเรื่องฟิคคือตอนแรกไรต์เปรียบเทียบตัวละครในนิทานเป็นคนนั้นสักพักมาเปลี่ยนเป็นคนนี้ อันนี้ขอแนะนำให้อ่านแบบที่ละช่วงไปค่ะพอจบช่วงนึงแล้วดีลีทความทรงจำทิ้งซะ เพราะตัวละครอาจเปลี่ยนไปเรื่อยๆค่ะ แบบตอนนี้ตอนแรกเบลล์เป็นจงออบแล้วอยู่ดีๆก็กลายเป็นคริสตัล ต้องจิรตนาการแล้วนึกภาพตามนะคะ5555555555 อ้อออออ อีกเรื่องอยากถามว่าในนี้มีใครเป็นสาวกมยองยอลบ้างมั้ยคะ คือไรต์มีแพลนจะแต่งฟิคมยองยอลอฟน.เป็นเรื่องต่อไปน่ะค่ะ^^