คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [Tales13] Sleeping Beauty
จุดเริ่มต้นของเรื่องๆนี้ เกืดจากงานเลี้ยงวันเกิดเจ้าหญิงของเหล่านางฟ้า
แต่ก็มีนางฟ้าตนนึงโกรธที่ไม่ได้รับเชิญ
มันก็เป็นสิทธิของเขาไม่ใช่หรอครับ?ที่จะโกรธ
แค่นี้คนก็ตีความเขาเป็นนางฟ้าใจร้ายไปแล้ว
ทั้งๆที่ความจริงเขามันก็เป็นสิทธิของเขานี่ครับ
ยองแจไม่มาโรงเรียน2วันแล้วตั้งแต่วันที่เขาหายตัวไปไปตามหาดูที่บ้านก็ไม่มี ตอนนี้ราวกับว่ายองแจไม่เคยมีตัวตนโดยปกติก็ไม่ค่อยมีใครเห็นเขานอกจากผมกับแดฮยอนอยู่แล้วกลับกลายเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครเห็นเขาเลยทิ้งไว้ก็แต่นามบัตรอะไรสักอย่าง ผมว่าแดฮยอนคงรู้เรื่องแหละแต่ผมไม่ทำดีกว่าผมควรปล่อยให้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาใช่รึปล่าว? เพราะผมคิดว่าแค่นี้ผมก็เข้มายุ่งมากเกินไปแล้วแหละ
ผมเปิดเพลงในไอพอดฟังพร้อมหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ในสวนของโรงเรียนพร้อมหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า อันที่จริงคือวันนี้ผมไม่ได้เรียนอะไรมากหรอกแต่ความเหนื่อยที่มันสะสมมาจากช่วงหลายวันที่ผ่านมา เข้าสู่ห้วงลึกที่ใกล้หลับแล้วนะ... เฮ้อ...
“แฮ่!!!!”
“เฮ้ย!!” ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหู
“ย่าห์! จุนฮงอา ทำแบบนี้ตกใจหมดนะเว้ย!”
“โทษที กูไม่นึกว่ามึงจะขวัญอ่อนไง5555”
“เล่นไรไม่รู้เรื่อง-____- ” ผมมองมันอย่างหน่ายๆก่อนจะเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนไปกับเก้าอี้แล้วหันหลังใส่มันซะเลย
“แค่จะมาบอกว่าวันนี้กูขอกลับก่อนนะ จะรีบกลับไปแวะร้านเกม-..-”
“เออ จะไปไหนก็เรื่องของมึง ไปไกลๆตีนกูเดี๋ยวนี้เลย”
จุนฮงเดินออกมาจากจงออบพร้อมกระชับสายกระเป๋าเป้ที่สะพายเอาไว้บนไหล่ข้างเดียวแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น ความจริงเขาไม่ได้จะไปร้านเกมหรอกแต่เขาต้องรีบกลับบ้านไปดูแลใครบางคนต่างหากแต่ก็ดันเจอใครบางคนระหว่างทางซะก่อน
นางฟ้าคนนั้นโกรธจึงสาปเจ้าหญิง
ว่าเจ้าหญิงจะโดนเข็มแทงนิ้วตาย
ทุกคนรู้เรื่องคำสาปนี้
ย้ำนะ ‘ทุกคน’ ยกเว้นก็แต่ตัวเจ้าหญิงเองนั่นแหละ
“จะรีบกลับไปหาใครที่บ้านหรือไง เจลโล่” เสียงของแดฮยอนทำให้จุนฮงหรือเจลโล่ถึงกับหยุดชะงักเท้าของตัวเองไว้แค่นั้น
“หึ ก็รู้นี่ครับ ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำนามบัตรตกไว้ให้แล้วแท้ๆ^^” ยิ้มราวกับเด็กน้อยผู้ใสซื่อแต่ความจริงกลับร้ายและลึกลับเกิดจะคาดถึง
นี่แหละ ชื่อเสียงของหัวหน้าแฟนทอมชเวคนปัจจุบัน ‘เจลโล่’
“ฉันรู้ว่าแกคงไม่คิดจะเอายองแจไปฆ่าทิ้งหรอก นายจะทำอะไรบอกมาดีกว่า”
“ผมมีเหตุผลอะไรที่ต้องบอกพี่หรือไงครับ หึ”
“ฉันไปนับญาติเป็นพี่แกตอนไหน ไอ้เด็กเวร”
“จุ๊ๆๆๆ อย่าพูดจาห่างเหินขนาดนั้นสิครับ คนแฟนทอมใกล้เคียงกัน รอยสักที่คอพี่น่ะเอารองพื้นปิดยังไงมันก็ไม่มิดหรอกนะครับ” เจลโล่พูดพลางหันไปมองต้นคอด้านซ้ายของแดฮยอนที่ดูเผินๆก็เหมือนเนื้อปล่าวๆเกลี้ยงเกลาทั่วไป แต่ความจริงแล้ว....
แดฮยอนยกมือขึ้นจับไปที่ต้นคอด้านซ้ายพร้อมกับเอาลิ้นดุนกระพุงแก้มเบาๆ ก่อนจะถูมือบริเวณต้นคออย่างรุนแรงจนรองพื้นหลุดออกมาเผยให้เห็นรอยสักที่ต้นคอสักไว้ว่า ‘P.JUNG #DH’
“แกก็เหมือนกันนั่นแหละ ใส่หน้ากากแบบปิดรอบคอแบบนั้น ยังไงมันก็มิดหรอกนะ”
“นั่นสิครับ แต่แฟนทอมของเราสองคนก็สนับสนุนกันมาตั้งนานแล้ว อย่าให้เรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำลายสายสัมพันธ์ที่คนรุ่นก่อนสร้างให้มาเลยดีกว่านะครับ พี่แดฮยอน^^”
“งั้นหรอ สายสัมพันธ์หรอ หึ งั้นแปลว่าตอนนี้ยองแจอยู่กับแกใช่มั้ยฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกคิดจะทำอะไรแต่ถ้ายองแจหรือใครก็ตามเป็นอะไรไป ความสัมพันธ์นั่นน่ะฉันไม่สนใจแน่นอน”
“เอาเวลาไปนั่งวางแผนเรื่องการเงินหรือเรื่องอื่นๆที่เป็นส่วนที่แฟนทอมพี่ต้องดูแลดีกว่านะครับ”
“......”
“ไอ้เรื่องบู๊ๆ หรือเรื่องตามล่าอะไรทำนองนี้เนี่ย ผมรู้สึกว่ามันจะเป็นหน้าที่ของแฟนทอมผมน่ะครับ ผมแค่ปฏิบัติตามหน้าที่ ถ้าแฟนทอมพี่มายุ่งกับผมเยอะแล้วแฟนทอมใหญ่รู้ เดี๋ยวแฟนทอมพี่จะจบไม่สวยนะครับ^^”
ร่างบางที่มีใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิงกำลังนั่งมองคนรักของตัวเองคุยงานอยู่กับลูกน้องอีกสองสามคนข้างนอกผ่านทางหน้าต่างของบ้านตัวเองด้วยสายตาสงสัยราวกับเด็กๆแต่ความจริงก็รู้ดีเรื่องงานที่ยงกุกทำอยู่แล้วเพราะเขาสองคนไม่มีความลับต่อกัน มันเป็นเรื่องที่ถูกแล้วไม่ใช่หรือไง
“ทำไมล่ะ มีอะไรอีกรึไง” ทันทีที่ร่างใหญ่เข้ามาในบ้านฮิมชานก็เอ่ยปากถามทันที
“ปล่าวหรอก แค่ระบบประชาสัมพันธ์มันห่วยแตกนิดหน่อย”
“อ๋อหรอ เออ ยงกุกนายยังจำได้อยู่รึปล่าว ว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร”
“วัน....วันจันทร์”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“อืม..... ฉันมีคิวประชุมงาน?”
“ไม่ใช่!!-3-”
“อืม..... วันที่ฉันต้องพานายไปซื้อเสื้อผ้า?”
“ย่าาาาาห์!! นายลืมไปได้ยังไงเนี่ยยยยย วันสำคัญขนาดนั้นแท้ๆ” พูดจบก็เอาหมอนทุบคนตัวใหญ่กว่ารัวไม่ยั้ง จนอีกคนถึงกับหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันจำได้น่า วันเกิดจงออบไง”
“ฮึ่ย ถ้านายลืมขึ้นมาจริงๆนะฉันจะไม่ให้นายกินข้าวไป3วันเลย”
“โอ๋ๆๆๆ ใจร้ายจังเลยนะครับคุณคิมฮิมชาน” มองไปทางคนที่เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เป็นเด็กๆแล้วก็อดขำไม่ได้ ทำไมเขาถึงเลือกมีคนรักที่ทำตัวอย่างงี้กันนะ ทำตัวอย่างกับเด็กๆ
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีรึไง” แล้วยังหลงตัวเองด้วย==
“???”
“ย่าห์!! ขมวดคิ้วอย่างงั้นนายจะบอกว่าฉันขี้เหร่ใช่มั้ยยงกุก พรุ่งนี้นายไปหาเค้กมาให้จงออบด้วยละกัน!! ถ้าไม่อร่อยนะฉันเอานายไปเฉือนเป็นชิ้นๆให้หมากินแน่ๆ” พูดจบก็เดินตึงตังขึ้นห้องไปเลย
อะไรของเขาวะ-___-
ต่อให้กษัตริย์จะสั่งให้ทำลายเข็มทั้งเมืองทิ้ง
สุดท้ายเจ้าหญิงก็โดนเข็มแทง
แต่โชคดีที่ไม่ถึงกับตาย แต่เพียงแค่สลบไป
ถ้าเป็นคุณคุณจะรู้สึกยังไงหรอครับ
ที่ต้องนอนนิ่งๆแล้วให้เจ้าชายมาช่วยเนี่ย น่าสมเพชสิ้นดี
“นี่เสื้อผ้าของนาย พรุ่งนี้ฉันจะให้นายไปโรงเรียน”
“ฉันอยากกลับบ้าน”
“ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้หนังสือเล่มนั้น ฉันก็ให้นายกลับบ้านไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไมล่ะ แล้วจะให้ฉันอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยรึไง” ยองแจหันหน้าไปมองคนที่เอาถุงเสื้อผ้ามาให้ตัวเองอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันออกกลับมาอ่านหนังสือในมือตัวเองต่อ
“ก็จนกว่า ฉันจะได้หนังสือนั่น”
“หนังสือนั่นมันมีอะไรดีนักหนาฮะ!!! มันถึงทำให้ฉันต้องมาติดอยู่กับนายแบบเนี้ย!! ต่อให้นายอยากปลุกใครขึ้นมานายก็ทำไม่ได้หรอกนะถ้านายไม่ฆ่าฉันซะแล้วก็ทำพิธีน่ะ เอาสิ!เอาปืนมายิงหัวฉันเลยสิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจะทำอะไรแต่ทำไมล่ะ อยากได้หนังสือนั่นก็ไปหาซะสิ แล้วก็ปล่อยฉันไปซะที” ประโยคยาวเหยียดที่ออกแนวระเบิดอารมณ์ของตัวเองออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ยองแจยืนขึ้นตะโกนใส่หน้าเจลโล่อย่างเกรงกลัว
มันยังต้องกลัวอะไรอีกรึไง....
“ปล่อยไปหรอ? หึ ฉันนึกว่านายติดใจซะอีกที่ได้อยู่กับฉันที่นี้ คืนนั้นฉันยังจำเสียงที่นายครางชื่อฉันได้อยู่เลยนะ ยองแจอา”
เพียะ!!
“ไอ้ทุเรศ!! อย่ามาพูดจาทุเรศๆกับฉัน!!” แรงตบของยองแจทำให้หน้าของเจลโล่หันไปอีกทางแต่ดูเหมือนคนโดนตบจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเท่าไหร่เลย แถมยังยกยิ้มมุมปากเบาๆอีกด้วย
“ไปเตรียมตัวเรียนดีกว่านะ คืนนี้ฉันไม่อยากทำอะไรนายเดี๋ยวนายจะเดินไม่ไหวซะก่อน”
“.......”
“อ้อ แล้วอย่าละเมอถึงฉันซะล่ะ^^”
“ไอ้เจลโล่!!” ถึงจะตะโกนด่าไปอย่างงั้นแต่หน้าและใบหูกลับแดงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ยองแจสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไปก่อนจะเปิดดูถุงเสื้อผ้าที่เจลโล่เอามาให้ ในนั้นมีชุดนักเรียนที่มีชื่อของเขาอยู่เรียบร้อยซึ่งคาดว่าคงจะไปเอามาจากบ้านของเขาเองแลล้วก็เสื้อผ้าทั้งใส้อยู่บ้านและใส่ออกข้างนอกจากแบรนด์ดังที่มีราคาต่างๆที่ชีวิตนี้ยองแจไม่เคยคิดจะแตะ
ทั้งๆที่อยากออกไปจากที่นี่แท้ๆ
แต่ในใจก็แอบหวั่นไหวกับคนๆนี้เล็กๆ
เวรกรรมอะไรของยูยองแจวะเนี่ย
แดฮยอนเดินเช็ดหัวที่ยังเปียกๆไม่แห้งดีของตัวเองก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจกแล้วส่องดูรอยสักที่ต้นคอด้านซ้ายของตัวเองที่ค่อนข้างเด่นชัดอยู่พอสมควร ก่อนจะนึกถึงคนๆนั้นขึ้นมาคนที่บริสุทธิ์ที่สุดและไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรพวกนี้เลย
แดฮยอนเดินไปหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาก่อนจะสไลด์ปลดล็อคหน้าจอแล้วส่งข้อความถึงมุนจงออบในเชิงหยอกล้อกันเล่นๆ
‘From Daehyun : นอนหลับฝันดี อย่าลืมฝันถึงฉันด้วยนะ’ ส่งไปก็ยิ้มไป อะไรกันนะที่ทำให้เขากลายเป็นคนเสี่ยวแตกแบบนี้ได้เหอะๆ
‘From Jongup : นายมีอะไรให้ฉันฝันถึงฮะ-____-’ เพียงไม่กี่นาทีข้อความของจงออบก็ตอบกลับมาทำให้แดฮยอนถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ
‘From Daehyun : หรือนายไม่อยากฝันถึงฉันเพราะอยากมานอนเห็นฉันตัวจริงๆอยู่ข้างๆเลยกันน้า~?’
‘From Jongup : ไปนอนเลยไป!’ จะพูดว่าการส่งข้อความรอบนี้เป็นการเตรียมตัวจงออบก็ไม่ใช่ จะปลอบก็ไม่เชิง เพราะเรื่องราวบางเรื่องสักวันจงออบจะต้องรับรู้ เขารู้ว่าจงออบเข้มแข็งพอที่จะรู้เรื่องที่เจ็บปวดบางอย่างได้
แต่เรื่องพวกนั้นอาจจะเป็นรอยแผลที่ติดตัวทุกคนตลอดไป
หรือบางครั้ง...
มันอาจจะมีมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้
Talk:: หายไปซะนานเลย ใครดูทีเซอร์ใหม่ของบัพแล้วบ้างจงยกมือขึ้น!!! หล่อมากเลย หล่อทุกนายY.Y
อย่าลืมรอดูเอมวีตอนวันอังคารนี้กันนะคะ!! (ระวังทีเอสปล่อยเอมวีเลตอีกนะ5555) #อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น