คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Tales12] Jack and the Beanstalk
ในงานเลี้ยงที่เอ่อ.... แสนวุ่นวายของไอ้เจ้าเลโอลูกพี่ลูกน้องผมในงานฉลองครบรอบวันเกิด 5 ขวบของมัน ผมกำลังนั่งเท้าคางทำหน้าเบื่อโลกอยู่ตรงโต๊ะริมสระน้ำ ผมกับแดฮยอนชวนยองแจมาด้วยแต่ยองแจโดนพี่ในงานไปรุมจีบอยู่ที่ในแล้วก็ไม่รู้ทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง ความจริงแล้วยองแจน่ะน่ารักจะตาย เชอะ-__-
“ทำไมมานั่งทำหน้าตายอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ” พี่ยงกุกเดินมาพร้อมลูบหัวผม ทั้งๆที่ในมือก็มีไวน์อยู่ในมือแท้ๆ วันนี้มันวันเกิดเด็กนี่ว่าทำไมมีของมึนเมาได้
“ก็ผมไม่รู้จะทำอะไร”
“พี่จงออบบบบบบบ งั้นมาเล่นมาสไรเดอร์กับผมมาาาาา”
“เฮ้ยยยยยย ออกไปไกลๆนะเว้ยยยยยย” ไอ้เด็กเลโอมันวิ่งมาหาผมทันทีที่ได้ยินผมพูดว่า ‘ไม่รู้จะทำอะไร’ ผมเลยต้องวิ่งหนีมันอยู่แบบนี้ไง อย่าไปเล่นกะไอ้เด็กนี่เชียวพอแพ้ก็ร้องไห้
“หึๆๆๆ พี่จงออบกลัวแพ้ล่ะสิ ฮี่ๆ”
“ไอ้บ้า!! ฉันไม่มีทางแพ้แกเว้ย!! อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลย!!”
“แล้วทำไมไม่มาเล่นกับผมล่ะ อาการอย่างงี้มันกลัวแพ้ชัดๆ คึ”
“มาเลยมา!! เด็กแค่นี้อย่ามากร่าง” จงออบแพ้คำถากถาง ผมรู้ตัวเองดี มันอดไม่ได้จริงๆ-____- ผมนั่งลงข้างขอบสระที่เดิมหลังจากวิ่งรอบสระน้ำมาหนึ่งรอบ
“เดี๋ยวพี่ก็แพ้คอยดู”
“บาคุกันชู้ตตตตตตตต”
“หึ เสียใจด้วยนะเลโอ ธาตุน้ำโจมตีแค่ 250 น่ะไม่พอหรอก^^”
“แต่การ์ดนี้มันคูณ2ให้นะ บาโบ~”
“โว้ยยยยยยยยย ไอ้เด็กเวรรรรรรรร” ผมทึ้งหัวตัวเองรอบที่สามล้าน เล่นมาสไรเดอร์กับมันก็แพ้ ยูกิก็แพ้ บาคุกันก็แพ้อะไรวะเนี่ยยยยยยย?!
“ทำอะไรอยู่น่ะ?” แดฮยอนเดินเข้ามาพร้อมวอดก้าในมือก่อนจะชะโงกหน้ามาดูผมกับเจ้าเด็กเลโอ
“นั่งเลยนั่งๆ” ผมจัดการจับมันนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมเอาวอดก้าในมือมันวางไว้บนโต๊ะ
“ถ้านายไม่ชนะไอ้เด็กนี่ นายไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าเลย!!-^-”
“ต่อให้พี่จะเอาคนกี่คนมาช่วยพี่ก็ไม่ชนะผมหรอก แบร่:P”
“หึๆ ถ้าฉันชนะนายต้องให้รางวัลฉันนะจงออบ^^”
“เออ!! อยากได้อะไรเอาไปเลย!!”
นายเสร็จฉันแน่จงออบ:)
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
ถึงแจ็กจะยอมแลกวัวเพื่อให้ได้ถั่ววิเศษมา
ก็ไม่มีใครบอกนี่ ว่าข้างบนท้องฟ้าจะมีอะไร
ดวงทั้งนั้น............
“ย่าห์!! จงออบ!! ยองแจหายไป หายไปไหนไม่รู้!!” พี่ฮิมชานรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาทางผม ผมกับแดฮยอนมองหน้ากันเป็นนัยเดียวกันเลย
ชิบหายแล้ว.....
ผมรีบออกตัววิ่งไปตามหายองแจสุดแรงเกิด ก่อนที่แดฮยอนจะวิ่งตามผมมาทิ้งไอ้เด็กเลโอนั่นนั่งมึนอยู่บนโต๊ะ ผมวิ่งหาเขาไปรอบๆบ้านของเลโอถึงบ้านของเลโอจะใหญ่มากแต่มุมอับก็มีอยู่แค่ไม่กี่ที่ถ้าคนหายไปทั้งคนมันก็น่าจะหาเจอได้ง่ายๆ แต่มันก็ไม่เจอ....
“แฮ่กๆ นายเห็นอะไรบ้างมั้ย”
“ไม่ แต่เดี๋ยวนะ” แดฮยอนก้มลงไปดูนามบัตรสีดำสนิทที่ตกอยู่บนพื้นก่อนจะยกมันขึ้นมาดู
นามบัตรที่เขียนว่า ‘Phantom CHOI #ZL’
“เหี้ยแล้วไง!”
คุณไม่มีทางรู้ว่ายักษ์ที่คุณจะเจอเป็นยังไง
มันสามารถใจดีจนยกบ้านให้คุณได้ทั้งหลัง
หรือมันสามารถฆ่าคุณได้ทันที
หรืออาจมากกว่านั้น
[Youngjae’s Part]
ผมหายใจไม่ออก.....
ความรู้สึกแรกที่ผมได้รับคืออึดอัด.... ผมหายใจไม่ออก เหมือนมีอะไรสักอย่างปิดจมูกกับปากผมเอาไว้แล้วผมก็สลบไป มันนาน.... นานจนผมไม่รู้เวลาเลย
จงออบกับแดฮยอนจะตามหาผมอยู่รึปล่าวนะ
ผมจุก.....
ความรู้สึกต่อมาที่ได้รับคือจุก ร่างกายของผมเหมือนถูกแบกออกมาจากสถานที่นึงแล้วก็ถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ถึงมันจะนุ่มแต่ด้วยแรงกระแทกมันก็ทำให้ผมเจ็บอยู่ดี ไม่มีผ้าหรืออะไรมาปิดปากผมแล้วแต่ทำไมผมยังพูดไม่ออกอยู่เลยนะ..... สายตาของผมเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งคนนึงผมสีทองแต่มีร่องรอยเหลือจากการทำไฮไลท์สีฟ้าไว้นิดหน่อย หน้าตาของเขาคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นเด่นกว่าสิ่งอื่นใด รอยสักที่ข้างๆต้นคอของเขา
‘P.CHOI #ZL’
“เป็นไงบ้าง”
“.....”
“เจ็บมั้ย?” เขาหันหน้ามาหาผม ยิ้มให้ผม แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ผมจำได้แล้วเขาคือใคร
“จุนฮง”
“ที่นี่ ฉันไม่ได้ชื่อจุนฮง”
“นาย....”
“ชื่อของฉันที่นี่ คือ เจลโล่” เขาพูดพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้แล้วนั่งอยู่ข้างๆเตียง ยิ่งเห็นรอยสักนั่นชัดขึ้นมันยิ่งน่ากลัว ภาพความทรงจำหลายๆอย่างไหลเข้ามาในหัว คนของแฟนทอมนี้ คนที่มีรอยสักแบบนี้แต่อักษรสองตัวหลังแตกต่างกัน
คนที่พรากตาไปจากเขา....
คนที่เอาพี่ซึงโฮไปจากเขา....
คนของแฟนทอม ‘ชเว’
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” ตัวของผมเริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่เริ่มตั้งสติได้แต่เขาก็พยายามเขามาใกล้อีก
“......”
“อะ...ออกไป” เจลโล่ไม่ฟังเสียงของผมแต่เขยิบตัวเข้ามาใกล้แล้วจูบซับน้ำตาของผม ผมไม่เข้าใจเขาทำแบบนี้ทำไม แล้วเขาพาผมมาทำไม......... หรือมันถึงเวลาที่ผมต้องจบแบบตาแบบพี่แล้ว
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก”
“.......”
“แค่นายบอกฉันมา ว่าหนังสือเล่มนั้นอยู่ที่ไหนก็พอ...”
“.......”
“บอกฉันมาสิ”
“ฉัน.... ไม่รู้”
“ฮะ?! ว่าไงนะ?!”
“ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ โอ๊ยยยยย!!” เจลโล่ดึงแขนผมอย่างรุนแรงสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน มันไม่เหมือนสีหน้าของเด็กอายุ16 มันน่ากลัวเกินไป
“จะไม่รู้ได้ไงวะ?! ก็นายเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนั้นนี่หว่า!!”
“จงออบกับแดฮยอนเอาไปไว้ไหนไม่รู้ !! ฮึก... พวกนั้นไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้หนังสืออีกก็เลยเอาไปซ่อน อุ๊บ!” คำพูดทุกอย่างถูกกลืนลงคอพร้อมปากที่ประกบเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรงผมพยายามจะผลักเขาออกไปแต่ผมก็ทำไม่ได้ เขากลับผลักผมลงกับเตียง ตาของผมเบิกโพลงเขาคิดจะทำอะไร....
ผมรู้แค่ว่ามันไม่ปลอดภัยเลย....
“ไม่รู้หรอ เหอะ....”
“นายจะทำอะ....อะไร” เขาเริ่มถอดเสื้อนอกของเขาออกแล้วเริ่มเอามือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะโยนมันทิ้งไปไกลๆ แล้วเอามือมาปลดเข็มขัดต่อ
“ทำอะไรหรอ....”
“.......”
“นายรู้มั้ยว่าตาฉันสั่งให้ฉันทำอะไร”
“.......”
“ตอนแรกตาฉันวางแผนฆ่าตากับพี่นายทิ้งเพราะนายฉลาดเรื่องเอาตัวรอดเกินไป แต่นายจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้พี่กับตาของนายกลับมาถึงนายจะต้องตาย”
“แสดงว่า....”
“ตาของฉันต้องการให้นายตายต่างหาก ท่านสั่งเสียไว้ว่า ถ้านายไม่ตายให้ฉันฆ่านายทิ้ง เพื่อเอาตากับพี่ของนายกลับมาทุกข์ทรมานให้ถึงที่สุด”
“!!!”
“แต่ฉันว่า แค่ที่ฉันจะทำมันก็ทรมานพอแล้วมั้ง?”
“นายจะทำอะไร!! ออกไปนะเว้ย!!”
ดูเหมือนผมจะโชคร้ายที่เจอยักษ์ไม่ดี
ผมคงไม่รอดกลับลงไปข้างล่างแน่ๆ
ผมจะทำยังไงดี..... ยอมรับสิ่งที่จะเกิดหรอ....
“ทำโทษที่นายไม่รู้ไง ว่าหนังสือนั่นอยู่ไหน:)”
Talk:: แวะมาอัพตอนดึกๆ 555555 (คาดว่าคงไม่มีใครอยู่) โดยส่วนตัวชอบโล่พาร์ทนี้มาก แบดสุด เท่มาก-/////-
ยิ่งกว่าอิแด้ตอนแรกๆซะอีก แอบกรี๊ด #นอกใจเมนเดย์
ความคิดเห็น