[FIC B.A.P] Tales

ลำดับตอนที่ #12 : [Tales11] Aladdin's magic lamp.

∆ data-cke-774-href="http://writer.dek-d.com/zmlash/writer/view.php?id=805600">∆ ( คูลิโอ้' ) 。

 ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว

มันเป็นนิทานเรื่องแรกๆที่มีคนเล่าให้ผมฟัง

ผมจำรายละเอียดไม่ค่อยได้แต่ว่าตะเกียงวิเศษ

จะมียักษ์อยู่ข้างใน คุณสามารถข้อพรได้ 3 ข้อ

ถ้าเป็นผมนะ.... ข้อ1 ผมขอให้ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ยากต่อการสัมผัส

“คนเราเกิดแล้วก็ต้องตาย ไม่ว่าจะยังไงสักวันพี่ซึงโฮหรือแม้แต่ตานายก็ต้องตาย  มันอยู่ที่ว่าวิธีไหน?ช้าหรือเร็วก็แค่นั้นเอง”

“ฉันนึกว่านายจะเข้าใจ แต่สุดท้ายนายก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ” ยองแจพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท เขาดูไม่เหมือนคนที่ผมรู้จักอีกแล้ว เขาดูเหมือนคนอีกคนที่เย็นชาและไร้อารมณ์

“นายนั่นแหละที่ต้องเข้าใจได้แล้ว ว่าสิ่งที่นายจะทำมันเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ”

“!!!” ยองแจมาอยู่หน้าผมด้วยความรวดเร็วแล้วเตะเข้าที่ซี่โครงผมจนผมล้มลงไป ตอนนี้แหละที่ผมเพิ่งสังเกตว่าแดฮยอนสลบไปสักพักแล้วเพราะอะไรก็ไม่รู้ ยองแจเอื้อมมือมากระชากกระเป๋าผมไปค้นหาหนังสือนั่น

“อยู่นี่ จริงๆด้วยสินะ” แววตาของเขาฉาบไปด้วยความดีใจและความสุขแต่ปนด้วยความเจ็บปวดทำไมเขาไม่หัดคิดถึงตากับพี่เขามั่งนะ ว่าจะรู้สึกยังไงถ้าฟื้นขึ้นมาจริงๆ

ผมสัมผัสความเจ็ยปวดนั้นได้ ดูเหมือนผมจะไม่ได้รับพรของผม

ข้อ 2 ความผิดหวังจงเป็นเพียงม่านบางๆของมนุษย์

“อย่านะยองแจ....” ผมจุกจนพูดแทบไม่ออก เขากำลังเปิดหนังสือเล่นนั้นเพื่อสำรวจดูสิ่งที่ปรากฏอยู่ภายในหนังสือ แต่แววตาของเขากลับฉายแววประหลาดใจ

“ทำไม.... ทำไมตาถึงรู้เรื่อง”

“ทำไมตาถึงรู้เรื่องมาตั้งแต่ต้น แต่ตาไม่บอกผม แต่ตาก็ยังเลือกพี่ซึงโฮไปตาย ทำไม!!” เขาตะโกนออกมาพร้อมระบายอารมณ์กับรูปปั้นตกแต่งบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยการหยิบมันขึ้นมาแล้วปาลงพื้นอย่างไม่ใยดี

“บางครั้งคนเราก็ต้องมีเหตุผลส่วนตัว....”

“.......”

“มึงเข้าใจมันได้ไม่ทั้งหมดหรอก” แดฮยอนที่ฟื้นแล้วนั่งพิงตัวกับผนังบ้านแล้วพูดให้ยองแจฟัง

“ถ้างั้นฉันยิ่งต้องรีบทำพิธีสินะ”

“มึงไม่เข้าใจที่กูพูดหรอวะ?!!”

“เพราะกูเข้าใจไงว่าท่านมีเหตุผลส่วนตัว กูถึงต้องเรียกท่านมาจัดการกับเหตุผลส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จ” ยองแจกัดนิ้วตัวเองแล้วใช้เลือดของตัวเองเขียนคำว่า ‘ Yoo Youngjae’ ลงไปบนหน้าว่างของหนังสือที่เหลืออยู่

                รอบๆหนังสือนั้นมีกลุ่มควันสีดำพุ่งออกมาเต็มไปหมดจนกลายเป็นลมขนาดใหญ่ หน้าของยองแจดูจะมีความสุขมากกับสิ่งที่เขาเห็นแต่อยู่ดีๆ ควันพวกนั้นก็หายไปกลางอากาศทำให้พวกผมทุกคนต่างสงสัยเหมือนๆกันหมด

หรือว่า.....

“อะไร!! มันเกิดอะไรขึ้น!!”

พรข้อที่2ของผม มันเหมือนจะถูกเปลี่ยนไปเองนะ ฮ่ะๆ

ความผิดหวังจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

ถ้าเป็นความสุขแล้วต้องเสียชีวิตใดชีวิตนึงไป

สู้ให้ความผิดหวังนั้นกลายเป็นกำแพงหนาทึบดีกว่า

“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไม”

“ไม่เป็นไรนะยองแจ ทุกอย่างมันต้องเป็นตามที่มันควรเป็น”

“.....”

“ไม่เป็นไรนะ มาใช้ชีวิตกันให้มีความสุขดีกว่า^^” ผมเข้าไปใกล้ยองแจก่อนที่กอดปลอบเขายองแจซุกหน้าลงที่ไหล่ผมแล้วร้องไห้อย่างหนัก ความจริงยองแจก็เป็นเหมือนแค่เด็กน้อยคนนึงที่มีปมอยู่ในใจของตัวเองแค่นั้นแหละ อดีตของเขาเป็นเรื่องราวที่เกินเชื่อได้ของใครหลายๆคนมันยากต่อการพิสูจน์

ข้อ3 ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบที่ควรเป็น

นั่นแหละดีที่สุดแล้ว-___-

                ผมกับแดฮยอนเดินทางมาที่สุสานของตายองแจและสุสานของพี่ซึงโฮที่อยู่ข้างๆกัน ผมไปถามที่อยู่ของสุสานนี้มาจากยองแจแล้วเขาก็ยอมบอกดูเหมือนเขาจะทำใจในหลายๆเรื่องได้แล้วแต่เขาบอกว่าต้องการเวลากับตัวเองแปปนึง ผมก็เลยตัดสินใจเอาสมุดนี่มาอยู่ในที่ที่มันควรอยู่

“ถึงแล้ว ตรงนี้แหละ”

“อ่อ อืม” ผมกับแดฮยอนลงจากรถมาก็เจอสุสานสองอันอยู่ที่ทุ่งกว้างที่มีแต่ดอกไม้สีเหลืองๆสูงประมาณเอวผมเต็มไปหมด มันเป็นสถานที่ที่สวยงามและเหมาะแก่ความเสียสละของพวกเขาสองคนมาก

“ผมมาแล้วนะครับ ยองแจดูไม่ค่อยดีเลย คุณเป็นห่วงเขาหรือป่าวครับ?  หน้าที่ที่คุณตาให้ผมมามันเยอะมากนะครับ ผมปวดหัวเลยแหละ”

“หึ”

“ขำอะไรฮะ?-___-” ผมหันไปจ้องไปคนข้างหลังที่มันยืนขำอยู่เบาๆ

“ปล่าวๆ พูดไปเถอะ” ผมแยกเขี้ยวใส่แดฮยอนหนึ่งทีก่อนจะหันมาพูดต่อ

“พี่ซึงโฮฮะ พี่รู้เรื่องมาโดยตลอดใช่มั้ยฮะ แต่พี่ก็ไม่ยอมบอกยองแจคนดีกันจังเลยนะฮะ พวกผมนี่จะตายกันอยู่แล้ว ผมคิดว่าหนังสือเล่มนี้มันควรจะอยู่กับพี่แล้วก็ตานะฮะ แดฮยอน...”

“ทำไม?”

“นายได้เอาจอบมารึปล่าว?”

“ก็นายสั่งให้เอามาฉันก็เอามาไง--”

“งั้นมาช่วยขุดหลุมตรงนี้ให้หน่อยสิ ตรงระหว่างสุสานของพี่ซึงโฮกับตายองแจ” แดฮยอนพยักหน้าก่อนจะลงมือขุดหลุมลงไปลึกไม่มาก ผมจัดการวางหนังสือนั้นแล้วเอาดินกลบให้หน้าดินเรียบเสมอกัน

“ต่อไปนี้พวกคุณต้องดูแลมันนะครับ มันควรจะเป็นของพวกคุณมาตั้งแต่ต้นแล้ว”

“ทำไมช่วงนี้จงออบไม่ค่อยอยู่บ้านเลย”

“ไม่รู้สิ ช่วงนี้ใกล้สอบละมั้งฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฮิมชานตอบยงกุกที่นั่งดูทีวีอยู่ขณะที่ตัวเองกำลังค้นลิ้นชักแถวๆห้องนั่งเล่นอยู่

“หาอะไรน่ะ-__- นายเปิดลิ้นชักเป็นสิบๆตู้แล้วนะ” ร่างใหญ่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำเดินเข้ามาใกล้แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ ยังคงทำกิจกรรมของตัวเองต่อไป

“หาตุ๊กตาน่ะ”

“ตุ๊กตา? วัยอย่างนายจะเอาไปทำอะไร เลิกเล่นมาตั้งแต่ ม.2แล้วไม่ใช่หรอ”

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะเอาไปเล่นเองสักหน่อย ฉันจะหาไปให้เลโอน่ะ”

“ใครคือเลโอ?” คำถามนี้ทำให้ฮิมชานละความสนใจจากลิ้นชักแล้วมายืนประชันหน้ากับยงกุกที่ทำหน้าสงสัยอยู่แทน

“เลโอก็ลูกพี่ลูกน้องไอ้จงออบมันไง พรุ่งนี้มันวันเกิดเลโอนะ มันเคยบ่นว่าอยากได้ตุ๊กตาหมีของฉัน ฉันสัญญาว่าจะให้มันตอน 7 ขวบ แล้วพรุ่งนี้มันก็จะ7ขวบแล้ว ฉันก็เลยต้องมานั่งหาให้มันเนี่ย-3-”

“อ๋ออออ นึกออกละ ตุ๊กตาของนายนี่ใช่ตุ๊กตาหมีเสื้อลายทางสีฟ้า-ขาว กับกางเกงสีเหลืองรึปล่าว?”

“เออๆๆ ใช่ อันนั้นแหละ! นายเห็นหรอ*0*”

“ก็.... เมื่อวันก่อนฉันเอาไปทิ้งแล้ว ฉันนึกว่านายไม่ใช้แล้ว ใครมันจะไปนึกวะว่าจะใช้” ร่างใหญ่พูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่สนใจมากนักก่อนจะกลับไปนั่งดูไทยไฟท์ที่ถ่ายทอดสดอยู่ในทีวีของตัวเองต่อ พร้อมนั่งๆกึ่งนอนอย่างสบายใจ  ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งพร้อมส่งรังสีที่อีกคนสัมผัสไม่ได้มาให้

“ยงกุก...”

“หื้ม”

“นายตายยยยยยยยยยยยย!!”

“เฮ้ย ไรวะ?!”  ฮิมชานหยิบหมอนแถวๆนั้นปาใส่หน้ายงกุกแต่ด้วยความชำนาญการ(?) ทำให้หลบไปได้อย่างหวุดหวิด แต่ว่า...

“กลับมาแล้วครับ เฮ้ย!” ด้วยความที่ประตูตรงกับแนวรัศมีที่ปาทำให้หมอนถูกส่งไปที่หน้าผู้มาใหม่เต็มแรง

“จงออบ!! พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจY.Y แล้วนาย....”

“มึงมาทำไม?!” แค่ยงกุกเห็นหน้าแดฮยอนก็แทบจะวิ่งเข้ามาต่อยหน้าสักหมัดดีที่ฮิมชานรั้งตัวไว้ได้ทัน

“นี่กูเป็นแขกมึงนะ ยงกุก ไม่คิดจะต้อนรับกันหน่อยหรอ”

“แขกในฐานะอะไรไม่ทราบ มึงอย่าเพ้อเจ้อ”

“ก็....”

“....”

“ในฐานะว่าที่แฟนน้องชายมึงไง^0^”

“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”

“เฮ้ย นายไปพูดอะไรแบบนั้นวะ?! ฉันไปตกลงอะไรกับนายตอนไหน?! พี่ยงกุกอย่าสนใจเลยนะฮะมันไม่จริง มันโกหกTT”

“ไอ้เหี้ย ไอ้สลัดผัก ไอ้ควยสามรส ไอ้หัวนมผัดเผ็ด ไอ้แลกโตบาซิลลัส ไอ้.....” ถ้าผมกับพี่ฮิมชานไม่ล็อคตัวพี่ยงกุกไป แดฮยอนคงไม่ได้มายืนยิ้มอย่างงี้แน่ๆ-0-

“เออ จงออบ  พรุ่งนี้วันเกิดเลโอนะ”

“อ่อ หรอครับ? แล้วปีนี้เลโอมันจะเอาอะไรอ่ะครับ?”

“มันจะเอาตุ๊กตาหมีพี่แหละ ไปเป่าเค้กที่บ้านมัน เอ่อ... ฉันเชิญนายด้วยนะแดฮยอน--”

“ไปเชิญไอ้เหี้ยนี่ทำไมวะ!!!???”

“ยินดีไปครับบบบ ขอบคุณที่เชิญ^^” แดฮยอนยังคงยิ้มแล้วยักคิ้วยั่วต่อมโมโหยงกุกไม่ขาดสาย

“เอ่อ.... ผมพาเพื่อนคนนึงไปได้ด้วยรึปล่าวครับ?”

“ตามสบายเลย ไปหาเพื่อนเล่นใหม่ให้เลโอมันก็ดีนะ^^” ผมหันไปมองหน้าแดฮยอนอีกครั้ง

มันมีแค่เราสองคนมั้ง  ที่จะรู้ว่าใครอีกคนที่เราจะพามา^^

Rrrrrrrrrrrrrr

‘บอสครับ ยูยองแจยังไม่ตายครับ’

“ฉันรู้แล้ว”

‘แล้วจะเอายังไงครับ?’

“ช่างมันสิ ฉันไม่ได้อยากให้ใครตายแบบที่คุณตาวางอุดมการณ์เอาไว้ให้สักหน่อย”

‘แต่นั่นมันจะขัดกับสิ่งที่นายท่านสั่งเสียเอาไว้นะครับ!’

“แล้วไง ฟังฉันสิ ฟังฉันคนเดียวเพราะฉันคือบอสปัจจุบันของแฟนทอมนี้”

‘ได้ครับ บอส’ สิ้นสุดปลายสายเด็กหนุ่มถึงกับเอนตัวลงพิงผนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรงพร้อมกับเสียงออดและเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น

“ฉัน จียอน จากร้าน Girl Deliver พร้อมรับใช้คุณทั้งคืนค่ะ^^”

“รออยู่แล้วเชียว” ร่างสูงโปร่งรีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวก่อนจะเริ่มกิจกรรมกลางคืนเกินคาดคิดของเด็กวัยเพียงแค่16ขึ้น

เรื่องทุกอย่างมันไม่จบง่ายๆหรอก...........

Talk::  ขอโทษนะคะที่หายไปนาน-/\- อาทิตย์นี้เบบี้หลายคนมีสอบตั้งใจอ่านหนังสือกันเยอะๆนะ อย่ามัวแต่อ่านฟิคเพลิน-..-
แต่ไรต์อ่านเสร็จแล้วแหละ555555 ขอให้ทุกคนได้ข้อสอบออกมาตรงกับที่อ่าน ใครขะมั่วก็ขอให้มัวถูกหมด สาธุ-/\-