[FIC B.A.P] Tales

ลำดับตอนที่ #11 : [Tales10] Peter Pan

∆ data-cke-774-href="http://writer.dek-d.com/zmlash/writer/view.php?id=805600">∆ ( คูลิโอ้' ) 。

นิทานมันไม่ได้เหมือนชีวิตเราไปซะทุกอย่างหรอกนะ

ปีเตอร์แพน คือคนที่เป็นเด็กตลอดกาล

แต่มนุษย์ไม่สามารถอยู่ได้ตลอดกาล

เมื่อทำอะไรไปแล้วคุณจะกลับไปแก้ไขได้อีก....

                ผมไม่รู้หรอกว่าผมไปผูกพันธ์อะไรกับหนังสือบ้าบออะไรนั่นตอนไหน แต่ผมกับรู้สึกมีความสัมพันธ์กับมันมานานแล้ว ผมว่าผมจะไม่ยุ่งแล้วนะ สุดท้ายมันก็อดไม่ได้จริงๆ-__-   อีกอย่างนะถ้าคนในหนังสือนี่คือตาของยองแจจริงๆผมก็ควรก็จะช่วยเพื่อนผมไม่ใช่รึไง

“วันนี้ยองแจไม่มาโรงเรียนหรอกนะ” ผมมองหาต้นเสียงรอบตัวจนเจอแดฮยอนยืนอยู่ข้างพุ่มไม้

“นายรู้ได้ไง”

“ฉันเป็นเพื่อนมันทำไมจะไม่รู้ล่ะ?”

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันตามหายองแจอยู่?”

“เอ่อ.... คือ....”

“ว่าไง หรือนายมีอะไรที่รู้แต่ไม่ยอมบอกฉันฮะ จอง แดฮยอน” ผมเดินเข้าใกล้แดฮยอนพร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่กลายเป็นว่าผมกับโดนแดฮยอนรวบตัวเข้าไปหาซะเอง

“เฮ้ย!! ทำไรวะ!!!”

“อะไรเล่า เห็นเดินๆเข้ามานึกว่าอยากอยู่ใกล้ก็เลยช่วยซะเลย” แดฮยอนยิ้มมุมปาก อย่า....อย่า.....

“อย่ายิ้มแบบนั้นสิวะ-///////////-”

“หึๆ หน้าแดงซะด้วย เขินล่ะสิ นายหลงฉันแล้วรึไง”

“หุบปากไปเหอะ!!! ฉันทุเรศลูกตามากกว่าเหอะ” ผมผลักหัวมันก่อนจะผลักตัวเองออกมา โคตรหลงตัวเอง

“ซึนว่ะ”

“อะไรนะ”

“ฉันบอกว่านาย มุนจงออบ ซึนเดเระ!!”

“ฉันไม่ซึนเว้ยยยยยยยยยยยย!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ผมไม่ใช่นางเอกนิยายนะเว้ย มาซงซึน

“55555555  อย่างงี้แหละเขาเรียกซึน”

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ-/////////-”

“ไปๆ ฉันว่านายอยากไปหายองแจมากกว่านะ ไปๆ” แดฮยอนเดินมาจับข้อมือผมไว้แล้วลากผมไปที่ลานจอดรถของตัวเอง สรุปผมต้องโดดเรียนสินะ...

แต่ปล่อยมือก็ได้มั้ง-///////////////////////////////-

                รถของแดฮยอนมาจอดลงหน้าบ้านสีครีมขนาดไม่ใหญ่มาก2ชั้นแต่มันก็ใหญ่สำหรับการอยู่คนเดียวอยู่ดีนั่นแหละ ผมเพิ่งเคยบ้านยองแจครั้งแรกแถมแถวนี้มันก็ไม่ใช่แถวบ้านผมอย่างที่ยองแจเคยมาถามซะด้วย แสดงว่าตอนนั้นเขาโกหกผมหรอ? เพื่ออะไร?

“จะเข้าไปเลยมั้ย?” แดฮยอนหันหน้ามาถามผม

“เข้าไปเลยก็ได้ ยองแจจะอยู่แน่หรอ?”

“เออ อยู่ดิ ฉันไม่พานายโดดเรียนมาฟรีๆหรอกนอกเสียจากพานายมา............” แดฮยอนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเลียริมฝีปากของตัวเอง ไอ้.....

“หยุกความคิดของนายซะ พาฉันเข้าไปเลย เร็วๆด้วย”

                สุดท้ายผมกับแดฮยอนก็เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้โดยที่ประตูบ้านไม่ได้ล็อตและแดฮยอนก็ถือวิสาสะเข้ามาโดยที่ไม่แม้แต่จะกดออด ไม่ใช่อะไรผมกลัวโดนด่าว่าเป็นพวกไร้มารยาทTT

“เข้ามาเลยแบบนี้จะดีหรอ” ผมภามอย่างกลัวๆ

“ยองแจอาาาา”

“เฮ้ย!!!” ผมตกใจโคตร! ตะโกนแบบนี้เลยหรอ เฮ้ยยยยยยย TT

“มาถึงก็เอะอะโวยวายเลยนะแดฮยอน-___-” ยองแจเดินลงบันไดมาพร้อมกับชุดอยู่บ้านสบายๆด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงวอร์มสีดำ ยองแจดูไม่ตกใจเลยนะที่เจอผม

“นายพาใครมาด้วยเนี่ย^^ หวัดดี จงออบ”

“เอ่อ... หวัดดี”

“หมดเวลาเล่นแล้วยองแจ จริงจังได้แล้ว กูจะมาคุยกับมึงเรื่องหนังสือนั่น” แดฮยอนเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นน้ำเสียงจริงจัง แววตากับท่าทางของเขาทำให้ผมแอบกลัวนิดๆ ผมไม่เคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย

“นายรู้เรื่องหนังสือนั่นด้วยหรอ?!” ผมถามคำถามนี้กับเขา เขาไม่ควรจะรู้ใช่รึปล่าว? แล้วทำไมเขาถึงรู้ล่ะ ผมไม่เคยบอกเขาไม่ใช่หรอก

“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อแดฮยอนคือคนที่ร่วมแผนกับฉันมาตั้งแต่ต้นน่ะ” ยองแจตอบผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำไมตอนนี้ทุกนดูหน้ากลัวไปหมดเลยนะ

“พอได้แล้วยองแจ มึงคิดว่าถ้ามึงตายไปแล้วทุกอย่างมันจะถูกต้องรึไง ตอนที่กูตกลงกับมึงไปมันห็แค่อารมณ์ชั่ววูบแค่นั้นแหละ กลับมาโลกแห่งความเป็นจริงได้แล้วยูยองแจ”

“อย่างพวกนายมันจะไปรู้อะไร!!! ให้ตายนายก็ไม่เข้าใจกันหรอก!!” ยองแจตวาดใส่แดฮยอนเสียงดัง

“เดี๋ยวดิ ฉันยังไม่เข้าใจเลยนะว่าพวกนายพูดเรื่องอะไรกัน” ผมขัดขึ้นมาลอยๆหวังให้ใครสักคนตอบคำถามผม

“เหมือนนายจะไม่รู้เรื่องอะไรสินะจงออบ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง เหอะ นายรู้มั้ยเด็กผู้ชายสองคนใช้ชีวิตด้วยกันโดยไม่รู้เลยว่าที่จริงมีพ่อแม่กันคนละคน” ผมตั้งใจฟังเรื่องที่ยองแจเล่าโดยละเอียด เพราะผมกลัวจะพลาดอะไรที่ควรรู้ไปอีก

“ต่อมาตาของเด็กสองคนนี้ถูกบังคับให้ย้ายมาประจำการเป็นทหารรักษาประเทศในช่วงที่มีแก๊งลึกลับออกมาก่อความวุ่นวายในประเทศเต็มไปหมด หลานทั้งสองคนของคุณตาถูกจับตัวไป เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นคือคุณตาต้องเลือกเพราะไอ้พวกบ้านั่นมันบอกว่าจะฆ่าเด็กคนนึงให้เลือกมาว่าจะให้ฆ่าใคร... “น้ำตาของยองแจไหลของมาพร้อมกับความรู้สึกในใจเขา อย่าบอกนะว่าตาที่ว่าคือ....

“ใช่ ตาคนนั้นคือตาของฉันเอง ตาของฉันเลือกเขาให้ฆ่าพี่ชายฉันแต่ฉันเพิ่งมารู้ความจริงทีหลังว่าฉันเป้นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น ตลกนะ...คนที่ควรอยู่มันควรจะเป็นลูกของพ่อแม้แท้ๆอย่างพี่ซึงโฮไม่ใช่รึไง ฮ่ะๆ” ยองแจทรุดลงนั่งกับพื้น ผมรู้สึกได้นะ ความเจ็บปวดนั้นน่ะ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนังสือเล่มนั้นล่ะ” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ

“หนังสือนั่นมันมีวิญญาณของตายองแจอยู่  มึงจะทำพิธีปลุกวิญญาณตามึงขึ้นมาแล้วเอาวิญญาณของตัวเองไปทดแทนสินะ กูเดาถูกรึป่าว”

“ฉลาดดีนี่หว่า หึๆๆ” ยองแจหัวเราะแบบแปลกๆก่อนจะลุกขึ้นยืน

“มึงคิดว่าปลุกตามึงขึ้นมาแล้วพี่ซึงโฮจะฟื้นรึไง อย่าโง่ดิวะ! ไม่มีใครอยากให้มึงตายนะเว้ย!”

“มึงคงไม่รู้สินะ ว่าตากูอยากให้พี่ซึงโฮกลับมาแค่ไหน? วิญญาณที่ฟื้นคืนมาน่ะจะมีสิทธิเรียนวิญญาณอีกตนนึงกลับมาด้วยได้ กูหนึ่งคนแลกได้ตั้งสองคน ตุ้มจะตาย เอาล่ะ จงออบส่งหนังสือนั่นมาให้ฉันเถอะ”

ผมไม่ใช่ปีเตอร์แพนที่จะไปสู้กับโจรสลัด

ผมไม่ใช่ปีเตอร์แพนที่มีเพื่อนเป็นนางฟ้าแล้วให้มาช่วย

ผมไม่ใช่ปีเตอร์แพนที่เป็นเด็กตลอดไปแล้วใช้เวลามาสนุกได้

ชีวิตผมวุ่นวายกว่านั้น

ผมต้องเลือกระหว่างสิ่งที่สูญเสียไปแล้วหรือสิ่งที่กำลังจะสูญเสีย

เพราะหนังสือนั่นมันเป็นของผมถึงผมจะยังไม่เข้าใจ

ว่าทำไมมันเป็นของผม

ผมรู้แค่ว่า........

ต้องไม่มีใครตายเพิ่มทั้งนั้น

“ฉันขอโทษ แต่ฉันให้ไม่ได้จริงๆ”

“มุนจงออบ!!!!”


Talk:: และแล้วมันก็ตลอดเย้~ นานมากเนื่องจากไม่มีเวลา //โทษค้าบบบบ  ยินดีกับกระต่ายด้วยนะที่ได้รางวัล Mnet PD's Choice ที่ไม่ค่อยได้ลงเพราะเอาเวลาไปโหวตด้วยแหละ แต่สรุปรางวัลนั้นBusker Buskerได้ เงิบบบบบบบบ555(แต่วงนี้เจ๋งจริงนะ) เบบี้อย่างเราจะซัพพอร์ตกระต่ายตลอดไปนะจุ้บบบบบ>333333