คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Tales9] Pinocchio (Twins Ver.)
ถ้าพินอคคิโอบนโลกมีสองตัวล่ะ...
ยุ่งยากน่าดูนะ
แต่โลกมันก็อยู่ยากเสมอแหละ
1st Pinocchio :Moon Jongup
ตั้งแต่ผมได้จับหนังสือเล่มนั้นมันก็มีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา ทั้งภาพพวกนั้นที่ไหลเข้ามาในหัวแถมยังรู้สึกร้อนๆตัวแปลกๆอีก ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาและวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะกลางอย่างที่ทำประจำ แต่ที่แปลกใจคือ
“เฮ้ย!!” ไอ้หนังสือนั่น! มาได้ไงวะ!
ผมเลื่อนมือไปหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างๆกระเป๋าของผมขึ้นมาดู ทั้งสี...น้ำหนัก....ขนาด เหมือนกันทุกอย่างหนังสือเวรนั่นจริงด้วยแล้วมันมาอยู่บ้านผมได้ไงวะ! ผมเปิดหนังสือไปที่หน้าแรกเห็นหมึกสีดำเขียนอยู่ที่หน้าแรก
22/07/1945
ถ้าฉันเดาไม่ผิดคนที่เปิดขึ้นมาคงเป็นจงออบสินะ ฉันตาของยองแจนะอย่าแปลกใจไปทุกอย่างมันถูกวางแผนเอาไว้แล้วนายเป็นเจ้าของสมุดนี้โดยแท้จริง เมื่อนายได้สัมผัสมันแล้วมันจะตามนายไปทุกที่ รักษาสมุดเล่มนี้ไว้อย่าให้ถึงมือยองแจล่ะ...
ปึก!!
จะบ้าหรอ ผมจะเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ได้ไงกันเล่า-__- เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้วนี่ก็คงมีคนคิดแกล้งผมล่ะสิ เหอะ!จงออบไม่โง่นะเว้ย!
พินอคคิโอที่ไม่ยอมรับความจริง
หลอกตัวเองโดยไม่รู้ตัว มันยากต่อการทำใจภายหลังน่ะ...
วันต่อมา
ผมเดินไปโรงเรียนตามปกติอย่างที่ทำพลางเตะหินไปด้วย วันนี้รถเมล์ไม่มาสักทีผมก็เลยเดินไปเลยละกันจบ ขี้เกียจรอเดี๋ยวไปโรงเรียนสายซวยอีก Y.Y
และแล้วผมก็ถึงโรงเรียนทันเวลาแบบฉิวเฉียดพอดี ฟู่ว-3- ผมเดินลากเท้าขึ้นห้องเรียนด้วยความง่วงแบบสุดๆเพราะผมหาวมาตลอดทางเลยแหละ หาวจนตาที่ไม่มีก็แทบมองไม่เห็นขึ้นไปอีก-___- ผมเดินไปโต๊ะเรียนแล้วโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วลากเก้าอี้มานั่งแล้วฟุบหน้าหน้านอนต่อทันที
“นี่ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ? เสร็จไอ้แด้แล้วมันทำจนดึกรึไง?”
“หุบปากไปมึง! กูแค่นอนดึก!” ไอ้จุนฮงนะไอ้จุนฮง ง่วงอยู่แล้วแล้วมาทำให้อารมณ์เสียอีก
“อย่างน้อยๆก็เอาหนังสือขึ้นมาก่อนเหอะ อีก5นาทีเดี๋ยวอาจารย์ก็เข้าละ” ผมมองมันอย่างปลงๆก่อนจะเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาแต่ก็แทบหงายหลังตกเก้าอี้
“เฮ้ย!!!!!”
“เป็นไรอีกเนี่ย” หนังสือนั่นมาอยู่ในกระเป๋าผมได้ไงวะ นี่มันไม่ใช่คนแกล้งแล้วหรือไอ้หนังสือนี่จะของจริงวะ เฮ้ย บ้าหรอเรื่องแบบนี้มันก็มีแค่ในนิยายนั่นแหละ
“ปะ....ปล่าว” ผมเอาหนังสือเรียนออกมาแล้วรีบปิดกระเป๋านักเรียน กลัวไอ้จุนฮงมันจะมายุ่งวุ่นวายกับกระเป๋าผมแล้วเจอหนังสือนี่เป็นเรื่องใหญ่อีก
ผมรีบกลับบ้านทันทีที่เรียนเสร็จแล้วรีบเปิดหนังสือเล่มนั้นดูโดยด่วน มันต้องมีอะไรมากกว่าที่ผมคิดแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่หลอนขนาดนี้หรอก
23/07/1945
วันนี้ฉันปล่อยให้ซึงโฮตายไป มันเป็นความผิดของฉันรึปล่าวที่ตัดสินใจรับยองแจมาเรียนที่โซลแล้วให้ซึงโฮเรียนที่มกโพในสาขาที่เขาชอบไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ความจริง ฉันรู้... ฉันรู้มาโดยตลอดว่าซึงโฮคือหลานที่แท้จริงของฉัน ส่วนยองแจไม่ใช่ ฉันแค่ไม่อยากให้ยองแจรู้เรื่องนี้เขายังเด็กเกินไป ที่จะมารับรู้เรื่องที่โหดร้ายเกี่ยวกับครอบครัวแบบนี้
เดี๋ยวนะแสดงว่ายองแจไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพ่อแม่เขาหรอ แล้วทำไมต้องกลัวยองแจมาเอาคืนไปด้วยล่ะ? ได้ไปแล้วมันทำอะไรได้?
ไม่รู้ล่ะ... ผมต้องรู้ให้ได้
พินอคคิโอตัวแรกเปลี่ยนเป็นนักรบ
ต่อสู้กับความจริงที่เขาอาจร้ายแรงจนคาดไม่ถึง....
2nd Pinocchio : Bang Yongguk
[Bang’s Part]
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล”
‘ย้า~ นี่ฉันแดฮยอนเองนะ’
“มึงโทรมาทำไม!?” แค่ได้ยินชื่อของปลายสายผมก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้
‘นี่ ฮิมชานเขารักมึงมากนะ’
“มึงจะมาเล่นอะไรของมึงอีก”
‘กูบอกจงออบว่ากูจะมาแก้ข่าวเรื่องกูกับฮิมชานให้ แต่กูรู้ว่ามึงฉลาดพอดังนั้นกูจะพูดความจริงเลยละกัน...’
“งั้นก็หุบปากเน่าๆของมึงไปเถอะ”
‘ทำไมมึงไม่คิดบ้างว่าที่ฮิมชานเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง’ ผมเงียบไป..... หรือจะจริงที่มันบอก
‘ทำไมมึงไม่คิดบ้างว่า ตอนมึงไปฮิมชานเขาเสียใจขนาดไหนมึงรู้ไหมฮิมชานแม่งร้องไห้จนเสียสติมาบ้ากูซะงั้นแล้วก็นั่นแหละ... มันก็เกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้น แค่บอกลาสักคำมึงยังทำไม่ได้ มึงคิดว่ามึงทำถูกแล้วรึไง? หืม? บังยงกุก....” ผมไม่เคยรู้.....
ผมไม่เคยรู้ว่าฮิมชานเป็นไงบ้าง
ผมไม่เคยแม้แต่ติดต่อกลับ
ผมไม่เคยบอกลาเขา
“แค่นี้นะ...” ผมกดวางสายไอ้แดฮยอนก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วขับรถตรงไปหาอีกคนแทน
ประตูบ้านกับรั้วไม่ได้ล็อคเอาไว้ผมเลยถือโอกาสเปิดเข้าไปเลย ก่อนจะไปยืนอยู่หน้าห้องของคนๆนึงเพื่อพูดประโยคสักอย่างกับเขา.....
ก๊อกๆๆ
“ฉันขอโทษ” ทันทีที่คนตรงหน้าเปิดประตูผมก็สวมกอดคนตรงหน้าพร้อมพูดอย่างแผ่วเบา มันเป็นสิ่งที่ผมควรพูแล้วใช่มั้ย
“ฮึก....ยงกุก”
“วันนั้นฉันไปก็ไม่ได้บอก ไม่ติดต่อกลับ ไม่แปลกหรอกที่นายจะทำแบบนี้ ฉันขอโทษนะ..ขอโทษจริงๆ”
“ฉัน...ขอโทษ” ไหล่ของผมเปียกชุ่มแสดงให้เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้ ผมลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
พินอคคิโอหรอ?
คำนั้นมันไม่เหมาะกับผมสักนิด
ผมไม่ได้หลอกตัวเองหรือใครๆ
แต่ผมแค่เลือกที่จะมองข้ามมันไป แล้วใช้ชีวิตต่อต่างหาก:)
Talk:: ขอโทษนะคะ มาอักช้ามากกกก /กราบงามๆรัวๆ ติดงานกีฬาสีอยู่โดนซ้อมแสตนด์จนเย็นทุกวันแล้วต้องมาเรียนชดเชยอีก/ทรุด ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะY.Y
ความคิดเห็น