[MONSTA_X] Just (sex) Friend

ลำดับตอนที่ #9 : Just (sex) Friend | chapter 8

© themy butter

 

CHAPTER 8

            -2 ปีต่อมา-

            ร่างบางเดินออกมาจากเกท พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาคนที่นัดกันว่าจะมารอรับ ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นเป้าหมาย เลยลากกระเป๋าแล้วตรงไปหา

            “ไง”

            “ฮยองวอน!!!”

            ฮยองวอนยิ้ม รับร่างเล็กที่โผเข้ามากอดเต็มรัก วาดแขนกอดตอบก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ “ขอบใจที่มารับนะ งานยุ่งมากแท้ๆ”

            “ยุ่งแค่ไหนก็จะมา ไม่ได้เจอกันตั้งสองปีแล้วอ่ะ ฉันคิดถึงนายจะแย่”ฮยอนจองบอกแล้วมองไปรอบตัวฮยองวอน “นี่ตาหนูไม่ได้มาด้วยเหรอ”

            “มาพร้อมแม่อาทิตย์หน้าน่ะ”

            มันก็ผ่านมาสองปีแล้วนะ เผลอไปแค่แป็บเดียวเท่านั้นเอง ฮยองวอนเพิ่งเดินทางกลับมาจากประเทศที่แสนสงบสุขอย่างแคนาดา เพื่อมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่จุดๆเดิมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแตกต่างกันออกไป เพราะไม่ได้กลับมาเพียงคนเดียวเหมือนเคย

            ฮยองวอนมีครอบครัวขนาดเล็กที่สามารถดูแลได้อย่างทั่วถึง ทั้งแม่ของเขา ..และลูกชายของเขา

            แชชีอู เด็กน้อยน่ารักที่ลืมตาดูโลกเมื่อสองปีก่อน ก่อนหน้านั้นฮยองวอนไม่รู้ว่าควรจะดำเนินชีวิตต่อไปยังไง ไม่คิดเหมือนกันว่าแม่ของเขาจะบังเอิญมาที่นี่แล้วไปหาที่บ้าน จนได้รู้ความลับข้อนี้ ตอนแรกฮยองวอนโดนดุ โดนตีจนเสียใจแทบแย่ แต่เมื่อมานั่งคุยกันดีๆ รอยร้าวที่เคยแยกมากขึ้นเรื่อยๆกลับเริ่มประสานกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ

            กาวใจในครั้งนี้ก็คงเป็นลูกชายของเขานี่แหละ ที่ทำให้แม่ของเขายอมเข้าใจ และให้ไปอยู่ด้วยกันที่นั่น

            พ่อกับแม่ของฮยองวอนหย่ากันตั้งแต่ฮยองวอนยังเป็นเด็ก เห็นทั้งสองคนทะเลาะ ด่าทอกันทั้งที่เคยบอกว่ารักกันมากมาย ให้ฮยองวอนเลือกว่าจะไปอยู่กับใคร

            ในเมื่อเลือกไม่ได้ ฮยองวอนเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว ไม่ติดต่อและไม่รับเงินจากใครทั้งนั้น ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว

            แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องแปลกและยากจะเชื่อที่ผู้ชายคนหนึ่งจะตั้งท้องได้ แต่มันก็เกิดขึ้นกับฮยองวอนแล้ว ชีอูก็ออกมาแข็งแรงดี เป็นเด็กหน้าตาน่ารักมากเลยทีเดียว แน่นอนว่าใครเห็นก็หลงรักกันทั้งนั้น

            ก็ลูกชายของฮยองวอนนี่นะ

            “เรื่องรีสอร์ทนายน่ะ เห็นว่ามินฮยอกจัดการให้หมดแล้วนะ เหลือก็แค่รอประธานใหญ่ไปเปิดตัวอย่างเป็นทางการ”

            “ฮ่าๆๆๆ มันก็ไม่ขนาดนั้นน่าฮยอนจอง แค่รีสอร์ทเล็กๆเอง”ฮยองวอนตอบ

            กับมินฮยอก ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คือเพื่อนที่อยู่เคียงข้างกันในทุกๆเหตุการณ์ มินฮยอกบินไปเยี่ยมอยู่บ่อยๆ ก็เลยคุยกันแล้วตกลงหุ้นกันเปิดรีสอร์ทในแหล่งท่องเที่ยวของเกาหลี ดีที่มินฮยอกเป็นคนเพื่อนเยอะ อะไรๆมันก็เลยดำเนินการได้ง่ายและรวดเร็ว ฮยองวอนเลยต้องเดินทางล่วงหน้ามาก่อน เพื่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

            “ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวอ่ะ”

            “อื้ม เอาสิ”

            ฮยองวอนพยักหน้าตอบ วาดแขนโอบไหล่บอบบางของเพื่อนไว้แล้วเดินออกไปพร้อมกัน เอาล่ะ ก้าวแรกของการกลับมาเริ่มต้นใหม่

            เริ่มอย่างเป็นทางการแล้วสินะ

            “พี่โฮซอก”

            “...”

            “พี่โฮซอก!!!!!!”

            “หืม มีอะไรเยอิน”

            ใบหน้าสวยงุ้มไปเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าเอว “หนูเรียกพี่ตั้งหลายรอบแล้วนะคะ เหม่อมองอะไรอยู่”

            “โทษทีนะ เมื่อกี้เหมือนพี่เห็น..”

            โฮซอกไม่ได้พูด แต่ยังมองไปยังจุดที่มองอยู่เมื่อกี้ แต่กลับไม่พบใครคนที่คิดว่าใช่แล้ว บางทีอาจจะคิดถึงมากจนมองผิดไป คงไม่มีความบังเอิญเกิดขึ้นหรอก ถ้าเกิดมันคงเกิดไปนานแล้ว นี่สองปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีวี่แววว่าโฮซอกจะได้เจอฮยองวอนเลย

            ก็ถ้าคนมันคิดที่จะหนี ต่อให้ตามหาแทบตายคงไม่เจอง่ายๆหรอก

            “เห็น? เห็นอะไรเหรอคะ”

            “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร รีบไปกันดีกว่า ป่านนี้ไอ้จูฮอนมันรอเราแย่แล้ว”

            ได้ยินแบบนั้น ริมฝีปากบางก็ยู่เล็กน้อย “ชิ ปล่อยให้รอไปเถอะ แทนที่จะมารับหนู กลับให้พี่โฮซอกมารับแทน”

            “เอาน่า งานมันยุ่ง”

            “ค่ะๆ ไปกันดีกว่าเน๊อะ”

            โฮซอกยิ้ม เอื้อมมือไปยีผมนุ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะลากกระเป๋าของเยอินออกไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ด้านนอก หันกลับไปมองที่เดิมอีกครั้ง ด้วยความหวังว่าจะได้เห็น แต่ความหวังก็แค่ความหวัง ไม่ได้เป็นเรื่องจริง

            ฮยองวอนไม่ได้ขาดการติดต่อไปซะทีเดียว ในสองปีที่หายไปนั้น โฮซอกได้รับสายจากฮยองวอนเพียงครั้งเดียว คือหลังจากที่ฮยองวอนไปโดยไม่บอกกล่าวได้แปดเดือน หลังจากนั้นก็เงียบไป จนถึงตอนนี้

            ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไปข้างหน้า ทุกคนเรียนจบ มีงานทำเป็นของตัวเอง จูฮอนผันตัวเองเข้าสู่วงการบันเทิงโดยการเป็นแร็ปเปอร์ แน่นอนล่ะว่ามันไม่ได้ตรงกับสาขาที่เรียนมาเลย แต่มันเพิ่งจะมาค้นพบว่าตัวเองชอบ และด้วยแรงสนับสนุนจากเยอิน ทำให้จูฮอนสามารถตามความฝันได้สำเร็จจนถึงวันนี้

            กลับกลายเป็นกีฮยอน ที่มาทำงานในสายที่โฮซอกกับจูฮอนเรียน เป็นออแกไนซ์ ที่มีบริษัทเล็กๆเป็นของตัวเอง แน่นอนล่ะว่าหุ้นส่วนบริษัทนี้ไม่พ้นไอ้พี่หมี เพราะว่านอกจากเป็นแฟน มันยังมีตังค์ด้วย โฮซอกเองก็ทำงานอยู่ที่นี่เหมือนกัน ถามว่ามีความสุขกับงานที่ทำไหม ตอบเลยว่ามี แต่ไม่มีตอนไหนที่โฮซอกรู้สึกมีความสุขจริงๆจากใจเลยสักครั้ง

            เยอินเพิ่งจะเรียนจบ หลังจากที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ จูฮอนมันใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการรุกจีบเยอิน จนตอนนี้ทั้งสองคนคบกันได้ปีกว่าแล้ว ความสัมพันธ์ก็ดูจะเป็นไปด้วยดีจนหลายๆคนอิจฉา กับโฮซอก เยอินเลยเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งที่รักเหมือนกับคนในครอบครัว

            คนที่โฮซอกรักจริงๆ เขาไม่ได้อยากได้ความรักของโฮซอกเลยนี่นา

            ก็คงได้แต่ทำใจนั่นแหละนะ

            แม้จะยัง คิดถึง จนวันนี้ก็ตาม..

            “แล้วตกลงที่นัดเลี้ยงกันอ่ะ มึงว่างหรือเปล่า”

            “เคลียร์คิวละ ว่างยาวๆครับเพื่อน”

            “ดีๆ”โฮซอกพยักหน้า “กีฮยอนมันบ่นอยู่ว่าไม่เจอหน้ามึงเลย สงสัยคิดถึงมั้ง ไม่มีคนทะเลาะด้วย”

            “เห๊อะ ตอนกูอยู่อ่ะรำคาญกูจัง พอไม่อยู่ก็มาคิดถึง”

            “ก็พี่จูฮอนชอบทำตัวน่ารำคาญ”

            “เยอินอ่ะ”

            โฮซอกหัวเราะก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ มองภาพคู่รักที่เถียงกันกระหนุงกระหนิง จนหมั่นไส้เลยแกล้งกระแอมใส่ “อะแฮ่ม จะจีบกันช่วยเกรงใจกูที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วยนะ”

            “ก็มีคนเข้ามามึงก็ไม่สนใจเอง”

            “นั่นก็เรื่องของกูนี่”

            จูฮอนจิ๊ปากใส่แล้วหันไปยิ้มหวานใส่แฟนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ “อ่ะๆ เดี๋ยวเราไปจีบกันที่อื่นก็ได้เน๊อะเยอิน สงสารมัน สงสัยได้เฉาตายอยู่คนเดียวอ่ะ เรื่องมากดีนัก”

            “พี่จูฮอนอย่าว่าพี่โฮซอกนะ!!!”

            “ง่ะ พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะ”

            “ชิ!!!”

            “เอ้า งอนไปอีก”จูฮอนอ้าปากเหวอๆเมื่อจู่ๆก็ถูกงอนใส่โดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อสบตากับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อยากจะยกเก้าอี้ทุ่มใส่ซะ ดูมัน ยังจะมาทำหน้าเยาะเย้ยอีก

            โฮซอกยักคิ้วใส่จูฮอน เป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเก็บของตัวเองใส่กระเป๋า “เรื่องสถานที่เดี๋ยวกูบอกอีกทีแล้วกันนะ ยังไงช่วงสามสี่วันนั้นมึงทำตัวให้ว่างไว้แล้วกัน เดี๋ยวกีฮยอนมันบ่น”

            “เออๆๆ”

            “ไปก่อนนะเยอิน งอนมันให้หนักๆเลย เอาให้ง้อเป็นวันๆก็ยังไม่หาย”

            “ไอ้เวรโฮซอก”

            “พี่จูฮอน!!!!!!”

            “ขา เยอิน”

            โฮซอกหัวเราะสะใจที่ได้แกล้งเพื่อน เดินออกมาจากร้านเพื่อจะขับรถกลับไปเคลียร์งานที่ยังค้างอยู่ แต่ขับออกมาได้แค่ครึ่งทาง โทรศัพท์ที่วางอยู่เบาะข้างๆก็ดังขึ้นเสียก่อน

            “ว่าไงกีฮยอน”

            (จะกลับมายังอ่ะ)

            “จะถึงแล้ว มีไรไหม”

            (ฝากซื้อขนมปังร้านเดิมหน่อยสิ อยากกิน)

            “เดี๋ยวก็อ้ว..”

            (อยากโดนไล่ออกเหรอชินโฮซอก!!!)

            เสียงแหลมแหวออกมาก่อนที่โฮซอกจะทันได้พูดจบจนต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหูเพื่อป้องกันการหูดับ “ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ รู้แล้วน่า เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้ครับหัวหน้า”

            (ดี พูดให้มันง่ายๆ เออนี่ ฉันจะบอกนายว่าฮ..)

            “แค่นี้นะ เดี๋ยวไว้ไปคุยกัน ขับรถอยู่”โฮซอกพูดตัดบท เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ยังไงซะเดี๋ยวก็ต้องไปเจอกัน ถ้ากีฮยอนมีเรื่องอะไร ค่อยบอกตอนนั้นแล้วกัน

            เมื่อได้รับคำสั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โฮซอกก็ขับไปยังร้านขนมปังซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่ เป็นร้านโปรดของกีฮยอน นี่ถ้าเจ้าของร้านคิดจะขายร้าน กีฮยอนคงไม่ลังเลที่จะซื้อแน่นอน กินอยู่ได้ทุกวันไม่มีเบื่อ ลองใครขัดหรือห้ามไม่ให้กินนะ โดนบ่นเป็นวันๆเลยต้องตามใจเนี่ย

            “ยินดีต้อนรับค่า”

            “ครับ”โฮซอกยิ้มตอบพนักงาน เดินไปหยิบถาดแล้วตรงไปยังโซนขนมปังที่กีฮยอนชอบ ไม่ต้องถามว่าทำไมถึงรู้ ก็โดนใช้มาซื้อให้ทุกวัน ไม่รู้ก็ไม่มีสมองแล้วล่ะ

            เดินเลือกซื้อขนมปังไปเพลินๆ เผลออีกทีก็คีบมาซะเต็มถาด โฮซอกเลยวางที่คีบเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน ระหว่างรอก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง..

            “ขอโทษนะครับ เมื่อกี้ผมลืมกระเป๋าเงินไว้”

            “นี่ค่ะคุณลูกค้า”

            “ขอบคุณมากๆเลยนะครับ นึกว่าจะหายซะแล้ว ผมนี่ขี้ลืมจริงๆเลย”

            โฮซอกจะไม่สนใจอะไรหรอก มันก็แค่บทสนทนาธรรมดาๆ จะด่าด้วยซ้ำ คนอะไรลืมแม้กระทั่งกระเป๋าเงิน ถ้าไม่ติดตรงที่เสียงนี้มันช่างคุ้นหูเหลือเกิน

            หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ ถ้ารอบข้างเงียบหน่อยคงได้ยินเสียงกันแน่ๆ ยิ่งเมื่อหันไปมอง หัวใจมันก็เหมือนจะหลุดออกมาอย่างงั้นแหละ

            “ฮยองวอน”

            “ฮะ โฮซอก!!”

            ใช่ ..ใช่จริงๆด้วย

            ราวกับว่ารอบข้างเป็นสีขาวโพลน เหลือเพียงโฮซอกและฮยองวอนที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอ

            ฮยองวอนแทบไม่เปลี่ยนไปเลยนะ หน้าตาดูอิ่มเอิบ ที่ผ่านมาคงมีความสุขดีใช่ไหม

            โฮซอกเองก็แทบไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนกันนะ แต่ว่าผอมไปหรือเปล่า ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ล่ะ

            ได้แค่คิด แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา อยากจะเข้าไปให้ใกล้มากกว่านี้ แต่เหมือนว่าความห่างหายที่ผ่านมาจะทำให้ความสัมพันธ์เริ่มห่างเหิน ได้แต่ยิ้มเก้อๆให้กันเพียงเท่านั้น

            “มะ มาซื้อขนมปังเหรอ”ฮยองวอนเป็นคนถาม เพื่อทำลายความน่าอึดอัดนี้

            ก็คิดอยู่ว่ากลับมาครั้งนี้จะมาเจอกับโฮซอก กับทุกๆคน ทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอเร็วแบบนี้ เพิ่งโทรบอกกีฮยอนไปเองว่ากลับมาแล้ว..

            “อะ อื้ม ซื้อให้กีฮยอนมันน่ะ”

            “อ่า ยังกินเก่งเหมือนเดิมสินะ”

            “ใช่ ฮะๆๆๆ”

            “ฮะๆๆ”

            สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะเจื่อนๆให้กัน มีเรื่องตั้งมากมายที่อยากจะพูด อยากจะถาม แต่ทำไมพอมายืนอยู่ต่อหน้าแบบนี้ถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยสักคำนะ

            “คือว่า..”

            “ฮยองวอน เจอหรือเปล่าอ่ะ”

            โฮซอกไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดเวลาโดนขัดขึ้นมา แต่ครั้งนี้กลับหงุดหงิดมาก อุตส่าห์รวบรวมความกล้าที่จะพูดออกไป แต่ก็ดันมีคนมาพูดแทรกก่อนจนได้

            “เจอ เจอแล้วล่ะ”ฮยองวอนหันไปตอบฮยอนจองที่เข้ามาตาม ก่อนจะหันมามองโฮซอก “งะ งั้นไปก่อนนะ จอดรถขวางทางคนอื่นน่ะ”

            “อะ อือ”

            “..ไปนะ”

            “เดี๋ยวฮยองวอน!!!”

            ฮยองวอนหยุดชะงัก กำมืออีกข้างแน่น เมื่อถูกมือหนากว่าดึงข้อมือไว้ หัวใจกระตุกวูบขึ้นมากับสัมผัสคุ้นเคยที่ไม่ได้รับมานาน แต่ก็ต้องแสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรแล้วหันไปมอง “ว่าไง..”

            “ขอ.. ขอเบอร์หน่อยสิ”

            “ใช้เบอร์เดิม”

            “งั้นเหรอ.. อืม”

            “อืม”ฮยองวอนพยักหน้า ดึงมือของตัวเองออกมา “..ไปก่อนนะ”

            “เดี๋ยว”

            “...”

            “จะหายไปอีกไหม”

            “...”

            “..อย่าหายไปไหนอีกนะ”โฮซอกพูดเสียงเบา แต่มั่นใจว่าฮยองวอนต้องได้ยิน “ได้โปรด”

            ฮยองวอนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น กลอกตาขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลลงมาก่อนจะหันไปแล้วยิ้มกว้าง “อื้ม กลับมาแล้ว ก็ต้องไม่หายไปแล้วสิ”

            “...”

            “ไว้เจอกันใหม่นะโฮซอก ..ดะ ดีใจที่ได้เจอ”

            โฮซอกมองฮยองวอนที่เดินห่างออกไปเรื่อย อยากจะเข้าไปดึงร่างบางมากอดใจแทบขาด แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนกำลังยืนรอฮยองวอนอยู่ เดินโอบไหล่กันออกไปแบบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ ฮยองวอนมีพี่หรือน้องซะที่ไหน

            เริ่มต้นใหม่ไปแล้วสินะ..

            “กูก็อยากทำให้ได้แบบมึงเหมือนกันนะฮยองวอน”

            แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้เมื่อไหร่

 

2 ปีแล้วววววว ไวไหม ตอบเลยว่ามากกกกกกกกกกกกก

เตรียมตัวพบกับความน่ารักของหนูน้อยชีอูกันได้เลย ฟิคเรื่องนี้ไม่ยาวนะคะ แล้วก็ดราม่าไม่นานด้วย

ไม่น่าจะเกิน 20 ตอน อาจจะน้อยกว่านั้นซะด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้เราก็เดินทางกันมาได้ครึ่งทางแล้วแหละ

เจอกันตอนหน้าค่ะ อาจจะช้าไปสักหน่อย แต่ก็สุขสันต์วันปีใหม่ไทยนะคะ ขอให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง

มีแต่เรื่องราวดีๆ พบเจอผู้คนดีๆกันนะคะ รีดเดอร์ที่น่ารักของไรท์ทุกๆคน รักค่ะ

#แชไม่น่าสงสาร