[MONSTA_X] Just (sex) Friend

ลำดับตอนที่ #7 : Just (sex) Friend | chapter 6

© themy butter

CHAPTER 6

            จูฮอนวิ่งกระหืดกระหอบไปทั่วเพื่อมองหาเพื่อนสนิทอย่างโฮซอกที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ส่วนไหนของมหาลัย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว เร็วจนไม่มีใครทันตั้งตัวได้หรอก และจูฮอนก็เชื่อว่าตอนนี้โฮซอกจะต้องยังไม่รู้เรื่องแน่ๆ เพราะถ้าหากว่าอาจารย์ไม่บอก ก็คงไม่มีใครรู้เลยเหมือนกัน

            นั่นไง

            “ไอ้โฮซอก มึง!!!!!!”

            โฮซอกขมวดคิ้ว หันไปมองทางต้นเสียงอย่างแปลกใจกับสภาพของเพื่อนที่เหงื่อเกาะพราววิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา เลยหันไปบ่นกับแฟนสาวที่นั่งติวหนังสืออยู่ด้วยกันก่อนหน้า “เป็นอะไรของมัน”

            “นั่นสิคะ เหมือนพี่จูฮอนมีเรื่องสำคัญเลย”

            “คงไม่พ้นเรื่องคะแนนเก็บมันอีกอ่ะดิ”

            โฮซอกพูดขำๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อจูฮอนวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า “อะไรของมึง”

            “รู้เรื่องฮยองวอนหรือยัง”

            “ฮยองวอน? เรื่องอะไรอ่ะ”โฮซอกย้อนถาม “กับไอ้พี่หมีอ่ะเหรอ กูรู้แล้ว”

            “ไม่ใช่ๆ”จูฮอนโบกมือรัวๆ ย่อตัวลงเพราะจุก “เมื่อกี้ แฮ่ก กูไปหาอาจารย์มา แล้วเขาบอกกู ว่าฮยองวอนมัน แฮ่กๆ”

            “เอ่อ พี่จูฮอนดื่มน้ำก่อนไหมคะ”เยอินพูด ส่งขวดน้ำที่ยังไม่ได้เปิดให้กับรุ่นพี่ “ใจเย็นๆค่ะ”

            “ขะ ขอบใจนะเยอิน แต่ไม่เป็นไร”จูฮอนปฏิเสธ จับที่บ่าของโฮซอกก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “มึงตั้งใจฟังกูนะ”

            “เออ พูดมาดิ”

            “อาจารย์บอกกูว่า ไอ้ฮยองวอนมันมาลาออกจากมหาลัยเมื่อวาน”

            “วะ ว่าไงนะ”

            “มันลาออกไปแล้ว ไปไหนไม่บอกใครเลยสักคนแม้แต่กีฮยอน เฮ้ย โฮซอก!!!!”

            “พี่โฮซอกคะ”

            ตอนนี้ไม่ว่าจะเสียงอะไรโฮซอกก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว เพียงแค่ได้ยินว่าฮยองวอนมาลาออกโดยที่ไม่บอกใครแบบนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา ฮยองวอนไม่เคยเป็นแบบนี้ วันพรุ่งนี้ก็สอบแล้วเราก็จะเรียนจบปีสามกันแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฮยองวอนจะลาออกหรอก

            ยังไงซะตอนนี้ก็ต้องเจอฮยองวอนก่อน

            -JOOHEON-

            การสอบผ่านพ้นไป โดยที่ไม่มีใครในพวกเราจะมีสมาธิทำข้อสอบนักหรอก จะไม่เข้าสอบก็ไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับไอ้โฮซอก ผมต้องไปลากมันมาสอบทุกวัน แม้ว่าเราทั้งสามคนต่างก็มีคำถามมากมายอยากจะถามแต่คำถามเหล่านั้นกลับไม่มีคำตอบ เพราะคนที่จะตอบมันหายไป

            ไม่มีใครรู้เลยสักคนว่าฮยองวอนไปที่ไหน

            วันแรกที่รู้ ผมกับโฮซอกไปหามันที่หอ เจ้าของหอก็บอกว่ามันมาขนของออกไปตอนเช้า เขาถามว่ามันจะไปไหน มันก็ไม่ได้พูดอะไร โฮซอกไปทุกๆที่ที่คิดว่าฮยองวอนจะไปอยู่ที่นั่น แต่ก็ไม่มีเลย ผมลองโทรหาก็กลายเป็นว่าระงับเบอร์ไปแล้ว เท่ากับว่าเราหมดหนทางที่จะได้รู้ว่าฮยองวอนหายไปไหน

            “มึง..”

            “...”

            “เลิกเป็นแบบนี้เหอะ อย่าทำตัวเป็นซากแบบนี้ดิวะ”ผมพูดพร้อมกับเขย่าตัวเพื่อนที่เริ่มจะตาลอย “มึงตั้งสติหน่อยดิ”

            “...”

            “มึงเคยไปเจอแม่มันนี่ รู้ปะว่าแม่มันอยู่ไหน บางทีมันอาจจะไปอยู่กับแม่ก็ได้นะ”ผมพยายามเสนอทางเลือกที่น่าจะเป็นไปได้ ก็ในเมื่อฮยองวอนกับโฮซอกเป็นเพื่อนกันมาก่อน น่าจะรู้อะไรมากกว่าผมอยู่แล้ว

            แต่โฮซอกกลับส่ายหน้า ยกยิ้มราวกับว่ามันกำลังสมเพชตัวเอง “กูทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”

            “ทำไมวะ”

            “กูไม่มีปัญญาไปตามเขาถึงเมืองนอกหรอกนะ อยู่ที่ไหนกูก็ไม่รู้”

            ผมถอนหายใจ มองโฮซอกที่หันไปเรียกบาร์เทนเดอร์ บอกให้เขาเอาเหล้ามาเพิ่ม แล้วพอได้มามันก็กระดกรวดเดียวหมดแก้ว ดื่มไปเยอะแค่ไหนผมก็จำไม่ได้หรอก แต่รู้ว่ามันเมาแล้ว เพราะร่างกายที่เคยทรงตัวได้เริ่มนั่งไม่ตรง ผมก็เลยแบกมันมานั่งตรงโซนโซฟา ไม่นานนัก คนที่ผมโทรหาก็มาถึง

            “พี่จูฮอนคะ”

            “มันอยู่ตรงนั้นอ่ะเยอิน”ผมบุ้ยปากไปทางที่โฮซอกอยู่ เยอินก้มหัวให้ผมแล้วเธอก็เดินไปหามัน

            เวลานี้ผมพูดอะไรไปมันก็ไม่ฟังผมหรอก หวังว่ามันจะฟังเยอินนะ

            “ฮยองวอน.. มึงเหรอ”

            “...”

            “..มึงหายไปไหนมา กลับมาหากูแล้วใช่ไหม”

            ผมอึ้งไปกับภาพตรงหน้าที่เห็นและได้ยิน เยอินนิ่งไปเมื่อถูกโถมเข้ามากอด คงจะดีถ้ามันไม่ได้เพ้อออกมาแบบนั้น “เยอิน..”

            “พี่จูฮอนช่วยพาพี่โฮซอกไปที่รถหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูพาเขากลับไปเอง”

            “ไหวนะ”

            “..ค่ะ”เธอยิ้มให้ผม ราวกับว่าเรื่องพวกนี้เธอเจอบ่อยจนชิน

            ผมเลยไปช่วยประคองพาไอ้โฮซอกเดินไปที่รถของเยอินซึ่งจอดอยู่หน้าร้าน ยืนมองจนรถลับสายตาไปก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ

            ความสัมพันธ์ระหว่างโฮซอกกับฮยองวอนมันซับซ้อน แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างผมกับกีฮยอนก็ไม่รู้ คนที่รู้ก็มีเพียงตัวพวกมันทั้งสองคน ผมรู้ว่าฮยองวอนคิดเกินเพื่อนกับไอ้โฮซอก ในขณะเดียวกันบางทีเวลาที่ผมมองโฮซอก มันจะมีหลายๆครั้งที่สายตาเผลอหลุดความรู้สึกบางอย่างออกมา แต่ผมไม่เคยถาม เพราะเป็นเรื่องของมันสองคน

            แม้ว่าผมจะรู้ในทุกๆอย่างที่พวกมันทำให้แก่กันโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้..

            ...

            ไม่ได้มีแค่ฮยองวอนหรอกนะ ที่คอยช่วยเหลือโฮซอก

            ไอ้โฮซอกก็ทำให้ไม่แพ้กันหรอก ผมมั่นใจ

            (END)

            เยอินพาโฮซอกมาที่ห้องของเธอเอง มันเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายคนนี้มาที่นี่ ทั้งที่คบกันเป็นแฟนได้เกือบปีแล้ว การที่โฮซอกไม่มาอยู่ด้วยกันตามลำพัง หรือทำอะไรกับเธอเหมือนอย่างที่คู่อื่นๆทำกัน ไม่ใช่เพราะโฮซอกให้เกียรติเธอหรอก ข้อนี้เธอรู้ดีกว่าใคร

            เพราะว่าสำหรับโฮซอกแล้ว ..เยอินก็เป็นได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นเอง

            สายตาของโฮซอกมีเพียงแค่คนๆเดียวเท่านั้น ที่ไม่ว่าเยอินจะพยายามด้วยวิธีไหน ก็ไม่สามารถเอาชนะคนๆนั้นได้เลย

            แชฮยองวอน คือบุคคลต้องห้ามในใจของโฮซอก คือคนที่โฮซอกให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่งเสมอ

            เยอินเคยพยายามแล้ว พยายามสุดความสามารถ เมื่อรู้ว่าเปลี่ยนใจโฮซอกไม่ได้ ก็ลองไปหาคนอื่น แต่เธอเองก็เลิกรักโฮซอกไม่ได้เหมือนเดิม สุดท้ายก็เลยต้องใช้ไม้ตายขอให้เขากลับมา ครั้งนี้เยอินคิดว่าเกือบจะทำสำเร็จแล้ว แต่สุดท้าย..

            “ฮยองวอน..”

            ...

            “อย่าหายไปได้ไหม อย่าทิ้งกูไป..”

            ก็แพ้อยู่ดี

50%

            -HOSEOK-

            เป็นครั้งแรกที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกปวดหัวจนแทบจะยกหัวไม่ขึ้น ต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่กว่าจะพยุงร่างพังๆของตัวเองให้นั่ง มองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของผม

            ความทรงจำเมื่อคืนค่อยๆไหลเข้ามาในหัว ผมไปกินเหล้ากับไอ้จูฮอน ผมจำได้แค่นั้น แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย อยากจะลืมอีกเรื่องไปด้วยนะ ทำไมมันถึงไม่ลืม

            ฮยองวอนหายไป.. ทิ้งผมไปไหนก็ไม่รู้

            บอกไม่ให้รัก.. ผมก็ยอมทำตามแล้ว ทำไมถึงยังต้องหนีผมไปอีก ผมไม่เข้าใจ

            “พี่โฮซอก”

            “เยอิน!!!!”

            ผมเรียกชื่อของคนที่เดินเข้ามาด้วยความตกใจ ไม่แปลกนักหรอกเพราะผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ผมคิดว่าผมอยู่ที่ห้องของเพื่อนสักคนด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึง..

            “เมื่อคืนพี่จูฮอนโทรหาหนูค่ะ”

            “..ขอโทษแทนจูฮอนมันด้วยนะ ที่รบกวนเรา”ผมพูดด้วยความรู้สึกผิด มองไปรอบๆห้อง เมื่อไม่เห็นมีอะไรผิดปกติก็ค่อยโล่งใจ

            เหมือนเยอินจะรู้ว่าผมกังวลอะไร เธอเลยยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆผม “เมื่อคืนพี่เมามากค่ะ แรงจะเดินยังไม่มีเลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก สบายใจได้”

            ผมยิ้ม ยกมือขึ้นไปลูบหัวเธอเบาๆ “ขอบใจมากนะเยอิน”

            “เรื่องเล็กค่ะ ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา”

            “...”

            แล้วเราต่างก็เงียบ ทั้งผมและเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาน่าจะราวๆห้านาทีได้ เราแค่นั่งกันอยู่นิ่งๆเหมือนต่างคนต่างก็กำลังคิดอะไรอยู่ เป็นเยอิน ที่ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ไป

            “เมื่อคืนพี่ละเมอทั้งคืนเลยนะ ทำหนูนอนไม่หลับเลย”

            “ขอโทษทีนะ พี่กะ..”

            “ละเมอหาแต่พี่ฮยองวอน”

            “...”

            ผมเม้มปาก มองใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้มของเธอ “เยอิน ..พี่ขอโทษ”

            “หนูเข้าใจค่ะ เข้าใจดีทุกอย่างแล้ว ว่าหนูไม่มีทางชนะพี่ฮยองวอนได้ หรือถ้าจะชนะได้ หนูอาจจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ซึ่งหนูไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว”

            ผมมองร่างเล็กที่โผเข้ามากอด ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอก ผมเลยลูบหลังเธอเบาๆ ความรู้สึกผิดล้นอยู่ในหัวใจ เธอทำเพื่อผมมากมาย แต่ผมกลับตอบแทนในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้

            หัวใจผมไม่ได้มีไว้เพื่อเธอ แต่มีไว้เพื่อคนที่ไม่ต้องการมัน..

            “ตอนนี้พี่ฮยองวอนหนีไปแล้ว ตั้งใจที่จะไปโดยไม่บอกใคร”เมื่อสงบลงเยอินก็พูดเสียงแผ่ว ตาของเธอแดงก่ำ มันเป็นความผิดของผมเองที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นแบบนี้ “พี่คงตามหาเขาไม่เจอ”

            “..พี่ก็คิดว่างั้น”ผมตอบ เห็นด้วยทุกอย่าง ผมคงไม่มีปัญญาหรอก ถ้าฮยองวอนตั้งใจจะหนีไปจริงๆ

            “ไม่มีพี่ฮยองวอน พี่โฮซอกก็คงไม่ต้องการมีหนูแล้วใช่ไหมคะ”

            “เยอิน..”

            เธอยิ้ม จับมือผมเบาๆ “หนูขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ เราไม่ควรเจอกัน ในตอนที่หัวใจหนูมันพังเพราะพี่แบบนี้”

            “...”

            “พี่อาจจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพ่อของหนูอีก แต่สักวัน ทุกๆอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หนูจะมองพี่ ให้เหมือนที่พี่มองหนูให้ได้”

            ผมดึงเอาร่างบางเข้ามากอดอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมา ลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปจากที่นี่ตามที่เธอต้องการ

            “เราเลิกกันแล้วนะคะพี่โฮซอก”

            “..ครับ”

            “เลิกกันจริงๆ ถ้าหากในวันหนึ่งหนูตัดใจจากพี่ได้ ต่อให้พี่จะมานั่งคุกเข่าอ้อนวอนให้หนูกลับไป หนูก็คงทำให้ไม่ได้แล้วนะ”

            ผมยิ้ม พยักหน้าเบาๆ “ถ้ามีวันนั้น พี่คงเสียดายวันนี้น่าดู”

            “...”

            “ขอโทษนะครับเยอิน แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆเรื่องเลย”

            แล้วเรื่องของผมกับเยอินก็จบลงเพียงเท่านี้ ..จบลงไป

            พร้อมกับเรื่องของผมและฮยองวอน

            “กูชอบมึงว่ะฮยองวอน”

            “อะ อะไรของมึง กูไม่ขำนะเนี่ยไอ้โฮซอก”

            “แล้วมึงเห็นกูขำสักนิดไหมล่ะ กูพูดจริงๆ กูชอบมึง คบกับกูได้ไหม”

            “...”

            “ฮยองวอน”

            “ชินโฮซอก”

            “หืม..”

            “มึงคิดว่ามึงเป็นใคร คนอย่างมึงอ่ะ กูก็คิดแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ มันจะเปลี่ยนไปได้ไงวะ ถ้ามึงชอบกูจริงๆ ตัดใจไปซะ เพราะเรื่องของเราแม่งไม่มีทางเป็นไปได้อ่ะ”

            “..เป็นการปฏิเสธที่เจ็บดี”

            “..เป็นเพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว”

            “ถ้ามึงต้องการแบบนั้น กูทำให้มึงได้อยู่แล้ว ถึงเวลาที่กูมีแฟนขึ้นมาจริงๆ อย่ามาเสียดายกูนะ”

            “เห๊อะ เต็มที่เลยเพื่อน”

            คำปฏิเสธในวันนั้น ผมไม่เคยลืม แม้ว่าจะไม่มีเลยสักครั้งที่ผมจะกลับไปคิดเป็นเพื่อนกับฮยองวอน แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่คิดอะไร ในเมื่อนั่นคือสิ่งที่มันต้องการ

            เพื่อคนที่ผมรัก ผมทำได้ทุกอย่างนั้นแหละ

            แม้ต้องคบกับคนที่ไม่ได้รัก ..เพราะฮยองวอนอยากให้คบ

            “น้องเขาดูชอบมึงจริงจังมากเลยนะ ทำไมไม่ลองคบดูอ่ะ”

            “..ก็กูไม่ได้ชอบน้องเขาปะ”

            “แต่น้องเขาชอบมึงไง ลองคบดู เผื่อมึงจะชอบน้องเขา”

            “มึงคิดว่างั้นเหรอฮยองวอน”

            “เออดิ เยอินก็น่ารัก เหมาะสมกับมึงดี คบเลย ก็เอาใจช่วย”

            “มึงบอกให้กูทำอะไร กูก็ทำให้มึงทุกอย่างแล้วไงฮยองวอน”ผมพึมพำเบาๆ เมื่อมาถึงห้องที่ว่างเปล่าของผม มันดูเหงาไปหมด ผมเหนื่อยเลยทรุดตัวลงไปนั่งอยู่กับพื้น นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ

            ...

            “นึกไงแดกเหล้าจัดหนักขนาดนี้เนี่ย”

            “กูอยากเลิกกับเยอินว่ะจูฮอน”

            “เฮ้ย ทำไมอ่ะ มึงทะเลาะกันเหรอ”

            “..เปล่า”

            “อ้าว แล้วทำไมถึงอยากเลิกวะ”

            “...”

            วันนั้นจูฮอนเข้าใจผิด คิดว่าผมทะเลาะกับเยอิน เรื่องเธอไปมีคนอื่น ซึ่งมันก็จริงส่วนหนึ่ง ผมจับได้ว่าเยอินแอบคุยอยู่กับผู้ชายอีกคน แต่ผมก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรหรอก ในเมื่อผมไม่ได้รักเธอ แต่ที่ผมเลิกกับเยอิน เพราะไม่อยากทนฝืนหัวใจตัวเองอีกแล้ว

            ผมเมาแทบไม่ได้สติเพราะกินเข้าไปเยอะ จูฮอนโทรตามฮยองวอนมารับผม ก็บอกแล้วว่าแค่แทบไม่ได้สติ แต่พอฮยองวอนมา สติผมมันก็กลับเข้าร่างทั้งหมด ฮยองวอนยังคงดูแลผมดีเหมือนเคย เพราะคำว่าเพื่อนของเรา

            “มึงทำอะไรของมึงเนี่ย เปียกหมดแล้ว!!!!!!!!!”

            เสียงที่ชอบบ่น ชอบด่าผมประจำตะคอกขึ้นมาเมื่อผมดึงมือเล็กเอาไว้จนกะละมังที่มีน้ำหล่น

            “อยู่กับกูนะ”

            ผมก็แค่อยากอยู่กับมัน ไม่อยากให้มันไปไหนทั้งนั้น เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นแก่ตัวใช้โอกาสตอนที่ฮยองวอนเข้าใจว่าผมเมา ก้าวล้ำเส้นคำว่าเพื่อนระหว่างเรา

            ถ้าเป็นไปได้ผมอยากอยู่กับฮยองวอนให้นานกว่านี้ แต่สุดท้ายเยอินโทรหาผม เธอร้องไห้ เธอบอกว่าเธอขาดผมไปไม่ได้ ขอร้องให้อย่าทิ้งเธอไป และเพราะตอนนั้นผมเป็นแฟนของเธอ ผมรู้สึกผิดที่ดึงเธอเข้ามาร่วมกับความทุกข์ของผมแบบนี้ พอดีกับที่จู่ๆฮยองวอนก็ขอหยุด

            หยุดความสัมพันธ์ที่ล้ำเส้นคำว่าเพื่อนระหว่างเรา เพราะงั้นมันถึงเป็นเวลาที่ผมตัดสินใจ

            ผมพยายามจะตัดใจจากฮยองวอน กลับไปหาเยอิน ใช้เวลากับเธอให้มากกว่าเก่า เหมือนว่าเยอินจะทำสำเร็จ เธอน่ารัก เอาใจใส่ และดูแลผมเป็นอย่างดี จนผมคิดว่าผมน่าจะรักเธอได้ แต่..

            “ไอ้โฮซอกมึงรู้ปะเนี่ยว่าฮยองวอนมันไม่สบายอ่ะ”

            “ฮะ แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”

            “ไม่ได้มาเรียนว่ะ สงสัยอยู่ที่ห้องมันอ่ะแหละ”

            ผมวิ่งออกมาทันที วิ่งออกมาโดยลืมไปด้วยซ้ำว่าเยอินยังอยู่ตรงนั้น ผมวิ่งไปที่ห้องของฮยองวอน วิ่งเต็มแรงเพื่อจะไปถึงให้เร็วที่สุดเพราะผมเป็นห่วง ไอ้บ้านั่นน่ะไม่ค่อยป่วยหรอก แต่พอป่วยปุ๊บจะเป็นหนัก

            แต่เมื่อมาถึง ผมเปิดประตูเข้าไป กลับพบว่ามีคนอยู่ที่นี่ก่อนผม

            ไอ้พี่ฮยอนอูที่ตามจีบฮยองวอนอยู่ ผมไม่ค่อยชอบมันหรอก ก็แหงสิ ใครมันจะไปชอบหรือญาติดีกับคนที่กำลังตามจีบคนที่ตัวเองชอบอยู่จริงไหม ผมมั่นใจว่าผมสบตากับฮยองวอน แต่แล้วสายตาที่ผมมักชอบมองอยู่เสมอก็เบือนหนีผมไปเหมือนไม่อยากเห็น

            ผมซ่อนความรู้สึกเจ็บในใจเอาไว้แล้วยิ้ม ก่อนจะพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร

            “โทษที ไม่รู้ว่ามีคนมาดูแลอยู่แล้ว”

            ในเมื่อไม่อยากเห็นหน้ากันมากขนาดนั้น ผมก็คงไม่หน้าด้านอยู่ต่อหรอก

            “ไปนะ”

            หลังจากนั้นก็เหมือนว่าเรื่องของเรามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้จะยังเหมือนมีกำแพงบางอย่างมากั้นกลาง แต่ผมก็จะพยายามมองข้ามมันไปเพื่อเป็นเพื่อนในแบบที่ฮยองวอนต้องการ

            บอกผมทีว่าผมทำอะไรผิดไปตรงไหน ในเมื่อผมยอมทำทุกๆอย่างแล้ว

            “มึงทิ้งกูไปทำไม”

            จู่ๆน้ำตามันก็ไหล ผมแม่งรู้สึกโคตรแย่ที่ต้องกลายเป็นไอ้ขี้แพ้ ผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ไม่มีปัญญาแม้แต่จะไปตามหา ผมไม่มีอะไรเลย

            “ฮึก..”

            ก๊อกๆๆๆ

            ผมสะดุ้งพร้อมกับลุกขึ้นเดินปรี่ไปที่ประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะ หัวใจของผมมันเต้นแรง เพียงแค่คิดว่าอีกฝั่งของประตูจะเป็นคนที่ผมรอคอย มือมันสั่นไปหมด ผมเช็ดน้ำตาออกลวกๆแล้วเปิดประตู

            “...”

            ก่อนที่ความหวังทั้งหมดของผมจะพัง เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ฮยองวอน แต่เป็นใครที่ผมไม่รู้จัก

            “โฮซอกหรือเปล่า”

            “คุณเป็นใคร”ผมถามผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ด้วยความสงสัย ผมมั่นใจว่าเราไม่รู้จักกันแน่ๆ

            “ผมชื่อจูยอง รู้ไว้แค่นั้นแหละ”

            “...”

            “อ่ะ”เขายานซองจดหมายให้ผม “ฮยองวอนเขาบอกให้ฝากมาให้น่ะ”

            พูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป ผมรีบก้าวตามไปคว้าแขนเขาไว้ เขย่าเบาๆ “คุณรู้เหรอว่าฮยองวอนอยู่ไหน คุณเป็นอะไรกับฮยองวอน”

            มือหนากว่าปัดมือผมออกก่อนจะพูดเสียงเรียบ “เป็นพี่ชาย ส่วนเรื่องที่ฮยองวอนอยู่ไหน คงตอบไม่ได้ เพราะฮยองวอนไม่ได้บอกว่าจะไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน”

            เขาพูดเสียงเรียบ และแววตานิ่งๆบ่งบอกว่าไม่ได้โกหก ผมกลับเข้ามาในห้องแล้วแกะซองจดหมายออก มันเป็นลายมือที่ผมคุ้นเคย มีข้อความที่ไม่ยาวมากนัก

            ‘ขอโทษทีนะโฮซอก ที่กูมาโดยไม่บอกมึง กูมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย ที่บอกใครไม่ได้ ฝากขอโทษจูฮอน กีฮยอน แล้วก็พี่ฮยอนอูด้วย อ้อ! มีเรื่องหนึ่งที่มึงควรรู้นะ

            กูกับพี่ฮยอนอูน่ะไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เขามาจีบกีฮยอนต่างหาก แต่มึงน่ะโง่ ที่มองไม่ออกเอง

            มึงดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าเมาให้มันบ่อยนัก แล้วก็อย่าทะเลาะกับเยอินบ่อยๆ ตอนนี้มึงไม่มีกูไว้คอยปลอบใจมึงแล้วนะ กูขอให้ความรักของพวกมึงสองคนเป็นไปด้วยดี

            กูยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครตอนนี้หรอก แต่กูสัญญาว่าสักวันพวกเราจะได้เจอกันอีก มึงก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ของมึงที่ไม่มีกูซะ กูสัญญา ว่ามึงกับกูจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป โฮซอกคนโง่’

            “ฮึก ..มึงนั่นแหละที่โง่”

            ...

            “มึงนั่นแหละ ที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของกูเลย กูต้องการแค่มึง ฮยองวอน”

            ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสมเพช งอตัวลงแล้วกอดจดหมายไว้แน่น ฮยองวอนต้องการอีกแล้ว

            ต้องการให้ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีมัน ..ยากนะ

            แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่คนที่ผมรักต้องการ

            “กูจะทำให้มึงเอง ..แชฮยองวอน”            

โนทอล์คดีกว่า เอาเป็นว่าช่วงนี้ไรท์งบหมดค่ะ บริโภคแต่มาม่า

เจอกันตอนหน้านะคะ เลิฟยูวววว

#แชไม่น่าสงสาร