[MONSTA_X] Just (sex) Friend

ลำดับตอนที่ #26 : Just (sex) Friend | special intro spoiled

© themy butter

ปล. นี่คืออินโทรของส่วนสเปเชี่ยลmี่จะมีอยู่ในเล่มค่ะ

ปล1. อย่าตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของเด็กน่ารักๆอย่างชีอู จากเด็กน่ารักกลายร่างเป็นเด็กแสบไปแล้วค่าาาาา

ปล สุดท้าย. ทุกคนยังจำน้องแจมินจากตอนที่ 5 ได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้ ไรท์แคปมาให้ว่าคือตอนนี้

ไรท์คิดไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าสเปจะเอาน้องแจมินมาแต่ง ตอนแรกก็ว่าจะเอาคาแล็คเตอร์ของ น้องแจม(แจมิน nct มาแหละ) แต่พอคิดไปคิดมาไรท์กลัวอ่านแล้วไม่อิน เพราะงั้นทุกคนสามารถจินตนาการกันเองได้ว่าอยากได้น้องแจมินแบบไหน แต่ส่วนตัวของไรท์ขอเลือกจินตนาการคาแล็คเตอร์เป็นน้องแจมนี่แหละค่ะ น่าเอ็นดู

ผลสรุปเลยกลายเป็นพี่แจมินคนน่ารัก กับ เจ้าชีอูเด็กแสบไป

ขออนุญาติยืมคาแล็คเตอร์ของชีอูตอนโตเป็น "ชินวอนโฮ" มาใช้นะคะ ส่วนใครจะเคะ จะเมะ ไรท์ว่าหน้าบอกไว้หมดแล้ว 555555555555555

สุดท้ายจริงๆละ ซื้อเถอะค่ะ มันคุ้มจริงๆ สเปเชี่ยลฟิ๊นฟินนะเออ

 

(ขออภัยหากหน้าน้องชีอูนำหน้าพี่แจมินไปไกลมากเลยทีเดียว 555555555)

Special Intro

            เสียงของทีวีที่ถูกเร่งวอลลุ่มเกือบจะถึงขีดสุด พอๆกับเสียงของเครื่องเสียงที่เปิดดังจนเสียงเบสที่อาจทำให้เพื่อนข้างห้องเข้าใจว่าแผ่นดินไหวได้ เสียงเพลงตีปนกับเสียงของตัวร้ายในละครที่กำลังกรีดร้องจนเห็นไปถึงลิ้นไก่ของเธอ

            หนุ่มร่างสูงในวัย 17 ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเท่าไหร่ กลับถอดถุงเท้าแล้วโยนไปมั่วๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนเหยียดขาบนโซฟาอย่างสบายใจ พร้อมกันนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยไปด้วย

            “เออๆ มาละ เมื่อกี้คุยถึงไหน มาต่อ”

            (นี่แน่ใจนะว่ามึงอยู่บ้าน ไม่ได้แอบหนีเที่ยวคลับใช่ปะเนี่ย)

            “เออน่า แบบนี้ก็ได้อรรถรสในการคุยดี”

            (ตามที่สบายใจเลยครับเพื่อน แต่ก็นั่นแหละ เสียดายนะ พ่อมึงดันมาขัดก่อน ไม่งั้นกูว่าได้ตายกันไปข้าง)

            “พ่อกูไม่ใช่ตำรวจปะล่ะ”เสียงทุ้มตอบกลับไป จิ๊ปากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน “แต่นะ เสียดายแม่งว่ะ กูยังไม่ทันได้เอาคืนมันเลย ฟาดมาซะกูคิ้วแตกเลยเนี่ย”

            เสียงสารพัดยังคงปนเปแข่งกันดังอยู่จน แชชีอู ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนร่วมห้องของตัวเองได้กลับมาแล้ว ยังคงนอนกระดิกเท้าสบายอารมณ์อยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง..

            “โอ๊ย เจ็บ เจ็บๆๆๆๆ พี่แจมิน เจ็บบบบบบบบบบบบ”

            “- -“

            “เฮ้ย โดยุน แค่นี้ก่อนนะ แม่มาแล้วว่ะ”ชีอูพูดใส่โทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองอีกคนพร้อมกับฉีกยิ้มจนตาหยี “มาแล้วเหรอ พี่แจมิน”

            “ยังไม่มามั้ง ถามอะไรไม่คิดเลยนะ”พูดจบก็หยิบรีโมทขึ้นมาปิดทุกสิ่งทุกอย่างจนห้องเงียบลง “หูก็ไม่ได้หนวก เปิดซะดัง กลัวข้างห้องเขาไม่รำคาญหรือไง”

            “ง่ะ ตะไมดุเค้าล่ะ”

            “ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ คราวนี้ไม่ใจอ่อน พี่จะโทรไปบอกน้าแช”

            “เฮ้ย ไม่เอา ห้ามบอกม๊านะ รอบที่แล้วก็โดนตัดเงินค่าขนมไปตั้งครึ่ง พี่ก็เห็น ผมเลี้ยงพี่ไม่ได้ไม่พอ ยังต้องเกาะพี่กินอีกอ่ะ”ขอร้องรัวๆ เพราะไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากเรื่องนี้ไปถึงหูของคนที่อยู่ทางนู้น เขาจะต้องเจอกับอะไร

            ตอนเด็กๆ จะทำอะไรมันก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ แต่ว่านี่โตแล้ว โตเป็นควายแล้วเนี่ย มันไม่ได้น่ารักเหมือนแต่ก่อนเลยนะ

            นาแจมิน ส่ายหัวด้วยความเอือมระอา รู้ดีว่าถ้าหากเขารายงานไป ชีอูคงเจอทำโทษสถานหนักแน่นอน เผลออาจถูกเรียกตัวให้กลับไปอยู่คังวอนก็ได้ แต่จะให้นิ่งเฉยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดี๋ยวชีอูก็ได้ใจ ทำเรื่องผิดๆซ้ำ

            “เฮ้อ พี่ไม่บอกก็ได้”

            “น่ารักที่สุด”

            เพี๊ยะ

            แจมินตีลงไปที่มือปลาหมึก จู่ๆก็ถือวิสาสะมารวบเอวบางๆเข้าไปกอดแถมยังแนบหน้าลงมาที่หน้าท้องอีก “อย่ามาทะลึ่งนะ!!!”

            “ขอโทษงับ”ชีอูถอยหนีลูบมือป้อยๆพร้อมทำท่าสำนึกผิด

            มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วที่ได้อยู่ร่วมกันกับแจมินแบบนี้ แจมินเป็นเด็กที่โฮซอกกับฮยองวอนอุปการะเนื่องจากเขาเสียครอบครัวไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อตอนที่เขาอายุเพียง 13 ปี ฮยองวอนเลยรับแจมินมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน เลี้ยงดูเหมือนลูก และเป็นเพื่อนเล่นกับชีอูมาตลอดตั้งแต่นั้นแม้ว่าจะอายุห่างกัน 3 ปีก็ไม่มีผลอะไร จะมามีผลก็ตอนที่แจมินสอบเข้ามหาวิทยาลัยในโซลได้นี่แหละ

            จากที่ชีอูไม่คิดจะย้ายไปเรียนนอกจังหวัดที่ตัวเองอยู่มาตั้งแต่เด็ก ต้องเปลี่ยนความคิด สอบเข้าเรียนไฮสคูลที่โซลได้สำเร็จ โฮซอกเลยซื้อคอนโดเอาไว้แล้วให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน

            แจมินเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก ที่ดูเป็นเด็กตัวเล็ก ถ้าหากใครไม่รู้ คนคงมองว่าชีอูเป็นพี่ของแจมินก็ได้ เพราะเด็กชีอูที่น่ารักในวันนั้น ได้กลายร่างเป็นเด็กร่างหนา หน้าตาหล่อเหลา เป็นสไตล์แบบที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ นั่นก็คือไม่ค่อยจะยอมคน เพื่อนเยอะ และชอบมีเรื่องต่อยตีให้แจมินต้องคอยตามแก้เป็นประจำ

            “แต่ห้ามมีเรื่องอีก ถ้ามีครั้งหน้า พี่จะไม่ยอมนายแล้วนะ น้าแชต้องรู้เรื่องนี้”

            “ก็ได้”ชีอูพยักหน้ายอมรับ “แต่.. ถ้ามันมาหาเรื่องก่อนล่ะ”

            “วิ่งหนีไปสิ ไม่ต้องยุ่ง”

            “โห่ ไม่แมนเลยอ่ะแบบนั้น เสียศักดิ์ศรีหมด”

            แจมินถอนหายใจ เดินไปหยิบกล่องยาแล้วมานั่งข้างๆกับชีอูที่เอาแต่บ่นเรื่องศักดิ์ศรีไม่หยุด “มันกินได้ไหมล่ะ ถ้ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องไปเสียดายมันหรอก”

            “โธ่..”

            “ไม่คิดบ้างหรือไง ไม่สงสารคนที่เป็นห่วงเหรอ จะต้องเจ็บตัวกลับมาอีกกี่ครั้งถึงจะพอฮะชีอู น้าชิน น้าแชเขาจะรู้สึกยังไง หือ”

            “พี่ล่ะ”

            “อะไร”แจมินถาม ก่อนจะเอาสำลีที่จุ่มแอลกอฮอลล์แล้วมาเช็ดแผลที่หางคิ้วเข้มอย่างแผ่วเบา “พี่ทำไม”

            “ห่วงผมหรือเปล่า”

            กึก

            มือเล็กหยุดชะงักชั่วขณะ แล้วรีบกลบเกลื่นทำแผลต่อไปเงียบๆ ไม่ได้ตอบอะไร และชีอูก็ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ แต่กลับยิ้มกรุ่มกริ่มแทน ทำเอาแก้มใสรู้สึกร้อนผ่าว

            “ว่าแต่ นี่มันยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลยนี่นา”แจมินพูด เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่เพิ่งบ่ายโมงเท่านั้นเอง พอพูดแบบนี้ขึ้นมา ชีอูก็หัวเราะแห้งๆ ถอยหนีเหมือนรู้ตัว “นี่โดดเรียนอีกแล้วเหรอชีอู!!!!”

            “แฮ่ๆ ก็.. พวกมันมาหาเรื่องถึงหน้าโรงเรียน เลย..”

            “ให้ตายเถอะ นี่พี่ต้องอดทนขนาดไหนที่จะไม่โทรบอกน้าแช ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างได้ระเบิดแน่ พี่จะโทรบอกน้ากีฮยอน”

            “บอกอากีฮยอน บอกม๊าซะยังดีกว่าอีก รายนั้นบ่นผมยิ่งกว่าม๊าบ่นอีกนะพี่แจมิน”

            “นายทำตัวนายเองอ่ะ เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย”

            “งะ งั้นบอกลุงจูยองดีไหม?”

            “- -“

            “ลุงมินฮยอกก็ได้อ่ะ”

            “- -“

            “..หรือจะน้าฮยอนจองดี”

            “น้ากีฮยอน”แจมินยื่นคำขาด แกล้งแปะพลาสเตอร์ยาลงไปที่หางคิ้วเข้มแรงๆ “น้า กี ฮยอน เท่า นั้น!!!”

            “หูผมชาแน่เลย”

            แจมินส่ายหน้า ไม่สนใจเสียงโอดครวญของชีอู ที่โฮซอกไว้ใจให้ทั้งสองคนมาอยู่กันตามลำพัง ส่วนหนึ่งก็น่าจะมาจากเพื่อนๆของเขาที่ยังอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็มีผู้ใหญ่คอยดูแลเด็กทั้งสองคนอยู่ โฮซอกรู้ดีว่าลูกชายตัวเองแสบขนาดไหน สงสารก็แต่แจมินนี่แหละ ที่ต้องคอยรับมือกับเจ้าเด็กดื้อนี่

            “หัดนึกถึงอนาคตบ้างนะชีอู ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ น้าชิน น้าแชจะต้องเสียใจมากแน่ๆ”

            “ยังไงผมก็ยังสอบได้ที่หนึ่งอยู่นะ”

            “แค่เรียนเก่งมันไม่พอนะ นายต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว”

            “อย่างน้อยผมก็รู้แล้วแล้วกัน ว่าอนาคตผมจะเป็นยังไง”

            แจมินหันไปมองคนเด็กกว่าที่นั่งกอดอกอยู่ที่โซฟา เลิกคิ้วขึ้น “เป็นไงล่ะ”

            “ก็มีพี่อยู่ข้างๆผมไง”

            “.///. ไร้สาระ ..พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า จะไปทำงานสายเพราะนายนี่แหละ”

            “เดี๋ยวผมไปส่ง”

            ชีอูยิ้มกว้างเมื่อทำคนตัวเล็กรีบเดินเข้าไปในห้องของตัวเองได้ ..ชีอูอยู่กับแจมินมาตลอด เรียกว่าติดแจมินก็ได้ พอเริ่มโตขึ้นมาถึงได้รู้ว่าไอ้อาการแบบนี้เนี่ย

            มันเรียกว่าความรัก

            แจมินน่ารัก แก้มใสๆ ตาใสๆ ตัวเล็กจนน่าปกป้อง น่าทะนุถนอม สารภาพตามตรงว่าส่วนใหญ่ที่ไปมีเรื่องมาก็เพราะแจมินทั้งนั้น

            เพราะน่ารักขนาดนี้ไง ใครๆก็เลยชอบ และคนขี้หวงอย่างชีอูก็อยู่เฉยไม่ได้ จนต้องเข้าไปจัดการ จะเจ็บตัวอีกกี่ครั้งก็ไม่กลัวหรอก กลัวอยู่แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ

            กลัวว่าแจมินจะไม่เลือกเขา

ใครคิดจะไม่เอา บอกเลยว่าพลาดแรงมาก

มันครบรสมากๆเลยนะเออ สามารถเข้าไปอ่านรายละเอียด หรือติดตามความคืบหน้าได้ที่

ปล. ถ้าถึงวันสุดท้ายที่ให้โอนเงินแล้ว ยอดไม่ถึง 15 เล่ม ไรท์จะไม่รวมนะคะ แต่จะทำใส่ E-BOOK ส่วนคนที่โอนเงินมาแล้ว

ไรท์จะโอนคืนให้ แต่ถ้าต้องการเป็นแบบ E-BOOK ไรท์ก็จะโอนคืนโดยหักค่าหนังสือไว้เลย

ณ ตอนนี้ยอดมี 14 เล่มค่ะ น้อยเน๊อะ เศร้าจัง TT^TT

https://goo.gl/slrreQ  

#แชไม่น่าสงสาร