ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [MONSTA_X] Just (sex) Friend

    ลำดับตอนที่ #22 : Just (sex) Friend | chapter 20

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.57K
      23
      30 มิ.ย. 60

    © themy butter

    ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ hyungwonho


    Chapter 20

     

                ฮยอนจองเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปภถายในรีสอร์ท ตรงไปยังห้องด้านในสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของมินฮยอก เปิดประตูเข้าไปหน้าตื่นๆ ไม่แม้แต่จะเคาะประตูด้วยซ้ำในเวลารีบร้อนเช่นนี้


                “มินฮยอก มินฮยอก”


                “อะไรของเธอ ทำหน้าอย่างกับเห็นผี”


                “ฉัน คะ คือฉัน นาย ฉัน”


                “ใจเย็นๆ มีเรื่องอะไรค่อยๆพูด เธอหายใจเข้าลึกๆก่อน”


                “ฉัน ..มันคือ แบบ..”


                “คิมฮยอนจอง”มินฮยอกพูดเสียงดัง จับไหล่บางทั้งสองข้างที่กำลังสั่น บีบเบาๆเพื่อให้สงบ จ้องไปในดวงตากลมโตที่ดูเหมือนตกใจอะไรมา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครทำอะไรเธอ”


                “...”


                “ค่อยๆพูด ฉันฟังอยู่”


                “..นะ นายติดต่อฮยองวอนได้หรือเปล่า”


                “ทำไม”


                “ติดต่อฮยองวอนให้ได้นะ ระ รีบให้ฮยองวอนกลับมา ฮยองวอนต้องกลับมาแล้วมีความสุขกับครอบครัวของเขาได้แล้ว”


                “...”


                “คุณโฮซอกกับฮยองวอนไม่ใช่พี่น้องกัน”


                “ก็ไหนเธอบอกฉันว่าผลดีเอ็นเอยังไม่ออกไง”


                “ชะ ใช่ มันยังไม่ออก”ฮยอนจองพูดรนๆ สูดลมหายใจเข้าอีกรอบตามที่มินฮยอกบอก น้ำตารื้นขึ้นมาแค่เพียงนึกถึงว่าหากฮยองวอนได้รู้ จะมีความสุขสักแค่ไหน “แต่มันไม่จำเป็นแล้ว ฉันไปเจอแม่ของคุณโฮซอกมา เธอมาที่นี่”


                “แล้ว?”


                “เธอคือคนไข้ที่ถูกรุ่นพี่ของฉันโอนให้มารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันเพิ่งได้ประวัติเธอมาไม่นาน แต่ว่าคุณลุงน่ะ ไม่มีทางเป็นพ่อของคุณโฮซอกแน่ๆ และแม่ของเขาก็ไม่ใช่เหมือนกัน”


                “ฉันไม่เข้าใจ..”


                “คุณมีจา มีลูกไม่ได้หรอกนะ ผลตรวจของเธอตั้งแต่เมื่อสามสิบปีที่แล้ว บอกว่ามดลูกของเธอน่ะมีปัญหา จะให้เข้าใจง่ายๆก็คือเธอเป็นหมัน ไม่มีทางที่เธอจะมีลูกได้แน่ๆ”


                “แล้วเธอบอกคุณโฮซอกหรือยัง”


                “ฉันบอกไม่ได้ ก็เขากำลังทะเลาะกับแม่เขาอยู่”


                “แล้วชีอูล่ะ ทำไมเธอไม่เอาชีอูมาด้วย”


                “ฉันก็เอาชีอูมาไม่ได้เหมือนกัน ชีอูไม่ยอมมากับฉัน กอดคุณโฮซอกไม่ปล่อยเลย”


                มินฮยอกพยักหน้า ออกแรงบีบไหล่ฮยอนจองอีกครั้ง “งั้นเธอกลับไปรออยู่ที่บ้านนะ ฉันจะรีบตามกลับไป พาชีอูออกมาก่อน ฉันจะพยายามหาทางติดต่อฮยองวอนให้ได้”


                “อะ อื้อ”ฮยอนจองพยักหน้า จะเดินออกไป ทว่าข้อมือกลับถูกรั้งไว้ มากกว่านั้นคือถูกดึงจนเสียหลักเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของมินฮยอกอย่างไม่ตั้งใจ “นะ นาย..”


                “เธอเก่งมากเลยนะฮยอนจอง”มินฮยอกพูด ลูบผมนุ่มเบาๆ “ฉันภูมิใจในตัวเธอนะ”


                ความรู้สึกที่เคยลืมเลือนไปนานแล้วมันกลับมาอีกครั้ง ฮยอนจองผละออกมองหน้ามินฮยอก ยิ้มกว้างให้กับเขาก่อนจะรีบเดินออกมา


                เรื่องหัวใจเอาไว้ทีหลังก็ได้


                ตอนนี้มันยังมีเรื่องที่สำคัญกว่ารออยู่นี่นา

     

     

     

     

     

     

     

     

     



     

     

     

     

                ชางกยุนที่เพิ่งกลับมาจากโซล หลังจากใช้เวลาไปเป็นวันๆหมดไปกับการแต่งเพลงใหม่ให้จูฮอน การอดหลับอดนอนทำงานแบบนั้นอาจจะเหนื่อย หากไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก แต่เพราะชางกยุนรักมันมาก เลยไม่มีความรู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด


                “พี่ฮยอนจอง”


                “อ๊ะ ชางกยุน”


                เมื่อเห็นว่ามีคนที่น่าจะพึ่งพาได้เดินมา ฮยอนจองก็รีบกวักมือรัวๆ “โชคดีจังที่นายมาพอดีเลย”


                “มีเรื่องอะไรเหรอครับ ทำไมพี่ไม่เข้าไปในบ้านล่ะ”


                “ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้น่ะสิ”


                “หือ..”


                ชางกยุนขมวดคิ้ว มองเข้าไปในบ้านเพื่อหาคำตอบว่าทำไมถึงเข้าไปไม่ได้ แต่ไม่ทันได้เห็นว่ามีใครอยู่บ้าง แต่เสียงเอะอะจากด้านในบวกกับเสียงร้องไห้จ้าของชีอูก็ทำให้พอเข้าใจได้


                “แม่คุณโฮซอกกำลังอาละวาดหนักเลย พี่ไม่กล้าเข้าไป”


                “แล้วทำไงดีครับ”


                “มีนายแล้วก็น่าจะไม่เป็นไร เข้าไปด้วยกันเถอะ พี่ห่วงชีอูน่ะ ร้องไห้มานานแล้ว”


                ชางกยุนพยักหน้า เป็นฝ่ายเดินนำฮยอนจองเข้าไปในบ้าน เสียงเอะอะก็ยิ่งชัดเจนขึ้นจนได้ยินทุกๆบทสนทนา และได้เห็นว่าไม่ได้มีแค่ชีอู โฮซอกและแม่ของเขา แต่มีคนที่เป็นพ่อของโฮซอกด้วย ชางกยุนจำได้


                “มากไปแล้ว คุณทำเกินไปแล้วนะมีจา หยุดโวยวายสักที”


                “ทำไม ทำไมฉันจะโวยวายไม่ได้ มันอยู่ไหน นังเฮนาไปไหน”


                “คุณ!! หยุดได้แล้วนะ เข้ามาโวยวายอยู่ในบ้านของเขา คุณไม่อายบ้างหรือไง”


                “ฉันจะต้องอายทำไม ในเมื่อคนที่ผิดก็คือมัน หึ! ทำเป็นพูดดีว่าจะไปจากชีวิตคุณ ไม่กลับมาในชีวิตคุณอีก แต่ที่ไหนได้ ลับหลังฉันก็พยายามทำให้คุณกลับมาหามันจนได้”


                “ไม่มีใครเขาทำแบบนั้นทั้งนั้น หรือถ้ามี คนๆนั้นก็คือผมเอง ที่อยากกลับมาหาเฮนาใจแทบขาด”


                “คุณฮยองซอบ!!! โฮซอก แกดูสิ แกดูสิ่งที่พ่อแกทำ เขากำลังจะทิ้งแก ทิ้งฉัน กลับมาหาครอบครัวเก่าของเขา”


                “ถ้าพ่อจะทำแบบนั้นจริง มันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ”


                “ชินโฮซอก!!!!!!!


                “แม่ก็รู้ ว่าพ่อมาอยู่กับเราเพราะอะไร มันไม่ใช่เพราะความรัก แต่เพราะแม่ขู่ว่าถ้าพ่อไม่มารับผิดชอบ แม่จะฆ่าผม จะฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ”


                “แก!!! นี่แกเป็นลูกฉันนะ”


                “ใช่ ผมเป็นลูกแม่ไง ผมถึงอยากให้แม่พอ”โฮซอกพูด มองผู้เป็นแม่ด้วยความเสียใจ ใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง “แม่ไม่เหนื่อยหรือไง ที่พยายามรั้ง คนที่ไม่มีวันจะรักแม่น่ะ”


                “แก..”


                เพี๊ยะ


                “ฮือออออออออ ปะป๊า”


                ชีอูปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เมื่อเห็นเต็มๆตาว่าโฮซอกโดนทำร้ายร่างกาย กอดขาผู้เป็นพ่อไว้แน่น จนโฮซอกต้องอุ้มชีอูขึ้นมากอดปลอบ ฮยองซอบที่เห็นท่าไม่ดี ตรงเข้าไปรวบร่างของมีจาที่กำลังคลุ่มคลั่งเต็มที่เอาไว้


                “คุณทำเกินไปแล้วนะ!! ไม่เห็นหรือไงว่าหลานกลัวหมดแล้ว”


                “มันไม่ใช่หลานฉัน ปล่อยฉัน ปล่อย!!!


                “ผมไม่ปล่อย กลับบ้านเดี๋ยวนี้”


                “ฉันไม่กลับ ถ้าคุณกับโฮซอกไม่กลับ ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าพวกคุณรวมหัวกันจะเฉดหัวฉันทิ้ง”


                “ไม่มีใครคิดแบบนั้นทั้งนั้นมีจา คุณคิดไปเองคนเดียว แต่ถ้าหากคุณยังไม่หยุด ผมทำแน่ ทำในสิ่งที่คุณกำลังคิดน่ะ”


                “ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!! อยากให้ฉันกลับก็กลับด้วยกันสิ กลับ แล้วก็สาบานกับฉันว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก พูดสิ พูดมา”


                “แง้..”


                ยิ่งเสียงดังมากเท่าไหร่ ชีอูก็ยิ่งร้องไห้ออกมาไม่หยุด เสียงร้องไห้กับความวุ่นวายตรงหน้าเป็นเหมือนมีดที่กรีดใจโฮซอกซ้ำๆ ไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิดนักหนา ทำไมการจะมีความสุขแต่ละครั้ง มันถึงได้ยากเย็นแบบนี้ ฮยองซอบรวบตัวมีจาออกไปข้างนอก ส่วนฮยอนจองกับชางกยุนที่เห็นว่าทุกอย่างเริ่มจะบานปลายก็รีบเข้าไป


                “พี่โฮซอก ผมว่าพี่กลับไปก่อนดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวผมกับพี่ฮยอนจองดูชีอูให้”


                “แต่..”


                “ขอร้องนะครับ ชีอูไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้นะครับ”


                โฮซอกมองชางกยุน สลับกับหันมามองหน้าของลูกชายที่ไม่ควรจะต้องมีน้ำตาเปรอะแก้มใสๆแบบนี้ สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะกลับก่อน เอาไว้ค่อยกลับมาใหม่ก็ได้


                “ชีอู ..ชีอูอยู่กับน้าฮยอนจองกับน้าชางกยุนก่อนนะครับ”


                “ฮือ ชีอูไม่ให้ปะป๊าไป ฮือออ อย่าทิ้งชีอู”


                “ไม่ทิ้งครับ ชินไม่ได้ทิ้งชีอูนะ แต่ชินขอไปทำธุระก่อน”


                “จะ จะกลับมาใช่ไหมฮะ”


                “กลับมาสิครับ เดี๋ยวชินจะกลับมา มาอยู่กับแช มาอยู่กับชีอูนะ”


                “สัญญานะฮะ ฮึก”


                “สัญญาสิครับ”โฮซอกพูด ยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับลูกชาย “ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้นนะ”


                “งะ งื้อ ชีอูจะรอนะฮะ”


                โฮซอกพยักหน้า ปล่อยชีอูให้ชางกยุนอุ้มพาเดินขึ้นไปข้างบนบ้าน ก่อนที่ตัวเขาจะตามพ่อกับแม่ออกไป


                “คุณโฮซอกคะ”


                “..ครับ”


                “ความสุขของคุณ ..คุณกำลังจะได้รับแล้วนะคะ”


                ถึงจะไม่เข้าใจ แต่โฮซอกยังไม่อยากถามต่อในตอนนี้ สิ่งเดียวที่อยากรู้ในตอนนี้คือเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเขาต่างหาก แม่ทำเหมือนว่า..


                กำลังกลัวอะไรบางอย่าง


















                “ลูกชายของคุณ จะทิ้งได้ลง คุณมันก็ไม่ใช่คนแล้ว”


                “ผมไม่ได้จะทิ้ง แต่คุณจะให้ผมทำยังไง ผมรักเฮนา ผมมีฮยองวอน ถ้าหากคุณเลี้ยงโฮซอกไม่ไหว คุณก็ให้ผมเลี้ยงก็ได้ ยังไงแกก็ลูกผมเหมือนกัน ผมมั่นใจ ว่าเฮนาจะเข้าใจ”


                “คุณคิดว่าจะเข้าใจได้ง่ายๆเหรอคุณฮยองซอบ คิดตื้นไปหรือเปล่า คุณคิดว่าคนอย่างเฮนาจะรับได้เหรอ ที่คุณพลาดมามีอะไรกับฉันจนมีโฮซอก ยัยนั่นไม่มีทางรักโฮซอกเหมือนลูก ไม่มีทางใจกว้างเลี้ยงโฮซอกแน่”


                “เฮนาไม่ใช่คนแบบนั้น ผมยอมรับผิดแต่โดยดี ผมมีเรื่องเข้าใจผิดกับเฮนา ผมเมา ทำให้ไปมีอะไรกับคุณโดยไม่ตั้งใจ ผมเลวเอง และผมจะขอรับผิดชอบความผิดครั้งนั้น คุณไม่ต้องห่วง ผมจะเลี้ยงดูโฮซอกเป็นอย่างดี รวมถึงคุณด้วย แต่ผมรับคุณในฐานะภรรยาไม่ได้ ผมมีเฮนาอยู่แล้ว”


                “คุณมันเลว!!


                “ผมขอโทษ”


                “งั้นก็ลองดูสิ ถ้าคุณมาพรากลูกไปจากฉัน ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด”


                “ถ้างั้นผมจะส่งเงินเลี้ยงดูโฮซอกเอง แกจะได้ทุกๆอย่างเท่ากับฮยองวอนของผม”


                “ไม่!!! ฉันไม่ยอม ทำไมลูกฉันจะต้องเป็นคนที่ไม่มีพ่อ ฉันเลี้ยงโฮซอกคนเดียวมาตลอด 7 ปี เงินฉันไม่มี งานฉันก็ทำไม่ได้เพราะต้องเลี้ยงลูก ฉันลำบากมากเพื่อคุณ เพื่อลูก แต่เฮนาไม่ เธอมีทุกๆอย่างพร้อมแล้ว”


                “แต่ว่าผม..”


                “ถ้าคุณไม่เลิกกับเฮนาแล้วมาอยู่กับฉัน คอยดูสิ ฉันจะฆ่าโฮซอก ฉันจะฆ่าตัวตาย”


                “คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะ!!


                “ฉันจะตามรังควานเฮนา จะฆ่าลูกชายของคุณด้วย”


                “มากเกินไปแล้วนะชินมีจา คุณทำแบบนั้นไม่ได้”


                “ก็ลองดูสิ ว่าฉันทำได้ไหม”

     



                หากถามว่าเรื่องไหนที่เป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของฮยองซอบ ตอนนี้ที่นึกออกก็คงมีอยู่เรื่องเดียว คือการที่ปล่อยให้ความเมาอยู่เหนือสติ และทำในสิ่งที่เรียกได้ว่าเลวร้ายที่สุดอย่างการไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชินมีจาที่เป็นเพื่อนสนิทของเฮนา ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ


                ฮยองซอบมองกระจกส่องหลัง มองใบหน้าลูกชายที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดและสับสน โฮซอกดูผอมลงไปมากกว่าเดิม ดูโทรมเหมือนไม่ใช่คนเก่า เช่นเดียวกันกับฮยองวอน ที่ถึงกับต้องพักใจในสถานที่แสนไกล จำต้องจากลูกชายของตัวเองทั้งที่ไม่ต้องการเลยสักนิด


                ผลกรรมของเขา มันตกกระทบไปยังลูกทั้งสองคนของเขาอย่างไม่น่าให้อภัย ถ้าถามว่าจุดเริ่มต้นของความเลวร้ายและความผิดพลาดนี้มาจากไหน


                ฮยองซอบจะยอมรับและพูดได้อย่างเต็มปากว่ามาจากตัวเขาเอง


                ตั้งแต่ตอนที่โฮซอกเป็นเด็ก ตอนที่เขาจำต้องเลือกจากเฮนา ทิ้งฮยองวอนมา มีจาก็แทบจะไม่ดูแลโฮซอกเหมือนอย่างที่แม่คนหนึ่งควรจะทำเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะงั้นในสายตาของฮยองซอบ โฮซอกจึงเป็นเด็กที่น่าสงสาร เขาเลยพยายามทำหน้าที่เป็นพ่อที่ดี และยอมเป็นคนเลวทิ้งเฮนามาอยู่ที่นี่ ทำตัวเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี


                แต่ยิ่งอยู่ด้วยกัน กลับยิ่งทำให้เขาคิดถึงเฮนามากขึ้น ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ ทำไม่ได้เลยสักอย่าง จึงต้องอยู่แบบนี้ ไถ่บาป และชดใช้ความผิดของตัวเอง


                แต่ในเมื่อวันหนึ่ง วันที่มินฮยอกกับฮยอนจองมาพูดในเรื่องที่เขาเองก็สงสัยมานาน ว่าโฮซอกจะใช่ลูกของเขาจริงหรือไม่ เลยอยากจะพิสูจน์


                เพราะถ้าหากโฮซอกไม่ใช่ลูก ก็ใช่ว่าเขาจะละเลยโฮซอก ในเมื่อเขาเลี้ยงโฮซอกมาตั้งแต่เด็ก รักเหมือนกับเป็นลูกคนหนึ่ง มันก็จะยังเป็นแบบนั้นต่อไป เพียงแต่มันจะเป็นผลดีต่อลูกชายทั้งสองคนของเขา


                โฮซอก ฮยองวอน ชีอู.. จะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่สุด


                “พ่อจะทำอะไรครับ”โฮซฮกที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆพ่อของเขาก็หักพวงมาลัยกลับรถไปยังทางเดิมที่เพิ่งมา


                “คุณจะทำอะไร เลี้ยวกลับเดี๋ยวนี้นะ”


                “ผมขอโทษนะมีจา แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ลูกชายของผมจะทุกข์ทรมานเพราะผม ถ้าหากผมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนสักที”


                “ฉันสั่งให้คุณกลับรถไง กลับเดี๋ยวนี้นะ”


                “คุณกลัวอะไรล่ะมีจา”


                “...”


                “กลับไปฟังด้วยกันเลย ถ้าโฮซอกเป็นลูกของผมจริงๆ ทุกอย่างจะกลับสภาพเดิม แต่ถ้าไม่ ..ผมหวังว่าคุณจะทำอะไรให้มันถูกต้องนะ”


                “คุณฮยองซอบ!!!


                “พ่อ.. นี่พ่อพูด..อะไร”


                “ขอโทษนะโฮซอก พ่อไม่เคยสงสัยอะไร เลยไม่คิดที่จะพิสูจน์ ..เมื่อตอนที่ลูกสิบขวบ ลูกถูกรถชน จำได้ใช่ไหม”


                “..ครับ”


                “ลูกต้องการเลือดด่วน แต่ว่าทั้งแม่ ..และพ่อ ไม่มีใครให้เลือดลูกได้สักคน”


                “!!!!!!!!


                “ฉันก็บอกคุณไปแล้วไง ว่าฉันเลือดจาง ฉันให้เลือดลูกไม่ได้เพราะฉันเลือดจาง ไม่ใช่ว่ามีกรุ๊ปไม่ตรง”


                “แต่ผมขอคุณดูผลตรวจเลือดของคุณกี่ครั้ง คุณก็ไม่เคยให้ผมสักครั้งไม่ใช่เหรอมีจา”


                “คุณฮยองซอบ!!!!


                “..ผมขอร้องเถอะนะ เห็นแก่ความสุขของโฮซอกบ้างได้ไหม คุณจะทำร้ายเด็กที่เรียกคุณว่าแม่ไปถึงไหน”


                “ผมไม่เข้าใจ พะ พ่อ.. นี่มัน ..เรื่องอะไรครับ”


                “พ่อคิดว่าลูกไม่ใช่ลูกพ่อ”


















    โนทอล์คอีกครั้งค่ะ

    ในที่สุด.. มันก็มาแล้ว สรุปว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือ คุณมีจานี่เอง

    ยังไงซะ โฮซอกก็คือคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องอยู่ดี โธ่ พ่อคุณ ทำเวรทำกรรมอะไรไว้

    ไรท์ขอนะ ขออีกนิดเดียว ขอพายุอีกหนึ่งลูกสุดท้าย ความสุขจะมาอย่างจริงจังละ

    ตอนนี้ยอดสั่งหนังสือมีอยู่ 13 ขาดอีกแค่ 2




    ใครยังไม่ได้สั่งจองฟิค ยังพอมีเวลานะคะ คือแบบ ..เนื้อหามันจะมีมากกว่าที่ลงในเว็บอีก ในเว็บไรท์จะลงไม่ครบทั้งหมด

    ภายใต้ความดราม่า มันมีความละมุนซ่อนอยู่ แต่เป็นของใคร ไม่บอกจ้ะ ต้องซื้ออ่าน(เลวมากกกกก) แฮ่ๆ

    ใครคิดจะไม่เอา บอกเลยว่าพลาดแรงมาก

    มันครบรสมากๆเลยนะเออ สามารถเข้าไปอ่านรายละเอียด หรือติดตามความคืบหน้าได้ที่

    ปล. ถ้าถึงวันสุดท้ายที่ให้โอนเงินแล้ว ยอดไม่ถึง 15 เล่ม ไรท์จะไม่รวมนะคะ แต่จะทำใส่ E-BOOK ส่วนคนที่โอนเงินมาแล้ว

    ไรท์จะโอนคืนให้ แต่ถ้าต้องการเป็นแบบ E-BOOK ไรท์ก็จะโอนคืนโดยหักค่าหนังสือไว้เลย


     

    #แชไม่น่าสงสาร

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×