[MONSTA_X] Just (sex) Friend

ลำดับตอนที่ #1 : Just (sex) Friend | intro

© themy butter

INTRO

            ♫

            เสียงเรียกเข้าเพลงโปรดดังขึ้นผิดเวลา จากเพลงโปรด เลยกลายเป็นเพลงที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุด มือเรียวควานหาไปทั่วโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ตากลมปรือขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาดูว่าใครกันที่เป็นคนปลุกให้เขาต้องตื่นขึ้นมาจากฝันหวาน และเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา ก็พ่นลมหายใจแรงๆด้วยความหงุดหงิด กดปิดเสียงแล้วเอามันไปวางที่เดิม

            แม่ง..

            ครืด ครืดดดดดด

            เสียงเงียบไปสักพัก คราวนี้ก็หลายเป็นเสียงโทรศัพท์สั่นไปกับพื้นโต๊ะแทน คราวนี้น่ารำคาญหนักกว่าเดิมจนต้องลุกขึ้นมานั่ง ขยี้หัวตัวเองเพื่อระบายความหงุดหงิดก่อนจะคว้าแว่นสายตามาใส่

            “อะไรของมึง”

            (นี่มึงอยู่ไหนอ่ะฮยองวอน)

            ดวงตากลมที่ปรือหนักของ แชฮยองวอน เหลือบไปมองนาฬิกาที่เรืองแสงติดอยู่ข้างฝา ตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงเนือยๆ “อยู่หอดิ ตีสามแล้วมะ”

            (งั้นมึงออกมาร้านเดิมเดี๋ยวนี้เลย)

            “กูบอกแล้วไงว่าวันนี้กูไม่อยากไป จะนอน ไม่มีอารมณ์ไปสังสรรค์กับพวกมึงหรอก”

            (กูไม่ได้เรียกให้มึงมาสังสรรค์ แต่ให้มึงมารับผัวมึงต่างหาก)

            “...”ฮยองวอนย่นจมูก รู้สึกขัดใจเล็กๆกับคำพูดของเพื่อน “ผัวอะไรของมึง บอกแล้วไงว่าอย่าพูดแบบนี้”

            (เออๆๆ จะผัว จะเพื่อน จะอะไรก็ช่างมึงเหอะ แต่มึงต้องมารับศพมันไป)

            “ไม่เอาอ่ะ มีปัญญาชวนมันไปได้ มึงก็ต้องมีปัญญาส่งมันกลับได้ดิวะ”

            (เฮ้ย อย่าพูดงี้ดิวะมึง มารับมันหน่อย เมาจนหมาอายแล้วเนี่ย)

            “งั้นมึงก็โทรบอกแฟนมันสิ แฟนมันก็มี โทรบอกกูทำไม”

            (ก็มันทะเลาะกับแฟนมันมาไง ถึงได้เมาชิบหายขนาดนี้ โทรไปแฟนมันคงจะมารับให้หรอก มีแต่มึงอ่ะ)

            อุตส่าห์ปฏิเสธคำชวนของเพื่อนๆไปแล้วว่าจะไม่ไปไหน เพราะวันนี้ฮยองวอนเรียนมาทั้งวัน แถมวันมะรืนก็จะสอบย่อยอยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะต้องออกไปสักหน่อย

            ฮยองวอนส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบเพื่อนไปเพื่อตัดบท “แค่นี้นะ กูจะนอนแล้ว”

            (เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน พวกกูจะไปต่อกันร้านอื่น แต่คงเอาไอ้เวรนี่ไปด้วยไม่ได้)

            “เรื่องของมัน”

            (ดี!!! งั้นก็ปล่อยแม่งนอนอยู่ที่นี่แหละ พวกกูทำจริงนะฮยองวอน)

            “แล้วแต่มึงเลย”

            (กูไม่ได้พูดเล่นนะเว้ย เมาหนักมากขนาดนี้ ไม่โดนปล้น ก็โดนฆ่าเลยอ่ะ ไม่ห่วงมันก็เรื่องของมึงแล้วกัน บายยยยยยยยย)

            จากตอนแรกฮยองวอนจะชิงวางสายก่อน กลับกลายเป็นแพ้คนปลายสายที่ดันวางไปแล้ว

            “มึงนี่มันภาระจริงๆ”

            สุดท้ายก็ต้องไปรับมันจนได้

            ใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงเศษๆ กับการเก็บซากของเพื่อนสนิท มาที่ห้องของตัวเอง ตอนนี้ตีสี่ครึ่งเข้าไปแล้ว ฮยองวอนทั้งง่วง ทั้งเหนื่อย แต่ก็ยังต้องมาดูแลไอ้ขี้เมาที่ลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงอีก

            “มึง”

            ยกเท้าขึ้นมาเขี่ยร่างสิ้นสภาพเพื่อหวังจะให้ตื่นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่คนมันเมาหนักมากขนาดนั้น เรียกไปก็เปล่าประโยชน์ สุดท้ายฮยองวอนเลยต้องเดินเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาพร้อมกะละมังและผ้า เอามาเช็ดตัวให้ แต่กลิ่นเหล้าที่แรงขนาดนี้ทำให้ต้องย่นจมูก เบ้ปากเล็กน้อย

            “มึงนี่แม่ง น่ารำคาญว่ะ”

            “งืม.. ที่รักจ๋า”

            “ดูผิดให้ดูใหม่อีกที ไม่ใช่ละ”พูดก่อนจะปัดมือซนๆที่เริ่มมาจับแขน จับแก้มมั่วไปหมด “ไอ้โฮซอก หยุด!!!”

            เมื่อถูกตวาด ชินโฮซอก ที่สติเริ่มจะเลือนรางเต็มทีก็หยุด ใช้สติที่มีหลงเหลืออยู่น้อยนิด หรี่ตามองคนที่กำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่ในตอนนี้

            “มึงเองเหรอ”

            “- -“

            พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ต่างคนก็ต่างเงียบ ดีที่โฮซอกยอมนอนนิ่งๆให้ฮยองวอนเช็ดตัวไปถึงเปลี่ยนเสื้อให้ ฮยองวอนส่ายหน้ามองสภาพเพื่อนแล้วถือกะละมังกับผ้าเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาไปเก็บเตรียมเข้านอนบ้างนอน แต่จู่ๆข้อมือก็ถูกกระชากโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้กะละมังที่ถืออยู่หล่นลงพื้น

            “มึงทำอะไรของมึงเนี่ย เปียกหมดแล้ว!!!!!!!”

            “อยู่กับกูนะ”

            “มึง..”

            “อยู่กับกูนะฮยองวอน”โฮซอกพูดอู้อี้ พลิกตัวร่างบางให้นอนหันมาหา ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของฮยองวอนราวกับเด็กที่ต้องการที่พึ่ง

            ฮยองวอนหลับตาช้าๆ กัดริมฝีปากของตัวเองแล้วค่อยลืมตาขึ้นมาเพื่อถามให้รู้เรื่อง “ทะเลาะอะไรกับเยอิน”

            “..กูจับได้”

            “...”

            “ว่าเขามีคนอื่น”โฮซอกตอบเสียงอู้อี้ มือกำชายเสื้อของเพื่อนไว้แน่น “กูไม่เข้าใจ ทำไมเยอินต้องทำแบบนั้น กูผิดเหรอฮยองวอน ผิดเหรอที่กูรักเขา กูให้เกียรติเขามาก ทำไมเขาทำแบบนี้กับกูล่ะ”

            ฮยองวอนไม่ได้พูดอะไร แต่ลูบหัว ลูบหลังเพื่อปลอบโยนแทน

            ฮยองวอนกับโฮซอกเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ไฮสคูล พอเข้ามหาลัยก็อยู่ด้วยกัน ตัวติดกันตลอด ตอนนี้ก็ปีสามแล้ว ไม่เคยแยกจากกันเลยสักครั้ง

            โฮซอกมีแฟนเรียนอยู่ปีหนึ่ง มหาลัยเดียวกันแต่ต่างคณะ โกเยอิน ดาวมหาลัย ที่ใครๆต่างก็หมายปอง ทั้งคู่คบกันมาได้เกือบจะหนึ่งปีแล้ว เป็นคู่ที่ใครๆต่างก็อิจฉา แต่มันก็ไม่น่าอิจฉาซะทีเดียวหรอก ในเมื่อนี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

            “ใจเย็นๆก่อน มึงอาจจะเข้าใจอะไรผิดก็ได้”

            ก็ได้แต่พูดปลอบไปอย่างนั้น ใจจริงฮยองวอนเจอเหตุการณ์เดิมๆจนเอือม เคยพูด เคยเตือนไปหลายรอบ แต่สุดท้ายโฮซอกไม่เคยฟัง เลยเหนื่อยที่จะพูดแล้วจริงๆ ทำได้ก็แค่ปลอบให้รู้สึกดีขึ้นเท่านั้น

            “มีมึงคนเดียวที่เข้าใจกู”โฮซอกพูด ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ขยับไปจนอยู่ในระดับเดียวกันทุกๆส่วน มือหนาถูกยกขึ้นมาวางที่พวงแก้มนุ่ม ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ กดริมฝีปากลงไปช้าๆ “กูมีแค่มึงคนเดียวจริงๆ”

            แรงอารมณ์ที่เริ่มถูกกระตุ้นทำงานขึ้นมา ฮยองวอนอยากจะหลีกเลี่ยง อยากปฏิเสธ ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ก็แพ้ ไม่มีครั้งไหนที่โฮซอกอยากจะได้แล้วไม่ได้

            ฮยองวอนแพ้โฮซอกตลอด

            ...

            คนที่รักมาก ก็ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่แล้วไง

            เรื่องคืนนี้ไม่ใช่คืนแรก แต่มันเกิดขึ้นหลายครั้ง จนฮยองวอนรู้สึกผิดเหมือนกัน กับบาปที่แอบทำเช่นนี้ เพราะยังไงโฮซอกก็มีแฟนอยู่แล้ว ถึงจะทะเลาะ แต่ก็ไม่ได้เลิกกัน ฮยองวอนเป็นแค่เพื่อน

            ..เพื่อนที่เปรียบเสมือนที่ระบายความใคร่ เพราะโฮซอกรักเยอินมากเกินไปจนไม่กล้าล่วงเกินให้อีกฝ่ายต้องเสียหาย ผลสุดท้ายก็เลยมาลงที่ฮยองวอน

            เพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน มันไม่มีอะไรเสียหาย

            ก็ใช่..

            แต่ฮยองวอนเจ็บทุกครั้ง

            บอกใครไม่ได้

            เลยต้องเจ็บอยู่คนเดียวเรื่อยไป

เอาอินโทรมาเสิร์ฟแล้วจ้า หลังจากที่เปิดเรื่องทิ้งไว้นานมากๆๆๆๆๆๆ

ยังไม่รับปากนะ ว่าจะมาอัพอย่างสม่ำเสมอ ขอดูฟีดแบ็คก่อน ถ้าดี ก็จะมาอัพบ่อยๆ พร้อมๆกับผู้ช่วยแชไปเลย

แต่ถ้าแป๊ก ก็นานๆมาทีเน๊อะ เจอกันตอนหน้านะคะ รักค่าาาาา

#แชไม่น่าสงสาร