ตอนที่ 2 : Deep of Heart : Chapter 1
Chapter 1
รถบัสมุ่งไปตามเส้นทางการไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัด บนรถมีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียน 50 คนที่พากันพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้นกับการไปเข้าค่ายในครั้งนี้ อูซอกที่นั่งข้างกับจองฮันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เพราะด้านหลังสุดเป็นที่ที่เสียงดังที่สุด มันทำให้สุดท้ายแล้วเขาต้องลุกขึ้นด้วยความรำคาญเพื่อจะไปนั่งข้างหน้าแทน แต่ระหว่างที่เดิน รถกลับตกหลุมขนาดใหญ่ทำให้เสียการทรงตัว มากไปกว่านั้น รองเท้าหนังที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานก็ชุ่มไปด้วยน้ำที่มาจากขวดน้ำในมือของ
"เยอิน"
"เอ่อ ขะ ขอโทษนะอูซอก ฉัน คือว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจ? ขอโทษ?"ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ มองคนตรงหน้าอย่างรู้สึกเกลียดชัง "แล้วรองเท้าฉันมันแห้งไหมล่ะ!!"
"แล้วจะให้เยอินทำยังไง ก็เขาบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก หุบปากไปซะไอ้กระจอก"
ซองจุนมองคุณหนูเจ้าอารมณ์อย่างไม่พอใจ ลุกขึ้นหมายจะเล่นงานให้หงอเสียบ้างแต่กลับถูกเยอินดึงแขนเอาไว้ก่อนที่เรื่องจะใหญ่โตไปมากกว่านี้
"ดะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้ อย่ามีเรื่องเลยซองจุน"เยอินพูด หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาก่อนจะย่อตัวลงไปตรงเท้าของอูซอกท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่มองเหตุการณ์อยู่
"เยอิน.. ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง"
"ฉันบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแกไง มันเป็นเรื่องของฉันกับมันเท่านั้น"
เยอินวางผ้าเช็ดหน้าลงบนรองเท้าของอูซอก ออกแรงกดลงไปเพื่อซับน้ำที่เปียกชุ่มบนรองเท้าหนังคู่แพง แต่ยังไม่ทันไร ร่างบอบบางของเขาก็เอนไปด้านหลัง เกือบจะล้มไปแล้วถ้าหากไม่ได้ซองจุนรับเอาไว้
"ทำบ้าอะไรของนายน่ะ"ซองจุนถามด้วยความไม่พอใจ
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย หมอนี่มันเซไปเองต่างหาก"
"คนบ้าอะไรจะเซเองวะ"ซองจุนพูดเสียงแข็ง ประคองให้เยอินนั่งบนที่นั่ง ในขณะที่ตัวเองก้าวไปยืนประจันหน้ากับอูซอกตรงๆ "นายน่ะมันตัวร้าย ฉันไม่แปลกใจเลย ที่คนอย่างนาย ไม่มีใครเขาอยากจะจริงจังด้วย"
พลั่ก
“ซะ ซองจุน เป็นอะไรไหม”
"แกมันโง่ อยากจะโง่เป็นควายต่อไปก็เชิญ!!!"
"เอะอะเสียงดังอะไรกันน่ะ"
อูซอกหันไปมองอาจารย์ที่เพิ่งตื่นจากเสียงโวยวายของเขา ก่อนจะลากสายตามองมินซูอย่างสมเพช แล้วกระแทกเท้าเดินกลับไปนั่งที่เดิม จองฮันลูบหลังอูซอกพร้อมกับยิ้มอย่างใจดี
“ใจเย็นๆนะอูซอก”
“มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ”อูซอกบ่นพึมพำ จองฮันเลยดันให้อูซอกไปนั่งติดกับหน้าต่าง เพราะคิดว่าน่าจะทำให้สงบลงหากได้มองวิวสวยๆข้างทาง
"คนอะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวชิบเลย"
มินฮยอกพูดเมื่อหันกลับมาหลังจากมองเหตุการณ์อยู่นาน "เน๊อะ ไอ้โฮซอก"
"..."
"เฮ้ยมึง"
"..ฮะ อะไร มีอะไร"
ตาของมินฮยอกหรี่ตาลงอย่างจับผิดเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนกำลังเหม่อมองอะไรอยู่ และเมื่อเขามองตามสายตาหวานเยิ้มคู่นี้ไปก็รู้สาเหตุได้ในทันที
"นั่งมองเขาหลับก็ทำได้เน๊อะมึง"
"ก็น้องแชน่ารักดีนี่ มึงไม่คิดแบบนั้นเหรอ"
โฮซอกพูดอย่างเอมใจ มองคนที่นั่งเบาะถัดไป แม้จะมีช่องทางเดินมาเพิ่มระยะห่าง แต่แค่นี้ก็ใกล้พอจะได้เห็นความน่ารักของอีกฝ่ายพอแล้ว ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
เพิ่งรู้ว่าการได้มองคนที่เราชอบเวลาที่เขาหลับ มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
ในขณะที่คนอื่นต่างก็จดจ่ออยู่ในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่ว่าจะพูดคุย เล่นไพ่ ร้องเพลงหรือแม้แต่การเต้นไปตามจังหวะอย่างสนุกสนาน โดยุนที่นั่งเบาะหน้าสุดข้างกับอาจารย์กลับจดจ้องไปที่คนขับรถที่มีท่าทางแปลกๆ ในขณะที่รถเริ่มขับเลี้ยวออกนอกเส้นทางที่เขาดูในแผนที่
"เอ๊ะ.."
รถเริ่มส่ายไปส่ายมาหากแต่ไม่มีใครสังเกตมันนอกจากเขา และเมื่อเห็นอาการสัปหงกของคนขับรถ โดยุนก็สะกิดอาจารย์โฮมรูมที่หลับต่อรัวๆ
"อะ อาจารย์ครับ คนขับ"
"เฮ้ย!!!!!!!!"
เสียงเอะอะโวยวายอย่างตื่นตกใจ เมื่อรถพุ่งที่ข้างทางก่อนจะเตลิดออกนอกถนน จนที่สุดแล้ว ก็ตกลงไปในเหวลึก
โครม!!!!
...
"โอย.."
เสียงครางดังเบาๆก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรือตาขึ้นมาอย่างหนักอึ้ง โฮซอกยันตัวเองขึ้นด้วยความยากลำบาก รู้สึกชาหนึบที่ขาข้างซ้ายเนื่องจากบานประตูของรถทับใส่ที่ขา หัวสมองประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาจำได้ว่านั่งอยู่บนรถบัสเพื่อจะไปเข้าค่ายต่างจังหวัด แต่แล้วจู่ๆรถก็เสียหลักออกนอกถนนจนกระทั่ง..
ร่างสูงหยัดกายให้ยืนตรง ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ แต่ภาพด้านหลังที่เห็นกลับเจ็บเสียยิ่งกว่า
รถบัสตะแคงอยู่ด้วยสภาพที่แทบจะไม่เหลือชิ้นดี เพื่อนร่วมทางต่างก็นอนจมกองเลือดอยู่ภายในรถคันใหญ่ มือหนาที่สั่นเทายกขึ้นมาปิดปากของตัวเอง พยายามเรียกสติที่หลุดลอยออกไปกลับเข้ามาแล้วเริ่มเดินสำรวจไปรอบๆ
"ฮะ โฮ โฮซอก.."
โฮซอกหยุดเดินเงี่ยหูฟังเสียงเรียกชื่อของเขาที่ดังไม่ไกลนัก เขาจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร "มินฮยอก"
"ช่วย ด้วย"
ดวงตาสั่นเมื่อมองเห็นร่างเพื่อนสนิทนอนคว่ำหน้าติดอยู่ในรถ "มินฮยอก!!!!" โฮซอกเรียกมินฮยอกอีกหลายครั้ง ก่อนจะรวบรวมแรงที่มีดึงตัวของเพื่อนออกมา
"เจ็บ กูเจ็บ"
ได้ยินแบบนั้นโฮซอกก็หยุดดึง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นเลือดมากมายไหลออกมาจากแขนของมินฮยอกเพราะเศษกระจกของหน้าต่างทิ่มอยู่ที่แขน
"ขอโทษนะมึง ทะ ทนเจ็บหน่อยนะ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก"
ร่างของมินฮยอกหลุดออกมาจากรถ โฮซอกหอบหายใจด้วยความเหนื่อย มองเพื่อนอย่างโล่งใจ "มึง ..ขอบใจที่มึงไม่ตาย"
"ฮึก.."
มินฮยอกโผเข้ากอดโฮซอกแน่น ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "กูก็ดีใจ ตะ แต่ว่ามีแค่มึงกับกูเหรอ"
ทั้งคู่ผละออกจากกัน วิ่งไปที่ด้านหน้ารถอีกครั้ง กลิ่นคาวเลือดโชยฟุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อมองเห็นร่างที่ยังคงอยู่ในที่ตำแหน่งเดิม
"นะ น้องแช.."
"ไอ้โฮซอก!!!"มินฮยอกเรียกเพื่อนอย่างตกใจ ดึงแขนเอาไว้เมื่อโฮซอกจะวิ่งเข้าไปในรถ "มึงอย่าไป อย่าเข้าไป"
"ปล่อยกู กูจะเข้าไปช่วยน้อง"
"ไม่รอดแล้ว"
"..."
"ไม่รอดแล้วไอ้โฮซอก ฮยองวอนตายแล้ว"
หลังจากนั่งตั้งสติกันอยู่พักใหญ่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว โชคร้ายที่หนักกว่าก็คือแม้แต่การจะโทรขอความช่วยเหลือก็ไม่สามารถทำได้ โทรศัพท์ไม่มีแม้แต่สัญญาณ
มินฮยอกที่เดินนำหน้าหยุดเดิน หันไปมองโฮซอกที่เดินตามมาอย่างเชื่องช้า ราวกับว่าไม่อยากออกมาจากบริเวณรถบัสคันนั้น เขาเดินย้อนกลับไปทางโฮซอก บีบไหล่เพื่อนเบาๆเป็นเชิงปลอบใจระคนให้กำลังใจ
"ฮยองวอนตายไปแล้วนะเว้ย มึงทำอะไรไม่ได้แล้ว"
"อย่างน้อย ..กูก็น่าจะปกป้องน้องได้มากกว่านี้ปะวะ"โฮซอกตอบเบาๆ นึกถึงในวินาทีสุดท้ายก่อนที่รถจะตกลงมา
"พี่ชิน ช่วยผมด้วย"
เสียงเรียกของฮยองวอนยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา ถ้าหากว่าเขาจับมือนั้นเอาไว้ อย่างน้อย ..เขาก็อาจจะตายไปพร้อมๆกัน
"มึงทำดีที่สุดแล้ว"
"อืม"
มินฮยอกพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาเบิกขึ้น ชี้ไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นควันไฟลอยสูงขึ้นไม่ไกลนัก
"มึง!! มีคนอยู่"
โฮซอกเงยหน้ามองตาม ทั้งคู่วิ่งไปยังควันไฟที่ลอยขึ้นอย่างตื่นเต้น หัวใจพองโตขึ้นมาเมื่อมองเห็นคนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ
"อ๊ะ โฮซอก มินฮยอก"
"เยอิน"
มินฮยอกเรียกเพื่อนร่วมชั้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา "นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันกระเด็นออกมานอกรถน่ะ"เยอินตอบ ยิ้มอย่างดีใจ "ดีใจนะที่นอกจากพวกเราแล้ว ยังมีพวกนายที่รอด"
"พวกเรา?"
"เขาออกไปเดินหาเสบียงน่ะ ฉันหมายถึง ..ซองจุน"
ซองจุนเดินย้อนกลับมาที่บริเวณรถบัสเพื่อหาของอะไรที่พอจะใช้ได้ระหว่างรอการช่วยเหลือที่น่าจะมาถึงในอีกไม่นาน เขายกมือขึ้นปิดจมูก ก่อนจะกลั้นใจเดินเข้าไปภายในรถที่พลิกตะแคง พร้อมกับบรรดาเพื่อนๆที่ไร้ลมหายใจ หยิบบรรดากระเป๋าของคนอื่นมารวมเอาไว้ แล้วเดินออกไปนอกรถเพื่อเอาของที่จำเป็นไป
อาหารและน้ำคือสิ่งที่จำเป็นที่สุดในตอนนี้ เขาจะต้องเอาชีวิตรอดออกไปจากป่าแห่งนี้ให้ได้ อาจจะต้องพบเจอกับคำถามจากเจ้าของบ้านว่าลูกชายของท่านหายไปไหน เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ จะให้ทำยังไง เพราะแม้แต่ตอนที่รถเสียหลัก เขาเดินไปหาเพื่อหวังจะช่วยเหลือ อูซอกก็ยังปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขาจนกระทั่งรถตกลงมา
เกลียดเขามากสินะ.. ก็ดี
..เขาก็เกลียดเหมือนกัน ก็แค่อยากจะทำไปตามหน้าที่เท่านั้น
"ช่วยด้วย!!!"
"!!!"
"มีใครอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยฉันด้วย!!!"
"อูซอก!!"
ขาของเขาออกวิ่งไปทางต้นเสียง ความรู้สึกมากมายปนเปอยู่ในด้านในจนเหมือนจะระเบิดออกมา
ทำไมยังมีชีวิตอยู่?!
มันคือความคิดของด้านมืด แต่ในด้านที่ดีกลับเรียกร้องที่จะต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้
"อูซอก!!! คุณหนู!!! อยู่ที่ไหนน่ะ"
"ฉันอยู่นี่ ช่วยฉันด้วย"
ร่างสูงยืนหอบด้วยความเหนื่อย รู้สึกโล่งใจเมื่อมองเห็นร่างบางที่ยืนสั่นระริก ตามตัวเต็มไปด้วยรอยแผลและคราบเลือด เมื่อเห็นเขา คนที่มักจะถือตัวและเย่อหยิ่งเสมอก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก สะอื้นอย่างหนัก
"ฮึก"
"..."
"ฉัน ..ฉันอยากกลับบ้าน ฮือ"
“...”
“ช่วยฉันด้วยนะซองจุน”
****เปลี่ยนจากมินซูเป็นซองจุนแทนเน๊อะ คนอ่านยังไม่เยอะ เพิ่งลงได้สองตอน น่าจะยังทัน****
เม้นท์น้อยจัง สงสัยไม่ชอบอ่านแนวนี้กันเน๊อะ เลิกอัพดีไหม TT เสียใจ
ขอดูฟีดแบ็คอีกสักหน่อย แล้วถึงจะรู้ตัวว่าควรหยุด หรือไปต่อ หึๆๆ รักนะคะ
#ficdoh
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ่านตอนแรกก็โคตรชอบเลยเราอยากอ่านต่อ พี่แชต้องไม่ตายสิฮืออออ พี่คุปส์ยังไม่ออกเลย
อูซอกทำไมใจร้ายยยกับเยอินแบบนี้นะ หึ คนใจร้ายยย.
มองเค๊าหลับบแบบนี้ก็ได้หรอโฮซอกกก
โฮซอกกกกับบมินรอดดแล้ววว ฮือออ เยอินนกับซองจุนนด้วยยย อูซอกยังไม่ตายย แล้วคนอื่นนละ คนอื่นต้องรอดดสิ
อยากจะบอกพี่เวย์มากว่าไม่ต้องไปช่วยหรอก แต่ก็นะ ถ้าช่วยได้ก็ต้องช่วย ต่อให้ไม่ชอบแค่ไหนก็ตามสินะ...