คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Yes! You're my first love | CHAPTER 3
Chapter 3
ผมวารอเท้าไว้ในล็อเอร์หลัาเปลี่ยนเสร็เรียบร้อยแล้ว
พอปิู้ล็อเอร์็ผะไป้านหลัพร้อมับสะุาัวเอเมื่อเห็นหน้าอีฮยอนในระยะใล้
ันล้ม แ่ผมไม่ไ้ล้มนเียว พาายุนที่ยืนอยู่้าหลัล้มลไป้วย
"โอ๊ะ
เอาืนันเหรอหัวหน้าห้อ"
"อโทษ
อโทษ"ผมรีบ้มหัวอโทษอโพยายุน ่อนะันัวเอให้ลุึ้นยืน
"เ็บไหม"
ผมหันไปมอมินฮยอที่ถามอย่าอ่อนโยน นเผลอใเ้นับเาอีแล้ว >,,<
"อะไรอ่ะมินฮยอ
นาย้อถามันสิ หัวหน้าห้อล้มมาทับันนะ าันะหัหรือเปล่าเนี่ย"
"อโทษ
อโทษริๆ"ผม้มหัวให้ายุนอีหลายๆรั้อย่ารู้สึผิ แ่ีฮยอน็มาับแนผมพร้อมับส่ายหน้าไปมา
"เลิอโทษไ้แล้วฮยอวอน
ายุนมัน็แ่สำออยไปั้นแหละ นอย่าหมอนี่เนี่ยนะะเ็บ
ระูให่ะนานั้น"
"ี
เ้าเ็บริๆนะ ไม่ไ้โห้วย T^T"
"ั้นวันนี้็ไปนับอับสาวๆโรเรียนอันยาไม่ไ้แล้วน่ะสิ"
ผมหันไปมอฮยอนอูที่พูยิ้มๆ
และเมื่อหันลับมามอายุน็เห็นว่าเาลุึ้นยืนอย่ารวเร็ว ..หนะ
ไหนเมื่อี้บอเ็บมาไ เาทำท่าเ็บเหมือนะายเลยนะ - -
"นายนี่ริๆเลยนะายุน
ูสิ ฮยอวอนใหมแล้ว"มินฮยอพูแล้วหันมาหยิแ้มผมเบาๆ
"ใ่ไหม"
"./////."
"ฮยอวอน
วันนี้เราไปเที่ยวันเถอะ พวเราะไปเินเล่นันที่เมียน่ะ
ไป้วยันนะๆๆๆๆ"
"เอ่อ.."ผมมอีฮยอนที่โผมาอแนผมะแน่น
แล้วมอพวเาทุน้วยวามรู้สึแปลๆ
นี่เป็นรั้แรที่มีนมาวนไปเที่ยว เป็นรั้แรที่มีนยืนอยู่้าๆผมแบบนี้
เป็นรั้แรที่ไ้เห็นรอยยิ้มริใที่ไม่ไ้หาูไ้าที่ไหน่ายๆ แ่ผมสามารถเห็นมันไ้ามินฮยอ
ายุน ีฮยอน ฮยอนอู และถึโฮอะไม่่อยยิ้ม แ่็ไม่ไู้เสแสร้เหมือนนอื่นๆ
"ไป้วยันนะ อยาให้นายไป้วยน่ะ"
ผมเยหน้ามอมินฮยออย่าัสินใ
่อนะพยัหน้าเบาๆ "อืม.."
"เย้ ีั
ราวนี้็ไม่้อเ้าร้านเสื้อผ้าับโฮอแล้ว ื้อเยอะนะไม่มีที่เ็บอยู่แล้วอ่ะ
เอาไปเินไปินีว่าเยอะเลย”
“ินเยอะเี๋ยว็อ้วยนไ้”โฮอบ่นเบาๆ
"อ้วนยัไเ้า็รัีนะ"
"ไม่้อพูเลยนะไอ้หมาบ้า"
"ไปรอ้านอนะ
ทะเลาะันเสร็แล้ว็ามมา้วย"
"อ้าวโฮอ
รอ้วยิ"
แล้วฮยอนอู็วิ่ามโฮอออไป
าม้วยีฮยอนที่วิ่หนีายุน บริเวล็อเอร์ึเหลือแ่ผมับมินฮยอ ผม้มหน้ามอพื้นไม่ล้าที่ะเยหน้ามอเา
แ่แล้วมืออผม็ถูว้าไปับทำให้้อเยหน้ามอเาอย่าใ
"เราไปันเถอะ ^^"
"./////. อะ อืม"
"ไอศรีมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
ผมเผลอสะุ้อย่าใเมื่อู่ๆีฮยอน็ะโนเสียัลั่น วิ่เ้าหาร้านไอศรีมทันทีโยมีายุนวิ่ามไป้วย
ฮยอนอูหัวเราะ หันมามอหน้าผม
"ไปิน้วยันไหมหัวหน้า"
"เอ่อ มะ
ไม่ล่ะ"
ผมส่ายหน้า ฮยอนอูเลยเินเ้าไป
เหลือแ่มินฮยอและโฮอที่ยืนอยู่ที่เิม ผมล้วเ้าไปในระเป๋า หยิบหมวแ๊ปอมินฮยอึ้นมาส่ืนให้เา
"อนาย"
"ไม่เป็นไรหรอ ันให้นายนะ"
"ไม่เอา ให้ันทำไม"
"็..
ถือะว่ามันเป็นอวัในารเอันอเรา็แล้วัน"เา้มลมานใบหน้าอเราเือบิัน
ยัหมวืนใส่มือผม ่อนะเินเ้าไปในร้านไอศรีมหน้าาเย ปล่อยให้ผมยืนแ็ทื่ออยู่ับที่
แ่แล้วไหล่อผม็ถูึเบาๆไปที่้านหลั แ่เพราะว่าไม่ทันไ้ั้ัวเลยทำให้เ
แนไปูับผนันถลอนิหน่อย
"นายิว่านายทำอะไรอยู่"
ผมมอหน้าโฮออย่าๆ
แ่เาลับบีบแนผมแน่นึ้น "อะ อะไรเหรอ"
"ที่มินฮยอสนในาย
แล้วมาทำเิใส่นี่หมายวามว่ายัไไม่ทราบ"
"ะ ันไม่เ้าในาย"
"ั้นเหรอ
..ันไม่รู้หรอนะว่านายไปทำอีท่าไหน มินฮยอถึไ้สนในายนัหนา แ่ว่ารู้อะไรไหมล่ะ
มีนั้มามายที่ให้วามสนใเา แถมแ่ละน็ีว่านายทั้นั้น
ันเอ็ไม่เ้าใว่าทำไม มินฮยอถึไ้เลือที่ะสนในโนเนมแบบนาย"
"..."
"ถ้าิะเล่นๆ
ปั่นประสาทเพื่อนันล่ะ็ อบอไว้่อนเลยว่าไปให้พ้นะ มินฮยอไม่ใ่ใร็ไ้ที่นายะมาี่
ทำเป็นนิ่เพื่อให้เาเอาใแบบนี้"
พูบเา็เินเ้าไปในร้าน
ปล่อยให้ผมยืนนิ่อยู่ที่เิม ..มัน็ริอย่าที่โฮอบอ ผมมันเป็นแ่โนเนมนหนึ่ที่ไม่น่าะมีนระับท็อปอย่ามินฮยอมาสนใ
ไม่น่ามายืนอยู่ท่ามลาพวเาแบบนี้เลย้วย้ำ แล้วนี่ผมมัวมาทำอะไรอยู่..
"อย่าสนใำพูโฮอเลยนะ"
ผมหันไปมอ้าหลัอย่าใ
เห็นฮยอนอูยืนยิ้มบาๆส่ให้ "นาย.."
"โฮอ็เป็นแบบนี้แหละ
ว่าะเปิรับใรเ้ามาในีวิสันน่ะยา ..เหมือนับนายเลย"
"..."
"ไอ้มินฮยอน่ะือนแรที่ทำให้โฮอยอมเปิใ
็เลยหวและห่วมินฮยอมาไปหน่อย"
"แ่มัน็ริอย่าที่โฮอว่านี่นา.."
"ไม่หรอ"ผมมอมืออฮยอนอูที่บีบไหล่อผมเบาๆ
"เพราะถ้าลอไอ้มินฮยอมันสนในายึ้นมาแล้ว แสว่านายน่ะ้อมีอะไรบาอย่าที่พิเศษมาๆอยู่
..นายือฮยอวอนนะ ไม่ใ่โนเนมสัหน่อย"
"..."
"ทำใให้สบายเถอะ
สัวันโฮอะเปิใยอมรับนายเอ"
"..อืม
ันะพยายาม"
"เ้าไป้าในันเถอะ
ไอ้มินฮยอมันะเ้ออมอหานายนอมันยาวเป็นยีราฟแล้ว"
"นายส่ันรนี้็ไ้"
"นายอยู่ที่นี่นเียวเหรอ"
"อืม"ผมพยัหน้า
ไุแรั้วบ้านหลัเล็ๆ แ่มืออผมลับถูึเอาไว้่อน "มีอะไรเหรอ"
"อโทษนะ"
เาพึมพำเบาๆ
่อนะัารึเสื้อัวนอที่ผมใส่สวมทับุนัเรียนอยู่ออ
"นายทำอะไรน่ะ!!!!!!"
"อโทษที่ทำแบบนี้นะ"เาพูับผมแล้วเบิาว้าอย่าใ
"นี่นายมีแผลอยู่ริๆ้วย"
ผมยมือึ้นมาับแนที่เป็นรอยถลอ
แ่เาลับัมือผมออ "ะ ่ามันเถอะ"
"ไม่่าหรอ
เลือมันยัไหลอยู่เลยนะ ไปโนอะไรมา"
"..."
“ันน่ะเห็นนายเินุมแนัวเอั้แ่อนอยู่เมียแล้ว
ถ้าถาม็ไม่บอ เลยัารูเอให้เห็นับาเลย"
"..."
"ทำไมไม่บอล่ะว่าเ็บแนอยู่
เี๋ยวันะไปเอายา แล้วะมาทำผะ.."
"พอที"ผมพูเสียแ็ัเา
"ทะ ทำไม"
"นายเลิทำแบบนี้สัทีเถอะ"
"..."
"ัน ..ัน"
หมับ
"O_O"
ร่าอผมถูึเ้าไปออย่าแร
ผมยืนนิ่อยู่ในอ้อมแนอเา ทำอะไรไม่ถูอยู่รนั้น นี่เป็นรั้แรที่ถูอ
..และเป็นรั้แร ที่รู้สึอบอุ่นเหลือเิน
"อร้อเถอะนะ นายะให้ันทำอะไร็ไ้
ะว่า ะ่า ะทำอะไร็ไ้ทั้นั้น แ่ออย่าเียว อย่าไล่ัน อย่าห้ามไม่ให้ันยุ่ับนาย"
"..."
"ันทำไม่ไ้"
"..นาย"
"ันน่ะ ไม่เยรู้สึีับใรแบบนายมา่อนเลย
มันอาะเร็วเินไป แ่ัน็รู้สึว่ารันายไปแล้ว"
"..."
"อย่าไล่ันเลยนะ"
"..."
ผมำมือัวเอแน่น
ในะที่เาระับอ้อมแนแน่นึ้น ..และในที่สุ ำแพในใอผมที่่อั้มานานแสนนาน็พัลมาอย่าไม่เป็นท่า
มืออผมยึ้นโอบออบเา บหน้าลับไหล่ว้าอเา
"..อย่าหลอันนะ"
"ันไม่หลออะไรนายอยู่แล้ว"
"อย่าหัหลััน
ยะ ..อย่าทิ้ให้ันอยู่นเียว"
เาึผมออาอ้อมอ
พยัหน้าอย่าหนัแน่นและมั่น ปลายนิ้วอเาสัมผัสที่้าแ้มอผม เ็น้ำาที่ไหลลมาอย่าอ่อนโยน
"สัา.."
ใบหน้าอเา้มลมาใล้
ปลายมูอเราสัมผัสันเบาๆ ผมยืนนิ่ะลึอย่าทำอะไรไม่ถูไ้แ่หลับาปี๋
เม้มริมฝีปาเ้าหาันแน่น ..ผ่านไปสัพั็รู้สึถึวามอบอุ่นที่บริเวหน้าผา
ทำให้้อลืมาึ้น้าๆ
"อนนี้นายยัไม่เปิรับันไปร้อยเปอร์เ็น์"
...
"รอให้นายเ็มร้อยับัน่อน
..ันะทำมาว่านี้"
".///////."
..นี่ผมไม่้ออยู่อย่าเียวายอีแล้ว
...
ใ่ไหม?
ความคิดเห็น