คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Same Time : C H A P T E R 7
C H A P T E R 7
ฮยอนอูทำงานของตัวเองตามปกติ วันนี้มีคนไข้เข้ามาเรื่อยๆ
แต่ไม่ได้ยุ่งมากจนเกินไป อีกไม่นานก็จะถึงวันหยุดของเขาสักที
ช่วงนี้กีฮยอนบ่นอยู่บ่อยๆว่าไม่ค่อยได้เจอกันเลย มันก็จริง
เพราะว่าทั้งคู่ยุ่งอยู่กับงานมากเกินไปหน่อย
อาจถึงเวลาที่เราจะต้องเติมความหวานให้กันและกันบ้าง กีฮยอนก็คงคิดแบบนั้น
เพราะงั้นตอนนี้ถึงได้มานั่งกันอยู่ที่โรงอาหารในโรงพยาบาล
พร้อมกับกล่องข้าวน่ารักๆที่กีฮยอนหิ้วมา
“วันนี้ผมไม่มีงานแล้ว
ก็เลยกลับไปทำมาให้ คิดว่าพี่ต้องยังไม่ได้กินแน่ๆ”
“ครับ
กำลังหิวพอดีเลย”
“งั้นก็กินเยอะๆเลยนะครับ”กีฮยอนยิ้ม
แกะช้อน แกะตะเกียบให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ผมลองทำบุลโกกิมาด้วย
ไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือเปล่า”
“อะไรที่กีฮยอนทำก็อร่อยทั้งนั้นแหละครับ”
“พี่อย่ามาปากหวานน่า
ลองชิมก่อน”
“ปากพี่จะหวานหรือไม่หวานก็มีแค่กีฮยอนคนเดียวเท่านั้นนะครับที่รู้”
“._. บ้า”
ฮยอนอูยิ้ม
เอื้อมมือไปดึงแก้มนุ่มนิ่มของแฟนที่แสนจะน่ารักของเขา แล้วนั่งกินข้าวด้วยกัน
ไม่ต้องมีอะไรที่มันหวือหวา ไม่มากไป ไม่น้อยไป เจอกันไม่จำเป็นต้องทุกวันแต่ทุกครั้งที่เจอแค่ยิ้มให้กำลังใจกัน
แบบนี้แหละคือความรักที่ทั้งสองคนต้องการ
แต่เหมือนจะได้เติมความหวานกันได้ไม่นาน
เพราะบุคคลไม่ได้รับเชิญเดินมานั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะหน้าตาเฉย
กีฮยอนมองอย่างงงๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนๆนี้คือใคร ส่วนฮยอนอูเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“อีกตั้งยี่สิบวันกว่าจะถึงวันนัดนี่ครับ
คุณวอนโฮมาทำอะไรเหรอครับ”
“ไม่ได้มาให้ตรวจ”
“งั้นมาทำไมครับ”
วอนโฮมองหน้าทั้งสองคนที่เอาแต่จ้องเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
ไม่อยากจะเสียฟอร์มเลย แต่มันก็ต้องยอมไง เพื่อแลกกับสิ่งที่อยากรู้เนี่ย
“บ้านฮยองวอนอยู่ที่ไหน”
ได้ยินชื่อเพื่อน
จากตอนแรกไม่ค่อยอยากจะสนใจเท่าไหร่ กลับกลายเป็นว่ากีฮยอนต้องสนใจแทน “มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“แค่บอกว่าบ้านฮยองวอนอยู่ที่ไหนก็พอ
ไม่ต้องถามหรอกน่า”
“คุณวอนโฮครับ
หมอรู้นะครับว่าคุณวอนโฮอารมณ์ยังไม่คงที่ แต่คนเราก็ต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีบ้าง
พูดจากับแฟนหมอให้ดีๆหน่อยนะครับ”
วอนโฮแอบเบ้ปากเมื่อถูกเอ็ด
ซึ่งความจริงฮยอนอูก็ไม่ได้จริงจังอะไร เขาเป็นเจ้าของไข้ของวอนโฮ
รู้ดีถึงอาการของคนๆนี้ จากเดิมวอนโฮเป็นคนอ่อนโยน แต่เพราะจู่ๆก็หลับไปตั้งนาน
อารมณ์เขาก็เลยยังไม่คงที่ แปรปรวนไปเรื่อย แถมยังไม่สนใจคนรอบข้างอีก เพราะแบบนี้
แม่ของวอนโฮถึงได้ไปขอร้องให้ฮยองวอนมาช่วย
นารามีความเชื่อว่าฮยองวอนจะสามารถทำให้ลูกชายคนเดิมของเธอกลับมาได้แน่นอน
“ก็
..มีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อย แต่ติดต่อไม่ได้”
“ปกติฮยองวอนใจเย็นออกนะครับ”
“มันไม่ปกติไง”
“...”
วอนโฮพูด
มองทั้งสองคนสลับกัน “เออๆๆ นั่นแหละ ผมผิดเองอ่ะ ปากเสียไปหน่อย
ฮยองวอนก็เลยหนีไป”
“แล้วที่มาถามหานี่
จะไปขอโทษ หรือไปด่าซ้ำครับ”
“...”
“ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆนะครับ
ฮยองวอนเป็นเพื่อนรักผม และผมก็ทั้งรักและหวังดีกับฮยองวอนมากๆ
เขาผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะ กว่าพวกเราจะทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิมได้มันยากมาก
ผมไม่อยากให้เพื่อนต้องร้องไห้ หรือเสียใจกับอะไรอีก”
“...”
“แล้วถ้าคุณจะเข้ามาทำร้ายเพื่อนผม
ผมก็คงต้องขอบาย”
“ไม่ได้จะทำร้าย”วอนโฮปฏิเสธแทบจะทันที
“แค่ ..อยากไปขอโทษ”
“...”
“แล้วก็ตามให้กลับมาอยู่ด้วยกัน”
อยู่คนเดียวในบ้านมาสามวัน
ไม่มีฮยองวอน ตอนแรกคิดว่าจะสบายใจ แต่ไม่เลย มันกลับกลายเป็นว่าวอนโฮรู้สึกเหมือนขาดหายอะไรไป
มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ที่เหมือนว่าของสำคัญได้สูญหาย ไม่อยากคิดแบบนี้เหมือนกัน
แต่มันไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้เลย
กีฮยอนมองหน้าฮยอนอูอย่างชั่งใจ
จนอีกฝ่ายพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าให้ที่อยู่ของฮยองวอนได้ ก็เลยถอนหายใจ
อันที่จริงกีฮยอนก็ไม่ค่อยชอบวอนโฮสักเท่าไหร่หรอกนะ
แต่คิดว่าผู้ชายคนนี้คงมีดีอะไรบางอย่างนั่นแหละ
ทั้งเพื่อน
ทั้งแฟนเขาถึงได้ดูจะพอใจกับผู้ชายแบบนี้นัก
นี่ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้จูฮอนคบกับชางกยุนอยู่
กีฮยอนก้คงเชียร์จูฮอนให้ฮยองวอนอยู่ดี
ขอให้เขาดีกับนายเยอะๆแล้วกันนะ
ฮยองวอน
-WONHO-
ผมไปตามที่อยู่ที่กีฮยอนเพื่อนฮยองวอนจดมาให้
มันอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมสักเท่าไหร่
แต่ไหนแม่บอกว่าฮยองวอนไม่มีบ้านที่นี่ก็เลยต้องมาอาศัยอยู่กับเราไง
เรื่องนั้นช่างมันก่อนแล้วกัน เมื่อไหร่ผมจะเจอสักทีล่ะ บ้านหมอนั่นน่ะ
เดินไล่ตามเลขที่บ้านมาเรื่อยๆ
สุดท้ายผมก็เจอบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่เกือบจะสุดทาง เดินขึ้นมาจนเหนื่อย
สภาพบ้านไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดเท่าไหร่นัก มันก็ไม่ได้ดูแย่หรอก
แต่ผมคิดว่าฮยองวอนน่าจะอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้หรือเปล่า
เพราะที่นี่เป็นเหมือนชั้นดาดฟ้าของบ้านคนอื่นน่ะ
ผมลองบิดลูกบิดประตูเข้าไป
ซึ่งก็เข้ามาได้เพราะไม่ได้ล็อค ภายในถูกจัดค่อนข้างเป็นระเบียบ ของมีไม่เยอะมาก
ทำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าจะใช่บ้านของฮยองวอนจริงๆ
ถ้าไม่เหลือบไปเห็นกระเป๋าที่เขาสะพายออกจากบ้านผมเข้าซะก่อน
“ผู้ชายซะเปล่า
ขี้ใจน้อยอย่างกับผู้หญิง”บ่นพึมพำแล้วถือวิสาสะเดินสำรวจไปรอบๆบ้าน
แล้วเสียมารยาทเข้าไปในห้องที่น่าจะเป็นห้องนอน
แต่ทว่าทันทีที่มือผมแตะลูกบิดประตู
จู่ๆผมก็เซไปข้างหลังแล้วรู้สึกปวดหัวกะทันหันจนต้องรีบหยิบยาขึ้นมากิน
สักพักพอเริ่มดีขึ้นผมก็มองไปรอบๆอีกครั้ง
ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่ได้นะ
เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกแน่นอน
แต่ความรู้สึกของผมมันเหมือนว่าผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อน
ผมตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเข้าไปในห้องนั้น
ชะงักเล็กน้อยเพราะคิดว่าเจ้าของบ้านไม่อยู่ แต่ไหงดันมานอนหลับอยู่ในห้อง แถมประตูก็ไม่ยอมล็อคอีก
นี่ถ้าเป็นโจร จะรอดไหม ถามจริง..
อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกโกรธที่เขาไม่ยอมระวังตัว
แต่พอมานึกขึ้นได้ก็ต้องตั้งสติ ไม่รู้จะโกรธไปทำไม
เกิดอะไรขึ้นมาก็ตัวหมอนี่ทั้งนั้นนี่ ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย
ผมว่าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
คนที่จะเป็นโรคจิตคงเป็นผมนี่แหละ รู้สึกอารมณ์ไม่เคยจะคงที่เลย
ตั้งแต่เจอเจ้าเด็กนี่เนี่ย
“นี่..”
“...”
“แชฮยองวอน”
“..พี่โฮซอก”
“โฮซอก?
โฮซอกไหนอีกล่ะ ฉันวอนโฮเว้ย”
อีกแล้ว
มีพี่ชายที่สนิทโผล่มาอีกแล้ว มนุษย์สัมพันธ์ดีเวอร์เหลือเกิน น่าหมั่นไส้ชะมัด “อย่ามัวแต่นอนได้มะ
ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนดิ๊”
“..พ่อ
แม่..”
“...”
“ทำไมทุกคนทิ้งผมอีกแล้ว”
“...”
“..ผม..ไม่อยากอยู่คนเดียว”
ผมขมวดคิ้วก่อนจะนั่งลงบนเตียง
เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากชื้นเหงื่อ ก่อนจะได้รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ไม่สบายเข้าแล้ว
“นายนี่เป็นภาร..
เฮ้อ”ผมยั้งปากเอาไว้ได้ทันก่อนจะพูดออกไป
ก็ไอ้คำนี้ไม่ใช่เหรอ
ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแบบนี้ ผมผิดเอง ผิดเองทุกๆอย่างนั่นล่ะ ผมยอมรับ
ตอนนี้ถึงได้พยายามหาทางแก้ไขให้ทุกอย่างมันดีขึ้นอยู่นี่ไง
แปลกจริงๆนะที่แม้ว่าจะไม่เคยมาแต่กลับรู้ไปซะหมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน
ผมเดินมานั่งบนเตียงข้างเขาอีกครั้ง โดยมีผ้ากับกะละมังมาด้วย
ตัวร้อนขนาดนี้เชื่อเถอะว่าคงหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้เช็ดตัวแน่นอน
“ขอโทษด้วยแล้วกันนะ”
...
“ที่จริงแล้วนายไม่ใช่ภาระของฉันหรอก”
ผมพูดพร้อมกับเช็ดตัวไป
มองหน้าเขาไปด้วย มีบ้างที่ภาพของผู้หญิงในความฝันของผมจะทับซ้อนขึ้นมา
แต่ผมพยายามจะไม่ใส่ใจ ในเมื่อ..
คนตรงหน้าผมตอนนี้คือฮยองวอน
..แชฮยองวอน
ไม่ใช่เธอคนนั้น
และผมก็สนใจแค่คนตรงหน้าผมเท่านั้นแหละ
ใช้เวลาสักพักใหญ่
ผมก็เช็ดตัวให้เขาเสร็จ หลังเอาพวกเขาไปเก็บ ผมก็ออกไปนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน
ตอนนี้มืดแล้ว ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามา ผมแหงนมองบนท้องฟ้า
มีดาวมากมายที่ส่องสว่างอยู่บนนั้น และมีหนึ่งในนั้นตกลงมา..
“ขอให้ฮยองวอนมีความสุข ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ใช้ชีวิตให้ดี
..ขอให้เราสองคนมีโอกาส ได้กลับมาเจอกันอีก”
เสียงของใครสักคนเข้ามาในหัวของผม ความปวดหัวเข้ามาเล่นงานอีกครั้ง
แต่มันไม่หนักมากถึงขั้นทนไม่ไหว ผมหลับตาแล้วพยายามนึก
แต่สุดท้ายก็เห็นเพียงความมืดมิดเท่านั้น
“พี่รักฮยองวอนนะ แล้วเราจะกลับมาพบกันอีก”
อีกแล้ว.. นี่มันอะไรกัน
“ผมรักพี่!!”
“แฮ่กๆ”ผมหอบออกมาด้วยความเหนื่อยหลังจากที่มีภาพมากมายเข้ามา
แต่สุดท้ายมันก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ายผมก็ต้องกลับเข้าไปในห้องนอนของฮยองวอน
มองร่างบางที่นอนหลับใหลอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจล้มตัวลงนอนข้างๆกับเขา
ผมเหนื่อย
(END PART)
วอนโฮนอนตะแคงหันหน้าไปทางฮยองวอน ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่เจ้าของบ้านนอนหันหลังให้
ร่างบางสั่นเล็กน้อยเพราะรู้สึกหนาว ก่อนจะพลิกตัวหันมาอีกข้าง
ตัวสั่นๆสงบลงแทบจะทันทีเมื่อพบกับความอบอุ่น
จนต้องเผลอขยับตัวเข้าไปซุกอยู่แบบนั้น
มือหนาเอื้อมไปโอบสิ่งที่เข้ามาซุกอยู่กับอกของตัวเองเพราะคิดว่าเป็นหมอนข้างที่ตัวเองชอบกอด
กระชับอ้อมแขนจนแน่น รู้สึกดีกว่าทุกคืน
เป็นแบบนี้..
ดีจัง
เนียนมากอดน้องไปอีก นั่นคนค่ะพี่ ไม่ใช่หมอนข้างนะคะ อย่าเข้าใจผิดค่ะ แอร๊ยยยยยยย
ตอนเค้าตื่นก็พูดให้ได้แบบนี้นะอิพี่ ไม่ใช่ไปปากเสียใส่น้องอีก
จัดมาให้ฟินกันเล็กๆ รับรองต่อไปเรื่อยๆจะฟินหนักขึ้นๆ งื้ออออออออ
มีใครคิดถึงพี่มินฮยอกบ้างงงงงงงง ..เค้าใกล้จะมาแล้วนะ คราวนี้มาดีมาร้าย มาหักมุมแบบภาคก่อนมั้ย
ต้องรอลุ้นกันไป เจอกันตอนหน้าค่ะ รักนะ
ปล. ถ้าหากรวมฟิคเรื่องนี้ ทั้งสองภาคเลยจะมีใครสนใจไหมอ่ะคะ ไรท์อยากเก็บไว้จัง
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น