คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Same Time : C H A P T E R 4
C H A P T E R 4
วันนี้เป็นวันแรกในรอบปีที่วอนโฮตื่นเกือบเที่ยง
มันก็ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนตื่นเช้าอะไรนัก เพียงแต่ว่าถ้าเป็นปกติ
ถ้าหากเกินเก้าโมงแล้วเขายังไม่ตื่น แม่เขาก็ปลุกให้ตื่นอยู่แล้ว
จะมีก็แต่วันนี้ที่เขานึกแปลกใจว่าทำไมแม่ถึงไม่ทำเหมือนทุกที
หลังจากจัดการตัวเองให้ดูเป็นผู้เป็นคนแล้ว
วอนโฮก็ลงมาที่ชั้นล่าง ซึ่งเวลานี้น่าจะไม่มีใครอยู่บ้าน
ทว่าผู้เป็นแม่ของเขายังคงอยู่
“หิวหรือยังลูก”
“ทำไมแม่ไม่ปลุกผม”วอนโฮไม่ได้ตอบแต่ถามคำถามที่อยากรู้
หันไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำออกมาเทใส่แก้ว
“อย่ามาพ่นน้ำใส่แม่นะ”
“แหมแม่ก็..”
นาราอมยิ้มก่อนจะลูบหัวลูกชายเบาๆ
“แล้วนี่อาการดีขึ้นหรือยัง ยังปวดหัวอยู่ไหม”
“แม่รู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็ฮยองวอนบอกแม่น่ะสิ”
“...”
“น้องบอกแม่ว่าเมื่อคืน
เราน่ะป่วยปวดหัวหนักมากๆ แม่ก็เลยปล่อยให้นอนพักผ่อนไง”
วอนโฮพยักหน้าช้าๆ แอบมองไปรอบๆบ้านเพื่อสำรวจ “แล้ว ..เด็กนั่นไปไหนล่ะครับ”
“ไปส่งงานที่มหาลัยจ้ะ
เดี๋ยวก็คงกลับมา พอน้องมา แม่ก็จะไปทำงาน”
“กลับมาแล้วครับบบบบ”
“อ้าว
มาพอดีเลย”
วอนโฮมองคนตัวบางที่เดินเข้ามาในห้องครัว
เห็นแม่ตัวเองไปลูบหัวลูบหน้าแบบนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ
ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เขาถึงเอ็นดูเด็กนั่นขนาดนั้น
หน้าตาน่าเอ็นดูเหรอ
ก็ไม่
ก็แค่ตากลมๆ
เป็นประกายวิ้งๆเหมือนดาวบนฟ้า ริมฝีปากอิ่มที่มันแดงสดอย่างกับผู้หญิง
ไหนจะแก้มป่องๆที่น่าจับมาจิ้มๆให้หายหมั่นเขี้ยว
ก็แค่นั้นแหละ
ไม่เห็นจะน่าเอ็นดูตรงไหน
“วอนโฮ
ฮยองวอน ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกินกันข้างนอกนะลูก แม่ไม่ได้ทำกับข้าวไว้”
“ครับคุณน้า”ฮยองวอนตอบยิ้มๆ
ก้มหัวเพื่อเป็นการบอกลา เพราะคุณน้าต้องออกไปทำงานแล้ว
ท่านเดินไปกอดพี่วอนโฮ
แต่ก็ไม่คิดว่าจะมากอดฮยองวอนด้วย รู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่ได้เจอกับคนดีๆแบบนี้
เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน
ฮยองวอนก็หันไปมองลูกชายเจ้าของบ้านที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่เดิม
“พี่วอนโฮยังปวดหัวอยู่เหรอครับ”
“เปล่า”
“อ้าว
แล้ว..”
“หิว”
“อ่า
ถ้างั้นเรา..”
“ไม่ออก
ขี้เกียจ”วอนโฮพูดโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันพูดจบ
หันไปเปิดดูเคาน์เตอร์ว่าพอมีอะไรเหลือไหม แล้วก็พบกับของโปรดของตัวเอง
เลยหยิบออกมาแล้วโยนให้อีกฝ่าย “อยากกินรามยอน”
“ครับ?”
“อยากกิน
ทำให้หน่อย”
“อะ
เอ่อ แต่ว่าผมทำ..”ฮยองวอนอึกอัก รู้ตัวดีว่าฝีมือทำอาหารของตัวเองห่วยเข้าขั้น
ขนาดต้มรามยอน ยังออกมาไม่ได้เรื่องเลย “ถ้าพี่อยากกิน ผมว่าพี่ทำเองเถอะครับ”
“นี่! แค่ทำรามยอนแค่นี้
ขี้เกียจเหรอ ฉันป่วยอยู่นะเว้ย”วอนโฮแกล้งขึ้นเสียงใส่ “ทำตัวให้มันสมกับมาอยู่บ้านฉันหน่อยดิ”
“...”
“กะ
ก็แค่ทำรามยอนเอง”
ไม่รู้ทำไม
พอพูดแรงๆแล้วได้เห็นหน้าจ๋อยของเด็กนี่แล้วมันต้องรู้สึกผิดทุกครั้งไป
เพราะไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ก็เลยรีบเดินหนีไปรอที่ห้องนั่งเล่นแทน
ตอนผ่านก็ไม่ลืมที่จกยกมือขึ้นแล้วยีผมนุ่มเบาๆ
“เร็วๆล่ะ
หิว”
“คะ
ครับ..”
ฮยองวอนมองซองรามยอนอย่างชั่งใจอยู่พักใหญ่
สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเลยต้องทำไปตามอย่างที่เคยทำ
ไม่เคยเข้าครัวแล้วเกร็งขนาดนี้มาก่อนเลย จำได้ว่าที่เคยทำรามยอนให้พี่โฮซอกกิน
มันเค็มซะจนเกือบเป็นน้ำปลาอยู่แล้ว แต่พี่โฮซอกก็ยังกินมันอยู่ได้โดยไม่บ่นสักคำ
“...”
มือเรียวชะงักไปเล็กน้อย
จู่ๆก็ร้อนผ่าวที่ขอบตาขึ้นมาดื้อๆ
ผมคิดถึงพี่นะครับ
พี่โฮซอก
...
“นี่
จะได้กินชาติหน้าไหม ทำไมนานจังวะ”
ฮยองวอนสะดุ้งก่อนจะหันไปก้มหัวให้คนที่ตะโกนเร่ง
หันมาเทรามยอนที่เดือดได้ที่ใส่ชาม
..เขาไม่เหมือนคนเดิมที่ฮยองวอนเคยรู้จักเลยสักนิดนะ
แต่อย่าลืมสิแชฮยองวอน
ก่อนหน้านั้น นายก็ทำแบบนี้กับพี่โฮซอกที่พยายามเข้าหานายไม่ใช่หรือไง
พี่โฮซอกยังทำได้
เราก็ต้องทำได้สิ
“ขอโทษทีครับ
พอดีผมเหม่อไปหน่อย”
“เหม่ออะไร”
“..แค่นึกถึงคนคนหนึ่งน่ะครับ”
“...”วอนโฮที่กำลังจะคีบเส้นเข้าปาก
มองหน้าฮยองวอนเล็กน้อย กระแอมเบาๆแล้วยักไหล่ “คนที่ไปหาวันนั้นหรือไง”
“เปล่าหรอกครับ”
“แล้วใคร”
ฮยองวอนมองหน้าวอนโฮที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจ
แต่รัวคำถามใส่ไม่ยั้งด้วยความงุนงง คนถูกมองเลยเงยหน้ามาสบตาแล้วปั้นหน้าโหดกลบเกลื่อน
“ก็แค่หาเรื่องคุยอ่ะ!!
ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องเว้ย”
แทนที่จะโกรธที่โดนตะคอก
แต่ฮยองวอนกลับขำเบาๆ ความจริงแล้วพี่วอนโฮก็ไม่ได้ใจร้ายหรอก กลับกันเขาใจดี
แต่แค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง
“เป็นคนที่อยู่ในที่ไกลแสนไกลน่ะครับ”
“เห๊อะ”
“แต่ตอนนี้ได้มาอยู่ใกล้ๆกันแล้ว
ถึงมันจะยังไม่เหมือนเดิม แต่สักวันจะต้องเหมือนเดิมครับ”
วอนโฮมองหน้าฮยองวอนที่พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบนั้น
ส่ายหน้าเบาๆให้กับท่าทางเพ้อฝัน ก่อนจะตักรามยอนเข้าปาก แล้ว..
“แค่กๆๆๆๆเฮ้ย
นี่นายทำน้ำปลาหกใส่ครึ่งขวดปะเนี่ย โคตรเค็มเลย”
“เอ่อ
ผมขอโทษครับ”ฮยองวอนรีบวิ่งไปในครัว หยิบขวดน้ำออกมาส่งให้เขาทันที “ขอโทษจริงๆครับ
ผมบอกแล้วว่าให้ไปหาอะไรกินดีๆ คือ คือผม ผมทำอาหารไม่เป็น
ทำกี่ครั้งก็เค็มทุกครั้งเลย”
“ไม่เค็มธรรมดานะ
แต่แม่ง โคตรๆๆๆเค็ม แค่กๆๆ”
“ขอโทษครับพี่วอนโฮ”
วอนโฮกระดกน้ำเข้าไปอึกใหญ่
พอวางขวดน้ำลงก็ทำให้เห็นใบหน้าสำนึกผิด
เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ของไอ้เด็กโรคจิตนี่ สุดท้าย
ต่อมความรู้สึกผิดก็ถูกกระตุ้นอีกจนได้
“เดี๋ยวผมเอาไปเททิ้งนะครับ
แล้วจะออกไปซื้ออะไรมาให้พี่กะ..”
“ไม่ต้องอ่ะ”วอนโฮยื้อชามกลับมา
ก่อนจะนั่งกินต่อ “มันก็.. ไม่ได้แย่”
“นะ
แน่ใจนะครับ”
“เออ”
มันเค็มก็จริงนะ
เค็มแบบ ไม่เคยกินรามยอนที่ไหนเค็มขนาดนี้มาก่อน แต่แปลกเหมือนกัน
วอนโฮรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นรสชาติที่เขาคุ้นเคย
เหมือนเขาจะเคยกินแบบนี้อยู่บ่อยๆ แล้วก็ดูจะชอบมันซะด้วยสิ
ความรู้สึกพวกนี้มันคืออะไรกันวะ
เพราะว่าเมื่อคืนป่วย
วอนโฮก็เลยไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากบ้าน ไม่ใช่จากแม่นะ
แต่เป็นจากไอ้เด็กโรคจิตแชฮยองวอนต่างหาก
ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจะต้องมาเชื่อฟัง นั่งอึนๆอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
คงขี้เกียจออกด้วยแหละมั้ง
ไม่งั้นมีเหรอ คนอย่างชินวอนโอจะยอมฟังใครง่ายๆ
แล้วดูบอกให้อยู่บ้าน
แต่ก็มาทิ้งให้นั่งอยู่คนเดียวเนี่ย หายไปไหนก็ไม่รู้ ..วอนโฮลุกขึ้นจากโซฟา
แล้วเดินไปรอบๆบ้าน ไปจบลงที่สวนหลังบ้าน ซึ่งตรงพื้นหญ้า
มีร่างบางๆกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“เก้าอี้ก็มี
ทำไมไม่นั่ง”
ฮยองวอนหันไปมองคนถามก่อนจะยิ้ม
“แบบนี้ก็สบายดีนะครับ สดชื่นดี”
“เหรอ”
“ลองดูสิครับ”
วอนโฮยักไหล่
ค่อยๆหย่อนตัวลงไปนั่งที่พื้นหญ้าข้างๆกับฮยองวอน มันก็ไม่ได้แย่หรอก
แม่เขาชอบดอกไม้ ต้นไม้ ก็เลยเอามาปลูก ถึงจะไม่เยอะ
แต่มันก็ร่มรื่นแล้วก็สบายตาดีเหมือนกัน
“พี่ทานยาหรือยังครับ”
“อืม”
“ครับ”
แล้วบทสนทนาก็เงียบไป
วอนโฮเงยหน้ามองฟ้าไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็สัมผัสได้ว่ามีการเคลื่อนไหวข้างๆ
พอหันไปมอง ก็เห็นว่าฮยองวอนเอนตัวนอนราบลงไป ยกหนังสือขึ้นอ่าน เห็นอย่างนั้น
วอนโฮก็เลยค่อยๆเอนตัวนอนตามอย่างเก้ๆกังๆ
“วันนี้ทำไมไม่ไปเรียนล่ะ”
“ก็พี่ป่วยนี่ครับ
ผมไม่อยากให้พี่อยู่คนเดียว เผื่อพี่เป็นแบบเมื่อคืนอีก”ฮยองวอนตอบ
โดยที่ตาก็ยังคงอ่านหนังสืออยู่ “เมื่อคืน พี่ดูทรมานมากเลย ผมตกใจ แล้วก็.. เป็นห่วง”
“...”
คำว่าเป็นห่วง
ทำให้วอนโฮต้องแอบยกมือขึ้นมาจับที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
แปลกที่หัวใจของเขามันเต้นผิดจังหวะไป
คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แล้วเพิ่งจะมารู้จักกัน มันเป็นห่วงกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ
หรือว่าเราจะเคยเจอกันมาก่อน
ไม่สิ
มันจะเป็นไปได้ยังไง วอนโฮไม่เคยเจอฮยองวอนแน่ๆ เขาหลับไปตั้งนาน
แล้วก่อนหน้านั้นก็ไม่เห็นจำได้ว่าเคยรู้จักคนๆนี้ด้วย
พอคิดอะไรแบบนี้
จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา เลยพยายามเลิกคิดผ่อนลมหายใจเข้าออกให้สม่ำเสมอ
แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
“อ่านอะไรอยู่”
“ประวัติศาสตร์ครับ”
“ชอบเหรอ”
“ครับ
..ใครบางคนทำให้ผมสนใจเรื่องพวกนี้”
วอนโฮหันไปมองฮยองวอน
ใบหน้าด้านข้างของเด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้น
จู่ๆก็มีภาพของผู้หญิงในความฝันซ้อนทับมาที่หน้าฮยองวอน
“อิน..ฮยอง”
ฮยองวอนชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มค่อยๆเปล่งเรียกชื่อนั้นออกมา
ก่อนจะหันไปมอง ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
“...”
“...”
ปลายจมูกของคนทั้งคู่สัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่รู้ว่าเผลออยู่ใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลมหายใจร้อนๆรินรดใส่กัน
มองสบตากันอยู่นาน ก่อนที่จะเป็นฮยองวอน ที่สติเข้าร่างก่อน เลยรีบหันหน้าหนี
ลุกขึ้นยืน
“ผะ
ผม ..นึกขึ้นได้ว่ามีการบ้าน ผมขอไปทำการบ้านก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว”วอนโฮพูด
พร้อมกับรั้งข้อมือเล็กเอาไว้ ค่อยๆลุกขึ้นยืนประจันหน้ากัน
“มะ
มีอะไรเหรอครับ”
มองหน้าฮยองวอนอยู่นาน
อยากจะถามสิ่งที่อยู่ในใจ แต่สุดท้ายก็.. “เปล่า ไม่มีไร จะไปไหนก็ไปเหอะ”
“ครับ”
ร่างบางเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตัวบ้าน
หายลับไปจากสายตา วอนโฮถอนหายใจแล้วเสยผมขึ้นลวกๆ
ถามเด็กนั่นแล้วจะได้คำตอบเหรอ..
ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่า
เธอ คือใคร แล้วฮยองวอนจะไปรู้ได้ไง เด็กนั่นไม่มีทางรู้จักคนที่ชื่อ อินฮยอง
แน่ๆ
แต่ว่าเมื่อกี้..
“...”
ตึกตัก
ตึกตัก
“..หัวใจเต้นแรงจัง”
...
“ต้องไปกินยาแล้วสินะ”
หายไปนานแสนนานจนรู้สึกผิดจริงจังเลยนะเนี่ย
กลับมาก็มาทำเขินแปลกๆเลย >< โธ่เอ๊ย พี่ชิน น้องไม่น่าเอ็นดูเลย ไม่เล้ยยยยยยยย จ้ะๆ
พยายามเข้านะแช สักวันอิพี่ต้องจำได้ เอ๊ะ หรือจะจำไม่ได้ เพราะเป็นคนละคน
เอ๊ะๆๆๆ จะเป็นไงรอติดตามนะคะ
ไรท์จะกลับมาอัพเรื่องนี้เป็นปกติ แบบวันเว้นวัน หรือสองสามวันครั้งให้ก็ได้นะ
แต่สัญญากันก่อน ว่าห้ามอ่านแล้วไปเฉยๆ ต้องเม้นท์ หรือไม่ก็สกรีมแท๊กกันหน่อย
ถ้ามาแบบเงียบๆ มันก็ไม่น่าอัพอ่ะเน๊อะ อยากให้ใจเค้าใจเรากันบ้าง
อุตส่าห์สละเวลามาอ่าน สละเวลาอีกสักนาทีเม้นท์ให้ไรท์ได้กำลังใจ ไม่ยากหรอกค่า
รักนะคะ
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น