คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Same Time : C H A P T E R 2 2
C H A P T E R 2 2
“อีกแล้วเหรอเนี่ย”
เสียงใสๆของผู้ชายตัวเล็กที่มองโลกในแง่บวกเสมอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นซองจดหมายที่เป็นสีดำสนิทมาเสียบอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
เป็นแบบนี้มาสี่วันแล้ว ไม่จำเป็นต้องเปิดดูเลยว่าในซองคืออะไร
เห็นไปมันก็เสียสุขภาพจิตซะเปล่าๆ เลยทำได้แค่ขยำๆแล้วโยนทิ้งขยะไปก่อนจะเดินเข้าบ้าน
แล้วล็อคแน่นหนา
..ไม่รู้ว่าที่ผ่านมา
ฮยองวอนทนรับสภาพกดดันแบบนี้ได้ไง อึดอัดเป็นบ้า
วันนี้ในซองนั่นก็คงไม่ต่างจากวันอื่นหรอก
มีข้อความที่เรียกสั้นๆได้ว่าคำขู่ ให้กีฮยอนหยุดทำข่าว แต่เรื่องอะไรจะต้องยอมทำตาม
ในเมื่อทำมาขนาดนี้แล้ว
กีฮยอนเกลียดข่าวอาชญากรรม
เลยเลี่ยงมาทำข่าวบันเทิง แต่ทำไปทำมา กลับเจอของจริงเข้า
เมื่อดาราหนุ่มที่กำลังมีชื่อเสียงดันไปพัวพันอยู่กับคดียาเสพติด
และที่สำคัญเขาเป็นถึงลูกของนักการเมืองที่เรียกได้ว่ามีอิทธิพลเกือบจะมากที่สุด
ถ้าไม่มีหลักฐานที่แน่นพอที่จะเอาผิด ก็คงทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้
นักข่าวคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าทำ
แต่จะปล่อยให้เรื่องพวกนี้ผ่านเลยไปกีฮยอนก็ทำไม่ได้อีก
“...”
จู่ๆหางตาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนที่เดินผ่านไป
แต่เมื่อหันกลับไปมอง กลับพบเพียงความว่างเผล่า คนตัวเล็กค่อยๆเดินอย่างหวาดระแวง
รีบขึ้นชั้นสองเพื่อไปที่ห้องนอนของตัวเอง เมื่อเปิดประตูเข้าไป
ก็พบว่าข้าวของที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบถูกรื้อออกมากองที่พื้นทั่วห้อง
มากไปกว่านั้นกรอบรูปที่ตั้งไว้ที่หัวเตียง
รูปที่ถ่ายกับครอบครัวก็ถูกกรีดจนเละไปหมดพร้อมด้วยข้อความในกระดาษเอสี่ที่แปะอยู่ตรงหัวเตียง
‘เลิกทำข่าวก่อนที่ครอบครัวแกจะเดือดร้อน’
บะ แบบนี้มันมากเกินไปแล้วนะ..
บ้าจริง กีฮยอนคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ๆ แต่จะให้ไปรบกวนฮยอนอูก็ไม่อยากทำอีก
เพราะช่วงนี้ฮยอนอูมีเคสหนักๆมาเยอะ ลำพังแค่ตัวเองก็แทบไม่ได้พักผ่อน
กีฮยอนไม่อยากเอาเรื่องของตัวเองไปทำให้อีกฝ่ายต้องเครียดอีก
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ทำมันตกเพราะมือที่สั่นของตัวเอง แล้วหยิบขึ้นมาใหม่ก่อนจะกดโทร
ไม่นานนักปลายสายก็รับ
(ว่าไงกีฮยอน
มีอะไรหรือเปล่าถึงได้โทรมาหาแม่ได้เนี่ย หืม)
“มะ
แม่..”กีฮยอนพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้มันสั่น
ทว่าทำได้ยากเหลือเกินเพราะตอนนี้มันกลัวไปหมด
(มีอะไร
ทำไมเสียงแปลกๆ)
“ปะ
เปล่าครับ ผมเป็นหวัด ..ว่าแต่ พ่อกับแม่สบายดีใช่ไหม”
(ก็ดีนะ
พ่อเองก็ป่วยนิดหน่อย แต่หายแล้วล่ะ เราเองก็พักผ่อนให้มากๆ อย่าทำงานหนักรู้ไหม
มีแฟนเป็นหมอก็อย่าป่วยสิ)
“ครับๆ
ถ้าพ่อแม่ปลอดภัยดีก็ดีแล้ว มะ มีเรื่องอะไรโทรหาผมเลยนะครับ”
(ทำไม
มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า)
“ไม่มีหรอกแม่
ผมแค่บอกเผื่อไว้ อย่าลืมนะ แค่นี้ครับ”
รีบวางสายก่อนจะถูกจับพิรุธได้
ถ้าพ่อแม่ยังปลอดภัยดี กีฮยอนก็คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง นอกจากต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด
แต่ลำพังตัวคนเดียวจะทำอะไรได้ล่ะ
เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเพื่อตั้งสติ
ก่อนจะกดเบอร์โทรที่ตั้งเอาไว้เป็นเบอร์ฉุกเฉิน
ไม่ใช่เบอร์ของฮยอนอู
แต่เป็นเบอร์ของ..
(ไง..)
“ฮยองวอน
อยู่ที่ไหน ฉันไปหานายได้ไหม”
“กีฮยอน
มันเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมนายถึงไม่ยอมบอกใครเลยแม้แต่พี่หมอล่ะ”
“ฉันไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงนี่”กีฮยอนตอบเสียงอ่อยหลังจากเล่าเรื่องทุกอย่างแล้ว
ฮยองวอนก็โวยวายตามที่คาดเอาไว้
เลยต้องรีบทำให้เพื่อนใจเย็นลงก่อนด้วยการคว้ามือของฮยองวอนมาจับ ออกแรงบีบเบาๆอย่างต้องการจะอ้อน
“อย่าบอกพี่ฮยอนอูนะฮยองวอน ถือซะว่าฉันขอ”
“แต่..”
“น้า..
นะๆๆๆ”
“เฮ้อ
ก็ได้”สุดท้ายฮยองวอนก็ยอมใจอ่อน แต่ไม่วายจ้องเพื่อนรักเขม็ง “แต่ฉันไม่ยอมให้นายเจอเรื่องนี้คนเดียวแน่
มีข้อมูลอะไร เอามาให้ฉัน ฉันจะจัดการเอง”
“เฮ้ย
บ้าเหรอ มันเป็นเรื่องของฉัน นายจะทำได้ไง มันเสี่ยงนะ”
“ยูกีฮยอน”
“หืม..”ได้แต่ทำเสียงอ่อยๆ
เพราะงานนี้เหมือนกีฮยอนจะรู้ตัวว่าทำผิดจริง
“นายลืมไปแล้วหรือไงล่ะ
ว่าฉันเคยเป็นนักข่าว แล้วไอ้เรื่องแบบที่นายเคยเจอน่ะ ฉันเจอมานับครั้งไม่ถ้วนนะ”
“มันอันตรายเกินไปนะฮยองวอน
นายวางมือไปแล้ว อีกอย่างตอนนั้น คนที่สั่งขู่นาย เขาก็แค่ต้องการจะขู่เฉยๆนี่นา
แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะ”
ตอนที่ฮยองวอนเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้
คนขู่ให้เลิกทำข่าวก็คือมินฮยอกไม่ใช่หรือไง มินฮยอกไม่ได้คิดจะทำร้ายฮยองวอนจริงๆอยู่แล้ว
“มันต่างกันตรงไหน
ไม่รู้ล่ะ นี่ฉันเป็นใคร ฉันแชฮยองวอนนะ
ต่อให้โดนขู่ฆ่าอีกกี่ครั้งฉันก็ไม่กลัวหรอก
ตราบใดที่ไอ้เรื่องบ้าๆพวกนี้มันไม่หมดไปสักที ฉันจะมีความสุขได้ไง”
“ฉันต้องยอมนายใช่ไหมเนี่ย”
“ใช่
แล้วก็อย่าไปบอกเรื่องนี้กับใครเพิ่มแล้วกัน ถือซะว่ามันไม่สำคัญมากขนาดนั้น”
“แล้วพี่ล่ะ..”
ทั้งสองคนที่นั่งคุยกันถึงกับตัวแข็งทื่อ
เมื่อมีเสียงที่สามดังแทรกขึ้นมา ฮยองวอนค่อยๆหันกลับไปมอง
ก็พบร่างคุ้นตาที่ยืนทำหน้านิ่งๆคาดเดาอารมณ์ไม่ถูกอยู่ตรงประตู
“พะ
พี่วอนโฮ”
“พี่คงสำคัญไม่มากพอสินะ
เรื่องใหญ่ที่เสี่ยงมากขนาดนี้ยังคิดจะปิดบังกันอีก”
“มะ
ไม่ใช่แบบนั้นนะครับพี่วอนโฮ”ฮยองวอนรีบลุกขึ้นยืน
วิ่งไปเกาะแขนคนที่ตั้งท่าเตรียมจะโกรธเต็มที่ทันที “ผมแค่
..ไม่อยากให้พี่เป็นอันตราย เรื่องพวกนี้มันเสี่ยง”
“แล้วพี่จะมีความสุขงั้นเหรอ
ที่ปลอดภัยแต่แฟนพี่ต้องไปเสี่ยงอันตรายอย่างนั้น”
กีฮยอนเม้มปาก
มองทั้งสองคนก่อนจะลุกขึ้นยืนพูดเสียงอ่อย “ขอโทษนะครับ เป็นความผิดของผมเอง
ชีวิตทั้งสองคนกำลังเป็นไปด้วยดีแท้ๆ ยังจะเอาเรื่องวุ่นวายมาให้อีก”
“เราก็เหมือนกันนะ
ผมรู้ว่าเราสองคนไม่ได้สนิทอะไรกันมากขนาดนั้น แต่ผมจะพูดในฐานะที่เราเป็นเพื่อนสนิทของฮยองวอน”
“...”
“เรื่องอะไรที่มันใหญ่เกินกว่าที่ตัวเราจะรับไหวน่ะ
อย่าเก็บมันไว้คนเดียว อย่าคิดว่าคนรอบข้างจะเป็นอันตราย
ควรคิดให้เยอะๆว่าถ้าหากตัวเราเป็นอะไรขึ้นมา คนที่รักเราเขาจะรู้สึกเสียใจขนาดไหน
ที่ไม่เคยรู้อะไรเลย”
“..ครับ”กีฮยอนรับคำเสียงอ่อย
สำนึกผิดขึ้นมาทันทีที่คิดจะปิดบังเรื่องนี้กับฮยอนอู “ถ้างั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จะไปหาพี่หมอเหรอ”
“อื้ม
..ที่คุณวอนโฮพูดมันก็ถูก อย่างน้อยบอกให้เขารับรู้
แต่ไม่ต้องให้เขาเข้ามายุ่งก็ยังดี”
“ระวังตัวนะ
ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกฉันด้วย”
“โอเค”
ฮยองวอนมองกีฮยอนที่เดินออกไปด้วยความเป็นห่วง
จนกระทั่งลับตาจึงหันกลับมามองที่จุดเดิม
และนั่นทำให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ได้มีแค่กีฮยอนหรอกที่น่าเป็นห่วง
ตัวเขาด้วย
..ฮือออ
“เห๊อะ”
“พี่วอนโฮ”ฮยองวอนลากเสียงยาว
เดินตามร่างหนาที่สะบัดแขนออกด้วยความงอน จะทำอะไรได้นอกจากต้องง้อ
นี่ขนาดยังไม่ทันได้ปิดบังอะไรเลยนะ แค่คิดเท่านั้นเอง ยังโดนขนาดนี้
ถ้าสมมติว่าฮยองวอนลงมือทำอะไรไปแล้วไม่ได้บอกล่ะก็ งานใหญ่แน่นอน “พี่วอนโฮครับ”
“อะไร
มีอะไรจะพูดกับคนไม่สำคัญอยู่อีกเหรอแชฮยองวอน”
“โธ่..
ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“...”
“ก็ตามนั้นแหละครับ
ที่ผมทำไป ไม่อยากให้พี่รู้ก็เพราะผมเป็นห่วงพี่”
“..ลืมห่วงตัวเองไปหรือไง
ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรได้”
“ผมเก่งนะครับ
เคยผ่านอะไรมาตั้งเยอะ”
“งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่แล้วกัน
อยากทำอะไรก็ทำไปเลยดีไหม”
“ไม่เอา”ฮยองวอนพุ่งตัวเข้าไปกอดเอวหนาที่เตรียมจะขยับหนีไปอีก
หน้าซุกลงกับแผนหลังที่อบอุ่นอยู่เสมอ “ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษนะครับ”
“...”
“ผมรักพี่มากๆ
จนลืมคิดไป มันก็จริงอย่างที่พี่พูด ผมผิดเองที่ไม่คิดถึงความรู้สึกของพี่เอง
แต่ทั้งหมดที่ทำ มันก็เพราะผมรักพี่จริงๆนะครับ”
วอนโฮถอนหายใจ
โกรธๆอยู่ก็หายไปทันทีเมื่อเจอลูกอ้อนแบบนี้
แต่ความจริงก็ไม่ได้โกรธมากขนาดนั้นหรอก
แค่อยากจะสั่งสอนให้ฮยองวอนรู้ว่าอย่าทำอะไรที่วอนโฮไม่รู้อีก
มือหนาแกะมือที่กอดเอวตัวเองออก
ก่อนจะเป็นฝ่ายวาดแขนไปโอบไหล่บางเอาไว้
หันไปกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนด้วยความรักใคร่
“เราสัญญากันแล้วนี่
ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันอีก”
“...”
“คิดว่าพี่จะอยู่ได้เหรอ
ถ้าหากว่าเราเป็นอะไรไป”
“...”
“เรารักพี่มากเท่าไหร่
พี่ก็รักเรามากเท่านั้น อย่าคิดว่าตัวเองรักเป็นอยู่แค่คนเดียวสิ”
“..ครับ”ฮยองวอนยู่ปาก
รับคำเสียงอ่อย รู้สึกเหมือนตอนนี้กลายเป็นกีฮยอนเมื่อตอนโดนดุเลยแฮะ
“แบบนี้ต้องโดนทำโทษนะเนี่ย”
“ฮะ..”
“ทำโทษ”
“พี่จะทะ
เหวอ”ฮยองวอนเสียงหลงเมื่อตัวลอยขึ้นอยู่ในอ้อมแขนหนาที่อุ้มเขาขึ้นมาอย่างกับว่าตัวเขาเบามากงั้นล่ะ
“พี่วอนโฮ!!!”
“ทำไม
กล้าหือเหรอ เราทำความผิดไว้นะเว้ย”
“..ตะ
แต่ผมก็ขอโทษไปแล้วนี่นา”
“มันไม่หายไง”
“พี่อ่ะ”
“พี่ทำไม”
“.//////.”
“พี่ทำไมครับ”วอนโฮแกล้งถามย้ำ
ขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเก่า เวลาฮยองวอนเขินจนหน้าแดงแบบนี้
หัวใจวอนโฮทำงานหนักทุกที
จะน่ารักไปไหนครับคุณ
“พี่อ่ะ..
ทะลึ่ง”
“เพิ่งรู้เหรอ”
“บะ
บ้ากามด้วย วันๆพี่คิดถึงแต่เรื่องพวกนี้หรือไง”
“พี่ก็คิดถึงแค่กับฮยองวอนนั่นแหละ
เอาล่ะ ไม่ต้องเสียเวลาด่าแล้ว เตรียมตัวรับบทลงโทษเลยเด็กน้อย”
“งื้อออออ”
ความรักสามารถเปลี่ยนคนได้จริงๆนะ
ดูอย่างตอนนี้สิ วอนโฮที่ปากเคยบ่นว่ารำคาญฮยองวอนและเอาแต่หนี
กลับทำตัวติดกันไม่อยากแยกไปไหนเลยแม้แต่นิดเดียว หรือแม้แต่ฮยองวอน
ที่ดูเป็นเด็กเรียบร้อย นิ่งๆไม่ค่อยพูดค่อยจา ถึงจะขี้ตื๊อไปบ้าง แต่ใครจะไปคิด
อยู่บนเตียงตอนนี้จะกลายเป็นแมวไปแล้ว
แมวยั่วสวาทน่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยย หายไปนานเลยเน๊อะ กลับมาทีก็มาแจกความแซ่บเลยอ่ะ
แต่!!!!!!!!!! ความแซ่บนี้ไม่ต้องตามหาอ่านนะคะ ไรท์ไม่ได้ลงค่ะ
เรื่องรวมเล่ม ไรท์ยังคงเปิดให้จองได้อยู่เรื่อยๆนะคะ และความแซ่บนี้ มันอยู่ในนั้นแหละ
ขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถเอามาลงได้ มันไม่ยาวมากหรอกค่ะ สามารถอ่านต่อเข้าใจได้แม้ไม่ได้อ่านฉากนี้ คิคิ ><
เจอกันตอนหน้าค่าาาาา รักนะ
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น