คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Same Time : C H A P T E R 1 6
C H A P T E R 1 6
“เดินดีๆลูก”
“แม่
ผมป่วยเป็นไข้ ไม่ได้ขาหักนะ”
“อ้าว
จะไปรู้เหรอ ก็เห็นเดินเหม่อลอยตั้งแต่ออกจากห้องมาแล้วนี่ เดินชนประตูไปสองรอบ
จะไม่ให้แม่ห่วงได้ไง หืม”
วอนโฮยิ้มแกนๆ
ยอมรับแต่โดยดีเพราะทุกอย่างคือความจริง
ตอนนี้เขากลับมาถึงบ้านแล้ว
ตื่นมาตอนเช้าก็ไม่เห็นฮยองวอนอยู่ ผ่านไปจนถึงเที่ยง
แม่เขาเป็นคนมาจัดการทุกอย่างแล้วก็รับเขากลับมาที่บ้าน ไม่มีแม้แต่เงาของฮยองวอน
ตอกย้ำกันเข้าไปเถอะ
รู้แล้วว่าไม่สำคัญน่ะ
“ทำไมบ้านเงียบจัง
วันนี้ฮยองวอนไม่มีเรียนนี่หน่า”
“ก็คงออกไปข้างนอกกับแฟนเขานั่นแหละแม่”
นารามองลูกชายที่พูดประชด
อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ไปๆ ไปนั่งรอแม่ เดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มให้”
“ครับๆ”
วอนโฮเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิด สไลด์หน้าจอไปเรื่อยเปื่อย
สุดท้ายก็คว่ำลงอย่างเซ็งๆเพราะไม่รู้จะทำอะไรกับมัน
ช่วงนี้อะไรรอบๆตัวมันดูน่าเบื่อไปหมดเลยแฮะ
“อ้าว
โฮซอก”
“คะ
ครับ คุณน้า”
วอนโฮหันไปตามเสียง
ลุกขึ้นยืนก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นกระเป๋าที่โฮซอกถืออยู่ “นั่นกระเป๋าฮยองวอนนี่”
“อ่า
ใช่”โฮซอกตอบยิ้มๆ วางกระเป๋าลงกับพื้น “ผมว่าจะไปหาที่โรงพยาบาลพอดี
ไม่คิดว่าจะกลับมากันเร็ว งั้นก็ลาตรงนี้เลยแล้วกันนะครับ”
“ลา?
ลาไปไหนจ๊ะ”
“ฮยองวอนฝากผมมาบอกขอบคุณคุณน้า
กับคุณวอนโฮมากนะครับ ที่ให้ที่อยู่ในช่วงที่ผ่านมา แล้วเขาก็ฝากมาขอโทษด้วย
ที่ไม่ได้มาลาด้วยตัวเอง น้องไม่บอกผมว่าเพราะอะไร แต่พูดแค่ว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
“...”
เจ็บ..
ไม่อยากอยู่ที่นี่
..ไม่อยากเจอหน้ากันแล้วงั้นเหรอ
นารามองลูกชายอย่างเป็นห่วง
เจออะไรแบบนี้ก็คงเจ็บปวดเป็นธรรมดา แค่เธอไม่นึกว่าฮยองวอนจะตัดใจได้ง่ายๆขนาดนี้
แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว และมันก็เป็นความต้องการของฮยองวอนเอง ก็คงห้ามไม่ได้
บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอ
ที่เคยพูดกับฮยองวอนว่าให้เขาทำอะไรให้เด็ดขาด
และนี่คือสิ่งที่ฮยองวอนเลือกแล้ว
“ผมเองก็ต้องขอบคุณมากๆนะครับ
เอาไว้ผมจะพาฮยองวอนมาหาก็ได้”
“จ้ะ”
“ขอตัวก่อนนะครั..”
“ไปอยู่ที่ไหน”
“ครับ?”
“พะ
..พวกนาย ไปอยู่ที่ไหนกัน”
“..ผมคงบอกไม่ได้
เอาเป็นว่าถ้าฮยองวอนอยากเจอคุณ เวลานั้นคุณก็คงได้เจอ ขอตัวนะครับ ขอให้คุณโชคดี
..คุณวอนโฮ”
วอนโฮเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
เมื่อใบหน้าที่เหมือนกันส่งยิ้มมาให้ มันเป็นยิ้มแปลกๆที่วอนโฮไม่รู้สึกดีเลยสักนิดที่ได้เห็น
ยิ้มที่เหมือนเยาะเย้ยกันซะมากกว่า
“วอนโฮ..”
“ครับแม่”
“ลูกโอเคใช่ไหม”
วอนโฮมองหน้าผู้เป็นแม่
แค่นยิ้มแล้วพยักหน้า “ผมก็ต้องโอเคสิครับ ลูกแม่เก่งจะตาย เรื่องแค่นี้เอง”
มันจบแล้ว..
ก็แค่นั้น
นาราออกมาจากห้องทำงานหลังจากสะสางงานทั้งหมดแล้ว
แต่เมื่อผ่านห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ควรปิดไฟไปแล้วกลับไม่ใช่
เพราะลูกชายของเธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น และเหมือนจะนั่งมานานแล้ว
วอนโฮซึมไปอย่างเห็นได้ชัด
แม้จะบอกว่าโอเค เธอรู้จักลูกชายของตัวเองดี ไม่ว่าจะตอนไหน
หากต้องพบเจอกับความผิดหวังเข้าแล้ว วอนโฮก็จะเงียบไม่พูดไม่จากับใคร แม้แต่เธอ
เคยเป็นแบบนี้เมื่อตอนเป็นเด็ก ที่ต้องย้ายบ้าน และไม่ได้เจอกับเพื่อนๆอีก
วอนโฮโกรธเธอ ไม่ยอมพูดด้วยเป็นอาทิตย์
และเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก
“ลูกชาย..”
“..ทำไมแม่ยังไม่นอนอีกล่ะครับ”
“แล้วทำไมลูกแม่ถึงยังไม่นอนอีก
หืม..”
“...”
“คิดถึงฮยองวอนใช่ไหม”
“ผม
จะไปคิดถึงหมอนั่นทำไมล่ะแม่ ความจริงไปซะได้ก็ดีนะ อยู่เป็นภาระผมมาตั้งนานแล้ว
ตอนนี้คงไปเป็นภาระคนอื่นแทน คงไม่นึกถึงผมอีกแล้วล่ะ”
ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตจะต้องมาเจอกับความรู้สึกบ้าๆแบบนี้
วอนโฮพยายามแล้วที่จะไม่คิดถึง แต่ยิ่งห้าม ในหัวกลับมีแต่ภาพของฮยองวอนเต็มไปหมด
แม้ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ
แต่กลับมีความรู้สึกเหมือนได้รู้จักกันมานานแล้ว
“แม่เจออันนี้อยู่ในห้องทำงาน
ของลูกหรือเปล่า”
วอนโฮรับกระดาษเก่าๆมาถือ
ส่ายหน้าเบาๆ “ของฮยองวอน”
“สงสัยจะลืม
หรือว่าจะทิ้งแล้ว มันเก่าแล้วนี่นะ”
“แม่..”
เป็นอีกครั้งที่คิ้วเข้มต้องขมวดเข้าหากัน
เพราะรู้สึกแปลกใจ “ฮยองวอนไม่ทิ้งหรอก”
“ลูกหมายความว่าไง”
“มันสำคัญกับฮยองวอนมากนะ”
เขาจำได้
คราวที่แล้วแค่วอนโฮไปจับมัน ฮยองวอนโกรธจะตาย
ดูทั้งรักและหวงกระดาษแผ่นนี้ออกขนาดนั้น มันเป็นไปได้เหรอ ที่จะทิ้ง
แค่ลืมยังเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ
“หืม
ใครมาน่ะ”
วอนโฮมองไปที่ประตู
จู่ๆริมฝีปากมันก็ฉีกยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังหน้าบ้าน
คิดบ้าๆว่าเป็นฮยองวอนที่อาจจะกลับมา ดังนั้นเลยแทบจะพุ่งไปที่ประตูแทบจะทันที
“ฮยองวะ..”
“สวัสดีครับ”
ไม่ใช่..
“ผมมาหาฮยองวอนครับ
ฮยองวอนอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“วอนโฮ
ใครมาเหรอลูก”
“อ่า
สวัสดีครับ ผมเป็นพี่ชายของฮยองวอน ลีมินฮยอกครับ”
40%
วอนโฮกับมินฮยอกนั่งประจันหน้ากัน
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศรอบข้างมันดูตึงเครียดไปหมด
และเป็นมินฮยอกที่เริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นมา
“ผมไปหาฮยองวอนที่บ้านมาแล้ว
แต่ว่าที่บ้านไม่มีคนอยู่”
“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหมือนกัน
..บ้านคนอื่นๆล่ะ เพื่อนๆของเขา คุณลองปะ..”
“ผมไปมาหมดแล้ว
ถึงได้มาที่นี่ เพราะนึกขึ้นได้ว่าฮยองวอนมาอยู่กับคุณ คิดว่าเขาคงอยู่ที่นี่
แต่กลับไม่อยู่”
“ฮยองวอนไม่ได้บอกผมด้วยซ้ำว่าไปไหน
หึ..”
“มันผิดวิสัยเกินไป”
“คุณ..
หมายความว่าไง”
“ฮยองวอนไม่ได้เป็นคนแบบนั้น
เขาไม่เคยหายไปโดยไม่บอกใคร อย่างน้อยเขาก็ต้องบอกกีฮยอน แต่ว่ากีฮยอนไม่รู้เรื่อง”
วอนโฮกำมือแน่น
ยิ่งได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งร้อนใจ “คนเดียวที่รู้ว่าฮยองวอนไปไหนก็คือโฮซอก
คุณรู้จักหมอนั่นหรือเปล่า”
“โฮซอก
..คุณบอกว่าโฮซอกงั้นเหรอ”
“ใช่
ก่อนหน้านั้น เราเจอโฮซอก แล้ววันนี้พอผมกลับมาบ้าน
โฮซอกก็เป็นคนบอกว่าฮยองวอนจะไม่อยู่ที่นี่ ถ้าเราติดต่อโฮซอกได้
เราก็คงเจอฮยองวอน”
“เป็นไปไม่ได้หรอก”
“นี่คุณหมายความว่าไง”
“ผมไม่ได้รู้จักคนชื่อโฮซอกโดยตรงหรอก
ฮยองวอนแค่เคยพูดถึงให้ฟังบ่อยๆ จนกระทั่งเขามาเจอคุณ เขาก็เลิกพูดถึงไป”
“...”
“แต่เราไม่มีทางติดต่อเขาได้
ในเมื่อฮยองวอนเป็นคนบอกผมเอง ว่าโฮซอกได้ตายไปแล้ว”
“ไม่จริง
ก็หมอนั่น..”
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขัดบทสนทนาขึ้น
วอนโฮรีบเดินไปเปิด ไม่มีครั้งไหนที่ไม่คาดหวังว่าจะเป็นฮยองวอนเลย
แต่ก็ต้องผิดหวังทุกครั้ง
“คุณจูฮอน?”
“สวัสดีครับ”
มินฮยอกที่นั่งอยู่ได้ยินเสียงหันไปมอง
ก่อนจะเดินตามวอนโฮมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “สวัสดีครับคุณจูฮอน”
“ไม่นึกว่าคุณอยู่ที่นี่ด้วยนะครับคุณมินฮยอก”
“ผมมาหาฮยองวอน
คุณล่ะ มาหาฮยองวอนเหรอ”
“เปล่าครับ
แต่ผมมาหาคุณวอนโฮ”
วอนโฮมองหน้าตำรวจหนุ่มที่ยิ้มบางๆ
ก่อนจะเชิญให้เข้ามาในบ้าน แม้ปริศนาเรื่องที่อยู่ของฮยองวอนจะไม่กระจ่าง
แต่เหมือนว่าการมาของจูฮอนจะมีอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก
“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม”
“ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ
เพราะเวลาผมไม่มาก ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ผมเคยบอกว่าผมคุ้นหน้าคุณ
และตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่าคุ้นมาจากไหน”
วอนโฮมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
ก่อนที่จูฮอนจะส่งกระดาษขนาดเอสี่ที่มีร่องรอยการพับมาตรงหน้าเขา
และเมื่อคลี่ออกดูก็พบว่าเป็นใบหน้าที่เหมือนเขา แต่ไม่ใช่อย่างแน่นอน
มีหลายคนที่มองว่าวอนโฮกับโฮซอกหน้าเหมือนกันมาก
แต่ตัววอนโฮเองกลับมองว่าไม่เหมือนขนาดนั้น
อย่างน้อยตาของทั้งสองคนก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว
“ใบนี้คือรายชื่อของผู้ต้องหาที่ทางการตำรวจกำลังตามล่าตัวอยู่
ช่วยบอกผมที ว่านี่ไม่ใช่คุณ”
“ผมว่าคุณรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
ไม่งั้นคุณคงไม่เสียเวลามานั่งคุยกับผมอยู่แบบนี้”วอนโฮตอบ
ราวกับว่าตอนนี้ข้างในมันกำลังปะทุเตรียมจะระเบิดออกมาเต็มทีแล้ว
แน่นอนว่าในรูปไม่ใช่วอนโฮ
เพราะงั้นคนเดียวที่หน้าตาแบบนี้ก็มีแค่โฮซอก
และถ้าหากโฮซอกเป็นผู้ต้องหาจริงๆ
แล้วฮยองวอนล่ะ
“นี่คุณจะบอกว่าฮยองวอนอยู่กับหมอนี่เหรอ”มินฮยอกถาม
รู้สึกร้อนใจไม่แพ้กัน
“อะไรนะ
คุณฮยองวอนหายไปเหรอครับ”จูฮอนถาม “คุณบอกว่าหายไปกับใครนะครับ คุณมินฮยอก”
“ฮยองวอนไปกับมัน”วอนโฮตอบ
พยายามควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ให้มันสั่น
ทั้งกลัว
กังวล และโกรธ..
ไอ้เวรนั่น..
“ฮยองวอนไม่ได้จะไปจากผม
แต่ถูกบังคับให้ไป ไอ้สารเลวนั่นจับตัวฮยองวอนไป!!!”
ฉันจะไม่ยกโทษให้แกแน่
ถ้าหากฮยองวอนต้องเป็นอะไรไป
“แค่กๆๆ”
ฮยองวอนสำลักควันที่มาจากบุหรี่
ก่อนจะปรือตาขึ้นช้าๆ พบว่าตัวเองถูกมัดให้นอนอยู่กับพื้นที่ไหนสักแห่ง
ที่ทั้งอับและสกปรก
“ตื่นมาทันเวลาเลยนะมึง”
ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ
สถานที่ที่ไม่คุ้นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่คนที่ยืนยิ้มมุมปากพิงกรอบประตูอยู่นั้น
คือคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างมาก
“พี่โฮ..”
ไม่ใช่สิ..
“คุณเป็นใคร”
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับที่รัก
พี่ก็พี่โฮซอกไง”
“ไม่
ไม่ใช่!! คุณไม่ใช่พี่โฮซอก”
“หึ!!!ก็เออสิวะ!!!!! ไอ้โฮซอกอะไรนั่นกูยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นใครแต่มึงดันบอกว่ากูเป็นมัน
กูก็เออออสวมรอยให้นี่ไง”
“...”
“ต้องขอบใจมึงเหมือนกันนะ
ที่ยืดเวลาให้กูหาทางหนีทีไล่ไอ้ตำรวจเวรที่เอาแต่ตามจองล้างจองผลาญกูไม่หยุดหย่อนได้อีกหน่อย”
ฮยองวอนเม้มปาก
พยายามยันตัวให้ลุกขึ้นมานั่ง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกมัดไว้แน่นมากเกินไป
น้ำตาคลอด้วยความผิดหวังและหวาดกลัว
ถ้าฮยองวอนฉลาดกว่านี้
ก็คงไม่ต้องมามีสภาพย่ำแย่ ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือน
และไม่มีทางเหมือนโฮซอกเลยแม้แต่น้อย พี่โฮซอกไม่มีทางกลับมา
ไม่สิ
ต้องบอกว่าพี่โฮซอกกลับมาแล้วต่างหาก กลับมาเป็น พี่วอนโฮ
แต่คนๆนี้ก็แค่ใครก็ไม่รู้ที่บังเอิญไปหน้าคล้าย
“หึ!!
ไหนๆมึงก็จะตายอยู่แล้ว งั้นกูจะบอกให้เอาบุญแล้วกันนะ
..กูไม่ใช่ไอ้พี่โฮซอกเวรนั่น กูก็แค่คนที่บังเอิญหน้าไปเหมือนมัน ทำตานิด
ทำจมูกอีกหน่อยหน้ากูก็ดันไปเหมือนมันจนแยกแทบไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะ
มึงรู้ไหมว่ากูอึดอัดแค่ไหนที่อยู่กับมึง
มัวแต่พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่กูไม่เข้าใจอยู่ได้ พอกูเออออตาม
มึงก็ดันโง่เชื่อไง”
“...”
“สวรรค์คงเข้าข้างกู
ให้บังเอิญไปโดนรถผัวมึงชนไง ตอนแรกกูก็ตกใจล่ะนะ ที่หน้ามันเหมือนกูขนาดนั้น
แต่ก็อย่างว่า กูมันคนมีโชคไง ถ้าไม่ได้มัน ป่านนี้กูคงโดนจับเข้าคุกไปแล้ว
สมน้ำหน้ามันเหมือนกัน ตอนที่กูบอกว่ามึงไม่อยากอยู่กับมันแล้ว มึงรู้ไหมว่ามันทำหน้าเจ็บปวดขนาดไหน
ปากเก่งกับกูดีนัก มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ เมื่อไหร่ที่กูมีโอกาสกลับมา
รับรองได้ว่ากูไม่ปล่อยมันแน่”
“..ยะ
อย่าทำอะไรพี่วอนโฮนะ!!!”
“จะตายอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอีก”
“แกมันไม่ใช่คน
ต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์ซะอีก”
“ปากดีนักนะมึง”
พลั่ก
ใบหน้าของฮยองวอนหันไปตามแรงเหวี่ยงของหมัดหนักๆที่อัดมาเต็มหน้า
และก่อนที่จะโดนมากกว่านี้ ก็มีคนมาขัดก่อน
“มึงพอก่อนดิ๊!!!!! ยังไม่ถึงเวลาจะซ้อมมันไหมล่ะ มึงไปช่วยกูดูของก่อน
อีกสองชั่วโมงเรือออกแล้วนะเว้ย”
“มึงจำไว้นะ
อย่ามาปากเก่งกับกู”
ฮยองวอนถูกทิ้งให้ลงไปนอนอยู่ที่เดิม
บาดแผลเริ่มออกฤทธิ์ เพราะมันเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ
น้ำตารินไหลลงมาไม่หยุด สะอื้นฮักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แม้แต่นิด
“พี่วอนโฮ..
ช่วยผมด้วย ผมกลัว”
โอ๊ย คุณผู้ช่วยแช หนูอยู่ของหนูดีๆ ก็ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้อีกแล้วเนี่ย โถ..
พี่ๆทั้งหลายต้องรีบมาช่วยนะ มันช่างเป็นการบังเอิญและแผนการที่แยบยลเหลือเกิน
มันเป็นฟิคเน๊อะ เป็นจินตนาการของไรท์ เพราะงั้นอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั้งนะคะ อ่านเอาสนุกๆแก้เครียด(เอ๊ะ หรือเครียดกว่าเดิม)
ตอนหน้า.. ไม่บอกแล้วกันว่ามีไรเกิดขึ้น รออ่านกันเอาเอง แต่ตอนนี้ฟิคก็ดำเนินมาถึงครึ่งเรื่องแล้วล่ะ
แม้ว่าปมนี้จะคลี่คลาย แต่อะไรใหม่ๆก็กำลังจะมาอีก รับรองว่าครบรสค่ะ
หนังสือเปิดให้จองแล้วทั้งสองภาค สนใจสามารถคลิ๊กเข้าไปในแบบฟอร์มจองฟิคได้เลยนะคะ
**กดส่งแค่ครั้งเดียวพอนะคะ สามารถกลับไปแก้ไขได้สำหรับคนมีบัญชีกูเกิ้ล หรือใครที่ไม่มีแต่จะแก้ไข ติดต่อมาทางไรท์ค่ะ เดี๋ยวจัดการให้ ถ้าส่งซ้ำมามันตรวจสอบค่อนข้างยาก บางทีก็มีตกหล่นไปบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ**
ความคิดเห็น