คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Same Time : C H A P T E R 1 5
C H A P T E R 1 5
วอนโฮรู้สึกตัวพร้อมกับอาการแน่นหน้าอกเล็กน้อย
แต่ไม่ได้หนักมากจนถึงขั้นทนไม่ไหว
พอปรับสภาพแสงให้คงที่แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล
มีเข็มน้ำเกลือเจาะอยู่ที่แขน และข้างๆก็คือแม่ของเขาที่ยิ้มกว้างทันทีที่เขาตื่น
“เป็นยังไงบ้าง
แม่เป็นห่วงมากเลยนะวอนโฮ”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”
วอนโฮจำสิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นได้
อาการทรมานจนเหมือนตัวเองกำลังจะตายแบบนั้น
ก็คงมีใครสักคนในกองถ่ายพามาส่งที่โรงพยาบาลแล้วก็โทรบอกแม่ของเขาให้แหละ
“กี่โมงแล้วครับ”
“สี่ทุ่มแล้วลูก”
“..ผมหลับไปนานมากขนาดนี้
คงไม่ได้ไปมื้อเย็นด้วยกันแล้วใช่ไหม”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย
เอาไว้ลูกหายค่อยไปก็ได้ หมอซนบอกว่าตอนที่ลูกถูกส่งตัวมาที่นี่ ไข้ขึ้นสูงมาก
ต้องคอยเช็ดตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อให้ไข้ลด พรุ่งนี้ลูกอาจจะออกจากโรงพยาบาลได้
ถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนขึ้นมา”
“อือ
ผมก็ว่างั้น ไม่อยากอยู่นานๆ ผมไม่เป็นไรแล้ว”วอนโฮตอบ ยิ้มบางๆ “ขอโทษนะครับแม่
ทำงานก็เหนื่อย ยังต้องมาเฝ้าผมอีก”
“ใครว่าล่ะ
คนที่ดูแลลูกตลอดตั้งแต่มาที่นี่ไม่ใช่แม่สักหน่อย แม่เพิ่งมาเอง”
“อ้าว
งั้น..”
“นู่นจ้ะ
สงสัยจะเหนื่อย ก็เลยหลับไป”
วอนโฮมองไปตามสายตาของแม่
หัวใจที่เต้นปกติก็เต้นแรงขึ้นมาเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนดูแลเขามาตลอด
แน่นอนอยู่แล้วว่าคนๆนั้นคือฮยองวอน..
ร่างบางนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาตัวแคบๆ
ในมือยังถือผ้าเช็ดตัวอยู่เลย..
“คนที่มาถึงที่นี่คนแรกก็คือน้องนะ
เขามาดูแลเราไม่ห่างเลย”
“...”
“คราวนี้เลิกเกลียดน้องได้หรือยัง”
“ผมไม่ได้เกลียดสักหน่อย”วอนโฮปฏิเสธแทบจะทันที
“..แต่ความรู้สึกของผมมันไม่ได้มีค่ามากพอขนาดนั้นหรอกแม่ แม่ก็รู้
ฮยองวอนมีโฮซอกแล้วไง เขาไม่ได้ต้องการผมแล้ว”
“...”
“ผมก็แค่ต้องทำ
ต้องอยู่ เหมือนตอนที่ยังไม่มีเขาในชีวิตเท่านั้นเอง”
“ผมก็แค่ต้องทำ
ต้องอยู่ เหมือนตอนที่ยังไม่มีเขาในชีวิตเท่านั้นเอง”
ฮยองวอนนอนไม่หลับอีกเลยหลังจากได้ยินประโยคนี้
แม่ของวอนโฮกลับไปแล้วเพราะคนป่วยยืนยันว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
เหลือก็แต่ฮยองวอนที่ยังแกล้งหลับไม่รู้เรื่องอยู่แบบนี้
ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเจ็บได้มากขนาดนี้
ทั้งที่ไม่ควรรู้สึกเลย
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกความอบอุ่นและนุ่มราวกับปุยนุ่นสัมผัสที่ร่างกาย
จนเผลอลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองก่อนจะพบกับสายตากึ่งดุกึ่งห่วงใยส่งมาให้
“พะ
พี่วอนโฮ”
“ตัวสั่นอย่างกับลูกหมาตกน้ำ”เขาพูดเสียงเรียบ
แล้วเดินกลับไปที่เตียงคนไข้ตามเดิม
ฮยองวอนมองตามเขาสลับกับมองผ้านวมผืนอุ่นที่อยู่บนตัว
กำมันแน่นแล้วตัดสินใจเอามันกลับไปห่มคืนให้เขา
“พี่เป็นคนป่วยนะครับ
ไม่ใช่ผม”
“ก็ฉันไม่หนาว
นายเอาไปเหอะ เห็นแล้วรำคาญตา”
ปากร้ายอีกแล้ว..
แต่ฮยองวอนไม่โกรธ
เพราะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นห่วง
ถึงจะแสดงความเป็นห่วงแบบฮาร์ดคอร์เกินไปหน่อยก็เถอะนะ
“เป็นห่วงก็บอกเป็นห่วงสิครับ”
“...”
“พี่จะพูดร้ายๆใส่ผมทำไม”
“ขอโทษด้วยแล้วกันที่คำพูดฉันมันไม่อ่อนโยนน่าฟังเหมือนของไอ้โฮซอก”
“...”
“...”
“พี่ก็เป็นพี่
จะเปรียบเทียบกับคนอื่นทำไม”
ตลกดีเหมือนกันนะ
ฮยองวอนไม่เคยกล้าพูดถึงโฮซอกว่าเป็นคนอื่นมาก่อน แต่ตอนนี้กลับพูด
มากไปกว่านั้นคือตอนนี้กลับรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหมือนว่าโฮซอกคือคนอื่น
คือใครก็ไม่รู้ที่ฮยองวอนไม่รู้จักมาก่อน
สับสน
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
“ช่างเหอะ
นายเอาผ้าห่มไปห่มซะ ฉันจะนอนแล้ว ง่วง!!”
“แต่พี่..”
“เฮ้อ
น่ารำคาญจัง”
วอนโฮกลอกตาเซ็งๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วถือโอกาสตอนที่ฮยองวอนกำลังจะพูดดึงตัวร่างบางให้ขึ้นมาบนเตียง
ดีที่ให้ให้เอาเข็มน้ำเกลือออกไปแล้วนะ ไม่งั้นคงได้มีเลือดไหลย้อนกันบ้างล่ะ
คนที่จู่ๆก็ถูกดึงให้ขึ้นมานั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียงทำตาโต
อ้าปากพะงาบๆ จนวอนโฮเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะเขกหัวร่างบางไปที
“นอนมันด้วยกันนี่แหละ
จะได้ห่มด้วยกัน เคปะ”
“ตะ
แต่ว่า ..มันโรงพยาบะ..”
“แล้วไง”
“...”
“นอน”พูดกึ่งๆจะสั่งวอนโฮก็ดันให้ฮยองวอนนอนลงไป
แล้วถึงได้นอนตาม เตียงของโรงพยาบาลไม่ได้แคบมากขนาดนั้น
มันก็ขนาดเดียวกันกับที่บ้านนั่นแหละ ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อน “ขอบใจนะ
ที่มาอยู่ดู ทั้งที่ควรจะใช้วันหยุดกับโฮซอกมันมากกว่า แม่ฉันคงใช้นายมากเกินไป
ขอโทษที”
“..ผมไม่ได้มาอยู่ที่นี่เพราะคุณน้านี่ครับ”
“...”
“ผมมาเพราะพี่ป่วย
..ผม ผะ ผมเป็นห่วง ถึงได้มา”
“..ขอบใจ”วอนโฮพูดตัดบทแค่นั้น
หลับตาลงเพราะไม่อยากได้ยินอะไรมากไปกว่านี้
บางทีคำพูดที่เราคิดว่ามันดีต่อใจที่สุด
เราก็ควรหยุดมันไว้แค่นี้แหละ อย่าให้ต้องพูดมากไปกว่านี้เลย
กลัวว่ามันจะมีคำพูดที่ไม่อยากได้ยินตามมา
ฮยองวอนไม่กล้าขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
นอนตัวตรงเพราะกลัวจะไปรบกวนคนป่วย พยายามข่มตาเพื่อจะให้หลับ
และตอนที่กำลังเคลิ้มๆ จู่ๆวอนโฮก็พูดขึ้นมา
“..ฉันฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง”
“ผะ
ผู้หญิงเหรอครับ”
“ใช่
..ทุกคืนเธอเข้ามาในฝันฉันตลอด ฝันแต่เรื่องเดิมๆ
แต่ก่อนจะตื่นขึ้นมาวันนี้ฝันไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“...”ฮยองวอนเงียบ
เพื่อรอฟังในสิ่งที่เขาพูด
วอนโฮขมวดคิ้ว
พลิกตัวนอนตะแคง มองใบหน้าด้านข้างของฮยองวอนก่อนที่คนถูกมองจะพลิกตัวหันมาสบตา
วอนโฮได้แต่มองใบหน้าของฮยองวอนอยู่แบบนั้น
และเหมือนเดิมที่มีภาพของผู้หญิงในฝันคนนั้นซ้อนทับขึ้นมา
เผลอยกมือขึ้นแล้วแนบไปที่แก้มนุ่มแผ่วเบา
“พะ
พี่วอนโฮ”
“นอนเถอะ”
สุดท้ายแล้วก็ตัดสินใจไม่พูดอะไร
ข่มตาหลับทั้งที่มือยังแนบอยู่ที่แก้มของฮยองวอนอยู่แบบนั้น
อยากสัมผัสเอาไว้แบบนี้
เพราะกลัว.. กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนในฝัน
วอนโฮกลัวการต้องพรากจากฮยองวอนมากที่สุด
-HYUNGWON-
ผมตื่นเช้าขึ้นมาก่อนพี่วอนโฮ ก็เลยแอบกลับมาที่บ้านก่อน
ผมไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนเหมือนจะมีบางเรื่องที่ยังคงค้างคา
เหมือนว่าพี่วอนโฮอยากพูดแต่ก็ไม่พูดมันออกมา ผมไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
ได้แต่นอนมองเขาหลับจนตัวเองเผลอผล็อยหลับไปเหมือนกัน
รู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเพราะไม่ว่าจะตอนหลับหรือตื่นก็ดูจะมีอะไรให้คิดอยู่ตลอด
ก็เลยกะว่าวันนี้จะไปหาพี่มินฮยอก
แม้ว่าเขาจะห้ามไม่ให้ผมไปให้รอวันที่เขาออกมาเจอกันดีกว่า แต่ผมก็อยากจะไป
แค่ไปเจอไปคุยกับเขา มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้แล้ว
แม้ว่าผมจะไม่สามารถพูดในสิ่งที่ผมกำลังหนักใจอยู่ตอนนี้ออกไปได้ก็ตามที
ที่บ้านเงียบเป็นปกติ
เพราะว่าทุกคนยกเว้นพี่โฮซอกไม่อยู่ คุณน้าก็คงไปทำงานแล้ว
ผมควรเห็นพี่โฮซอกอยู่ข้างล่าง แต่ก็ไม่เห็น
หรือว่าเขาจะยังไม่ตื่นเพราะมันก็ยังเช้าอยู่
แบบนั้นก็ดี
ผมเองก็ยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาในตอนนี้
เกลียดตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารู้สึกแบบนี้ พี่โฮซอกเปลี่ยนไปมากจนผมกลัว
กลัวว่าผมจะเข้าใจผิด ยิ่งได้อยู่ใกล้
ได้กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกแปลก
“เฮ้อ..”
สุดท้ายเลยได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง
จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมไปหาพี่มินฮยอก
แต่ระหว่างเดินผ่านห้องทำงานของคุณน้า ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่
คุณน้าไม่ได้ออกไปทำงานเหรอ
คิดแบบนั้นผมก็เปลี่ยนทิศแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของคุณน้าแทน
อย่างน้อยก็ควรจะบอกผู้ใหญ่ก่อนว่าตัวเองจะไปไหน มาอาศัยอยู่กับเขาทั้งที
ก็ต้องห้ามทำเขาเป็นห่วง
“คุณน้าครับ”
“..ฮะ
ฮยองวอน”
“พี่โฮซอก?”
กลับกลายเป็นพี่โฮซอกที่อยู่ในห้องนี้
คงมีแค่เขาคนเดียวนี่แหละ เป็นพี่วอนโฮไม่ได้หรอก ก็เขาอยู่ที่โรงพยาบาล
แต่ว่าทำไมพี่โฮซอกถึง.. “พี่มาทำอะไรครับ”
“พี่
..มาหาหนังสืออ่านน่ะ”
“เหรอครับ”
ผมมองเขาอย่างจับผิด
ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่
เพราะในห้องทำงานของคุณน้าไม่ได้มีหนังสือมากมายให้หาอ่าน ชั้นหนังสือมันอยู่อีกห้องต่างหาก
“ผมว่าพี่อย่าเข้ามาในห้องนี้แบบนี้เลยครับ
มันเป็นพื้นที่ส่วนตัว”
“อืม”เขายิ้มแห้งๆ
“ขอโทษทีนะ พี่แค่เหงาเอง ก็ฮยองวอนหายไปไหนมา”
“ขอโทษครับ
ผม..”ผมไม่ได้ตอบเขา เพราะเหลือบไปเห็นสิ่งที่เขากำลังซ่อนมันเอาไว้ซะก่อน
“ฮยองวอน”
“...”
ทำไมเขาถึง..
“อ่า
เห็นแล้วสินะ”
“พี่..
พี่โฮซอก ไม่ใช่ คุณเป็นใคร!!!”
“หึ”
เขาไม่ใช่พี่โฮซอก!!!
อ้าวๆๆๆๆ อะไรแช อะไร แชพูดออกมาก่อน ทำไมเค้าไม่ใช่พี่โฮซอก แช๊!!!!
ติดตามตอนต่อไปค่ะ ตอนหน้าพี่มินฮยอกมาแน่ๆ คราวนี้ชัวร์ ไม่เปลี่ยนแล้ว
รักนะคะ
หนังสือเปิดให้จองแล้วทั้งสองภาค สนใจสามารถคลิ๊กเข้าไปในแบบฟอร์มจองฟิคได้เลยนะคะ
**กดส่งแค่ครั้งเดียวพอนะคะ สามารถกลับไปแก้ไขได้สำหรับคนมีบัญชีกูเกิ้ล หรือใครที่ไม่มีแต่จะแก้ไข ติดต่อมาทางไรท์ค่ะ เดี๋ยวจัดการให้ ถ้าส่งซ้ำมามันตรวจสอบค่อนข้างยาก บางทีก็มีตกหล่นไปบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ**
#ผู้ช่วยแช
ความคิดเห็น