คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Twin Story 'CHANGE' : CHAPTERS 5
Chapters 5
-Hyunwoo
Part-
ผมนั่งอ่านหนังสือที่อ่านค้างไว้เงียบๆ จากที่เคยนั่งอยู่คนเดียว
ตอนนี้ข้างๆก็มีคนมาเติมเต็มตรงที่ว่าง
ผมเหล่มองคนตัวเล็กแล้วก็หันกลับมาสนใจหนังสือตามเดิม
แม้ว่าริมฝีปากจะเผลอยกยิ้มไปแล้ว แม้จะพยายามห้ามมัน
แต่ก็ดีแล้วที่โฮซอกไม่ได้หันมาสนใจ ไม่งั้นเขาคงถามผมอีกนั่นแหละว่าผมยิ้มอะไร
หมอนี่ช่างจ้อจะตาย
“...”
“...”
“..!!!”
ผมรีบหันกลับมาสนใจหนังสือด้วยความตกใจ
เพราะคนที่ผมแอบมอง จู่ๆก็หันมาทางผม
ดึงหูฟังที่เขาเสียบไว้ที่หูออกแล้วเอียงคอลงเล็กน้อย เหมือนลูกแมว
“นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”
ผมไม่ได้ตอบคำถามของเขา
สายตาจับจ้องที่หนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ว่าจะไม่มีตัวอักษรตัวไหนผ่านเข้าไปในสมองผมได้
แต่ผมก็แสร้งทำเป็นว่ากำลังตั้งใจอ่านมันอยู่อย่างนั้น
“...”
“..อืม
โอเค”
ฮะ?
โอเคอะไรของเขา ผมยังไม่ได้ตอบอะไรสักหน่อย
“งั้นฉันไปดีกว่า
ดูเหมือนนายจะไม่อยากอยู่กับฉันเท่าไหร่”โฮซอกพึมพำเบาๆ
ผมได้ยินเสียงขยับตัวเหมือนจะลุก เพราะแบบนั้นผมเลยขยับหนังสือลงจากการเอามาบังหน้า
“..เบื่อๆก็เลยออกมาเดินเล่น”
“อ๋า..”
ผมก็ไม่คิดว่าจะได้ผลหรอกนะ
แต่เพียงแค่ผมตอบคำถามของเขา โฮซอกก็ยอมนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะต่างคนต่างเงียบก็เถอะ
สุดท้ายผมก็ลดหนังสือลงแล้วเอนตัวนอนราบลงไปกับพื้นหญ้า
โดยใช้มือทั้งสองข้างหนุนหัวเอาไว้ โฮซอกหันมามองผมเล็กน้อย
ก่อนที่เขาจะนั่งชันเข่าขึ้นมา
“..นายเกลียดฉันมากเลยเหรอฮยอนอู”
“...”
“ขอโทษนะ
ฉันไมรู้ว่าต้องทำตัวยังไง บางทีฉันอาจจะดูพูดมากจนน่ารำคาญเกินไป
แต่เพราะว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับทุกคน ฉันแค่ไม่รู้วิธีที่จะเข้าหาคนอื่นน่ะ”
“...”
“แม่เคยสอนเอาไว้ว่าอยากเป็นเพื่อนกับใคร
ก็ให้ยิ้มไว้ก่อนน่ะ ..นายคงรำคาญมากเลยใช่ไหมล่ะฮยอนอู”
ผมมองด้านหลังของเขา
ขนาดเห็นแค่หลังยังรู้สึกได้เลยว่าเศร้ามากแค่ไหน ผมดูใจร้ายขึ้นมาทันทีเลยเน๊อะ
“..เปล่าหรอก”
“...”
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย”
“..จะ
จริงเหรอ”
“ฉันเองก็ไม่รู้วิธีเข้าหาคนอื่นเหมือนกัน
ฉันถึงได้แสดงออกมาแบบนั้น”
“...”
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง
หันไปมองสบตากับโฮซอกตรงๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ถ้าเกลียด
ก็คงไม่มาอยู่ตรงนี้ คงไม่ให้นายมานั่งอยู่ข้างๆแบบนี้หรอก”
ริมฝีปากที่ตอนแรกเป็นเส้นตรงและแววตาแสนเศร้าตอนนี้เปลี่ยนไป
โฮซอกยิ้มกว้าง แววตาหม่นหมองดูเป็นกระกายขึ้นมา เขาดึงมือผมไปจับแล้วเขย่าๆแรงๆ
มากไปกว่านั้นยังทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดด้วยการโผเข้ามากอดผมเต็มแรง
“งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะฮยอนอู”
“...”
“ฉันชอบนาย”
“..วะ
ว่าไงนะ”
“ชอบเพื่อนแบบนายที่สุดเลย”
“อ๋อ..”
ผมยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองเก้อๆ
แล้วแงะมือนิ่มๆที่กอดรอบตัวผมออก “มะ ไม่ต้องกอดก็ได้”
“อ้าวเหรอ
โทษที ฉันดีใจเกินไปหน่อย”
“อืม”
แล้วผมก็เอนตัวลงนอน
โดยครั้งนี้หยิบหนังสือเล่มเดิมขึ้นมาปิดหน้าด้วย สักพักก็ได้ยินเสียงขยับตัว
พร้อมกับความรู้สึกว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆก็ทำให้ผมเดาได้ไม่ยากหรอก
โฮซอกก็เอนตัวลงนอนมาเหมือนกัน
อืม..
หน้าร้อนแบบนี้เป็นเพราะอากาศใช่ไหม
หรือเพราะเอาหนังสือมาปิดหน้า
จะเพราะอะไรก็ตาม
หัวใจเต้นแรงนี่เกี่ยวกับการที่หน้าร้อนด้วยหรือเปล่านะ
“กลับบ้านเลยไหม”
“..ไม่รู้สิ”
“งั้นไปเดินเล่นกันก่อนดีกว่าเน๊อะ
เมื่อกี้เผลอหลับไป ยืดเส้นยืดสายหน่อยดีกว่า”
“อืม”
ผมพยักหน้า
แล้วปล่อยให้โฮซอกเดินนำไปข้างหน้าส่วนผมก็เดินตามเขาเงียบๆอยู่ข้างหลัง
ถึงจะเป็นฝาแฝดกันก็จริง แต่ยิ่งมองผมก็ยิ่งเห็นความแตกต่างของโฮซอกและวอนโฮ
ถึงหน้าตาทั้งสองคนจะเหมือนกันแบบไร้ที่ติ
แต่รูปร่าง ท่าทางแตกต่างกันสิ้นเชิง
วอนโฮให้ความรู้สึกว่าเขาเป็นผู้นำ
และเหมือนว่าเขาจะอยากปกป้องใครสักคน มากกว่าให้ใครมาปกป้องตัวเอง
แต่กับโฮซอก..
เขาทำให้ผมรู้สึกอยากปกป้องเขา
รู้สึกอยู่ตลอดเวลา
ถึงปากจะบอกไปว่าผมจะช่วยเขาแค่ครั้งเดียว
แต่มันก็มีเรื่องบังเอิญมาให้ผมต้องคอยช่วยเขาอยู่เรื่อย อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน..
“ฉันไม่อยากเดินเล่นแล้ว
กลับบ้านกันเหอะ”
“อ้าว”
โฮซอกหันกลับมามองผม
เอียงคอใส่ผมอีกครั้ง “ทะ ทำไมล่ะ”
“อย่าถามมาก
บอกว่ากลับก็กลับ”
“..ขอโทษที่ถาม
ฉันแค่แปลกใจน่ะ”
“ช่างเถอะ”
“อย่ารำคาญฉันนะฮยอนอู”
“..ไม่ได้รำคาญ”ผมพูดแล้วดึงข้อมือเขามาจับเอาไว้ก่อนจะพาเดินย้อนกลับไปทางเดิม
เมื่อรถเมล์สายที่มันผ่านบ้านเขามา ผมก็ดันหลังเขาขึ้นไป
“ดะ
เดี๋ยวสิ แล้วนาย..”
“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉันเหมือนที่ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของนาย”ผมพูดแค่นั้น
โฮซอกที่ทำท่าจะกระโดดลงมาจากรถก็หยุดชะงัก
ประตูรถปิด ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเดินกลับเข้าไปในสวนสาธารณะอีกครั้ง
ที่ผมต้องรีบให้เขากลับไป
ก็เพราะไอ้เวรพวกนี้ไง
ไม่รู้หรอกนะว่าโฮซอกจะคิดว่าผมรำคาญเขาหรือเปล่า
แต่ที่ผมทำ ก็เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บตัว เขาสู้พวกมันไม่ไหวหรอก
“ไม่ต้องเสือกตามไป
วอนโฮมันไม่อยากมีเรื่องด้วย”ผมพูดเสียงเรียบ
มองไอ้คยองแทที่ยกตัวเองเป็นหัวโจกคุมโรงเรียนคยองกิลที่มาทำหน้าตากวนตีนใส่
“มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงมาสั่งกู”
“- -“
“ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะกลัวมึง
อย่างน้อยก็กูนี่แหละ”มันพูดแล้วผลักไหล่ผม ก่อนจะเดินผ่านไปพร้อมกับพวกของมัน “กูไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึง
คนที่กูต้องการมีเรื่องด้วยคือไอ้เวรวอนโฮต่างหาก”
ผมมองพวกมันที่เดินไป
กำมือแน่นก่อนจะกดเสียงต่ำ
“นึกว่าเก่ง
ที่แท้ก็กากสินะ”
กึก
ได้ผลที่พวกมันทุกคนหยุดเดินกันหมด
ไอ้คยองแทหันมามองผม ก่อนจะเดินมายืนอยู่ตรงหน้า กระชากคอเสื้อผมไปกำไว้แน่น
“มึงว่าไงนะ”
“กูบอกว่านึกว่าเก่ง
ที่แท้ก็กากกกกก ..สินะ”พูดจบผมก็ปัดมือมันออก จ้องตามันอย่างไม่ยอมแพ้
“แส่ไม่เข้าเรื่องนะมึง
ครั้งที่แล้วกูออมมือให้ แต่ครั้งนี้มึงอย่าหวัง”
“เอาเลย”ผมพูดท้าทาย
หลังจากนั้นผมก็ถูกพวกมันล้อมหน้าล้อมหลังแล้วพาเดินไปยังที่ที่ลับตาคนมากกว่านี้
คงไม่ต้องบอกว่าหลังจากนี้เกิดอะไรขึ้น
ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะสู้พวกมันได้ไหม
แต่ที่รู้แน่ๆคือโฮซอกคงถึงบ้านอย่างปลอดภัยเหมือนทุกวัน
ทุกวันที่ผมต้องคอยสกัดไอ้พวกที่จะเข้าไปหาเรื่องเขาเหมือนอย่างวันนี้
รอบตัวเขามันไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่เขาคิดหรอกนะ
มีคนจ้องจะลอบกัดเขาอยู่ตลอดเวลา และผมก็คือคนที่ตามจัดการไอ้หมาลอบกัดพวกนั้น
ก็ผมบอกแล้วไงล่ะ
โฮซอกน่ะ
ทำให้ผมอยากปกป้องเขา
ไรท์ไม่ลืมสัญญานะ เพราะวันจันทร์ไรท์ไม่ได้อัพ ไรท์ก็เลยมาแถมให้วันศุกร์ 2 ตอนเลยยย
เจอกันอีกทีวันจันทร์เน๊าะ พี่นูคนบว้าาาาา ที่แท้ก็แอบตามปกป้องเขามาตลอด
ไอ้ที่หน้าร้อนๆไม่เกี่ยวกับอากาศ ไม่เกี่ยวกับเอาหนังสือปิดค่ะ เพราะพี่เขินค่ะพี่ เข้าใจไหมคะ เขินน่ะ ><
คอมเม้นท์ สกรีม เร็วๆนี้ไรท์มีของแจกนะเออ.. แอบมากระซิบ ตอนหน้า บุคคลที่ยังไม่ถูกเอ่ยถึงในเรื่องกำลังจะออกมาแล้วล่ะ
มีใครบ้าง.. เดาดู หึๆ
#วอนโฮซอก
ความคิดเห็น