คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Twin Story 'CHOICES' : CHAPTERS 13
Chapters 13
ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ต่อให้จะมีเรื่องกับใครมาเยอะแค่ไหน
ก็ไม่เคยต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงแบบนี้ โชคดีที่ตอนนี้ผ่านพ้นการสอบปลายภาคไปแล้ว
เป็นช่วงปิดเทอม โฮซอกบอกว่าจะไปเยี่ยมแม่ ผมก็เลยชวนฮยองวอนไปด้วย
อย่างน้อยพวกนั้นก็คงไม่ตามเราไปถึงต่างประเทศหรอก
อีกห้าวันเราจะเดินทาง
ระหว่างนี้ผมพยายามไม่ให้ฮยองวอนออกไปไหน
ส่วนโฮซอกตอนนี้ก็ไปอยู่ที่คอนโดของฮยอนอูมัน แบบนี้ก็ดี อย่างน้อยน่าจะปลอดภัยกว่า
บ้านหลังนี้แม่งไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าจะปลอดภัยได้แล้ว อย่างเมื่อวานตอนกลางดึก
จู่ๆก็มีคนมาพังรั้วบ้าน เรียกได้ว่าตอนนี้ผมแม่งกดดันไปหมดทุกอย่าง
จะขยับตัวก็แทบไม่ได้
ห่วงทุกๆคน
และบอกกับใครไม่ได้เลย
ผมไม่อยากให้ใครต้องมากังวล
ถ้ามีสักคนรู้เรื่องนี้ คงไม่พ้นต้องหวาดระแวงไปกับผมด้วยแน่นอน แต่ว่าผมทนไม่ไหวแล้วล่ะ
วันนี้ฮยองวอนบอกว่าจะไปทำธุระ
ผมก็เลยให้ไปกับไอ้จูฮอนแล้วก็ชางกยุน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้ไปคนเดียว
ส่วนตัวผมตรงไปที่บ้านของมินฮยอก เพื่อปรึกษาเรื่องนี้ เพราะถ้าหากจะต้องปรึกษาใคร
มินฮยอกน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงหมดไปกับการนั่งเล่าทุกๆเหตุการณ์ที่ผมเจอมาตั้งแต่วันที่ได้รับไอ้จดหมายเวรนั่น
จนเมื่อเล่าจบ สีหน้ามินฮยอกที่ตอนแรกก็แจ่มใสดีกลับค่อยๆหม่นลงไปเหมือนกัน
ผมบอกแล้วว่าเรื่องนี้มันทำให้คนรู้สึกแย่ได้ง่ายๆ มินฮยอกแม่งยังจิตตกเลย
“เดี๋ยวผมเอาไอ้พวกนี้ไปให้พ่อแล้วกัน
เผื่อเขาจะเอาไปรวบรวมหลักฐาน”
“อืม
เอาไปเหอะ”ผมพูดแล้วดันซองเอกสารไปตรงหน้ามินฮยอก “กูก็ไม่อยากเก็บไว้กับตัวเท่าไหร่
จะเป็นโรคประสาทตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วงนะพี่
พ่อบอกว่าเรื่องมันเริ่มคืบหน้าแล้ว เขาบอกว่านายโนมินโฮคนนี้เนี่ย
เป็นพวกผู้มีอิทธิพลทางแถบกวังจูนู่นแหละ เท่าที่ได้ยิน
ตำรวจแถวนั้นน่ะเขาพยายามจะจับแล้วก็ทลายแก๊งนั่นมาหลายครั้งแล้ว
แต่พวกนั้นมันทำลายหลักฐานกันเร็ว แถมยังมีแบคอัพดีอีก เงินหนาก็งี้แหละ”
“เห๊อะ
เลวชิบหาย”ผมสบถ “เมื่อไหร่แม่งจะตายๆไปสักทีวะ ฮยองวอนจะได้หลุดจากพวกแม่งสักที”
“เหอะน่า
พี่เชื่อพ่อผมเถอะ อีกไม่นานหรอก”
“อืม”ผมพยักหน้า
ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยกมือขึ้นมาถูกหน้าตัวเองแรงๆ
“เอ้อพี่
แต่ว่าพ่อเพิ่งมาบอกผมเมื่อคืน ว่าจะโทรไปเล่าให้พี่ฟังอยู่พอดีเลย”
“อะไร”
“คนที่ขับรถชนตาของกีฮยอนน่ะ
เขาจับตัวได้แล้วนะ”
“งั้นก็สาวไปถึงตัวการใหญ่ได้ดิ”ผมถามอย่างมีความหวัง
ทว่าความหวังถูกทำลายเพราะประโยคต่อมาของมินฮยอก
“จับตัวได้
แต่หมอนั่นกลายเป็นศพไปก่อนจะทันได้สอบปากคำน่ะสิ”
“...”
หดหู่เลยกู
“แต่เท่าที่เขาดูหลักฐานจากกล้อง
จากรูปคดีอ่ะ มันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอน อย่างที่เราคิดกันน่ะถูกต้องแล้ว
เพียงแต่ว่ามันผิดไปนิดหน่อย”
“ตรงไหน”
“คนขับรถคันนั้นน่ะ
ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโนมินโฮ”
“...”
“ตำรวจเขายืนยันหนักแน่นมากเลยนะพี่
สายของพ่อก็บอกว่านายมินโฮก็ตามหาตัวไอ้คนขับรถคันนี้อยู่เหมือนกัน แต่คนที่ฆ่าน่ะ
ไม่แน่ใจว่าเป็นเขาหรือว่าคนจ้างวานตัวจริง”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ผมต้องกุมขมับอีกครั้ง
“นี่จะบอกว่ายังมีอีกพวกงั้นเหรอ”
“ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะ
แต่ใช่ว่ะพี่”
“โอ๊ยยยย
นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันวะมินฮยอก”
“...”
“นี่เราอายุยังไม่ถึงยี่สิบกันเลยด้วยซ้ำ
วัยอย่างเรามันสมควรเหรอวะที่ต้องมาพบเจอความกดดันแบบนี้อ่ะ
มันสมควรต้องมาใช้ชีวิตกันแบบหวาดระแวงขนาดนี้เหรอ วัยเรามันไม่ใช่วัยที่กำลังสนุกกับการใช้ชีวิตหรือไงวะ
เที่ยวกับเพื่อน เล่นเกม ดูหนัง ฟังเพลง เครียดหน่อยก็เรื่องเรียน แล้วนี่มันอะไร”
“พี่
ใจเย็นน่า..”
“กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”
“อ้าว!!
คุณฮยองวอนไปเข้าไปหาคุณวอนโฮก่อนเหรอคะ”
เสียงเอะอะของแม่บ้านทำให้ผมหันไปมองก่อนจะหันมามองมินฮยอก
“เมื่อกี้กูได้ยินชื่อฮยองวอน”
“ก็ใช่”
“เฮ้ย
ไม่ใช่ว่ามาได้ยิน..”
“ผมว่าก็ใช่อีกอ่ะ”
“ชิบหายละ”ผมสบถอีกรอบแล้วรีบวิ่งออกไป
เจอแต่แม่บ้านที่ทำหน้างงๆ “ฮยองวอนล่ะครับ”
“พอป้าบอกว่าหนูกีฮยอนไปหา
ก็รีบวิ่งออกไปเลยค่ะ”
“ว่าไงนะครับ
กีฮยอนไปหาใคร รุ่นพี่ฮยองวอนเหรอ”มินฮยอกถาม
“ใช่ค่ะ
บอกให้ป้ามาบอกคุณมินฮยอก แล้วตัวเองก็รีบออกไป เห็นบอกว่านัดกับคุณฮยองวอนไว้
ไม่อยากให้รอนาน”
“แล้วออกไปกับใครครับ”
“ไปกับคนของคุณพ่อนั่นแหละค่ะ”
ตอนแรกเราก็เกือบจะโล่งใจกันแล้วนะ..
“แต่แปลกนะคะ
เหมือนคุณฮยองวอนจะไม่รู้เรื่องว่านัดกันไว้ ถึงได้รีบวิ่งออกไปแบบนั้น
สงสัยลืมมั้งคะ”พูดจบป้าแม่บ้านก็เดินเลี่ยงพวกเราไป
ผมมองหน้ามินฮยอก
ต่างคนต่างรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่กำลังเกิดขึ้น
ผมเลยเดินปรี่ไปที่หน้าบ้านเพื่อจะออกไปตามฮยองวอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะต่อสายหาเขา
ผมว่าที่รีบร้อนวิ่งออกไปไม่ใช่เพราะมาได้ยินที่ผมพูดแล้วล่ะ
Rttt
ก่อนจะโทรหาฮยองวอนก็มีสายจากฮยอนอูเข้ามาก่อน
ผมเลยกดรับอย่างร้อนใจ “เฮ้ย เดี๋ยวโทรกะ..”
(โฮซอกไปถึงหรือยัง)
“อะไรนะ”
(ฉันติดต่อโฮซอกไม่ได้
โฮซอกบอกว่าจะไปหานาย บอกว่านัดนายไว้ จะไปส่งก็ไม่ยอม ออกไปนานแล้วไม่โทรมาสักที
ถึงแล้วใช่มะ..)
“ฮยอนอู”ผมพูดด้วยเสียงเครียดๆ
รู้สึกว่าหัวร้อนจนเหมือนจะระเบิด “กูว่าไม่ใช่ละ ต้องมีคนคิดจะทำอะไรบ้าๆแน่นอน”
ทั้งกีฮยอน
ทั้งโฮซอกเล่นหายไปพร้อมกัน แถมยังรูปแบบเดียวกันแบบนี้
มันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
-HYUNGWON-
ผมเดินไปตามทางที่ทอดยาว
ก่อนที่สุดท้ายจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูที่อยู่ริมในสุดของโรงแรมหรูที่แม้ทางโรงแรมจะมีมาตรการป้องกันความปลอดภัยมากพออยู่แล้ว
แต่ที่หน้าห้องห้องนี้กลับยังมีการ์ดสองคนที่ยืนเฝ้าประตู
พวกเขามองหน้าผมก่อนจะผายมือเป็นเชิงอนุญาตให้ผมเดินเข้าไปในห้องได้ ราวกับว่าเจ้าของห้องนี้ได้สั่งเอาไว้อยู่แล้ว
กีฮยอนหายไป
บอกว่าจะไปหาผมเพราะผมส่งข้อความหา แต่ผมเปล่า
ผมจะทำแบบนั้นตอนไหนในเมื่อผมไปซื้อของกับจูฮอนและชางกยุน
แยกกับสองคนนั้นผมก็ตั้งใจจะไปหาเขาที่บ้านมินฮยอก เพราะวอนโฮก็อยู่ที่นั่น
ผมไม่สงสัยใครทั้งนั้น นอกจากเขา
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“คุณเอาน้องชายผมไปไว้ที่ไหน”ผมไม่สนน้ำเสียงที่อยากจะยั่วโมโหผมของมินโฮ
แต่ตะคอกถามเขาแทน
มินโฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
เขาสูงกว่าผม ตัวหนากว่าผม ทุกๆอย่างเขาเหนือกว่าผมหมด
เขารู้ดีอยู่แล้วว่าผมไม่มีทางสู้เขาได้ แค่คิดผมก็แพ้แล้วด้วยซ้ำ
“ฉันไม่รู้”
“อย่ามาโกหก”
“ฉันไม่เคยโกหก”
“...”ผมจ้องตาเขา
และสิ่งที่ยืนยันผ่านแววตานั้นทำให้ผมเจ็บปวด
มินโฮไม่รู้
เขาไม่เกี่ยวข้องกับการที่กีฮยอนหายไปจริงๆ
ผมรู้
ผมอยู่กับเขามานาน และจริงที่คนอย่างเขาไม่เคยโกหก ไม่ว่าเขาพูดอะไร
มันคือความจริงทั้งหมด
“จะไปไหน”
“ปล่อย!!!
ผมจะไปตามหากีฮยอน”ผมสะบัดแขนตัวเองออก แต่มันไร้ประโยชน์
แขนผมยังถูกเขากำเอาไว้แน่นจนผมเจ็บ แต่ผมไม่สนใจหรอก ผมดิ้นรนมากกว่าเก่า
จนที่สุดแล้วเขาก็ยอมปล่อยมือเอง
“คิดว่าอย่างนายจะไปตามหาที่ไหนงั้นเหรอ”
“...”
“นายไม่มีวันหาเจอหรอกฮยองวอน
ถึงฉันไม่รู้ว่ากีฮยอนอยู่ที่ไหน แต่ฉันรู้นะว่าใครทำ”
ผมเม้มปากแน่น
น้ำตาขึ้นมารื้นอยู่ที่ขอบตา ก่อนจะหันกลับไปมองเขา มันคงไม่ใช่เรื่องที่ผมจะสามารถทำได้ง่ายๆอย่างที่คิด
แต่ถ้าเป็นมินโฮ เขาทำได้แน่ ใช้เวลาไม่นานด้วยซ้ำ
“คุณต้องการอะไร”
เขาไม่ตอบ
แต่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่มือหนาจะแตะที่แก้มของผมเบาๆ
แววตาดุดันของเขามีแววอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ขอร้องให้ฉันช่วยสิ”
“...”
“ฉันไม่ต้องการอะไรตอบแทนมากหรอก
..แค่กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็พอ
ฉันสัญญาว่าจะไม่บังคับให้นายทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายนายอีกแล้วฮยองวอน”
“...”
“คิดดูให้ดีๆนะ”
ผมเม้มปากแน่น
เบือนหน้าหนีหลบฝ่ามือของเขา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้หยดแหมะลงบนหลังมือ
เป็นห่วงกีฮยอน ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ถ้าหากผมขอให้เขาช่วย กีฮยอนจะปลอดภัย
แต่นั่นหมายความว่าผมไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่อีก ผมอาจจะไม่ได้เห็นหน้าวอนโฮอีกก็ได้
ผมมองไม่เห็นทางเลือกอีกแล้ว
มันมีทางให้ผมเลือกด้วยเหรอ ในเมื่อคำตอบมัน
มินโฮรู้อยู่แก่ใจ
-WONHO-
“แม่งเอ๊ย”
ผมสบถก่อนจะเตะเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรงแล้วทิ้งตัวนั่งลงไปบนโซฟา
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้ว ทุกคนก็อยู่ที่นี่
ทุกคนในที่นี้ผมหมายถึงทั้งโฮซอกและกีฮยอนที่หายไปก็มาอยู่ที่นี่แล้ว
ตอนที่ตามหาโฮซอก
ผมหาไปทั่วทั้งๆที่ไม่มีเบาะแสอะไรเลย
แต่ผ่านไปไม่นานฮยอนอูก็โทรมาบอกว่ามีคนเอาโฮซอกที่หมดสติมาทิ้งไว้หน้าคอนโด
ส่วนกีฮยอนก็เหมือนกัน ผมควรวางใจ แต่ไม่..
ฮยองวอนกลับกลายเป็นคนที่หายไป
ผมติดต่อเขาไม่ได้เลยตั้งแต่ตอนตามหาโฮซอก
ตอนนี้คนของพ่อมินฮยอกกำลังช่วยกันตามหา ผมเองก็เพิ่งได้กลับมาที่บ้าน
หลังจากออกตามหาเขาไปทั่วเมืองร่วมสี่ชั่วโมง
แต่มันไม่มีวี่แววอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“มึง
กูรู้นะว่าถึงกูบอกให้มึงใจเย็น ก็คงทำไม่ได้หรอก”จูฮอนที่ยืนอยู่ตรงมุมเดินเข้ามานั่งลงข้างผมแล้วบีบไหล่ผมเบาๆ
“แต่หงุดหงิดไปเราก็ไม่เจอฮยองวอนนะเว้ย”
“พี่วอนโฮ
คนของพ่อกำลังพยายามกันอย่างเต็มที่นะ เดี๋ยวเราก็เจอ”มินฮยอกช่วยเสริม
“ฮยองวอนเป็นคนเก่งนะ
เขาเอาตัวรอดได้น่า”ฮยอนอูที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมาเช่นกัน
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เอามือนวดขมับตัวเองแรงๆ ตอนนี้มันปวดหนึบไปหมดทั้งร่างกาย
ขาแขนล้าเพราะวิ่งเหมือนคนบ้า หัวก็ปวดเพราะคิดไปต่างๆนานาว่าฮยองวอนจะเป็นยังไงบ้าง
รวมไปถึงหัวใจ
ส่วนที่เจ็บปวดที่สุด..
“โฮซอกกับกีฮยอนตื่นหรือยัง”ผมถามชางกยุนที่เดินลงมาจากข้างบน
ได้รับคำตอบผ่านการส่ายหน้า
“มันดึกมากแล้วอ่ะ
ยังไงวันนี้กูกับชางกยุนกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาแต่เช้า”
“อืม
ขอบใจมากนะมึง ขอบใจนะชางกยุน”
“ไม่เป็นไรครับ
ได้ข่าวเรื่องพี่ฮยองวอนบอกผมด้วยนะครับ”
ผมพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกไป
มินฮยอกก็ลุกขึ้นบ้าง “ถ้างั้นผมว่าผมพากีฮยอนกลับไปด้วยดีกว่า”
“อืม”
ทุกคนพากันทยอยกลับจนเหลือแค่ผมกับฮยอนอูที่นั่งอยู่ข้างล่าง
ฮยอนอูลุกขึ้นยืน แล้วดึงให้ผมลุกด้วย
“นายเองก็พักผ่อนเถอะ
พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปตามหาฮยองวอนต่อ”
“อืม”
“ไม่ต้องคิดมากนะ”
“อืม”ผมพูดแค่นั้น
ยอมเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองแต่โดยดี แม้จะเหนื่อยแค่ไหน
แต่พอทิ้งตัวลงบนที่นอนมันก็ไม่หลับ มองไปรอบๆห้องผมก็เห็นแต่ฮยองวอนทุกที่
จนในที่สุดน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาเบอร์ที่โทรมาเป็นร้อยๆสาย
แต่ผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นแบบเดิม
ผมติดต่อไม่ได้เลย
“นายไปอยู่ที่ไหนนะฮยองวอน”
...
ผมมันแย่เอง
..ที่ดูแลฮยองวอนดีไม่พอ
มีความดราม่าเล็กน้อยถึงปานกลางสำหรับตอนนี้ แต่ตอนหน้า ..ไรท์จัดหนักค่ะ พอดีจะสิ้นเดือน งานมาม่าต้องมาาาา
ความจริงตอนนี้มีพาร์ทมินโฮอีกพอสมควร แต่ไม่ได้เอาลงเว็บ เพราะมันอยู่ในหนังสือนั่นแหละ
ใครรักผู้ชายคนนี้ต้องไม่พลาดอ่านนะเออ ถึงร้ายแต่รักแค่คนเดียวน้าาาา
เหลือเวลาอีก 4 วัน สำหรับคนที่ยังไม่ได้โอนเงินน้าาาาา ใครที่คิดวา่จะเอาหนังสือแน่ๆ แต่ไม่สะดวกโอนเงินสิ้นเดือนนี้
ติดต่อไรท์มาได้เลยนะคะ จะได้สั่งมาเผื่อ ถ้าไม่แจ้งมา สิ้นเดือนไม่โอนไรท์ตัดทิ้งเลยนะ
รักๆนะคะ
#วอนโฮซอก
ความคิดเห็น