คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Twin Story 'CHOICES' : CHAPTERS 2
Chapters 2
ชีวิตประจำวันในแต่ละวันของผมมันก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ไม่ได้มีเหตุการณ์ตื่นเต้น หวือหวาอะไรเหมือนก่อน ยอมรับเลยตั้งแต่มีโฮซอกมาอยู่ด้วยผมก็กลายเป็นคนดีขึ้นกว่าเดิม
คือ ..จะยังไงดีล่ะ ต่อให้ตอนนี้ผมสร้างความแตกต่างระหว่างเราแล้ว
แต่ผมก็ยังกังวลว่าโฮซอกจะโดนลูกหลงไปด้วยอยู่ดี
ผมถึงไม่ค่อยได้ออกไปมีเรื่องอะไรกับใคร
เว้นแต่ว่ามันจะทนไม่ไหวจริงๆนั่นแหละนะ
“วอนโฮ”
“- -“ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์ที่กำลังเล่นเกมอยู่มองโฮซอกที่เสียงอ่อนเสียงหวานมาแต่ไกล
“นี่
สนใจกันหน่อยสิ ได้ยินก็ขานรับหน่อย”
“ไม่ว่าง”
“ดี”พูดแค่นั้น
โฮซอกมันก็ดึงโทรศัพท์ในมือผมไปหน้าตาเฉย แถมยังมาทำลอยหน้าลอยตาใส่อีก
“อะไรของนายวะ”
“คราวนี้ว่างแล้วใช่มะ”
“- -“
“คืองี้
..วันนี้วันเสาร์ใช่ไหมล่ะ
แล้วฉันก็นัดกับเพื่อนว่าจะไปช่วยทำงานกลุ่มที่อาจารย์ให้มา แล้วแบบว่า
ตอนแรกฮยอนอูบอกว่าเขาไม่ว่าง แล้วพอมาวันนี้เขาโทรมาบอกว่าเขาว่างแล้ว
เลยชวนฉันไปดูหนัง ซึ่งแบบ หนังเรื่องนี้ฉันเองก็อยากดูมากกกกกกกกก ก็เลยแบบวะ..”
“เข้าเรื่องเลยไหม”
“แฮะๆ
สมแล้วที่เป็นฝาแฝดกันนนนนน”
“- - ปล่อย”ผมพูดนิ่งๆ
โฮซอกเลยยอมปล่อยมือที่ดึงแก้มผมซะยืด “จะให้ฉันเป็นนายไปทำงานกับเพื่อน หรือ
จะให้ฉันเป็นนายไปดูหนังกับไอ้ฮยอนอูมันดีล่ะ”
“ง่ะ
มันก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
“ให้ไปดูหนังสินะ”
“ไอ้บ้า!!!!!”
ไม่โวยเปล่านะ
แต่โฮซอกแม่งกระโดดตบหัวผมอย่างกับตบลูกบาสเลย เออดี ข่มกันเข้าไป ผมขัดใจนิดหน่อย
เอะอะก็ฟ้องแม่ๆ โอ๊ย บางทีนี่ก็อยากไล่กลับไปอยู่ที่เดิมเหมือนกันนะ
อิสรภาพของผมมันหายไปเพราะโฮซอกเลย ฮึ่ย
“ฉันนัดไว้บ่ายโมง
ออกไปตอนนี้เลยก็ได้”
“เออออออออออ”ผมลากเสียวยาว
เพื่อบ่งบอกว่าผมน่ะไม่ได้เต็มใจแม้แต่นิดเดียว แต่ที่ต้องไปเพราะถูกบังคับ
แต่อย่างโฮซอกอ่ะเหรอจะรู้สึกผิดอะไร ไม่มีทาง
“ไปตามนี้เลยนะ
แล้วก็ช่วยทำงานล่ะ ไม่ใช่ไปนั่งเฉยๆ”
“สั่งเข้าไป
จะสั่งไรอีกมะ”
“ไม่มีแล้วเว้ย”โฮซอกยักไหล่
ทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่ผมเรียกไว้ก่อน
“นี่เดี๋ยวๆๆ”
“อะไร”
“เพื่อนนี่ใคร
ไม่บอกจะรู้ปะ”
“อ๋ออออออ”คราวนี้โฮซอกลากเสียงยาวบ้าง
แถมยิ้มให้ ซึ่งบอกเลยว่ารอยยิ้มแบบนี้นะ ใครจะชอบก็ชอบไป
แต่ผมนี่เห็นมันเป็นรอยยิ้มเคลือบยาพิษชัดๆเลย “นายรู้จักอยู่แล้วแหละ”
“ใครวะ”
“ฮยองวอน”
เพราะรับปากไปแล้วไงว่าจะมา
ต่อให้ผมไม่อยากเห็นหน้ามันขนาดไหนผมก็ต้องมา ด้วยความที่เป็นคนรักษาคำพูดยิ่งชีพ
แล้วดู สิ่งที่ผมได้รับตอบแทนมาคืออะไร
“นี่จะนั่งอยู่แบบนี้ใช่ไหม
ไหนงานมึง”
“...”
“งั้นบอกกูมาก็ได้
ว่ากูต้องทำอะไร จะได้รีบทำรีบกลับบ้าน”
“...”
เงียบ
เฮ้ยสาบานดิว่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมนี่คือคน ไม่ใช่รูปปั้น
ไม่ว่าผมจะพูดอะไรไป มันก็อยู่ท่าเดิม แต่ไม่ยอมตอบโต้อะไรกลับมาสักคำ
นี่ผมพยายามทำตัวไม่มีปัญหาอย่างที่โฮซอกขอแล้วนะ แล้วดูความกวนตีนของมันสิ
“นี่มึงจะไม่ตอบกูใช่ไหมไอ้เวร
กูอดทนได้ไม่มากนักหรอกนะเว้ย”
“...”
“เฮ้ย”ผมโวย
คราวนี้เพิ่มออพชั่นตบโต๊ะไปด้วย คนรอบข้างน่ะหันมามอง ยกเว้นก็แต่ไอ้เวรนี่แหละที่ค่อยๆเหลือบตามามองผม
“นี่มึงจะกวนตีนกูไปถึงไหน”
“..เปล่า”
“เปล่าอะไร
นี่พูดด้วยก็ไม่พูด นั่งกันอยู่อย่างนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้วนะโว้ยยยยย”
“อือ”มันตอบสั้นๆแค่นั้น
ก่อนจะวางหนังสือลงตรงหน้า “ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง”
“เอ้า
ไม่ว่างแล้วมึงนัดกับโฮซอกมันทำไม”
“ถ้าทำกับโฮซอก
คนฉลาดๆด้วยกันทำแป็บเดียวก็น่าจะเสร็จแล้ว”
“- -“
“แต่กับนาย
..ฉันไม่แน่ใจ”
“อ้าว
นี่มึงว่ากูโง่เหรอ”
“อ้าว
แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้..”ผมเค้นเสียงรอดไรฟัน
มือนี่กำกันแน่นไปหมด แต่เถียงไม่ออกไง รู้สึกเหมือนถูกจี้จุด แม่งเอ๊ย.. “เออ
กูโง่ไง”
“หึ”ฮยองวอนมันแค่หัวเราะในลำคอ
ก่อนจะก้มลงไปเขียนๆอะไรบางอย่าง แล้วก็ส่งสมุดเล่มนั้นมาให้ผม “เสิร์ชหาข้อมูลตามนี้แล้วกัน
เดี๋ยวฉันทำส่วนที่เหลือเอง”
ผมรับสมุดมา
ก่อนจะมองอย่างงงๆ เชี่ย ก็เรียนอยู่ปีเดียวกันนี่หว่า มีเรียนเรื่องนี้ด้วยเหรอวะ
อะไรของแม่งวะเนี่ย..
สาบานว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมตั้งใจหาข้อมูลทำงานได้ขนาดนี้
คือแบบ มันไม่อยากแพ้อ่ะ เพราะถ้าผมไม่ทำ แล้วถ้าผมโวยวายว่ามันยากไป
ฮยองวอนมันก็หัวเราะเยาะผมอ่ะดิ ไม่มีทาง ไม่ยอมเว้ย
ปึง!!!!!!
ตอนที่กำลังตั้งใจทำงานกันอยู่นั้น จู่ๆโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่แม่งก็สั่น
แถมเสียงยังดังมาก ดังพอจะให้คนรอบข้างต่างก็รีบเรียกเช็คบิลแล้วลุกหนีกันเป็นแถว
ผมอยู่กับเรื่องพวกนี้มาเยอะนะ ดูจากลักษณะแล้วคือกำลังจะมีเรื่องแน่ๆ
ว่าแต่พวกนี้มันคือใคร
ผมไปมีเรื่องกับมันตอนไหนวะ
“มีอะไร”ผมถามเสียงเข้ม
ลุกขึ้นยืน แต่ก็ถูกกดให้นั่งลง ผมเลยปัดมือไอ้เวรนี่ออก “อะไรของมึง”
“อย่าปากดีนักเลยมึงน่ะ”คนที่กดไหล่ผมพูด
หัวเราะเบาๆ
มากัน
5 คนแต่บอกไว้ก่อนว่าผมไม่กลัวหรอก
10 คนผมก็เคยเจอมาแล้ว แม้จะสะบักสะบอมเล็กน้อยก็เถอะ
“หนีมาไกลขนาดนี้
มึงนึกว่ามึงหนีพ้นเหรอวะ”
“อะไรของพวกมึง
ใครหนี”
“มึงหุบปากไปเลย
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง”
ผมมองอย่างงงๆหลังจากถูกชี้หน้าแล้วบอกว่าไม่เกี่ยวกับผม
ก่อนที่จะเข้าใจได้ในทันที เมื่อไอ้คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจก
ก้มหน้าลงจนอยู่ระดับกับฮยองวอน
“ตลกชิบหาย
อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวทำไมวะ แชฮยองวอน”
“...”
สรุปก็คือไอ้เวรพวกนี้ไม่ได้มีเรื่องกับผม
แต่มีกับฮยองวอนสินะ
ผมมองอย่างขัดใจ
ทีกับผมล่ะเถียงเอาๆ กวนตีนอยู่ได้ ทีมาตอนนี้ทำไมเงียบวะ
แล้วปล่อยให้โดนบีบหน้าแบบนั้นได้ไง ไหนไอ้จูฮอนบอกมันสู้เก่งไง
“ไงล่ะเด็กน้อย
ใช้เวลาแค่แป็บเดียวกูก็ตามหามึงเจอแล้วนะ”
“...”
“คราวนี้จะหนีไปไหนต่อดี
ต่างประเทศเลยไหม อ๋อใช่.. มึงไม่มีปัญญา ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
นี่ขนาดไม่ใช่ผมโดน
แต่เห็นแล้วผมยังโคตรของขึ้นเลย กลับกันฮยองวอนมันกลับนิ่ง
ไม่ตอบโต้อะไรเลยสักอย่าง แม้จะโดนตบที่แก้มแรงขึ้นเรื่อยๆ
จนเห็นเป็นรอยแดงอย่างชัดเจนขนาดนั้น
“ไปคุยกันหน่อยเป็นไง”
“เฮ้ย
จะทำอะไรวะ”
คราวนี้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป
เลยต้องลุกขึ้นยืน
เมื่อไอ้หัวโจกมันกระชากคอเสื้อฮยองวอนแล้วดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนตาม
“ถ้าไม่อยากเดือดร้อน
อย่าเสือกจะดีกว่า”
“ถุย
คิดว่ากูกลัวเหรอวะ”ผมพูดกลับไปอย่างท้าทาย ผมไม่กลัวหรอก ไม่แม้แต่นิดเดียว
ถึงผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าฮยองวอนมันก็เถอะ
แต่ผมกับมันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันขนาดที่ว่าผมเห็นมันกำลังเดือดร้อนแล้วผมจะยิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
“วอนโฮ..”
“...”ผมมองฮยองวอนที่เรียกผม
มันยกยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะยักไหล่ “นายนั่งทำงานไปเหอะ เดี๋ยวฉันมา”
แล้วฮยองวอนมันก็ถูกลากคอไป
โดยที่ผมไม่ได้ตาม ไอ้รอยยิ้มที่เหมือนว่าเรื่องที่กำลังเจอมันเป็นเรื่องเล็กน้อย
และไม่ต้องการให้ผมไปยุ่งนั่นน่ะ เหมือนรอยยิ้มที่แช่แข็งผมเอาไว้
เออ!!! ก็ดี
ไม่อยากให้ยุ่ง ก็ไม่ยุ่งแม่งก็ได้
ผมหงุดหงิดว่ะ
ผมนั่งอยู่ที่เดิม
พยายามดึงสมาธิกลับมาทำงาน แต่มันก็ทำไม่ได้
สุดท้ายเลยต้องวางปากกาแล้วก็เคาะนิ้วลงโต๊ะอยู่อย่างร้อนใจ
ซึ่งมันไม่ถึงสิบนาทีหรอก ผมก็เห็นร่างผอมบางของฮยองวอนมันเดินกลับมา
“- -“
“...”
มันสวมฮู้ดไว้
แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เห็นหรอกนะ หน้ามันเยินขนาดนั้น
“โทษทีนะ..
บอกโฮซอกด้วย เดี๋ยวฉันเอางานไปทำต่อเอง”มันพูดแค่นั้นแล้วก็รวบๆเก็บของใส่กระเป๋า
เดินไปที่เคาน์เตอร์เอาเงินวางไว้แล้วก็เดินออกจากร้านไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผมด้วยซ้ำ
เห็นแบบนั้นผมเลยรีบเก็บของของตัวเองบ้าง
เดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วเอาเงินของผมจ่าย แล้วเอาเงินฮยองวอนมันกลับมา
ก่อนจะรีบวิ่งตามมันไปซึ่งมันก็ยังไปได้ไม่ไกลนักหรอก
“เดี๋ยว”
“...”
“ไอ้พวกนั้นมันเป็นใคร”
“...”
“ถามว่าพวกมันเป็นใคร
แล้วมีเรื่องอะไรกัน ทำไมถึง..”
“ขอโทษนะ
แต่ฉันว่านายอย่ายุ่งดีกว่า”
“...”
“ถึงแม้ตอนแรกฉันจะตั้งใจมาหานายเพื่ออยากให้นายช่วยก็เถอะ”
“หมายความว่าไง”
“เปล่า”มันพูด
แล้วหันมามองผม ใบหน้าภายใต้ฮู้ดที่ปิดบังมีแต่รอยแผลรอยช้ำเต็มไปหมด “เดี๋ยวฉันจะส่งงานไปให้โฮซอกเอง
หลังจากนี้คงไม่ได้เจอกันแล้ว”
“ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่ะ”ผมพูดอย่างมีน้ำโห
คือก็หงุดหงิดมากพอแล้วไง พอมันไม่ยอมพูด ไม่ยอมอธิบายอะไรผมก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมอีก
“พูดให้มันเคลียร์ๆดิแม่ง”
“...”
“ไม่พูดงั้นกูก็ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นแหละ”ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนมันเอาไว้
“เอาดิ๊ ไม่พูดกูก็จะจับไว้แบบนี้แหละ”
“หึๆ”มันหัวเราะ
แล้วยักไหล่ “..นายเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลย”
“- -“
“ถึงจะไม่ชอบหน้าฉัน
แต่พอเห็นฉันเดือดร้อนก็อยากช่วย”
“..กูไม่ได้อยากช่วยสักหน่อย
กูแค่เสือก”
“หึๆ”
“หัวเราะเชี่ยไร”
“เรื่องนี้มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ฉันไม่อยากดึงใครเข้ามาเดือดร้อนไปด้วย”
“...”
“นายไม่ต้องยุ่งนั่นแหละดีแล้ว
..ฉันก็แค่ต้องหนีอีกครั้ง แค่นั้นเอง”
“หนี?”
“ไปนะ”ฮยองวอนพูดแล้วดึงมือผมออก
ซึ่งผมก็ยังไม่ยอมแพ้
เดินไปดังหน้ามันไว้ จ้องหน้ามันอย่างคาดคั้น
“ไม่ต้องหนีไปไหนทั้งนั้นแหละ”
“...”
“ถ้าเริ่มหนีครั้งที่หนึ่ง
มึงก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต”
“...”
“มีอะไรที่กูช่วยได้ก็บอก..
ยังไงซะมึงก็เป็นเพื่อน”
“..เพื่อน”
“กะ
กูหมายถึงเพื่อนโฮซอกไง”
โอ๊ยยยยยยย ปริศนาของชายผู้มาพร้อมปริศนา ตอนนี้ก็ยังคงไม่เคลียร์
สำหรับใครที่ยังไม่ได้สั่งจองฟิค ต้องเข้าไปสั่งนะคะ รับรองว่ามันจุใจจริงๆนะเออ
ได้ครบทุกรสแน่นอน คลิ๊กเลยค่า
อัพเดทหน้าปกค่าาา
#วอนโฮซอก
ความคิดเห็น