คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF HYUNGWON x MINHYUK : My Love Is Gone 1
INTRO
ร่างบางวิ่งฝ่าสายฝนเข้าไปภายในโรงเรียนมัธยมมีชื่อแห่งหนึ่ง เมื่อปลายเท้าแตะที่เขตของโรงเรียน สายตานับสิบคู่ของเด็กนักเรียนที่ยังไม่กลับบ้านก็มองตรงมาที่เขาอย่างพร้อมเพรียง ไหล่บอบบางหดลงไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ค่อยๆยืดอกออกแล้วปลอบใจตัวเอง
อย่าไปแคร์สายตาของใครทั้งนั้น
มีเรื่องสำคัญกว่ากำลังรอเขาอยู่ตรงนั้น สำคัญกว่าการต้องมากังวลว่าใครจะมองยังไง
ลีมินฮยอก หนุ่มวัยมหาลัยยืนนิ่งอยู่หน้าห้องปกครอง สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจผลักประตูเข้าไป
แอร์เย็นยะเยือกทำให้กายสั่นเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น มินฮยอกไม่สน แต่เลือกที่จะเดินไปตรงไปด้านในสุดของห้องแล้วค้อมหัวให้กับอาจารย์ฝ่ายปกครองที่เจอกันค่อนข้างบ่อยด้วยความเกรงใจ
“ขอโทษที่มาช้าครับ พอดีผมติดฝน”
“ช่วยมาเซ็นรับทราบ แล้วก็พากลับไปได้เลยครับ ผมมีธุระต้องกลับไปทำต่อ”
“ครับ”
หลังจากจัดการเซ็นเอกสารเพื่อเป็นการรับทราบแล้ว อาจารย์ฝ่ายปกครองก็รีบเก็บของแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่คิดจะอธิบายอะไรเลยด้วย ซึ่งมินฮยอกไม่แปลกใจ และไม่ต้องการฟังคำอธิบายจากคนอื่น
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนกลายเป็นเหมือนความเคยชิน
“เฮ้อ”เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเดินไปอีกมุมของห้อง มองร่างสูงกว่าที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาแคบๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดเบาๆ “ตื่นได้แล้ว ฮยองวอน”
แชฮยองวอน งัวเงียขึ้นมาหลังจากถูกเขย่าตัว เมื่อเห็นคนตรงหน้าริมฝีปากอิ่มก็คลี่ยิ้มด้วยความดีใจ
“มาแล้วเหรอ”
“อือ”
“กลับบ้านได้แล้วใช่ไหม”
“อือ”
มินฮยอกพยักหน้าแค่นั้น ก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อออกจากห้อง ทว่ากลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ด้วยมือที่หนากว่า ก่อนที่มือคู่นั้นจะทาบลงเบาๆที่แก้มทั้งสองข้างของเขา
“ตากฝนมา?”
“อือ”
“หนาวแย่”พูดจบฮยองวอนก็ถอดเสื้อสูทนักเรียนของตัวเองออกแล้วคลุมที่ร่างบาง
มินฮยอกน่ะตัวเล็กกว่าเขา พอใส่เสื้อผ้าที่มันใหญ่กว่าตัวเลยทำให้เหมือนเด็ก
น่ารักเสมอในสายตาของฮยองวอน
“ดีจัง ฝนหยุดพอดีเลย อยากรีบกลับไปนอนแล้วอ่ะ วันนี้เหนื่อยมากกกกกกกกกกก”
“...”
“ทำข้าวผัดกิมจิให้กินหน่อยนะ เมื่อวานพี่ทำแล้วพี่ก็แย่งผมกินหมดเลย วันนี้ทำเยอะๆเลยนะ เราจะได้ไม่ต้องแย่งกันกิน”
“...”
“แวะซื้อโค้กก่อนดีกว่า มันเหลือนิดเดียวแล้ว”
“...”
“แล้วอะไรอีกนะ เมื่อวานนี้พี่บ่นว่าอยากกินขนมนี่นา งั้นเราไปซื้อกันเยอะๆเลยดีปะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันหยุด ขี้เกียจออกจากห้องอ่ะ เช่าหนังไปดูกันด้วยดีกว่า แล้วก็..”
“ทำไมถึงมีเรื่องอีกแล้ว”
คำพูดเจื้อยแจ้วของฮยองวอนถูกหยุดด้วยคำถามสั้นๆจากมินฮยอก
คนถูกถามยิ้มเผล่แล้วส่ายหน้า “ก็เป็นเรื่องปกตินี่นา”
“...”
“มันมาหาเรื่องผม ช่วยไม่ได้ มากวนตีนใส่เองทำไม”
“ทำไมไม่รู้จักอดทนบ้าง”
“ก็ผม..”
“นายโตแล้วนะฮยองวอน นายไม่ใช่เด็กที่อยากจะทำอะไรก็ทำโดยที่ไม่คิดก่อน นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่พี่ต้องมาที่โรงเรียนเพื่อเซ็นรับทราบว่านายมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน”
“...”
“หัดมีความอดทนซะบ้างสิ”
“แล้วพี่จะให้ผมอดทนยังไงไหว”
“ก็แค่อดทน ไม่ว่าใครจะมายั่วโมโห นายก็แค่อดทน แล้วมันก็จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่นายกลับไม่มีความอดทน ทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต”
“ถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผม ผมจะไม่สนใจ แต่เพราะเรื่องที่มันพูดเป็นเรื่องของพี่ไง ผมทนไม่ไหวหรอกนะเว้ย!!!!”
“...”
“ปากหมาๆแบบนั้น โดนสั่งสอนไปมันก็ถูกแล้ว”
“ไม่ต้องสนใจ”
“อะไรนะ”ฮยองวอนมองคนตรงหน้าที่พูดแบบนั้นออกมา “พี่บอกไม่ให้ผมสนใจเหรอ ทั้งๆที่พวกมันเอาเรื่องของพี่มาพูด พี่ก็ไม่ให้ผมสนงั้นเหรอ”
“นายก็แค่ไม่ต้องสนใจ ใครเขาอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยเขาไปสิ”
“แต่พวกมันพูดถึงพี่แบบนั้น ผมปล่อยมันไปไม่ได้หรอก”
“ต้องได้สิฮยองวอน”มินฮยอกพูด เงยมองคนตรงหน้า ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ “นายต้องอดทน ไม่ต้องไปสนใจอะไรทั้งนั้น ในเมื่อทุกอย่างมันคือความจริง”
“...”
“พวกเขาพูดความจริงทั้งนั้น พี่กลับไปแก้ไขมันไม่ได้ ให้มันเป็นตราบาปของพี่ ไม่ต้องสนใจ ฮึก ไม่ต้อง”
ฮยองวอนกลอกตามองข้างบนเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของคนรัก ก่อนที่สุดท้ายจะดึงร่างบางเข้ามากอด ลูบผมสีบลอนด์ที่เขาชอบเบาๆ
“อย่าร้องไห้”
มินฮยอกขยุ้มชายเสื้อฮยองวอนไว้แน่น สะอื้นฮักอยู่ในอ้อมแขนของเขา
นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนเอาเรื่องของมินฮยอกมาพูด ไม่ใช่ครั้งแรกที่มินฮยอกถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาเหยียดหยาม มองเหมือนว่าเขาเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน
บางสายตามองมาด้วยความสมเพช
บางสายตามองมาด้วยความเกลียดชัง
และบางสายตามองมาด้วยความใคร่..
สายตาที่มินฮยอกเกลียดมากที่สุด
“ผมไม่สนว่าพี่จะผ่านเรื่องอะไรมา ผมรักพี่ ผมจะอยู่กับพี่ สำหรับผม พี่คือคนที่บริสุทธิ์ที่สุดทั้งกายและใจ พี่ดีที่สุดในชีวิตของผมแล้ว”ฮยองวอนพูด บรรจงจูบลงไปเบาๆบนเรือนผมนุ่มที่ชื้นด้วยน้ำฝนนิดหน่อย
มินฮยอกสงบลงอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของฮยองวอน
“ขอบคุณนะฮยองวอน”
มินฮยอกจะไม่สนใจคนอื่น จะไม่สนกับอะไรทั้งนั้น อย่างเดียวที่มินฮยอกจะสนใจ
ก็คือฮยองวอน แค่ฮยองวอนคนเดียวเท่านั้น
ร่างบางยืนหั่นผักที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานเป็นชิ้นเล็กๆ
หลังจากหั่นเสร็จมือเรียวเล็กก็กวาดทุกอย่างลงในหม้อที่ต้มน้ำซุปรอไว้จนเดือดมากแล้ว
ใช้เวลาเคี่ยวๆสักพักก็ได้ซุปกิมจิตามที่ต้องการออกมา
มินฮยอกไม่ใช่คนทำอาหารเก่ง
ทำได้บางอย่าง และอร่อยเป็นบางอย่าง
แต่ฮยองวอนกลับชอบคะยั้นคะยอให้เขาเป็นคนทำอาหาร และกลับบอกว่ามันอร่อยทุกอย่าง
และกินอาหารที่มินฮยอกเป็นคนทำมากกว่าเวลาออกไปกินข้างนอก ดังนั้น
มินฮยอกก็เลยต้องทำอาหารทุกๆวันเรื่อยมา
“ฮยองวะ
อ๊ะ”
มินฮยอกสะดุ้งเบาๆเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปจนแผ่นหลังอยู่แนบสนิทกับแผงอกหนา
“ผมตื่นแล้ว
กลิ่นซุปลอยไปเตะจมูกซะตื่นเลยเนี่ย”
“นี่
ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้า จะได้ออกมากินข้าวดีๆ”มินฮยอกพูดเสียงอ่อน
ตีมือหนาที่ไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระง่ายๆ “เร็วๆสิ”
“ผมทำเรียบร้อยแล้วน่า”ฮยองวอนพูด
หมุนตัวมินฮยอกให้หันมามองกัน
ก่อนจะใช้สองมือประคองใบหน้าขาวแล้วก้มลงไปประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากชมพู
จุ๊บ
“นะ
นี่!!!”มินฮยอกโวย
ตีแขนล่ำรัวๆ “เดี๋ยวเถอะนะ”
“กลัวพี่ไม่เชื่อว่าผมล้างหน้าแปรงฟันแล้ว
ก็เลยพิสูจน์ให้เห็นเลยไง”คนถูกตีพูดหน้าทะเล้น
ก่อนจะก้มลงไปใกล้ใบหน้าน่ารักที่กำลังแดงแจ๋อีกครั้ง “หอมไหมครับ”
“ปะ
ไปเลย เล่นอะไรไม่รู้แต่เช้า”
“ตอบก่อนสิ
หอมไหม”
“..อะ
อือ”มินฮยอกพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถูกดึงเข้าไปจูบอีกครั้ง แต่คราวนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม
นานกว่าเดิมจนแทบจะขาดอากาศหายใจ
ฮยองวอนที่เห็นท่าทางของคนตัวเล็ก
จำใจต้องละริมฝีปากออกมาช้าๆแม้จะไม่อยากเลยแม้แต่นิดเดียว
พี่มินฮยอกยังจูบไม่เก่งเลย
สงสัยต้องสอนบ่อยๆแล้วล่ะ
“โอ้วววววว น่ากินจัง”
มินฮยอกมองร่างสูงที่ถือถ้วยซุปกิมจิเดินไปที่โต๊ะ
แอบหันไปจับริมฝีปากตัวเองเบาๆ รู้สึกว่าหน้าร้อนจัดอย่างกับว่ามันจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
ใช้เวลารวบรวมสติอยู่สักพัก
มินฮยอกก็ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ในที่ของมัน
ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามฮยองวอนที่ จับแก้มตัวเองเบาๆแก้เขิน
“มันหายแดงแล้วน่า”
“หืม
อะไรเหรอ”
“หน้าพี่น่ะ
หายแดงแล้ว ก็เล่นยืนทำใจอยู่ตรงนาน”
สาบานเถอะว่ามันหายไปแล้ว
และมันก็กลับมาแดงอีกแล้วเนี่ย
เบื่อคนรู้ทันจริงๆ
“จะออกไปไหนหรือเปล่า
ทำไมแต่งตัวแบบนั้นอ่ะ”ฮยองวอนถามทั้งที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
หลังมองมินฮยอกเต็มๆตา
วันนี้เป็นวันหยุด
ตามปกติมินฮยอกก็จะใส่เสื้อผ้าสบายๆอย่างเช่นเสื้อยืด กางเกงขาสั้น
แต่วันนี้กลับแต่งตัวดูค่อนข้างจะเป็นทางการเกินกว่าจะให้คิดว่าเป็นการแต่งตัวอยู่บ้าน
“ไปทำงาน”
“งานอะไร”
ทันทีที่ได้ยินคำตอบ
มือหนาก็วางช้อนลงบนจาน จ้องหน้าอีกคนด้วยสายตาไม่พอใจ
แต่มินฮยอกยังไม่รู้ว่าถูกมองแบบนั้น
“ก็ไปช่วยเขาจัดงาน..”เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาเรียบๆของอีกฝ่าย
เสียงของมินฮยอกก็หายไปกลับกลายเป็นแค่ปากพะงาบๆอยู่เท่านั้น
“ทำไมต้องไป”
“ก็พี่ต้องจ่ายค่าเทอม”
“แล้วไง”
“ก็ต้องไปทำงานไงฮยองวอน
เงินไม่มีก็ต้องทำงานแลกเงิน เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ”ฮยองวอนพูด
วางช้อนที่ถือเอาไว้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “จะต้องออกไปทำงานให้เหนื่อยทำไมวะพี่
เงินเราก็มีตั้งเยอะแยะ เอาไปจ่ายสิค่าเทอมน่ะ”
“นั่นมันเงินที่พ่อแม่นายเขาให้นายนะฮยองวอน”
“ก็ใช่ไง
มันเป็นเงินผม แล้วผมก็ให้พี่ใช้ อย่าลืมดิว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน
เงินผมก็เหมือนเงินพี่นั่นแหละ”
“ไม่เหมือน”มินฮยอกรีบแย้ง
และเริ่มใช้น้ำเสียงจริงจังมากขึ้น
“นายอยากให้พ่อแม่นายเกลียดพี่แบบนี้ต่อไปหรือไง
อยากให้พวกเขาต้องคอยพูดกับนายทุกวันๆว่าให้เลิกกับพี่ซะเหรอ พี่น่ะ..
เพราะอยากให้พ่อแม่นายยอมรับพี่ พี่ถึงต้องทำงาน เพื่อให้พวกท่านเห็นว่าพี่รักนาย
ไม่ได้รักเงินของนาย”
ฮยองวอนถึงกับเงียบเมื่อเจอเหตุผลที่มินฮยอกยกมาอ้าง
ทุกอย่างที่มินฮยอกพูดคือความจริง
ครอบครัวของเขาไม่ยินดีต้อนรับมินฮยอก เรียกได้ว่าเกลียดเลยด้วยซ้ำ
แต่เพราะฮยองวอนคือลูกคนเดียว และถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก และเขารักมินฮยอกมากกว่าอะไรทั้งหมด
ทำให้ทั้งสองคนยังคงคบกันอยู่เหมือนทุกวันนี้
เพราะฮยองวอนแตกต่าง
ฮยองวอนไม่ได้มองอดีตของมินฮยอก ไม่ว่าคนๆนี้จะเคยพบเจอกับอะไรมา แต่ยังไง
คนๆนี้ก็คือคนที่ฮยองวอนเลือกแล้วว่าจะรัก รักคนเดียว และรักตลอดไป
“..แล้วจะกลับกี่โมง”
ได้ยินแบบนั้น
ริมฝีปากคว่ำของมินฮยอกก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง
ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วไปกอดคอร่างสูงเอาไว้ “เสร็จงานแล้วจะรีบกลับ
ไม่เกินสามทุ่ม”
“เดี๋ยวผมไปรับ”
“เฮ้ย
ไม่ต้องหรอก”
“ก็บอกว่าจะไปรับไง”
“..งั้นก็ได้”สุดท้ายมินฮยอกก็ต้องยอม
เพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรอีก ร่างบางผละออก
ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว
ใช้เวลาแค่ไม่ถึงห้านาทีก็ลุกไปหยิบกระเป๋า “พี่ต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวสาย”
“...”
“ไป..นะ”
“อือ”ฮยองวอนพยักหน้าเนือยๆ
มองคนรักที่เดินออกไป เมื่ออยู่คนเดียวก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เฮ้อ..”
ฮยองวอนกับมินฮยอกคบกันมาเกือบ
3 ปีแล้ว
ตั้งแต่ตอนที่ฮยองวอนเข้าเรียนไฮสคูล
แล้วมีโอกาสได้เจอผู้ชายยิ้มเก่งคนหนึ่งที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับโรงเรียน
หลังจากวันที่ได้เจอ ทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนฮยองวอนก็จะไปนั่งอยู่ที่ร้าน
นั่งอยู่นานจนร้านปิด เป็นแบบนี้ทุกวันจนได้รู้จักกัน
รู้ว่าคนๆนี้คือลีมินฮยอก..
จากคนรู้จัก เริ่มกลายเป็นคนสนิท และแปรเปลี่ยนมาเป็นคนพิเศษในที่สุด
แต่แล้ววันหนึ่ง ก็มีสถานการณ์ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับมินฮยอก และแน่นอน
มันเจ็บปวดมาถึงฮยองวอนด้วย
คลิปวิดีโอหลุดของมินฮยอก
ไม่รู้ที่มา
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยมันออกมา
รู้แค่ว่าคลิปนั้นสร้างบาดแผลขนาดใหญ่ให้กับผู้ชายยิ้มเก่งคนนี้
และฮยองวอนใช้เวลานานมากกว่าจะได้กลับมาเห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกครั้ง
มินฮยอกถูกมองด้วยสายตารังเกียจ และฮยองวอนอยากจะเข้าไปควักลูกตาพวกนั้นออกมาขยี้ให้หมด มีหลายคนที่บอกว่าฮยองวอนบ้าที่เลือกคนๆนี้มาอยู่ในชีวิต
แต่เพราะว่าเป็นมินฮยอก
เป็นคนที่เขารักตั้งแต่แรกเห็น
เป็นคนที่ทำให้เขามีความสุขแบบที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน
เป็นคนที่เติมเต็มชีวิตว่างเปล่าของเขา
และเป็นคนที่ทำให้เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
ฮยองวอนไม่สนใจสิ่งที่ใครมองว่าแย่ เพราะอดีตก็คืออดีต
ส่วนอนาคตของมินฮยอก
เขาจะทำให้มีแต่สิ่งดีๆ
และอยู่เคียงข้างมินฮยอกตลอดไป
นั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจว่าจะทำมันหลังจากนี้
สวัสดีค่าาาาาาา ฟิคเรื่องนี้ น่าจะคุ้นๆเนื้อหากันอยู่พอสมควรเลยเน๊อะ เพราะมันมาจากเรื่องที่ไรท์เปิดเอาไว้
แต่ขออนุญาตย้ายที่ มาลงที่นี่แทนนะคะ เพราะจากการร่างไว้ น่าจะไม่เกิน 3 ตอนจบ
ยังไงใครอ่านไปแล้วก็มาอ่านทวนอีกรอบก็ได้เน๊อะ ส่วนจะมอบกำลังใจด้วยเม้นท์ให้ไรท์ไหม อันนี้แล้วแต่เลยค่า
เจอกันตอนหน้านะคะ รักๆ
ความคิดเห็น