คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Another Time : C H A P T E R S 2 6
Chapters 26
“ย๊า มันหนาวขนาดนั้นเชียวเหรอ แค่ 20 องศาเองนะ”
ฮยองวอนหันไปมองกีฮยอนที่เดินมาตีไหล่เขา
ก่อนจะพยักหน้า “ก็ใช่อ่ะดิ หนาวจะตาย นายไม่หนาวหรือไง”
“มันหนาวตรงไหนเนี่ย”กีฮยอนพึมพำแล้วเดินผ่านไป
ฮยองวอนมองตามก่อนจะก้มหน้าฟุบลงกับต้นแขนแล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว
ความจริงมันก็ไม่ได้หนาวขนาดนั้นหรอก
เสื้อคอเต่าสีดำตัวนี้มันหนาจนบางทีอยากจะถอดทิ้งด้วยซ้ำ
แต่ที่ต้องใส่ก็เพราะไม่อยากให้ใครเห็นนี่นา
วอนโฮน่ะพูดไม่รู้ฟัง
บอกแล้วว่าต้องมาทำงาน ก็ยังจะรั้นทำอยู่ได้ แถมไม่ใช่แค่รอยสองรอย
แต่มองไปตรงไหนก็เจอ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเขาคือคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้
ให้ตายเถอะ นึกแล้วก็เขินจนหน้าร้อนอีกแล้วเนี่ย
“คุณฮยองวอนครับ”
ฮยองวอนเงยหน้าขึ้นหลังได้ยินเสียงเรียก
“คุณจูฮอน”
“ผมมาพบคุณมินฮยอกครับ
เขาอยู่หรือเปล่า”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วมองไปยังห้องกระจกด้านในซึ่งเป็นห้องทำงานของมินฮยอก
“น่าจะไปประชุมครับ แต่เดี๋ยวก็คงกลับมา มีเรื่องด่วนหรือเปล่าครับ”
“..พอสมควรครับ”จูฮอนตอบ
“ผมเข้าไปนั่งรอเขาได้ไหม”
“อ๋อ
ได้ครับ ตามสบายเลย”ฮยองวอนตอบยิ้มๆ
จูฮอนสะดุดมอง
ใจเต้นแรงเพราะรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของฮยองวอน ทำให้เขายิ้มตามไปด้วย
ตั้งแต่มีวอนโฮ ฮยองวอนก็มีความสุขแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ควรจะต้องขอบคุณผู้ชายคนนั้นสินะ ที่สามารถทำในสิ่งที่เขาทำไม่ได้
ฮยองวอนมองจนจูฮอนเข้าไปในห้องทำงานของมินฮยอกแล้ว
เลยนั่งลง พอดีกับที่โทรศัพท์มีสายเข้า และทันทีที่เห็นว่าใครโทรเข้ามา
ฮยองวอนก็รีบหยิบมากดรับทันที
“พี่วอนโฮ”
(ว่างเหรอครับ
ทำไมรับสายเร็วจัง)
“อ่า..
ผม คือ กำลังดูงานในโทรศัพท์อยู่พอดีครับ”
จะไปบอกว่าว่างให้เขินทำไม
นี่มันเหมือนกำลังใจจดใจจ่อรอรับสายเขาเลยนะ เสียฟอร์มหมด “พี่วอนโฮมีอะไรหรือเปล่าครับ”
(พี่รออยู่ที่หน้าบริษัทนะครับ)
ให้ตายเถอะ
เลิกงานแล้วลงไปตอนนี้เลยได้ไหมเนี่ย ฮยองวอนมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะ
เขาไม่เคยนั่งรอเวลาเลิกงาน แต่ตอนนี้กลับเป็นเอามาก แค่รู้ว่าวอนโฮรออยู่
“ผมจะรีบไปนะครับ”
สายตัดไปแล้ว
ฮยองวอนหยิบแฟ้มงานมาเปิด นับรอเวลา อีกครึ่งชั่วโมง
เปิดแฟ้มครั้งที่ห้า
“ให้ตาย
อีกยี่สิบห้านาที”
ไม่อยากจะเชื่อว่ามันผ่านไปแค่ห้านาที
ทำไมมันถึงได้ยาวนานขนาดนี้นะ
“แชฮยองวอน”
“..สี่สิบสี่
สี่สิบห้า สี่สิบหก”
“ย๊า”
“โอ๊ย”ฮยองวอนร้องลั่นเมื่อถูกกำปั้นเล็กๆของกีฮยอนเขกหัว
“อะไรของนายเนี่ย”
“- - เชื่อเลยจริงๆ”กีฮยอนกลอกตาอย่างระอา
“ถ้าจะนับเวลารอขนาดนี้ก็ออกไปเหอะ เห็นแล้วเกะกะลูกตามากเลย”
“อะ
อะไร ฉันไม่ได้นับเวลาซะหน่อย”
“ฉันควรเชื่อนายปะ”กีฮยอนย้อนถาม
“ฉันเห็นพี่วอนโฮของนายนั่งรออยู่ข้างล่างน่ะ งานเสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง ไปเหอะ
ฉันไม่ไปฟ้องหัวหน้าหรอก”
“จริงนะ”
“เออ!!
รีบไปเลยไปก่อนจะเปลี่ยนใจ”
ฮยองวอนรีบลุกขึ้นยืน
กวาดของใส่กระเป๋าแล้วดึงกีฮยอนมากอดแน่น “ขอบใจนะ รักนายจังเลยเพื่อน”
“เดี๋ยวๆ”กีฮยอนรั้งแขนฮยองวอนไว้
เชิดหน้าขึ้น “ตะ ตอบแทนฉันด้วยล่ะ”
ฮยองวอนมองลึกเข้าไปในดวงตาของกีฮยอน
ยิ้มแซวๆ “ก็บอกว่าให้ลุยเลย พี่ฮยอนอูเขาไม่ได้เก่งไปซะทุกอย่างหรอกนะ
ยิ่งเรื่องหัวใจน่ะ ถ้านายมัวแต่รอ มันไม่คืบหน้าหรอกเว้ย”
พูดจบฮยองวอนก็รีบวิ่งออกไปทันที
ในเวลาไม่ถึงสามนาทีก็วิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าวอนโฮเป็นที่เรียบร้อย
“ทำไมเลิกงานเร็วจัง
ยังไม่ถึงเวลานี่”
“วันนี้เลิกเร็วครับ”
“อะไรครับ มาทำงานก็ช้า
ยังเลิกเร็วอีกเหรอ”วอนโฮถาม ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ข้างแก้มใส “วิ่งทำไมครับ
พี่ก็รออยู่ตรงนี้ ไม่ได้รีบไปไหนสักหน่อย”
“ก็ผมไม่อยากให้พี่รอนานไง”ฮยองวอนตอบยิ้มๆ
“ว่าแต่ มารอผม มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
วอนโฮไม่ได้ตอบในทันที
แต่เลื่อนมือลงไปประสานกับมือเรียวแล้วพาเดินไปด้วยกัน
“เดี๋ยวก็รู้ครับ”
มินฮยอกยืนอยู่ริมหน้าต่างที่เป็นกระจก
มองภาพของคนที่เดินจูงมือกันออกไป ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสุข
สุขจนคนรอบข้างมองอย่างอิจฉา หนึ่งคนในนั้นก็คือเขา
ใช่ มินฮยอกอิจฉา
วันนี้ฮยองวอนเข้ามาหาเขา
มาพร้อมกับซองขาว บอกว่าจะทำงานอีกหนึ่งอาทิตย์ แล้วจะลาออก
สุดท้ายฮยองวอนก็เลือกไป
ไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาจนได้
“ขอโทษนะครับ”
จูฮอนเดินกลับเข้ามาหลังจากออกไปคุยโทรศัพท์กับเจ้านาย
มินฮยอกหลุดออกจากภวังค์ หันไปมองคุณตำรวจหนุ่มแล้วยิ้ม
“เชิญตามสบายเลยครับ”
จูฮอนก้มหัวเล็กน้อยแล้วนั่งลงตามคำเชื้อเชิญ
“ขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ”
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ผมตรวจแฟ้มคดีความของนายอิมอย่างละเอียดแล้วครับ
รวมถึงตรวจสอบกล้องวงจรปิดบริเวณทางแยกไปบ้านของคุณฮยองวอน
พบรถต้องสงสัยวนเวียนอยู่ตรงนั้นหลายรอบมากๆ”จูฮอนเริ่มเข้าเรื่องทันที
เพราะไม่อยากเสียเวลา
“..คุณจะบอกว่าพวกนั้นวนเวียนอยู่ใกล้ๆฮยองวอน”
“ไม่ใช่แค่คุณฮยองวอนครับ”
“แล้ว?”
“ใกล้คุณมินฮยอกด้วย”
“วันนี้มีแต่คนมองผมแปลกๆด้วยล่ะ”ฮยองวอนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้วอนโฮที่นั่งเคียงข้างอยู่ฟัง
“พวกเขาสงสัยว่าทำไมผมถึงใส่เสื้อหนาขนาดนี้ทั้งที่อากาศมันก็ไม่ได้หนาวมากนัก”
“หึๆ
แล้วตอบเขาไปว่าอะไรครับ”
“ผมก็ต้องบอกว่าผมหนาวน่ะสิ”ฮยองวอนโวยวาย
ฟาดมือลงไปบนไหล่หนาเบาๆ “ก็พี่วอนโฮนั่นแหละ”
“พี่ทำอะไรเหรอ”
“ยังจะมาถามอีก”ฮยองวอนบ่นอุบ
“บอกแล้วว่าอย่าๆๆๆ ก็ยังจะทำ”
วอนโฮยิ้ม
เอ็นดูคนรักเหลือเกิน ฮยองวอนน่ารักขึ้นทุกครั้งที่เจอกัน เจอกันห้านาทีก่อน
ห้านาทีต่อมาก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ เป็นแบบนี้จริงๆ
“ฮยองวอนอยากไปที่ไหน”วอนโฮถาม
เมื่อเข้าสู่ความเงียบ
“ครับ?
หมายถึง..”
“พี่ให้ฮยองวอนเลือก
อยากไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”
“ต้องไปจริงๆใช่ไหมครับ”ฮยองวอนถาม
อดใจหายไม่ได้ที่สุดท้ายก็ต้องไป “..ที่ที่ผมอยากไปน่ะ เราคงไปไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นสักหน่อย”
วอนโฮก็มาพูดเหมือนว่ามีเงินมากมาย
สามารถไปได้ทุกที่งั้นล่ะ ลำพังถ้าจะไปจริงๆ ก็คงอยู่แค่ในประเทศนี่ล่ะ
อาจจะเป็นต่างจังหวัด ที่มันไกลๆ พ้นจากสายตาของคนอื่น
“นี่ยังมากไม่พอเหรอ”
“-o- นะ นี่ นี่พี่..”ฮยองวอนตาโตทันทีที่วอนโฮวางซองสีขาวที่ข้างในบรรจุเงินปึกใหญ่ที่กะจากสายตามันมากพอที่จะไปที่ไหนก็ได้จริงๆอย่างที่เขาบอก
“พี่ไปเอาเงินพวกนี้มาจากไหน”
“ขโมย”
“ว่าไงนะ!!!!!!!!!”
วอนโฮมองฮยองวอนที่ตะโกนเสียงดังลั่น
เขาเลยหัวเราะแล้วยีผมคนรักเบาๆ “พี่ล้อเล่นครับ”
“ละ
แล้วไปเอาเงินมากมายแบบนี้มาจากไหน”
“ขายของที่ไม่ได้ใช้แล้วไง”
“ไม่จริงน่า
พี่ขายไปขนาดไหนเนี่ย ถึงได้เงินมากขนาดนี้ บอกผมนะ
ว่าพี่ไปทำอะไรผิดกฎหมายมาใช่ไหม”ฮยองวอนชี้หน้าวอนโฮอย่างคาดคั้น
วอนโฮหัวเราะ
จับนิ้วเรียวที่กำลังชี้หน้าเขาอยู่ให้ลดลง “ขายแหวน ขายดาบที่ติดมาจากที่นู่นไง”
“-o-“
“ฮยองวอนจำแหวนหยกวงนั้นได้ไหม”
ฮยองวอนเงียบ
นั่งนึกถึงแหวนหยกที่เขาพูด “อ๋อ นะ นี่แหวนนั่นมันขายได้ราคาขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ก็พี่บอกแล้วว่าเป็นของจริง
พี่รับมาจากพระเจ้ายองโจกับมือ แต่ครั้งนั้นฮยองวอนไม่เชื่อพี่”วอนโฮอธิบาย “ส่วนดาบ
พี่ก็ได้รับมอบโดยตรงจากองค์ชายรัชทายาท เห็นว่ายุคนี้มันกลายเป็นของหายาก
พี่ก็เลย..”
“ขายไปแล้วไม่เสียดายเหรอครับ”ฮยองวอนถาม
“ของมีค่าของพี่ทั้งนั้นเลย”
“ของพวกนั้นมันมีค่าเทียบกับฮยองวอนไม่ได้หรอกนะ”
“./////.”
องครักษ์ชิน
ใครว่าเก่งแต่เรื่องสู้รบล่ะ ฝีปากใช่ย่อยซะที่ไหน
ฮยองวอนมองเงินในมือ
สุดท้ายก็ถอนหายใจ
“ถึงจะมีเงินมากมาย
ก็ใช่ว่าเราจะเดินทางไปได้ทุกที่นี่ครับ ..ไปต่างประเทศ เราต้องมีพาสปอร์ต
มีบัตรประชาชน ไหนจะเอกสารการเดินทางอีกตั้งเยอะ..แยะ”
คำพูดฮยองวอนขาดห้วงไป
เมื่อวอนโฮหยิบซองน้ำตาลมาวางไว้บนตักเขา
“ทั้งหมดนั่นใช้ได้หรือเปล่า”
“นะ
นี่พี่”คราวนี้ต้องเหวออีกรอบ เพราะวอนโฮมีครบทุกอย่าง ที่ต้องใช้สำหรับการเดินทาง
“พี่ไปทำพวกนี้ได้ไงครับ”
“ก็ดูจากอินเทอร์เน็ตไงครับ
เขาบอกว่ามีเงิน ก็สามารถทำได้แทบจะทุกอย่าง”
“งั้นช่วงที่พี่บอกว่าพี่ไปทำธุระ”
“ถ้าพี่คิดจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
พี่ก็จำเป็นต้องมีไม่ใช่เหรอครับ”
ฮยองวอนเม้มปาก
วางของที่ถืออยู่ลงข้างตัวแล้วโผเข้ากอดวอนโฮแน่น
น้ำใสๆนี่มันมาปริ่มที่ขอบตาอีกแล้ว “พี่วอนโฮ”
ถึงจะสงสัย
แต่วอนโฮก็ยกมือขึ้นกอดตอบร่างบาง “ครับ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณอะไรครับฮยองวอน”
“ขอบคุณที่ยอมทิ้งทุกๆอย่างเพื่อผม
ขอบคุณที่พี่เลือกจะอยู่กับผม”
วอนโฮยิ้ม
ดึงร่างบางออก แล้วประคองใบหน้าหวานด้วยสองมือ “ฮยองวอนมีค่ามากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้
เป็นโชคดีเพียงอย่างเดียวที่พี่มี พี่ยอมทิ้งทุกๆอย่าง
ขอแค่ให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน”
ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
ขอแค่ได้อยู่ใกล้กับดวงใจดวงนี้
เท่านั้นก็เพียงพอ
เข้าสู่ช่วงโค้งสุดท้ายโดยสมบูรณ์ อีก 5-6 ตอนก็จะจบแล้วเน๊อะ
ไรท์ส่ง NC ไปให้แล้วนะคะ ใครยังไม่ได้ไม่ต้องแปลกใจ คุณไม่ได้ไปต่อ (ฮาาาาาา)
ขาดคุณสมบัติเล็กน้อย ความจริงไรท์อยากส่งให้นะ แต่เดี๋ยวจะไม่ยุติธรรมกับคนที่เขาเม้นท์กับแทบทุกตอน หรือทุกตอน
ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีหายกันไปไหน อยู่ด้วยกันจนจบเลยเน๊อะ ไรท์รับรองว่าจะจัดตอนจบให้ถึงใจ
ถึงใจนี่ไม่รู้จะแฮปปี้เอนดิ้งหรือแซดเอนดิ้งนะ หุๆๆๆ ไปดีกว่า..
ปล. ฟิคหักมุม ไรท์คิดว่าอาจมีบางคนคาดเดาตอนจบกันได้บ้างแล้วล่ะ(อุบไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งบอก รอลุ้นก่อนนนน) ใครยังเดาไม่ได้ก็รออ่านนะ อีกไม่นานเกินรอ
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น