คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Another Time : C H A P T E R S 2 4
Chapters 24
หลังวางสายจากวอนโฮแล้ว ฮยองวอนก็เดินออกจากที่ทำงานเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน
วอนโฮบอกว่ามีธุระต้องไปทำ ถามยังไงก็ไม่ยอมบอก
เขาบอกเพียงแค่ว่าเดี๋ยวพอเจอกันก็รู้เอง ฮยองวอนเลยไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรต่อ
เพราะถึงยังไง ก็มีเวลาอีกเยอะที่จะได้อยู่ด้วยกัน
ระหว่างทางที่กำลังเดินขึ้นเนินไปที่บ้าน
ฮยองวอนก็เจอกับชางกยุนที่เดินยิ้มเผล่มาแต่ไกล
ทั้งสองคนเลยมานั่งกันอยู่ที่สวนสาธารณะไม่ไกลนัก
“ผมทำตามที่พี่บอกแล้วนะพี่ฮยองวอน”
“หือ?”
“ผมไม่ได้กลายเป็นคนเร่ร่อนแล้วนะพี่”ชางกยุนพูดพร้อมกับยิ้มจนตาปิด
“ผมได้งานแล้วแหละ”
“เฮ้ยจริงดิ
ดีใจด้วย”
“อืม
พี่เห็นร้านอาหารใหญ่ๆตรงหน้าปากทางเข้าบ้านไหม
วันนี้ผมเดินผ่านแล้วเห็นเขาติดป้ายว่ารับสมัครพนักงานเสิร์ฟหน้าตาดี”
“หึๆ
ก็เลยได้ทำว่างั้น”
“โธ่
หน้าตาระดับผม”ชางกยุนยืดตัว ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่อ่ะ
พอเห็นว่าเป็นผมแม่งก็ตะเพิดซะอย่างกับเจอตัวประหลาด”
“อ้าว
แล้วสรุปได้งานหรือยัง”
“ได้
เป็นเด็กเสิร์ฟนั่นแหละ แต่เป็นร้านเล็กๆข้างๆน่ะ”
ฮยองวอนยิ้ม
ตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “สู้ๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
“อืม..
บางทีสิ่งที่พ่อผมทำมันก็น่ารังเกียจลามมาถึงผมจริงๆนั่นแหละเน๊อะ”ชางกยุนพูดเสียงอ่อย
หันไปมองฮยองวอน “พี่รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา ต้องมีอะไรฉลองกันซะหน่อย”
“เฮ้ย
ไม่ต้องก็ได้”
“ต้องดิ
พี่ดีกับผมขนาดนี้ ผมก็ต้องทำอะไรให้พี่ สมกับที่พี่ทำกับผมหน่อย จริงไหม”
พูดจบชางกยุนก็วิ่งออกไปฮยองวอนยักไหล่แล้วหันไปมองข้างหน้า
พระอาทิตย์กำลังเริ่มจะตกดิน เด็กๆที่วิ่งเล่นกันอยู่ในสนามก็พากันกลับบ้าน
ผู้คนก็เริ่มเดินออกไปจากสวนทีละคน จนเกือบจะไม่เหลือใคร สิบนาทีแล้วก็ยังไม่เห็นชางกยุนกลับมาสักที
ฮยองวอนเลยลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินหา แต่ก็เห็นชางกยุนก่อน เลยยิ้มบางๆ
“ไง ไปซะนานเลยนะ”
“...”
แต่ชางกยุนกลับไม่ได้พูดอะไร
รอยยิ้มสดใสที่เคยมีก็ค่อยๆจางหาย กลับกลายเป็นใบหน้านิ่งๆที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ชางกยุน?
เป็นอะไรเนี่ย”
“ผมบอกไปแล้วไง
ว่าผมจะตอบแทนพี่ ให้สมกับที่พี่ทำให้ผม”
“นะ
นาย..”ฮยองวอนตะกุกตะกัก ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย
“ชางกยุน นาย จะ จะทำอะไร”
“...”
ชางกยุนไม่ตอบ
แต่ขยับเข้าใกล้ฮยองวอนมากขึ้นเรื่อยๆ
ร่างสูงอยากจะวิ่งหนีไปแต่ขามันกลับอ่อนแรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของชางกยุนชัดขึ้น
วัตถุสีดำที่จ่อเกือบจะติดร่างกายของตัวเอง
ถ้าหากว่าปลายนิ้วของคนถือลั่นไก ทุกอย่างก็จบ
“ชางกยุน..”
“หึ”
ฮยองวอนเม้มปากแน่น
กลัวมากจริงๆ เขาเพิ่งได้เจอกับวอนโฮเองนะ ได้ใช้เวลาด้วยกันแค่แป็บเดียวเอง
นี่เขาจะต้องแยกจากกันไปอีกแล้วเหรอ
“ยะ
อย่านะ”
“ขอโทษนะพี่ฮยองวอน”ชางกยุนพูดเสียงเรียบ
ขึ้นนกเพื่อเตรียมจะลั่นไก
ที่ตรงนี้ไม่มีใครเหลืออีกแล้วราวกับว่าชางกยุนกำลังรอเวลานี้
ฮยองวอนหลับตาด้วยความกลัว ภาวนาขอแค่ใครสักคนผ่านมา
ช่วยเขาที
คลิ๊ก
“หึ
หึๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ดวงตาของฮยองวอนค่อยๆลืมขึ้น
ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดตรงไหน เขาแน่ใจว่าเมื่อกี้ได้ยินเสียงลั่นไกปืนแล้ว
เมื่อมองเห็นตรงหน้า หัวใจก็เต้นถี่ขึ้นมา
“ขอโทษนะพี่
ฮ่าๆๆๆๆ พี่โคตรตลกเลย”
“ชางกยุน”ฮยองวอนเรียกอีกฝ่ายเสียงดัง
ก่อนจะปัดปืนไฟแช็คที่ชางกยุนถืออยู่ออกจนหล่นไปอยู่กับพื้นไฟที่ปลายกระบอกดับลง “เล่นบ้าอะไรวะ
คิดว่าขำมากไหม”
“พี่ฮยองวอน
ผมขอโทษ แค่ล้อเล่นน่า”
ฮยองวอนส่ายหน้า ผลักอกอีกฝ่ายเบาๆ “นายก็รู้นี่ ตอนนี้ไม่มีใครสักคนที่เขาไว้ใจนาย ฉันเองก็ไม่อยากจะไม่ไว้ใจนายไปด้วย เคยบอกไปแล้วว่าถ้านายทำตัวน่าสงสัยสักนิดเดียวฉันจะไล่นายออกไป แล้วยังกล้าเล่นอะไรแบบนี้อีกเหรอ”
“...”ชางกยุนเงียบ
มองฮยองวอนที่ตอนนี้คงโกรธจริงๆ “ผมขอโทษ ..ผมก็แค่อยากทำให้พี่หัวเราะ”
“แล้วมันน่าหัวเราะไหมล่ะ!!!”
“...”
“อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก
ฉันขอร้อง อย่าทำให้ฉันต้องไม่ไว้ใจนายเลย”
พูดจบฮยองวอนก็เดินไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
ชางกยุนมองตามร่างสูงที่เริ่มห่างออกไป นั่งลงบนม้านั่งแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
สายตาคมมองปืนไฟแช็คที่หล่นอยู่ที่พื้น
ก่อนที่มือจะเลื่อนลงไปที่กระเป๋ากางเกง
แล้วหยิบปืนอีกกระบอกที่มีรูปร่างคล้ายกันออกมาถือไว้
มองดูจากภายนอกมันเหมือนกันมากๆ
เพียงแต่มันต่างตรงที่ว่าปืนที่ตกอยู่เป็นปืนไฟแช็ค แต่ปืนในมือของเขา
คือปืนจริง
...
ฮยองวอนไว้ใจเขามากเลยสินะ
งั้นแสดงว่ายังพอมีเวลาอีกตั้งเยอะ
..ไว้จัดการทีหลังก็ได้ ตอนนี้ขอเล่นสนุกไปก่อนแล้วกัน
ฮยองวอนกลับมาที่บ้านก่อน
ไม่นานมากนักชางกยุนก็ตามกลับมา แต่ฮยองวอนไม่สนใจ ตอนนี้เขาโกรธ
โกรธจริงๆที่ชางกยุนล้อเล่นอะไรแบบนั้น
ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนกลัวความตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
อาจจะตั้งแต่ที่เจอคนที่พร้อมจะอยู่ด้วยกันไปจนวินาทีสุดท้ายอย่างวอนโฮนั่นแหละมั้ง
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
จนสามทุ่ม วอนโฮกับจูฮอนก็กลับมา ฮยองวอนรู้สึกโล่งใจ
ที่จะไม่ต้องอยู่กับชางกยุนเพียงลำพังให้น่าอึดอัด
“ทำไมกลับมาพร้อมกันล่ะครับ”ฮยองวอนถามทั้งสองคน
“เราบังเอิญเจอกันน่ะ”วอนโฮตอบสั้นๆ
มองเขาสลับกับชางกยุน “..พี่ขอตัวก่อนนะ”
แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้อง
ฮยองวอนได้แต่มองตามไปอย่างสงสัย ส่วนจูฮอนก็มองมาที่เขา ยิ้มบางๆ
“ขอโทษที่ปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียวนะครับ”
“เฮ้ๆๆๆ
อยู่คนเดียวทีไหนคุณตำรวจ ผมก็อยู่”ชางกยุนรีบแย้งขึ้นมา
แต่จูฮอนก็เมินเขาอีกครั้ง
“ไม่มีใครทำอะไรคุณใช่ไหมครับ”
“-^-“ชางกยุนกอดอกด้วยความเซ็ง
เออดี เห็นเขาเป็นธาตุอากาศไปเลย
ฮยองวอนยิ้ม
เหล่มองชางกยุนเล็กน้อยแล้วตัดสินใจไม่บอกเรื่องเมื่อเย็นเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่
“ไม่มีหรอกครับ ..ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“งั้นก็ดีแล้วครับ
เชิญตามสบายเลยครับ”
ฮยองวอนก้มหัวให้จูฮอนเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้อง
เจอวอนโฮที่กำลังนั่งเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าโต๊ะหนังสือของเขา
ร่างสูงเลยเดินเข้าไปใกล้ แล้วนั่งลงข้างๆกัน
“คิดอะไรอยู่เหรอครับ”
วอนโฮหันไปมองใบหน้าคนรักที่มองเขาอย่างเป็นห่วง
ก็เลยระบายรอยยิ้ม แต่ก็ยังไม่วายมองเห็นความเครียดอยู่ในแววตาของเขา
“..ทำไมฮยองวอนไม่บอกพี่
ว่าพ่อของชางกยุนอยู่ข้างนอก”
“...”ฮยองวอนเงียบไปอึดใจ
วอนโฮคงรู้เรื่องจากจูฮอน “ผมแค่ไม่อยากให้พี่เป็นห่วงครับ”
“ทั้งๆที่มันน่าเป็นห่วงมากๆน่ะเหรอ”วอนโฮย้อนถาม
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ลูกชายของเขาอยู่ที่นี่ด้วย
แบบนี้มันยังไม่น่าห่วงอีกเหรอฮยองวอน”
“ผม..”
“..เราไปอยู่ที่อื่นกันดีไหม”
“วะ
ว่าไงนะครับ”
“ย้ายไปอยู่ที่อื่น
ไปในที่ที่มีเพียงแค่เราสองคน ที่นี่อันตรายมากเกินไป”
“ผม
ผมจะย้ายไปที่อื่นได้ไงครับ”ฮยองวอนพูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “ไม่อันตรายหรอกครับ
นี่ไง คุณจูฮอนเขาก็มาอยู่กับเราแล้ว”
“แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ตลอดนี่”วอนโฮพูดจริงจัง
จับไหล่ของฮยองวอนเอาไว้ทั้งสองข้าง “เราไม่ได้ไปตลอด
ก็แค่ไปจนกว่าพี่จะแน่ใจว่าฮยองวอนจะปลอดภัย”
“พี่วอนโฮ..”
“พี่รู้
ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัวเกินไปที่พี่จะให้ฮยองวอนไปจากที่นี่”
“ผมไปไม่ได้หรอกครับ
กีฮยอนล่ะครับ พี่หมออีก ละ แล้วไหนจะพี่มินฮยอก”
“ทุกคนจะเข้าใจในสิ่งที่ฮยองวอนทำ
ถ้าพวกเขารักฮยองวอนมากพอ”
“แต่..”
“พี่เสียอินฮยองไปแล้ว
และครั้งนี้ พี่จะไม่ยอมเสียฮยองวอนไปอีกนะ”
ฮยองวอนเม้มปากแน่น
เกิดความสับสนขึ้นมาทันที มันก็จริง ที่นี่ไม่ปลอดภัย ไม่เลยสักนิด
ชีวิตเขาอยู่กับความเสี่ยงและต้องคอยระแวงอะไรรอบๆตัว
แล้วไหนจะท่าทางแปลกๆของชางกยุนวันนี้ มันยังติดตาไม่หาย
แต่จะให้ไปโดยที่ทิ้งทุกๆคนเอาไว้ เขาก็ทำไม่ได้ ..ทั้งกีฮยอน ฮยอนอู รวมไปถึงมินฮยอกทุกคนเป็นครอบครัวของฮยองวอน จะให้ทิ้งพวกเขาไปได้ยังไง มันไม่ใช่แค่ฮยองวอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายสักหน่อย ทุกคนก็เหมือนกันหมด ฮยองวอนเคยอยู่ตัวคนเดียวมานาน แต่เมื่อมีครอบครัว ก็ไม่อยากจะต้องพลัดพรากจากกันไปอีก
วอนโฮจ้องเข้าไปในดวงตาที่กำลังสับสนของคนรัก
ก่อนจะถอนหายใจ มือหนาที่บีบไหล่บางอยู่ค่อยๆคลายออก ก่อนจะคลี่ยิ้ม
“..ช่างมันเถอะฮยองวอน”
“...”
“ลืมในสิ่งที่พี่พูดไปเถอะนะ
พี่คงบ้าไปเอง”
เขาแค่กลัว
เขาแค่หวาดระแวงไปหมดทุกอย่าง
...
แค่อยากจะอยู่กับฮยองวอนให้นานที่สุด
ไม่อยากที่จะต้องพรากจากกันอีกแล้ว
แต่ฮยองวอนอาจจะไม่เข้าใจ
งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก
สิ่งที่วอนโฮต้องทำ ก็แค่ปกป้องฮยองวอนให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง
อิมชางกยุน ว้อท? คิดจะทำอะไร? นี่มาร้ายจริงใช่มะ?
เดี๋ยวก็รู้ สักสามสิบตอนจบแล้วกัน ทุกอย่างกำลังจะถึงบทสรุปแล้ว
ตอนหน้ามี.. เซอร์ไพรส์ อะไรหนอ? เดี๋ยวรู้เลย >,<
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น