ตอนที่ 50 : High School : CHAPTERS 47
Chapters 47
-SHOWNU-
ผมยืนพิงผนังแล้วจ้องมองประตูห้องตรงหน้าซึ่งเป็นห้องของฮยองวอน รอว่าเมื่อไหร่คนในห้องจะเปิดออกมาสักที หลังจากนั้นพักใหญ่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก คนที่เดินออกมาสะดุ้งเมื่อสบตากับผม
“พะ พี่ชยอนู”
“- - ฮยองวอนเป็นยังไงบ้าง”ผมถามถึงน้องชายทันทีที่โฮซอกเอ่ยทัก
“อ่า ตอนนี้ตื่นแล้วครับ แต่ว่ายังนอนอยู่ ผมว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอก่อน แล้วจะกลับมา..”
“แค่คืนเดียวก็พอแล้วล่ะ”ผมพูดสวนขึ้นมาแล้วตบบ่าโฮซอกเบาๆ “ยังไงก็ขอบใจมาก”
“เอ่อ..”
“ที่จริงเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ ว่านายอยู่กับฮยองวอน แค่คิดว่าตอนนั้นฮยองวอนน่าจะต้องการใครสักคน เลยไม่ได้ว่าอะไร”
“ผมขอโทษครับ แต่ผมปล่อยฮยองวอนอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ”
“อืม พี่เข้าใจ”ผมยิ้มบางๆ “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย ว่าพี่จะถามนายว่าฮยองวอนเป็นอะไร เอาไว้จะเข้าไปถามเอง”
โฮซอกคงลำบากใจ เพราะเมื่อวานเขาคงรู้สาเหตุแล้วว่าฮยองวอนเป็นอะไร และผมเข้าใจว่าถ้าหากผมถาม เขาจะต้องกระอักกระอ่วนแน่นอน เพราะมันไม่น่าใช่เรื่องที่ควรเอามาเล่าต่อๆกันเองเท่าไหร่นัก
“ขอบคุณที่เข้าใจครับ”
“กลับไปหอนายเถอะ พักผ่อนซะ”ผมบอก
โฮซอกเลยก้มหัวให้ผมก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยวโฮซอก”
“ครับ?”
“หลังผ่านงานกีฬาไป ทำความสะอาดโรงยิมเจ็ดวันนะ”
“ทะ ทำไมครับ”
ผมยิ้มมุมปาก มองหน้างงงวยของโฮซอก “แอบอ้างเอาชื่อของกีฮยอนมาใช้ขอกุญแจสำรอง แอบเข้าหอที่ไม่ใช่หอของตัวเอง โทษแค่นี้ ถือว่าน้อยแล้วล่ะ”
“-o-“
ผมยักไหล่ก่อนจะเข้าไปในห้องของฮยองวอน ร่างสูงยังคงนอนอยู่บนเตียง มองแค่ข้างหลังผมก็รู้แล้วว่าอาการแย่ขนาดไหน ผมเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับดึงเก้าอี้ติดมือไปด้วย ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เอื้อมมือไปลูบผมฮยองวอนเบาๆ
ฮยองวอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผม ทันทีที่เห็นหน้าผม ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วโผเข้ากอดผมทันที
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”ผมพูดปลอบพร้อมกับลูบหัวน้องชาย ต้องการให้ฮยองวอนรู้สึกดีขึ้น ให้เขารู้ว่าเวลาที่เขามีปัญหา พี่ชายอย่างผมพร้อมที่จะช่วยแก้ปัญหาให้เสมอ
ฮยองวอนร้องไห้อยู่นาน จนเหมือนจะหมดแรง ผมเลยให้น้องนอนแล้วกลับห้องตัวเอง ไปต้มโจ้กที่มีอยู่ในห้องมาให้ฮยองวอนกินเอาแรงก่อน
“ขอบคุณครับ”ฮยองวอนพูดเสียงแหบพร่า ผมเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางบนเตียงแล้ววางชามลงบนนั้น เพื่อให้ฮยองวอนกินได้สบายขึ้น
“ถ้ารู้สึกว่ามันยังอึดอัด ระบายมันออกมาได้นะฮยองวอน”
“...”
“พี่พร้อมรับฟังเสมอ”
ผมเห็นฮยองวอนเม้มปากแน่น ไหล่บางๆขยับขึ้นลง พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังตามมา ผมเลยลูบหลังน้อง เราสองคนพี่น้องไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันมากนักก็จริง แต่ว่าเมื่อผมรู้ว่าผมมีน้องชาย ผมก็รักทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้า และไม่ว่าใครที่ทำให้น้องของผมมีเรื่องต้องทุกข์ใจ ผมก็พร้อมจะเข้าไปจัดการมันทันทีอย่างไม่ลังเล
ฮยองวอนปาดน้ำตาที่แก้มออก มองหน้าผมอยู่นานจนในที่สุดก็ปริปากเล่าเรื่องที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด
ยอมรับว่าเมื่อพอรู้ผมตกใจมาก ฮยองวอนขอร้องไม่ให้ผมเกลียดเขา ผมมองน้องที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร ก็เลยดึงเข้ามากอดอีกครั้ง
“พี่จะเกลียดเราได้ยังไง”
“ฮือ..”
“ดูเราสิ.. จิตใจดีขนาดนี้ ยังรู้สึกผิดอยู่ทุกๆวัน เราจะตั้งใจทำร้ายเพื่อนลงได้ยังไง”
“ผม..แต่ผมทิ้งเรียวไว้ที่นั่น”
“ก็เพราะเราตกใจไงฮยองวอน”ผมปลอบโยน ลูบหัวฮยองวอนอยู่แบบนั้น จนเมื่อดีขึ้น ผมก็จับแขนฮยองวอนไวเบาๆ “เรื่องแข่งยูโดน่ะ ..เรายกเลิกไหม”
“...”
“พี่จะไปคุยกับกรรมการให้เอง ไม่จำเป็นต้องแข่งก็ได้”
ฮยองวอนมองหน้าผม ก่อนจะส่ายหน้า “ผมจะแข่งครับ”
“..ไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ ไม่มีใครว่าอะไรเราเลย”
“ผมจะแข่งครับ”ฮยองวอนยังคงยืนยันคำเดิม ผมจะทำให้เซย์จิเห็น ว่าผมสามารถเป็นแชมป์ได้เพราะความสามารถของผม”
ผมยิ้ม ภูมิใจแล้วล่ะที่ฮยองวอนคิดแบบนี้ “งั้นก็ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ วันมะรืนก็ต้องแข่งแล้ว เลิกเศร้าได้แล้วรู้ไหม”
“...”
“ฮยองวอน”
“..ครับ”
ผมมองใบหน้าซีดๆของฮยองวอน จับแก้มน้องเบาๆ “หลังจากแข่งเสร็จ ..เราไปญี่ปุ่นกันไหม”
“!!!!!!!!”ฮยองวอนมองหน้าผม แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ “แต่ผม.. ผม..ผมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ มีพี่อยู่ทั้งคน”
“...”
“ไปบอกกับเรียว ไปขอโทษเขา ไปบอกกับเขาว่าไม่ได้ตั้งใจ ไปอยู่ข้างๆเขาในช่วงเวลานี้นะฮยองวอน”
มันเป็นวิธีการที่ดีที่สุด ที่จะช่วยดึงฮยองวอนออกมาจากความรู้สึกผิดในใจ
และพี่ชายคนนี้ ก็พร้อมจะเคียงเขาไปตลอดไม่ว่าทุกข์หรือสุขเช่นกัน
- คำเตือน : กรุณาปรับโหมดก่อนอ่านหลังจากนี้ -
-WONHO-
ผมเดินลงมาจากหอกีฬา ยังขนลุกวาบไม่หาย รอยยิ้มแบบนั้นของพี่ชยอนูน่ะ โคตรจะน่ากลัว นี่ขนาดปากบอกว่าเข้าใจนะ ว่าผมทำไปเพื่ออะไร แต่ก็ยังรักความถูกต้องแล้วลงโทษผมอีกอ่ะ
เรียนจบไปคงไปเป็นตำรวจแหงๆ
“นี่แกลงมาจากหอนี้ได้ไง”
ผมมองคนที่เดินมาขวางทาง “อะไรอีกล่ะ มีปัญหาอะไรมะไอ้หัวทอง”
“เมื่อคืนอยู่กับฮยองวอนเหรอ”
“เออ”ผมพยักหน้า “ถ้าจะมาหาเรื่องเอาไว้ก่อนนะ ตอนนี้ง่วงว่ะ”
“ฮยองวอนเป็นยังไงบ้าง”
ผมมองอย่างงงๆเมื่อไอ้หัวทองมินฮยอกนี่มันพูดพร้อมๆกับที่ผมพูด แต่มันไม่ใช่ประโยคหาเรื่องแบบที่ผมคิด มันกลับถามถึงฮยองวอนแทน แถมสีหน้าก็ดูกังวลมากๆด้วย
“ก็.. ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ตอนนี้อยู่กับพี่ชยอนู”
“งั้นก็โล่งใจไป”
“เออ”
“ยังไงก็ ขอบใจแล้วกันที่ไปอยู่กับฮยองวอน”มันพูดอย่างจริงใจ เกาคางตัวเอง “ฉันคงทำแบบแกไม่ได้อ่ะ”
“ฝนตกน้ำท่วมซะม้างงงงงงง”ผมลากเสียงยาว
ไม่ค่อยคุ้นกับการที่ไอ้บ้านี่มาพูดดีด้วยเท่าไหร่
“ที่ฮยองวอนเป็นแบบนั้นเพราะไอ้นักยูโดญี่ปุ่นนั่นใช่ปะ”
“- - ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
“หึๆ”จู่ๆมันก็หัวเราะเหมือนคนโรคจิตทำเอาผมถอยหลังหนี
“เป็นอะไรของแกวะ”
มันหันมาหรี่ตามองผมก่อนจะหัวเราะอีก “ฉันก็จะจัดการมันเองน่ะสิ”
จะว่าไป ไอ้บ้านี่ก็ดูจะชอบฮยองวอนมากเลยนะ มันสามารถไม่หาเรื่องผมได้เพียงเพราะอยากถามอาการฮยองวอน แถมยังเป็นห่วงฮยองวอนสุดๆ
แต่เดี๋ยวนะ
บอกว่าจะจัดการไอ้ญี่ปุ่นนั่นเหรอ
“ไอ้หัวทอง”
“อะไร”
“สงบศึกกันสักพักมะ”
“อะไรของแก”
“ทำเพื่อฮยองวอนกันเถอะ”
เหมือนจะรู้กันเพียงแค่คำพูดนี้ เพราะมันพยักหน้าแล้วยื่นมือมาตรงหน้าผม “ตกลง สงบศึกชั่วคราวเพื่อฮยองวอน”
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทษฐานที่กล้าทำให้เทพแชของผมต้องสภาพย่ำแย่ขนาดนั้น
ตัวแทนจาก...จากอะไรก็ช่างมันเถอะ
วอนโฮกับมินฮยอกจะลงทันฑ์แกเอง
ผมกับมินฮยอก(ตอนนี้สงบศึกชั่วคราวก็เรียกมันดีๆหน่อยแล้วกัน) มาทางหอพักนักกีฬาที่เตรียมไว้ให้นักกีฬาจากโรงเรียนอื่นๆเข้าพัก ก่อนที่เราสองคนจะหยิบของที่เตรียมเอาไว้ออกมา
“แค่อันเดียวมันจะพอเหรอวะ”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะที่มินฮยอกมันถือ อันนิดเดียวเอง เล็กกว่านิ้วก้อยอีกมั้ง
“ใครบอกว่าจะใช้อันเดียวล่ะวะ”มันบอกผมแล้วล้วงกระเป๋าหยิบอีกหลายๆอันออกมา
ตอนนี้คงทำอะไรมากมายไม่ได้หรอก อย่างน้อยนะทำให้ไอ้ญี่ปุ่นนั่นตกใจก็ยังดี
ประทัดพวกนี้น่าจะพอทำให้มันตกใจนึกว่าเป็นระเบิดได้อยู่หรอก
“แกว่ามันจะร้องกรี๊ดเป็นแต๋วปะวะ”มินฮยอกหันมาถาม
นั่นทำให้ผมจินตนาการไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “หึๆ ดี ถ้ามันกรี๊ดนะ ฉันจะถ่ายรูปไว้แบล็คเมลล์มันแล้วกัน”
“ดีๆ แกพร้อมแล้วใช่มะ”
“เออ”
“งั้นเอาไฟแช็คมา”
“ฮะ?”ผมมองมันอย่างงงๆ “ไฟแช็คอยู่กับแกไม่ใช่หรือไง”
“แกจะบ้าเหรอ ก็ฉันบอกแล้วว่าให้แกหยิบมาน่ะ”
“แกบอกฉันตอนไหนวะ”
“โธ่ นี่แกไม่ได้หยิบมางั้นเหรอ นี่นอกจากแกเตี้ยแล้ว หูแกยังไม่ดีอีกเหรอวะเนี่ย”
“ไอ้ - -* แล้วคิดว่าตัวเองดีนักหรือไง แผนปัญญาอ่อนแบบนี้ เป็นเด็กหรือไงวะ”
“ถ้าคิดว่ามีแผนก็คิดสิโว้ย”
ดูเหมือนพันธมิตรของผมจะล่มซะแล้วล่ะ ฮึ่ย ร่วมมือกับไอ้เด็กอนุบาลแบบนี้มันจะไปได้อะไรนอกจากความผิดพลาด บ้าชิบเป๋งเลย
“อ่ะ”
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เช่นเดียวกันกับไอ้หัวทอง(พันธมิตรล่มแล้ว) เรามองไฟแช็คที่ถูกยื่นมาระหว่างเราสองคนอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆหันไปมองเจ้าของมืออย่างลุ้นๆ
ถ้าเป็นอาจารย์นี่จบเห่จริงๆนะ
“หมอนั่นกำลังจะกลับเข้าหอ ถ้าช้า อาจจะออกไปอีก - -“
“ไอเอ็ม!!”ไอ้หัวทองเรียกไอ้เด็กกวนประสาทก่อนจะรีบหยิบไฟแช็คมา “ขอบใจๆ นึกว่าจะพังซะแล้ว”
“นี่แกมาได้ไงเนี่ยไอ้เกรดสิบ”
“เดินมาสิเกรดสิบเอ็ด”
ผมทำปากขมุบขมิบด่ามัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ ไอ้บ้านี่ก็เป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์เทพแชนี่นะ ไม่แปลกหรอก
“ไอ้เตี้ย แกเตรียมตั้งกล้องนะ”
“เออๆๆ”
“ชางกยุน ดูต้นทางนะเว้ย มันมาเมื่อไหร่ส่งสัญญาณด้วย”
“อือ”
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดกล้องแล้วเตรียมกดถ่าย หันไปทางไอ้เกรดสิบ เห็นมันให้สัญญาณพร้อมกับที่ไอ้มินฮยอกจุดประทัดแล้วโยนเข้าไป
แค่ไม่ถึงห้าวินาที ประทัดหลายลูกก็ระเบิดเสียงดังกระหึ่มไปทั่ว ผมยิ้มอย่างสะใจ ถ่ายวิดีโอไป ทว่ากลับไม่เห็นเป้าหมายอยู่ในกล้อง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจโว้ย”
“เฮ้ยไอ้หัวทอง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งหัวเราะสิวะ ไอ้ญี่ปุ่นไม่ได้เข้าไปในห้อง”
“ว่าไงนะ แกจะบ้าเหรอ ฉันก็เห็นมันอยู่นั่นไง”มินฮยอกชี้เข้าไปในห้อง ก่อนที่หน้าจะค่อยๆซีด “ชิบแล้ว”
“ใครวะ”
“ใครเป็นคนทำ!!!!”
“เชี่ย วิ่งงงงงงงงงงงงงงงง”
คราวนี้ล่ะแตกกระเจิง ไม่เว้นไอ้เกรดสิบที่ยืนดูต้นทางอยู่ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองจอมโหดจะอยู่ในนั้น
บรรลัยกันหมดแล้วไหมล่ะ
ฮืออออออออออออ ไรท์ขอโทษ ไรท์ไม่อยากให้ดราม่ามาก
ตามปกติไรท์ถนัดแนวดราม่ามากๆนะ แต่เพราะตั้งใจว่าจะไม่ให้ฟิคเรื่องนี้มีดราม่ามากเกินไป
ผลมันก็เลยกลายเป็นเช่นนี้ TT ไว้อาลัยให้กับความกากเกรียนของพันธมิตรชั่วคราวค่ะ
เมื่อพี่วอนกับมินมุงรวมทีมกันปกป้องเทพแช ร่วมด้วยคุณชายกุ๊งที่มาแจมแบบซึนๆ
ผลมันก็ออกมาเป็นเช่นนี้แหละ.. เอาไว้ไปดราม่ากันต่อตอนต่อๆไปเน๊อะ
#ฟิคเทพแช
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ผู้พิทักษ์แชซวยแล้วไง
องครักษ์พิทักษ์เทพแชมารวมตัวกันแบบนี้ความฮาบังเกิด(มีความบรรลัยพ่วงมาด้วย) นั่งขำนานมาก พวกนางน่ารักจริงๆ ท่านชินกับมินมุงก่อตั้งแป๊บเดียวพันธมิตรก็ล่มสลายซะแล้ว ดีนะว่ากยุนมาช่วยสานต่อแบบมึนๆ พอเห็นว่าน้องโผล่เข้ามานี่ขำก๊ากเลยจ้า เฮ้ย เอากับเขาด้วย 55555555555555 เอาอีกๆๆๆ องครักษ์มารวมตัวกันอีกนะ ชอบบบบ
กำลังประทับใจที่พี่นูเขาปลอบน้องแล้วแบบมาเจอพี่วอนกับมินมุง ว้อยยยย พวกบ้า 55555555555555555555555555555555 แท๊กทีมกันทำอะไรที่มันบ้าบออย่างจุดประทัดเพื่อให้เซย์จิกลัว แล้วเด็กกุ๊งก็ไปร่วมด้วยอีก 5555555555 ผีบ้ามากแล้วเป็นไงเจออาจารย์ฝ่ายปกครอง สม 5555555
55555555 บรรลัยเจอฝ่ายปกครอง5555555ขอให้วิ่งหนีทัน
555555555555555555
ลั่นกับทีมผู้พิทักษ์ มันเกรียนจริงๆ เกรียนแบบกากๆ พวกแกไหวมั้ยเนี่ยพี่ชิน มินมุง ตามมาด้วยเด็กกุ๊ง หัวเราะลั่นมาก55555555
ย้อนดูตัวเองเหมือนกับเดอะแก๊งค์ปกป้องเทพแชนี้ เป๊ะๆเลย
ดีแล้วไรท์ อย่าทำร้าย-วใจเค้าอีกเลย นี้ดราม่าจนไม่เหลือทิชชู่แล้ว
รักไรท์ มาอัพถี่ๆๆๆๆๆๆๆ สู้ๆนะไรท์ ????????????
พี่ชยอนูอบอุ่นมาก งื้อ ทีมพี่นูแล้วไม่ทีมใครแล้ว ไม่มีทางแล้วที่พี่นูจะทำให้ฮยองวอนเสียใจ 555555555555555 #ผิด
มินมุงน่ารักจังง้าาาาาาาา ยอมสงบศึกเพื่อฮยองวอน งุ้ยยย น่ารักๆๆๆ
ปล. ทีมพี่นูผู้หวงน้องชายค่ะ 555555555 /หัวเราะแบบสะใจ
ปล2. เทพแชสู้ๆนะกะการแข่งยูโด คว้าชัยชนะมาให้ได้ เย้ !!
ปล3. เซย์จิจะเข้าใจฮยองวอนไหม.. ขอให้เข้าใจ
ปล4. ดีแล้วค่ะไรท์ อย่าดราม่านักเลยหัวใจรีดเดอร์คนนี้บอบบาง T^T