ตอนที่ 48 : High School : CHAPTERS 45
Chapters 45
ถ้าพี่ชยอนูจะทำกับผมแบบนี้ ผมอยากบอกเหลือเกิน
ฆ่าผมซะยังจะดีกว่า
จู่ๆก็มาบอกว่าผมต้องซ้อมลงสนาม ให้เวลาเตรียมตัวหนึ่งคืนถ้วน
แล้วผมก็ไม่ได้เล่นยูโดมานานมากแล้ว ถึงจะแข่งชนะจนสามารถเป็นตัวแทนโรงเรียนได้ ก็ใช่ว่าผมจะไม่ตื่นสนามนะ ผมยังไม่รู้ ว่าที่ญี่ปุ่นโรงเรียนไหนได้เข้าร่วมงานครั้งนี้ แต่ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละ ตอนนี้ตื่นเต้นมากจนสั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว
“มาแล้วๆๆ น้ำเย็นๆแก้กระหายของเทพแชคนเก่ง”
ผมมองมินฮยอกที่วิ่งเข้ามาพร้อมขวดน้ำเย็น “ฉันไม่เคยดีใจเท่านี้เลยนะ เวลาเห็นนายน่ะ”
“อะไรๆ หมายความว่าปกติไม่ดีใจเหรอที่เห็นฉัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่ตอนนี้ดีใจมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าเลย”ผมรีบแก้ตัวแล้วดึงมินฮยอกให้นั่งข้างๆ “ฉันกลัวอ่ะ ตื่นเต้นด้วย นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ”
“จะกลัวทำไมล่ะ นายเก่งออก ก็ผ่านมาได้จนถึงรอบสุดท้ายแล้วเนี่ย”
“แต่มันไม่เหมือนกัน นายเข้าใจปะ นายคิดว่าเด็กญี่ปุ่นเก่งยูโดสักแค่ไหนเชียว”
“อืม.. อันนี้ก็ไม่รู้แฮะ”
“พวกนั้นน่ะ เก่งกว่าฉันแน่นอน ฉันนี่อยู่ในระดับล่างเลยนะ ตอนเรียนที่ญี่ปุ่นน่ะ”
“แต่ได้ยินมาว่านายก็เป็นแชมป์มานี่นา”
“...”ผมเงียบไปทันที ที่ได้ยินคำถามนี้
แชมป์เหรอ..
แชมป์จอมปลอมน่ะเหรอ..
“เฮ้ย ไม่เอา ไม่ตื่นเต้นดิ”มินฮยอกที่เอื้อมมือมาโอบคอผมแล้วเกาคางผมเล่น มินฮยอกหัวเราะก่อนจะยีผมผมเบาๆ “นายน่ะ เก่งนะ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก ฉันเชื่อมั่นในตัวนายเสมอ แล้วก็จะคอยเป็นกำลังใจให้นายเอง”
“มินฮยอก”ผมเบะปากและนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเพื่อน “งือออออ ตื่นเต้นจริงๆนะ”
“เป็นเด็กเลยฮยองวอนเอ๊ย”ผมได้ยินเสียงหัวเราะมินฮยอก
รู้สึกว่ามินฮยอกกอดผมแน่น และที่ได้ยินอีกอย่างคือ
เสียงหัวใจที่เต้นแรง
...
อาจจะเป็นหัวใจของผมที่ตื่นเต้น หรืออาจจะเป็นเสียงหัวใจของมินฮยอกที่เห็นผมตื่นเต้นก็เลยตื่นเต้นบ้าง
แต่มันเต้นแรงจริงๆนะ
“ป่านนี้พวกซอกวอนไปนั่งติดขอบสนามแล้วกำลังใจนายน่ะเต็มเปี่ยม สู้ๆนะฮยองวอน”
“งืม”ผมพยักหน้ากับไหล่ของมินฮยอก
รู้สึกเหมือนได้เพิ่มพลังงานทีละนิดๆ มินฮยอกนี่เป็นวิตามินชั้นเยี่ยมจริงๆด้วยนะ
“แหม กอดกันอุ่นดีจัง”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ น่าตลกที่พร้อมกับมินฮยอกเลย เราสองคนผละออกจากกัน ทำเอาบุคคลที่สามที่เนียนมากอดด้วยหน้าเกือบคะมำลงไปกับพื้น
“อะไรเล่า ไม่กอดกันต่ออ่ะ ฉันเพิ่งมาเองนะ”
ผมเหล่มองไอ้เตี้ยที่ตีหน้าซื่อ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมสลับกับมินฮยอก “กอดกันสามคนอบอุ่นดีออก”
“ไปไกลๆเลยไป”ผมพึมพำเบาๆ
“เจ๋อตลอดนะแก”มินฮยอกไม่ได้พึมพำแต่พูดให้ได้ยินเลยล่ะ
“ก็ใครใช้ให้แกแอบมากอดเทพแชของฉันล่ะ”
“ให้มันรู้ซะบ้างนะว่าใครมาก่อน ฮยองวอนของฉันต่างหาก”มินฮยอกโต้กลับทันที
“โธ่ แน่ใจเหรอว่ามาก่อน ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าไอ้หัวทอง”
“แกต่างหาก หุบปากจะดีกว่าไอ้เตี้ยเอ๊ย”
“เฮ้ย! คำนั้นฮยองวอนด่าฉันได้คนเดียวนะเว้ย คนอื่นด่าเดี๋ยวมีเตะปาก”
“ก็มาเซ่! ถ้าแกคิดว่าแกเตะถึงอ่ะ”
อีกแล้ว เจอกันก็มาทะเลาะกันเหมือนกอนฮีกับชางกยุนไม่มีผิด ผมถอนหายใจ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้หรอก อย่างน้อยการทะเลาะกันของสองคนนี้ก็ช่วยทำให้ผมสบายใจขึ้นนะ
“ฮยองวอนของฉัน จำเอาไว้เลยนะไอ้เตี้ย”
“ของฉันต่างหากโว้ย ของฉันตั้งนานแล้วด้วย แกอย่ามโน”
“สรุปฮยองวอนไม่ใช่ของใครในพวกนายทั้งนั้นแหละ แต่ฮยองวอนเป็นของพี่”
...
ผมได้ยินเสียงลมพัดผ่านไป ก่อนที่จะหัวเราะลั่น เพราะผู้ที่มาหยุดการทะเลาะของเด็กน้อยก็คือพี่ชายของผมเอง ทำเอาไปไม่เป็นทั้งคู่เลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“เลิกเถียงกันได้แล้ว ยังไงฮยองวอนก็เป็นของพี่ หวังว่าคงเข้าใจนะ”พี่ชยอนูพูดเสียงเข้มแล้วหันมาโอบไหล่ผมแน่น “ไปได้แล้ว จะเริ่มแล้วนะ”
“ครับๆ”ผมยังคงหัวเราะไม่หยุด มินฮยอกกับวอนโฮตัวแข็งทื่อไปแล้วล่ะตอนนี้ “ไว้เจอกันนะ อย่าทะเลาะกันแย่งฉันนานล่ะ เพราะสุดท้าย คนที่ชนะก็คือพี่ชยอนู”
ผมเดินออกมาพร้อมกับพี่ชยอนู ยังคงหัวเราะร่วน จนพี่ชยอนูต้องเขกหัวผมเบาๆ
“อะไรอ่ะพี่ชยอนู เขกหัวผมทำไม เดี๋ยวฟ้องแม่เลย”
“ไม่ต้องเลยนะ ให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม”
“อะไรเบาๆ”
“ก็เสน่ห์ไง เดินไปไหนก็มีแต่คนพูดถึงแชฮยองวอนเนี่ย”
“หวงเหรอครับ”ผมแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ
“ก็ใช่น่ะสิ”พี่ชยอนูตอบเสียงเข้ม คิ้วขมวด “มีน้องชายอยู่คนเดียว แถมยังได้แม่มาซะขนาดนี้”
ผมหันไปมองพี่ชยอนูที่ยังตีหน้าโหดไม่เลิก แต่เดี๋ยวนะ บอกว่าได้แม่มานี่พี่เขาหมายความว่าไง
อ๋อ..
หมายความว่าผมหน้าตาดีเหมือนแม่ใช่ปะ คงไม่ได้หมายความว่าผมสวยเหมือนแม่ใช่มะ
ใช่แหละเน๊อะ
เข้าสู่สนาม วันนี้คนเยอะมากกว่าเดิม เรียกได้ว่าแน่นโรงยิมกันเลยทีเดียว ผมอยู่ในชุดยูโดเพื่อเตรียมพร้อมจะลงแข่ง จนถึงป่านนี้ผมก็ยังไม่เห็นว่าผมจะต้องแข่งกับใคร พี่ชยอนูบอกว่าพวกเขามาถึงแล้ว ให้เจอกันที่สนามเลย
ผมสูดลมหายใจเข้า แล้วก็ถอนออกอยู่หลายครั้งเพื่อตั้งสมาธิ เหลือบไปมองข้างสนาม มินฮยอกกับวอนโฮมาที่นี่แล้ว และนั่งรวมกันอยู่ กองเชียร์หน้าเดิมของผมต่างก็ส่งเสียงกันอย่างดังเพื่อให้กำลังใจผม ผมเลยยิ้มแล้วพยักหน้าให้เบาๆ
ไม่ตื่นเต้น แชฮยองวอนจะไม่ตื่นเต้น
ผมกระโดดเบาๆเพื่อเป็นการยืดเส้นไปในตัว ก่อนที่ได้ยินเสียงของหนึ่งในคณะสภานักเรียนที่เป็นผู้ดำเนินงาน ประกาศให้รอบข้างเงียบพร้อมกับแนะนำตัวนักกีฬาทางฝั่งญี่ปุ่นให้ลงสนาม
ผมก้มมองพื้น หลับตาแล้วทำสมาธิให้ได้มากที่สุด
ทุกคนฝากความหวังไว้ที่ผม และผมจะต้องไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง
“โอ๊ะ ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะฮยองวอน”
ผมลืมตา แต่ยังไม่เงยหน้า หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ เสียงอื้ออึงรอบข้างค่อยๆหายไป กลายเป็นความเงียบที่เงียบมากพอจะทำให้ผมได้ยินภาษาญี่ปุ่นจากน้ำเสียงที่ผมคุ้นเคย
มือผมสั่นเทา รู้สึกเหมือนจู่ๆเรี่ยวแรงก็หายไปหมด ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“ระ เรียว..”
“หึ”
-WONHO-
“เฮ้ย ฮยองวอนเป็นอะไรน่ะ”
ผมหันไปมองจูฮอนที่พูดขึ้นมา ซึ่งใช่ ผมเห็นสิ่งที่ผิดปกติจากฮยองวอน จู่ๆก็เหมือนฮยองวอนไม่มีแรง แล้วก็ดูจะตกใจมากกับไอ้หน้าญี่ปุ่นนั่น
“มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ”ผมพูด หันไปมองไอ้หัวทองที่คงเห็นเหมือนกัน
นักกีฬาทั้งสองคนโค้งทำความเคารพให้กัน ก่อนที่ฮยองวอนจะเดินเซๆกลับมาที่นั่งฝั่งของโรงเรียนเราเพื่อเตรียมตัวแข่ง ผมมองร่างสูงที่นั่งหน้าซีดด้วยความเป็นห่วง
มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
เมื่อมองไปยังอีกฝั่ง ก็เห็นไอ้ญี่ปุ่นนั่นมองฮยองวอนพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนกำลังจะเย้ยหยันอยู่ในที
หน็อย..
แกกล้าทำเทพแชฉันเหรอวะ
เดี๋ยวเจอกันแน่
เอาแล้วไง เกิดอะไรขึ้นกับเทพแช
มีคนเดาถูก...มั้ย เฉลยกันตอนหน้า
บางที มันอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
มันต้องมีอะไรที่ล้ำลึกกว่านี้แน่นอน
หึๆๆๆๆๆ(หัวเราะชั่วร้าย)
#ฟิคเทพแช
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำยังไงต่อไปดี
ฮยองวอนอย่าเพิ่งยอมแพ้เขาลูก กองเชียร์เรามาเป็นร้อย ทาสเทพแชก็ปาไปเกินครึ่งแล้วอ่ะ อย่าได้แคร์ 5555555555555555
ยังไงๆเจอโจทย์เก่าเข้าแล้ว สู้ๆนะเทพแช
แต่ตอนอ้อนมินฮยอกน่ารักมาก แงงงงงง้ ใจเต้นร่วมไปกับมินฮยอกเลย ฮือออออ เด็กโน้ยยยย?
โฮซอกมินฮยอกทะเลาะกันให้ตายยังไงคนชนะก็พี่ชยอนูพี่ชายผู้หวงน้องสินะ 5555555555
เรียววววว ?????
เทพแชเราเจอความหลังอีกแล้วไม่ดีเลยๆฮรืออเอาเทพเรากลับมาาา
นักเรียนญี่ปุ่นคือเพื่อนเก่าของฮยองวอนใช่มั๊ยย เอ๊ะ! หรือแฟนเก่ากันแน่หว่า -0-