ตอนที่ 45 : High School : CHAPTERS 42
Chapters 42
ผมหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังกลางๆที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยความลังเล ตัวยังคงเปียก เพราะจากที่ผมอยู่ ใช้เวลามาที่นี่ไม่นานเลยสักนิด ผมอยู่ใกล้ๆแม่มาตลอด แต่ผมกลับไม่เคยรู้เลย
“เข้ามาสิ”
...
ผมมองหน้าเขา.. มองหน้าพี่ชยอนูที่ยื่นมือมาตรงหน้าผม “ผม.. ผมไม่อยากเข้าไปแล้ว ผมจะกลับ”
“แต่แม่รอเจอเราอยู่นะ”
“...”
ผมกัดริมฝีปาก ในที่สุดก็ตัดสินใจก้าวเดินไปข้างหน้า ไม่ได้ยื่นมือไปจับมือพี่ชยอนูเหมือนที่เขาต้องการ ได้ยินเสียงพี่ชยอนูพึมพำว่าไม่เป็นไร ก่อนที่เขาจะเปิดประตูบ้าน ซึ่งผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปในทันทีอยู่ดี
“อ้าว คุณหนู กลับมาบ้านเหรอคะ แล้วทำไมตัวเปียกแบบนั้น”
“คุณแม่ล่ะครับ”
“แม่อยู่นี่จ้ะ ตายแล้ว เปียกโชกขนาดนี้ ไปทำอะไรมาลูก”
มือผมกำเข้าหากันแน่น เสียงนี้.. เสียงนี้ ต้องใช่แน่ๆ
“ตายแล้ว ฮยองวอนทำไมไปเดินตากฝนจนเปียกโชกมาขนาดนี้ลูก”
ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วผมเคยได้ยิน..
“ไปๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนลูก เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ”
“แม่ครับ ผมไม่ได้กลับมาคนเดียว”
“พากีฮยอนมาด้วยเหรอลูก งั้นรีบเข้าบ้านเลย น้องยิ่งตัวเล็กๆอยู่ เดี๋ยวจะป่วยเอานะ”
“เปล่าครับ”
พี่ชยอนูขยับตัวที่บังผมอยู่ ผมก้มหน้า ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ทันทีที่ได้สบตากัน คนที่ยืนมองผมอยู่ก็ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาแดงก่ำ
“ฮะ ฮยองวอน”
“...”ผมเม้มปากแน่น กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอไม่ให้มันไหลลงมา ก่อนที่ในที่สุด ผมจะค่อยๆเอ่ยคำนั้นออกไป “..แม่ครับ”
“ฮยองวอน ฮยองวอนลูกแม่จริงๆด้วย”
ร่างของผมถูกดึงเข้าไปกอดแน่น แม้ว่าตัวผมจะเปียกและอาจทำให้ท่านเปียกไปด้วยแต่ท่านก็ยังกอดผมแน่น ..แม่ตัวเล็กลงไปกว่าเดิมหรือเปล่า ไม่สิ ตอนนี้ผมโตแล้ว ผมสูงกว่าเดิม แม่ก็เลยดูตัวเล็กลง แม่แก่ลงไปเยอะเลยนะ แต่แม่ก็ยังคงสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ผมว่าแม่คงมีความสุขมากเลยนะ เพราะท่านยิ้มได้หวานที่สุด เสียงก็เพราะที่สุด และยังอ่อนโยนที่สุดในโลกอีก
ผมค่อยๆยกมือขึ้นแล้วกอดตอบรอบตัวของแม่ ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็ก
“แม่ครับ”
“ฮือ ฮยองวอนของแม่”
ผมเจอแม่แล้ว ..ผมได้เจอแม่แล้ว
ผมไม่ได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงจะยังตัวเปียกอยู่ผมก็ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ผมรับผ้าผืนหนาที่แม่บ้านให้ เอามาคลุมตัวแก้หนาวไปก่อน ตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นแหละ ผมอยากมองหน้าแม่แบบนี้ อยากคุยกับแม่ มีหลายคำถามที่ผมอยากจะถาม แต่ผมกลับไม่กล้า
มันเหมือนตอนนี้ผมยังเป็นคนแปลกหน้า.. ผมไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้มาตั้ง 14 ปีแล้ว ตอนแรกผมกลัว กลัวว่าแม่จะจำไม่ได้ แต่กลับกัน แม่จำผมได้ทันทีที่เห็น มันทำให้ผมดีใจ อย่างน้อยผมก็รู้ ว่าแม่ไม่เคยลืมผมเลย
“ฮยองวอนสบายดีหรือเปล่าลูก”
“..ครับ”ผมตอบเขินๆ ทุกอย่างดูเป็นสิ่งแปลกใหม่ มันทำให้ผมจะทำอะไรก็เก้อๆไปหมด “มะ แม่ล่ะครับ สบายดีหรือเปล่า”
“สบายดีจ้ะ แม่สบายดีมากเลย”
“..ครับ”
ผมควรต้องพูด ต้องถามอะไรอีก ผมไม่รู้เลยจริงๆ
“แม่ขอโทษนะลูก ที่แม่หนีลูกมา ปล่อยให้ลูกต้องอยู่กับพ่อ”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ น้ำตาผมมันก็คลออีกครั้ง เลยถามแม่ไปด้วยเสียงเครือ "ไม่คิดถึงผมเหรอครับ”
“ทำไมแม่จะไม่คิดถึง แม่คิดถึงฮยองวอนมาตลอดเลยนะ”
“แล้วทำไม..”
“พ่อของลูกยื่นข้อตกลงกับแม่”
“...”ผมเงียบเพื่อรอฟัง ผมอยากรู้เหตุผลจริงๆ ถ้าคิดถึง ทำไมแม่ไม่เคยไปหาผมบ้างเลย
“พ่อกับแม่..”
“ถ้าหากแม่ลำบากใจ”
“แม่แค่กลัวลูกจะรู้สึกแย่”
“ไม่มีอะไรทำให้ผมรู้สึกแย่ได้อีกแล้วล่ะครับ”
เมื่อผมยืนยันอย่างนั้น แม่ก็ยิ้ม เอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้เบาๆ “ก่อนหน้าที่แม่จะแต่งงานกับพ่อ แม่มีคนที่แม่รักอยู่แล้ว เรารักกัน แต่ตากับยายลูกไม่เห็นด้วย อยากให้แม่ได้แต่งงานกับลูกของเพื่อนซึ่งก็คือพ่อของลูก แม้ว่าตอนนั้น.. แม่จะท้องอยู่”
ผมเงียบ เป็นความจริงที่ทำให้ผมอึ้งเหมือนกัน “คนๆนั้นคือพ่อของพี่.. ของ พี่”
ผมเรียกเขาเต็มปากเต็มคำแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว มันเหมือนมีอะไรมากั้นระหว่างเรา และผมรู้สึกดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่ได้อยู่ให้ผมเห็นหน้า ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ผมว่า
ผมคงเกลียดเขาไปแล้วล่ะ พี่ชยอนูคนนั้นน่ะ
“ใช่จ้ะ.. หลังจากที่แม่คลอดพี่ แม่ก็ไปญี่ปุ่น ไม่นานแม่ก็มีฮยองวอน”
“...”
“แต่เพราะเราไม่ได้รักกัน.. อันที่จริงมีแค่แม่ที่ไม่ได้รักพ่อของลูกเลย แม่ก็เลยต้องขอหย่า ตอนแรกแม่ตั้งใจจะเอาลูกมาอยู่กับแม่”
“แล้วทำไมแม่ปล่อยผมไว้กับผู้ชายใจร้ายคนนั้นครับ.. ผมรู้ แม่รักเขาไม่ลงหรอก ในเมื่อเขาเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบนั้น”
“ไม่จริงเลยลูก.. ที่พ่อลูกเป็นแบบนั้นก็เพราะแม่”
“...”
“พ่อของลูกรักแม่มาก เขาดูแลแม่อย่างดีมาตลอด แต่เป็นเพราะแม่เอง เขาถึงทำแบบนั้น.. เขายื่นข้อเสนอว่าหากจะหย่า ก็ห้ามเอาลูกไปด้วย ห้ามมาเจอหน้าลูกอีก แม่กลัวว่าเขาจะพาลูกหนีไป แม่ก็เลยทำได้แค่คอยมองลูกจากที่ห่างๆ”
“...”ผมน้ำตาคลอ เรื่องราวที่ผมไม่เคยรู้สร้างความสะเทือนใจให้ผมอย่างมากมาย
“ฮยองวอนโกรธแม่ไหม.. แม่หนีลูกมา”
“ผมไม่เคยโกรธแม่เลยครับ”ผมตอบ ใช้อีกมือวางลงบนหลังมือของแม่ต่ออีกที “อยากจะโกรธ แต่ผมก็โกรธไม่ได้”
“มาให้แม่กอดหน่อยลูก”
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ แล้วซบลงกับอกอุ่นๆของแม่ หลับตาเพื่อซึมซับความรู้สึกทั้งหมดที่ผมโหยหาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด “แล้วทำไม.. เขารู้แต่เขาไม่เคยบอกผม ว่าแม่อยู่ที่ไหน”
“ฮยองวอนโกรธพี่เขาใช่ไหม”
ผมพยักหน้าเบาๆ “ทั้งๆที่ผมตามหาแม่มาตลอด แต่ว่าเขา.. ไม่พูดอะไรเลยสักคำ”
“อย่าโกรธพี่เขาเลยนะ”
“...”
“พี่ฮยอนอูน่ะรักลูกมากเลยนะฮยองวอน ลูกอาจจะจำไม่ได้แล้ว ตอนลูกสามขวบ แม่เคยพาพี่ไปหาลูก แต่ตอนนั้นน่ะ ลูกไม่ชอบพี่เขา เอาแต่ไล่พี่เขา ถูกแม่ตี ลูกเลยหนีออกไปจากบ้านทั้งที่ยังเด็กขนาดนั้น แถมยังตกน้ำลงไปอีก”
ผมเงียบ และนึกถึงเรื่องราวที่ผมหลงลืมมันไป จริงสินะ..
มันเหมือนมีเหตุการณ์นั้นที่อยู่ในเบื้องลึกของจิตใจผม ตอนที่ผมตกน้ำ ผมจมน้ำ เกือบจะตายไปแล้ว แต่ก็มีคนมาช่วยผม ทั้งที่ตอนนั้น คนๆนั้นก็ยังเด็กอยู่เหมือนกันแท้ๆ ช่วยผมเขาอาจจะตายก็ได้ แต่เขาก็ยังลงไปช่วยผม ทั้งที่ผมผลักไสเขา
“ไปให้พ้น ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดนาย!!!!!!”
ผมพูดคำนี้เป็นร้อยๆรอบ ที่จริงแล้วมันเป็นผมเองต่างหาก ที่กลัวถูกแย่งความรักจากแม่ไป
“พอเจอลูกครั้งแรก พี่เขาจำได้ทันทีเลยนะว่าเป็นลูก รีบโทรมาบอกแม่ ดีใจกันยกใหญ่”
“...”
“แต่ฮยอนอูไม่กล้าบอกลูก เพราะเขากลัว.. กลัวว่าลูกจะรังเกียจเขาอีก”
“ผม..”
“พี่เขารักลูกมากจริงๆนะฮยองวอน เขาถึงเลือกแบบนั้น ไม่ยอมบอกความจริงกับลูกก็เพราะต้องการดูแลลูก อยากให้ลูกมองเขาด้วยสายตาชื่นชมไม่ใช่สายตารังเกียจ”
ผมเม้มปากแน่นอีกครั้ง ผละออกจากอ้อมกอดของแม่พอดีกับที่ร่างสูงเดินลงมา
“ให้ฮยองวอนไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“โอเคจ้ะ”แม่บอกแล้วลูบหัวผมพร้อมกับยิ้มอย่างใจดี “แม่ดีใจที่ได้เจอลูกอีกครั้ง ดีใจที่ลูกชายของแม่เติบโตมาเป็นคนน่ารักขนาดนี้”
“ผมก็ดีใจที่เจอแม่ครับ”ผมยิ้ม เป็นรอยยิ้มทั้งน้ำตาที่แสนจะมีความสุข
“ฮยอนอูพาน้องไปที่ห้องเถอะลูก”
“ครับ”เขารับคำก่อนจะมองหน้าผม “ตามพี่ ตามมาสิ”
ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังเขาไปช้าๆ ก่อนจะมองประตูห้องตรงหน้าอย่างแปลกใจ ประตูทุกห้องมีป้ายติดเอาไว้ มีห้องของแม่และพ่อของเขา ห้องของเขา และห้องด้านในสุดนั้น
ห้องฮยองวอน
มีห้องของผมอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยเหรอ..
“เข้าไปสิ ทำตัวตามสบายนะ บ้านหลังนี้ เป็นบ้านของฮยองวอนเหมือนกัน”
ผมเดินเข้าไปช้าๆ แต่ละก้าวมันหนักอึ้งไปหมด และยิ่งเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นทุกอย่างในห้อง น้ำตาผมก็ไหลอย่างกับเขื่อนแตก ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้เป็นของผม เหมือนว่าห้องนี้รอผมมาตลอด
ข้าวของเครื่องใช้ที่วางอย่างเป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนสีน้ำเงินแบบที่ผมชอบ โต๊ะหนังสือวางอยู่มุมห้อง และรอบๆห้องมีแต่รูปถ่ายของผม ตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้ มากไปกว่านั้นคือรูปล่าสุดของผม
วันที่ผมแข่งยูโดรอบแรก.. หรือแม้แต่ชีวิตประจำวันของผมที่โรงเรียน
เขาเตรียมมันเอาไว้หมดแล้วใช่ไหม
ผมเดินไปที่ประตู เปิดออกอีกครั้ง และเขายังยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นผม เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มเจื่อนๆ
“คือพี่..”
“ผมขอโทษ”ผมพูดทั้งน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดพี่ชยอนูแน่น “ฮือ ผมขอโทษพี่ชยอนู ผมขอโทษ”
“...”
“ผมขอโทษที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย”
มือของพี่ชยอนูกอดตอบพร้อมกับลูบหลังผมเบาๆ “พี่ก็ขอโทษนะฮยองวอน ..และขอบคุณ ขอบคุณที่ไม่เกลียดพี่”
“ฮือ”
สัมผัสของครอบครัวที่แท้จริงของผม
ในที่สุดผมก็ได้รับมันแล้ว
ในที่สุด ความฝันของเทพแชก็เป็นจริง และสวยงามเหลือเกิน
ใครซึ้งเหมือนไรท์มั้ย ไม่มีใครซึ้งไรท์ซึ่งเองก็ได้(อีกแล้ว ฮาาาาาา)
เอาล่ะ จบเรื่องแม่ เรื่องพี่ชายไป เหลือเรื่องหัวใจ
หลังจากนี้ คุณจะได้พบกับความฟินเต็มรูปแบบเตรียมรอได้เลย
รับรองได้มีหมอนขาดกันบ้างล่ะ(อวยไว้ก่อน)
#ฟิคเทพแช
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ต่อไปนี้ไม่ร้องไห้แล้วน้าา
เคลยีร์กับพี่และแม่เรียบร้อยแล้ว พี่นุจะหวงน้องไหมเนี่ย 5555+
พี่นูทำไมอบอุ่นอย่างเนร้ ฮืออออ อิจฉา อิจฉาแปป แงงง
ตอนหน้ามินมุงจะกลับมาใช่มั๊ยคะ 5555 นี่ว่าตอนหน้าต้องแอบปวดหัว มินมุงปะทะท่านชินงี้ .. 555555555555
ปล. ไอเอ็ม ....