ตอนที่ 43 : High School : CHAPTERS 40
“ฮยองวอน คิดถึงจังเลยลูก”
ร่างของผมถูกดึงเข้าไปกอดพร้อมๆกับที่เสียงหวานของแม่วอนโฮ มือท่านลูบหลัง ลูบหัวผมบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าคงคิดถึงจริงๆนั่นแหละ แต่ที่มันน่าขำคือลูกชายตัวจริงของแม่นี่สิ
“แม่ๆๆ ฮัลโหล ลูกชายแม่ชื่อโฮซอกนะ ไม่ใช่ฮยองวอน”
ผมหัวเราะเมื่อไอ้เตี้ยชี้ตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนงอน คุณแม่ที่กำลังกอดผมอยู่เลยผละออก แต่ยังจับมือผมแน่น “ไปลูกไป เข้าบ้านกัน”
“ฮ่าๆๆๆ”คราวนี้ผมไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะได้เลย เมื่อผมถูกลากให้เข้าไปในบ้าน โดยลูกชายตัวจริงของบ้านนี้ยืนกระทืบเท้าปึงปังอยู่ข้างนอก
“แม่!!! ผมลูกแม่นะ”
เหมือนเสียงโวยวายของวอนโฮจะส่งไปไม่ถึงคุณแม่นะ จนสุดท้ายมันก็ต้องเดินเข้ามาเองนั่นแหละ คุณแม่เขาถึงหัวเราะคิกคักอย่างสะใจที่ได้แกล้งลูกชาย
“แม่อ่ะ”
“โอ๋ๆๆ หยอกเล่นหรอกน่า”พูดจบก็ดึงลูกชายตัวเองมากอดซะแน่น
ผมมองภาพนี้อย่างประทับใจ ..ผมจะมีโอกาสได้รับอ้อมกอดแบบนี้จากแม่บ้างไหม หรือว่าจะมีเพียงเขาที่ได้รับมันเพียงคนเดียว
“มากันถูกจังหวะมากเลย พ่อเราไม่อยู่บ้านพอดี นี่แม่คิดว่าจะต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียวซะแล้ว”
“อ้าว พ่อไปไหนอ่ะ”
“ไปดูงานต่างจังหวัดน่ะสิ สามวันนั่นแหละ”คุณแม่บอกแล้วมองเราสองคน “แล้วนี่ยังไง วันนี้เพิ่งวันอังคารเอง ทำไมออกมากันได้ล่ะ”
“อ่า..”ผมอึกอักเพราะถูกจ้อง บอกว่าโดดเรียนออกมาจะโดนว่าอะไรไหมล่ะ
“ก็ที่โรงเรียนไม่มีสอนอ่ะแม่ วันกีฬาไง ที่เล่าให้ฟัง”
“แล้วฮยองวอนไม่ต้องอยู่ซ้อมกีฬาเหรอลูก”
“โธ่แม่ ฮยองวอนของแม่น่ะเป็นตัวแทนโรงเรียนแล้วนะ เก่งขนาดนั้น พักๆบ้างก็ได้”
“เหนื่อยไหมล่ะลูก ซ้อมหนักน่าดูเลยสิ”
“ได้กำลังใจจากผมทุกวัน ฮยองวอนไม่เหนื่อยหรอกแม่”
“- - แม่ถามฮยองวอนไหมโฮซอก”
ผมหัวเราะอีกครั้งก่อนจะยิ้ม “ไม่เหนื่อยครับ ยังไงผมต้องขอรบกวนคุณแม่สักสองวันนะครับ”
“ตามสบายเลยลูก ยังไงบ้านหลังนี้ก็ต้อนรับฮยองวอนเสมอนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนไป แล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวเย็นกัน แม่กำลังทำอยู่พอดี”
“รบกวนด้วยนะครับ”ผมบอกอย่างเกรงใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามหลังวอนโฮขึ้นไปที่ห้องเดิม
“นี่คงไม่ต้องบอกซ้ำสองมั้ง เสื้อฉันนายใส่ได้ตามใจเลยว่าจะใส่ตัวไหน ส่วนกางเกง ขามันก็อาจจะลอยๆหน่อย”
“หึๆ ฉันเตรียมของฉันมาละ”ผมบอกแล้วชูกระเป๋าเป้ที่สะพายมาด้วย
“โห นี่วางแผนโดดเรียนเอาไว้ล่วงหน้าเลยเหรอเนี่ย”
“ก็คนไม่อยากอยู่”ผมพึมพำเบาๆ
วอนโฮไม่ได้พูดอะไรแต่โยนผ้าเช็ดตัวมาให้ผม “นายใช้ห้องนี้ไป เดี๋ยวฉันไปใช้ห้องอื่น แล้วก็.. ลงไปเจอกันข้างล่างนะ”
“อืม”
“ฮยองวอน”
“อะไร”
“...”วอนโฮมองหน้าผม ทำเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ยักไหล่ “ช่างเหอะ ไม่มีอะไร”
ผมมองวอนโฮที่เดินออกไปจากห้อง ก่อนจะหันกลับไปนั่งที่เตียง สุดท้ายก็เอนตัวลงนอน ไม่ได้ไปอาบน้ำทันที ภายในหัวของผมมีความคิดมากมายที่ตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด ความอึดอัดในใจไม่ได้คลายไปเลยแม้แต่นิด แค่ผมคิดว่าจะต้องกลับไปเจอหน้าเขาอีกครั้ง ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าผมจะทำได้ไหม
พี่ชายน่ะเหรอ.. พี่ชายที่ไม่ยอมบอกน้องชายว่าแม่อยู่ที่ไหน
คนอย่างนั้นเขาจะไปมีเหตุผลอะไรล่ะ นอกซะจากกลัวถูกแย่งความรักไป.. คงกลัวว่าผมจะไปทำลายครอบครัวของเขาสินะ
บ้าบอที่สุดในโลกเลย หึ!
“ฮยองวอน ฮยองวอนไหวไหม”
“ฮืออออออออ”
“ไม่ร้องนะ พี่อยู่นี่แล้วล่ะ”
“ฮืออออ คุณแม่อยู่ไหน ฮยองวอนจะหาคุณแม่”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ให้ใครทำอะไรฮยองวอนเด็ดขาดเลย พี่สัญญา”
“ฮึก”
“พี่จะปกป้องฮยองวอน พี่จะดูแลน้องชายของพี่ให้ดีที่สุดเลย”
“ขี้เซาเอ๊ย ตื่นได้แล้วน่า”
...
“ฮยองวอน”
ผมลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตอนไหน แต่ตื่นขึ้นมาหน้าวอนโฮก็อยู่ห่างไม่ถึงคืบแล้ว ผมเลยผลักหน้าไอ้บ้านี่ออกไปด้วยความตกใจ
“อะไรของนาย”
“บอกว่าให้รีบอาบน้ำลงไปข้างล่าง มัวแต่นอนอยู่ได้”
ผมก้มมองตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่ “อืมๆ เดี๋ยวฉันรีบลงไป”
“ให้ไวเลยนะ แม่รออยู่”
“อืม รู้แล้วน่า”ผมพยักหน้าส่งๆ ก่อนจะหยุดนิ่งด้วยความตกใจ
มืออุ่นๆแตะที่แก้มของผม ก่อนที่ปลายนิ้วจะไล้เบาๆ “ทะ ทำอะไร”
“สงสัยในห้องจะร้อนเน๊อะ นายเลยมีเหงื่อด้วย รีบไปอาบน้ำนะ.. ฉันรออยู่ข้างล่าง จะอยู่ข้างๆนาย”
พูดจบวอนโฮก็เดินออกไปอีก ผมยกมือขึ้นแตะที่แก้มตัวเองเบาๆ มันไม่ใช่เหงื่อ และผมก็รู้ว่าวอนโฮไม่ได้โง่จนดูไม่ออก
น้ำตานี่มันไหลลงมาเพราะอะไรกัน
“เดี๋ยวผมช่วยล้างครับ”
“ฮยองวอน ไม่ต้องหรอกลูก ให้เจ้าโฮซอกมันทำไป เราไปนั่งพักดีกว่านะ หน้าดูซีดๆด้วย เดี๋ยวไม่สบาย”
“แต่..”
“เชื่อแม่เถอะน่า ฉันทำเอง”วอนโฮบอกพร้อมกับที่ผมโดนคุณแม่ดันมาที่ห้องนั่งเล่น
ผมเลยนั่งลงเกร็งๆเพราะเกรงใจเหลือเกิน มารบกวนทั้งที่นอน ทั้งอาหาร แล้วยังไม่ได้ทำอะไรตอบแทนสักอย่างเลย แต่ก็นะ ผมรู้ว่าดื้อด้านไป สองแม่ลูกเขาคงไม่ยอมอยู่ดีเพราะงั้นก็เชื่อฟังเขาหน่อยแล้วกัน
“เหนื่อยมากใช่ไหมลูก”
คุณแม่ที่เดินมานั่งอยู่ข้างๆผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ผมหันไปมองท่านแล้วส่ายหน้า
“ไม่เหนื่อยครับ เมื่อก่อนผมฝึกหนักยิ่งกว่านี้อีก”
“กายน่ะ แม่รู้ว่าฮยองวอนไม่เหนื่อย”พูดจบท่านก็แตะที่หน้าอกผมเบาๆ “แล้วตรงนี้น่ะ เหนื่อยไหม”
“...”
“วันพรุ่งนี้มันจะดีขึ้นนะลูก”
“..ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ว่ามันจะดีขึ้น”ผมพูดเสียงเครือ รู้สึกอยากจะร้องไห้ หลังจากนั้นมันไม่ใช่แค่รู้สึกอยากจะแล้ว เมื่อมือของคุณแม่ลูบหัวผมเบาๆ น้ำตาผมก็ไหลอาบแก้มทันที
“ถ้ามันยังไม่ดีขึ้น ก็ให้คิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาของเรา แม่เชื่อนะ ว่าสักวันจะเป็นวันของฮยองวอน คนเก่งของแม่น่ะสู้ไหวอยู่แล้ว”
“...”ผมเม้มปากแน่น และเป็นครั้งแรกที่ผมโผเข้าไปกอดท่านก่อน “ผมไม่รู้ว่าผมจะสู้กับมันไหวไหม”
“ต้องไหวสิ ฮยองวอนเป็นคนเก่งมากนะลูก เราน่ะเข้มแข็ง และเป็นเด็กดี สิ่งดีๆจะต้องรออยู่แน่นอนรู้ไหม”
“ฮึก..”
“ไม่ร้องนะลูก โอ๋.. แม่อยู่นี่แล้วนะ”
การปลอบใจกลับยิ่งทำให้ผมร้องไห้โฮเหมือนเด็ก และอ้อมกอดของความเป็นแม่ก็โอบรอบตัวผมอย่างปลอบใจ ความรู้สึกแย่ๆในใจราวกับได้รับการเยียวยา จนในที่สุดผมก็หยุดร้องไห้
“โห่ หนีมากอดอะไรกันอยู่สองคน”
เสียงวอนโฮดังพร้อมกับที่ผมรู้สึกว่าโซฟาข้างๆมันยุบตัวลงไป มากไปกว่านั้นอ้อมแขนอีกคู่ก็โอบล้อมรอบตัวผมเอาไว้อีกชั้น
“ผมกอดด้วยสิ”
“ฮื่อ”ผมดิ้นเบาๆ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้แม่ของวอนโฮและวอนโฮกอดอยู่แบบนี้
ผมโหยหาความรู้สึกแบบนี้มาตลอด และตอนนี้ผมได้รับมันแล้ว
แม้จะไม่ใช่จากคนที่ผมต้องการจริงๆ แต่แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วล่ะ
ขอบคุณนะ.. วอนโฮ
ดราม่าเบาๆ สงสารเทพแชจัง พี่นูรีบมาอธิบายสักทีนะ ก่อนที่จะเจ็บปวดกันไปมากกว่านี้
เรื่องโปสการ์ดที่ไรท์บอกเอาไว้ว่าจะส่งให้คนที่ร่วมเล่นเกมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ขอโทษจริงๆที่มันล่าช้า พอดีไรท์ฝากให้พี่ไปส่ง แล้วเค้าก็ติดธุระไม่ได้ไปส่งให้สักที
ไรท์เลยเอากลับมาแล้วเดี๋ยวไรท์จะเอาไปส่งเอง เพราะงั้นอาจจะได้ในอาทิตย์หน้า
คราวนี้จริงๆแล้ว สัญญา ไม่เบี้ยวแน่นอน จะรีบไปส่งให้เลยนะ
#ฟิคเทพแช
ช่วงนี้แท็กเงียบเหงานิดหน่อยยยยย และเรื่องรวมเล่ม
อีกเพียงแค่เล่มเดียวเท่านั้นก็จะครบตามยอด 15 เล่ม ตามที่ได้บอก แต่จะดีกว่านี้ถ้ามากกว่า 15 เล่ม
ไรท์เองก็อยากให้ราคามันถูกที่สุดเช่นกัน ขอรับประกันว่าภายในเล่มจะไม่ได้มีเนื้อหาแค่นี้แน่นอน
อัดแน่นไปด้วยความฟินเต็มพิกัดชัวร์ ใครที่ยังไม่ได้สั่ง รีบเลยนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เขากอดกันด้วยง่ะ????
ชยอนุ แกหายไปไหน มาเคลยีร์กับน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ
คือฮยองวอนไม่รู้ว่าตัวเองมีพี่ชายจริงๆเหรอ หรือว่าลืมไปนานแล้ว แล้วทำไมฝันถึงก็ยังร้องไห้ พี่นูวววว มาอธิบายให้น้องฟังที
ตอนนี้อบอุ่นมากเลยค่ะ พักกายพักใจไปก่อนเนอะฮยองวอน หวังว่าตอนหน้าๆจะไม่ดราม่าหนักหน่วงอะไรมากนะคะ T^T
ยังเชื่ออยู่ค่ะว่าพี่ชยอนูมีเหตุผลที่ดี ...ใช่มั๊ยยยยยย T-T
ปล. คิดถึงมินมุงจัง ฮือออ ????????????
วอนโฮ แกแอบได้กำไรเบาๆนะ เนียนมากอดด้วย ^____^
ทุกตอนเลย แบบกำลังดราม่าอยู่ ท่านชินโผล่มาเมื่อไหร่ตอนนั้นคือดราม่าจบ 55555 แบบ กอดด้วยสิ หลอกแต๊ะอั๋งหรอ..
ฮรือ แม่พี่โฮซอกอบอุ่นมาก ??