ตอนที่ 38 : High School : CHAPTERS 35
Chapters 35
-WONHO-
ผมรู้ตัวนะว่าสองสามวันที่ผ่านมาผมหงุดหงิดมากๆ นั่นก็เพราะว่าผมยังหาคำตอบของคำถามที่คาใจไม่ได้สักที แถมพักนี้พี่ชยอนูก็ตามติดฮยองวอนซะเหลือเกิน ก็รู้นะ อยู่สาขาเดียวกัน หอเดียวกัน ห้องอยู่ใกล้กัน แต่ก่อนหน้านั้นก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นนี่
ทั้งๆที่ฮยองวอนก็เหมือนจะตัดใจจากพี่ชยอนูไปแล้ว แต่พี่ชยอนูก็ยังมาทำแบบนี้ หรือว่าเสียดายงั้นเหรอ? เห๊อะ แล้วกีฮยอนล่ะ เอาเพื่อนผมไปไว้ไหน
“วอนโฮ”
นึกถึงก็มาเลย ผมขยับที่ว่างเพื่อเหลือไว้ให้กีฮยอนนั่ง ร่างเล็ก(กว่า)นั่งลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
ผมรู้ว่ากีฮยอนก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผมหรอก ในเมื่อพี่ชยอนูเปลี่ยนไปซะขนาดนี้
“ถามจริง ทะเลาะอะไรกับพี่ชยอนูปะ”
“หึ”กีฮยอนส่ายหน้า “ไม่รู้สิ พี่ฮยอนอูมีเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอก”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ดูยุ่งตลอดเลย แต่โอเคนะ วันนี้จะกลับบ้าน พี่ฮยอนอูจะไปด้วย”
“เหรอ งั้นก็ดีแล้ว”ผมยิ้มขึ้นมาทันที แบบนี้แสดงว่าความสัมพันธ์สองคนนี้ยังปกติดีอยู่สินะ ผมเอาศอกกระทุ้งกีฮยอนเบาๆ “ย๊า แล้วนายกับพี่เขาน่ะ ตกลงยังไง คบกันยังงงงงงงงงง”
“-/////- ทำไมต้องมาถามด้วยเล่า”
“ก็นายไม่ยอมบอกฉันสักทีนี่หว่า”ผมพูด ดึงกีฮยอนมากอดคอแล้วยีหัวไอ้ตัวเล็กเบาๆ “บอกมานะ ตกลงคบกันยัง”
“..อือ”
“อะไรนะ”
“ก็บอกว่าอือไงล่ะโว้ย!!!”
พลั่ก
“โอ๊ยๆๆ”
ผมร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะยิ้มแล้วกลายเป็นหัวเราะ บอกเลยว่าสบายใจ และโล่งใจโคตรๆที่รู้คำตอบ แล้วไอ้ที่ผมร้องนี่ก็ไม่ใช่หรอกนะ เห็นกีฮยอนตัวเล็กๆงี้ มือหนัก ตีนหนักจะตาย ผลักผมซะล่วงเก้าอี้เลยเนี่ย
“นายนั่นแหละ มัวแต่ช้า ระวังเถ้อ ฮยองวอนจะโดนซิวไป”
“เห๊อะ ใครบอกว่าฉันช้าวะ”ผมโวย “ฮยองวอนต่างหาก ไม่เปิดใจให้ฉันสักที ฉันเต็มที่ แถมเดินหน้าเต็มกำลังแล้วนะกีฮยอน”
“ก็นายชอบทำเหมือนเล่นนี่”กีฮยอนบอก แล้วหยอกแก้มทั้งสองข้างของผมเล่น “หัดทำตัวให้มันจริงจังซะบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าเพื่อนรักคนนี้ไม่เตือนนะ”
“เออ รู้แล้วน่า”
พวกเราสองคนสนิทกันมานานมากจริงๆนะ สนิทกันถึงขั้นที่ว่าแค่มองตาเราก็รู้ใจกันแล้วล่ะ ผมดีใจที่ได้ยินว่าพี่ชยอนูกับกีฮยอนคบกันแล้ว มันทำให้ผมโล่งใจไปเปราะนึงว่าสิ่งที่ผมคิดมันคงไม่จริง แต่ที่ดีใจสุดๆก็คือ
เพื่อนผมจะได้มีความสุขจริงๆสักที
ถึงผมจะไม่ได้ชอบกีฮยอนในแบบที่เคยชอบแล้ว แต่ยังไงซะ กีฮยอนก็เป็นเพื่อนคนพิเศษของผมอยู่ดีนั่นแหละนะ
ผมแยกกับกีฮยอนหลังคุยกันเสร็จ ไอ้ตัวเล็กกระดี๊กระด๊าใหญ่เลยที่จะได้กลับบ้านพร้อมแฟนหนุ่ม หึๆ ยังไงก็ยังไม่ค่อยชินแฮะ ที่รู้ว่ากีฮยอนมีแฟนแล้ว ในสายตาผม เจ้านั่นก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ร้องไห้งอแงวิ่งมาฟ้องผมตอนที่ถูกเพื่อนข้างบ้านแกล้งอยู่ดีนั่นแหละ
“ไอ้วอน วันนี้กูกลับบ้านนะมึง”
“เออๆ ไว้เจอกันวันจันทร์เว้ยเพื่อน”ผมโบกมือลาจูฮอน หันไปคว้าเสื้อตัวนอกมาพาดบ่า วันนี้วันศุกร์ หลายคนกลับบ้าน แต่ผมไม่กลับ เพราะที่บ้านไม่มีคนอยู่ ผมว่าผมเห็นไอ้หัวทองมินฮยอกกลับบ้านไปแล้วนะ นี่แหละ เวลาของผมเลย
ไปหาฮยองวอนดีกว่า
คิดได้แบบนั้นผมก็สะพายกระเป๋าเพื่อจะเดินไปที่โรงยิม แต่โทรศัพท์ผมกลับดังซะก่อน ผมเลยหยุดแล้วหยิบขึ้นมากดรับ “ว่าไงกีฮยอน”
(...)
“กีฮยอน?”
(..อยู่ในโรงเรียนอยู่ไหม)
“อยู่ดิ มีไรเปล่า ฉันนึกว่านายถึงบ้านแล้วซะอีก”ผมถาม คิ้วขมวดเข้าหากันเพราะน้ำเสียงของกีฮยอนฟังดูแปลกๆ “มีเรื่องอะไร อยู่ไหนกีฮยอน”
“วอนโฮ”
ผมหันไปข้างหลัง กดวางสายแล้วเก็บมันลงไป เพราะคนจากปลายสายมายืนอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว
“กี..”
“คงไม่ได้กลับบ้านแล้วอ่ะวันนี้”กีฮยอนพูด ยิ้มบางๆ
แต่ผมรู้ดี นั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่แท้จริง “เกิดอะไรขึ้น แล้วพี่ชยอนูไปไหน”
“ไม่รู้”
“หมายความว่ายังไง ไม่รู้น่ะ”
“พี่ฮยอนอูปิดเครื่อง สงสัย ..งานคงยุ่งมั้ง ฮะๆๆๆๆ”
“นี่ถ้าหัวเราะมันฝืนมากขนาดนั้นนายไม่ต้องหัวเราะก็ได้นะ”
“...”กีฮยอนก้มหน้าลงไปสักพักแล้วเงยหน้ามองผม ยิ้มบางๆ “ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันดันคบกับประธานนักเรียนนี่ ช่วงนี้กิจกรรมก็เยอะแยะ ไหนจะแข่งว่ายน้ำอีก พี่ฮยอนอูคงยุ่งมากจริงๆนั่นแหละ”
“ยุ่งแต่ก็ไม่น่าลืมว่านัดกับนายไว้นี่”
“เวลายุ่ง ฉันยังเคยลืมปล่อยให้นายนั่งรอฉันตั้งหลายชั่วโมงเลย จำไม่ได้เหรอ”
“มันไม่เหมือนกันนะเว้ยกีฮยอน”
“เหมือนสิ.. ช่างเถอะ จะกลับหอเลยไหม”
“..ว่าจะไปหาฮยองวอน”
“อ๋า ได้เวลาทำคะแนนสินะ”กีฮยอนยิ้มแซวผมอีกครั้ง “ถ้างั้นฉันกลับหอก่อนแล้วกัน โชคดีนะ”
ผมมองร่างเล็กๆที่เดินไปทางหออย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก พี่ชยอนูน่ะเหรอ จะงานยุ่งจนลืมนัดกีฮยอน แต่ไหนแต่ไร กีฮยอนก็มาเป็นอันดับแรกอยู่แล้วนี่ ผมไม่เคยเห็นพี่ชยอนูจะละเลยกีฮยอนสักครั้ง แล้วเขาหายไปไหนของเขาวะ
ในหัวผมเอาแต่ประมวลผลว่าพี่ชยอนูหายไปไหน เผลอแป็บเดียวก็มาถึงที่โรงยิมแล้ว ไฟยังเปิดอยู่ และผมได้ยินเสียง ฮยองวอนยังไม่กลับจริงๆด้วยแฮะ จะซ้อมอะไรนักหนา นี่มันตั้งสามทุ่มแล้วนะ
“เฮ้ ฮยองวะ..”เสียงของผมขาดหายไป
ฮยองวอนหันมามองผม พลางปาดเหงื่อ “จะมากวนอะไรฉันอีกอ่ะไอ้เตี้ย”
“ทำไมพี่มาอยู่นี่”
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าผมจะมองข้ามฮยองวอนไป แต่ก็ต้องเชื่อ เพราะคนที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือพี่ชยอนูที่กีฮยอนบอกว่างานยุ่ง
แต่กลับมาซ้อมยูโดกับฮยองวอน ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองเลยน่ะเหรอ
“อะไรของนายน่ะ”ฮยองวอนถามผม
แต่ผมไม่ได้สนใจ “คุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ พี่ชยอนู”
“อืม ได้สิ”พี่ชยอนูตอบยิ้มแย้มนั่นทำให้ผมโมโหมากกว่าเดิมเข้าไปอีก
บอกผมทีว่าพี่ชยอนูไม่ได้ลืมนัดกีฮยอนแล้วมาอยู่กับฮยองวอน
บอกผมที ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
-HYUNGWON-
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพร้อมจะกลับหอแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่กะจิตกะใจจะทำอะไรเลย เมื่อกี้จู่ๆวอนโฮมันก็เข้ามา แล้วก็ออกไปกับพี่ชยอนู ทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่คนเดียวกลางโรงยิม ไม่บอกอะไรกันเลยสักคำ
ใครก็ได้ช่วยอธิบายทีว่านี่มันเรื่องอะไร
“ผมไม่รู้นะ ว่าพี่คิดจะทำอะไรของพี่ แต่บอกไว้ก่อนเลย แบบนี้มันไม่โอเคว่ะ”
ไม่ได้แอบฟังนะจริงๆ ผมหยุดเดิน เพราะถ้าก้าวออกไปอีกสามก้าว คนที่คุยกันอยู่คงรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้แน่ๆ เป็นวอนโฮกับพี่ชยอนูนั่นแหละ
“ทำอะไร ฉันยังไม่เข้าใจที่นายพูดเลยนะโฮซอก”
“เห๊อะ! ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร แต่พี่ช่วยตอบผมทีเหอะ ว่าพี่ลืมนัดกีฮยอนแล้วมาอยู่กับฮยองวอนได้ยังไง”
“ลืมนัด พี่ฝากคนไปบอกกีฮยอนแล้วนี่”
“แต่กีฮยอนไปนั่งรอพี่ตั้งแต่เลิกเรียนแล้วนะเว้ย”
“...”
“มันยากนักเหรอครับ แค่ไปบอกกีฮยอนด้วยตัวเองน่ะ”
“โฮซอก ใจเย็นก่อน”
“บอกไว้ก่อนเลยนะ พี่ไม่มีสิทธิ์ไปปั่นหัวกีฮยอนเล่น เพื่อนผมไม่ใช่อะไรก็ตามที่ใครจะทำให้เสียใจได้”
ผมไม่เห็นหน้าหรอกนะ แต่ฟังจากน้ำเสียง ไอ้เตี้ยนั่นคงโกรธมากๆ และผมก็พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว น่าจะเป็นเพราะพี่ชยอนูมาซ้อมยูโดกับผม แล้วคนที่ฝากไปบอกกีฮยอนไม่ได้บอก กีฮยอนเลยนั่งรอ
แล้ววอนโฮก็เลยโกรธ ..โกรธมากๆด้วยมั้ง
“ฉันไม่เคยคิดจะปั่นหัวกีฮยอนเล่น”
“งั้นก็เลิกยุ่งกับฮยองวอนได้แล้ว”
ชื่อของผมทำให้การสนใจเพิ่มมากขึ้น นี่ผมคงไม่ได้เป็นสาเหตุให้คนทะเลาะกันหรอกใช่ไหม
“ฉันเลิกยุ่งกับฮยองวอนไม่ได้”
“ถ้าเลือกกีฮยอน ก็ต้องทำได้ดิวะพี่!!”
“แกไม่เข้าใจหรอกโฮซอก ฉันมีเหตุผลของฉัน และเหตุผลของฉันก็ไม่ใช่เรื่องของแกด้วย”
“หึ! ถ้าเลิกยุ่งกับฮยองวอนไม่ได้ งั้นก็ปล่อยมือกีฮยอนซะ!!!”
“...”
ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเริ่มจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ไอ้หมอนั่นน่ะ ไอ้เตี้ยนั่น..
คงแคร์กีฮยอนมากจริงๆ
“แกเองก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฉันทำอะไรก็ตามที่แกต้องการเหมือนกันเว้ย ฉันจะไม่ปล่อยมือกีฮยอน และฉันจะไม่มีทางเลิกยุ่งกับฮยองวอนเด็ดขาด”
“พี่แม่ง..”
“สักวันแกจะเข้าใจในการกระทำของฉันเอง”
“..พี่คงไม่ได้ชอบฮยองวอนหรอกนะ”
“อย่าเรียกว่าชอบเลย”
“...”
“สำหรับฮยองวอนน่ะ ..มันมากกว่านั้น”
ผมเผลอยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ มากกว่านั้นคืออะไร..
ตกลงตอนนี้สำหรับพี่ชยอนูผมคือใคร
...
แล้วไอ้เตี้ยนั่นล่ะ
...
ที่บอกว่าชอบผม แต่แคร์กีฮยอนมากขนาดนี้
..ผมเองก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน
ดราม่ามาเยือนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ว่าจะไม่ให้ฟิคเรื่องนี้มีดราม่าแล้วเชียวนะ แต่ไรท์เป็นคนถนัดแนวดราม่ามากๆ
มันก็เลยมีจนได้ มีหลายอย่างให้คิดจากตอนนี้
#ฟิคเทพแช
ตกลงพี่นูคิดยังไงกับเทพแช? แล้วตกลงพี่วอนคนกากชอบเทพแชจริงๆใช่ไหม?
อย่าเพิ่งคิดว่าเนื้อเรื่องเริ่มออกทะเล หรือสะเปะสะปะไม่มีที่มาที่ไป
ไรท์จะบอกว่าทุกๆคำพูด ทุกๆการกระทำของตัวละครในเรื่องนี้ล้วนมีเหตุผลทั้งสิ้น
ไรท์วางพล็อตเอาไว้แล้ว ซึ่งอีกไม่นาน ความจริงจะกระจ่าง และผู้ที่จะทำให้ทุกอย่างกระจ่างนั่นก็คือ
เขาผู้นี้แหละ
สนใจฟิครวมเล่ม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มินมุงก็กลับบ้าน มาช่วยเทพด้วยค่าาา
อะไรยังไง
แคร์กีฮยอนมากไป เทพเขาเข้าใจผิดไปอีก...
ได้งอนกันอีกแน่ ๆ แล้วนี่มินฮยอกยังใส่ช็อคโกแลตอยู่มั้ย เชียร์ผู้ชายคนนี้... ถึงจะรู้ว่าใครเป็นพระเอกฮ่าๆๆ.
ถ้าชยอนุไม่ได้ชอบฮยองวอน แต่ดุแลดีขนาดนี้ เป้นลูกพี่ลูกน้องกันหรือป่าว
คือไรอ่ะ เป็นไรกัน? พี่น้องเหรอ อ๊อยยยยย นี่มันอัลไล ถ้าให้ชางกยุนมาคลายปมปริศนาแสดงว่าเรื่องนี้มัสบีซัมติงสินะ
ป.ล.เกลียดภาพประกอบกุ๊งได้มะ หน้าเลวมาก เกลียดดดดด 5555555555555555
เทพเเชอย่าเพิ่งเข้าใจผิดดดด
ไรท์ขาาาา คิดถึงเด็กกุ๊งแล้วน้าาาา
แล้ววอนโฮที่โมโหไปนี่เพราะกีเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กบวกกับกลัวพี่นูมาแย่งงฮยองวอนไปหรือป่าว
กำลังคิดความน่าจะเป็นเจอรูปเด็กกุ๊งเข้าไปหลุดขำเลย หน้าชั่วร้ายมาก5555
ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าพี่นูไม่ได้รักฮยองวอนแบบแฟนอ่ะ จริงๆพี่นูรักกี แต่ว่าต้องอยู่ดูแลน้องชาย ประมาณนี้ไหม??
แต่สุดท้ายนี้คืออะไร ดราม่าอยู่ดีๆเด็กกุ๊งโผล่มาตอนสุดท้าย คือร้ะ 55555
แต่ชอบชินโฮซอกแบบนี้นะ นานๆจะดูมีสาระ ดูเป็นพระเอกกะเค้าบ้าง 5555
ประมาณว่าแม่ฮยองวอนไปแต่งงานใหม่แล้วมีลูกไรงี้ //ความมโนแรง