ตอนที่ 36 : High School : CHAPTERS 33
Chapters 33
เราสองคนกลับมาถึงโรงเรียนได้ทันก่อนที่ประตูจะปิด แต่ผมยังไม่เข้าหอ ตอนนี้ผมก็รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทุกส่วน แทบจะขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ เรี่ยวแรงมันหายไปหมด และผมก็คงตั้งนั่งอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ หากไม่มีมินฮยอกที่อยู่ข้างผมไม่ยอมไปไหน
“นายกลับหอได้แล้วแหละ มานั่งตากลมทำไม”
“แล้วนายนั่งไมอ่ะ”มินฮยอกย้อนถามแล้วเอียงคอมองผม “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ถ้านายไม่ไป”
“...”ผมยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร
ปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ มันมีความรู้สึกมากมายในตอนนี้ซึ่งผมไม่รู้ว่าผมควรต้องอธิบายมันยังไง ผมทั้งดีใจที่อย่างน้อยก็ได้เจอ เสียดายที่ไม่ทันได้คุยกัน และเสียใจ..
เสียใจจนอยากจะร้องไห้ที่โอกาสเจอแม่ของผมมันยังมาไม่ถึงผมสักที
“ฮยองวอน อย่าคิดมากนะ”มินฮยกพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ก่อนที่มือของเขาจะวางอยู่บนบ่าของผมแล้วบีบเบาๆ “มันยังไม่หมดหวังซะทีเดียวหรอก ยังไงซะนายก็ต้องได้เจอแม่อีกแน่ๆ”
“หึๆ”ผมหันไปยิ้มให้มินฮยอกแล้วพยักหน้าเบาๆ “นั่นสินะ”
“เพราะงั้นวันนี้ไม่ต้องเสียใจไปนะ รู้ปะ ฉันไม่ชอบเวลานายทำหน้าเศร้าๆเลยว่ะ”
คราวนี้ผมหัวเราะ “ตลกดีที่มันกลับกันจากตอนนั้นที่นายนั่งทำหน้าเศร้า”
ผมจำได้ว่าครั้งที่แล้วผมต้องเป็นฝ่ายปลอบใจนี่นา คราวนี้กลับมาเป็นฝ่ายโดนปลอบใจซะเอง
“แต่ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะ”ผมพูด
มันคือการโกหกครั้งที่หนึ่ง
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้เสียใจ”
“อืม.. ผู้หญิงที่ฉันเจอจะใช่แม่หรือเปล่าฉันยังไม่รู้เลย อาจจะแค่คนหน้าคล้ายก็ได้”
การโกหกครั้งที่สองก็ตามมาติดๆ
ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะจำไม่ได้ เห็นแค่เพียงเสี้ยววินาที ผมก็มั่นใจว่านั่นคือแม่ของผมแน่นอน
“ฉันโอเคจริงๆมินฮยอก”
และการโกหกครั้งที่สาม
ผมไม่โอเคเลย.. แต่ผมไม่อยากให้มินฮยอกไม่สบายใจจริงๆ เลยเลือกที่จะโกหก
มินฮยอกมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ “ถ้านายว่างั้น ฉันก็จะเชื่อนายก็ได้”
“..อืม”
“อืม”
แล้วความเงียบก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ผมถอนหายใจยาวแล้วหันไปมองมินฮยอก รู้สึกว่าตอนนี้น้ำตามันคลอไปหมด “นี่ มินฮยอก”
“หือ”
“ขอจับมือนายหน่อยได้ไหม”
“...”
“ฉันว่าตอนนี้ฉันน่าจะต้องการพลังงานจากนะ..”
ไม่ต้องรอให้ผมพูดจบ มินฮยอกก็จัดการเองแล้ว แต่เขาไม่ได้จับมือแบบที่ผมขอ เมื่อร่างของผมถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น ผมตกใจนะ แต่สุดท้ายผมก็หลับตาแล้วซบกับไหล่ของเพื่อนคนนี้
“ไม่รู้หรือไงว่าพลังงานฉันมันถ่ายทอดแบบนี้”
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยให้มินฮยอกกอด สงสัยจะจริง อ้อมกอดนี้ให้พลังมากมายกับผม
“ฉันไม่รู้นะฮยองวอน ว่านายเคยผิดหวัง เคยเศร้าใจ และเคยผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง”
“...”
“ตอนนี้นายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ รอบตัวนายมีฉัน มียุนโฮ มีซอกวอน มีชางกยุนที่อยู่กับนาย”
“...”
“และฉันอยากให้นายรู้ไว้อย่างนึงด้วย”
“...”
“ฉันอยู่ข้างหลัง และคอยมองนายอยู่เสมอ ขอแค่นายมองกลับมา ทุกครั้งนายจะเห็นฉันอยู่ตรงนั้นแน่นอน”
ผมไม่ได้พูดอะไร ก็แค่หลับตา แล้วทำใจให้สบาย
ผมไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว
จริงอย่างที่มินฮยอกบอก รอบตัวผมมีคนมากมาย และผมก็มั่นใจเช่นกัน
มินฮยอก ..ลีมินฮยอกคนนี้จะไม่มีทางทิ้งผมไปไหนแน่ๆ
..ขอบคุณนะมินฮยอก
การโกหกครั้งที่สี่สำหรับมินฮยอกคือการที่บอกว่าผมโอเคแล้ว เราเลยแยกย้ายกัน พรุ่งนี้มินฮยอกจะต้องไปกับทีมฟุตบอลตั้งแต่เช้า ถ้าเอาแต่นั่งอยู่กับผมแบบนั้น ผมเกรงใจ ก็เลยต้องยิ้มให้กว้างที่สุดแล้วบอกไปว่าผมโอเค
ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่เลย
แม้จะดึกแล้วแต่ผมกลับยังไม่นอน เตียงไม่ได้ดึงดูดผมเหมือนเคย เพราะผมพาตัวเองมายืนอยู่ที่ระเบียงห้องร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว แค่มองไปที่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่นี้ แล้วก็หวังเอาไว้ว่า
แม่จะมองท้องฟ้าเดียวกันกับผมอยู่
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูแล้วกดรับเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้ามา
“ดึกดื่นป่านนี้โทรมาทำไม”
(แล้วดึกดื่นป่านนี้ออกมายืนตากลมที่ระเบียงทำไม)
คำถามที่ปลายสายย้อนกลับมาทำให้ผมต้องมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นร่างเตี้ยๆ เอ่อ วอนโฮยืนโบกไม้โบกมืออยู่ข้างหน้าหอ ผมเลยเอาโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้ง
“เป็นบ้าเหรอ”
(ไม่ได้เป็นบ้า หรือถ้าจะบ้าจริงๆ ก็คงเป็นบ้ามองแต่นายน่ะ)
“..ฉันไม่มีอารมณ์เสี่ยวด้วยนะ”
(โอเคๆ ฉันเพิ่งซ้อมเสร็จเห็นนายยืนอยู่เลยโทรหาน่า)ไอ้เตี้ยรีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที (เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่นอน)
“...”
(เทพแช.. ฮยองวอนอ่า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอ หรือว่ามีใครแกล้งนาย บอกฉันมาได้เลยนะ ฉันจะไปจัดการมันให้เอง)
“เก่งจริงๆเลยนะ”ผมพูดแล้วหัวเราะเบาๆ “เตี้ย”
(ไม่เตี้ย เขาเรียกตัวเล็ก)
“หึๆ”ผมหัวเราะในลำคอ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แม้จะอยู่ชั้นบนสุดของหอ แต่ผมก็มองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงที่ถูกส่งมายังผมนะ ผมเลยมองกลับไป แล้วพูดใส่โทรศัพท์ “วันนี้ฉันเจอแม่ด้วยล่ะ”
(เฮ้ย จริงดิ เจอที่ไหน แล้วเป็นไงบ้าง)
“เจอที่โรงพยาบาลน่ะ”พูดถึงตรงนี้มันก็ทำให้ผมอยากจะร้องไห้อีกแล้วล่ะ
(...)
“แต่ไปหาไม่ทัน แม่ขึ้นแท็กซี่ออกไปก่อน”
(..นี่ อย่าเศร้าดิ ได้เจอแม่ที่นั่นหมายความว่าความฝันนายใกล้เป็นจริงๆนะ แสดงว่าแม่นายต้องอยู่ใกล้มากแน่ๆ)
“เหรอ”
(อื้ม เชื่อฉันดิ)
“อืม..”ผมยิ้ม เป็นยิ้มที่ผมเองยังรู้สึกเลยว่ามันโคตรจะเศร้า “นายว่าแม่จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงไหม”
(ต้องคิดถึงสิ ใครๆก็รักก็คิดถึงนายกันทั้งนั้น นายดูอย่างฉันดิ ไม่เจอหน้านายแค่ห้านาทีฉันก็คิดถึงแทบขาดใจแล้ว แล้วแม่นายน่ะ ไม่เจอกับนายมาตั้งนาน จะต้องคิดถึงนายมากอยู่แล้ว)
“ถ้าคิดถึง.. ทำไมแม่ไม่เคยติดต่อ ไม่เคยไปหาฉันเลยล่ะ”
(...)
“ฉันอยู่ที่เดิม ไม่เคยไปไหน ฉันรอแม่มาตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยมา.. บางทีนะ ฉันว่าแม่อาจจะไม่อยากเจอฉันก็ได้”
(ไม่จริงหรอก)วอนโฮแย้ง (เรื่องบางเรื่องน่ะ มันก็ต้องมีเหตุผลของมันนะ บางทีแม่นายอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถไปหานายได้ แต่ฉันว่านะ ไม่มีวันไหนที่แม่นายไม่คิดถึงนายหรอกฮยองวอน)
“...”
(นายอยากรู้ไหม ว่าเรื่องไหนที่มันไม่มีเหตุผล)
“..อะไร”
(..ก็การที่ฉันชอบนายมากขึ้นทุกๆวันนี่ไง ที่มันโคตรจะไม่มีเหตุผลเลย)
ไอ้เตี้ยนี่เป็นยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น กวนประสาทเหมือนเดิม เสี่ยวเหมือนเดิม น่าหมั่นไส้เหมือนเดิม และ..
เป็นคนที่ทำให้ผมยอมระบายทุกๆอย่างให้ฟังได้เหมือนเดิม
เพื่อนสนิทก็ไม่ใช่ ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ แต่ก็นะ
ผมแค่รู้สึกสบายใจและอบอุ่นใจเวลาได้คุยกับมันก็เท่านั้นเอง
ไรท์ขอโทษษษษษษษษษษ เมื่อวานหายไป แถมวันนี้ยังมาอัพซะดึก
คิดถึงกันมั้ยล่ะ ไรท์คิดถึงนะ แต่ไรท์ติดธุระจริงๆ T^T
ตอนนี้เขาแข่งกันทำคะแนนนะ แล้วคุณชายกุ๊งหายไปไหน เดี๋ยวรู้กันในตอนหน้า
ว่าแต่ตอนนี้ ชอบการปลอบใจเทพแชแบบไหนล่ะคะ คิคิ
จะเป็นการกอดปลอบ หรือ เสี่ยวปลอบดี
แต่อิจฉาเทพแชสุดไรสุด มีแต่คนพร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง แล้วแต่ละคนก็นะ... ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
ปล. ไรท์ไปจัดการเรื่องโปสการ์ดแล้ว วันศุกร์จะส่งให้ คาดว่าน่าจะได้รับกันไม่เกินวันอังคารน่ามั้ง
เพราะไรท์ไม่ได้ส่งแบบอีเอ็มเอสให้นะคะ :-) สำหรับคนที่พลาดไป ยังมีโอกาสนะ อาจจะมีมาให้เล่นอีก
ส่วนกิจกรรมที่สองยังเล่นได้อยู่น้าาาา ไรท์ปิดรับคอมเม้นท์วันศุกร์หน้าแล้วกัน
ปล 2. ใครสนใจการรวมเล่มฟิคเล่มนี้ เข้าไปอ่านรายละเอียดและพรีออเดอร์ไว้ก่อนได้น้า พลาดแล้วจะเสียใจนะเออ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบตอนเค้าถ่ายพลังงานกัน โอ๊ยดีต่อใจ มินมุงคงได้ปลอบบ่อยๆแล้วแหละ-////-
ดีทั้งคู่เลยอ่าาาาาา
มินฮยอกอ่าาา สู้เขานะ พยายามให้เต็มที่ พ่ายแพ้ความละมุนของเจ้าหมาน้อยเหลือเกิน
ฮยองวอนโฮมากขึ้นทุกวัน ????
เบื่ออ่ะ เบื่อคนเสี่ยว แอบเบื่อแชด้วยทำไมไม่มองมินฮยอกบ้าง เอ๊ออออออออ ไม่เป็นไรเรารอปลอบใจนายอยู่นะ แชเขาไม่มองแต่เรามองนายตลอดนะมินมุงงี่ #ผิด 5555555
กุ๊งหายนี่อย่าบอกนะว่ามาทีพีคสุด แบบพาแม่มาหาเลยไรงี้..... จบกัน 55555555555555555555
ฮยองวอนสู้ๆนะ นายไม่ได้ตัวคนเดียวนะ นอกจากฮาเร็ม(?)นายแล้วนายยังมีรีดเดอร์อยู่นะ(ไรท์ด้วยนะคะ 555) สู้ๆ <3
ตอนหน้าเด็กกุ๊งมาพร้อมกับเจอแม่แน่เลย ลุ้นนๆๆๆ