ตอนที่ 31 : High School : CHAPTERS 29
Chapters 29
วันนี้ผมมาเรียนเช้าล่ะ ชางกยุนให้คนขับรถที่บ้านเขาขับมาส่ง ที่จริงแล้วผมก็ตื่นสายแหละนะเพราะกว่าจะได้นอนเมื่อคืน เรานั่งคุยกันอย่างกับไม่เคยคุยกันมาก่อน ผมบอกแล้วว่าเมื่อวานมันเป็นวันที่ชางกยุนพูดเยอะที่สุดตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมาเลย
“ฮยองวอน!!!”
เมื่อผมเดินมาถึงประตูโรงเรียน ผมก็เจอกับคนที่คิดเอาไว้อยู่แล้วล่ะว่าต้องเจอ “เฮ้ย ฉันโทรบอกนายก่อนแล้วนะเว้ย ไม่ได้หายไปเฉยๆ”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้อนตัวว่ะ”มินฮยอกพูดพร้อมกับชกไหล่ผม “ฉันก็เพิ่งมาถึง”
“อ้าว ไปไหนมา เมื่อคืนไม่ได้กลับมาหอเหรอ”
“กลับ แต่โดดออกไป”มินฮยอกพูดอย่างอารมณ์ดีแล้ววาดมือมากอดคอผม “เมื่อคืนพ่อฉันรู้สึกตัวแล้วแหละ”
“เฮ้ย งี้ก็ดีเลยดิ”
“อืม เอาไว้วันเสาร์นายไปกับฉันนะ”
“ไปไหน”
“ไปเยี่ยมพ่อฉัน”
ผมยิ้ม แล้วพยักหน้า “ได้ดิ ไปเยี่ยมพ่อนายกัน”
ผมรู้ว่ามินฮยอกดีใจมากขนาดไหน รอยยิ้มบนใบหน้ายังบอกความดีใจทั้งหมดที่หมอนี่มีได้ไม่หมดเลย มันทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วยนะ มินฮยอกนะเป็นไวรัสความสุข ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหนคนรอบข้างเจ้านี่ก็เป็นอันต้องยิ้มตามกันทั้งนั้น และผมดีใจจริงๆ
ที่มีเขาเป็นเพื่อนรักของผม
เวลาเรียนมักผ่านไปช้าเสมอ แม้ว่าวันนี้จะเป็นคาบสาขา เป็นวิชาพละที่ผมแสนชอบ แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกขี้เกียจมากเป็นพิเศษ ก็อย่างว่า เมื่อคืนผมนอนน้อยไปจริงๆ เลยรู้สึกเพลียแบบนี้น่ะ ผมเดินไปที่ตู้น้ำ กดน้ำขึ้นมาดื่มราวกับว่ากระหายน้ำมากมาย ทั้งที่เมื่อกี้ผมก็แค่นั่งเฉยๆเพื่อรอให้มันหมดเวลาก็เท่านั้น
“ไงฮยองวอน”
“หวัดดีจูฮอน”ผมทักเพื่อนตาตี่ที่เดินมากดน้ำเหมือนกัน “คอแห้งเหรอ”
“อืม จะประเมินแล้วอ่ะ เลยต้องซ้อมหนักหน่อย”
ผมพยักหน้าแล้วเหล่มองจูฮอนอย่างรู้สึกแปลกๆ ปกติที่ผมเห็นจูฮอน ผมก็จะต้องเห็นเจ้านั่นนี่ แต่วันนี้กลับไม่เห็นเลย
“มองหาไอ้วอนมันอยู่เหรอ”
“อ่า”ผมอึกอักทันทีที่เจอคำถามนี้ “อืม ก็แค่แปลกๆอ่ะ เห็นนายอยู่คนเดียว”
“ใช่ ฉันก็รู้สึกแปลกเหมือนกันแหละ ไม่มีไอ้เวรนั่นอยู่ข้างๆ”จูฮอนพูดพลางยิ้มจนตาปิดไปเลย “มันป่วยอ่ะ นอนอยู่ห้องพยาบาลตั้งแต่เที่ยงละ”
“ป่วยเหรอ”ผมย้อนถามอย่างตกใจ “อย่างหมอนั่นอ่ะนะป่วย”
“ช่ายยยยยย”จูฮอนลากเสียงยาว ตบบ่าผมเบาๆ “งั้นฉันไปซ้อมก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“โอเค ไว้เจอกัน”
ผมโบกมือลาจูฮอน และยืนกินน้ำอยู่กับที่ ในหัวก็ครุ่นคิดอะไรต่างๆมากมาย จนสุดท้าย ขาของผมก็ก้าวออกไป น่าแปลกเหมือนกัน ที่มันมุ่งหน้าไปที่
ห้องพยาบาล
หลังยืนลังเลอยู่นาน ผมก็หันหลังกลับ แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไป อย่างน้อยก็รู้จักกัน รู้ว่าป่วยจะไม่มาดูเลยมันก็ใจดำไปหน่อย
ในห้องมีทั้งหมดสามเตียง แต่มีเตียงเดียวที่มีคนนอนอยู่ ผมเดินไปใกล้แล้วเปิดผ้าม่านที่กั้นเอาไว้ออก วอนโฮนอนอยู่จริงๆ หน้าหมอนี่ปกติมันก็จะขาวๆซีดๆอยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้มันซีดหนักกว่าเดิมอีก
คงเป็นเพราะสัญชาตญาณชอบหาเรื่องคนของมันล่ะมั้ง ถึงได้รู้สึกตัวได้ไวขนาดนี้ แม้ว่าผมจะแค่ก้าวเข้ามาใกล้แค่นี้เอง
“ไง”
“..ฮยองวอน”ดูเหมือนมันจะตกใจเหลือเกินที่เห็นผม
ผมยักไหล่พร้อมกับเบะปากใส่ “บังเอิญผ่านมาหรอกนะ”
“...”
“เป็นไงบ้างล่ะ จูฮอนบอกว่านายป่วย”
“ตกลงว่าแค่บังเอิญผ่านหรือว่ามาเพราะไอ้ฮอนบอก”
“- - จูฮอนบอกและบังเอิญผ่าน จบปะ”
“หึๆ แค่ก”วอนโฮหัวเราะก่อนจะไอออกมา แล้วทำท่าเจ็บปวดสุดๆ “ฉันมีไข้อ่ะ สูงมากด้วย”
“งะ งั้นเหรอ”นั่นมันทำให้ผมอดเป็นกังวลไม่ได้นะ
“ปวดหัว ตัวร้อน เป็นหวัด ไอค่อกแค่ก ปวดท้อง แล้วก็ปวดแขน ปวดขา กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แค่กๆ เหมือนกำลังจะตายเลย”
“- -“
ช่วยเอาความกังวลของผมคืนมาที ผมฟาดหลังไอ้คน(แกล้ง)ป่วยหนักไปที “ถ้าจะเป็นขนาดนั้นก็ตายไปเหอะ”
“หึๆ ฮ่าๆๆ”ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ งั้นฉันไป..”
“ไม่ให้ไป”
ผมยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ใช่ไม่ยอมออกไป แต่ผมออกไปไม่ได้ เมื่อมือร้อนๆของวอนโฮจับที่ข้อมือของผมเอาไว้ ผมค่อยๆหันไปมองคนป่วยที่ทำหน้าตาเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังอ้อนพ่อแม่อยู่งั้นล่ะ
“ฉันป่วยเพราะนายนะ”
“กะ เกี่ยวอะไรกับฉัน”ผมถาม ก่อนจะมองมือตัวเอง “ปล่อยได้ละ รู้แล้ว ไม่ไปก็ได้”
วอนโฮยิ้มแล้วค่อยๆคลายมือออก ก่อนจะเกาต้นคอตัวเอง “ก็.. เพราะนายไม่อยู่ไง ฉันคิดถึงนายจนนอนไม่หลับ เลยป่วยแบบนี้”
“อย่ามาเวอร์ ฉันไปแค่คืนเดียวปะวะ”
“จะกี่วัน กี่คืนก็เถอะ แค่ไม่เห็นหน้านายแค่ห้านาทีฉันก็คิดถึงแล้ว”
“- -“
“จริงๆนะ”
“หุบปากไปเลยไป”ผมผลักหัวไอ้บ้านี่เบาๆ “แล้วนี่.. กินยาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“อืม ยารักษาอาการป่วยที่กายน่ะ เรียบร้อยแล้ว”
“แล้ว?”
“แต่ยารักษาที่ใจน่ะยัง ต้องรอให้เทพแชมาช่วยรักษา”
สาบานว่าหมอนี่มันป่วยอยู่ ผมทำท่าขนลุกแล้วส่ายหน้ารัวๆ “เลิกเสี่ยวสักทีได้ปะ ฟังกี่ทีก็ยังไม่ชิน จะอ้วก!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“นอนเถอะ ฉันต้องกลับไปเรียนแล้ว”
“ก็ได้”
ผมพยักหน้า มองวอนโฮที่ค่อยๆลงไปนอนแล้วหันหลังเพื่อจะเดินออกไปจากห้อง
“ฮยองวอน”
“หืม?”
“..ฉันดีใจนะที่นายมาเยี่ยมฉันด้วย”
“...”
“ขอบคุณมากนะ เจอหน้านาย ฉันว่าฉันคงหายป่วยได้เร็วขึ้นน่ะ”
ผมไม่ได้พูด ไม่ได้หันกลับไปมอง แต่เดินออกมาจากห้องเลย และแน่นอน เป็นอีกครั้งที่ผมห้ามไม่ได้
ยิ้มมันเข้าไป ไอ้บ้าเอ๊ย
พี่วอนขี้อ้อนว่ะ หมั่นแรงงงงงงงงงงง
เทพแชเราก็ แอบยิ้มตลอดๆ รู้สึกอะไรกับเขาแล้วใช่ไหมล่ะ ฮิ้วววววววว
ขอโทษที่ไรท์หายไปสองวันเลย เดี๋ยวค่ำๆนี้ดึกนี้มาอัพอีกรอบแล้วกันเน๊อะ ชดเชยกันไป
#ฟิคเทพแช
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เหมือนจะเห็นรังสีความนกจากมินมุง...
ส่วนพี่วอนโฮนี่ก็ทั้งอ้อนทั้งอ่อย เทพแชก็ยิ้มไปเห๊อะะะะะ ขนาดนี้ไม่รู้สึกอะไรก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วนะ
น่ารักกก ><
งื้อออออ หายวัยยยๆนร้าาพี่วอน ฮยองวอนช่วยรักษาพี่วอนด้วยยยยนร้ะะะะ><555555
ยังคงความหมั่นไส้ท่านชินเหมือนเดิมค่ะ แต่แอบยิ้มตาม ฮือ ไม่ยอมบอกเขาแล้วยังไปเสี่ยวใส่เขาให้เขาสบายใจอีก อะไรอ่ะ หมั่นไส้ ฮือออออ ;////;
แต่วอนโฮนี่ทำฟินนะ -///-