ตอนที่ 24 : High School : CHAPTERS 22
Chapters 22
มันคงไม่มีทางที่ผมจะหลีกเลี่ยงมินฮยอกได้สินะ ในเมื่อเช้านี้ผมต้องไปแคมป์แล้ว ยังไงมินฮยอกก็ต้องเจอหน้าผมแน่ๆ เมื่อวานมันก็ไม่มีอะไรนะ ดูปกติดี แต่พอผมตื่นเช้ามากลับระบมไปทั้งหน้า ในจะรอยช้ำๆที่แก้มที่มันเพิ่งจะผุดขึ้นมาให้เห็นนี่อีกล่ะ
“พี่ฮยองวอน หน้าไปโดนไรมาพี่”
ทันทีที่เจอยุนโฮ ก็เอ่ยปากถามผมทันที แต่ผมไม่ได้ตอบอะไร นั่งลงนิ่งๆอยู่บนกระเป๋าตัวเอง
“อ้าว ไปทำไรมาอ่ะพี่ ทำไมหน้าเป็นงั้น”ตามมาด้วยซอกวอน
และคนสุดท้าย..
“ย๊า แชฮยองวอน แค่ฉันไม่อยู่นายไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมถึงช้ำแบบนี้อ่ะ ใครทำไรนาย บอกฉันมานะ บอกม๊า!!!”
ตอนนี้สภาพผมคงเป็นเหมือนตุ๊กตาที่ติดอยู่หน้ารถน่ะ ดุ๊กดิ๊กๆ จนเริ่มจะเวียนหัวละ ผมเลยดึงมือมินฮยอกที่กำลังเขย่าคอผมก่อนจะถอนหายใจ
“มากันครบยังอ่ะ จะได้เล่ารอบเดียว ขี้เกียจพูดเยอะ เจ็บ”
ทั้งสามคนพยักหน้า ผมเลยเริ่มเล่าเรื่องเมื่อวานอย่างละเอียดทันที เมื่อได้ยิน มินฮยอกก็กำมือแน่นแล้วชกแขนผม “แล้วนายไปยุ่งอะไรกับเขา นั่นมันไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย”
“แต่ฉันอยู่ในเหตุการณ์นะเว้ย จะปล่อยเฉยๆได้ไง”
“แล้วเป็นไงล่ะ ก็เจ็บตัวแบบนี้ไง ให้ตายเถอะฮยองวอน นายมันบ้า”
“เออ ฉันบ้า”ผมพูดไม่เถียงอะไรต่อ ก็บอกอยู่ว่าเจ็บ แถมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วด้วย
“งั้นที่ไอ้พวกในห้องมันคุยกันก็เรื่องพี่อ่ะดิ”ยุนโฮพูดขึ้นมา มองผมอย่างเป็นห่วง “ผมได้ยินมาว่านายแจฮยอนอะไรนั่นน่ะเป็นพวกกัดไม่ปล่อยนะพี่ฮยองวอน”
“อืม นั่นสิ พี่เข้าไปยุ่งแบบนี้ ต่อไปพี่ไม่ปลอดภัยแหงๆ”ซอกวอนเสริม
ผมยักไหล่เบาๆ ในขณะที่มินฮยอกทำหน้าโกรธมากๆ แล้วจะให้ทำไงวะ ผมยอมกลับมาโรงเรียนเฉยๆไม่ได้หรอก ยังไงผมก็ต้องช่วย ในเมื่อรับรู้ตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่ามีเรื่องอยู่ จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกลับมานอนเฉยๆน่ะนะ
ใครทำได้ก็ใจมารแล้ว
“เฮ้อ ให้ตาย ต่อไปฉันจะไม่กลับบ้านแล้ว”มินฮยอกบ่น ลุกขึ้นยืนแล้วเหล่มองผม “กระเป๋าน่ะ เอามานี่ จะเอาไปเก็บ”
“เดี๋ยวเก็บ..”
“เอามาเร็วๆเข้า อย่าลีลา”
“-o-“
ผมจำต้องลุกขึ้นยืน มินฮยอกเลยดึงกระเป๋าแล้วเดินไปที่รถบัส ยุนโฮมากอดคอผมแล้วหัวเราะ “ไงพี่ เจอพี่มินฮยอกโหมดโหดอ่ะ”
“ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย”ผมตอบ พลางยิ้มบางๆ ก่อนจะแตะไหล่ยุนโฮ “ขึ้นรถกันไปก่อนเลย เดี๋ยวมา”
“ไปไหนอ่ะพี่”
“แป็บนึง”ผมตอบแล้ววิ่งเหยาะๆไปทางกีฮยอนที่แบกของที่สูงกว่าตัวเขาซะอีก “ฉันช่วยไหม”
“อ้าวฮยองวอน หวัดดีๆ”กีฮยอนทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคย
“มาๆ ฉันช่วย มันจะล้มทับนายอยู่แล้วน่ะ”
“แหะๆ ขาฉันสั้นอ่ะ”
“ไม่เท่าไหร่หรอกน่า”
สาบานว่าถ้าหากคนตรงหน้าเป็นวอนโฮ ผมคงไม่ตอบแบบนี้แน่นอน ผมจะตอบว่าเออใช่ ขาแกมันโคตรจะสั้น!! แต่นี่กีฮยอนไง กีฮยอนที่น่ารักขนาดนี้ ผมจะใจร้ายแบบนั้นได้ไง
“ทำไมมายกของคนเดียวอ่ะ”
“คนอื่นเขาไปทำอย่างอื่นน่ะ”
ผมพยักหน้าแล้วเดินไปที่รถอีกคัน “แล้ว.. พี่ชยอนูอ่ะ”
นี่ต่างหาก สาเหตุหลักที่ผมเดินมา
เพราะผมยังไม่เห็นพี่ชยอนูเลยเนี่ย ชะเง้อจนคอจะหลุดออกจากบ่าอยู่แล้ว
“รายนั้นเขาไปเตรียมตัวก่อนตั้งแต่ตีห้าแล้วแหละ เหลือแต่สภานักเรียนคนอื่นอ่ะ”
“อ่า งั้นเหรอ”
“อื้ม”กีฮยอนพยักหน้า ก่อนจะยืนมองผมแล้วยิ้ม “ถามหาพี่ชยอนูแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ยยยยย”
“อ่า..”ผมอ้าปากพะงาบๆทันที “ก็ถามเฉยๆน่า ปกติถ้าฉันเห็นนาย ก็ต้องเห็นพี่ชยอนูอยู่ข้างๆทุกที”
“หึๆ โอเค ขอบใจมากนะที่ช่วย”
“อื้ม ไม่เป็นไร”ผมตอบ เป่าปากตัวเองอย่างโล่งอกเมื่อกีฮยอนเดินไปโดยไม่ได้หันมาถามอะไรผมอีก แต่เดี๋ยวนะ..
ทำไมกีฮยอนถามแบบนั้น นี่ผมแสดงชัดเจนเกินไปหรอกเหรอ แล้วอีกอย่าง ถ้าหากกีฮยอนกับพี่ชยอนูกำลังคบกันเหมือนที่ผมคิด ทำไมกีฮยอนถึงไม่ได้มีท่าทางโกรธอะไรเลยล่ะ
หรือทั้งสองคนไม่ได้คบกัน
ผมได้แต่ยืนมึนอยู่ที่เดิม ปกติของตอนเช้าน่ะ แค่ตื่นมานี่ก็บุญแล้ว จะให้มาสดใสฟรุ๊งฟริ๊งแต่เช้าเลยก็ไม่ใช่วิถีของคนอย่างผมซะด้วยสิ
“อ้าวเฮ้ยๆๆๆ ขึ้นรถ มัวยืนขวางอะไรเนี่ย ขึ้นๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฮะ เฮ้ย”
จู่ๆตัวผมก็ถูกดันให้ขึ้นไปบนรถแบบไม่มีทางขัดขืนได้เลย จะให้ดิ้นหลุดยังไง ในเมื่อไอ้คนข้างหลังมันเอาแต่ดันผมขึ้นมาเนี่ย และผมจำได้นะว่ามันคือใคร หน็อย
“อะไรของแกวะไอ้เตี้ย เลิกดันฉันนะโว้ย”ผมโวยวายทันที
“ก็มัวยืนขวางประตูไมอ่ะ เห็นปะเนี่ย คนเขาขึ้นกันไม่ได้ตั้งหลายคน”
ผมหันไปมองข้างหลังตามคำบอก กีฮยอนเอียงคอแล้วยิ้มน่ารักให้ ผมเลยปั้นหน้าโหดแล้วจิ้มหน้าผากวอนโฮแรงๆ “สองคนเนี่ยนะหลายคน”
“เออ มากกว่าคนเดียวก็หลายคนแล้ว”
หน้าด้านมาก
“หลบๆ ฉันจะลง”
“ลงอะไรเล่า รถจะออกแล้วเนี่ย”
“ฉันไม่ได้นั่งคันนี้โว้ย เพื่อนฉันอยู่คนโน้น”
“แล้วคันนี้ไม่ใช่เพื่อนหรือไงเล่า”วอนโฮพูดสวนกลับมาก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “อ๋อ จริงสิ คันนี้ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นแฟนใช่ไหมครับ”
“-*- ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ”ผมพูดแล้วผลักหน้ามันให้ออกห่าง “หลบไปได้แล้ว”
“หลบอะไรอีกล่ะ นั่งๆไปเหอะน่า”วอนโฮพูด ยังคงยืนปักหลักบังประตูเหมือนเดิม
“ฮยองวอน รถอีกคันเขาออกไปแล้วอ่ะ ถ้าลงนายคงไม่ได้ไปแคมป์แล้วแหละ”จูฮอนอธิบายอย่างใจเย็น
ผมก้มลงแล้วมองออกไป ให้ตาย รถออกไปแล้วจริงๆด้วย เพื่อนผมอยู่นั่นกันหมดเลยนะ เพราะไอ้บ้านี่คนเดียวเลย
“ไปๆๆ ไม่มีทางเลือกแล้ว มานั่งกับพี่มาน้อง”
แล้วผมก็ถูกลากไปที่เบาะเกือบจะหลังสุด วอนโฮดันผมให้เข้าไปนั่งริมหน้าต่างแล้วมันก็มานั่งข้างผมเพื่อกันให้ผมหนีออกไปนั่งที่อื่น
“เอาหน้าออกไปห่างๆเลยไป รำคาญ”ผมพูดแล้วสะบัดแขนออก
“ไม่เอาอ่ะ อยากมองหน้านาย”
“-*-“
“เฮ้ย ทำไมมันช้ำมากกว่าเดิมอ่ะ”
“อะ อะไร ปล่อยนะโว้ย”ผมโวยวายอีกครั้งเมื่อจู่ๆหน้าผมก็ถูกจับให้หันไปหา
วอนโฮจ้องหน้าผมอยู่นาน ก่อนที่คิ้วเข้มๆนี่จะขมวดเข้าหากัน “สาบานได้เลยว่าถ้าเจอไอ้แจฮยอนฉันจะอัดมันแน่”
“ทะ ทำไม”
“ก็ดูมันทำกับหน้านายสิ”
“...”
“เจ็บไหม”
บอกตามตรงนะ.. ผมไม่ชินกับลุคและน้ำเสียงแบบนี้ของวอนโฮเลยสักนิด น้ำเสียงแบบนี้มันเหมือนกำลังบอกกับผมอยู่ว่า
ต่อไปนี้จะไม่ให้ใครทำอะไรผมอีก
...
อบอุ่นเกินกว่าจะเป็นคำพูดที่ออกมาจากปาก ชินโฮซอก จอมกวนประสาท
“วอนโฮ มาช่วยหน่อย! อยู่ไหนอ่ะ”
“...”
“..เอ่อ ฉะ ฉันว่ากีฮยอนกำลังเรียกนายอยู่นะ”
ผมพูดตะกุกตะกัก เพราะไอ้บ้านี่ยังจับหน้าผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แม้ว่ากีฮยอนกำลังเรียกมันอยู่ก็ตาม “นี่ ไอ้เตี้ย”
“เออ รู้แล้วน่า”หมอนี่พูดกลับมาก่อนจะดึงหน้าผมเข้าไปใกล้
ผมรู้สึกถึงลมอุ่นๆที่รดอยู่ข้างแก้ม ก่อนที่วอนโฮจะผละออกไป และผมยังคงอึ้งอยู่ที่เดิม..
มะ เมื่อกี้นี่มัน..
ผมส่ายหน้าเพื่อเรียกสติตัวเอง เมื่อกี้ มันอะไร ไอ้บ้านั่นมันช่างกล้าทำอะไร อะไรวะ โอ๊ย ผมเบลอแล้ว งง และมึนมากด้วย
แค่เป่าล่ะมั้ง แค่ลมที่เป่าออกมาแน่ๆ มันไม่น่ามากไปกว่านั้นหรอก และจะทำไงดี ผมจะทำไงดีตอนที่วอนโฮเดินกลับมา คงทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ เพราะงั้น
แกล้งหลับเลยดีไหม
เออใช่ ผมต้องหลับแหละ หลับเลย.. นี่ผมเป็นผู้ชายแมนๆนะเว้ย แล้วจู่ๆมาทำแบบนี้กับผมได้ไงอ่ะ ผมแมนกว่ามันซะอีก
ฟุ่บ
ผมสะดุ้ง เมื่อมีคนมานั่งข้างๆ วอนโฮเหรอ ทำไมกลับมาเร็วจังวะ ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้นแล้วแอบมองข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ชางกยุน”
“- -“ไอ้เด็กนี่ก็แค่หันมามองผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
“ทำไมมาคันนี้อ่ะ พี่นึกว่านายอยู่คันเดียวกับพวกยุนโฮซะอีก”
“- - คันนั้นกอนฮีอยู่”
ผมพยักหน้าเข้าใจทันที “งั้นก็ดีแล้ว พี่จะได้มีเพื่อน”
“พี่ก็มีนี่”
“ฮะ”
“เมื่อกี้ผมเห็น..”
“เห็นอะไร!!!!!!”ผมรีบเอามือปิดปากทันทีหลังจากเผลอตะโกนเสียงดังลั่น ทำเอาหันมามองกันทั้งรถ ผมเลยรีบมุดหัวลง “เห็นอะไร เห็นอะไรชางกยุน”
“ก็เห็นพี่คุยกับใครอยู่ไง”
“อ๋าาาาาา”ผมลากเสียงยาวแล้วหัวเราะแห้งๆ
ขืนมีใครเห็นภาพนั้นผมได้อายมุดดินบ้างล่ะ เสียภาพลักษณ์ฮยองวอนคนแมนหมด นี่เทพแชเชียวนะเว้ย
“อ่ะ”
ผมมองสิ่งที่ชางกยุนยืนมาให้อย่างแปลกใจ ก่อนจะมองหน้าเขา “ช็อคโกแลตนี่มัน”
ชางกยุนไม่ได้พูดอะไร แต่เคี้ยวตุ้ยๆ ผมมองยี่ห้อของมันอีกหลายรอบแล้วมองชางกยุนอีกที “อย่าบอกนะว่าในล็อคเกอร์พี่นั่น..”
“ไม่ใช่ผมหรอก”
“-o- อ้าว งั้นนายรู้เหรอว่าใคร”
“อือ”
“ใครอ่ะ”ผมถามทันที สงสัยมานานแล้วว่าใครมันช่างขยันเอาช็อคโกแลตมาใส่ล็อคเกอร์ผมได้ทุกวัน สงสัยมากกว่าคือเปิดล็อคเกอร์ผมได้ไง
“ผมไม่ได้มีหน้าที่บอก มันไม่ใช่เรื่องของผม”ชางกยุนพูดเสียงเรียบ “อร่อยดีนะ”
“อืม อร่อยดิ ไม่หวานไป ซื้อมาเมื่อไหร่เนี่ย”
“ไม่ได้ซื้อ”
“ฮะ????”
“เอามาจากคนที่ให้พี่”เขาตอบสั้นๆแค่นั้น แล้วก็หยิบหูฟังมาเสียบใส่หู
ฮึ่ม ผมรู้หรอกนะ ป้องกันผมถามอะไรต่อน่ะสิ ไม่ถามแล้วเว้ย ไอ้เด็กซึนเอ๊ย
“เฮ้ย นี่ที่ฉันนะเว้ย”
ผมเงยหน้ามองวอนโฮที่เดินมาโวยวาย ก่อนจะเสมองไปทางอื่น จริงสิ แกล้งหลับ ต้องแกล้งหลับ
คร่อก zzz
“ลุกไปเลยเด็กเกรดสิบ นี่ที่ฉันนะ”
“- - มีป้ายชื่อบอกเหรอครับ”
“ไม่มี แต่นี่ที่ฉัน ฉันนั่งก่อน แค่ลุกไปทำธุระ หลบไปเลย”
“- -“
ผมแอบลืมตา ชางกยุนยังคงนั่งนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะลุก นั่นแหละ สู้เขาชางกยุน นายห้ามลุกไปไหนทั้งนั้น ต้องนั่งอยู่ตรงนี้ให้ได้นะ
“เฮ้ย เป็นเด็กเกรดสิบก็ฟังรุ่นพี่หน่อยสิ มีที่นั่งตั้งเยอะแยะ”
“ครับ มีที่นั่งว่างเยอะแยะ”
“ใช่ ไปสิ ไปเลย ไปนั่งที่ว่างๆนู่น”
“พี่เกรดสิบเอ็ดก็ไปนั่งสิครับ”
“...”
“ที่นั่งว่างเยอะแยะ”
เป๊งๆๆๆๆ
ผมว่าผมได้ยินเสียงระฆังนะ แล้วก็ได้ยินต่อด้วย
อิมชางกยุนชนะยกนี้ล่ะ
เป็นไงล่ะ ไอ้เตี้ยเอ๊ย บังอาจมาทำให้ภาพลักษณ์ผมเสียหาย โดนซะมั่ง หงายเงิบเลยไหมล่ะ ผมรอสักพัก ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นวอนโฮทำหน้าบอกบุญไม่รับไปนั่งข้างหน้ากับกีฮยอนแล้ว ผมเลยหัวเราะร่า
“เฮ้ย เก่งว่ะ ไล่ไอ้หมอนั่นได้ด้วย”
“- -“
“โอเคๆไม่กวนละ เชิญฟังเพลงไปเลยไป”ผมพูดอย่างหมั่นไส้ ที่ชางกยุนมองผมด้วยสายตานิ่งๆ
รำคาญผมแล้วดิไอ้เด็กซึน ฮึ่ย
-IM-
ผมนั่งฟังเพลงในโทรศัพท์เพลินๆ การเข้าแคมป์ผมเห็นหลายคนตื่นเต้นกัน แต่สำหรับผมกลับเฉยชากับมันมาก ไม่มีอะไรทำให้ผมตื่นเต้นได้หรอกนะ เข้าแคมป์มีดีตรงไหน ทั้งน่าเบื่อ แล้วก็น่ารำคาญ แล้วผมมาทำไมล่ะ
ก็ลองมองดูคนข้างๆผมสิ
ถ้าผมไม่ยอมมา พี่ฮยองวอนไม่มีทางอยู่เฉย จะต้องหว่านล้อมผมทุกทางนั่นแหละ ที่ผมมาก็เพราะตัดความรำคาญหรอกนะ
ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆ ผมก็บอกไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วว่าผมอยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องมายุ่งกับผม แต่ไม่ว่าผมจะพูดกี่ครั้ง เวลาที่มีต้องโดดเดี่ยว หันไปข้างๆผมก็เจอพี่ฮยองวอนอยู่ทุกที เขาฟังไม่รู้เรื่องเหรอว่าผมต้องการอะไร หรือว่าเขาไม่สนใจฟังในสิ่งที่ผมพูด แต่จะอะไรก็ช่าง
มันเป็นความเคยชินไปแล้ว ที่ผมจะต้องมีผู้ชายคนนี้อยู่ข้างๆ
ผมกลายเป็นคนกลัวการอยู่คนเดียว กลัวการไม่มีใครคุยด้วย ไม่สิ
ไม่ว่าใครจะไม่คุยกับผมผมไม่สนใจหรอก แต่ต้องไม่ใช่พี่ฮยองวอน
ถ้าวันไหนเขาหายไป ผมคงตายเพราะความเดียวดายแน่ๆ
ฟุ่บ
ไหล่ของผมถูกกดลงไปจนเอียงข้าง ผมถอดหูฟังแล้วหันไปมอง หัวของพี่ฮยองวอนกดอยู่บนไหล่ของผม เขาหลับไปแล้วล่ะ
ผมมองหน้าด้านข้างของเขา ขนตาพี่เขายาวจริงๆ หน้าก็หวานๆเหมือนผู้หญิงเลยด้วย
ผมยิ้ม..
..ใช่ ผมยิ้ม
ผมยิ้มทุกครั้งที่ได้มองเขา
“โอ๊ะ”ผมเผลออุทานออกมาเบาๆ เพราะรถวิ่งบนทางที่มันไม่เรียบ หัวของพี่ฮยองวอนเลยจะตก ผมรีบเอามือดันเอาไว้ ก่อนจะเอาขึ้นมาบนไหล่ผมตามเดิม แล้วเอียงหัวตัวเองลงไปทับ เพื่อป้องกันไม่ให้หัวพี่ฮยองวอนตกอีก
อา.. ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกันแฮะ
นอนก่อนนะครับ zzz
เด็กกุ๊งมาแล้วววววววววววววววววววววว
โอ้ว เห็นนิ่งๆ แบบนี้ความซึนมีเพียบนะ ฮาาาาาา
ยังไงๆเทพแช แค่เขาเป่าเอง จะรนอะไรขนาดนั้นคะ เขินเหรอ? งุ้ยยย ><
#ฟิคเทพแช
รู้สึกตอนนี้ #ทีมมินมุง ในสกรีมเยอะเชียว เด็กกุ๊งก็ตามมาติดๆแม้จะบทน้อย
โถววววววววว พี่วอน ทำไมนางช่างน่าสงสารนัก
ใครทีมใคร สกรีมกันให้ไรท์รู้หน่อยนะ คอมเม้นท์ด้วย
อีกสามวันไรท์มีกิจกรรมเล็กๆมาให้เล่นกัน แจกโปสการ์ด 15 ใบเลย เร็วๆนี่
ขอไปคิดคำถามก่อน ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไอเด็กปากแข็งเอ้ยยย น่ารักจริงๆ-///-
ไอเอ็มน่ารัก เงียบๆแต่แอบห่วงอยุ่ห่างๆ
ตอนนี้ไอฮยองเต็มๆเลย แงงง ไอเอ็มมีพาร์ทส่วนตัวกับเขาด้วย ดีลูกดี หึ้ยย ทำไมฟินรุนแรง แพ้สไตล์พูดน้อยต่อยหนักจริงๆ
ละตลกมาก ชอบตรงที่คนกวนสองคนมาปะทะฝีปากกัน 5555555555555555555555 ไม่มีใครยอมใครเลยทีเดียว พี่ต๊อกกวนประสาทแต่กยุนออกแนวกวนทีนหน้านิ่ง ยกนี้กยุนชนะจริงๆ ยอมมันเถอะ เรื่องมึนต้องยกให้เขา
ขอบคุณสำหรับโมเม้นท์ไอฮยองนะคะไรท์ มันน่ารักมากๆๆๆเลย ถึงจะรู้ว่าน้องจะแห้วในตอนจบก็เหอะ หนูเป็นพระเอกของพี่ลูก มามะๆไม่ต้องร้อง
วอนโฮแกอย่ามาจุ้บแก้มฮยองวอนของกุ๊งนะ เดี๋ยวตีตายแล้ว อิ___อิ
ในที่สุดเด็กกุ๊งก็เริ่มรุกแล้วว เล่นเอาพี่โฮเราเงิบไปเลย อะไรคือกลัวการที่ฮยองวอนไม่คุย นี่เรียกชอบหรือป่าวห๊าา ซึนไปถึงไหนห้ะ คู่แข่งเยอะนะเหว่ยยย #ทีมไอฮยองคนซึน ><