คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : High School : CHAPTERS 20
Chapters 20
อนนี้เลิเรียน ผมับมินฮยอเินออมาาึเพื่อลับหอ วันนี้วันศุร์
มินฮยอะลับบ้าน ส่วนผมน่ะเหรอ นอนอยู่ที่หอนี่แหละ ผมอยาามหาแม่ แ่ผมไม่มี
ไม่รู้อะไรเลยสัอย่า วามหวัอผมมันริบหรี่ริๆ แ่ผม็ยัภาวนานะ
ว่าสัวันแม่น่าะหาผมเอ
“เามุอะไรันวะ”
ผมมอมินฮยอแล้วยัไหล่
“็อยู่้วยัน ะไปรู้ปะ”
“แหม
ถามไม่ไ้้อารำอบเว้ย ้อารให้เินไปู้วยัน”มินฮยอพูแล้วออผมพาันเินไปยัที่มีนมุอยู่เยอะๆ
และแน่นอน อะไรที่มีนอยู่เยอะๆ เรา้อเอับ
“ยุนโฮ
อวอน ไวลอนะพวแ”ผมแว
ยุนโฮหัวเราะเินๆแล้วี้บอร์
“เาัแมป์สานสัมพันธ์อ่ะพี่”
“แมป์สามัี”ผมทวนำอย่าๆ
“มันมีัทุปีแหละ
เป็นแมป์อาสา ็ไป่วยานเท่าที่่วยไ้อ่ะแหละ”มินฮยออธิบาย
“สนใไหมพี่ฮยอวอน
ถ้าสนใไปเอาใบสมัรมารอสิ”อวอนถามผม
ผมรุ่นิอยู่พันึแล้วยัไหล่
แู่่ๆมินฮยอมัน็พูึ้นมา
“ั้ห้าวัน
ไป็ไม่ไ้เรียนเลยอ่ะิ ใล้ะสอบแล้ว้วย ันไม่ไปอ่ะ”
“เออ
็ริ”ยุนโฮเสริม “พี่ฮยอวอนอ่ะ อยาไปไหม”
“ไม่รู้ว่ะ”ผมอบอย่าลัเล
ปิ็ไม่อบทำอะไรแบบนี้หรอ
แ่ในเมื่อผมอยาลับมาที่นี่เพื่อสร้าวามทรำที่ี
ิรรมแบบนี้มัน็น่าสนไม่ใ่เหรอ
“เฮ้ย
เาไม่บัับเราหรอ ไม่เหมือนพวสภานัเรียน พวนั้นน่ะ ยัไ็้อไป”
ราวนี้ผมหูผึ่ทันที
“ี้พี่ยอนู็้อไปอ่ะิ”
“รายนั้นยิ่ไม่ไปไม่ไ้ให่เลย
เป็นถึประธานนัเรียนนะเว้ย”
“อวอน
ใบสมัรอยู่รไหนนะ”ผมถาม แล้วเินไปหยิบามที่อวอนบอทันที
แ่เมื่อเินลับมา็เอสายาอทุน “อะ อะไร โห่ แ่เ้าร่วมิรรม
มันไม่ทำให้เรียนหรอน่า ไปเอามาเร็วอวอน ยุนโฮ มินฮยอน่ะปล่อยมันเหอะ
เาอยาเรียน”
อวอนพยัหน้าแล้วเินไปหยิบใบสมัรามที่ผมบอ
แ่..
“ะ
เี๋ยวอวอน เอ่อ หยิบ หยิบมาเผื่อัน้วยใบนึ”
“อ้าว
ไหนว่าไม่ไปไพี่”
ผมหันไปมอมินฮยอ
แอบยิ้มบาๆเมื่อไอ้หมอนี่เาาแ้เ้อ “็แหม นานๆทีไ้ทำิอาสาบ้า ะ ็ีเหมือนันไม่ใ่เหรอวะ”
“ไม่ใ่ว่าะามไปเฝ้าใรเหรอออออออออออออ”ยุนโฮลาเสียยาว
ผมเลยมอมินฮยออย่าสสัย
“มีใรให้เฝ้า้วยหรือไ”
“บ๊าาาาาาาา
ไอ้ยุนโฮมัน็พูเรื่อยเปื่อยอ่ะ ันะไปเฝ้าใร”
“็ริ”ผมพยัหน้า
แล้ว้มลเียนใบสมัร แ่สายา็ันเหลือบไปเห็นเท้าอใรสันที่มายืนอยู่้าๆ
เลยเยหน้าึ้นมอ “อ้าว ายุน”
“- -“
“ไป้วยะ..”
“พี่ไปหรือเปล่า”ายุนถาม้วยเสียเรียบๆ
เมื่อผมพยัหน้า เ้าเ็หน้านิ่นั่น็เินไปทาอวอนแล้วหยิบใบสมัรมา
ผมเหล่มอ่อนะยิ้มแว
“ลัวิถึพี่อ่ะิ”
“- - เปล่าะหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ
ีๆ ะไ้มีสัมับเาบ้า”
“รู้แล้วน่า”ายุนพูอู้อี้
เาแ้มัวเอเบาๆ
ผมหัวเราะ
เพราะเ้าเ็นี่มันน่าเอ็นูริๆนะ ีแล้วล่ะ ีแล้ว
วันหยุที่แสนน่าเบื่ออผมำลัะหมไป
ผมนอนอยู่ในห้อทั้วันไม่ไ้้าวาออไปไหนเลย
เห็นทีว่าวระออไปเินเล่น้านอบ้าไ้แล้วล่ะ
ไม่ั้นมีหวัผมไ้นอนอือยู่ในห้อแหๆ
อบุ
ที่อยาออมาเินเล่น
“ฮยอวอน”
“พี่ยอนู”ผมทันที่เพิ่เินออมาาห้ออัวเอเหมือนัน
“หวัีรับ”
“ไม่ออไปไหนเหรอเรา”
“ไม่อ่ะรับ
ไม่มีที่ให้ไป ไม่รู้ะไปไหนี้วย”ผมอบยิ้มๆ
วันนี้พี่ยอนูไม่ไ้ใสุ่นัเรียนแล้วมันให้วามรู้สึแปลๆ
ะว่าแปล็ไม่เิ เพราะถึเป็นุไปรเวท
เา็ใส่เสื้อเิ้แนยาวสีาวึ่เหมือนุนัเรียนอยู่ีนั่นแหละนะ - -
“แล้วนี่ะนอนหรือเปล่า
หรือะทำอะไร”
“ผมนอนเพิ่ื่นรับ
ไม่ไ้ะทำอะไร ว่าะออไปเินเล่น”
“เหรอ
ไปื้ออับพี่ไหม”
“ื้ออ?”
“็
ที่ะไปแมป์น่ะ เรา็ไปใ่เปล่า”
ู่ๆ็รู้สึื่นเ้นแทบเ็บอาารไม่อยู่
พี่ยอนูวนผมไปื้ออล่ะ เาวนผมออไป้านอ้วยัน แล้วะรออะไรอีล่ะรับ
“ลรับพี่
ไปื้ออัน”
เราสอนยืนอยู่หน้าห้าสรรพสิน้าื่อั
อที่้อื้อ็มีพวอใ้เล็ๆน้อยๆ แล้ว็เ้นท์นั่นแหละ
เพราะพี่ยอนูเป็นประธานนัเรียน และเป็นผู้รับผิอบิรรม เาเลย้อื้ออุปร์แทบทุอย่า
แ่ว่า..
“เราะไม่เ้าไปื้ออันเหรอรับ”
“แป็บนึนะ”พี่ยอนูหันมาพูับผม่อนะยิ้มว้า
“มาันแล้ว”
ผมหันไปามที่พี่ยอนูโบมือร่าเริ
่อนที่หัวใะแเป็นเสี่ยในทันที “ีฮยอน”
“หวัีฮยอวอน”
“ไน้อแ ^^”
“ใรน้อนาย - -“ผมส่สายาเรียบๆใส่นที่ทัทายผมอย่าโระร่าเริ
นี่นาออมานอโรเรียน ผม็ยัเอมันอีเหรอเนี่ย
“ปะ
ั้นเ้าไปื้ออัน ีฮยอนับโฮอมาันแล้ว”
แล้วพี่ยอนู็เินเ้าไป
โยที่้าๆเาที่เยเป็นอผม็เป็นอีฮยอนไปโยปริยาย ผมถอนหายใเฮือให่
่อนะเินามไป แ่วอนโฮลับยัอยู่ที่เิม ผมเลยหันไปมอ
“ไม่ไปหรือไ”
“เี๋ยวันไปทำธุระ่อน
แล้วะลับมา ื้ออให้สนุนะ”พูบมัน็หายไปทันที
ผมถอนหายใอีรอบ
แล้วเินอามไป อยาะลับหอมันะั้แ่อนนี้แล้ว ผมไม่น่ามาเลย
ถ้ารู้ว่า้อมาลายเป็นส่วนเินแบบนี้น่ะ
“ฮยอวอน
ฮยอวอน!!”
“รับ?”ผมสะุ้
เมื่อู่ๆพี่ยอนู็หันมาเรียผมะั “มะ มีอะไรเหรอรับ”
“ที่พี่ถามอ่ะว่าไ”
“เอ่อ
อะ อะไร็ไ้รับ”
อะไร็ไ้อะไรวะ
ผมยัไม่รู้เรื่อเลย พี่ยอนูถามอะไรผม เอ๋อ สิหลุไปหมแล้ว
“ฮยอวอน
อะไร็ไ้อะไรเหรอ”ีฮยอนถามผมแล้วยิ้ม “พี่ฮยอนอูเาถามว่านายมีเสื้อหนาๆหรือเปล่า
เผื่อที่นั่นหนาวน่ะ”
“อ่า
อ๋อ ็มีแหละ แ่ว่าะื้ออีสััว สีอะไร็ไ้”
ถามริ
ที่แถิว่าเาะเื่อันปะ
-
-
ูาสีหน้า และสายาที่มอมา ผม็รีบเปลี่ยนเรื่อทันที “ระ
รีบื้ออันเถอะรับ อย่าสนใผมเลย ฮ่ะๆๆๆๆ”
พี่ยอนูยิ้ม่อนะยีหัวผม
“ั้สิหน่อยเรา เหม่อเลยนะ”
ผมยิ้มเื่อนๆ
พี่ยอนูเินไปแล้ว ีฮยอนยิ้มนาอเาเป็นสระอิ่อนะเินามพี่ยอนูไป
ผมเหัวัวเอแล้วระทืบเท้าอย่าัใ
ะมีวันไหนที่อะไรๆมัน็เป็นเหมือนที่ผมหวัทุอย่าไหม
แม่เอ๊ย!!
เราใ้เวลาันร่วมสอั่วโมในารื้ออ
เรียว่าสั่อมาว่า เพราะอมันเยอะมา
เี๋ยวทาห้าะส่ไปที่โรเรียนในวันันทร์ อนนี้็สอทุ่มแล้ว
อีั่วโมเียวประูหอ็ะปิ พวเราเลย้อรีบันหน่อย
แ่ิรที่ไอ้เี้ยวอนโฮนี่แหละ ป่านนี้ยัไม่มาเลย
“อ๊ะ
วอนโฮมาแล้ว”
“โทษที
พอีว่าะุยับเ้าอร้านไ้ใ้เวลานานมาอ่ะ ลู้าเาเยอะ
แ่นี่รีบวิ่สุๆแล้วนะ”
“าสั้น็เี้ย”ผมพึมพำเบาๆ
แ่ทุนไ้ยินน่ะสิ
เลยพาันหัวเราะรืน ยเว้นนโนล้อปม้อย “เออ าไม่ไ้ยาวเ้้าเหมือนนายนี่
แล้วนั่นอ่ะ หัวเราะทำไม ไ้่าวา็สั้นพอๆันไม่ใ่เหรอ”
ผมมอวอนโฮที่หันไปล็ออีฮยอนแล้วยีผมีฮยอนเล่น
ผมว่าวอนโฮ้อาระแหย่ผมเล่นน่ะ ูยัไ ไอ้หมอนี่็ยัอบีฮยอนอยู่แหๆ
“โอ้โห
เราเอใรวะเนี่ย”
ารหยอล้อันเป็นอัน้อหยุลแ่เพียเท่านี้
เมื่อมีเสียปริศนาัึ้น ผมหันไปมอาม้นเสีย่อนะลอบมอ้าๆ
พี่ยอนูมอนลุ่มรหน้า้วยสายาน่าลัว ผมเห็นเส้นเลือที่แนเาเลย้วย้ำ
วอนโฮเอ็มีสีหน้าไม่่าันเท่าไหร่ ะมี็แ่ีฮยอนทีู่ลัวๆ
แล้วไอ้พวนี้มันใรันล่ะเนี่ย
“ไม่ไ้เอันนานเลยนะ
ประธาน”
“วันนี้ันไม่ว่า
มีธุระ้อรีบัาร”พี่ยอนูพูเสียเ้ม
สาบานไ้ว่าผมไม่เยรู้สึว่าพี่เาน่าลัวมา่อน
นระทั่อนนี้ ผมเหลือบมอ เห็นว่าีฮยอนำายเสื้อพี่ยอนูไว้แน่น
“แล้วไ
พอีว่าันไม่ไ้มีธุระ้วยนี่ ถ้าะมี ็อยามีธุระับีฮยอนนี่แหละ”
“หุบปาไปเลย”วอนโฮะโนเสียั
“ถ้าอยาะมีเรื่อ็เอาไว้วันอื่น บอแล้วว่าวันนี้พวเราไม่ว่า”
“เ่นัเหรอมึน่ะ”นทีู่เป็นอันธพาลมาที่สุผลัอวอนโฮนเ
่อนะทำหน้าาไ้วนีนนผมเอ็ัะหมั่นไส้มันึ้นมาละ
“ั้น็ไ้
ถ้าอยามีเรื่อนั ็มามีับูนี่”
“โฮอ”พี่ยอนูปราม
แ่วอนโฮรีบส่ายหน้า
“พี่พาีฮยอนับฮยอวอนไป่อนเลย ทานี้ผมัารเอ”
“ไม่ิ
ไป็ไป้วยันนะวอนโฮ”ีฮยอนพู
แ่วอนโฮส่ายหน้า
“ไปเหอะีฮยอน รีบไปเร็วเ้า”
“แ่..”
“ไปเถอะีฮยอน”พี่ยอนูพูแล้วับมือีฮยอน่อนะหันมาหาผม
“ไปันเร็วฮยอวอน”
“แ่วอน..”
“ไปเถอะน่า
เี๋ยวันรีบามลับไปนะ”วอนโฮพูแล้วยิบาให้
ไอ้บ้า
นี่มันใ่เวลามาทำหน้าทำาแบบนั้นปะวะ ำลัะโนรุมระทืบอยู่นะโว้ย
ผมไม่มีสิทธิไ้พู
ไ้ทำอะไร็ถูพี่ยอนูึออมาแล้ว ีฮยอนหันไปมอ้าหลัลอเวลา ผมเอ็้วย
เห็นว่าวอนโฮถูพาไปในอย แล้ว็ไม่เห็นอะไรเลย
“พี่ฮยอนอู
แ่วอนโฮ”
“พี่ะลับไปส่นายที่โรเรียน่อนแล้วเี๋ยวะรีบลับมา่วยโฮอเอ
ไม่้อห่ว”
“แ่..”
ารนี้ไปถึโรเรียนมันไลมานะ
แล้วไหนะาโรเรียนลับมาที่นี่อีล่ะ ถึเวลานั้น
วอนโฮมันไม่โนระทืบเละไปแล้วเหรอ
“ฮยอวอน
ะไปไหนน่ะ”
“พี่ับีฮยอนลับไป่อนเลย
ผมะไป่วยวอนโฮเอ”
“ไม่ไ้นะฮยอวอน
มันอันราย”
“ไปเถอะ
ไว้เอันรับ”ผมบอแล้ววิ่ย้อนลับไปทาเิมทันที
ะปล่อยให้ไอ้บ้านั่นสู้อยู่นเียวไ้ไ
ผมทำแบบนั้นไม่ไ้หรอ อย่าน้อยหมอนั่น็เป็นเพื่อน
ผมปล่อยให้สู้อยู่นเียวไม่ไ้
ผมทำแบบนั้นไม่ไ้อีแล้ว
อ้าวๆๆๆๆๆๆ แบบนี้พี่โฮเราะรอมั้ยน้อ
เทพแ่วย้วยยยยยยยยยยยยย
ทำไม #ฟิเทพแ #ทีมมินมุเยอะั
โถวววววววว พี่เี้ยนาอเรา ว่าบทะมี็น๊านนาน พอมาที มีแ่นหมั่นในวามวนประสาทและมั่นหน้า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เอานะไม่เอา ไม่เสียใ
ความคิดเห็น