ตอนที่ 19 : High School : CHAPTERS 17
Chapters 17
ผมยืนมองบ้านหลังกลางที่อยู่ตรงหน้าอย่างชั่งใจ รั้วสีขาวสะอาดตา ข้างในมีสวนเล็กๆที่ดูร่มรื่นบ่งบอกว่าคนที่อยู่ที่นี่เอาใจใส่ดูแลมันมากขนาดไหน มีชิงช้าอยู่ข้างกับบ่อปลาบ่อเล็ก ไม่อยากเชื่อ ว่านี่คือบ้านของนายชินโฮซอกจอมป่าเถื่อน ที่กร่างไปทั่วจนมีลูกน้องมากมาย
บ้านมันดูไม่เหมือนเด็กมีปัญหาที่ต้องเรียกร้องความสนใจโดยใช้ความรุนแรงสักนิด
“บ้านถัดไปอีกสามหลังอ่ะ เป็นบ้านกีฮยอน”
ผมชะเง้อคอมองตามที่วอนโฮมันชี้ ก็เห็นบ้านที่เล็กกว่าบ้านอื่นๆในละแวก นี้อยู่นิดหน่อย ก่อนจะยักไหล่ “ฉันไม่เห็นจะอยากรู้”
“อ้าวเหรอ งั้นโทษที”วอนโฮยิ้มให้ผมก่อนจะหันไปเกาะประตูบ้าน “แม่!!!! เปิดประตูหน่อยยยยยยย”
ผ่านไปสักพัก ประตูบ้านข้างในก็เปิดพร้อมกับร่างเล็กๆของผู้หญิงที่คาดเดาแล้วน่าจะอายุสี่สิบกลางๆ แต่ใบหน้าใจดี และยิ้มแย้มทำให้เธอดูเด็กกว่านั้น
“อะไรกัน เสียงลูกชายบ้านไหนมาตะโกนเอะอะตรงนี้เนี่ย”
“ก็ลูกชายบ้านนี้นี่แหละ”วอนโฮตอบก่อนจะ อ้าแขนรับร่างผู้เป็นแม่ที่เปิดประตูออกมาแล้ว “คิดถึงแม่อ่ะ แม่อ้วนขึ้นไหมเนี่ย”
เพี๊ยะ
“เดี๋ยวเถอะ ลูกคนนี้ ไม่รู้หรือไงว่าคำว่าอ้วนมันอ่อนไหวกับผู้หญิงน่ะ”พูดจบทั้งสองคนก็หัวเราะคิกคักกัน ก่อนที่แม่ของวอนโฮจะหันมาเห็นผม “อ้าว แล้วนี่ใคร”
“สวัสดีครับ”ผมก้มหัวให้อย่างสุภาพ “ผมชื่อแชฮยองวอนครับ”
“เพื่อนที่โรงเรียนอ่ะแม่”
“ตอนแรกแม่ก็นึกว่าพากีฮยอนมาด้วย ก็ยังว่าอยู่ ทำไมกีฮยอนสูงขึ้น นี่ก็เอะใจนะ กีฮยอนสูงขึ้นได้ แล้วทำไมลูกชายแม่ถึงไม่สูงขึ้นบ้าง”
“หึ”ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที แต่ดีที่กลั้นเอาไว้ได้ทัน
วอนโฮหันมาเบ้ปากใส่ก่อนจะกอดคอผมแน่น “หมอนี่มันสูงเกินธรรมชาติอ่ะแม่ ต้องแบบผมนี่ พกพาสะดวก”
“ก็เตี้ยนั่นแหละนะ”แม่วอนโฮพูดแล้วยิ้มบางๆ “ไปๆๆเข้าบ้านกันลูก”
เมื่อท่านเดินนำเข้าไปแล้ว วอนโฮก็หันมามองผม “ปะ เข้าบ้าน”
“- -“
“อะไร ไม่เข้าบ้านเหรอ ข้างนอกยุงเยอะนะเว้ย”
“มืออ่ะ”ผมพูดนิ่งๆ จ้องไปที่มือหนึบๆที่ยังรั้งคอผมเอาไว้ไม่ปล่อย “เอาออกได้แล้วมั้ง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โทษๆ ลืมไป”
ผมกลอกตาก่อนจะเดินตามหลังวอนโฮเข้าไปในบ้าน ข้างนอกบ้านดูน่าอยู่ขนาดไหน ข้างในบ้านยิ่งกว่าซะอีก มันสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบไปหมด แต่เท่าที่ผมจำได้ ห้องวอนโฮที่หอนี่มันอย่างกับกองขยะ
โคตรแตกต่าง
“ฮยองวอนมานอนที่นี่ด้วยใช่ไหมลูก”
“เอ่อ.. ครับ ถ้าไม่รบกวนเกินไป”
“โอ๊ย ไม่รบกวนหรอกลูก ตามสบายเลย”แม่วอนโฮพูดแล้วหันไปหาลูกชายตัวเอง “นี่โฮซอก พาฮยองวอนขึ้นไปบนห้องก่อนไป แม่ทำกับข้าวอยู่ ไม่รู้ว่าเราจะมา เดี๋ยวทำไข่ม้วนเพิ่มแล้วกัน”
“โอเคแม่”
“ฮยองวอน เดี๋ยวลงมากินข้าวกันนะลูก”
“ครับ”ผมตอบอย่างเกรงใจ
“แม่ ว่าแต่พ่อไปไหนอ่ะ ยังไม่เห็นเลย”
“วันนี้มีประชุมกับลูกค้าน่ะสิ กำลังกลับ คงถึงทันมื้อเย็นพอดี”
“โอเคๆๆๆ ไปเหอะฮยองวอน”
“อืม”ผมพยักหน้าให้วอนโฮแล้วหันไปก้มหัวให้แม่วอนโฮอีกรอบ “รบกวนด้วยนะครับ”
“จ้าๆ ตามสบายเลยนะลูก”
ผมยิ้มก่อนจะเดินตามวอนโฮขึ้นไปชั้นสอง ตรงไปยังห้องริมในสุด เมื่อประตูห้องเปิดออกผมก็ยิ่งไม่อยากเชื่อเข้าไปใหญ่ ว่านี่คือห้องทีมีเจ้าของเดียวกันกับห้องกองขยะที่หอ
“มองแบบนี้ฉันรู้นะเว้ยว่าคิดไรอยู่”
ผมมองวอนโฮที่หันมาหา ผมเลยส่ายหน้ารัวๆ “ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”
“อย่ามาโกหก”
“เออ ก็แค่คิดว่าห้องนี้กับห้องที่หอนายนี่มันคนละขั้วเลยเน๊อะ ห้องที่หอน่ะอย่างกับกองขยะเน่าอ่ะ”
“แรงอ่ะ ความจริงไม่ต้องพูดก็ได้”
“ก็อยากคาดคั้นเอง”ผมตอบ ก่อนที่เสื้อยืดจะถูกโยนใส่หน้าเข้าอย่างจัง “อะไรวะเนี่ย”
“ไม่เหนียวตัวเหรอ อาบน้ำก่อนดิ ค่อยลงไปกินข้าว”
“อืม”
“เสื้อฉันนายน่าจะใส่ได้แหละ ส่วนนั่นกางเกง เอ่อ ชามันก็อาจจะลอยๆขึ้นมาหน่อย ไม่เป็นไรมั้ง”
คราวนี้ผมหลุดหัวเราะออกมาทันที มันตลกดีที่หมอนี่กำลังพูดปมด้อยของตัวเองอยู่ด้วยใบหน้าเจื่อนๆ
“เข้าใจแล้ว ฉันจะคิดว่ามันเป็นแฟชั่นแล้วกัน”เวลานี้ผมไม่มีอารมณ์ไปจิกกัดเรื่องความเตี้ยของวอนโฮมันหรอกนะ เกิดไม่พอใจแล้วไล่ผมออกจากบ้านไปจะทำไงอ่ะ เคว้างคว้างเลยนะ ไม่มีที่จะไปเลย
“ใช้ห้องน้ำฉันได้เลย เดี๋ยวฉันไปอาบอีกห้องนึง อาบเสร็จแล้วลงไปข้างล่างเลยนะ”
“อืม”
“โอเค ไว้เจอกัน”
ผมพยักหน้า มองวอนโฮที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง “เฮ้ยเดี๋ยววอนโฮ”
“หือ อะไร”
“เอ่อ..”
“???”
ผมเกาแก้มตัวเองเบาๆ แล้วพูดเสียงเบาก่อนจะรีบเข้าไปในห้องน้ำ
“ขอบใจมากนะ”
ไม่รู้อ่ะว่าได้ยินไหม ถ้าได้ยินก็โชคดีไป แต่ถ้าไม่ได้ยินก็แสดงว่ามันไม่มีบุญมากพอที่จะได้ฟังคำขอบคุณจากผมไง
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานมากนัก แต่ที่นั่งอยู่ในห้องน้ำนานก็เพราะมันรู้สึกแสบหน้าไปหมด ทั้งที่โดนจูฮอนปาบอลใส่ และที่โดนพ่อ.. เอาเป็นว่าผมไม่พูดถึงแล้วกัน
ผมเดินลงไปข้างล่างอย่างกล้าๆกลัวๆ ได้ยินเสียงพูดคุย หัวเราะมีความสุขดังมาจากในห้องครัว เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง ผมก็เห็นผู้ชายที่ท่าทางใจดีไม่ต่างกันกับแม่ของวอนโฮเลยนั่งอยู่ ให้เดานั่นคงเป็นพ่อเขาแหละนะ
“เอ่อ..”
“อ้าว ฮยองวอนมาแล้ว”แม่วอนโอทักผมแล้วยิ้มใจดีอีกครั้ง
“สะ สวัสดีครับ ผมแชฮยองวอน”
“แหม สูงจริงๆด้วย โฮซอกเอ๊ย แกน่ะอย่างกับเด็กประถม”
“พ่อ!!! มากไปแล้วนะ มากไปแล้ววววววววววววว ผมก็สูงนะ แต่ฮยองวอนมันสูงกว่าเฉยๆหรอก”
ผมยิ้มบางๆแล้วเดินไปนั่งที่ว่างข้างๆวอนโฮ “รบกวนด้วยนะครับ”
“ตามสบายเลยฮยองวอน ไม่ต้องเกรงใจ”พ่อวอนโฮพูดก่อนจะจ้องหน้าลูกชายตัวเอง “ว่าแต่จะบอกมาได้หรือยัง ว่าทำไมกลับมานอนบ้าน นี่คงไม่ได้โดดเรียนมาหรอกใช่ไหม”
“ไม่ได้โดดนะพ่อ”วอนโฮรีบปฏิเสธ “ผมคิดถึงพ่อกับแม่อ่ะ ก็เลยมา อีกอย่าง อยากแนะนำฮยองวอนให้พ่อกับแม่รู้จักด้วย”
ผมยิ้มเขินๆ ทำตัวไม่ถูกเมื่อทุกสายตาจ้องมายังผม ผมเลยแอบเตะขาวอนโฮเบาๆ ไอ้หมอนี่สะดุ้งก่อนจะหัวเราะ
“โอเคๆ อย่าไปจ้องฮยองวอนกันอย่างนั้นสิ กินข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้ว”
ขอบคุณอีกครั้งที่ทำให้ทุกคนหันไปสนใจกับอาหาร ในขณะที่ผมกำลังมองอาหารอย่างไม่รู้จะเลือกอันไหนก่อนดี ไข่ม้วนที่ควันยังขึ้นอยู่ก็ถูกวางลงบนจานผม ผมเงยหน้ามองคนที่ตักให้ก่อนจะยิ้ม
“ขอบคุณครับ”
“กินเยอะๆเลยนะฮยองวอน แม่ทำเต็มที่เลยนะเนี่ย”
“ได้ชิมอาหารฝีมือแม่ฉันแล้วจะติดใจเรียกร้องให้พามาอีก”วอนโฮเสริม
ผมเลยตักเข้าปาก จู่ๆตามันก็เริ่มร้อนพร้อมกับที่รู้สึกว่ามีน้ำตามาคลออีกครั้ง..
ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว.. แม่ก็เคยทำแบบนี้สินะ
“อร่อยมากเลยครับ อร่อยมากจริงๆ”ผมพูดซ้ำไปซ้ำมาแล้วนั่งกินข้าวไปพร้อมกับน้ำตาที่ทำท่าว่าจะไหลอยู่นั่นแหละ ขอบคุณที่ไม่ได้มีใครถามอะไรผม ผมมั่นใจว่าทุกคนเห็น แต่ก็ยังพยายามทำตัวเป็นปกติกัน พวกเขาพูดคุย หัวเราะสนุกสนาน ดูแล้วเป็นครอบครัวอบอุ่นที่ผมโคตรจะอิจฉา
ผมหันไปมองข้างๆอีกครั้ง เมื่อมือของวอนโฮแตะที่ขาผมเบาๆ เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ผมยิ้ม และหัวเราะไปกับทุกคนที่พยายามทำให้ผมรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวนี้
มื้อเย็นผ่านไป ผมกับวอนโฮขึ้นมาอยู่บนห้อง ไม่นานนักแม่วอนโฮก็เข้ามาพร้อมกับจานที่มีผลไม้หลายอย่างวางอยู่ อีกมือก็ถือนมเต็มแก้วเข้ามา
ผมรับจานผลไม้เอาไว้ ในขณะที่วอนโฮถือแก้วนม
“ดื่มเข้าไปเยอะๆนะโฮซอก เผื่อลูกจะสูงตามฮยองวอนทันบ้าง”
“แม่!!!!”
“ผมว่าไม่ทันแล้วล่ะครับ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ
“รู้งี้แม่น่าจะให้เราดื่มนมเยอะกว่านี้เน๊อะ”
“แม่ พอแล้วน่า”
“โอเคๆ อย่านอนดึกกันนะลูก”
“ฝันดีนะครับแม่”วอนโฮพูดแล้วกอดแม่แน่น
ผมยิ้มกับภาพที่เห็น ก้มหน้ามองพื้น แต่แล้วจู่ๆกลับได้รับสัมผัสที่แสนอบอุ่นมาโอบล้อมตัวเอาไว้
“ฝันดีนะฮยองวอน วันพรุ่งนี้มันคือการเริ่มต้นใหม่ และมันจะต้องดีกว่าวันนี้นะลูก”
“...”ผมน้ำตารื้นขึ้นมาทันที แม่วอนโฮไม่ได้ถาม แต่ปลอบใจทั้งที่ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ “ครับ”
“แม่ไปละ โฮซอก อย่าแกล้งฮยองวอนนะ เข้าใจไหม”
“โห่แม่ ฮยองวอนของแม่นั่นแหละ ชอบแกล้งผมอ่ะ”วอนโฮโวยวาย ประตูห้องปิดลง หมอนั่นเลยหันมามองผม “แม่ฉันดูท่าทางจะเอ็นดูนายมากเลย”
“เพราะฉันสูงล่ะมั้ง”
“- - อีกละๆ ฉันไม่ได้เตี้ยนะเว้ย”
ผมหัวเราะ แล้วเริ่มมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง มีกรอบรูปวางอยู่สามอัน และหนึ่งในนั้นคือรูปที่วอนโฮถ่ายกับกีฮยอน “นายกับกีฮยอนดูสนิทกันมากจริงๆด้วยนะ”
“แน่นอนดิ เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก”
“ชอบกีฮยอนเหรอ”
“...”
“...”
คำถามของผมทำให้ห้องเงียบไป ผมเลยหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากิน แล้วมองไปทางอื่นเหมือนว่าไม่อยากรู้แล้ว แต่จู่ๆวอนโฮก็พูดขึ้นมา
“อืม ชอบ”
...
อีกแล้ว
ยูกีฮยอนอีกแล้วสินะ..
..ผมไม่มีทางสู้กีฮยอนได้เลยใช่ไหม
“อืม ..ก็กีฮยอนน่ารักขนาดนั้นนี่เน๊อะ”
“เคยชอบน่ะ”
“...”
ผมหันไปมองหน้าวอนโฮที่กำลังมองมาที่ผมอยู่เช่นกัน “ฉันคิดว่าฉันชอบกีฮยอนมาตลอด จนกระทั่งมาเจอนาย”
“...”
“ไม่รู้ดิ แต่ฟังไว้นะแชฮยองวอน”
“...”
“ฉันว่าหลังจากนี้ ..ฉัน”
“..อะ อะไรเหรอ”
“ฉันจะเริ่มจีบนายอย่างจริงจังแล้วล่ะ”
วันนี้แถม อัพซะเยอะเลย ถือซะว่าชดเชยที่เมื่อวันก่อนไม่ได้อัพเน๊อะ
ไรท์มาอัพวันนึงสอนตอนแบบนี้ ไม่ใช่ว่าข้ามคอมเม้นท์ไปล่ะ ไรท์ยังต้องการอยู่นะเออ
ไม่อยากให้ฟิคสะดุด อย่าลืมคอมเม้นท์ หรือ สกรีมแท๊ก #ฟิคเทพแช
กำลังใจชั้นยอดเลยทีเดียวเชียว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
วอนโฮสารภาพรักแล้ว จีบจริงจังแล้ว เอาไงดีฮยองวอน
นักเลงมาก อยากจะจีบก็บอกเขาโต้งๆไปงี้เลยเหรอชินโฮซอก 555555555555555555555555555555555 อืม นับถือๆ เราเป็นแชคงอึ้งข้ามคืนไปเลยค่ะพี่น้อง ทำไมขำ
แต่แม่วอนโฮน่ารักดีนะ น่ารักทั้งครอบครัวเลย อย่างน้อยแชก็ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวอีกอ่ะเนอะ^^
หมายความว่าไงงงง
ที่จะจีบนี่คือจีบเพื่อตัวเองหรืออยากกันออกมาจากพิชนูกัน ถ่อว เลารู้หรอกนะ
ยิ่งอ่านยิ่งติดอ่ะบอกเรยยย><
มาต่อไวๆนร้าาไรท์
ติดตามๆ><