ตอนที่ 18 : High School : CHAPTERS 16
Chapters 16
ผมไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไร สุดท้ายผมก็จำต้องยอม(ถูก)ลากวอนโฮไปด้วย ผมไม่รู้หรอก ว่าจุดหมายที่เราสองคนจะไปมันอยู่ตรงไหน รู้ตัวอีกทีผมก็ถูกลากมาที่เป็นเหมือนเกมเซนเตอร์ซะแล้ว
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“ก็มันไม่ได้เอาไว้ให้เด็กเล่นปะ”วอนโฮพูดแล้วดันผมให้เข้าไปข้างใน “เวลาเครียดๆ เราก็ต้องระบายมันออกด้วยนี่แหละ ตู้เกม รอแป็บนะ”
ผมถอนหายใจ วอนโฮวิ่งหายไปสักที่ ผมเลยมองไปรอบๆ มันก็จริง ตรงนี้ไม่ได้มีเด็ก ผมนึกว่าพวกที่ที่มีเกมเยอะๆจะมีเด็กเยอะๆซะอีก ดูแล้วมันก็มีแต่คนรุ่นราวคราวเดียวกับผมทั้งนั้น ก็ไม่รู้สินะ ผมเคยไปเที่ยวซะที่ไหน
ชีวิตมีแต่โรงเรียน โรงยิม และบ้าน ก็ไปอยู่แค่เนี้ย..
“มาแล้ว”
ผมเอียงคอมองคนตัวเตี้ยที่หอบเหรียญมาเต็มกำมือ “จะเอาไปทำไรเนี่ย”
“โห่ พามาเกมเซนเตอร์ก็ต้องเอาเหรียญไปเล่นเกมดิ นายอยากเล่นตู้ไหน เลือกเลย ฉันเซียนหมดทุกตู้อ่ะ”
ผมมองคนที่กำลังโม้อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะมองไปรอบๆอีกครั้ง แล้วชี้สุ่มๆ “ตู้นั้นอ่ะ”
“ปะ”
เราสองคนเดินไปเล่นเกมตู้กัน พอตู้นั้นหมดก็เปลี่ยนตู้ใหม่ วนไปวนมาอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ ไอ้คนขี้โม้ที่บอกว่าเก่งทุกอย่างก็ไม่เห็นว่ามันจะสักเท่าไหร่ เก่งแค่ไหนก็แพ้เทพแชอยู่ดีนั่นแหละ
“คอยดูๆ เมื่อกี้อ่ะออมแรง แต่คราวนี้จะเอาจริงละนะ”
“เชิญ”ผมอมยิ้ม มองวอนโฮที่กำหมัดเตรียมจะต่อยนวมเพื่อทำคะแนน ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อกี้ ไอ้หมอนี่มันแพ้ผมไปยี่สิบคะแนน ไหนดูซิ ว่าครั้งนี้จะได้เท่าไหร่
“ย๊ากกกกกกกกกกกกก”
หลังตะโกนเสียงดังแล้ว หมัดของวอนโฮก็พุ่งไปที่นวม ตัวเลขคะแนนวิ่งเร็วมากก่อนจะจบลงที่เก้าร้อยห้าสิบคะแนน ซึ่งมากกว่าผมแล้ว
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นไหมๆ บอกแล้ว”
“เออๆ นายเก่ง พอใจยังอ่ะ”ผมพูด ย่นจมูกแล้วมองหาจุดหมายใหม่ ก่อนจะชี้ไปยังลานกว้างๆ “ฉันอยากเล่นไอ้นั่นอ่ะ”
“ไปดิ”
เราสองคนเดินไปยังลานกว้าง มันเป็นที่สำหรับใช้ฝึกโฮมรันเบสบอลน่ะ ที่มันเป็นเครื่องยิงลูกอัตโนมัติ วอนโฮจัดการหยอดเหรียญแล้วออกไปยืนเกาะตาข่ายอยู่ข้างนอก
“อันนี้ฉันคงไม่ต้องบอกนายมั้ง ว่ามันเล่นยังไง”
ผมยักไหล่ จับไม้เบสบอลแล้วหันไปสนใจลูกที่เตรียมจะถูกยิงออกมา จู่ๆภาพในหัวมันก็ไหลเข้ามา
“ฮยองวอนคนเก่งของแม่ ลูกทำได้นะ”
“แต่ผมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะรอดูลูกอยู่ข้างสนาม ลูกชายของแม่น่ะเก่งจะตาย สักวันฮยองวอนจะต้องเป็นนักกีฬาเบสบอลที่เก่งที่สุดแน่ๆ”
ภาพในหัวค่อยๆจางหายไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกถูกยิงออกมา ผมหวดไม้เบสบอลเต็มแรง ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพ
“เฮ้ย ฮยองวอน”
ผมเห็นวอนโฮกดปุ่มหยุด ก่อนจะวิ่งเข้ามาแล้วนั่งลงตรงหน้าผม “เป็นอะไรน่ะ”
“ทำไมวะ ทำไม”ผมเงยหน้าถามมันทั้งน้ำตาก่อนจะทุบที่ไหล่ และเหวี่ยงหมัดใส่ไปหลายที “ทำไมพ่อเอาไปทุกอย่าง ทำไม”
“...”
“ทั้งแม่ ทั้งเพื่อน ทำไมต้องพรากทุกคนไปจากฉันด้วย!!!”
เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ให้ใครสักคนได้เห็น และเป็นคนที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนด้วย ผมไม่คิดว่าจะเป็นวอนโฮ ที่ผมยอมเปิดปากพูดแทบจะทุกเรื่องที่ต้องแบกรับเอาไว้ ไม่เคยคิดว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ ข้างๆผมทุกครั้งที่ผมกำลังมีปัญหา
“ไม่เป็นไรนะ”
วอนโฮนั่งชันเข่าข้างนึงก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆ “ฉันอยู่นี่”
“พ่อพรากไปหมด สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่เหลือใครเลย”
“นายไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นหรอกฮยองวอน”
“...”
“ไม่ว่าใคร ..ก็เอาฉันไปจากนายไม่ได้หรอก”
ผมไม่รู้ว่าผมจะกล้ากลับไปที่นั่นอีกไหม ในเมื่อผมไปนั่งร้องไห้เป็นคนบ้าอยู่ได้ตั้งนาน สุดท้ายเราก็มานั่งกันอยู่ที่สวนสาธารณะแถวๆนั้น พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว ข้างหน้าเราเป็นแม่น้ำ มีแสงไฟสวยๆ และลมเย็นๆช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะคนที่นั่งผิวปากอารมณ์ดีอยู่ข้างๆนี่แหละมั้ง
ผมเล่นทั้งร้องไห้ ทั้งระบายไปซะเกือบหมดเลยนี่
“ขอบใจมากนะ”ผมพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ ไม่ได้หันไปมอง “ขอบใจที่ตามมา”
“หึๆ ไม่เป็นไรหรอก ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉะนจะไม่ปะ..”
“แป็บนะ”ผมพูดแทรกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นมินฮยอกที่โทรเข้ามา ผมถอนหายใจเบาๆแล้วกดรับสาย “ว่าไงมินฮยอก”
(ฮยองวอน อยู่ไหนน่ะ)
“...”
(ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ ตอนนี้นายอยู่ไหน ฉันอยู่หน้าหอนาย กลับมาหรือยัง)
“..ฉันยังอยู่ข้างนอกอยู่อ่ะมินฮยอก”
(แล้วอยู่ที่ไหน ไกลไหม จะกลับมาทันหรือเปล่า)
“ทัน? ทันอะไรเหรอ”
(ก็ทันเช็คหอไง วันนี้เขาจะเช็คหอ จำไม่ได้หรือไง ประตูหอปิดทุ่มครึ่งนะ)
“เฮ้ย”ผมตะโกนดังลั่น แล้วก้มมองนาฬิกา “ไม่ทันแน่ๆอ่ะมินฮยอก”
(ให้ตายเหอะ งั้นตอนนี้อยู่ไหน ฉันจะออกไปหา)
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็โดนหักคะแนนไปด้วยหรอก”
(แต่ฉัน..)
“มีอะไรหรือเปล่า”ผมหันไปส่ายหน้าให้วอนโฮที่พูดขึ้นมา
(อยู่กับใครน่ะ)
“..ไม่ต้องเป็นห่วงนะมินฮยอก ฉันคงไม่ได้กลับไป แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะรีบไปเรียน เจอกันนะ”แล้วผมก็วางสายทันทีเพราะไม่อยากให้มินฮยอกถามอะไรมากไปกว่านี้
“มีไร ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ”
“เรางานเข้าแล้ว”ผมพูด ก่อนจะลงไปนอนแผ่ที่พื้นหญ้า “โอ๊ย นี่มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย”
“อะไร ตกลงมีไร”
“ก็วันนี้ตรวจหออ่ะดิ กลับไปไม่ทันแล้วเนี่ย โดนหักคะแนนแหงๆ”
วอนโฮหันมาทำตาปริบๆใส่ผมก่อนจะหัวเราะ “เรื่องแค่เนี้ย?”
“นายก็โดนนะเว้ย อย่ามาทำเป็นหัวเราะ”
“ก็รู้ แต่ไม่เห็นมันจะเป็นเรื่องใหญ่เลย คนอย่างฉันอ่ะ โดนหักคะแนนเป็นกิจวัตรอยู่ละ”
ผมลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ก่อนจะเอาคางเกยกับเข่าที่ชันขึ้นมา “แล้วแบบนี้จะไปนอนไหนดีล่ะเนี่ย”
วอนโฮยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาตรงหน้าผม “ไปเถอะ”
“ไปไหน”
“ก็ไปหาที่นอนไง”
“ที่ไหน”
วอนโฮกระดิกนิ้วรัวๆเป็นเชิงว่าให้ผมส่งมือให้ได้แล้ว ผมเลยส่งมือให้ก่อนจะถูกดึงให้ลุกขึ้นยืน ไอ้เตี้ยนี่ขยิบตาพร้อมกับยิ้มมุมปากให้ผม
“บ้านฉันเองแหละ”
อะไรยังไง รอบแรกชวนไปห้อง รอบนี้ชวนเข้าบ้านเลยเหรอคะพี่วอนนนนนนน
ใครเล่นทวิต ฟิคมีแท๊กไว้ให้สกรีมแล้วนะเออ #ฟิคเทพแช
ขี้เกียจเม้นท์ สกรีมแท๊กก็ได้อ่ะ ไรท์อยากรู้ ว่ามีคนติดตามฟิคไรท์มากแค่ไหน
เพราะไรท์กำลังมีแพลนบางอย่าง ซึ่งขอเป็นความลับก่อน
อย่าลืมนะ อย่าลืม #ฟิคเทพแช
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ประโยคนี้คือแบ๊บบบหาหสหสสหวห ช่วยดูแลฮยองวอนของเลาด้วย แอบสงมินย้อก ช้าอีกแล้ว555555555
โห้ยยยยยยย พ่อพระเอกกกกกกก แมนมากๆค่ะ 5555+
พาเข้าบ้านเลย ตายแล้วๆๆๆๆๆ
ฮยองวอนตงคิดถึงแม่มากจริงๆนะเนี่ย ร้องไห้เลย พ่อก็ทำกับแม่ได้ลงคอเนาะ T__T
ทำไมฉันเชียร์มินฮยอกหนักขนาดนี้เนี่ย! มินมุงงงงง รู้สึกว่ามินมุงโดนทิ้งหลายๆตอนติดกันแล้วมันเศร้า โถ พ่อลูกหมาของฉัน กินช็อคโกแล็ตย้อมใจไปก่อนนะ
น่าร้ากกกกกมากอ่ะ เเต่เเอบสงสารมินฮยอกอ่ะTAT
555555 ติดตามนร้าไรท์><
ดราม่าแป็ปเดียวเท่านั้นละเขากุ๊กกิ๊กกันละ เปลี่ยนโหมดแทบไม่ทัน 55555 แต่ก็ดีแล้วละ อย่าดราม่านานนน มานไม่ดี
ปูเสื่อรอตอนหน้าอย่างสวยงามเขาพาไปบ้านแล้วละ อร้ายยยยย ^_______^