ตอนที่ 17 : High School : CHAPTERS 15
Chapters 15
เลิกเรียนแล้ว ผมยังรู้สึกระบมหน้าไม่หายเลย มินฮยอกหัวเราะผมใหญ่เลย เพราะหน้าผมมันแดงเถือกไปหมดทั้งหน้า ไม่โดนบ้างให้มันรู้ไป
“จะรีบกลับไปนอนอีกปะเนี่ย”เมื่อเก็บของเดินออกมาจากห้องแล้วมินฮยอกก็กอดคอแล้วถามผม
“จะชวนไปไหนล่ะ ถามแบบนี้”
“เล่นดอจบอลมะ”
“ไอ้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมทำตาขวางใส่มินฮยอกที่หัวเราะปากกว้างก่อนจะยกมือทักยุนโฮกับซอกวอนที่เดินมาทางนี้พอดี “ไง คู่รัก ตัวติดกันเหลือเกินนะพวกแก”
“โห่พี่ฮยองวอน ก็ไอ้ซอกวอนอ่ะแหละ มันหลงเสน่ห์ผม”
“เหรออออออออออออ”ซอกวอนลากเสียงยาว เบ้ปากใส่ยุนโฮไปทีแล้วหันมายิ้มให้ผม “ไม่ได้อยู่กันสองคนนะครับพี่”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยก่อนจะสังเกตว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังด้วยอีกคน
“อ้าว ชางกยุน”
ชางกยุนมองผมแล้วเกาคอตัวเองเหมือนเขิน ผมเลยยิ้มให้ “ดีแล้วล่ะ”
“แกสองคนตัวสูงไปหรือไอเอ็มมันเตี้ยอ่ะ บังเพื่อนซะมิดเลย”มินฮยอกแซว แล้วกอดคอผมอีกครั้ง “ดูนี่ ต้องฉันสองคนนี่ นายแบบทั้งคู่เลยเห็นปะ”
ผมผลักหัวมันอย่างหมั่นไส้ “ว่าแต่ มาพร้อมหน้าพร้อมตานี่จะไปทำไรกันเนี่ย”
“เล่นบอลกัน”
“ไม่เห็นหน้าฉันหรือไงยุนโฮ”
“เห็นแล้วน่า อันนี้บอลนะพี่ ฟุตบอลอ่ะ เขาไม่เตะอัดหน้ากันหรอก”ยุนโฮพูดรัวๆแล้วดันชางกยุนขึ้นมายืนตรงหน้า “ไอ้เอ็มมันเป็นคนชวนเองเลยนะ”
“ก็บอกว่าอย่าเรียกแค่เอ็ม”ชางกยุนพูดเสียงทุ้ม ทำหน้ายุ่งๆ ทำให้พวกเราหัวเราะกันเฮฮา
ผมมองทุกคนแล้วยักไหล่ “งั้นก็ไปเล่นหน่อยก็ได้”
ที่จริงผมยังไม่อยากกลับหอน่ะ กลัวจะไปเจอพี่ชยอนูเข้า ผมยังไม่พร้อมจะเจอเขาจริงๆ ไม่ได้อยากจะโทษหรอกนะ แต่ต้นเหตุที่ผมโดนบอลอัดหน้าก็เพราะเขานั่นแหละ
ชอบโผล่มาในจังหวะที่ผมกำลังมีความสุขอยู่เรื่อย
แถมยังมาทำตัวมีความสุขมากกว่าอีก
พวกเราทั้ง 5 คนเดินออกมาจากตึกเรียน จะไปเปลี่ยนชุดกีฬากันก่อนแล้วค่อยไปเจอกันที่สนามฟุตบอล แต่มินฮยอกจะตามไปทีหลัง ตามเคย ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีธุระอะไรต้องทำอีกนักหนา เมื่อเดินออกมา เราก็เจอจูฮอนกับวอนโฮที่ยืนคุยกันอยู่พอดี จูฮอนมายืนอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะยิ้มแห้งๆ
“ขอโทษนะเทพแช ปาบอลแรงไปหน่อย”
“แบบนี้ไม่หน่อยปะ”ผมพูดเสียงเข้ม ก่อนจะหัวเราะเมื่อหน้าจูฮอนหดเหลือนิดนึง “ล้อเล่นน่า ก็มันเป็นกีฬา มันก็ต้องมีเจ็บตัวกันบ้าง”
“โห ไอ้จูฮอน มึงอ่ะโชคดีเชี่ยๆ ลองกูเป็นคนทำดิ ไอ้เทพแชของมึงมีบ่นกูเป็นเดือนอ่ะ”
ผมยักไหล่ ไม่ได้พูดแก้ เพราะคงจะจริง แหม คนเรามันก็ต้องมีเลือกปฏิบัติกันบ้างใช่ไหมล่ะ
“แชฮยองวอน!!!!”
ผมหันไปตามเสียงเรียกที่แสนคุ้นหู ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่
“พ่อ!!”
ผมเดินเข้าไปใกล้ “พ่อมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็มาตามแกน่ะสิ ไอ้ลูกเวร”
“...”
“คิดว่ากำลังเล่นอะไรอยู่ แกไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ!!!”
“..ไปคุยกันที่อื่น”ผมพูดเสียงเบา มองพ่อที่กำลังโกรธ “ไปหาที่เงียบๆคุยกัน”
“แกจะอายอะไรล่ะ!!!! ให้คนเขารู้กันไปเลยสิว่าแกมันไม่รักดี!!!!!”
“พ่อ!!!”
“คิดว่าโตพอที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบแล้วใช่ไหม ถึงได้กลับมาที่นี่โดยไม่แม้แต่จะบอกฉัน”
“แล้วผมบอกพ่อ พ่อเคยสนใจผมด้วยหรือไง”
“ก็แล้วที่ฉันทำอยู่มันไม่ได้เรียกว่าสนใจหรือไง ฉันทำทุกอย่างเพื่อแก”
“พ่อทำเพื่อตัวเอง!!!”ผมโต้กลับทันที “พ่อไม่เคยทำเพื่อผม ไม่เคยมีเวลาให้ผม เวลาพ่อที่ว่างจากงาน มันก็คือเวลาที่พ่อคิดถึงแต่เรื่องต่ำๆกับบรรดาผู้หญิงของพ่อนั่นแหละ!!”
“แชฮยองวอน!!”
“เพราะแบบนี้ไง แม่ถึงได้หนีพ่อมา”
เพี๊ยะ
หน้าของผมหันไปอีกทาง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคนที่ยืนอยู่รอบๆ ผมกำมือแน่น รู้สึกร้อนๆที่ขอบตาก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อที่แดงจัดเพราะความโกรธ
“กลับญี่ปุ่นกับฉัน!!!”
“ผมไม่กลับ”ผมพูดแล้วหันหลังเดินออกมา
“ถ้าแกก้าวเท้าออกไปอีกก้าวเดียว ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก ฉันไม่ได้มีลูกแบบแก”
ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ตัวของผมมันสั่น สั่นมากจริงๆ น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมา
จริงสินะ..
ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าผมกลับมาที่นี่ทำไม
...
ผมมาหาแม่.. ต้องตามหาแม่ให้เจอ
...
คนแบบนั้นน่ะ
...
ผู้ชายที่ทำเรื่องแย่ๆได้ขนาดนั้น
...
ผมไม่นับว่าเป็นพ่อหรอก
ผมเดินออกมานอกโรงเรียนแล้ว เดินไปที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีจุดหมาย รู้แค่ว่าขาของผมมันก้าวออกห่างจากโรงเรียนเรื่อยๆ ตาก็คงจะแดงก่ำ และคงดูน่าสมเพชมากทีเดียว
ชีวิตผมห่วยแตกอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าที่นี่มีที่ไหนให้ผมไปได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ผมอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง รู้แค่ว่าตอนนี้ผมต้องไปให้ไกลที่สุดเท่านั้นเอง
หลังจากเดินมาได้พักใหญ่ ผมก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ เมื่อหยุดเดินแล้วหันไปผมก็พบเข้ากับคนที่หน้าจะเดินตามผมมานานมากแล้ว
“ออกมาทำไม”
“แล้วนายออกมาทำไม ฉันก็มาตามนั้น”
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”ผมพูดแล้วเดินต่อโดยไม่สนใจวอนโฮอีก แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่ามันยังคงเดินตามผมอยู่ ผมเลยหยุดแล้วหันไปมองอีกครั้ง “ฉันไม่มีเวลาให้การกวนกระสารทของนาย ถ้าอยากจะชวนทะเลาะ ก็ไปทำตอนอื่น”
“ก็แล้วใครบอกว่าฉันมาเพื่อกวนประสาทนายล่ะ”
“ก็ที่นายทำอยู่นี่ไง ไปให้พ้นไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ถ้าการที่ฉันทำ นายมองว่ากวนประสาท งั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะ ถ้าหากฉันจะต้องกวนประสาทนายต่อไป”
“นี่!!”
“แต่ฉันให้นายอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ”
“...”
“ฉันเป็นห่วงนายว่ะ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พิวอนโฮเป็นห่วงแช อย่าใฟ้อยุ่คนเดียวนะ
วอนโฮตามมาห่วงเลยนะ อย่าไปว่าเขาสิ
มีเดินตงเดินตาม มีเป็นห่วงด้วย ถ้าไม่ได้เรียกว่ารักจะเรียกว่าอะไรล่ะะะ
ดีๆๆเป็นตอนนี้เป็นเวลาของพี่โฮซอกที่จะโชว์ด้านหล่อๆออกมาบ้างล่ะนะ
เอ้าสู้ๆพิชิตใจเทพแชให้ได้ล่ะ?
ปล. งุ้ยมีเป็นห่งเป็นห่วงกันด้วย ในโมเม้นต์ชีวิตเฮงซวยก็ยังมีอะไรดีๆอยู่นะแชนะ