ตอนที่ 10 : High School : CHAPTERS 8
CHAPTERS 8
“แค่กๆๆๆๆ โฮกกกกกกกก”
อย่าได้ตกใจไป เสียงโหยหวนนี่มันคือเสียงของผม ผสมกับกัปตันดงจุนเอง หลังจากจบการแข่ง เราก็มานอนแผ่กันอยู่กลางสนามแบบนี้แหละ
“นี่ไอ้เด็กใหม่ ชื่ออะไรนะแกน่ะ”
“แชฮยอง วอนนนนน”ผมลากเสียงยาว เหนื่อยโคตรๆ เหนื่อยแบบไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน
“ฝีมือใช้ได้นี่”
“ก็ธรรมดาอ่ะครับ”ผมพูดแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง “กัปตันต้องรักษาสัญญานะ ให้เพื่อนผมมาคัดตัวด้วย”
“แกไม่ได้ชนะฉันนะเว้ย”
“แต่ก็ไม่ได้แพ้ไม่ใช่เหรอครับ”
“หึ”กัปตันหัวเราะในลำคอแล้วลุกมานั่งท่าเดียวกับผม “ทำฉันเสียเซลฟ์หมด ฉันเป็นถึงกัปตันจอมโหดเชียวนะ เกิดมายังไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง เสมอก็ไม่เคย ฉันรู้จักแต่ชนะเท่านั้น แต่เพราะแก”
ผมยิ้ม แล้วยักไหล่เป็นเชิงว่าช่วยไม่ได้
การแข่งใช้เวลาสองชั่วโมงเต็ม แทบจะไม่ได้หยุดพัก จนสมาชิกทีมคนอื่นลุ้นกันจนเหนื่อย แม้แต่ซอกวอนกับคนที่ถูกดึงมาอยู่ที่กัปตันเองก็กลับหอทันทีที่แข่งเสร็จ
ไม่มีแพ้ ไม่มีชนะ
เพราะไม่รู้ผลสักที สกอร์ของเราสองคนมันน่ามหัศจรรย์ด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นหนึ่งต่อหนึ่ง นี่เพราะฟุตบอลเป็นอะไรที่ผมถนัดน้อยที่สุดหรอกนะ ไม่งั้นล่ะก็ ผมจะจัดการโค่นไอ้นัมเบอร์วันนี่ให้ดู
“พรุ่งนี้ฉันคงปวดไปทั้งตัว”
“ผมก็ไม่ต่างกันหรอก”
“หึๆ”
ผมยิ้มแล้วยกกำปั้นไปชนกับกัปตันที่ยกรอไว้อยู่แล้ว
“เก่งมากไอ้หนู”
“อย่าลืมรักษาสัญญาล่ะกัปตัน”
“เออ”เขาพยักหน้า “แล้วเพื่อนแกชื่ออะไร”
“ลีมินฮยอก”
“ลีมินฮยอก? นี่คงไม่ใช่ไอ้หัวทองห้องบีหรอกนะ”
“อ่า ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะ”
นาทีนี้บอกเลยว่าเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ยิ่งเจอสายตาแบบนี้มองมาอีก “อะไรอ่ะกัปตัน”
“เชี่ยเอ๊ยยยย เอาสองชั่วโมงคืนมาเลย เราแข่งกันไปเพื่ออะไรวะ”
“หมะ หมายความว่าไง”
“ก็ไอ้มินฮยอกน่ะ มันมีชื่อในทีมอยู่แล้วน่ะเซ่ะ!!!!”
พูดจบกัปตันก็ลุกขึ้นยืน ยีหัวผมซะยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิมก่อนจะยิ้มมุมปาก”แข่งกันแทบตาย เพื่อคนที่อยู่ในทีมอยู่แล้วเนี่ยนะ วู้!!!!”
ผมเข้าใจละ ไอ้สำนวนที่ว่า จุกจนพูดไม่ออกน่ะ มันเป็นแบบนี้นี่เอง สรุปคือมินฮยอก ไม่ต้องคัดตัว ยังไงมันก็เป็นนักกีฬาโรงเรียน แล้วคือไอ้ที่เหนื่อยแทบจะลาตายไปเมื่อกี้คืออะไร
“แค่กๆๆๆๆๆ”
ผมไอสำลักความเหนื่อยออกมาอีกครั้งแล้วนอนแผ่กลางสนามฟุตบอล ให้กลับหอไปตอนนี้ไม่ไหวหรอก ขาจะยกแทบไม่ขึ้นอยู่ละ หมดแรงไปหมด แล้วยิ่งมารู้ความจริงนี้ด้วยอีก
แต่ผมไม่โทษมินฮยอกมันหรอกนะ ผมผิดเองอ่ะ ที่เสร่อไม่เข้าเรื่อง
“ฮยอง วอน?”
ผมลุกขึ้นนั่งท่าเดิมแล้วหันไปมองคนที่เรียกผมเหมือนไม่แน่ใจ “กีฮยอน”
“ไม่กลับหอเหรอ”กีฮยอนถามแล้วนั่งลงข้างๆผม
ผมยักไหล่แล้วยิ้ม “เหนื่อยอ่ะ กะว่าจะนอนให้หายเหนื่อยก่อน”
“ฉันดูอยู่ตลอดเลยนะ นายเล่นบอลเก่งจัง”
“ฮะ เอ่อ..”ผมเกาต้นคอตัวเองแก้เขิน คนชมว่าผมเก่งบ่อยไหมน่ะ บอกเลยว่าบ่อยนะ แต่มันก็เขินทุกครั้งนั่นแหละที่ถูกชม “ขอบใจ”
“พี่ฮยอนอูน่ะ พูดถึงนายอยู่บ่อยๆ”
“ฮยอนอู..”ผมทวนคำงงๆ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ ว่านั่นคือชื่อจริงของพี่ชยอนู “อ๋อพูดว่าไงอ่ะ”
“ก็บอกว่านายน่ะเก่ง แล้วก็น่ารักมากๆ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี”
“อ่า..”ผมยิ้ม คงจะยิ้มกว้างมากซะด้วยสิ แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ผมก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน ลืมไปเลย ว่าคนข้างๆผมคือกีฮยอน ยูกีฮยอนที่พี่ชยอนูให้ความสำคัญมาเป็นอันดับหนึ่ง นึกขึ้นมาได้แบบนี้แล้วก็แอบอิจฉาเหมือนกันแฮะ
“เรียนเป็นไงบ้างอ่ะ มีอะไรไม่เข้าใจไหม นายถามฉันได้นะ”
ผมหันไปมองกีฮยอนที่พูดอย่างเป็นมิตร และดูใจดี แบบนี้มันก็ไม่แปลกหรอก ที่ส่วนใหญ่จะชื่นชมเขาคนนี้ ทำเอาผมรู้สึกผิดเลย ที่ไปแอบอิจฉาเขาน่ะ
“ไม่มีหรอก นอกจากเก่งกีฬา ฉันก็ฉลาดพอตัวน่ะ”
“หึๆ”
ผมยิ้ม “วันมะรืนมีประเมินแล้วใช่ไหม”
“ใช่ นายไปดูไหม”
“ก็ว่าจะไป แต่ยังไม่รู้อ่ะ ต้องดูก่อน ว่าฉันจะติดอะไรหรือเปล่า”
“อืม ละ..”
“กีฮยอน!!!!!”
ประโยคสนทนาของเราสองคนถูกขัดไป ด้วยเสียงที่เรียกกีฮยอนดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองแล้วเบ้ปาก กะว่าวันนี้จะไม่เจอแล้วนะ ยังไม่วายมาเจออีกจนได้
“อะไรๆ อย่ามาทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ได้มาหานายซะหน่อย อย่าหลงตัวเอง”ทันทีที่เห็นผม วอนโฮก็เอ่ยถ้อยคำกวนประสาทขึ้นมาทันที
“ใครหลงตัวเองวะ ฉันปะ..”
“เอาไว้เถียงกันวันหลังละกัน ฉันยุ่งอยู่”วอนโฮพูดแทรกก่อนผมพูดจบ แล้วหันไปดึงกีฮยอน “ไปกันเหอะ โทษที ทำให้รอนานเลย”
“ไม่เป็นไร ก็แค่เกือบสองชั่วโมงเอ๊ง”
“โห่ อย่ามาพูดให้รู้สึกผิด”
ผมมองวอนโฮที่ลูบหัวกีฮยอน ก่อนจะลุกขึ้นยืนบ้าง “ฉันไปก่อนนะกีฮยอน”
“อื้ม ไว้เจอกันใหม่นะ”
“เฮ้ยๆๆๆ อยู่กันสองคน บอกลาแค่คนเดียวเหรอวะ”
“เอาไว้ลาวันหลังแล้วกัน ฉันยุ่ง!!”พูดจบผมก็สะบัดหน้าแล้วเดินหนีมา
ก็ดีเหมือนกัน ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำด้วย ยุ่งให้ได้ตลอดละกัน ไอ้เตี้ยเอ๊ย
ผมแวะร้านสะดวกซื้อที่ข้างหอ ซื้อเกลือแร่มาขวดเพื่อเอาไว้เติมพลังที่เสียไป ตอนที่กำลังเดิน หูก็บังเอิญไปได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากสักที่ซึ่งไม่ไกลจากที่ผมยืนอยู่ ผมเลยเดินตามเสียงไป ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงนั้น
เขาอยู่สาขาอิสระ เพราะงั้นก็คงต้องเข้าประเมินเหมือนกันสินะ ผมเห็นคนอื่นเขาก็ซ้อมเป็นกลุ่มกันทั้งนั้น แต่เขากลับมาซ้อมอยู่คนเดียว ยิ่งมอง ก็ยิ่งเหมือนเห็นตัวเอง
ผมยืนดู ยืนฟังชางกยุนอยู่นานมาก มากพอจะรู้ว่าเขาเลือกแร๊ป แทนการเต้น หรือการร้องเพลง และเท่าที่ฟังมันก็ดีเลยล่ะ ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ด้วยซ้ำ ผมหยิบโพสอิทในกระเป๋าออกมาแล้วเขียนข้อความแปะไว้ข้างขวดเกลือแร่ ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับไปที่หอ
ชางกยุนกดปิดเพลงในโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมาสะพาย วันนี้ดึกแล้ว น่าจะพอแค่นี้แล้วกัน
ชายหนุ่มเดินไปตามทางเพื่อจะกลับหอ แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับขวดน้ำ ที่มีกระดาษโพสอิทแปะเอาไว้ข้างขวด เขาจะไม่เสียเวลาสนใจหรอกนะ หากกระดาษนี่ไม่ได้เขียนชื่อเขาเอาไว้ตัวใหญ่ขนาดนี้
มือหนาหยิบขวดเกลือแร่ขึ้นมา ก่อนจะเปิดโพสอิทอีกแผ่นที่อยู่ข้างหลัง
‘พยายามเข้านะ วันประเมิน จะไปดูนาย ..ฮยองวอนสุดหล่อ’
หลังเห็นข้อความ ชางกยุนก็ยักไหล่แล้วเปิดขวดเกลือแร่ดื่มจนหมด ก่อนจะโยนขวดทิ้งอย่างไม่ไยดี
“จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง”
เหมือนไม่พอใจ แต่ทำไม มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนริมฝีปากก็ไม่รู้
ตอนสั้นๆเน๊อะ แต่มีหลายตอน
ขอโทษที่หายไปหลายวัน ไรท์มีภารกิจต้องทำหลายอย่าง
แต่ไม่ได้ทิ้งไปไหนนะ มาอัพเรื่อยๆ แต่อาจจะไม่บ่อยเหมือนแรกๆ เพราะแรกๆพิมพ์ไว้ก่อนแล้ว
ก็เลยลงได้ถี่ เจอกันตอนหน้าค่าาาาาา :-)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอ๊ะๆเอ็มเริ่มยิ้มแล้วววว
เหมือนกีจะมาช่วยพินูจีบแชเลยยยมะ สปอยยจังงง ถถถถถถ
แอบมีวอนเอ็ม ฮืออออ น่ารักกกกกกกก
เป็นห่วงน้องเอ็มด้วย แต่....อยุ่ดีๆกีฮยอนเข้ามาคุยทำไม รุ้สึกมีอะไรแปลกๆ
โอยยยย น้ำตาจะไหล เขินจนตัวบิดไปหมดแล้ว อิมชางกยุนนี่คุณชายเย็นชามาก ซังนัมจาสุด แต่สุดท้ายก็ยิ้มได้เพราะโพสอิทของพี่แชนี่ล่ะน้า ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ /แทะเสาบ้าน
หู่ย ตอนแรกกำลังจะเพิ่มคู่เป็นดงฮยองฮยองอยู่แล้วเชียว 555555555555555555 คุณกัปตันก็โปรไฟล์เริ่ดเกิน จากนั้นคุณกีก็มา พี่วอนโฮก็มา แล้วก็มาจบด้วยความละมุนละม่อมกับไอเอ็ม โอ้โห ผู้ชายรายล้อมมากค่ะเทพแช