คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Another Time : C H A P T E R S 7
Chapters 7
“วอนโฮ ฮยองวอนล่ะครับ”
ผมส่ายหน้าแล้วเกาะประตูต่อไป
มีรถพยาบาลมารับฮยองวอน
หลังจากนั้นก็พาฮยองวอนเข้าไปโดยที่ผมไม่สามารถตามเข้าไปได้
ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว จนกว่าจะได้เจอฮยองวอน จนกว่าจะแน่ใจว่าเขาปลอดภัย
องค์ชาย.. คุณมินฮยอกที่เหมือนจะเข้าใจว่าผมไม่สามารถจะตอบอะไรได้เลยเลิกถาม
ผมไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฮยองวอนอยู่ที่นี่ ผละไม่ได้ถามเช่นกัน
ผ่านไปสักพัก
ประตูที่ผมเกาะอยู่ก็เปิดออก พร้อมกับคุณหมอคนเดิมที่เคยรักษาผมเดินออกมา
“ปลอดภัยแล้วครับ
หัวแตก เย็บไปห้าเข็ม เดี๋ยวให้นอนพักสักคืน พรุ่งนี้ก็ออกไปได้แล้ว”
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ
มันเป็นหน้าที่ของผม”เขาพูดกับคุณมินฮยอกก่อนจะหันมาทางผม “หายตกใจได้แล้วนะครับ
ฮยองวอนปลอดภัยแล้ว”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับเบาๆ
หลีกทางเพื่อให้คุณหมอเดินออกไป
ไม่นานนักเตียงที่มีฮยองวอนนอนอยู่ก็ถูกเข็นออกมา
ผมกับคุณมินฮยอกเดินตามไปติดๆ
จนเมื่อมาถึงในห้องที่ดูเป็นส่วนตัวมากกว่าตอนที่ผมอยู่ คุณมินฮยอกก็หันมา
“คุณกลับไปพักที่บ้านเถอะ
ผมจะอยู่เฝ้าฮยองวอนเอง”
“ไม่ครับ”ผมปฏิเสธในทันที
“คุณมินฮยอกกลับไปเถอะครับ ผมจะเฝ้าฮยองวอนเอง”
“คุณเหนื่อยมามากแล้วนะครับ
กลับไปเถอะ”
ผมจ้องอีกฝ่ายอยู่ครู่ใหญ่
เหมือนภาพรอบๆตัวมันเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนในครั้งนั้น
ที่เราทั้งสองคนยืนประจันหน้ากัน
สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องยอมแพ้เพราะอยู่ฐานะที่ด้อยกว่า
แต่ตอนนี้ผมไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ ถึงจะเป็นลูกน้องของเขาเหมือนเดิม
แต่มันไม่เหมือนกัน
“ฮยองวอนเป็นญาติผมครับ
ผมไม่เหนื่อย และจะดูแลเอง”
เรายืนจ้องตากันอยู่พักใหญ่
ก่อนที่คุณมินฮยอกจะถอนหายใจ “ถ้างั้นผมกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้จะมารับ”
“ครับ”
“คุณไปทำงานตามปกติ
ส่วนฮยองวอนเดี๋ยวผมจะไปส่งที่บ้านเอง”
“ครับ”
เขาเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ
ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเลยพุ่งเข้าไปยืนอยู่ข้างฮยองวอนทันที
“ฮยองวอน”
“...”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาเพราะอีกฝ่ายยังไม่ได้สติ
ผมลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างๆ หยิบผ้ายันต์ที่พกติดตัวเอาไว้ตลอดมาถือเอาไว้
ก่อนจะยัดมันใส่มือฮยองวอนแล้ววางมือตัวเองทับลงไป
“เจ้าต้องปลอดภัยนะ..
อินฮยอง”
แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าผ้ายันต์ผืนนี้ทำให้ผมมาอยู่ที่ตรงนี้
และยังคงหาสาเหตุอยู่ทุกวันว่ามีเหตุผลอะไร
ทุกวินาทีที่ผมอยู่ที่นี่ผมเลยไม่เคยปล่อยให้มันสูญเปล่า จากอะไรหลายๆอย่าง
มันทำให้ผมคิด แม้ไม่รู้ว่ามันจะถูกไหม
ราวกับว่าผ้ายันต์พาผมมาที่นี่
เพื่อหาความจริงในอดีต เพราะทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ มันสอดคล้อง
และแทบจะเหมือนกับเรื่องราวที่เคยเกิดในอดีต มีผู้คนมากมายที่ผมเคยพบเจอเมื่อครั้งที่ผมยังเป็นองครักษ์ชิน
และทุกคนไม่เปลี่ยนไปเลย ทั้งหน้าตา นิสัย
แม้แต่องค์ชายรัชทายาท
คนที่เปลี่ยนไปก็เห็นจะมีอยู่คนเดียว
นั่นก็คืออินฮยอง หรือฮยองวอน จากหญิงกลายเป็นชาย แต่ก็เท่านั้น เพราะใบหน้า
และนิสัยยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน หากเป็นเช่นตามที่ผมคาดเดา
ผมอาจจะได้รู้ในสักวัน ว่าใคร ที่ฆ่าอินฮยอง
และวางแผนลอบปลงพระชนม์องค์ชายรัชทายาท
“..อือ”
ผมมองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ
“ต้องการอะไรหรือเปล่าฮยองวอน”
เขายังไม่ได้สติ
ฮยองวอนกำลังหลับ และเหมือนว่ากำลังจมอยู่กับฝันร้าย ผมบีบมือที่จับอยู่เบาๆ
ก่อนจะยกขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากลงไป
ผ้ายันต์ผืนนี้ อาจพาผมกลับมา
เพื่อช่วยปกป้องดูแลเจ้าของมันอีกครั้งก็เป็นได้
“พี่อยู่ข้างเจ้าเสมอนะ
ดวงใจของพี่”
-HYUNGWON-
ผมเดินอยู่ในเส้นทางที่ไม่คุ้นตา รอบข้างมีแต่ต้นไม้สูงที่ยังแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า
อากาศที่นี่หนาวสุดขั้วหัวใจจนต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองเอาไว้
“ช่วยด้วย
มีใครอยู่ไหม”
ผมตะโกนออกไปท่ามกลางความเงียบ
ไม่มีเสียงใดๆดังกลับมา ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบเจอสถานที่ที่ซึ่งเป็นเหมือนวัดโบราณ
ผมเลยรีบตรงเข้าไป
“ช่วยด้วยครับ
ผมหลงทาง”
เหมือนเป็นวัดร้าง
ผมยังคงมองหาคนเพื่อขอความช่วยเหลือ สุดท้ายก็เจอ เป็นผู้ชายซึ่งเหมือนเป็นนักบวช
และผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเดินตรงไปทางพวกเขา “ช่วยด้วยครับ”
หวืด
ผมมองอย่างตกใจ
เมื่อผมเดินผ่านร่างของพวกเขามา และไม่มีใครมองเห็นผม
และตกใจมากยิ่งกว่าเมื่อหันไปเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้..
เหมือนผมอย่างไม่น่าเชื่อ
หรือว่านี่จะเป็นอินฮยองที่วอนโฮพูดถึง
“ขอโทษครับ
คือผม..”
“ผ้ายันต์ผืนนี้จะสามารถช่วยท่านพี่ยามเจออันตรายได้จริงหรือเจ้าคะ”
“เกิดจากความเพียรพยายามสร้างบุญกุศลของเจ้าทั้งนั้น
อินฮยอง”
“ข้าเต็มใจทำทุกอย่าง
หากสามารถช่วยให้ท่านพี่พ้นจากทุกๆอันตราย ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของข้า
ข้าก็จะยอม”
“ผ้ายันต์ผืนนี้เต็มไปด้วยความรัก
ความตั้งใจ ใส่ใจ และผลบุญที่ทำมาตลอดสามเดือนที่ผ่านมาจากเจ้า
เมื่อเจ้าแน่ใจว่าผ้ายันต์ผืนนี้อยู่ติดตัวองครักษ์ชินจริงๆ ยามเกิดอันตราย
มันจะช่วยท่านให้รอดพ้น”
ผมมองใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าอย่างวิเคราะห์
เธอดูมีความสุขมาก เมื่อได้รับผ้ายันต์..
ผ้ายันต์นี่มัน
ผืนเดียวกับที่ผมเพิ่งเอาให้วอนโฮเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
เธอคงรักหมอนั่นมากจริงๆนะ ดูสายตาของเธอสิ
แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ในเหตุการณ์นี้ได้ล่ะ
ทำไมจู่ๆผมถึงได้มาที่นี่ และดูจากภาพที่เห็นมันไม่ใช่ยุคปัจจุบันแน่นอน
เหมือนกับยุคเมื่อสองสามร้อยปีที่แล้ว ยังเป็นสมัยช่วงโชซอน
หากนี่ไม่ใช่ความฝัน
นั่นหมายความว่าสิ่งที่วอนโฮพูดมาตลอดคือความจริงงั้นเหรอ
ผมสับสนไปหมดแล้ว..
...
ผมกระพริบตาเพื่อปรับแสงให้เข้าที่
มองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่แห่งความฝันเมื่อกี้อีกแล้ว
อาการแรกที่มาเมื่อผมลืมตาก็คือเวียนหัว ผมยกมือขึ้นจับหัวตัวเองเบาๆ
มีผ้าก๊อซพันอยู่รอบหัวของผม
หลังจากคิดทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมา
ก็พอจะจำได้ว่าผมถูกผลักจนล้มหัวไปฟาดกับฟุตบาท คงมีใครสักคนพาผมมาส่งที่โรงพยาบาล
“อ๊ะ”
ผมร้องเบาๆด้วยความตกใจ
เมื่อรู้สึกว่ามืออีกข้างถูกบีบเอาไว้หลวมๆ
แสงจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาพอให้ผมเห็นว่าคนที่จับมือผมซะแน่นคือวอนโฮ
ผมดึงมือออกเบาๆ ก่อนจะเห็นว่านอกจากมือของวอนโฮผมยังกำผ้ายันต์เอาไว้ด้วย
“ความจริงมันคืออะไรกันแน่”
นี่ผมกำลังพบเจอกับเรื่องอะไรอยู่..
วะ
บางทีไรท์แต่งก็สับสนกับประโยคที่อธิบายออกมาเหมือนกันนะ
ถ้าหากมีใครงงตรงไหน ถามไรท์ได้นะคะ บางทีอาจเรียบเรียงประโยคออกมาพางง
หรืออาจจะเข้าใจอยู่คนเดียว ถามได้เลยนะ ไรท์จะรีบอธิบายเลย
#องครักษ์ชิน
(แท๊กร้าง แบบไม่เจออะไรเลย ฮาาาา เรามีแท๊กไปตะไม T^T)
ความคิดเห็น