[Monsta_X] Another Time

ลำดับตอนที่ #7 : Another Time : C H A P T E R S 6

© themy butter

Chapters 6

            วันนี้ผมได้ออกมาทำข่าวข้างนอก ซึ่งเป็นการเปิดตัวภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่มีดาราแนวหน้าของเกาหลีทั้งสามคนมารับบทนำ ระดับนี้มันก็ต้องจัดในโรงแรมหรูอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ หลังเสร็จงานแถลงข่าว ผมก็นั่งรออยู่ข้างหน้าล็อบบี้ แน่นอนว่าได้เจอกับกีฮยอน เราเลยนั่งด้วยกัน

            “แล้วจะได้กลับไปทำข่าวเดิมเมื่อไหร่”

            “ก็เร็วๆนี้แหละ จนกว่าจะฝึกนักข่าวใหม่ได้”ผมตอบกีฮยอน ซึ่งนักข่าวใหม่ที่ว่าก็คือวอนโฮนั่นแหละ

            ถ้าหมอนั่นเก่งพอ พี่มินฮยอกถึงจะยอมให้ผมกลับไปทำข่าวอาชญากรรมเหมือนเดิม ผมจะได้ไปเคลียร์แฟ้มเก่าๆให้มันเสร็จไปสักที

            “เจอของสวยๆงามแบบพวกดาราไม่ดีกว่าหรือไงฮยองวอน เป็นฉันนะไม่กลับไปทำข่าวพวกนั้นอีกแน่”

            ผมหัวเราะ “สวยงามแค่เปลือกนอกน่ะสิ ฉันไม่ชอบอ่ะ มันไม่ใช่ทางของฉัน ไปทำข่าวเดิมๆนั่นแหละดีแล้ว เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำแป็บนะ”

            “โอเค”

            ผมยิ้มแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ จัดการธุระเสร็จก็เดินกลับมา แต่ยังเดินไปไม่พ้นห้องน้ำ ผมก็ถูกจับแขนไว้ ก่อนจะถูกดันไปจนติดกำแพง ผมหันไปมองคนทำก่อนจะสะบัดแขนออก

            “ทำบ้าอะไรของคุณ”

            “ไม่เจอกันนานนะครับคุณนักข่าว ผมก็ดีใจเก้อ นึกว่าเลิกทำงานนี้ไปแล้วซะอีก”

            “ผมไม่เลิกง่ายๆหรอกครับ ถ้ายังเคลียร์เรื่องเก่าๆไม่เสร็จ”ผมตอบกลับเสียงแข็ง “ไม่เจอกันนาน คุณเองก็ยังไร้มารยาทเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

            ผู้ชายตรงหน้าของผมคือ ‘ลีจูฮอน’ ผู้ชายตาตี่ๆ ที่มักจะอยู่ในชุดสูทตลอดเวลา และเป็นอันดับต้นๆ ของคนที่ผมเกลียด เพราะเขา คือลูกน้องคนสนิทของผู้มีอิทธิพลที่ผมกำลังพยายามจะเปิดโปงอยู่

            “นักข่าวสายบันเทิง แชฮยองวอน”จูฮอนพูดพร้อมกับถือวิสาสะจับป้ายชื่อที่ห้อยคอผมขึ้นมา “แบบนี้เข้าท่ากว่าตั้งเยอะ ถ้าอยากเป็นนักข่าว คุณทำข่าวบันเทิงก็เหมาะแล้วนี่”

            “อย่ามารู้ดีไปหน่อยเลยครับ มันไม่มีอะไรเหมาะกับผมมากไปกว่าข่าวอาชญากรรมแล้ว”

            “เลิกทำข่าวนั้นซะ”

            “แล้วถ้าไม่ล่ะ”

            “ผมไม่อยากจะทำอะไรคุณนะ เลิกยุ่งกับเรื่องนี้ ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องหาความจริง และเลิกพยายามเปิดโปง”

            ผมแค่นหัวเราะ ผลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง “ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต้องฟังคำสั่งคุณ เพราะงั้น คุณไม่มีสิทธิ์นั้น สิ่งที่คุณควรจะรู้มีเพียงแค่อย่างเดียว”

            “...”

            “ถ้าหากไม่อยากให้ผมกลับไปทำข่าวของเจ้านายคุณ คุณควรจะฆ่าผมให้ตายซะตั้งแต่วันนั้น ไม่ใช่ปล่อยให้ผมมีชีวิตรอดมาถึงวันนี้”

            ผมเดินกลับมาที่เดิม แต่ตอนนี้ที่ของผมมันไม่ว่างอีกแล้ว กีฮยอนก็หายไป ผมเลยก้มมองนาฬิกา อีกนานพอสมควรกว่าพวกดาราเหล่านั้นจะออกมา ทีเหลือก็แค่สัมภาษณ์อีกนิดๆหน่อยๆ ผมเลยเลือกที่จะไม่รอ ใครจะอยู่รอก็รอไปเถอะ ผมพอแล้ว

            พี่มินฮยอกให้ผมกลับบ้านได้เลย ไม่ต้องกลับไปที่บริษัทอีก ผมเลยขึ้นรถเมล์แล้วลงที่ปากทางเข้าบ้านเพื่อเดินเข้าไป โดยไม่ลืมจะซื้ออะไรติดมือไปเป็นมื้อเย็นด้วย

            ♫

            ผมล้วงไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ที่มีสายเข้าขึ้นมา เป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้เมมเอาไว้ ผมเลยรอสักพักแล้วกดรับ “สวัสดีครับ”

            (เอ่อ ฮะ ฮยองวอนใช่ไหม)

            “นั่นใคร”ผมย้อนถาม แต่เสียงก็คุ้นๆอยู่นะ “วอนโฮเหรอ”

            (ใช่ พี่เอง ได้ยินจริงๆด้วย)

            “อะไรของนาย แล้วนี่ ไปเอาเบอร์ใครโทรมา”

            (ของพี่เอง คุณมินฮยอกบอกว่าจำเป็นต้องมีโทรศัพท์ไว้ใช้สื่อสาร ก็เลยซื้อมาให้)

            “เขาไม่ให้ฟรีๆหรอก เดี๋ยวก็หักจากเงินเดือนนายนั่นแหละ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ “แล้วยังไง ตื่นเต้นนักหรือไงกับโทรศัพท์ใหม่เนี่ย จะมาอวดเหรอ ไม่อิจฉาหรอกนะเว้ย”

            (เปล่าๆๆๆ พี่แค่อยากลองว่ามันจะได้ยินเสียงของฮยองวอนชัดไหม แม้ว่าเราจะอยู่ไกลกัน)

            ผมหัวเราะเบาๆ ก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง “มันก็ชัดสู้ฟังตอนอยู่ใกล้ๆไม่ได้หรอกน่า เลิกงานแล้วนี่ จะกลับบ้านหรือยัง”

            (พี่กำลังกลับแล้ว อีกสักพักน่าจะถึง แล้วฮยองวอนอยู่ที่ไหน)

            “ตอนนี้ก็ใกล้จะถึง..”คำพูดของผมขาดไปช่วงหนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าตอนนี้กำลังถูกจับตามองอยู่ “วอนโฮ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ”

            (มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า)

            “คือฉันรู้สึกว่า..”

            ยังไม่ทันได้บอกได้พูดอะไร ผมก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาใกล้ ไม่ทันตั้งตัว ร่างของผมก็ถูกผลักอย่างแรงจนล้มลงไปกับพื้น มากกว่านั้นหัวของผมกระแทกกับฟุตบาทอย่างแรงจนมึน

            สติของผมกำลังค่อยๆดับวูบลงอย่างช้าๆ

            (ฮยองวอน ฮยองวอน เกิดอะไรขึ้นหรือ..)

            “ช่วย..ด้วย”

            -HOSEOK-

            ผมวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้หลังจากที่จู่ๆก็ไม่ได้ยินเสียงของฮยองวอนอีก ฮยองวอนบอกว่าใกล้จะถึงบ้านแล้วนั่นแสดงว่าเราสองคนอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ เท้าของผมชะลอความเร็วเมื่อมองเห็นคนที่กำลังมุงอะไรบางอย่างอยู่ข้างหน้า แต่ละย่างก้าวดูเหมือนว่ามันจะหนักอึ้ง จนเมื่อมาถึง ผมแหวกผู้คนเข้าไป ก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันทีที่เห็น

            “ฮยองวอน!!!!”

            ร่างของฮยองวอนนอนอยู่กับพื้น ที่หัวมีเลือดไหลซึมออกมาเต็มไปหมด ได้ยินเสียงของคนแถวนี้พูดว่าให้เรียกรถพยาบาล ผมเข้าไปใกล้แล้วช้อนฮยองวอนเข้ามาในอ้อมแขน

            “ฮยองวอน ฮยองวอน ได้ยิน พะ พี่ไหม ฮยองวอน”

            ไม่มีเสียงตอบกลับมา นั่นทำให้หัวใจของผมเหมือนกำลังจะสลาย ผมกลัวเหลือเกิน มีอะไรบางอย่างกำลังบีบที่หัวของผม พร้อมกับภาพมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว

            ภาพคืนนั้น ภาพที่อินฮยองถูกฆ่าต่อหน้าของผม ภาพที่ร่างบางนอนอยู่กับพื้น มีเลือดไหลซึมออกมามากมาย ภาพที่ผมร้องเรียกอินฮยองเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ภาพที่ตอกย้ำว่าเธอจากผมไป โดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

            และตอนนี้ สิ่งเหล่านั้นกำลังเกิดกับฮยองวอนอีกหรือเปล่า

            ผมอยู่ตรงนี้.. แต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า

            “ฮยองวอน!!!!!!!!!!!!!!!!”

            ได้โปรด..

          อย่าทิ้งพี่ไป

#องครักษ์ชิน