คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ► G U I L T Y ◄ | CHAPTER 3
Chapter 3
เ้าวันรุ่ึ้นฮยอนอูยืนผูเนไทอยู่ที่หน้าระามปิอทุๆวัน
หน้าที่อเาืออไปทำาน เพราะถ้าหาว่านี่ือรอบรัว นที่เปรียบเสมือนหัวหน้ารอบรัว็ือเา
ฮยอวอนเรียนมหาลัยปี 3 ในะที่โฮอเรียนปี 4 ส่วนมินฮยอ็อยู่เยๆที่บ้าน
แม้ว่าภายนอมินฮยอะูเหมือนนธรรมาทั่วไปที่ิะเย็นา และแ็ระ้า
แ่ว่าในวามเป็นริ ภายในนั้น่าอ่อนแอ และเปราะบา เปรียบเหมือนแ้วที่แไปแล้วนำลับมาประอบใหม่
หามีอะไรระทบระเทือน แ้วใบนี้็อาะแไ้ ันั้น ฮยอนอูึิเสมอว่ามินฮยอยัไม่พร้อมที่ะออไปเผิับโลภายนอ
"ทำไมฮยอวอนลายเป็นแบบนั้น"
"..."
"ันถามนาย ไม่ไ้ยินหรือไ"
ฮยอนอูมอหน้าโฮอที่เินมาระาไหล่เา ่อนวามไม่พอใเอาไว้
"แล้วใรใ้ให้นายเ้าไปในห้ออฮยอวอน นายเ้าไปทำอะไรั้นเหรอ"
"ัน.."โฮอำมือแน่น ไม่สามารถอบำถามไ้
"มันเรื่ออันที่ว่าันะเ้าไปทำไม แ่ันอยารู้ว่าทำไมัวน้อถึมีแ่แผล"
"ไปเที่ยว"
"เที่ยว? นี่นายไม่ไ้ห้าม
นายปล่อยให้ฮยอวอนออไปั้นเหรอ"
"ันำไ้ว่าันบอนายไปแล้วว่าถ้าหาว่าเ็นนั้นฟััน เา็ะไม่ไป
แ่ไม่ เาไม่ฟััน ็เลยลายเป็นแบบนี้"
"แ่นาย็วระทำทุอย่าสิ นายวระห้าม ะอะไร็ไ้
ทำไมนายไม่ทำ"
"มันไม่ใ่หน้าที่ที่ันะ้ออบำถามไร้สาระอนายนะโฮอ
่วยรู้เอาไว้้วยว่าแ่านอันมัน็มาเินพอแล้ว
ารที่นายมามัวยิำถามใส่ันแบบนี้ ..มันเสียเวลา"
"นฮยอนอู"โฮอมอาายหนุ่มรหน้า้วยอารม์ที่เริ่มุรุ่น
"ถ้านายูแลฮยอวอนไม่ไ้ ันะูแลเอ"
"หึ"ฮยอนอูหัวเราะในลำอ เินผ่านโฮอไปที่หน้าประูห้อ
"นที่นายวระทุ่มเททั้แรายและแรใูแล็ือมินฮยอ่าหา"
โฮอมอฮยอนอูที่เินออไป ไม่แม้แ่ะหันมาสนใเา สุท้ายเลยไ้แ่ถอนหายใออมาเพราะมันือวามริ
หน้าที่อเาือารูแลมินฮยอ ..มันือหน้าที่อเาริๆ
"โฮออ่า"
"มิน"ามเยมอรหน้า ใบหน้าีเียวที่เาะอบประูมอเาอยู่
าลมำลัสั่นระริ "เป็นอะไร เ็บรไหนหรือเปล่า"
"เปล่า"มินฮยอส่ายหน้า เอื้อมมือไปเาะแนโฮอ
่อนะเปลี่ยนเป็นอแนอเานแน่น "ถ้าฮยอนอูเาไม่อบพวเรา
ออไปอยู่ที่อื่นันเถอะนะ"
"..."
"เาไม่อบพวเรา แล้วเราะอยู่วาหูวาาเาทำไม
ไปที่อื่นันเถอะ ..ที่ที่มีแ่เรา"
โฮอมอมินฮยอ ยิ้มออมาบาๆ มือหนาวาลบนผมนุ่มแล้วลูบไปมา
"เาไม่ไ้ไม่อบเราหรอ ไม่ำเป็นที่เราะ้อไปที่ไหนทั้นั้นนะมินฮยอ
อีอย่า นายยัป่วยอยู่"
"ที่ไม่อยาไปไหนไม่ใ่เพราะว่าันป่วยหรือเปล่า"
"..."
"เป็นเพราะฮยอวอนอยู่ที่นี่่าหา เหุผลอนาย"
มินฮยอพึมพำเบาๆ ไม่ให้โฮอไ้ยิน ้อนามอ้วยสายาที่ไม่บ่บอว่าำลัรู้สึอะไร
แ่ลึๆแววาู่นี้ำลับอว่าเ้าอมันำลัเ็บปว และอิา
นๆนั้น ..ำลัะแย่โฮอไปาเาหรือเปล่า
"ไม่ใ่หรอ"โฮอพู ับมือมินฮยอ ออแรบีบเบาๆ
"เป็นเพราะนาย ..เราไปไหนไม่ไ้ทั้นั้น ันไม่มั่นใว่าถ้าไป นายะปลอภัยแน่หรือเปล่า
แ่ถ้าอยู่ที่นี่ ฮยอนอูสามารถปป้อนายไ้"
"..."
"ไม่ลัวพ่อเหรอ"
ำว่า 'พ่อ' เป็นเหมือนำ้อห้ามอมินฮยอ
เมื่อไ้ยินเ่นนั้น าหวาน็สั่น้วยวามลัว อีที่โหร้ายยัามหลอหลอนไม่เยาหาย
ภาพที่พ่อีและัเอาไว้ในห้อ ทำเหมือนว่ามินฮยอไม่ใ่ลู ไหนะสิ่ที่เพื่อนๆที่โรเรียนทำับมินฮออี
ทั้ๆที่พวเาเยยิ้ม เยเล่น เยหัวเราะ้วยัน แ่แล้วทำไม
ทุนถึทำร้าย ทำลายวามไว้ใอมินฮยอันหม รวมไปถึ 'น้อสาว'
...
เิำถามึ้นมาทุรั้เมื่อนึถึหน้าเ็ผู้หิอีนที่ึ้นื่อว่าเป็นน้อสาว
...
มินฮยอทำอะไรผิั้นเหรอ? ผิยัไเหรอ
ผิรที่นๆนี้ือมินฮยอ ..ไม่ใ่มินฮเยใ่ไหม
"มินฮยอ เป็นอะไร ไม่้อลัวนะ"โฮอรีบพู
เมื่อเห็นร่าบารหน้าเริ่มสั่น เาวิ่ไปในห้อนอนอมินฮยอ หยิบระปุยาึ้นมาแล้วัารให้ินมัน
ผ่านไปราวๆห้านาที อาารอมินฮยอ็เริ่มลับมาเป็นปิ
ยาระับประสาท
มินฮยอะ้อินมันเมื่อเิอาารแบบนี้ สุท้าย็ไ้แ่มอหน้าโฮอ
น้ำาไหลอาบแ้ม ลัว ลัวเหลือเิน..
โฮอะทิ้ไปไหม
ผู้ายนนี้ะทิ้และทำร้ายมินฮยอเหมือนนอื่นๆหรือเปล่า
"โฮอ"
"หืม?"
"ันอยาหาย"
"..."
"ไม่อยาเป็นแบบนี้อีแล้ว ไม่อยาินยาพวนี้แล้ว"
โฮอันร่าบาให้นั่ลบนเ้าอี้ในห้อรัว ยมือหนาึ้นลูบผมนุ่มเบาๆอย่าปลอบโยน
"้อหายอยู่แล้ว เปิใ และเื่อใันเถอะนะ ไม่มีใรทำร้ายนายไ้แน่ๆ"
"อืม"
"เี๋ยวันไปเอาน้ำมาให้ ปานายแห้หมแล้วเนี่ย"
หมับ
มือบาเอื้อมไปึมือหนาเอาไว้
โฮอยืนนิ่อยู่ับที่ไม่ไ้หันไปมอ
"ถ้าันไม่หาย ..นายะทิ้ันไหม"
"..."
"นายะปล่อยให้ันอยู่นเียวหรือเปล่า"
"ำอบือไม่"โฮออบแทบะทันที หันลับมามอหน้าหวานอีรั้
"ันะอยู่้าๆ นว่านายะหาย นว่านายะไม่้อารันอี"
"นายสัานะ"
"ันสัา"
มินฮยอพยัหน้า้าๆ ลุึ้นยืน เยหน้ามอเา่อนะโน้มอเาลมา
ประทับริมฝีปาลไปเบาๆ ึ่โฮอไม่มีารโ้อบใๆทั้สิ้น ไม่เินหนี ไมู่บอบ
ทำแ่ยืนนิ่ๆปล่อยให้อีฝ่ายูบอยู่แบบนั้น นระทั่หาามันมอเห็นว่าใรอีนยืนมออยู่
็เผลอผลัมินฮยอออ
"ฮะ ฮยอวอน"
"..."
มินฮยอหันไปมอฮยอวอนที่ำลัมออยู่เ่นัน ลาสายาลับมามอโฮอทีู่ใมาเหลือเิน
ทำไมัน.. ทำไมถึรัหมอนั่นมานานี้
ฮยอวอนมอ 2 นรหน้านิ่ๆ หันหลัลับทำเหมือนว่าไม่เห็นอะไรแม้ว่าะเห็นทุอย่าเ็มๆา็าม
สูลมหายใเ้าลึๆ หันลับมายิ้มให้มินฮยอ
"ื่นเ้าัเลยนะรับพี่มินฮยอ"
"..อืม"มินฮยออบแ่นั้น ไม่มอหน้าอีฝ่ายอี่อไป
"เหมือนเิมทุวันนะรับ เย็นาั"ฮยอวอนพูอย่าไม่ถือสา
เพราะเป็นแบบนี้อยู่ทุวัน ไม่รู้ว่าทำไมมินฮยอถึเลียเานั
แ่็ไม่อยาะนึแปลใอะไรมามายนั ในเมื่อ็เห็นๆันอยู่
ไม่มีใร้อารฮยอวอนอยู่แล้วนี่
"เอ่อ พี่ทำ้าว้มไว้ ินหน่อยไหมฮยอวอน"โฮอพูึ้นมาเพื่อทำลายบรรยาาศน่าอึอันี้
"ไม่รับ ยัไม่หิว"ฮยอวอนอบ
่อนะเินมานั่ที่หน้าโฟา หยิบรีโมทึ้นมาเปิทีวี เพื่อทำลายวามอึอั
ั้แ่เมื่อวาน ็ไม่ไ้พูอะไรับโฮออีเลย ไม่ไ้โรธเา แ่็แ่ยัไม่อยาะุยับเา
มันอึอัเินไป
"่าวเศรษิวันนี้ เป็นที่น่าใอวารธุริเป็นอย่ามา
เมื่อบริษัทเอ็น อร์เปอเรั่น ที่มีุอิมอฮุนเป็นผู้บริหารมานานนับสิบปี
ไ้ถูฟ้อร้อล้มละลาย
หลัารวเอหลัานมามายเี่ยวับารยัยอทรัพย์สินอประเทศ.."
"อิมออุน"ฮยอวอนพึมพำเบาๆ มอภาพ่าวอย่าใ
ุพ่ออินอุ ิารรอบรัวอินอุ
...
"มันเิอะไรึ้น?"
ไม่รู้ว่าเมื่อืนลับมาอยู่ที่บ้านไ้อย่าไร
แ่รู้อีที็มานอนอยู่ในห้ออัวเอแล้ว ไม่อยาะถามใร เพราะมัเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ
มันเาไ้ไม่ยา แ่ฮยอวอน็แ่ไม่อยาะาหวัอะไร
ฮยอนอูมัะส่นิามูแลฮยอวอนอยู่ห่าๆเสมอ
...
แ่ฮยอวอนไม่ไ้้อารมัน ที่้อาร็แ่ 'เา' เพียนเียวเท่านั้นเอ
โฮอนั่อ่านหนัสือพิมพ์อยู่ที่โฟาในห้อรับแ มีมินฮยอนอนหลับโยใ้ัอเาเป็นหมอน
เาวาหนัสือพิมพ์ไว้บนโ๊ะ ่อนะ้มมอใบหน้าหวานออีฝ่าย
มือหนาไล้ไปที่้าแ้มเนียนเบาๆ ่อนะปิเปลือาอัวเอลอย่าเหนื่อยอ่อน
แ่็้อลืมาึ้นมาอีรั้
เมื่อโทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะส่เสียเือนว่ามีสายเรียเ้า
โฮอเอื้อมไปหยิบึ้นมา มอื่อที่ึ้นอยู่หน้าอ้วยสีหน้านิ่เย
สุท้าย็ำ้อรับแล้วเอามาแนบหู "รับ"
(วันพรุ่นี้วันรบรอบวันายอแม่แ ันหวัว่าะเห็นแนะ)
"ผมไม่แน่ใว่าผมะไปไ้ไหม"
(ไอ้โฮอ ยัมีอะไรที่สำัไปว่าแม่อแอีหรือไ)
"...ถ้าผมว่า พ่อ็เห็นผม แ่นี้นะรับ"
พูบ็ปิเรื่อ็ะโยนโทรศัพท์เรื่อแพลพื้นนแระายแบบไม่นึเสียาย
วันรบรอบวันายแม่
...
ะให้เาโผล่หน้าไปหาแม่อีั้นเหรอ ทั้ๆที่สาเหุที่แม่้อาย
..็เป็นเพราะเา
แหมะ
มินฮยอลืมาอย่าใ ยมือึ้นมาแะที่แ้มอัวเอ เยหน้ามอ้าบน่อนะรีบลุึ้นนั่อย่าใ
"โฮอ.."
“อ้าว ื่นแล้วเหรอ"
มือบาเอื้อมมือไปรั้มือหนาที่รีบยึ้นมาปิบัหน้าาัวเอ
ออแรึมืออโฮอออ มอเห็นหยาน้ำาที่นอหน้าอเา เลยรีบลุึ้นนั่มอ้วยวามัวล
"โฮอ ร้อไห้ทำไม"
"หือ? ปะ เปล่า ฝุ่นมันเ้าาเยๆ"โฮอรีบปิเสธ
ใ้มืออี้าึ้นมาเ็น้ำาที่แ้มออ ส่ยิ้มให้มินฮยอ
"ันะร้อไห้ทำไมล่ะ"
โฮอมอหน้านรหน้า รู้ว่านเราทุนย่อมมีวามอ่อนแอันทั้นั้น
แม้แ่โฮอที่เ้มแ็เสมอเมื่ออยู่ับมินฮยอ ็้อมีมันเหมือนัน ไอ้วามอ่อนแอนั่นน่ะ
ร่าบายืัวร่อนะโอบอนรหน้าเอาไว้อย่า้อาระปลอบโยน
"นายเ้มแ็เสมอนะโฮอ แ่ถ้านายะอ่อนแอบ้า
..ัน็ไม่ว่าอะไร"
"..."
"แล้วทุอย่าะีเอ เื่อันนะ"
"ลับมาแล้ว ..รับ"
ฮยอวอนมอภาพรหน้านิ่ๆ
่อนะ้มลถอรอเท้าวาเ็บไว้ที่ั้นรอเท้าเหมือนเิม ไม่ล้าเยหน้าึ้นมา
นี่มันอะไรันนัหนา อนเ้าูบัน พออนบ่ายอัน
พวเาิว่าที่นี่ือห้อส่วนัวหรือไ
ร่าโปร่เลือที่ะเินเลี่ยเ้าไปในห้อ แม้ว่าะมีสายาอโฮอมอามมาลอ
แ่็ไม่ิที่ะหันไปสนใ เมื่อเ้ามาในห้อ็ทิ้ัวลนอนบนเียว้า
เผลอยมือึ้นมาับที่้นออัวเอ
แน่นอนว่าร่อรอยที่โฮอฝาเอาไว้มันยัไม่าหายไป
ยิ่พยายามะเ็ ะทำให้มันหายไปยัไ มันลับยิ่ัว่าเิม
ที่เาูบฮยอวอน เา็ูบับมินฮยอ ที่เาอฮยอวอน เา็อมินฮยอเหมือนัน
...
มีสิ่เียวทีมันไม่เหมือนนั่น็ือ
...
ไม่ว่ายัไแล้ว นที่ินโฮอะเลือเสมอ็ืออีมินฮยอ ..แ่นเียวเท่านั้น
"ไม่เห็นะ้อสนใเลยฮยอวอน พี่โฮอเลือพี่มินฮยอ"ไ้แ่พึมพำับัวเอ
และทันทีที่ปิเปลือาลน้ำา็ไหลลมาที่้าแ้ม "พี่ฮยอนอู ..็เลือพี่มินฮยอเหมือนัน"
๊อๆๆๆๆ
เ้าอห้อเ้ัวึ้นนั่เมื่อไ้ยินเสียเาะประู รีบยมือึ้นปาน้ำาที่้าแ้มออ
เินไปเปิประู มออย่าแปลใที่เห็นว่าเป็น
"พี่มินฮยอ.."
"ใรทำอะไรนาย"
"รับ?"
"แผลที่ัวน่ะ ใรเป็นนทำ
ถึันะไม่อบี้หน้านายนั็เถอะ บอันมา แล้วันะไปัารให้นายเอ
แ่เลิทำัวน่าสสาระที"
ฮยอวอนมอมินฮยอ้วยวามุนสุี ไม่รู้ว่านรหน้าะมาไม้ไหน
ร้อยวันพันปีไม่เยะพูีๆใส่ันัน แ่ทำไมถึไ้มาพูแบบนี้ ทำัวน่าสสารั้นเหรอ นๆนั้นือมินฮยอไม่ใ่เหรอ ที่อบทำัวน่าสสาร
เรียร้อวามสนใน่ะ
ฮยอวอนสะบัหัวัวเอเพื่อไล่วามิแบบนั้นออไป
ไม่! มันือวามิที่ฮยอวอนะไม่มีทาึมันึ้นมา ให้มันอยู่ลึที่สุ
อย่าไ้ออมาเลย ะไม่ิแย่ๆแบบนั้นับมินฮยอเ็า
"อุบัิเหุรับ"ฮยอวอนเลือที่ะอบเลี่ยๆออไป "พี่มีอะไรหรือเปล่ารับ"
"โฮอน่ะ เา.."
"ทำอะไรัน 2 น"
ำพูอมินฮยอถูัึ้น้วยเสียทุ้มวนฟัเสมอสำหรับเา โฮอเินมายืน้าๆมินฮยอ
แ่สายาับ้อไปที่ฮยอวอนไม่ละไปไหน เมื่อรู้ว่าถู้อ ฮยอวอนเลยเลือที่ะหันไปทาอื่น
พอีับเสียออหน้าประูัึ้น
"เี๋ยวผมไปเปิเอรับ"
พูบ็รีบเินไปที่ประู ิว่าอาะเป็นแม่บ้าน
แ่ลับผิาเพราะนที่มาเยือนือผู้ายใสุ่ำ 3 น พอเห็นแบบนั้นโฮอ็รีบสาวเท้าไปยืน้าๆฮยอวอนโยมีมินฮยอที่เาะแนเาแน่นามไป้วย
"พวุเป็นใรรับ"ฮยอวอนถาม
มอายทั้สามนที่เินเ้ามา
"ฮยอวอน มานี่"
โฮอเรียพร้อมๆับึฮยอวอนมายืน้าหลััวเอ
มินฮยอมอนพวนี้อย่าไม่ไว้วาใ ร่าายเริ่มสั่น
เป็นปิิริยาอบสนอเวลาที่ำลัหวาลัว
"ใเย็นๆนะ"โฮอปลอบ ลูบมือมินฮยอไปมาเพราะรู้ว่าอนนี้ลัวอีแล้ว
"ไม่มีใรทำอะไรนายไ้ทั้นั้นแหละ ันอยู่รนี้"
เมื่อเห็นว่าท่าทาอมินฮยอเริ่มไม่ีแล้ว
หนึ่ในสามน็รีบออัวเสีย่อนะเิเรื่อให่
เพราะไ้รับำสั่มาว่าห้ามให้ใรเป็นอะไรเ็า โยเพาะมินฮยอ
"พวเราไ้รับำสั่ให้มาพาัวพวุทั้ 3 นไปรับ"
"ไปไหน"ฮยอวอนถาม เหลือบมอมินฮยอ้วยวามเป็นห่วเป็นระยะๆ
"ท่านให้มาพาัวพวุไปรับ"
"ท่านไหนล่ะ ไม่พูะรู้ไหม พวุไม่เห็นเหรอ ว่าำลัทำให้เาลัว"โฮอพูอย่าไม่สบอารม์
เมื่อมืออมินฮยอิที่แนอเาแรึ้น
...
"ุฮยอนอูรับ"
โนทอล์่ะ ฟิเียบทุเรื่อ บปึ้!!!
#ฟิพัน
ความคิดเห็น