คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Another Time : C H A P T E R S 2
Chapters 2
ผมเข้าไปในโรงพยาบาล เป็นวันที่สองแล้วนะที่ผมต้องมาที่นี่หลังเลิกงาน
ก็จะเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะนายโรคจิตที่ผมยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อนั่นแหละ
หลังจากถูกรถเฉี่ยว จู่ๆเขาก็หมดสติไป มีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณลำคอ เป็นเหมือนรอยของมีคมมากกว่ารอยรถเฉี่ยว
ตอนนั้นผมตกใจแทบช็อค ดีที่ตั้งสติได้รีบพาเขาไปส่งโรงพยาบาล
ยัง
ส่งโรงพยาบาลก็ใช่ว่าจะจบ ไปๆมาๆผมกลับกลายเป็นเจ้าของไข้เขาเฉยเลย
เพราะไม่รู้ข้อมูลอะไรสักอย่าง
ก็บอกแล้ว
ว่าผมโคตรเบื่อความใจดี และใจอ่อนของตัวเอง ไม่เคยเข็ดกับผลที่จะตามมาเลยมั้งเนี่ย
หลังจากนี้ได้วุ่นวายกันไปข้างแหละ
เพราะดูแล้วผมคงต้องช่วยดูแลเขาจนกว่าจะจำอะไรขึ้นมาได้ล่ะนะ
จะทิ้งเลยก็น่าสงสาร
ทำไม่ลงหรอก
“มาตรงเวลาเลยนะคะ”
“เป็นยังไงบ้างครับ”ผมถามนางพยาบาลที่เข้าเวรตอนนี้
“ตื่นขึ้นมาแล้วค่ะ
อาละวาดเหมือนเคย คุณหมอก็เลยฉีดยาสลบให้ อีกสักพักก็คงฟื้น”
“ขอบคุณครับ”
ผมตอบรับแล้วเดินเข้าไปเตียงด้านในสุด
เขาเป็นแบบนี้มาสองวันแล้ว ถ้าตื่นมาแล้วเห็นผมอยู่น่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
แต่เมื่อไหร่ที่ตื่นแล้วไม่เห็นผมล่ะก็ โรงพยาบาลแตกทุกครั้ง ใครก็เอาไม่อยู่
เห็นเขาบอกว่าหมอนี่แรงเยอะมากๆ เลยต้องพึ่งยาสลบนี่แหละ ดีที่สุดแล้ว
“ฮยองวอน”
“อ้าว
สวัสดีครับพี่หมอ”ผมลุกขึ้นยืนทักทายหนุ่มร่างหนาดูภูมิฐานในเสื้อกาวน์
‘ซนฮยอนอู’ ผู้ชายตี๋ๆที่เป็นแพทย์เจ้าของไข้ของนายโรคจิต
และเป็นรุ่นพี่ที่ผมค่อนข้างจะเคารพนับถือเลยทีเดียว
“หมดฤทธิ์ไปเลยสินะ”
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ
ที่นายนี่อาละวาดอยู่เรื่อย จะให้ผมอยู่ตลอดก็อยู่ไม่ได้ ต้องไปทำงาน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า
มีคนไข้แบบนี้อยู่หลายเคส โรงพยาบาลเขาก็ชินแล้วล่ะ”พี่หมอพูดอย่างใจดี
“วันพรุ่งนี้เราไม่มีงานใช่ไหม”
“ไม่ครับ
พรุ่งนี้วันหยุด”
“งั้นก็ดีแล้ว
เพราะพี่ตรวจดูอาการอย่างละเอียดไม่พบอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้วล่ะ
พรุ่งนี้เช้าก็มารับกลับบ้านได้เลย แต่จะให้ดี คืนนี้นอนเฝ้าที่นี่เลยก็ได้นะ
เพราะถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอเราอีก พี่ไม่อยากให้ยาสลบแล้ว
เดี๋ยวมันจะไปกระทบกับระบบภายใน”
“อ่า.. ถ้างั้นผมคงต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”
“อืม
ยังไงก็รีบไปรีบมาแล้วกันนะ อีกสักพักก็น่าจะตื่นแล้วล่ะ”
“ครับ”
ผมตอบรับหันไปมองใบหน้าขาวซีด
ที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว
ก่อนจะก้มหัวให้พี่หมอแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อตรงกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
นี่ผมกลายเป็นคนดูแลคนป่วย(ทางจิต)ไปแล้วเหรอ
ดูแลตัวเองยังไม่ค่อยจะได้
นี่ต้องไปดูแลคนอื่นซะแล้ว
จะรอดไหมเนี่ย
ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปในโรงพยาบาล
เมื่อได้ยินและเริ่มเห็นเค้าของความวุ่นวาย เมื่อมาถึงก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิดเลย
นายโรคจิตตื่นแล้ว แถมยังอาละวาดขั้นรุนแรงซะด้วยสิ
“นี่!!
พอได้แล้ว”ผมสั่งเสียงเข้ม “นายรบกวนคนอื่นอยู่นะ”
“อินฮยอง”
อีกแล้ว
เรียกผมแบบนี้อีกแล้ว อินฮยองอะไร อย่างกับชื่อผู้หญิง ฮยองวอนโว้ย ฮยองวอน
“เจ้าไปที่ใดมา
พี่คิดว่าเจ้า..”
“ขอโทษด้วยนะครับ
ขอโทษด้วยครับ”ผมไม่ได้สนใจฟังเขา
แต่หันไปขอโทษเหล่าพยาบาลที่มาช่วยจัดการคนบ้าอาละวาด เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว
ผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ดึงม่านมากั้นเอาไว้
“ถ้าหากจะอยู่ร่วมกันจริงๆ
เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“อยู่ร่วมกัน
นี่เจ้ายอมรับพี่แล้วหรือ เจ้ายอมให้พี่อยู่ด้วย เจ้าจำพี่ได้แล้วใช่ไหม”
“หยุด”ผมรีบห้ามอีกครั้ง
หมอนี่จะเอะอะไปไหนวะเนี่ย ผมอายนะโว้ยยยยยยย
“...”
ดู
พอดุเข้าหน่อยก็ทำหน้าหงอยซะดุต่อไม่ลงเลย เฮ้อ ให้ตาย
“ฟังนะ
หลังจากนี้ช่วยพูดแบบที่คนธรรมดาๆเขาพูดกันด้วย เลิกพูดแบบที่นายพูดได้แล้ว
มันทำให้ฉันเหมือนอยู่ในยุคโซชอนอย่างงั้นแหละ”
“ก็เราสอง..”
“เอาเป็นว่านี่มันปี
2015 แล้ว
ไม่ว่านายจะมาจากที่ไหน ที่นี่คือเกาหลีใต้ คือกรุงโซล ในปี 2015 เพราะงั้น ช่วยทำตัวเหมือนที่คนอื่นเขาทำที”
“..พี่จะพยายามเพื่อเจ้า”
“- -“
“พะ
เพื่อ.. นาย”
ผมส่ายหน้าเบาๆ
ก็ดีที่อย่างน้อยก็ยอมฟังและยอมปรับตัว
“แล้วก็
หลังจากนี้ เราสองคนต้องอยู่ด้วยกัน เมื่อไหร่ที่นายหายเป็นปกติก็ทางใครทางมัน
เพราะฉันไม่ชอบที่จะต้องมาคอยดูแลใคร”
“..ได้”
“และข้อสุดท้าย..
ฉันไม่รู้ว่าอินฮยองที่นายพูดถึงคือใคร คนๆนั้นจะหน้าตาเหมือนฉันมากขนาดไหน
ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ที่รู้คือฉันไม่ใช่อินฮยอง ฉันชื่อ แช ฮยอง วอน”
“...”ดูเหมือนว่าข้อนี้เขาลังเลที่จะตอบตกลง
ผมเลยสะกิดเขาเบาๆ
“เข้าใจหรือยัง เรียกฉันว่าฮยองวอน ถ้าได้ยินนายเรียกฉันว่าอินฮยองอีกล่ะก็
ฉันจะไม่มาเจอนายอีกเลย”
ดูทำหน้าเข้า
ทำเหมือนผมไปขออะไรที่มันร้ายแรงมากนักล่ะ
ก็แค่เรียกชื่อผมให้มันถูกมันยากมากนักหรือไง ทำไมถึงทำไม่ได้ ก็ไม่รู้แหละนะ
ขืนเรียกผมอินฮยองต่อไป ผมจะปล่อยทิ้งไว้นี่จริงๆด้วย
“ก็ได้
ถ้าเจ้า.. ถ้าน้อง เอ่อ พี่ควรเรียก.. ฮยอง วอนว่ายังไง แล้วควรแทนตัวเองยังไง”
ผมเกือบจะหลุดขำ
ดีที่เก๊กไว้ได้ทัน พูดผิดๆถูกๆ แต่ก็ยังพยายามพูดเพราะผมขอ
นี่ผมใจร้ายไปหรือเปล่านะ
“เรียกแบบที่เรียกอยู่ก็ได้
แต่แน่ใจได้ไงว่านายแก่กว่าฉันน่ะ”
“...”
“เออๆๆๆ
เรียกไปเหอะ”เมื่อเห็นหน้างงๆ ผมก็รีบสรุป เพราะเหนื่อยจะต่อปากต่อคำด้วยแล้ว “พรุ่งนี้จะพากลับบ้าน
คืนนี้ก็นอนซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“เป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ”
“เปล่าเป็นห่วงซะหน่อย”ผมรีบปฏิเสธ
“นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็อดกลับบ้านหรอก”
“บ้านของเรา”
“บ้านของฉันคนเดียวต่างหาก”ผมรีบพูดแก้
แล้วฟุบลงไปข้างเตียง “ถ้ารู้สึกไม่ดียังไงก็เรียกแล้วกัน ตอนนี้ฉันง่วงมากเลย
เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“เจ้า..
ฮยองวอนไปทำอะไรมา ถึง ถึงได้เหนื่อย”
“ก็ทำงานน่ะสิ
แล้วตอนนี้ก็จะเหนื่อยเพราะนายด้วย เลิกพูด จบๆๆๆๆ กู๊ดไนท์นะ”
“กู๊ดไนท์?”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ก็ฝันดีไงเล่า นอนได้แล้ววววววววววววววววววววววววว”
บอกทีว่าผมไม่ได้คิดผิดใช่ไหม
ผมไม่ได้กำลังหาเรื่องใส่ตัวใช่หรือเปล่า
-HOSEOK-
ข้า.. ไม่สิ
...
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ
ไฟรอบๆปิดไปบ้างบางส่วน ถึงจะมืด แต่ก็ยังมีแสงสลัวๆพอให้มองเห็น
แน่นอนว่าผมมองเห็นคนที่ฟุบอยู่ข้างๆได้อย่างชัดเจน
ตา
จมูก ริมฝีปาก ทุกๆอย่างคืออินฮยอง
แต่น่าแปลกที่กลับไม่ใช่อินฮยอง
ถึงจะพยายามทำความเข้าใจ ก็ไม่เข้าใจได้เสียที เหตุใด.. เพราะอะไร
จู่ๆถึงได้โผล่มาในสถานที่ประหลาดเช่นนี้
ราวกับว่านี่คือโลกใบใหม่ที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นมาก่อน
ไม่เป็นไร
อย่างน้อยก็ยังมีอิน..
มีฮยองวอน
ผมมั่นใจ
คนๆนี้คืออินฮยองแน่นอน
เพราะไม่มีส่วนใดที่เปลี่ยนไปเลย ยกเว้นเรื่องเพศที่ตอนนี้ก็ยังคงสงสัย
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ยังสวยเหมือนเดิม
ยังหอมเหมือนเดิม
ยังจิตใจดีเหมือนเดิม
ยังมีเมตตาเหมือนเดิม
และที่สำคัญ
...
ยังเป็นคนที่องครักษ์ชินรักเหมือนเดิมด้วย
ในที่สุด คุณแชก็ยอมให้องครักษ์ชินไปอยู่ด้วยแล้ว
หลังจากนี้อาจจะวุ่นวายพอตัว ปรับตัวให้ได้เร็วๆนะท่านองครักษ์
ในที่สุดไรท์ก็ได้ข้อสรุปแล้ว สำหรับทวิตเตอร์แท็กฟิคเรื่องนี้
#องครักษ์ชิน
ช่วยคอมเม้นท์ ติ ชม หรือสกรีมแท๊กก็ได้ พลีสสสสสสสส ไรท์อยากทราบฟีดแบ็คมากกว่านี้ค่ะ
สำหรับคนที่ทำอยู่แล้ว ไรท์ขอบคุณมากๆค่ะ ทำต่อไปเรื่อยๆนะ ไรท์มีกำลังใจขึ้นมากๆเลย
ปล. จะเป็นนักอ่านเงาไรท์ไม่ว่า แต่ขอคอมเม้นท์สักตอนสองตอนก็ยังดี ถ้าทำทุกตอนมันเหนื่อยก็ ไรท์เห็นนะ ยอดเฟบมันขึ้นเอาๆง่ะ ไรท์เสียใจนะ T^T
ความคิดเห็น