คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Another Time : C H A P T E R S 2 2
Chapters 22
บ้านหลังเล็ก ที่ตอนแรกอยู่สองคนก็อึดอัดแล้ว พอมาสามก็อึดอัดมากขึ้นไปอีก
แล้วตอนนี้กลับกลายเป็นว่าต้องมีผู้ชาย 4 คนอยู่ร่วมกัน
บ้านเลยยิ่งดูเล็กลงไปอีกหลายสิบเท่า
ทั้งชางกยุนและจูฮอนต่างก็แปลกใจกับผู้ชายแปลกหน้าที่กลับมาพร้อมกับฮยองวอน
เหนือสิ่งอื่นใดคือสีหน้าที่มีความสุขของเจ้าของบ้านที่ไม่มีใครเห็นมานานแล้วต่างหาก
ฮยองวอนดูมีความสุข
ผิดจากก่อนหน้านี้เลย
“ไหนบอกว่าไว้ใจผม
แล้วไหงไปพาใครก็ไม่รู้กลับมาด้วยอีกแล้วเนี่ย”ชางกยุนเอ่ยถามอย่างข้องใจ “พี่กลัวผมขนาดนั้นเชียว”
“เปล่า”ฮยองวอนส่ายหน้า
“เขาไม่ใช่ใครก็ไม่รู้สักหน่อย”
วอนโฮมองจูฮอนที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรด้วยสายตาเป็นมิตร
แต่เมื่อมองชางกยุน สายตาก็เปลี่ยนไป.. สุดท้ายชาตินี้ก็ยังมีอะไรมาเกี่ยวข้องกันอีกจนได้สินะ
ช่างไม่มีความน่าไว้วางใจเลยสักนิด
“แล้วคืนนี้จะนอนยังไง
ให้ผมย้ายออกไหม”
“ไม่ต้อง”ฮยองวอนส่ายหน้าอีกครั้ง
“เราคงต้องเคลียร์ห้องเก็บของกันคืนนี้เลย แล้ว.. จะนอนกันยังไง”
ที่จริงชางกยุนนอนอยู่ในห้องเดียวกันกับเขา
นอนบนโซฟาซึ่งมันเคยเป็นที่นอนของวอนโฮ ในเมื่อตอนนี้เจ้าของที่เขากลับมาแล้ว
จะให้ชางกยุนไปนอนกับจูฮอนจะเป็นอะไรไหมนะ
“ทำไมเราต้องให้เขานอนด้วย”วอนโฮพูดปรายตามองไปยังชางกยุน
“รู้จักกันนานแล้วเหรอ”
“เอ่อ
อันที่จริง กับชางกยุน..”
“เห๊อะ
ดูเหมือนที่นี่ นอกจากพี่แล้วจะไม่มีใครชอบขี้หน้าผมนะ”ชางกยุนแค่นหัวเราะ
มองคุณตำรวจกับคนแปลกหน้าสลับกัน “พวกคุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ
ไว้ผมจัดการเรื่องของตัวเองเรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะย้ายออกไปเอง ระหว่างนี้ขอเหอะ
ไม่มีที่ซุกหัวนอนจริงๆ”
“เอาล่ะ
จะไม่มีใครต้องย้ายออกทั้งนั้น”เจ้าของบ้านพูดสรุป “เราช่วยกันย้ายของเถอะครับ
ในห้องนั้นมีเตียงนอนอยู่อีกเตียง
ยังไงคุณจูฮอนกับชางกยุนก็ตกลงกันเอาเองนะครับว่าจะนอนยังไง”
“พี่ฮยองวอน
คุณตำรวจกับคนที่พี่พามาเขาน่าจะเป็นมิตรกันมากกว่านะ ให้ผมนอนกับพี่ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
ไม่ใช่ฮยองวอนที่ตอบ
แต่เป็นวอนโฮที่ตะโกนเสียงแข็ง “..ผมจะนอนกับฮยองวอนเอง”
ไม่ใช่เพราะหวงเพียงอย่างเดียวหรอกนะ
แต่เพราะห่วงด้วยต่างหาก คนๆนี้ดูไม่น่าไว้ใจสักนิดสำหรับวอนโฮ กลับกันกับฮยองวอน เพราะคนที่ไม่น่าไว้ใจคือจูฮอนต่างหาก
จูฮอนถอนหายใจ
เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยเพราะตอนนี้ยังคงช็อคไม่หาย
จู่ๆฮยองวอนก็กลับมาพร้อมกับใครอีกคนซึ่งดูจะเป็นคนที่ทำให้ฮยองวอนมีความสุขมาก
ในขณะที่เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้แน่ๆ แค่จะให้ฮยองวอนยิ้มให้ยังยากเลย
แทบเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ
จะให้ย้ายออกไปก็ไม่ได้
เพราะตอนนี้หน้าที่ของเขาคือการคอยดูแลฮยองวอน จนกว่าผู้ต้องหาจะถูกจับ
เขาก็ไม่สามารถปล่อยฮยองวอนได้จริงๆ ถึงแม้ว่าฮยองวอนจะมีใครคอยดูแลแล้วก็เถอะ
ทั้งสี่คนช่วยกันขนย้ายของจากห้องเก็บของออกไปกองไว้หน้าบ้าน
จนในที่สุดก็สามารถแบ่งที่นอนกันได้อย่างลงตัว โดยโซฟาที่เคยอยู่ในห้องนอนก็ย้ายไปอีกห้องเพราะเตียงในฮยองวอนเป็นเตียงกว้างที่นอนได้สองคนอยู่แล้ว
ถึงเวลาต้องแยกย้ายเข้าห้องนอน
วอนโฮนั่งลงบนเตียง มองไปรอบๆในขณะที่ฮยองวอนไปอาบน้ำ..
บ้านก็บ้านหลังเดิม
ห้องก็ห้องเดิม ทุกๆอย่างก็ถูกจัดเรียงไว้เหมือนเดิม แต่กลับมาครั้งนี้มันมีอะไรแปลกไปนะ
คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“พี่ไปเอาเสื้อผ้าพวกนั้นมาจากไหน”ฮยองวอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถาม
เพราะชุดที่วอนโฮใส่อยู่ไม่ใช่ฮันบกเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
แต่เป็นชุดไปรเวทธรรมดาแบบที่คนสมัยนี้ใส่อยู่
“ขโมย”อดีตองครักษ์ตอบหน้าตาย
แต่คนฟังถึงกับเหวอ
“นี่พี่ไปขโมยมาเหรอ”
“หึๆ”วอนโฮหัวเราะขบขันกับความน่ารักของฮยองวอน
“เปล่า พี่ซื้อ ..เงินจากครั้งที่แล้วมันติดกลับไปด้วย”
“อ๋อออออออออออออออ”ร่างบางลากเสียงยาวแล้วส่งผ้าให้เขา
“พี่อาบน้ำเถอะ มันดึกมากแล้ว”
“อืม”วอนโฮพยักหน้า
ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แต่ก็เดินออกมาอีกครั้ง “พี่คิดว่ามันมีอะไรแปลกไป”
“อะไรเหรอครับ”
วอนโฮจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “เอาไว้อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยคุยกัน”
เพราะดูท่าทางแล้ว
คืนนี้คงได้คุยอะไรกันอีกเยอะแน่
ห้องนอนห้องหนึ่งมีบรรยากาศที่กำลังเป็นไปด้วยดี
แต่อีกห้องกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เพราะมันทั้งน่าอึดอัด และมาคุจนชางกยุนทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นนั่งมองคนที่กำลังนอนลืมตาอยู่บนโซฟา
“คุณตำรวจ”
“...”จูฮอนไม่ได้ตอบ
แค่เหลือบไปมองเท่านั้น
ชางกยุนเลยเบ้ปาก
“ไม่คิดว่ามันแปลกไปหรือไง คนที่พี่ฮยองวอนพามาคือใครอ่ะ ไม่เห็นน่าไว้ใจเลย”
“ผมว่าคนที่ไม่น่าไว้ใจคือคุณมากกว่า”จูฮอนพูดเสียงเรียบ
แล้วพลิกตะแคงหันหลังให้ชางกยุน เหมือนต้องการจะบอกว่าไม่อยากจะเสวนาด้วย
คนถูกเมินเลยทำปากขมุบขมิบแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความคาใจ
ฮยองวอนยังไม่บอกเลย
ว่าหมอนั่นน่ะเป็นใคร แต่ดูแล้วคงเป็นคนสำคัญต่อฮยองวอนมากทีเดียว
อ๊ะ!! หรือว่าจะเป็นคนจากอดีต
เขากลับมาได้ด้วยเหรอ
ฮยองวอนนอนชิดกับขอบเตียงอีกฝั่ง
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ในตอนนี้มันคือความจริง
แม้ว่าจะชอบนอน แต่ตอนนี้กลับไม่อยากแม้แต่จะกระพริบตา เพราะกลัวเหลือเกิน
ถ้าหากว่าคนที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆตอนนี้หายไปอีก
เขาจะทำยังไง
“..ที่พี่บอกว่าแปลกน่ะ”วอนโฮเริ่มเปิดประเด็น
หันไปมองคนที่นอนตาแป๋วอยู่ “ฮยองวอนเรียกพี่ว่าพี่แล้วเหรอ”
เมื่อถูกถาม
ก็เลยต้องเกาคางแก้เขิน “..นับๆดูแล้ว พี่ก็แก่กว่าผมจริงๆนี่
หรืออยากให้เป็นแบบเดิมล่ะ”
“แล้วแต่ฮยองวอนเลย
..แต่ถ้าถาม พี่ชอบแบบนี้มากกว่านะ”
ฮยองวอนยิ้ม
พยักหน้ารัวๆ “..มีเรื่องตั้งมากมายที่ผมอยากจะบอกกับพี่ อยากถามพี่
แต่ว่าผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไม่อยากรู้ ไม่อยากบอกอะไรแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“..แค่อยู่ด้วยกันเหมือนตอนนี้
ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น แต่ ขอถามแค่อย่างเดียว”
“...”
“พี่จะกลับไปอีกไหม”
วอนโฮยิ้ม
เอื้อมมือไปลูบหัวคนที่กำลังนอนอยู่ “ไม่กลับแล้ว”
“ถ้างั้น
ในประวัติศาสตร์..”
“อย่าสนใจอดีตเลยนะครับ
มันผ่านมาแล้วล่ะ”วอนโฮพูดแค่นั้น
ฮยองวอนเลยเลือกที่จะไม่ถามอะไรอีก
แค่นี้สบายใจแล้วล่ะ เขาตอบอย่างหนักแน่นแล้วว่าจะไม่กลับไปอีก นั่นก็เหมือนกลับเป็นการสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนวันสุดท้าย
“คืนนี้ผมคงนอนหลับฝันดีแล้วสินะ”
“พี่ก็เหมือนกัน”พูดจบวอนโฮก็เอนตัวลงนอนตะแคงมองฮยองวอนที่กำลังนอนตะแคงมองเขาอยู่เหมือนกัน
“ความทรงจำของทุกคนเปลี่ยนไปหมด”
“..ใช่
มีแค่ผมที่ไม่เปลี่ยน”ฮยองวอนยิ้ม “จำพี่ได้ทุกๆวินาที”
คงไม่ใช่แค่สรรพนามที่เปลี่ยนไปหรอกที่แปลก
ฮยองวอนเองก็แปลกมากๆ แต่แปลกแบบที่ทำให้วอนโฮมีความสุขนะ
“..พี่ครับ”
“ครับ”
“ผมยังไม่ได้บอกพี่ใช่ไหม
ว่าผม.. คิดถึงพี่”
วอนโฮยิ้ม
พยักหน้าเบาๆ “ยังไม่ได้บอก”
“ผมคิดถึงพี่นะครับ”
“พี่ก็คิดถึงฮยองวอนเหมือนกัน”
ฮยองวอนยิ้มกว้าง
ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “มีอีกอย่างที่ผมมั่นใจว่าผมยังไม่ได้บอกกับพี่แน่ๆ”
“อะไรเหรอ”
...
ดวงตาของทั้งสองคนสบกันเนิ่นนาน
แลกเปลี่ยนความรู้สึกผ่านสายตาที่ทอดมองกัน ริมฝีปากอิ่มของฮยองวอนค่อยขยับ
เอื้อนเอ่ยเป็นคำที่ไพเราะที่สุดตั้งแต่ที่วอนโฮเคยได้ยินมา
“..ผมรักพี่วอนโฮ”
“...”
“คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้บอก
พอรู้ว่าชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน ผมก็เลยไม่อยากรออีกแล้ว
ต่อไปนี้ถ้าผมอยากจะทำอะไรผมก็จะทำ อยากพูดอะไรก็จะพูด
เพราะจะได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลังที่ยังไม่ได้ทำ ไม่ได้พูด”
วอนโฮจ้องใบหน้าหวานตรงหน้าเนิ่นนาน
ไม่คิดว่าคำพูดที่อยากได้ยินจะมีโอกาสได้ยินเร็วถึงขนาดนี้ หัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนมันจะกระเด็นออกมาข้างนอก
ร่างหนากางแขนออกก่อนจะเอามืออีกข้างตบเบาๆ
“มานี่มา”
ฮยองวอนยอมขยับเข้าไปใกล้อย่างว่าง่าย
ทันทีที่หัวสัมผัสกับต้นแขน ร่างกายก็ถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
“พี่ก็รักฮยองวอนนะ”พูดจบก็จุมพิตเบาๆลงไปที่หน้าผากมน
“ไม่ว่าชาตินี้ หรือชาติไหนๆ จะเป็นอินฮยอง เป็นฮยองวอน หรือเป็นใครก็ตาม
ถ้าเป็นคนๆนี้ พี่ก็จะรักตั้งแต่วินาทีแรกที่เราพบกัน”
แม้จะเกิดอีกสักกี่ชาติ แต่เขาก็มั่นใจว่าทันทีที่ได้สบตาสวยคู่นี้ เขาจะต้องตกหลุมรักทันทีแน่นอน
ก็เขาสองคนเป็นเนื้อคู่กันนี่เน๊อะ
ฮยองวอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของคนรัก
ตอนนี้กล้าจะพูดออกไปเต็มปากแล้วล่ะว่าคนๆนี้คือคนรักของเขา
นอนกอดตัวเองมานาน พอกลายเป็นแบบนี้แล้วมันดีกว่ากันเยอะเลยนะ
อบอุ่น
และรู้สึกปลอดภัย
แต่สุดท้ายฮยองวอนก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
แม้จะง่วงแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากหลับ จนวอนโฮต้องถาม
“ทำไมไม่นอนล่ะครับ
พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ”
“..ผมกลัวครับ”
“กลัวอะไรครับ”
“ถ้าผมหลับ
แล้วพอตื่นขึ้นมา พี่จะยังอยู่ใช่ไหม”
วอนโฮยิ้ม
กระชับอ้อมแขน แล้วพยักหน้า “ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ฮยองวอนจะเห็นพี่เป็นคนแรก”
“อย่าไปไหนนะครับ”
มือหนาเชิดคางของคนในอ้อมแขนขึ้น
ก่อนจะก้มลงไปประทับริมฝีปากลงบนปากอิ่มแผ่วเบา
“แทนคำสัญญาได้ไหมครับ”
“.///.”ฮยองวอนไม่ได้ตอบ
แต่เอาหน้าไปซุกอยู่กับอกของเขาเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าเหวอๆของตัวเอง
ถึงจะเป็นแค่การแตะริมฝีปาก
แต่ฮยองวอนกลับรู้สึกเหมือนกำลังค่อยๆละลาย เขินจนแทบจะบิดไปทั้งตัว
ผีเสื้อเป็นร้อยเป็นพันบินกันอยู่ในท้อง นี่มันบ้าชัดๆ
แต่อย่างนั้นก็ยังมั่นใจได้นะ
ฮยองวอนเชื่อว่าวอนโฮจะไม่ไปไหน
ตาสวยเลยปิดลงช้าๆ
คืนนี้คงเป็นคืนแรกในรอบหลายคืนที่ผ่านมา ที่ฮยองวอนจะหลับสนิท
และไม่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย เพราะว่าตอนนี้
คนในความฝันของเขา
ได้ออกมาอยู่ในชีวิตจริงแล้ว
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น