คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Another Time : C H A P T E R S 2 1
Chapters 21
เป็นไปได้ ฮยองวอนอยากมาเจอสิ่งนี้พร้อมกับวอนโฮมากกว่า
ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ได้เห็นสิ่งที่เขาทิ้งเอาไว้ มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าเขาจะไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว
เจ็บมากนะรู้ไหม
สุดท้ายฮยองวอนก็ต้องเสียคนสำคัญในชีวิตไปอีกแล้ว
หรือเรื่องที่เขาเป็นตัวซวยมันจะคือเรื่องจริง
อยู่กับใคร เขาก็เดือดร้อนกันหมด
“พี่ฮยองวอน
ทำไมกลับบ้านช้าจัง”
ฮยองวอนเงยหน้ามองชางกยุนที่ยืนเท้าระเบียงอยู่ก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นไป
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมออกมาข้างนอก”
“ผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้เอง
มีคนมาหาพี่”
ได้ยินแบบนั้น
หัวใจฮยองวอนก็พองโต ทำไมจู่ๆถึงได้ตื่นเต้น ทั้งที่มันก็ไม่น่าจะมีอะไร
ก็แค่มีคนมาหา แต่ทุกๆอย่างกลับบอกว่าเป็นเขา เขากลับมา
ร่างสูงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
และความหวังก็พังทลายอย่างรวดเร็วเช่นกันเมื่อมองเห็นคนที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา “คุณจูฮอน”
“ทำไมกลับบ้านช้าจังครับ
ผมนึกว่าเกิดเรื่อง”
ฮยองวอนส่ายหัวเบาๆ
“ผมไปทำธุระ”
ชางกยุนเดินตามเข้ามาในบ้าน
มองสองคนตรงหน้าแล้วยักไหล่ เขาจำได้ว่าผู้ชายตาตี่ๆคนนั้นน่ะเป็นตำรวจ
จำได้ดีว่าเป็นคนที่มักจะเดินตามหลังพ่อของเขาอยู่เสมอ
เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้ชีวิตเขาต้องกลายเป็นแบบนี้
“..เรื่องพ่อผมเหรอครับ”ชางกยุนพูดขึ้นมาลอยๆ
ก่อนจะหัวเราะ “สุดท้ายพ่อก็หนีออกมาจนได้”
“คุณรู้ว่าพ่อคุณอยู่ที่ไหนเหรอ”จูฮอนถามอย่างสนใจ
“รู้ว่าพ่อออกมา
แต่ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ไหน หรือถ้าผมรู้ ..คิดว่าผมจะบอกคุณเหรอครับ”
จูฮอนกับชางกยุนจ้องตาวัดใจกันอยู่นาน
ฮยองวอนซึ่งยืนอยู่ตรงกลางเลยพูดขัดขึ้นมาก่อน “ชางกยุน
หลังจากนี้คุณจูฮอนเขาจะมาพักที่นี่กับเรานะ”
“ให้ผมย้ายออกไปไหมล่ะครับ”ชางกยุนถาม
เกาคางตัวเอง “คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไรคุณตำรวจถึงมานอนที่นี่ กลัวผมเหรอ”
“...”
“อืม
จะว่าไปมันก็น่ากลัวอยู่ ก็พี่ทำผมไม่เหลืออะไรเลยนี่เน๊อะ”
“ชางกยุน”
คนถูกเรียกหัวเราะแล้วยักไหล่อีกครั้ง
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก ผมจะไปทำอะไรพี่ได้ ในเมื่อพ่อผมก็ทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ”
“...”
“ถ้ามันเพื่อความสบายใจของทุกคน
ผมยอมย้ายออกไปก็ได้ อย่างมากก็แค่ไม่มีที่ซุกหัวนอนต้องไปนอนข้างถนน"
“จะไม่มีใครย้ายไปไหนทั้งนั้นแหละ”ฮยองวอนประกาศกร้าว “ถ้าชางกยุนจะทำอะไรผมจริงๆ
เขาทำไปนานแล้วครับ”
“แต่คุณก็ไม่ควรไว้ใจเขาง่ายๆนะครับ”
“แล้วผมควรไว้ใจคุณงั้นเหรอครับ”ฮยองวอนย้อนจูฮอน
ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “วันนี้คุณคงต้องนอนข้างนอกไปก่อน
แล้ววันพรุ่งนี้ผมจะเคลียร์ห้องที่เอาไว้ใช้เก็บของให้ ถ้าเป็นห่วงผมนัก
คุณก็นอนกับชางกยุนไปเลย จะได้มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรผม”
“...”
“ส่วนนาย
ชางกยุน ..ที่ฉันให้นายอยู่ด้วยไม่ใช่ว่าฉันไว้ใจอะไรนายมากมาย มันก็แค่
ฉันอยู่กับนายแล้วฉันสบายใจ แต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มรู้สึกว่านายไม่ปลอดภัย
แม้แค่นิดเดียว ฉันจะให้นายออกไปทันที”
ชางกยุนยิ้มแล้วพยักหน้ารัวๆ
“ได้ ว่าแต่ พี่ถืออะไรน่ะ”
“อย่ายุ่ง!!!!!!!”ฮยองวอนตะโกนเสียงดังเมื่อชางกยุนเอื้อมมือมาเพื่อจะจับโหลแก้วของเขา
ก่อนจะเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นหน้าเจื่อนๆของคนถูกตะคอก “เอ่อ..
มันเป็นของสำคัญของฉันน่ะ มันเก่ามากแล้วด้วย ก็เลยไม่อยากให้ใครจับ”
“ขอโทษทีครับ”
“ชะ
ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวก่อนแล้วกัน”ฮยองวอนบอกกับชางกยุนแล้วหันไปหาจูฮอน “ผมขอตัวนะครับ
เจอกันพรุ่งนี้”
“ครับ
ฝันดีนะครับ”
ฮยองวอนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้อง
แต่ชางกยุนไม่ได้เดินตามเข้ามา สงสัยจะยังไม่ง่วง ซึ่งมันก็ดีแล้ว
ตอนนี้ฮยองวอนอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
ขณะที่กำลังจะไปอาบน้ำเตรียมนอน
โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขัดเสียก่อน
เมื่อเดินไปดูก็เห็นว่าเป็นกีฮยอนนั่นเองที่โทรเข้ามา “ว่าไงกีฮยอน”
(ฮะ
ฮยองวอน ตะ ตะ ตอนนี้นายอยู่ไหน)
“กีฮยอน
เกิดอะไรขึ้น”ฮยองวอนถามด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงสั่นๆของเพื่อน
(ฉันไม่รู้
ฉะ ฉันไม่รู้เลยฮยองวอน ช่วยฉันด้วยนะ ฉันไม่รู้)
“กีฮยอน
ตั้งสติก่อนนะ ตอนนี้นายอยู่ไหน”
(ระ
โรงพยาบาล.. ช่วยด้วยฮยองวอน ฉะ ฉันกลัว)
“ฉันจะรีบไป
นายรอก่อนนะ”ฮยองวอนกดวางสายแล้ววิ่งออกจากห้อง
จูฮอนซึ่งนั่งอยู่คนเดียวลุกขึ้นยืนทันที
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”
“กีฮยอนอยู่โรงพยาบาลครับ”
เพราะได้จูฮอนขับรถมาด้วยฮยองวอนก็เลยมาถึงโรงพยาบาลภายในเวลาไม่นาน
เมื่อมาถึงก็ตรงไปยังแผนกฉุกเฉินทันที กีฮยอนนั่งอยู่ตรงนั้น เมื่อมองเห็นเพื่อน
คนตัวเล็กก็วิ่งเข้ามาหาแล้วสวมกอดร่างสูงไว้แน่นเพื่อเป็นหลักยึด
“ฉันกลัว
ฮยองวอน ช่วยฉันด้วย”
“นายใจเย็นก่อนนะ”ฮยองวอนปลอบใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
“ขะ เขาจะตายไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ”กีฮยอนพูดรัว เริ่มฟังไม่รู้เรื่อง เมื่อหันไปเห็นจูฮอนก็โผเข้าไปหา “ผมไม่เห็นจริงๆนะครับคุณจูฮอน ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจชน ตะ แต่ว่าเขา”
“ใจเย็นๆก่อนครับคุณกีฮยอน”จูฮอนพยายามช่วยปลอบหันไปมองเห็นเพื่อนตำรวจของตัวเองก็เลยขอตัวเดินเข้าไปคุย
ฮยองวอนเลยพากีฮยอนมานั่งสงบสติอารมณ์
เมื่อหยุดร้องไห้ กีฮยอนก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะฮยองวอน
ตรงนั้นมันมืดมาก ฉันมองไม่เห็นจริงๆ ว่าเขาโผล่มาตอนไหน”
“ฉันรู้แล้ว
นายไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดนี่ เขาต้องไม่เป็นอะไรนะ”
“อะ
อืม.. ฉันกลัว เขาจะตายไหม”
“ไม่หรอกน่า
นายไม่ได้ขับรถเร็วสักหน่อย”
กีฮยอนพยักหน้า
เมื่อจูฮอนเดินกลับมาพร้อมกับหมอฮยอนอูเขาก็รีบลุกขึ้นยืน “ปะ เป็นยังไงบ้างครับ”
“ปลอดภัยแล้วนะครับ
ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“เห็นไหมล่ะ
ฉันบอกแล้ว”ฮยองวอนหันไปปลอบ
“แต่ว่าเขา
..มีเลือดเต็มตัวเลยนะครับ”
“ที่ตัวเขาไม่มีรอยแผลเลยครับ
เราเช็คกันอย่างละเอียดแล้ว”หมอฮยอนอูพูดอย่างใจเย็น ก่อนจะเอามือวางบนหัวกีฮยอน “ไม่ต้องคิดมากครับ
กีฮยอนยังไม่ได้ชนเขา”
“ครับ คุณกีฮยอนยังไม่ทันชน แค่เกือบเฉยๆ ไม่มีอะไรแล้วนะครับ”จูฮอนเสริม
“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างครับ”ฮยองวอนถามรุ่นพี่คนสนิท
“ก็ต้องรอเขาฟื้นก่อนน่ะ
ไม่มีอะไรระบุตัวตนเขาได้เลย แต่มีเรื่องแปลกๆ”
“แปลก?”
“..เปล่าหรอก
ไม่มีอะไร”หมอฮยอนอูเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะมองกีฮยอนกับฮยองวอนสลับกัน “กลับไปพักผ่อนกันเถอะครับ
ตรงนี้เดี๋ยวทางโรงพยาบาลจะดูแลเอง ยังไงเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน ต้องไปตรวจคนไข้ต่อ
ขอตัวก่อนนะครับคุณจูฮอน”
“ครับ”จูฮอนก้มหัวให้
ก่อนจะมองฮยองวอน “เอาไงต่อครับ”
“จู่ๆจะทิ้งเขาไปเลย
ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีนะฮยองวอน”กีฮยอนพูด ถึงจะไม่ได้เป็นคนชน
แต่เขาก็มาล้มอยู่ตรงหน้า แถมไม่รู้จะติดต่อญาติยังไงอีก ทิ้งไปเฉยๆก็รู้สึกผิด
“เอางี้
คุณจูฮอนช่วยไปส่งกีฮยอนที่บ้านได้ไหมครับ”ฮยองวอนเสนอ “นายคงตกใจ
รีบกลับไปพักเถอะ”
“แล้วคุณล่ะครับ”
“ไปส่งกีฮยอนก่อนแล้วคุณค่อยกลับมารับผมก็ได้ครับ
ผมจะอยู่รอสักพัก เผื่อเขาฟื้นขึ้นมา”
“แต่..”
“คุณคงไม่คิดว่าที่โรงพยาบาลจะมีใครกล้าบุกเข้ามาฆ่าผมหรอกนะครับ”
“..ถ้างั้นผมจะรีบกลับมารับคุณนะครับ”
ฮยองวอนพยักหน้าแล้วกอดกีฮยอนเบาๆ
“ไม่ต้องคิดมากแล้วนะเจ้าเปี๊ยก กลับไปนอนพักผ่อนได้แล้ว”
“อื้ม
ขอบใจมากนะฮยองวอน”
ฮยองวอนยิ้ม
ปล่อยกีฮยอนไปกับจูฮอน
ส่วนตัวเองเดินไปเซ็นต์เอกสารรับเป็นเจ้าของไข้ที่หน้าเคาน์เตอร์
“ผมจะไป
ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ไม่ได้นะคะ
คนไข้ต้องนอนพักก่อนจนกว่าน้ำเกลือจะหมด”
“ก็บอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วไงครับ”
เสียงเอะอะวุ่นวายข้างหลังเข้าหูฮยองวอน
แต่ร่างสูงไม่ได้คิดจะหันไปมอง เพราะไม่ได้สนใจอะไรได้แต่ฟังผ่านๆ
จนเมื่อเซ็นต์เอกสารเสร็จ ก็เดินไปยังห้องที่คนๆนั้นอยู่
แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปกลับพบแต่เตียงเปล่า และพยาบาลที่กำลังพับผ้าห่ม
“อ้าว คนไข้ไปไหนแล้วครับ”
“กลับไปแล้วค่ะ
เขาบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วก็ออกไปเลย”
ฮยองวอนพยักหน้าช้าๆ
ให้เดาคงเป็นคนที่โวยวายเมื่อกี้สินะ ถ้าเขากลับไปแล้ว
ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วสิ ฮยองวอนเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาจูฮอน
ไม่นานนักเขาก็รับ
“คุณจูฮอนส่งกีฮยอนแล้วกลับบ้านเลยนะครับ
ผมกำลังจะกลับ”
(อ้าว)
“บอกจูฮอนด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง
คนนั้นเขาไปแล้วครับ เขาบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร”
(ถ้างั้นรอผมก่อนสิครับ
เดี๋ยวผมไปรับ)
“คุณจะวนไปวนมาทำไมครับ
โรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้ ผมไม่เป็นอะไรหรอก”ฮยองวอนพูดกลับ
เหมือนจะรำคาญแต่ก็ไม่ได้รำคาญ เพราะเขารู้ดีว่าจูฮอนเป็นห่วง
แค่ใจมันยังไม่เปิดรับเท่านั้นเอง
เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะหันไปยังเส้นทางที่จะต้องเดินกลับบ้าน
ดีที่บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลนัก ขี้เกียจจะเดินไปรอรถงั้นก็เดินไปเลยแล้วกัน
“ฮยองวอน!!!!”
กึก
อีกแล้ว..
ได้ยินเสียงนี้อีกแล้ว
แต่คราวนี้กลับไม่ได้มาแค่เสียง
เพราะฮยองวอนมองเห็นเขาอย่างชัดเจนเลย แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นแบบนี้ครั้งแรกซะเมื่อไหร่
กี่ครั้งแล้วที่ได้ยินเสียง กี่ครั้งแล้วที่มองเห็นรอยยิ้มแบบนั้น
แต่สุดท้ายก็มีเพียงความว่างเปล่า
มือเรียวยกขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ
“ตั้งสติหน่อยแชฮยองวอน เลิกมโนได้แล้ว”
สะกดจิตตัวเองพร้อมกับเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง
ภาพลวงตาตรงหน้านี่ก็ไม่หายไปสักที ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มันก็ยิ่งชัด
ฮยองวอนเลยกำมือแน่น
“เลิกมโน
เลิกมโน เลิกมโน ..ไม่ใช่ตัวจริง ไม่ใช่ ไม่ชะ..”
หมับ
“ใจคอจะไม่ทักทายกันบ้างเลยเหรอ”
ขาเป็นอันต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อข้อมือถูกคว้าเอาไว้
แต่ฮยองวอนก็ยังคงไม่ปักใจเชื่อ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกอยู่นาน ส่ายหน้าแรงๆ
“ไม่ใช่เรื่องจริง
เป็นแค่ภาพลวงตา”
“ภาพลวงตาคืออะไรกัน”
ต้องเป็นแค่ภาพลวงตาสิ
มะ มันต้องใช่
...
ดวงตาหวานเริ่มเอ่อไปด้วยน้ำใสๆอีกครั้ง
ฮยองวอนก้มมองข้อมือที่ถูกจับเอาไว้ อุ่นจัง..
แค่ภาพลวงตาแต่มันสามารถจับต้องและรู้สึกได้ขนาดนี้เชียวเหรอ
“ฮยองวอน”
คนถูกเรียกเม้มปากแน่น ไหล่เริ่มสั่น ปากก็สั่นเช่นกัน “..ตะ ตัวจริงเหรอ”
“ใช่”
ฮยองวอนกำมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับแน่น ก่อนจะค่อยๆยกขึ้นแตะลงที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะเลือนหายไป แต่เมื่อแตะลงไปก็สัมผัสถึงแก้มที่เหมือนจะหยาบไปนิดหน่อย ทว่ากลับอบอุ่นไปถึงหัวใจ
ตาที่คลอไปด้วยน้ำอยู่แล้วกลั้นไม่อยู่ เมื่อน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ามันไหลลงมา
“..พะ
พี่วอนโฮ”
วอนโฮมองดวงใจที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้า
พร้อมกับใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสอย่างเบามือ
“พี่กลับมาแล้ว”
“..ฮึก”
“ขอโทษนะ”พูดจบก็ดึงร่างบางเข้ามาสวมกอด
เพียงเท่านั้น ฮยองวอนก็ตัวสั่นมากกว่าเก่า เสียงสะอื้นก็ดังมากกว่าเดิม “จะไม่ไปไหนแล้ว”
“ฮือ..
พี่กลับมาหาผมแล้ว พี่มาแล้ว”
“ใช่
อาจจะช้าไปหน่อย กว่าจะเคลียร์อะไรลงตัว ก็ใช้เวลานานเลย”
“ฮือ
ยะ อย่าไป อย่าไปไหนอีกนะ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”ฮยองวอนพูดพร้อมกับเสียงสะอื้น
กอดเขาแน่นกลัวเขาจะหายไปอีก
“ครับ..”
เราสองคนมาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ
ในที่สุด องครักษ์ชินก็กลับมาาาาาาาาาาาาา
อบอุ่นหัวใจเหลือเกิน แต่!!!
ในขณะเดียวกันกลับเริ่มรู้สึกว่าจะมีคนอกหัก เมื่อพระเอกตัวจริงเขากลับมาแล้ว
#องครักษ์ชิน
ความคิดเห็น