คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ► G U I L T Y ◄ | CHAPTER 1
เพราะผมไม่ไว้ใใร นอาัวอผมเอ
Chapter 1
เ้าที่แสนสใส โฮอลืมาื่นเพราะแสอาทิย์า้านนอแยาเ้ามานทำให้เาไม่สามารถ่มาให้หลับลไ้
เามอไปรอบๆนาฬิาแวนพนับ่บอว่าอนนี้เป็นเวลาแปโมร
เมื่อืนเานั่อยู่ที่โฟา และผล็อยหลับไป ทำให้อยู่บริเวนี้ทั้ืน
แนายาวเหยียรเพื่อัวามเมื่อยล้าาารนอนบนโฟา
่อนะลุเินไปยืนที่หน้าประูห้อริมสุึ่เป็นห้ออมินฮยอ
เป็นเสมือนิวัรประำวันที่โฮอะ้ออยปลุมินฮยอในอนเ้าเพื่อให้ลุมาทานยา
หลัานั้นมินฮยอ็ะเอาแ่ััวเออยู่ในห้อทั้วัน และทั้ืน
๊อๆ
"มินฮยอ"
๊อๆๆๆๆ
"มินฮยอ เ้าแล้วนะ ื่นเถอะ"
๊อๆๆๆๆๆๆๆ
"มะ.."
เสียเรียอโฮอยัไม่ทันะสมบูร์เา็ำ้อหยุเมื่อู่ๆ็เห็นฮยอนอูวิ่พรวพราออมาาห้ออัวเออย่ารีบร้อน
"นั่นนายะไปไหนน่ะ"
ฮยอนอูหยุะั หันไปมอหน้านที่เรียเาเอาไว้
่อนะพูำพูที่ทำเอาโฮอ้อหยุนิ่อยู่ับที่อย่าอึ้ะลึในสิ่ที่ไ้ยิน
"มินฮยอะ่าัวาย อนนี้อยู่ที่าฟ้าับฮยอวอน"
"!!!!!!"
ฮยอวอน้มลมอพื้นเบื้อล่า าเรียวถถอยมา้าหลัพร้อมับหัวใที่หวาลัว
มออีนที่ยืนอยู่ไม่ห่าันมานั เพ้นท์เฮาส์แห่นี้มีวามสู 37 ั้น แน่นอนว่าลไป สิ่เียวที่เิ็ือวามาย
เมื่อเ้า หลัาที่ฮยอวอนอาบน้ำแ่ัวเพื่อเรียมะออไปเรียนเหมือนเ่นทุวัน็เห็นมินฮยอเินออมาาห้อ
้วยแววาเลื่อนลอยราวับนไม่มีสิ ฮยอวอน็เลยามออมา นระทั่เห็นว่ามินฮยอมาหยุอยู่รนี้
เลยรีบโทรบอฮยอนอู
"ฮือ.."
วาลมโอฮยอวอนับ้อไปที่มินฮยอ้วยวามเป็นัวลเมื่อเห็นว่าอีนเริ่มร้อไห้ออมา
"พะ พี่มินฮยอ"
"ฮือ"
ฮยอวอนยืนรนๆ้วยวามทำอะไรไม่ถู แม้ะอาศัยอยู่ร่วมันมาเป็นเวลา 2 ปีแล้ว แ่ไม่เยมีเลยสัรั้ที่ทั้ 2 นะไ้พูุยัน
ะมี็แ่อนที่มินฮยออาละวาลุ้มลั่แล้วเือบะ่าฮยอวอนาย ถ้าไม่ไ้ฮยอนอูับโฮอ่วยเอาไว้
"พี่มินฮยอ!!!"เสียใสเปล่ออไปนเือบะเป็นะโน
เมื่อมินฮยอเริ่ม้าวเท้าไปหมิ่นับอบึมาึ้น อีเพียแ่สอ้าว ไ้ลไปแน่ๆ
"อย่านะรับ"
"ฮือ ัน ..ันอยาาย"
"ไม่นะพี่มินฮยอ พี่ายไม่ไ้ พี่ายไม่ไ้นะ"เมื่อเห็นว่าสถานาร์มีแ่แย่ึ้น
ฮยอวอน็เริ่มร้อไห้อีน
"อย่ามายุ่"มินฮยอพูเบาๆ
วามอไป้าหน้าอย่าเหม่อลอย "ันมันไร้่า ไม่มีใรรั ไม่มีใรสนใ
มีแ่นทำร้ายัน"
"ไม่ริ ไม่ริเลย"ฮยอวอนพู ่อยๆ้าวเินไปใล้ๆับมินฮยอมาว่าเิม
"นที่ไม่มีใรสนใ นที่มะ ไม่มีใรรั ฮึ ือผม่าหาล่ะ"
มินฮยอหันไปมอฮยอวอนที่อนนี้ไ้มายืนอยู่้าๆันแล้ว
"ปล่อยัน"
"ไม่!!!"ฮยอวอนะโนลับ ับมือมินฮยอไว้แน่น
"ถ้าหาว่าพี่ะาย ถ้าหาว่าอยาะายนั เราไป้วยัน"
"!!!!!!"
"เราายไป้วยันเลย!!!!"
"นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ!!!!!!!!"มินฮยอะอลับ
พยายามแะมือออ "มายุ่อะไรับัน ไม่้อสาระแนมาายับัน ไม่้อมาวุ่นวาย
ไม่้อมาทำเหมือนเป็นห่วัน!!!"
"ฮือ.."
"สุท้ายแล้ว ำเหล่านั้นมัน็เป็นสิ่อมปลอม ..ันไม่เื่อ
ไม่เื่อ!!!!!!!!!!!"
ริมฝีปาบารีร้อัลั่นไปทั่วบริเว
่อนะทรุัวลไปนั่ับพื้น ปา็พึมพำราวับว่าสิไ้หลุลอยหายไปแล้ว
"ไม่ริ ไม่มีใรไว้ใไ้เลย ไม่ ันไม่ไว้ใใรทั้นั้น
มีแ่นะมาทำร้ายัน ฮึ ไม่เื่อ ันไว้ใัวเอเท่านั้น"
"พี่มินฮยอ"ฮยอวอนทรุัวลนั่้าๆับมินฮยอ
บีบมือที่ำลัสั่นเบาๆ "เราลไป้าล่าันเถอะนะ ะ ลับไปหาพี่โฮอัน
พี่โฮอ้อำลัรอพี่อยู่แน่ๆ"
"โฮอเหรอ”มินฮยอถาม ระบายรอยยิ้มว้า “ฮะ โฮออยู่ไหน"
"ลไป้วยันนะ"ฮยอวอนหว่านล้อม ึมินฮอให้ลุึ้นยืน
พอีับที่ฮยอนอูและโฮอวิ่ึ้นมาถึ
"มินฮยอ!!!!"
โฮอะโนเรียมินฮยอเสียั อัวล้วยวามเหนื่อยเพราะวิ่ึ้นมา
"ลมาเถอะนะ"
"ฮะ โฮอ ..ลัว ันลัว"
"ไม่้อลัว ันมาแล้ว"โฮอเินเ้ามาใล้ทีละนิเพราะลัวว่าะทำให้มินฮยอใ
แ่เมื่อวาู่สวยหันมาสบับเา ็รีร้อออมาอีรั้
"อย่าเ้ามานะ!!!! ออไป!!!!!!!!"
"มินฮยอ นี่ันเอ ันโฮอไ"
"ไม่ ไม่ใ่ ไม่ใ่โฮอ"
"มินฮยอ.."
"ลมาเถอะ"
โฮอหันไปมอ้าๆ เป็นฮยอนอูที่เินเ้ามา พู้วยน้ำเสียอ่อนโยน
่อนะยื่นมือออไปรหน้า "ลมาเถอะนะมินฮยอ ที่นี่ไม่มีใรทำร้ายนายหรอ"
"ไม่ ฮือ ไม่ลไป ไม่ ถ้าลไป ถะ ถ้าลไปเอ พ่อ พ่อ็ะี
พ่อะ่า ไม่เอา ฮือ"
"มินฮยอ ..เื่อัน ไม่มีใรทำร้ายนายไ้ทั้นั้น
ราบใที่ันยัอยู่"ฮยอนอูพู ทอสายามอมินฮยอ้วยวามอ่อนโยน
ฮยอวอนที่ยืนอยู่้าๆมินฮยอ เหลือบมอ้วยวามอิาเล็ๆ ..ฮยอนอูไม่เยใ้สายาแบบนั้นับฮยอวอนเลยสัรั้
น้ำาที่ิว่าหยุไปแล้ว็ไหลลมาเมื่อิถึเรื่อนี้ น้อยใ
เพราะไม่ว่าะทำีสัแ่ไหน ็ไม่เยเอานะมินฮยอไ้เลย
"มินฮยอ.."ฮยอนอูยัยื่นมือออไปอยู่แบบนั้น
"ลมานะรับนี"
ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาันแน่น
่อนที่มือเล็ะยื่นออไปวาบนมือให่ว่า ทันทีที่มือสัมผัสัน ฮยอนอู็ึร่าบาลมา
้อนร่าที่ไร้เรี่ยวแรเอาไว้ในอ้อมแนแล้วเินออไป ไม่หันลับไปมอ้านหลัเลย
ว่ามีสายาเ็บปวอีู่ที่มอามเาไปลอทา
"ฮึ"
ฮยอวอนนั่ลับพื้น อเ่าัวเอ ร้อไห้ออมาอย่าหนั
"นที่ไม่มีใรรั ..มันือแฮยอวอน่าหา ฮือ"
โฮอยืนมอภาพนั้น เบือนหน้าออไปอีทา้วยวามเ็บปวไม่แพ้ัน
..มินฮยอยอมไปับฮยอนอูทั้ที่ปิมินฮยอไม่เยมอใรเลยนอาโฮอ
แ่นั่นมัน็ไม่ทำให้เ็บปวไ้เท่าับภาพรหน้า ภาพที่ฮยอวอนร้อไห้อย่าับะายแบบนี้
"ฮยอวอน"
"ฮือ"
"..."โฮอมอร่าบาที่สะอื้นัวโยน
เินึ้นไปยืนอยู่ไม่ไล "ลับห้อเถอะนะ.."
"..อืม"ฮยอวอนเยหน้าาารร้อไห้ ่อยๆยันัวเอให้ลุึ้นยืน
แ่แล้วาลับรับน้ำหนัอัวเอไม่ไ้ มันไร้เรี่ยวแร นเไป้านหลั
โฮอเบิาว้า้วยวามใ
ยื่นมือไปว้าเอวบาเอาไว้แล้วึเ้ามาอ
“ฮยอวอน!!!!!!"
ฮยอวอนถูโฮฮึลับมาไ้ทันเวลา โฮออฮยอวอนแน่น วาู่สวยมอไป้าหน้าอย่าเลื่อนลอย
เมื่อี้มันอะไรัน
ทั้ๆที่พระเ้าำลัะหยิบยื่นวามายมาให้ับฮยอวอนแล้ว
..ทำไมเา้อ่วยึ้นมา้วย
"เือบไปแล้ว ..เือบไปแล้วนะ"
"ฮือ"
โฮออฮยอวอนแน่น ระับแน่นมาึ้นเรื่อยๆราวับว่าลัวว่าะหายไป
ถ้าเมื่อี้ฮยอวอนลไป ถ้าโฮอึเอาไว้ไม่ทัน ถ้าไม่มีฮยอวอนอยู่รนี้อีแล้ว..
ีวิอโฮอะมี่าอะไรอี
...
มันไม่มีแน่
ฮยอนอูหันไปมอมินฮยอที่นอนหลับอยู่บนเียว้า เาปิผ้าม่าน
เินมาึผ้านวมึ้นมาลุมร่าบาที่ำลัสั่นเทา สุท้าย็นั่มออยู่ที่โฟาภายในห้อ
หยิบโทรศัพท์ในระเป๋าเสื้อึ้นมารับเมื่อมีสายเ้าานที่ำลัรอ
"รับ"
(ุฮยอนอูรับ อนนี้ผลวินิัยอุมินฮยอออมาแล้วรับ)
"..."
(ุมินฮยอเป็นโริเภท ที่ยัมีอาารหวาลัว
ปิั้นัวเอาโลภายนอ และมัะแสออวามลัวเหล่านั้น้วยารทำร้ายัวเอ
มีทั้อาารหลผิ ประสาทหลอนและ้านพฤิรรมที่นปิไม่ทำ
แ่ยัีว่าเมื่อ่อนมานะรับ เพราะในอนนั้นุมินฮยอไม่ยอมปริปาพูอะไรับใรเลยสัน)
"เรื่อนั้นผมรู้ แ่ที่อยารู้็ือทำไมวันนี้มินฮยอถึะ่าัวาย
..มีใรทำอะไรเาั้นเหรอ"
(ไม่หรอรับ นไ้ในเสนี้ มัะมีวามิแบบนี้อยู่บ่อยรั้
อย่าที่บอไปว่ามัะแสออว่าลัว้วยารทำร้ายัวเอ ในรีนี้อาะเป็นเพราะลัวมา
เลยมีวามิที่ะ่าัวาย ผู้ป่วยโรนี้้อารารูแลที่ใล้ิมานะรับ
เรา้ออยสัเอาารอยู่ลอเวลา ..เอ่อ ุฮยอนอูรับ ผมว่าเราวระพาุมินฮยอลับมา..)
"ะไม่มีใรเอามินฮยอไปไหนไ้ทั้นั้น"
(...)
"ผมะูแลมินฮยอเอ"ฮยอนอูพูเสียเ้ม มอร่าบนเียาไม่ระพริบ
"แล้วทำไมวันนี้ มินฮยอถึไม่ยอมไปับโฮอ ทำไมถึมาับผม ทั้ๆที่ปิมินฮยอไม่สนใใรทั้นั้นนอาโฮอ
แ่ว่าวันนี้เหมือน ..ำโฮอไม่ไ้"
(เพราะวามลัว วามหวาระแว อาทำให้มีบาส่วนอสมอไ้รับวามระทบระเทือน
ุมินฮยออาะเิอาารแบบนี้อยู่บ้า แ่็ไม่บ่อย
ไม่มีอะไร้อเป็นห่วรับสำหรับเรื่อนี้)
"ั้น็หมายวามว่าถ้ามินฮยอำไ้ ..เา็ะไม่ไว้ใผมเหมือนเิม?"
(..รับ)
ฮยอนอูวาโทรศัพท์ไว้บนโ๊ะ เินไปที่เีย่อนะทิ้ัวนั่ล
ยมือึ้นลูบหัวเล็เบาๆ มอใบหน้าีเียวที่ยัูน่ารัเสมอในสายาอเา
"พ่อ ..พ่อ"
มือบาไว่ว้าหาอาาศ ในที่สุ็ับมืออฮยอนอูมาแนบที่แ้มอัวเอ
"พ่อ ผมิถึพ่อ ฮึ พ่อเยรัผมบ้าไหม
รัลูนนี้บ้าหรือเปล่า"
...
"แ่ผมรัพ่อนะ รัมาที่สุ"
ฮยอนอูมอมินฮยอที่เอาแ่เพ้อำเิม้ำไป้ำมาอย่ารู้สึสสาร เารู้ีว่าในอีมินฮยอ้อเอเรื่อร้ายแรอะไรมาบ้า
และเาะ่วยให้มินฮยอหลุพ้นออมาาเรื่อร้ายๆนี้ะ
แม้ว่ามันะยา แ่็ไม่ยาเินวามสามารถอเา
...
ไม่มีอะไรที่ผู้ายื่อนฮยอนอูทำไม่ไ้
ฮยอนอูเหลือบมอนาฬิาที่บอเวลาว่าอนนี้เป็นเวลาเที่ยรแล้ว
เาไม่รู้ว่าทำไมฮยอวอนถึยัไม่ลับเ้ามาในห้อ แม้ะอยาโทรไปถาม ็ไม่สามารถทำไ้
เาไม่สามารถแสออมาไ้ว่าเป็นห่วฮยอวอนมา ้อทำเป็นไม่สนใ
เพราะฮยอวอน็เป็นแ่น้อายนหนึ่
ทั้หมที่ทำ็เพื่อฮยอวอนเอทั้นั้น
บิ๊ไบ์ทะยานไป้าหน้า้วยวามเร็ว
สายาที่ปวร้าวลอออมาาหมวันน็อที่สวมใส่ไว้ ไม่ว่าะปิบัมัน
แ่็ไม่เยมิ สายาม้มลมอมือู่เล็ที่อเอวอเาอยู่
่อนะัสินใผ่อนวามเร็วล เรว่าน้าหลัะหวาลัว แ่เปล่าเลยเมื่อเสียใสๆะโนแ่ับสายลม
"ทำไม้า ไปเร็วๆเถอะ พี่โฮอ"
"ไม่ลัวเหรอ"โฮอะโนลับไป
เมื่อไ้รับำยืนยันว่าไม่ลัวแล้ว เา็เร่วามเร็วเหมือนเิม ไม่สิ
้อบอว่ามาว่าเิม
ฮยอวอนะโนเสียัแ่ับสายลม
ไม่สนใสายาอผู้พบเห็นบนท้อถนน น้ำายัรินไหลลมาไม่หยุ แ่็รู้สึีึ้น
อาเป็นเพราะลมเย็นๆ และเสียะโนที่เหมือนไ้ปลปล่อยอะไรที่หนัอึ้ออไปบ้า
รถวิ่ผ่านถนนสายรอ มุ่หน้าไปยัายหาที่อยู่ไม่ไลาที่นี่มานั
ไม่ถึั่วโมพวเา็มาถึ ฮยอวอนนั่ลบนผืนทราย มอออไป้าหน้าอย่าเหม่อลอย
แปะ
ร่าบาสะุ้นิหน่อยเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแะที่แ้ม หันไปมอ็พบว่าเป็นระป๋อเรื่อื่มที่โฮอส่มาให้
่อนะมวิ้วมอสิ่ที่อยู่ในมือ "เบียร์เนี่ยนะ"
"แถวนี้มีแ่เบียร์าย ..ถ้าเราไม่ิน็ไม่้อิน เี๋ยวพี่ินเอ"
"ไม่ ผมะิน"ฮยอวอนพู ัารเปิระป๋อแล้วยึ้นื่มทันที
"แ่ๆๆๆ"
"่อยๆ็ไ้"โฮอปราม พยายามะแย่ระป๋อเบียร์ลับมา
แ่ฮยอวอนึหลบ "อย่าินเลย มันไม่ี"
"แล้วพี่ินทำไม"
"..."
"อะไรที่มันไม่ี แล้วนเราทำไมถึอบทำนัล่ะ"
"..."
"อะไรที่มันทำให้ัวเอเ็บปว ทำไมถึไม่เลิ
ทำไมถึยัทน"
"พอแล้ว.."โฮอพู ึร่าบาเ้ามาแนบอ
เพราะรู้ว่าที่ฮยอวอนำลัพูอยู่ ไม่ใ่เรื่อเบียร์ แ่เป็นเรื่ออื่น
"ไม่้อพูแล้ว"
"ฮึ"
"ะเ็บปวไปทำไม ็รู้ว่ามันไม่ี"โฮอพู อไม่ไ้ที่ะริมฝีปาไปที่หน้าผามนอย่า้อารปลอบโยน
มันไม่สมเหุสมผลเลย ที่นเราะทำ ในเรื่อที่รู้ีว่ามันไม่ี
...
มันเ็บปว แล้วทำทำไมล่ะ?
ไม่มีใรสามารถหาำอบไ้ ..มันเ็บปวมาที่รันที่ไม่รัเรา
แ่มันไม่สามารถให้เหุผลไ้หรอว่าทำไมเราถึรัเา
รู้แ่ว่าเรารัเาเท่านั้นเอ
"พี่โฮอ.."
"หืม?"
"ับพี่น่ะ ..ระหว่าผมับพี่มินฮยอ"
"อย่าถาม.."
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาอย่าื้อรั้น
ปาน้ำาที่้าแ้มอัวเอลวๆ เยหน้ามอนรหน้ารๆ "ถ้าให้เลือ
พี่ะเลือผมหรือพี่มินฮยอ ถ้าพวเรา 2 นำลัอยู่ใน่วเวลาที่ยาลำบา
..พี่ะ่วยใร"
"ฮยอวอน เราไม่วรถามำถามแบบนี้เลย"โฮอพึมพำเบาๆ
เยหน้ามอสบาับวาลมโที่ยัมีวามไร้เียสา่อนอยู่ลึๆ "็รู้อยู่แล้วนี่ฮยอวอน
เรารู้”
“...”
“..รู้ว่าพี่ะเลือมินฮยอ"
"..."
"มินฮยอเป็นเพื่อนอพี่ และอนนี้มินฮยอะ.."
"พอแล้ว"ฮยอวอนร้อห้าม ลุึ้นยืน่อนที่โฮอะพูบประโย
น้ำาหยลที่หลัมือไม่หยุ "พี่ไม่้อพูแล้ว ผมรู้แล้ว"
"..."
"พี่มินฮยอน่ะเ้าใผิ"
"..."
"นที่ไม่เยมีัวน และไม่เยสำัในสายาอใร ..มันือผม่าหา"
ร่าบาถูึเ้าไปอแน่นทันทีที่พูบ ฮยอวอนยืนนิ่ปล่อยให้โฮอออยู่แบบนั้น
อ้อมออโฮอไม่รู้สึอบอุ่นเหมือนอ้อมออฮยอนอู แ่็ทำให้รู้สึอบอุ่นไ้ไม่่าันมานั
เปลือาบาปิล้าๆ บหน้าับหน้าอว้าอเา
"ถ้าฮยอวอนไม่มีัวน ไม่อยู่ในสายาอใรเลย พี่ะไม่มายืนอยู่รนี้หรอ"
"..."
โฮอผละออนิหน่อย ใ้มือเยาอฮยอวอนึ้นมา
มอริมฝีปาแสรหน้า แม้ะพยายามหัห้ามใ แ่ในเวลานี้แรึูนี้ลับนะเาราบราบ
ประทับรอยูบลไปที่ริมฝีปาอิ่มอย่าเร่าร้อน ฮยอวอนาโอย่าใ
แ่็อะยอมรับไม่ไ้ว่ารู้สึีับูบนี้ มันทำให้รู้สึว่าัวเอมี่า
แม้ะแ่เล็น้อย็าม
มือหนารั้ท้ายทอยอฮยอวอนเ้ามาแนบิ ใ้อีมือันร่าบาให้อยู่ิับเานไม่มี่อว่าเหลืออยู่
ริมฝีปาร้อนัไล่ลมาเรื่อยๆ ่อนะูบย้ำๆอยู่หลายรั้ที่้นอาวผ่อ
บเม้มนเิร่อรอยแ ีราวามเป็นเ้าอแม้ว่าเ้าัวะไม่ไ้ยอมรับเลย็าม
มือหนาสอเ้าไปภายในเสื้อลูบไล้แผ่นหลัาวเนียน้วยวามหลใหล
แ่ในวินาทีที่ปลายนิ้วอเาสัมผัสที่ผิว
สิทั้หมที่เลือนหายไป้วยวามเลิบเลิ้มับสัมผัสที่เามอบให้็ลับเ้ามาทันที
แม้ว่าฮยอวอนะเยูบ แ่เรื่อแบบนี้มันยัไม่ถึเวลาที่ะ้อเรียนรู้ ฮยอวอนผลัโฮอออ
ถอยมายืนหอบหายใถี่ๆอยู่้า้นไม้ให่ที่เป็นที่ำบัาสายาผู้นอพวเาเมื่อรู่
โฮอมอหน้าฮยอวอนที่ึ้นสีแเถือเลยไปยัหูอย่ารู้สึผิ
้าวเินไปใล้ แ่ฮยอวอนลับถอยหนีเา
"..เราวระลับ"
"ฮยอวอน พี่อทะ.."
"ผมไม่อยาให้พี่ฮยอนอูเป็นห่ว"
"..หมอนั่นไม่เยห่วเราหรอ"
ฮยอวอนหยุเิน ลั้นน้ำาที่เอ่อลอึ้นมาเอาไว้ ..โฮอือนที่ึฮยอวอนออมาาวามทุ์ไ้ั่วะ
แ่ไม่นาน เา็ือนที่เอามีมารี้ำลบนแผลที่ใอฮยอวอนอีรั้อย่าโหร้าย..
มือเล็ำแน่น
เิหน้าึ้นพูโยที่ไม่หันลับไปมอนใร้ายนนั้น..
"ไม่ ..พี่ฮยอนอูเป็นห่วผม"
"ือพี่.."
"เาเป็นห่วผม ..แ่นเียว"
ฮยอวอนเื่ออย่านั้นมาลอ
มั่นใว่ามันเป็นแบบนั้น แม้ว่าลึๆในใะรู้ี
แฮยอวอน็แ่นหลอัวเอๆ
ความคิดเห็น